(Hier zou ik te weten willen komen dat Dustfire dood is als dat kan)

De sneeuw knerpte een beetje. Sneeuwvlagen vlogen niets vermoedend in het rond. Toto stapte door de sneeuw en liet kleine voet sporen achter die al snel op gingen in de sneeuw storm. Hij was even weg maar was nu terug. Hij wist nog niks. Niks over doden. Ook niet over de dood van dustfire. Hij blies even uit en zag zijn wolkje warme lucht verdwijnen. Hij liet zich zakken tegen een ijsschots. Hij hield zijn arm op zijn hoofd. Hij zag een kleine Swinub een holletje in kruipen. Toto dacht na. Dat zou hij ook wel willen. Een windstil plekje voor hem alleen. Hij stapte even tegen de grond. Hij dacht na. Hij zou in prenciepe de aanval Rage moeten kunnen. Hij haalde zijn schouders op en gloeide rood. Hij sprong en klapte zich zelf tegen de grond. Er ontstond een klein gat. De grond was nu wat zachter dus maakte Toto zijn kleine klauwtjes klaar en ramde de kuil. Grond stoof op en Toto hijgde. Na een tijdje had hij een kleine kuil. Toto groef een beetje naar de zijkant zodat hij beschut zat. Hij zuchtte weer en keek hoe de sneeuw storm boven hem woeide. Plots hoorde hij voetstappen in de sneeuw. Wie zou dat zijn?

[das goed, ik wou toch ergens posten xD]

Die voetstappen kwamen van Silverbreeze. Hij liep met langzame en vermoeiende passen door de sneeuw, voor zich uit starend, en af en toe om zich rond kijkend, kijkend of er geen gevaar in de buurt was. Vanaf de berg genaamd Mt. Solare was hij over Pokérpg heen gevlogen, en was hij gewoon geland wanneer hij zichzelf moe gevlogen had. En dat was hier, bij de Freezing Ruins. Daarbij was het hier wat makkelijker om geen tranen te laten. Want het was hier altijd zo koud, dat je ogen zo pijn deden van de sterke koude wind dat het je niet eens lukte om te huilen. Ineens was de hoogte van de grond veranderd, en Silverbreeze maakte een misstap, en struikelde naar voren. Gelukkig lukte het hem net aan om overeind te kunnen blijven staan, want hij had geen zin om met zijn gezicht in de sneeuw te vallen. Silverbreeze snoof geïrriteerd, en draaide zijn kop naar achteren. Daar zag hij Toto, die zichzelf een holletje had gegraven, zoals andere ijs-Pokémon dat hier in het gebied deden als het weer erg slecht was, zelfs voor hun, de Pokémon die de ijzige kou gewend waren. Silverbreeze rilde eventjes. Het werd inderdaad steeds slechter. En hij had geen vacht of verendek om zichzelf warm te houden. Alleen een koude gladde huid geschikt om door water te duiken, niet om mee door de sneeuw te lopen. Weer liet hij zijn blik vallen op de kleine krokodil- achtige Pokémon. Hij negeerde de wind die sneeuwvlokken tegen hem aanblies even. ''Gaat het?'' vroeg hij aan de Totodile. Want die zou wel hetzelfde probleem hebben als hijzelf. Met nieuwsgierige maar toch droevig kijkende roodomrande ogen keek Silverbreeze de Totodile vragend aan.

Toto krabte nog wat ijs weg en ging wat dieper in zijn holletje. De sneeuw striemde de opening van zijn holletje. Hij zuchtte. Het was fantastisch hier in pokerpg. Alleen hij zat weer in die sneeuwstrom. Hij gromde kort naar de sneeuw die onverstoorbaar door ging. Hij dacht na. Hij was nu Quinto. Een rang hoger. Maar daar had hij nog weinig gemerkt. Ach ja... Plots sloten zijn ogen en droomde hij weg:

Toto deed een Superpower. Hij gloeide en brak door een stenen muur. Stenen vlogen in het rond en hij landde met een koprol weer op zijn pootjes. Achter hem verschenen Levy en Riolu. Toto keek rond en zag heelveel Lustro pokemon. Toto maakte een Salto. Water stralen uit zijn staart ramde de Lustro pokemon die verzwakt weg kropen. Toto sloeg de sloten van een paar kooien en de gevangen pokemon rendde naar buiten...

Plots hoorde Toto wat vleugelslag en zag een grote pokemon over zijn holletje struikelen. Toto zag dat het Lugia was. Silverbreeze. Niet slecht hij was bevriend met Suerte. Silverbreeze vroeg: "Gaat het?" Toto knikte. "Met mij is niks mis hoor. Deed mijn holletje niet teveel pijn?" Toto stond op en keek Silverbreeze aan.

De Totodile leek in slaap te zijn gevallen, maar net toen Silverbreeze zich zuchtend wou omkeren om verder te lopen, antwoordde de pokemon op zijn vraag. Eerst knikte hij, en zei toen dat er met hem niks mis was. Silverbreeze snoof even. Dus die had geen last van de kou? Geen idee hoe hij dat voor elkaar kreeg met zijn dunne kale huid, net als hijzelf had. Hij vroeg daarna of zijn holletje niet teveel pijn had gedaan. Silverbreeze schudde rustig zijn hoofd. ''Nee..'' antwoordde hij met een stroeve stem. Hij knipperde eventjes pijnlijk. ''En als het al pijn gedaan had, dan was dat nog het minst erge wat mij tot nu toe is overkomen..'' Weer wou hij daarna weglopen, maar de blik van de Totodile die hem aankeek liet hem nog even wachten. Wat had hij er ook aan om verder te lopen? Hij had niemand meer. Anders dan Dustfire, had hij niet echt veel contact met de pokemon uit dit gebied, en op die manier had hij ook geen vrienden. Hij kende wel een aantal pokemon, zoals Levy, Achi, en nog een paar anderen, maar de enige keren dat hij met ze samen was, was met missies. En dat voelde meer zakelijk dan vriendschappelijk. Silverbreeze zuchtte diep, en keek de Totodile aan. ''Wat doe je eigenlijk hier? Het lijkt me niet zon lekker gebied voor jou..'' begon Silverbreeze, om even aan een ander onderwerp te kunnen denken.

Toto zuchtte even en zag zijn wolkje warme adem wegdrijven in de storm. Toto begon het langzaam kouder te krijgen. Hij wreef even in zijn handen en blies er in. Toto zag dat de Lugia zijn hoofd schudden toen hij vroeg of zijn kleine holletje pijn had gedaan. Toen zei de Lugia iets wat hij niet zag aan komen: "''En als het al pijn gedaan had, dan was dat nog het minst erge wat mij tot nu toe is overkomen.." Toto dacht na. Het was ook niet erg of zo in zijn holletje struikelen. Maar zo iets zeg je dan niet. Er was dus iets ergers gebeurt... Toto zag dat Lugia wou weglopen. Maar de Lugia bleef nog even staan. Toto zag dat de Lugia zuchtte en vroeg waarom hij hier was. Toto begon steeds meer argwaan te krijgen in wat Lugia te vertellen had. "Ik weet het niet echt. Ik liep wat rond. Maar eh.." Toto slikte even "Ik wil niemand beledigen en geen schade aanrichten maar je zei zonet dat het het minst erge was wat je tot nu toe was overkomen. En dan wou ik vragen." Hij was even stil. "Is er wat gebeurd dan?" Hij wist niet dat hij niet zo iets slims zei...

De Totodile antwoordde kort op Silverbreeze's vraag. En ook niet echt informatievol. Hij probeerde het onderwerp te veranderen. En niet op de manier waar Silverbreeze op gerekend was. "Ik wil niemand beledigen en geen schade aanrichten maar je zei zonet dat het het minst erge was wat je tot nu toe was overkomen. En dan wou ik vragen..'' Silverbreeze keek de Totodile fel aan, als teken dat hij zijn mond erover moest houden, maar blijkbaar had hij die blik niet gezien, want daarna vroeg hij of er iets gebeurd was. Silverbreeze snoof luid en keek met een woeste maar toch verdrietige blik naar het ademwolkje dat binnen een paar seconden weg werd geblazen tot het niet zichtbaar meer was. Net als Dustfire's as... Silverbreeze keerde zijn blik vol verschillende sterke emoties weer naar de Totodile toe. Hij gromde diep maar zacht. Hij keek de Totodile een paar seconden onderzoekend aan. Waarom wou hij dat weten, en wat ging het hem eigenlijk aan? Silverbreeze hield er een hard hoofd in. Nee, het ging hem helemaal niks aan.. Hij keerde zijn hoofd weer even, en keek rond over de witte en leeg lijkende vlaktes die langzaam van vorm veranderden omdat de wind de sneeuw steeds naar andere plekken liet verstuiven. Op een of andere manier had hij zijn mening veranderd. Want als Dustfire, de beschermer weg was, dan moeten de pokemon dat toch weten? Zou Dustfire dat niet juist willen? Silverbreeze wist daarbij niet wie ze allemaal kende, en misschien kende ze deze totodile wel. Silverbreeze slikte. ''Oke dan..'' zei hij schor, en keek de Totodile recht in de ogen aan. ''Ik zal het kort houden aangezien ik je niet ken.. maar wat er gebeurd is, is vreselijk..'' vertelde Silverbreeze. ''Dustfire, de hoofdbeschermer van dit mooie gebied is...'' Silverbreeze stopte even, omdat hij het niet meteen door zijn keel kon krijgen. Hij voelde tot zijn ergernis toch tranen in zijn ogen prikken. ''Dood..'' zei hij ineens veel harder dan dat hij net had gepraat, en stopte toen met praten. Hij keek naar beneden en zag druppels in de sneeuw verdwijnen, maar had ze door de kou niet over zijn wang voelen gaan.

Toto voelde dat sneeuw op zijn hoofd belandden. Hij veegde het er van af en keek naar de Lugia. De Lugia keek Toto fel aan. Toto zette wat stappen achteruit. Hij was bang dat hij iets verkeerd had gezegt. Toto hoorde de Lugia hard snuiven en Toto zag dat hij gelijk had en zijn argwaan terecht was. Er was iets niet helemaal pluis. Of beter gezegt iets helemaal niet pluis. Hij zag hoe de Lugia een tijdje stil was. Blijkbaar was er iets aan de hand en was de Lugia aan het nakenden over zijn vraag. Toto bleef even stil en voelde de sneeuw langs zijn huid striemen. Hij wachtte een beetje gespannen op het antwoord. Langzaam knikte hij ten de Lugia begon te vertellen ''Ik zal het kort houden aangezien ik je niet ken.. maar wat er gebeurd is, is vreselijk..'' Toto boog een beetje naar voren bij het horen van de Lugia. ''Dustfire, de hoofdbeschermer van dit mooie gebied is..." Toto zette een stapje naar voren. Hij was zo gespannen. Zijn hart bonkte in zijn keel en zweet dat snel bevroer viel van zijn lichaam. ''Dood..'' Toto schrok en zette een paar stappen achteruit. Hij drukte zich tegen de wand van zijn holletje. "Nee, Nee!" zei Toto geschrokken. "Dat kan gewoon niet! Ik ik zag haar nog niet zo heel lang geleden bij het Crystal lake. En en.." En golf van Moedeloosheid, Verdriet en woede beukte de gedachtes van Toto in elkaar. Hij balde zijn vuisten en een traan rolde over zijn wangen. Toen ontspande hij zich en viel uitgeput voorover in de sneeuw. "We zijn verloren... Dustfire is dood.. Nu zal Lustro ons vernietigen." Hij on alleen nog maar Negatief denken. Zijn lijf kleurde rood van woede en blauw van verdriet... Alle moed was verdwenen. Alle.

De Totodile bracht zichzelf steeds dichterbij, tot Silverbreeze vertelde wat er was gebeurd, en hij als reactie zichzelf tegen de wand van zijn holletje drukte. "Nee, Nee!" riep de Totodile geschrokken uit. Silverbreeze zuchtte en had er nu al spijt van dat hij het aan de onbekende Pokémon verteld had. Net als Shadow reageerde hij, wat er voor zorgde dat Silverbreeze een steek door zijn maag heen voelde gaan. Hij vertelde ook dat hij Dustfire laatst nog bij het Crystal lake had gezien, en Silverbreeze slikte moeizaam. Het was ook zo raar om te geloven, een paar dagen geleden was ze nog springlevend en nu.. nu was ze er ineens niet meer. Van de aardbol verdwenen, alsof ze niks was. De Totodile deed verschillende dingen, hij balde zijn vuisten, en er rolde een traan over zijn wang. Silverbreeze snoof even. De dood van Dustfire kwam dus hard aan bij de pokemon van pokerpg. Anders dan bij zijn dood, tenminste, dat dachten de pokemon. Hij had niks van de pokemon gehoord toen hij terugkwam. Dustfire was al die tijd de hoofdbeschermer geweest, en misschien moest hij het nu overnemen.. "We zijn verloren... Dustfire is dood.. Nu zal Lustro ons vernietigen." Sprak de Totodile. Silverbreeze gromde erg luid, en keek de Totodile woedend aan. ‘’Hoe kan je dat zeggen! Hoe kan je opgeven! Dustfire heeft… heeft haar leven voor ons opgegeven, en het is aan óns om verder te gaan met het beschermen van het gebied! Als we opgeven en niks doen, gaat het gebied eraan, en heeft Dustfire en alle anderen alles voor niks gedaan!!’’ riep hij luid tegen de kleine Pokemon, en hield er totaal geen rekening mee dat hij misschien iets te hard voor de Totodile was. Silverbreeze schudde woedend een paar tranen van zijn kop af. Hij keerde zijn rug richting Toto, en stapte van hem weg. ‘’Wacht maar…’’ zei Silverbreeze. Hij steeg op, en keek nog een keer doordringend achteruit. ‘’Pokerpg is nog lang niet verloren.. zolang ik er nog ben zal ik dat niet laten gebeuren..’’ dat waren zijn laatste woorden voordat hij wegvloog van de Totodile, en van de Freezing Ruins. Gedreven door zijn woede en verdriet wist hij wat hij zou gaan doen, pokerpg beschermen, net zoals de grote Ho-Oh dat voor hem deed.

Toto lag op de grond en blies wat sneeuw weg. De Lugia begon luid te grommen keek hem bos aan. Hij begon te praten over dat hij niet moest op geven. Toto knikte en stond op. "Ja sorry het kwam wat hard aan." Maar de Lugia ging verder en Toto zette weerwat stappen. Dit maal achteruit. "Maar, ja,het is, ja kijk," Hij probeerde te praten maar had er de kracht en de woorden niet voor om uit teleggen wat hij bedoelde. Hij slot zijn ogen en hoorde de grote vleugels klappen en de Lugia. Hij luisterde naar de laatste dingen die de Lugia zei en zuchtte toen. Hij begon uit verveling en een klein beetje irritatie aan zich zelf in zich zelf te praten. "Lekker gedaan Toto. We weten nu dat Dustfire dood is. Vreselijk. Maar door die reactie hebben we zeker een fantastiche indruk gemaakt." zei hij sarcastich. Hij sloeg met zijn vuist tegen het ijs en liep weg. Nu naar wat anderen zoeken. Of juist niet.

(Kort heid)