Een zomerdag. Deze dag behoorde een zomerdag te zijn, waarop de zon volop scheen en alle pokémon in een blije stemming waren. Maar de plek waar ik nu was. Een zucht verliet mijn keel. Dit was niets anders dan een duistere, verlaten plek. Grafstenen waren weg, graven waren kapotgemaakt. Alles was geplunderd. Dit moesten zeker de 'slechteriken' gedaan hebben, in mijn ogen was ik er ook een. Maar geen lid. Nee, dat soort onzin hoefde ik niet, daar was ik al te oud voor. Volwassen. Net zoals Mayumi, mijn lief. Tenminste, zo kende ik haar. Niet anders. En ik voel liefde voor haar, al sinds de dag dat ik haar had gezien, mijn schat. Ik keek om me heen, niets bijzonders te zien behalve dan alle grijs en grauw. Zouden hier ook alle pokémon liggen die om waren gekomen bij de natuurrampen? Ergens dacht ik van niet, omdat het leek dat er hier al een lange tijd niet meer was geweest. Ik schudde mijn hoofd, voelde het zwaard meebewegen op mijn hoofd en wou net de aanstalten maken om weg te lopen en terug te gaan naar de Marble Mountains, totdat ik een geknerp geluidje hoorde van een gekrakt takje. Hierdoor kneep ik mijn ogen fijn en was ik rightaway scherp om me heen aan het kijken. Nog steeds niets bijzonders, maar toch bleef ik nog even stom staan, een gevoel en iets in mij zei dat het niet zomaar iets was. Het was een bezoeker, een pottenkijker... Een pokémon.

Hij wist niet echt wat te doen, stom om zich heen blijven kijken en blijven staan, of in het niet zomaar gaan roepen of gewoon weg gaan lopen. Hij koos toch maar voor het eerste, misschien was het Mayumi wel die aankwam. Het geluid was niet al te dichtbij wat hij zojuist had gehoord, dus misschien kwam de pokémon nog aan of was het toch gewoon een takje geweest wat van een boomafviel en daardoor door midden brak van zwakte op de grond. Want voor de rest was er geen geluid te horen, zelfs geen piepje van een of andere Pidgeot in de lucht. Nee, het gebied was onbewoond. Letterlijk onbewoond. Even kreeg hij de rillingen toen hij eraan dacht dat er een of andere gek was, of nog erger zelfs meerdere gekken, die al deze graven had leeggemaakt en de misschien wel kostbare dingen had gestolen en zodoende ook de lijken. Blergh. Om te walgen. Wie of wat het ook had gedaan, het was waarschijnlijk geen 'goeierik' geweest. Toch?
Satoko keek nog even om, maar er heerste niets anders dan stilte om hem heen.

[Iedereen welkom]