Vrolijk trippelde Nouki het Timerise forest binnen. Ze was weer terug van haar avontuur in de Marble mountains. Eerst was ze daar gaan trainen, wat geen succes was geweest en waar ze alleen een chagerijnig humeur aan had overgehouden, en vervolgens was ze Akira tegengekomen. Zich niet meer herinnerend dat dit dezelfde Umbreon was die een paar maanden geleden behoorlijk gemeen tegen haar had gedaan en wie weet wat er gebeurt zou kunnen zijn als haar vader toen niet was op komen dagen. Nouki had in de Marble mountains gewoon haar bessen met Akira gedeeld en was uiteindelijk bij het schijnsel van haar oplichtende ringen in slaap gevallen. Eenmaal weer ochtend geworden had Akira gezegd dat Nouki geluk had gehad en ze er de volgende keer niet meer zo makkelijk van af zou komen. Nouki grinnikte bij de gedachte, toen pas was het tot haar doorgedrongen dat Akira een Lustro lid was. Dit bewees maar weer eens dat slechte Pokémon niet altijd puur slecht waren.

Een knorrende maag deed Nouki zich eraan herinneren dat ze al een tijd niet meer had gegeten. Ze had behoorlijk honger gekregen van de reis terug naar het Timerise forest. Ze hield halt en hief kwispelend haar blik richting boven. Boven haar was het bladerdek van een Appel boom te zien en hier en daar hingen verscheidene appels. Nouki zakte door haar voorpoten, zette zich toen stevig af en sprong omhoog. Met klappende kaken wist ze een appel uit de boom te plukken. Eenmaal op de grond gekomen droop het sap haar bek vanwege haar scherpe tanden. Nouki nam plaats naast de stam van de boom en begon toen met een vrolijke uitdrukking de appel op te eten. Haar witte pluizige staart zwaaide kwispelend heen en weer en haar oranje oortjes draaide alle kanten op. Hoog boven haar weerklonk vrolijk vogel gezang en hier en daar hoorde je het scharrelen van sommige grondPokémon. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze het sap met haar tong van haar bek aflikte. Dit was het Timerise forest, hier voelde ze zich thuis.

Het was midden in de nacht. De kleine Pikachu zat tegen een boom aan en keek naar de prachtige maan. ''Out here in the quiet of the night. Beneath the stars, and moon. We both know we've got somethin' on our minds, we won't admit, but it's true. You look at me, I look away. I wanna tell you what I'm feeling, but I don't know how to start. I wanna tell you, but now I'm afraid that you might break my heart. Oh, why should anything so easy ever be so hard to do. I wanna tell you what I'm feeling, and to say that, I love you,'' zong de kleine Pikachu terwijl ze naar de maan keek. Haar gedachten waren bij Riolu en Comet. Het was veel beter dat het nu over was tussen haar en Riolu. Maar, waarom voelde ze zich ineens zo.. Raar als ze bij Comet was, of aan hem dacht? Ze kende hem pas net. Amore keek naar de sterren en zuchtte diep. ''I practice all the things that I would say. Line by line, every word. I tell myself today would be the day.. But everytime, I lose my nerve. I look at you, you look away. I wanna tell you what I'm feeling, but I don't know how to start. I wanna tell you, but now I'm afraid that you might break my heart. Oh, why should anything so easy ever be so hard to do. I wanna tell you what I'm feeling, and to say that, I love you,'' ging ze door met het nummer. Ondertussen dacht ze na. Wat zou ze tegen Comet moeten zeggen? 'Ik ken je nog maar net, maar ik weet zeker dat ik je leuk vind.' Hij zou haar een wanhopig kreng vinden, dat was zeker. Amore zuchtte. ''Why? Why do you turn away? It must be, you're afraid like me. I try, but I can't pretend that I, don't feel for you, the way I do. Can't you see? I wanna tell you what I'm feeling, but I don't know how to start. I wanna tell you, but now I'm afraid that you might break my heart. Oh, why should anything so easy ever be so hard to do. I wanna tell you what I'm feeling, and to say that, I love you.'' Amore zuchtte diep. Ja, ze was bang. Bang dat het zo zou gaan als het bij Riolu ging. ''I wanna tell you what I'm feeling, but I don't know how to start. I wanna tell you, but now I'm afraid that you might break my heart. Oh, why should anything so easy ever be so hard to do. I wanna tell you what I'm feeling, and to say that, I love you,'' ging ze zacht verder. Hierna voelde ze haar ogen langzaam dichtvallen.
Langzaam maar zeker werd ze wakker van het geluid van voetstappen. Ze keek om zich heen. ''Wie is daar..?'' Vroeg ze zacht. Ze stond op en liep naar de plek toe waar het geluid vandaan kwam. Ze gaapte even en rekte zich uit. Ze keek om zich heen. Ze klom sierlijk een boom in door tegen de stam aan te rennen. Ze ging op een grote tak zitten; daar, beneden, zag ze een kleine Growlithe. Bepaald kwaadaardig zag ze er niet uit. Amore snoof. Met een sierlijke beweging sprong ze uit de boom en landde op de grond. Amore keek Nouki rustig aan. ''Hallo, jonge Growlithe,'' sprak ze rustig. ''Mijn naam is Amore. Ik ben de Duce van Suerte,'' sprak ze rustig en ze grijnsde. Haar bijna zwarte ogen stonden nieuwsgierig op de kleine Growlithe gericht, terwijl ze rustig bleef staan, alsof het alledaags was dat de Pikachu's zo naar beneden kwamen vallen.

Met haar kop leunend op haar voorpoten, haar ogen gesloten en haar buik rustig op en neer gaande, sukkelde Nouki in slaap. Langzam onstond er een droom in haar kop, gelukkig dit keer geen nachtmerrie.
Vrolijk rende ze met Aleran en Feathers over de velden. Het was lente, de eerste in Nouki's leven. Overal groeiden kleurrijke bloemen en renden of vlogen pokemon vrolijk in het rond, blij dat de koude winter voorbij was. Lachend sprong Nouki omhoog en genoot ze van de wind die door haar vacht streek. De geur van aroma vulde haar neus en de vele bloemblaadjes dwarrelde om haar heen. Met een brede grijns rende ze weer terug naar haar ouders en begon ze met ze te spelen.
Er verscheen een glimlach op Nouki's gezicht, zonder dat ze dit door had.
Na een tijdje deed een zachte plofhaar oortjes een bepaalde kant op draaien en vervolgens haar ogen slaperig doen openen. "Huh.. wat?" Zei ze verward. Hoog boven haar zag de maan schijnen samen met de vele sterren. Hieruit maakte ze op dat het nacht was. Terwijl er een gaap uit haar bek ontsnapte, strekte ze haar voorpoten en keek ze slaperig om zich heen. Nu pas zag ze dat er voor haar een pikachu stond. 'Hallo, jonge Growlithe,' zei ze 'Mijn naam is Amore. Ik ben de Duce van Suerte'. De Suerte? Dat was toch de goede groep? Nouki moest er even over nadenken maar kwam al snel tot de conclusie dat de Pikachu geen gevaar vormde. "Mijn naam is Nouki," stelde ze zich uiteindelijk voor. Rustig bracht ze zichzelf omhoog en schudde ze haar vacht uit. Vervolgens ging ze zitten en keek Amore met een scheve kop aan. "Wat doe jij hier?" vroeg ze nieuwschierig.

'Huh.. Wat?' Vroeg de kleine Growlithe. Amore grijnsde licht. 'Mijn naam is Nouki,' zei de kleine Growlithe na een tijdje. Amore fronste. Nouki. Mooie, originele naam, vond ze. Het deed haar denken aan een naam voor de tweevoeters, ofwel mensen. 'Wat doe jij hier?' Vroeg de Growlithe. Amore kleurde rood. ''Ik was op onderzoek uit. De lustro enzo, jeweetwel,'' sprak ze vaag. Ze bedoelde dat ze wilde kijken of de Lustro nog ergens onrust stookte. ''Maar, toen werd ik moe. Dus, ik ging ergens zitten. En, toen was ik in slaap gevallen,'' sprak ze rustig verder. Ze grijnsde. ''En.. Wat doe jij hier?'' Vroeg ze kalm. Iets als 'Het is onveilig voor kleintjes' mocht ze niet zeggen. Zij liep op die leeftijd ook al alleen rond. En, het ergste was nog.. Zij was altijd meer in gevaar dan Nouki zou zijn. De lustro had liever haar dan dat ze een onschuldige Growlithe hadden, die toch niks kon en nieteens bij Suerte hoorde. Amore snoof zachtjes.

-Kudpost, moet eten x.x-

Met bewondering luisterde Nouki naar Amore's woorden. Ze was dus op onderzoek uit naar eventuele Lustro leden. Dit leek Nouki best eng, stel je voor dat ze je wat zouden doen! Maar, aan de andere kant leek het haar ook best wel spannend. Avontuur opzoeken was altijd wel iets wat bij Nouki paste. 'En.. Wat doe jij hier?' Vroeg Amore uiteindelijk. Even volgde Nouki de vlucht van een Volbeat die voorbij vloog, maar wende al snel haar blik richting Amore om op haar vraag te kunnen antwoorden. "Nou.. Ik heb net een lange reis achter de rug en ben hier gaan liggen om wat uit te rusten," vertelde ze. Met een zacht heen en weer kwispelende staart zakte ze door haar poten en rolde ze op haar rug. De maan en de sterren weerspiegelde in haar helder blauwe ogen. Het was best wel grappig, de vorige nacht had ze ook precies zo gelegen, starend naar de nachtelijke hemel, alleen was ze toen in het bijzijn van een Lustro lid, Amore's vijand. Na een tijdje rolde ze zich weer terug op haar buik en keek ze Amore met een schuin koppie aan. "Waarom zijn de Suerte en de Lustro eigenlijk vijanden?" vroeg ze. Het grootste gedeelte van Amore's antwoord kon Nouki eigenlijk al raden, de Lustro's waren slecht en deden slechte dingen, toch was ze nieuschierig naar de 'rest van het verhaal'.

'Nou, ik heb net een lange reis achter de rug en ben hier gaan liggen om wat uit te rusten,' sprak Nouki. Amore hief een wenkbrauw op. ''Oke,'' mompelde ze. 'Waarom zijn de Suerte en Lustro eigenlijk vijanden?' Vroeg ze toen. Amore zuchtte. ''Zoals al bekend is is de Lustro de groep die geleid wordt door Shiny,'' begon Amore haar verhaal. ''Ze willen PokéRPG overnemen, en doden vele pokémon om dit te doen,'' sprak Amore toen. ''Wij willen dit echter niet. Eerst heetten ze nog de Darkside, en was er niet echt een groep die tegen ze streed, ookal deden sommige pokémon het wel,'' sprak ze toen. ''Maar, toen doodden ze mijn moeder, één van hun vijanden,'' sprak Amore. Ze gromde zacht. ''Akira en Shiny,'' sprak ze toen rustig. ''Ik wilde absoluut wraak. Maar, wraak was niet het enige. Iedereen wilde de DarkSide stoppen, dus ik besloot samen met Shadow een groep op te richten: Suerte,'' sprak Amore. ''Als de Lustro er niet was, was de Suerte er ook niet. Het enige wat we moeten doen is hen stoppen. En, ik zal dat doen, ookal kost het mij mijn hele leven,'' sprak Amore rustig en ze grijnsde. ''Dus.. Zolang de Lustro er is, is de Suerte er.''

Terwijl de Pikachu en Growlithe gezellig met elkaar kletsten, was er een eindje verderop in het woud een Pokémon aangekomen. Het was een Tropius, een pokémon van een meter of 2/3. Hij had eerst een paar dagen lang achter elkaar gereisd om hier te komen en deze nacht was hij dan eindelijk in het land van zijn dromen aanbeland. De Tropius zette zichzelf neer. "Eindelijk, ik ben er." Zeph liet een zucht los en ging meteen tegen een boom aan liggen. Hij was uitgeput van het vliegen. Zijn vleugels waren kapot. "Ik denk dat ik eerst maar eens ga uitrusten, dan verken ik het gebied wel. Het is immers al laat in de nacht." zei Zeph half in gedachten, tegen zichzelf. Hij ontspande en ging liggen. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de geluiden van de nacht. Langzaam viel hij in slaap terwijl hij luisterde naar de Kricketot en Kricketune die hun lied speelden, de Hoothoot die naar de maan riepen en een Pikachu en Growlithe die met elkaar praatten over twee groepen. "Mwha...Suerte? Lustro? Pokémon die anderen afmaken? Ik dacht dat dit eiland vredig was... zonder ellende en alles. Dat vertelde die Linoone mij tenminste." Zeph zuchtte. Hij moest weten of het veilig was en anders kon hij toch niet slapen. Langzaam tilde hij zijn zware lichaam op. Gelukkig waren zijn poten niet uitgeput, want zijn vleugels hadden al het werk gedaan. Maar toch vond hij het niet fijn. Voorzichtig liep hij richting het geluid van de twee pokémon.

Op een klein afstandje van de Pikachu en Growlithe, stopte de Tropius en luisterde hij naar het gesprek. "...PokéRPG overnemen, en doden vele pokémon om dit te doen..." Zeph schrok van wat hij hoorde. Hij luisterde verder. "...Iedereen wilde de DarkSide stoppen, dus ik besloot samen met Shadow een groep op te richten.." Zeph wist niet over welke van de twee groepen de kleine Pikachu het had. Misschien was deze wel een slechte. De naam Shadow klonk immers ook slecht in de oren van Zeph. Rustig keek hij toe hoe de Pikachu verder uitlegde aan de Growlithe.

Met een geboeide blik luisterde Nouki aandachtig naar Amore. Die Lustro was echt een slechte groep, naar Nouki's mening verdiende die Pokemon het niet om hier te leven. Ze had medelijden met Amore, die gemene Shiny en Akira hadden haar moeder vermoord. Ze kon zich niet indenken dat er wat met Feathers zou gebeuren, stel je voor. Ze zou dan echt kapot zijn van verdriet en zeker de Lustro aan stukken willen scheuren. Ze kon zich dan ook heel goed indenken hoe Amore zich voelde, wat de wraak betreft.
Na een tijdje was Amore gestopt met spreken en Nouki krabte even met haar poot achter haar oortje. Net toen ze wat wilde gaan zeggen, ving ze een geluid op. Ze draaide zich om en speurde met haar helder blauwe ogen de omgeving af. Al snel bleef haar blik hangen op een Pokemon niet ver van hun verwijdert, een Tropius. Met een scheef koppie keek ze hem aan, wie was hij en wat deed hij hier? Nouki was er best nieuwschierig naar dus besloot ze kennis met hem te maken. Op een schattig trippelpasje kwam ze zijn kant op en hield ze ong. een meter van hem vandaan halt. "Hoi ik ben Nouki, wie ben jij?" vroeg ze terwijl haar witte pluizige staart kwispelend heen en weer zwaaide.

[ Ik ben dit weekend weg, dus het zal een tijdje duren voordat ik weer kan antwoorden, post alsjeblieft niet te veel zonder mij Gr. Maaike]

Amore spitste haar oren na het horen van een geluid. Ze zag dat Nouki het ook had gehoord. Nouki keek rond, en Amore besloot ook te kijken. Plots merkte ze dat Nouki de pokémon had gevonden. Amore sloot haar ogen en haalde diep adem. Rode schokken ontstonden rondom haar gehele lichaampje. Toen ze haar ogen opende, waren ze rood en gaven ze licht. 'Hoi ik ben Nouki, wie ben jij?' vroeg de kleine Growlithe aan de grote Tropius. Amore gromde zacht. ''Nouki,'' sprak ze rustig. ''Zo snel anderen vertrouwen is nooit handig in dit gebied,'' bromde ze. Ze ging naast Nouki staan. Met haar roodgloeiende ogen keek ze de Tropius aan. ''Wie ben je en wat doe je hier?'' vroeg ze fel. Ze sloot haar ogen heel even, maar opende ze al gauw weer. Nog altijd waren ze rood. ''Mijn naam is Amore. Ik ben de Duce, leider dus, van de Suerte groep. Dat is zeg maar de 'goede' groep uit dit gebied,'' sprak ze kalm. Ze wist dat ze er op het moment niet echt uitzag als een pokémon die vocht tegen het slechte, maar.. Achja.. Ze haatte de Lustro-Groep, en dan vooral Shiny en Akira. Snertbeesten dat ze waren..

Zeph luisterde aandachtig naar het gesprek. Hij stak zijn nek door een boom en keek van bovenaf mee. Al gauw werd hij ontdekt door de Growlithe. "Jeetje, die heeft vast een goede neus..." mompelde Zeph half inzichzelf. De Growlithe kwam naar hem toe en begon tegen hem te praten. Wie hij of zij was boeide eigenlijk niet zoveel, maar misschien dathet nu beter was om even lief te spelen en zo toch meer informatie te kunnen krijgen. De kleine vuurpokémon heette Nouki en vroeg meteen hoe Zeph heette. "Euhm, hallo Nouki. Knap dat je me zo gevonden hebt. Trainers vinden me normaal nooit." begon Zeph. De kleine Growlithe had aparte ogen. De meesten die Tropius had ontmoet, hadden zwarte ogen, maar deze waren blauw groennig. "Ik ben Zeph en ik ben hier best nieuw. Ik was ook niet aan het afluisteren hoor...ik was gewoon geinteresseerd. Kijk, ik ben hier gekomen omdat in Hoenn de verhalen rond gingen dat er een land was waar je geen zorgen zou hebben. Dat scheen dit land te zijn, maar toen hoorde ik die Pikachu ineens praten over slechte pokémon en luisterde ik verder. Nogmaals sorry als het niet mocht." De Tropius bedacht een manier om zijn excuses aan te bieden. "Hier, een goedmakertje. Wat bananen. Ik weet niet of jullie er van houden, maar de meeste pokémon die ik ken, zijn er dol op." Zeph schudde wat bananen los en deze vielen voor Nouki en de Pikachu. "En wie ben jij dan, Pikachu?" Zeph besloot tussen de bosjes en bomen vandaan te komen en nu kon je duidelijk zien dat deze pokémon stukken groter was dan de twee andere pokémon.

Ineens kwam de Pikachu in actie. Die begon dat je pokémon niet zo makkelijk kon vertrouwen en stelde zich dan ineens voor. "Zoals ik net al zei, ben ik Zeph en ben ik nieuw hier." Zeph humeur veranderde een beetje. Die Pikachu zag er niet echt aardig uit met de rode ogen. "Maargoed, ik snap het al. Ik ben hier dus niet welkom in dit land." Zeph draaide zich om en zuchte. Daar gingen de paar uurtjes onbezorgdheid. "Geniet maar van die bananen... vaker zul je ze niet krijgen, voorlopig." Hij stond met de rug naar de twee pokémon toe. Nooit slim om te doen, maar zo kon hij wel zien of Amore echt slecht was, zoals zijn gedachten hem deed vermoeden, of dat die gewoon een slecht humeur had.

Een neuriend gedaante liep door Timerise Forest, het was een nogal kleine Growlithe die blij was dat ze eindelijk in het bos was. Ze zwierf al een tijdje door bepaalde plaatsen maar deze was toch haar favoriet. Vrolijk keek ze om zich heen, het was dan wel nacht, maar daar gaf Sora niet veel om. s'Avonds was er meer te beleven vond ze.
Haar blik bleef hangen op een schaduw in de bosjes, het was een groot gedaante. Bang was ze niet, Sora had al grotere wezens gezien.
Plots zag ze een tweede Growlithe lopen en stoppen bij de gedaante. Nieuwsgierig deed Sora een stap naar die richting. Ze hoorde de twee figuren praten, toen er een pikachu bij kwam staan, deze begon ook te praten. De gedaante kwam achter de struiken vandaan, wat Sora al vermoedde, het was een tropius.
Het gepraat ging nog even door, dus Sora besloot te gaan zitten. Even later zag ze dat de Tropius wou vertrekken, maar Sora rende op hem af en bleef voor hem staan. Kijken hoe hij reageert dacht ze.

Vragend trok Nouki haar kop schuin, trainers? Wat zijn trainers? Net toen ze het wou vragen begon te Tropius weer verder te praten. Geduldig luisterde ze naar zijn woorden. De Tropius heette Zeph en kwam uit Hoenn. Ook dit laatste kende Nouki niet, maar ze hield wijselijk haar mond. Ook zei Zeph dat hij had gehoord dat je je hier geen zorgen hoefde te maken en dat hij Amore hoorde praten over slechte Pokemon. Als laatste bood hij zijn excuses aan en gaf hij als goedmakertje een paar bananen. Meteen begon Nouki's staart druk te kwispelen, Yay bananen! Ze sprong naar voren, alles wat ze wou vragen alweer vergetend, en probeerde ze met haar scherpe tandjes de bananenschil van de banaan af te trekken. Dit was een hele klus. Nouki rolde op haar ruggetje en pakte met haar voorpoten de banaan vast terwijl ze nog steeds met haar tandjes aan het trekken was. Het zag er erg schattig uit, maar Nouki was zo gefocust op de banaan dat ze hier niet op lette. De banaan gaf echter niet mee en Nouki hield even op zodat ze naar Amore en Zeph kon kijken. Met haar blauwe ogen, die op dit moment alles op de kop zagen, staarde ze de twee Pokemon aan. Amore kreeg een angstaanjagende houding, haar ogen begonnen rood te gloeien en uit haar wangen ontsnapte rode vonken. Ook was haar stem opeens heel fel en zei ze dat Nouki niet zomaar iedereen moest vertrouwen. Zeph leek dit erg beledigend op te vatten en keerde hun de rug toe. "Nee, niet weg gaan!" zei Nouki. Te laat kwam ze erachter dat ze te hard met haar voorpoten kneep en de banaan floepte uit de schil. Met een flinke knal kwam deze tegen haar kop aan en niet veel later zat ze onder de bananensmurrie. "Blegh.." mompelde Nouki. Ze stond op en veegde met heer poot over haar kop, waardoor de smurrie zich alleen nog maar meer verspreidde. Hevig begon ze met haar kop te schudden en alle stukje banaan vlogen de lucht in. Na een tijdje hield ze op met schudden en keek ze met een onschuldig gezicht naar Amore, Zeph en de growlithe die er onder tussen was bijgekomen, zich nu pas realiserend dat zij waarschijnlijk onder de bananensmurrie terecht waren gekomen vanwege haar actie. "Oeps.. Sorry," zei ze grinnikend.

De Tropius draaide zich om. Amore wilde hem net vaarwel zeggen, aangezien het haar weinig uitmaakte of hij hier was of niet, toen Nouki ineens riep: 'Nee, niet weg gaan!' Amore keek geschrokken naar de Growlithe. Deze kneep met haar voorpoten in de banaan die ze gekregen had en de balaan kwam uit de schil. Deze landde op haar hoofd. Amore snoof grinnikend, maar ze stopte al snel met grinniken; Nouki had besloten om met haar koppie heen en weer te schudden. Gelukkig was Amore getraind in haar snelheid, dus ook het snel nemen van beslissingen. Ze deed haar armpjes opzij en een rode laag volt begon om haar heen te draaien. Je kon het een soort schild noemen. Het was iets wat je makkelijk kon doen in deze status: De volt gierde al om je lichaam heen, dus je hoefde alleen maar een soort ontlading te doen, tot de bal om je heen groot genoeg was. De bananensmurrie kwam er tegenaan. Amore liet de electriciteit verdwijnen en sloot haar ogen. Toen ze ze opende hadden ze hun normale kleur terug. 'Oeps.. Sorry,' sprak Nouki rustig. Amore keek haar aan. Achja, boeiend. Ze was niet vies. Want, als er ook maar iets op haar gele vachtje gezeten had..

Sora wist niet wat haar overkwam, ze zat ineens helemaal onder de bananensmurrie. Ze keek Nouki kwaad aan en gromde kort, maar besefte dat deze nog jong was en het niet opzettelijk deed. Sora's gezicht kreeg een kleine glimlach en zei: ''Maakt niet uit hoor.''
Ze keek verbaasd naar de Pikachu die even rode ogen kreeg. Hoe kunnen zwarte ogen nou in rode veranderen? Sora verzonk in deze gedachten en lette niet op wat om haar gebeurde.
De Tropius was ze allang vergeten. Ze had eigenlijk een antwoordt van hem verwacht, maar in plaats daarvan deed de andere Growlithe dat voor hem, waardoor ze onder de bananensmurrie zat. Ze schudde zich uit, maar keek nog steeds verbaasd naar de Pikachu, die weer een normale oogkleur had.