Twee vastbesloten ogen keken zoekend om zich heen. Vastbesloten, omdat ze na een lange periode van rust weer eens wat actie wilden zien. Vastbesloten, omdat de eigenares na al die tijd weer eens wilde trainen. Langzaam maar zeker stapte diegene naar voren. Ze had een sterk uitziende boom weten te spotten. Nouja, hij leek stevig in de grond te zijn bevestigd, dus was het een perfect doelwit om op te oefenen. Dit keer, echter, wilde ze haar training anders aanpakken. Ze wilde niet meer de oude technieken oefenen die ze al langer kende. Shadow Ball was sowieso wel goed getraind nu en met Quick Attack viel gewoon niet veel te oefenen als je het haar vroeg. Daarbij had ze die aanvallen al getraind in de tijd dat ze zich niet meer in Inciala had bevonden. Het was maar voor heel even geweest dat ze het gebied had verlaten, in de hoop om iemand te vinden waarmee ze kon trainen en die haar nieuwe technieken wilde leren, maar omdat ze had gefaald in haar zoektocht kwam ze eerder terug dan gepland. Daarbij had ze het niet willen laten lijken dat ze was gevlucht of zoiets dergelijks. Ze was overigens lid van een groep en lange afwezigheid werd volgens haar niet getolereerd. Niet dat het zoveel uitmaakte, aangezien ze, zoals ze nu was, niet veel kon betekenen voor de Chiave. Een miezerige, schattig uitziende Eevee, die in staat was om maar twee aanvallen te gebruiken. Hoe moest zij in hemelsnaam pokémon kunnen helpen of, nog erger, hoe moest ze in deze toestand het ooit tegen een zogenaamde slechte pokémon opnemen? Elk gevecht waar ze tot nu toe in mee had gevochten, had ze verloren. En dat met een heleboel verwondingen. Ze was te zwak. Mentaal en lichamelijk was ze te zwak geweest.

Chiara schudde heftig haar hoofd heen en weer. Nee, dat wilde ze niet meer zijn. Ze wilde niet meer die Eevee zijn. Ze wilde sterker zijn dan men ooit zou kunnen verwachten van een kleine pokémon als haar. Dit was dan ook de rede waarom ze hier nu stond, vlak voor de uitgekozen boom, er vertrouwen in hebbend dat haar nieuwgevormd plan daadwerkelijk zou kunnen werken. Het krankzinnige idee om uit zichzelf een aanval te kunnen leren. Natuurlijk zou dit niet de eerste keer zijn voor haar om plots een aanval te kunnen. Shadow Ball was de eerste en tevens ook heel onverwacht geweest, maar het was ook spontaan en midden in een gevecht die ze uiteindelijk toch verloor. Ze had nieteens een idee hoe ze zoiets als dit moest aanpakken en toch vertrouwde ze erop dat het mogelijk was. Ze had deze aanval namelijk al zo vaak gezien als toeschouwer, dat het misschien mogelijk was voor haar om de bewegingen na te kunnen doen en hem zo te kunnen leren. Het enige dat ze moest doen, was zich concentreren op wat ze wilde kunnen. Althans, dat had ze geleerd. Ze moest zich concentreren op haar doel en haar gevoel. Pas als ze dat deed, kon ze stap twee ondergaan. De Eevee sloot haar ogen om zich te kunnen concentreren en trok een serieus gezicht. 'Oké.. Nu moet je naar een kracht zoeken, zeg maar. Sluit gewoon je ogen en probeer een kracht te voelen.' Deze bekende woorden galmden door haar hoofd, terwijl ze de bijbehorende stem het nog kon horen zeggen. Chiara deed haar best om die kracht te kunnen voelen, maar ze voelde nog niks. Pas toen realiseerde ze zich dat ze eerst de energie moest zien te krijgen om dit mogelijk te maken. Die energie moest ze dan richten op haar staart en dan zou ze een bepaalde kracht moeten voelen, niet waar? Zo werkte het toen ook met Quick Attack, dus waarom zou het hier niet mee kunnen? De Eevee deed haar best met het toepassen van die logica, maar toen ze op de boom afstormde om hem vervolgens een flinke zwiep met haar staart te willen geven, knalde het alleen maar pijnlijk tegen haar doelwit aan. Ze kwam op alle vier haar poten terecht en gromde zachtjes, om vervolgens een paar stappen achteruit te doen en het opnieuw te proberen. Echt niet dat ze het zomaar op gaf. Die tijd had ze gehad.

Het maakte niet uit hoe vaak Chiara zich roekeloos op de boom afgooide, haar staart weigerde om wit te gloeien en meer kracht te krijgen. Na de zoveelste keer een mislukte poging te hebben gedaan, zakte de Eevee moedeloos en uitgeput door haar poten. ''Waarom?'' mompelde ze knarsentandend. Waarom lukte het niet? Waarom mocht ze niet sterker worden? Waarom was ze zo zwak? ''Waarom, waarom, waarom?'' herhaalde ze op dezelfde wijze en kwam toen weer kwaad overeind. Nogmaals rende ze op de boom af en maakte nogmaals dezelfde manoeuvre die ze al tig keer had uitgevoerd. Ze schrok echter op toen ze een glimp opving van haar staart, die heel even begon op te lichten. Doordat ze zich zo had verbaasd hierover, was ze vergeten haar evenwicht te behouden en knalde nu met haar hele lijf tegen de boomstam aan, om vervolgens met een plof op de grond te belanden. ''Auw...'' gromde ze weer, maar haar humeur veranderde snel. Het was haar daarnet gelukt, niet waar...? Het was maar voor even, maar haar staart had zojuist wit opgelicht! Chiara maakte een sprongetje van blijdschap. Dit was precies wat ze nodig had. Hoop. Met een voldane grijns keek ze naar de boom die nog compleet geen schade had opgelopen. Zij was juist degene die onder het vuil en de schrammen zat. Dat maakte haar echter niks uit, ze had het juist nog niet eens opgemerkt. Het enige waar ze nu aan dacht was Iron Tail onder de knie krijgen. En ze had zojuist stap één voltooid.

Een luide geeuw ontsnapte uit de bek van de met littekens bedekte Houndoom. Langzamerhand begon ze de gevolgen te voelen van het vele reizen. De spieren in haar poten begonnen langzamerhand steeds meer te klagen, smekend om wat rust. Een paar minuutjes liggen, dat zou al genoeg voor ze zijn. Houndoom wist echter beter dan dat. Als ze nu zou gaan liggen, zou ze de rest van de dag niet meer overeind komen. Ze had haar ritme weten aan te passen zodat ze overdag actief was, en ze ’s nachts sliep, en ze was niet van plan om haar aangepaste ritme te veranderen door nu te gaan slapen, al was het maar voor even. Vandaag zou ze wakker blijven. Slaap? Hmpf. Wie had dat nou nodig. Overdag slapen was voor pokémon die geen zelfbeheersing hadden. Slaap was voor de pokémon die zij niet meer was. Zonder al te veel moeite dwong ze zichzelf om door te lopen, en de vermoeidheid te negeren. In plaats van haar aandacht op haar toenemende vermoeidheid te richten, probeerde ze zichzelf af te leiden door op zoek te gaan naar een bekende geur. Het maakte niets uit wie ze tegen zou komen, iedereen zou geschikt zijn. Als ze iemand had om haar wakker te houden, zou het vast makkelijker gaan. En ja hoor, daar was het al. Een geur die haar bekend voor kwam. Ze snoof de geur een tweede keer op, hopend dat ze zich er deze keer een gezicht bij zou kunnen inbeelden. De geur was van… een Eevee, nietwaar? Het was de geur van de Eevee die ze meerdere malen bij de Chiave had gezien. Misschien… Ja, het zou misschien goed zijn om de Eevee een bezoekje te brengen. Chiara… dat was de naam van de Eevee, als ze zich het goed herinnerde. Zou Chiara eigenlijk nog wel weten wie ze was? Wel, er was maar een manier om daar achter te komen.

De zwarte pokémon maakte meer vaart, de steeds sterker wordende geur van Chiara volgend. Het duurde niet al te lang, of ze kon een kleine Eevee onderscheiden van de rest van de omgeving. Er klopte echter iets niet. Op volle snelheid rende Chiara op een van de bomen af, om deze enkel met haar staart te raken, voordat ze op de grond smakte, duidelijk gepijnigd doordat haar actie had gefaald. Het was dan ook niet slim om jezelf tegen een boom aan te gooien. Nee, dat was niet waar ze mee bezig was. Chiara gooide zichzelf opnieuw tegen de boom aan. Staart eerst, vervolgens het lichaam. Ze had het goed gezien. De Eevee probeerde een Iron Tail uit te voeren. Er miste echter iets niet. Wat het was dat miste, viel echter moeilijk te zeggen. ''Waarom, waarom, waarom?'' hoorde ze de Eevee zeggen. Blijkbaar vroegen ze zich allebei af wat er miste. Opnieuw rende de Eevee op de boom af. Deze keer, echter, was er iets anders. Een korte flikker, meer was het misschien niet. De staart van de Eevee had wit opgelicht, net zoals bij een echte Iron Tail. Zou het haar deze keer lukken..? Nee. Opnieuw faalde de Eevee. Door het sprankje hoop dat haar gloeiende staart haar had gegeven, was ze haar concentratie verloren. Opnieuw was de aanval mislukt, met als resultaat dat ze weer op de grond lag. Als de Eevee op deze manier zou blijven falen… Wel, het resultaat zou in ieder geval niet erg prettig zijn. Wel, ze had in ieder geval gezien wat de Eevee mistte. Misschien was het tijd dat ze de Eevee een zetje in de goede richting zou geven?

Met een zachte grijns op haar gezicht liep Houndoom op de Eevee af. “Ben je nog heel?” vroeg ze, beseffend dat het behoorlijk pijnlijk kon zijn om jezelf een tal van keren achter elkaar tegen een boom aan te smijten. Wat ze op datzelfde moment ook besefte, was dat de Eevee zich beschaamd zou kunnen voelen. Niemand hield er van om bekeken te worden als iets mislukte. “Je probeert om Iron Tail te leren, nietwaar? Die laatste poging… je komt al aardig dicht in de buurt.” Houndoom hield haar kop een tikje schuin, terwijl ze de Eevee aan bleef kijken. Ze voelde een vaag, tintelend gevoel vanbinnen. Jonge pokémon die zichzelf een nieuwe aanval probeerden te leren… Was zij zelf vroeger ook zo geweest? Wel, ze kon zich in ieder geval herinneren dat het haar een poosje had geduurd voordat ze haar eigen Iron Tail onder de knie had. Het resultaat dat haar training had gegeven was de dagen van trainen meer dan waard. Naast haar Flamethrower, was haar Iron Tail de aanval waar ze het meest op durfde te vertrouwen. “Ik zag je oefenen. Je bewegingen zijn aardig, maar… er is nog iets dat mist. Zou je... zou je het nog een keer willen doen? Ik wil weten of mijn theorie klopt,” zei Houndoom. Ze glimlachte twijfelend. Zou de Eevee haar eigenlijk genoeg vertrouwen? Het was niet alsof ze de reputatie had van de meest betrouwbare pokémon van Inciala.

Chiara keek nog steeds vol zelfvertrouwen naar de boom. Het voelde goed om na al die tijd weer serieus te trainen, zelfs al was ze daarnet kwaad op zichzelf, omdat het haar maar niet lukte. Nu ze echter weer een sprankje hoop had gevoeld, kon ze het niet laten om door te blijven gaan. Ze moest en zou het onder de knie krijgen, zelfs al duurde het jaren om het te kunnen leren. “Ben je nog heel?” De Eevee schrok op en richtte haar blik op de eigenares van de stem, om niemand minder dan Houndoom te zien staan. Ze had de pokémon vaker gezien bij de bijeenkomsten van de Chiave en ook buiten de activiteiten van de groep was ze de Houndoom tegengekomen. Verbaasd over het feit dat ze de pokémon niet had horen of zien aankomen, knikte ze langzaam zonder het echt door te hebben. Beseffend dat zoiets er vast dom uit zou zien, opende ze haar mond. ''Ja, hoor,'' sprak ze, terwijl er langzaam een glimlach op haar gezicht verscheen. “Je probeert om Iron Tail te leren, nietwaar? Die laatste poging… je komt al aardig dicht in de buurt.” Chiara's glimlach werd alleen maar breder toen ze dit hoorde. Ze was dus inderdaad al goed op weg met de nieuwe aanval.

“Ik zag je oefenen.” De Eevee beet zachtjes op haar onderlip. Dat moest er vast nutteloos uit hebben gezien vanuit Houndoom's standpunt, of niet? Ze had zichzelf alleen maar op een boom afgegooid, om vervolgens steeds ertegen aan te knallen. Wie trainde nou op zo'n manier? Maar aan de andere kant, als ze het niet zo deed, hoe moest ze het anders onder de knie krijgen of ermee leren richten? Shadow Ball had ze ook constant moeten oefenen door proberen te richten op uitgekozen targets. Er was echter één verschil tussen Iron Tail en Shadow Ball. Iron Tail was een aanval waarmee je lichamelijk contact moest maken met je doelwit of tegenstander. Hierdoor liep je dus al meer kans om zelf schade op te lopen. “Je bewegingen zijn aardig, maar… er is nog iets dat mist. Zou je... zou je het nog een keer willen doen? Ik wil weten of mijn theorie klopt,” weerklonk de stem van Houndoom weer in haar gehoorgang. Chiara keek haar weer verbaasd aan, maar knikte al snel weer en richtte haar bruine ogen op de boom. Vervolgens sloot ze haar ogen even en concentreerde zich net zoals ze daarnet had gedaan. Enkele tellen later opende ze ze weer en stormde op de boom af. Dit keer, echter, verscheen de witte gloed niet meer. Zelfs niet voor maar één seconde. Het resultaat: De Eevee knalde opnieuw nutteloos tegen de boom aan, maar wist zich nog net staande te houden door op alle vier haar poten te landen.

Chiara snoof zacht. Had ze zich niet goed genoeg geconcentreerd? Daarnet lukte het haar wel. Twijfelende richtte ze haar blik op Houndoom, hopend dat die inderdaad wist wat er miste. Misschien... Misschien kon ze het leren met haar hulp?

De eerste reactie op haar verzoek, was een rare blik. Natuurlijk, het was niet meer dan raar als je een verzoek kreeg om jezelf tegen een boom aan te smijten. Chiara ging echter akkoord met haar verzoek, en herhaalde de oefening. Net als de vorige keren, was het resultaat teleurstellend. Zelfs haar staart gloeide deze keer niet. Misschien dat… Zou het zo simpel kunnen zijn? “Chiara… Als je de Iron Tail probeert… Waar focus jij je dan het meest op?” vroeg Houndoom. Kort wachtte ze op het antwoord van Chiara. “Probeer het anders nog een keer. Focus je niet alleen op je staart; die is slechts een deel van de aanval. Als je tenminste snapt wat ik bedoel.” Hoe kon ze dit het beste uitleggen? “Probeer niet alleen je staart te gebruiken voor de aanval,” begon ze, ietwat twijfelend over de juiste verwoording. Ze was nooit erg goed geweest in het uitleggen van dingen, laat staan in het uitleggen van wat iemand fout deed bij het uitvoeren van een aanval. Ze probeerde zich voor de geest te halen hoe ze zelf had geleerd om Iron Tail te gebruiken, in de hoop dat het behulpzaam zal zijn. “Je moet proberen om je hele lichaam achter de aanval te zetten. Je staart voert het uit, maar de kracht zelf komt uit je… wel, uit je heupen, denk ik. Het gloeien van de staart is iets dat dan vanzelf zou moeten komen.”

Plots schoot haar iets te binnen. “Wacht, ik zal anders mijn Iron Tail laten zien. Misschien dat het zal helpen?” stelde ze voor. Houndoom koos een andere boom uit dan degene waar Chiara op oefende, zette vervolgens een aantal stappen naar achter, en duwde daarna de toenemende vermoeidheid van haar spieren aan de kant. Een Iron Tail, dat zouden ze heus wel aan kunnen. Ze nam een korte aanloop van niet meer dan een paar stappen, zette zich af van de grond in de richting van de boom, en draaide haar achterlichaam naar voren. Terwijl ze in de lucht was kwam er een helder, wit licht van haar staart af, dat kenmerkend was voor haar Iron Tail. Haar staart zwiepte achter haar lichaam aan, om vervolgens met een luid krakend geluid de boom, die niet al te dik was, in een keer door te snijden. Vervolgens landde ze op de grond, om nog net te kunnen zien hoe de bovenste helft van de doorgesneden boom met een zachte plof op het gras neer kwam. Haar been spieren klaagden, maar Houndoom koos ervoor om ze nog iets langer te negeren, en zich om te draaien naar de Eevee. Ze glimlachte zachtjes. Zou dit de Eevee misschien helpen om Iron Tail te kunnen leren? Ze liep terug naar de Eevee, en gaf hier eindelijk toe aan de klachten van haar spieren door haar achterwerk op de grond te planten. “Zo. Nu is het jouw beurt,” zei ze met een lichte grijns.

“Chiara… Als je de Iron Tail probeert… Waar focus jij je dan het meest op?” De Eevee trok een nadenkend gezicht. Ze concentreerde zich vooral op een soort energie en haar staart. Ze opende haar mond, maar Houndoom was haar al voor. “Probeer het anders nog een keer. Focus je niet alleen op je staart; die is slechts een deel van de aanval. Als je tenminste snapt wat ik bedoel. Probeer niet alleen je staart te gebruiken voor de aanval,” legde deze uit. Chiara keek haar eerst verbaasd aan, maar ergens wist ze wel dat wat de Houndoom haar vertelde vrij logisch was. Ze moest de aanval zelf vast al een miljoen keer hebben uitgevoerd of hem op zijn minst kennen om de Eevee te willen en kunnen helpen. Een kleine glimlach kwam weer op haar gezicht toen ze dit besefte. Ze was verkeerd geweest om hulp te zoeken buiten Inciala. Ze had net zo goed hier kunnen vragen om hulp bij de andere Chiave leden. Shadow had haar immers ook Quick Attack geleerd en zij was de leider van de groep. Houndoom was zelfs zo aardig om Iron Tail voor te doen, zodat ze de beweging nu beter kon bestuderen dan de andere keren, aangezien ze daar niet echt zo op gelet had.

Chiara's ogen werden groot toen ze zag dat een klein deel van de boom, waar Houndoom haar Iron Tail op had gebruikt, was doorgesneden. Was de aanval dan echt zo krachtig? Nu ze dit had gezien wilde ze het écht koste wat het kost leren. Vol bewondering staarde ze van de boom, die diende als slachtoffer, naar de pokémon die dit op haar geweten had. Deze liep op haar af en ging uiteindelijk naast haar zitten. “Zo. Nu is het jouw beurt.” De Eevee staarde voor een aantal tellen naar de pokémon naast zich, knikte toen en richtte zich op haar doelwit. De kracht moest uit haar heupen komen en niet uit haar staart, huh? Moest ze zich dan concentreren op de energie in haar heupen..? Ze wachtte even voordat ze weer op de boom afrende en haar lichaam zo probeerde te draaien dat haar staart het kon raken. Dit keer deed ze echter wat haar gezegd was en liet ze de kracht uit haar heupen komen in plaats van haar staart. Net zoals werd voorspeld begon het toen wit op te lichten, maar het was nog niet zo krachtig als die van Houndoom, aangezien het niet door het hout heen sneed. Het liet wel een klein gat in de bast achter, maar dat was al genoeg voor Chiara om nog een sprongetje van blijdschap te maken. Het was haar nu écht gelukt om een Iron Tail uit te voeren!

''Zag je dat?! Ik kan niet geloven dat het is gelukt!'' floepte ze er vrolijk uit en keek met een zelfverzekerde grijns naar de boom. Vervolgens richtte ze zich weer op Houndoom. ''Bedankt!'' sprak ze op nog steeds dezelfde toon, maar wel oprecht. Als Houndoom hier niet was geweest, had ze het 'geheim' achter Iron Tail nooit weten te achterhalen. Ze had nu stap twee voltooid dankzij haar. Het enige dat nu nog nodig was, was stap drie. Het blijven uitvoeren en perfectioneren van de aanval. Alleen zo kon ze echt zeggen dat ze hem eindelijk onder de knie had.