Een kleine Eevee liep over de bevroren vlaktes, ze had geen idee waar ze naartoe liep of waar ze was. Half bevroren door de ijzige wind liep ze stug door, ze moest wel anders zou ze doodvriezen. Chiara had snel warmte nodig, waarom moest ze nou zonodig weer op pad gaan zonder kaart. Soms kwam ze pokemon tegen, maar die waren ijssoorten en die konden tegen deze kou. Ze mocht van geluk spreken dat ze geen Flareon was, anders zou ze echt in een ijsblokje zijn veranderd.
De wind werd steeds killer en het begon te sneeuwen. Het weer veranderde langzaam in een sneeuwstorm en Chiara had moeite om door te lopen. Ze zakte in de sneeuw waarvan het steeds hoger werd, nog even en ze verdween in het witte spul. Het kon haar allemaal niks meer schelen, het enige wat ze wilde was naar een warme plek toegaan, ver weg van de kou.
Was ze maar thuis gebleven, nooit aan dit avontuur te zijn begonnen. Ze zou lekker warm bij haar ouders zitten, zonder zorgen, zonder kou, zonder twijfels en zonder het verdwalen. De sneeuwstorm werd erger en erger en Chiara kon niet meer zien waar ze liep. Verkleumt van de kou zakte ze in elkaar en ze kon niet meer opstaan. Het zou een wonder zijn als ze dit zou overleven.

Een gedaante groter dan de jonge Eevee liep met grote langzame passen over de rotsen, die een tijd geleden nog stukken waren van de Articu Icecaves. Ergens vond Mayumi het wel jammer. Door de donkere en mysterieuze grotten dwalen terwijl er diep binnenin een legend verscholen zat was leuk, maar nu moest ze het doen met brokken steen en sneeuw. Naja, het was wel overzichtelijker, ze kon nu tenminste de pokemon in de gaten houden die over de ijzige vlakten dwaalden. Een nieuwe ijskoude windvlaag blies door haar vacht heen. Haar lange pelsharen dansten mee met de richting van de wind, die steeds weer draaide. De wind bracht niet alleen kou mee, maar ook geuren. Nieuwe geuren. Rook Mayumi nou licht de geur van een Eevee? Ze sprong van de rots af waar ze de hele tijd op had gestaan en keek met een opgetrokken wenkbrauw over de vlaktes. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. De sneeuw kon je verblinden als je er niet aan gewend was, maar Mayumi kon het hoopje bruin in de verte zien liggen. Mayumi zette zich schrap, en rende door middel van een snelle aanval met grote snelheid richting de Eevee. Vlakbij gekomen remde ze af door haar poten schuin in de sneeuw te zetten, en de sneeuw vloog door de lucht. Mayumi grijnsde eventjes, en keek toen naar de Eevee. Dat zag er niet comfortabel uit. Een beetje stijfgevroren, eerder. De vacht van de Eevee zat vol met sneeuwvlokken. Mayumi liet haar kop naast die van de Eevee zakken. ''Euhj.. gaat het?'' vroeg ze op een domme toon, die ze niet vaak gebruikte.

Een tevreden grijns stond op Houndoom’s gezicht gedrukt. Ze was weer terug bij de Freezing Ruïns. In tegenstelling tot wat sommige pokémon dachten, had ze maar weinig last van de verschrikkelijke kou. Ze had het zichzelf behaaglijk gemaakt door van te voren haar Will-O-Wisp af te vuren, zodat haar zogenaamde Ability was geactiveerd. Flash Fire. De Ability zorgde ervoor dat ze een warm gevoel van binnen had. Toch was ze zich er van bewust dat als ze stil zou staan, dat haar poten eronder te verduren zouden krijgen. Ze schudde zich kort uit om de opgestapelde sneeuw van haar vacht af te schudden. Ze vond het prettiger bij het Magma Terrain. Het enige wat haar ervan weerhield om daar een warm bad in de lava te nemen, was de gedachte aan een nieuwe aanval. Bij de Freezing Ruïns voelde ze zich veilig, omdat ook zij wist dat een Lustro lid zich wel een paar keer zou bedenken voor hij of zij de ijzige kou in zou gaan. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes, en zag in de verte twee schimmen staan. Eén grote, en eén kleinere. Ze fronste lichtjes. Zouden het gewoon ijs pokémon zijn? Ze bleef kort stilstaan, alsof ze twijfelde wat ze wilde doen. Ze begon uiteindelijk weer te lopen, schuin de pokémon af. Ze wilde ze van dichterbij bekijken…

De kleine Eevee dacht dat ze niet lang meer had en sloot langzaam haar ogen, tot ze plots iets naast haar hoorde. Chiara deed haar ogen weer vlug open en hief haar hoofd langzaam open. Ze zag een grote schim in de vorm van Absol naast haar staan. ''Euhj..gaat het?'' vroeg het wezen dat naast haar stond. Chiara probeerde op te staan, tevergeefs, ze zakte meteen weer in elkaar.
Waarschijnlijk wilde de Absol haar helpen maar ze had het te koud om nu nog te bewegen. ''Nee, ik heb het verscrikkelijk koud en kan niet meer opstaan,'' zei de Eevee zwakjes en probeerde nog een poging om op te staan. Chiara trok het niet en viel alweer. Ze keek de Absol doordringend aan, sloot haar ogen even en deed ze vervolgens weer open.

( Oké dat is de tweede keer dat iemand bruin hoopje zegt en dat ik iets anders denk XD)

Nadat Mayumi de vraag had gesteld of het goed ging met de kleine Eevee, probeerde die op te staan, maar tevergeefs, ze stortte weer in. Ze zei dat ze het koud had en niet meer kon opstaan. Mayumi glimlachte eventjes vermaakt. ''Tja, het is ook niet zo slim om hier rond te lopen, als je niet goed tegen de kou kan, he?'' merkte ze met een valse toon op, ook al was het alleen maar voor de lol bedoeld, niet om gemeen tegen de kleine pokemon te doen. Ze zuchtte even, en schraapte met haar poot over de grond. Wat kon ze doen? Praktisch niks. Het was nutteloos om haar mee te nemen op haar rug, want het was nog een hele eind lopen om buiten het gebied te komen, dat zou de Eevee vast niet redden. Maar toen kwam er een Houndoom aanlopen. Mayumi keek haar raar aan. Misschien kon de Houndoom Chaira op een of andere manier verwarmen? Het was tenslotte een vuur-pokemon. ''Hee!'' schreeuwde Mayumi naar Houndoom, en keek daarna even dom geboeid naar het ademwolkje die uit haar bek verscheen. ''Kan je misschien helpen??'' schreeuwde ze er nog achteraan, en daarna zweeg ze.

Chiara hoorde dat de Absol praatte, maar ze kon er geen snars van verstaan. De wind die ineens opwaaide maakte een geluid zo hard dat je zelfs niemand kon verstaan met een megafoon. Ze wendde haar blik naar de Houndoom, die kortbij was komen staan.
De Absol had gelijk, het was dom van haar geweest om juist HIER af te dwalen. Chiara was al niet wegwijs dus zonder kaart is het een complete ramp. Hoopvol keek ze naar de kant van de Houndoom. Deze zou haar op z'n minst kunnen opwarmen, als ze wilde, dan kon Chiara hier weg, als ze de weg wist.
Chiara probeerde weer op te staan, deze keer lukte het om op haar 4 korte pootjes te staan, maar dit zou ze niet lang kunnen volhouden, aangezien de sneeuw tot haar buikje kwam. Ze keek even moeilijk, maar toen ging de storm een beetje liggen. Het sneeuwde nog steeds har, maar di keer viel er minder, veel minder sneeuw.