(Alleen voor mensen die zich aangemeld hebben voor dit verhaallijn; Dark Ghost, Blitzy, Swift, Darky)
[ik wil posts met minimaal 10 zinnen. xD]

In zijn eentje, zoals altijd na de dood van Dustfire, strompelde Silverbreeze door het bos. Het was lente, en de knopjes groeiden weer aan de bomen, aan sommige bomen hingen zelfs al weer fris gekleurde groene blaadjes en op de grond kon je kleine jonge plantjes uit de grond zien komen groeien. Silverbreeze kon er echter niet van genieten.. Het was zo jammer dat hij dit niet samen kon meemaken met Dustfire.. Ze zou het prachtig gevonden hebben nu de natuur weer tot leven komt.

Maar de lente bleef niet altijd mooi. Na een tijdje lopen zag Silverbreeze dat de licht boven het bos steeds donkerder werd, en ook niet veel later begon het zachtjes te regenen, en spoelde zijn tranen weg, maar door die regen voelde het juist alsof er veel meer tranen over zijn gezicht stroomde. Hij boog zijn kop naar beneden, en pruilde. Moest dat er ook nog even bij? Was hij nog niet depressief genoeg? Silverbreeze gaf een kleine boze grom, en stampte daarna door.

Silverbreeze bleef even kijken naar een groepje Rattata's die door de bosjes wegrenden nadat ze hem hadden gezien, en liep daarna weer door. Zijn gezicht vertrok langzaam terwijl hij nadacht aan de laatste weken. ''Waarom jíj Dust, waarom?...'' fluisterde hij droevig in zichzelf. Een paar tranen ontsnapten uit zijn ogen en liepen langzaam over zijn gezicht heen. Een tijd liep hij zo eenzaam door het bos, in gedachten verzonken. Maar toen hoorde hij een geluid. Nee, het was zelfs een stem!

En een heel bekende ook. De liefste, zachtste en meest vertrouwde stem die hij ooit in zijn leven had gehoord. Hij concentreerde zich op het geluid door zijn ogen dicht te doen. ''Silverbreeze....'' weerklonk een stem zacht door het bos. Silverbreeze opende zijn ogen geschrokken. Wat? Maar dat was de stem van Dustfire! Een beetje in paniek keek hij snel om zich heen, alle kanten uit. ''Dustfire?'' riep hij zachtjes. En toen werden zijn ogen langzaam groot. Daar!

Daar zag hij een vogel-achtig gedaante staan, tussen twee bomen. Een grote, rode vogel, met gele ronde pluimen op haar kop. Het was haar echt. Toch?.. Een grote gelukkige glimlach verscheen op zijn gezicht, en hij vloog snel vooruit, richting Dustfire toe. ''Dustfire!!!!'' schreeuwde hij dolgelukkig, terwijl hij steeds dichterbij kwam en hij een ook een glimlach op het gezicht van Dustfire zag komen. ''Dust.. ben.. ben jij het echt?'' vroeg Silverbreeze nog voor de zekerheid.

Het was ook zo ongelooflijk.. Dustfire glimlachte breed. ''Natuurlijk, gekkie. De enige echte.'' antwoordde ze met een lieve uitdrukking op haar snavel. Ze schudde haar vleugels even, en tientallen kleine rode veertjes vielen op de grond. Silverbreeze lachte, en sprong in haar vleugels en omhelsde haar zo stevig als hij maar kon. Dustfire knuffelde niet terug, maar hij voelde haar zachte veren, haar kloppend hart, en de warmte die van haar af kwam waardoor hij wist dat ze er nog stond.

Minuten stonden ze daar zo, elkaar liefdevol omhelsend. Allebei met hun ogen gesloten, genietend van het gevoel. Het voelde zó goed, zo gelukkig.. Maar toch kon Silverbreeze het nog niet geloven. Hoe was Dustfire ooit terug gekomen? Ze was toch echt dood, hij had het gezien! En zelfs haar as was weggeblazen door de wind.. Het was wel een beetje raar.. Silverbreeze opende zijn ogen. Was ze er nog? Ja, dat wel. Maar iets leek raar aan haar. Ze zag er vager uit. En die warmte voelde hij ook niet meer..

en vanaf dat moment besefte hij dat het helemaal niet echt was. Het verzonnen gedaante van Dustfire leek eerst zijn kleur te verliezen, en daarna de rest van het lichaam. En voor hij het wist was het allemaal weer weg. Dustfire, maar ook al zijn geluk en opgeluchtheid. Silverbreeze zijn glimlach verdween toen hij door had dat hij Dustfire niet had geknuffeld, maar dat hij de hele tijd een doodnormale boom had omhelst. De regen die hij net niet meer had gevoeld, was nu weer gewoon terug en Silverbreeze zakte schokkend in elkaar.

Dark Ghost was in de buurt aan het rondzweven, tussen de bomen, want Timerise Forest was de laatste tijd z'n favoriete plek, en hij trainde er ook om sterker te worden. Hij stopte even en keek naar de lucht, waar hij een zwerm Pidgey's en Pidgeotto's zag vliegen. Hij vroeg zich eigelijk af, hoe lang hij weg was gebleven in pokerpg...volgensmij 2maanden dacht DG. Toen zag hij opeens een grote gedaante in het tussen de bomen verschijnen. hij keek goed en zag dat het een Lugia was, die 'm vaag bekend voorkwam.... een lugia? wat zou die hier doen? dacht DG, en hij zweefde stilletjes naar 'm toe en ging zweefde toen op een tak ver boven Silverbreeze...het leek alsof die Lugia met iets zat..."wacht eens..zou dit misschien Silverbreeze, de 2de beschermer van pokerpg zijn?" fluisterde DG, want hij had gehoord dat Dustfire was gestroven. Toen hoorde hij 'm over Dustfire praten "het is Silverbreeze..." fluisterde DG. Hij kon wel begrijpen dat hij zo waande over Dust.. hij kon zich ook wel herinneren hoe hij zich voelde toen Tunys net dood was...Toen begon het te regenen, maar DG voelde toen hoorde hij Silverbreeze opeens Dustfires naam roepen en dacht nee...dat kan niet toen hij zag dat Silverbreeze begon te rennen, keek DG waarnaar hij rende, maar zag niets, maar hij besloot Silverbreeze toch te volgen, van tak tot tak zweevend. "volgensmij ziet hij waanbeelden..." fluisterde DG en toen hij zag dat Silverbreeze gewoon lucht knuffelde dacht DG ja hij ziet waanbeelden.. Toen zag hij dat Silverbreeze besefte dat ze niet echt was... zielig voor 'm zeg... dacht DG droevig. misschien moet ik maar 'ns met 'm gaan praten... en DG zweefde naar beneden. "hoi Silverbreeze....ik heb net gezien wat er gebeurde...ik vind het heel erg rot voor je.." DG wist niet zo goed wat hij moest zeggen, omdat hij nog nooit eerder echt met Silverbreeze had gepraat.

Tussen de bomen door klonk een ritselend geluid. Een blauwe gedaante gleed over de bladeren, en als je goed keek zag je dat het een kleine Dratini was. Swift. Ze keek even goed om haar heen of er iets te doen was. Ze keek nog een keer rond en zag toen iets wits rennen. Ze gleed ernaartoe. Het was een Lugia die een boom aan het knuffelen was. Silverbreeze. Ze hoorde hem praten en ving iets op over Dustfire. Die arme ziel. Hij zag vast waanbeelden over Dustfire. Zachtjes gleed Swift naar hem toe. Iemand die waanbeelden zag, moest je altijd rustig benaderen zodat ze niet schrikken. Haar zusje had altijd waanbeelden. Ze zag Swift altijd aan als een op hol geslagen blauwe Rhyhorn. Ze grinnikte bij de gedachte aan haar rare zusje. Ze had een heel klein snoetje voor een Dratini en lange wimpers. Eigenlijk best mooi. Ze gleed zachtjes verder naar Silverbreeze. 'Silverbreeze,' Zei ze zachtjes. 'Silverbreeze, Wat is er aan de hand?'

'DUSTFIRE!!!' schreeuwde een stem die een stem die alle Pidgeys in de bos uit de bomen liet vliegen. Blitzy's kop draaide rond. 'Wat..?' zei hij vaag. Die stem.. die had hij eerder gehoord.. Silverbreeze. Blitzy keek rond. En Spirtomb zweefde voorbij. 'Huh?' zei hij. Toen viel er hem een gelukzalige gedachte binnen. Als hij Dustfire's naam zo gelukkig zou roepen dan.. zou ze terug zijn! Blitzy sprintte een boom en en sprong van tak van tak naar de plaats waar Silverbreeze's stem vandaan kwam. Toen hij er was daalde zijn geluk nog sneller een Pigeot die uit de lucht viel. Hij knuffelde enkel een boom! Dustfire... terug.. het was te mooi om waar te zijn! Blitzy wist dat Silverbreeze het nog moeilijker dan hem zou hebben. Hij zuchtte. Achter dat Dustfire het had uitgemaakt had met hem, keerde Silverbreeze op wonderbaarlijke wijze terug. Alles leek toen terug te zijn zoals het was. Totdat hij hoorde dat Shiny Dustfire had vermoord. Silverbreeze moest er kapot van zijn. Silverbeeze keek opeens naar de boom en zakte daarna schokkend schokkend in elkaar. Twee andere Pokémon stonden nu ook bij Silverbreeze. Blitzy sprong uit de boom net voor Silverbreeze's hoofd. De Dratini en Spirtitomb zeiden iets tegen Silverbreeze. 'Silver... Ik heb gehoord wat er met Du-' nee.. hij kon het niet over zijn hart krijgen om die naam uit te spreken. '-Ik bedoel, wat met haar is gebeurd...' Hij legde zijn hand op Silverbeeze's hoofd. 'Ik begrijp je..' zei hij. Zijn hart prikte van woede en verdriet. Zou Silverbreeze het al weten dat Dustfire en hij partners waren? Nee... dat zou Silverbeeze het enkel moeilijker maken.. Blitzy zuchtte.

Een tijd zat hij daar in zijn eentje tegen de boom die hij net omhelsd was. Hij hoopte, hij smeekte dat niemand hem zo gezien had, anders werd hij ook nog voor gek verklaard. Maar dat boeide hem op het moment niet veel meer. Hij kon nergens meer aan denken nu hij oorverdovend aan het huilen was. Hij had het de hele tijd geprobeerd in te houden. Hiervoor had hij alleen zonder geluid gehuild.

De tranen hadden over zijn wangen gerold, maar als je er geluid bij maakte dan vonden anderen je een mietje. Maar hij kon het gewoon niet langer meer voor zich houden. Zijn keel begon nu al pijn te doen, dus hij stopte er mee, maar met veel moeite. Hij drukte zijn kop tegen de boom aan. Serieus, hoe kon hij zo verder? Misschien moest hij het maar beëindigen. Ja, dat was een goed idee. Anderen konden het misschien stom vinden maar...

Wacht, hij had helemaal geen vrienden, geen pokemon die om hem gaven. Niemand zou hem missen, of het erg vinden als hij weg was. Silverbreeze zuchtte terwijl hij nog naschokte en bleef zitten, gewoon omdat hij de kracht en de wil niet had om op te staan. Maar toen kwam er een pokemon langs. De pokemon zweefde boven Silverbreeze. "hoi Silverbreeze....ik heb net gezien wat er gebeurde...ik vind het heel erg rot voor je.."

Silverbreeze snoof, en keek Dark Ghost aan. Wie dacht hij wel niet dat ie was? Hem bespieden, en daarna ook nog een opmerking over hem maken, en hij kende hem niet eens! Silverbreeze liet een grom horen van diep uit zijn keel en haalde uit naar Dark Ghost. Maar hij raakte hem niet, omdat ie net iets te hoog zweefde. Net toen hij het weer wou gaan proberen, kwam er ook nog een tweede pokemon bij.

Het was Swift deze keer. Een kleine Dratini die hij laatst een keer bij het meer had ontmoet. Ze was wel aardig maar ging ze zich meteen met zijn persoonlijke dingen bemoeien? Dat hoefde hij er niet bij. Swift had Dustfire en hem maar één of twee keer gezien, ze wist er niks van. ''silverbreeze.. '' zei ze daarna zacht. ''Silverbreeze, wat is er aan de hand?'' Geïrriteerd richtte Silverbreeze zijn felle blik op de boom voor hem, en voelde nog een traan over zijn wang glijden.

Dat was nog niet alles. Een derde pokemon kwam er ook nog aan. Blitzy verscheen in de boom waar Silverbreeze bij zat. De eerste zin die hij zei verstond Silverbreeze niet eens door alle gedachten die door zijn hoofd heen spookten, en hem in de war maakten. Daarna legde Blitzy zijn hand op het hoofd van Silverbreeze, en zei dat hij hem begreep. Nog steeds vlogen er allerlei gedachtes door zijn hoofd. Allemaal andere emoties, maar hoe moest hij reageren?

Uiteindelijk won de emotie van woede het van de andere emoties, en er knapte iets binnenin bij Silverbreeze. Hij voelde nog steeds de warme hand van Blitzy op zijn hoofd. In een paar seconden stond hij op, schudde hij die hand weg, en stormde woedend op Blitzy af. Met een Hydro Pomp blies hij hem uit zijn buurt. Daarna richtte hij zich op de twee andere pokemon. Zijn vleugels kregen langzaam een zilveren kleur, en daarna stormde hij ook op hen af.

Hij stormde niet recht op ze af, maar tussen de twee door, zodat zijn vleugels de pokemon gemakkelijk konden raken. Vol razernij rende hij door, zoekend naar iets waar hij zich op kon afreageren. Maar verblind door zijn woede zag hij niet wat er in zijn weg stond, een grote rots. Hij rende daar ook volop tegenaan, en viel meteen na de harde klap in elkaar, terwijl er een plas bloed gevormd werd onder zijn kop.

DG wou dichterbij komen, maar toen Silverbreeze uithaalde naar 'm ging hij toch maar wat hoger zweven, waardoor Silverbreeze 'm net niet raakte. Toen zag hij dat ook nog 2 andere pokemons eraan kwamen, een Dratini en een Monferno, die hij alle 2 niet kende, maar het was wel duidelijk dat zij het ook gezien hadden. Hij hoorde de Dratini zeggen : "Silverbreeze...Silverbreeze, Wat is er aan de hand?" en de Monferno zag hij dichterbij Silverbreeze komen. hij kon niet horen wat hij zei, maar blijkbaar leefde hij ook met Silverbreeze mee, want hij zag dat de Monferno z'n hand op Silvers hoofd legde. Toen opeens zag hij dat Silverbreeze Blitzy van zich af Schoot met een Hydro Pump. DG schrok wat een kracht... dacht hij verschrikt. maar waarom deed hij dat nou? de Monferno wou 'm alleen maar helpen... dacht DG en hij kon zich voorstellen dat het best wel pijnelijk zou zijn geweest, aangezien Monferno een vuur soort is. Terwijl hij zo diep in gedachten was, zag hij niet dat SilverBreeze zich nu op hem en de Dratini had gericht en nu recht op ze af kwam DG zach het net op tijd "Silverbreeze stop!" riep DG Silverbreeze leek 'm niet te horen. "beheers je!" Silverbreeze kwam nog dichterbij "laat je woede geen bezit van je nemen!" riep DG nog, maar het was te laat. Silverbreeze was nu te dichtbij om nog te ontwijken. Silvers vleugel ging door DG heen. DG werd een beetje meegtrokken door de kracht, maar draaide zich toen om en zag dat Silverbreeze keihard tegen een rots knalde en toen in elkaar zaktte, hij zach een straatje bloed bij Silvers hoofd. DG snelde naar 'm toe als er nou een aanval bestond waarmee je een wond kon verzorgen... dacht DG treurig. Toen pakte hij, met een psychic, een groot blad van een boom, en legde die onder Silvers wond. "arme Silverbreeze..." fluisterde DG

Silvebreeze stond op. 'Gaat het bete-?' hij kon zijn zin niet afmaken. Hij zag een blik van woede in zijn ogen. Opeens stond zijn bek naar hem gericht. Een gigantische straal water vloog op hem af. 'HE?' schreeuwde hij nog voordat hij werd meegesleurd door het water. Hij belandde keihard tegen een boom aan. de schors drukte sporen in zijn vel. En door de nattigheid had hij het zelfde gevoel als een Gras-type die in brand stond. Blitzy viel op de grond. kreunend van de pijn. Hij zag opeens Silverbreeze op De Spiritomb en Dratini afvliegen. 'Nee..' zei hij zacht toendat hij met volle kracht tegen de rots aanvloog. De Spiritomb was het eerst bij Lugia. Hij stond met moeie recht en liep traag naar de rots. Blitzy opende Silverbreeze's ooglid. 'Ik weet dat jij het moeilijk hebt met haar dood. Maar je moet die gedachten uit je kop bannen!' zei hij rustig. 'Vooral die woede..'

[Blitzy en Swift, jullie posts zijn géén 10 regels lang!]


Wanneer hij zijn kop gestoten had tegen de rots en op de grond viel, werd zijn beeld al snel zwart, en was het alsof hij ineens in een hele diepe slaap viel. Hij kreeg zijn ogen niet open en zijn lichaam niet opnieuw in beweging, alsof hij verlamd was. Maar de pijn voelde hij nog wel. Van de grote bloedende wond op zijn kop kwam een bijna ondraaglijke brandende pijn, maar schreeuwen kon hij ook niet. Omdat de plek zo gevoelig was, voelde hij ook dat er een blad op gelegd werd.

Dus een Pokémon had hem gezien, en was nu voor hem aan het zorgen? Het voelde geruststellend, ook al verontrustte het feit dat hij niet wist wat daarbuiten gebeurde en hoe erg hij er aan toe was hem. Even later kwam Blitzy eraan en zei iets tegen Silverbreeze, maar hij kon het niet horen. Zijn ooglid werd opgetild, maar hij kon niks zien. Maar al snel erna werd hij weer wakker van die korte bewusteloosheid. Met een ruk stond hij op.

Maar hij viel ook gelijk weer neer. Zijn hoofd leek wel zo zwaar als lood. Hij legde met moeite zijn kop voorzichtig op de rots waar hij net tegenaan gestoten was en zuchtte. Zijn wond bloedde nog steeds, en hij zag wat druppels op de rots lekken. Wel was het al wat verminderd sinds Dark Ghost er een blad op had gelegd. Hij was in ieder geval blij dat hij eindelijk weer kon zien en staan, want voor hem leek het alsof hij uren weg was geweest.

Maar ja, hij zou het ook niet helemaal erg vinden als hij niet meer uit die bewusteloosheid was gekomen. Dan was hij tenminste weg. Maar de Pokémon die hij net nog had aangevallen, hadden hem toch geholpen. Betekende dat toch dat er nog Pokémon om hem gaven? Een kleine glimlach werd op zijn gezicht getoverd, maar die verdween ook heel gouw weer. Hij voelde zich ineens heel misselijk, en snel dook hij achter de rots.

Bwaah.. alsof het nog niet erg genoeg was. Silverbreeze kwam weer achter de rots vandaan, en legde weer vermoeid zijn kop op de rots. Nu had hij ook nog een vieze zure smaak in zijn mond. Hij walgde ervan, en draaide daarna zijn kop naar Blitzy en DG, de Pokémon die hem hadden gevolgd, en keek hen met een blik vol schuld aan. Hij had hun gewoon aangevallen. En hij had het niet eens zelf in de gaten gehad.

Hij zuchtte nog eens, en stond langzaam op. Er verscheen een blauwe [=3] gloed om zijn lichaam heen, en zijn wond leek gedeeltelijk dicht te groeien. Maar Silverbreeze had niet zoveel kracht meer en moest gauw weer stoppen. Zijn wond zat er nog, maar hij bloedde nu in ieder geval helemaal niet meer. Silverbreeze schudde het blad van zijn kop af en het blad vol met bloed viel op de grond. Silverbreeze keek ernaar, en veegde er met zijn poot wat aarde overheen.

Toen wendde hij zijn blik weer naar de twee. Hij slikte. ''H.. het spijt me..'' zei hij met een nog rillerige stem. Een voor een keek hij ze aan. Daarna liet hij zijn kop hangen. ''Ik. ik weet gewoon niet hoe dit verder moet..'' hij stapte nog een paar passen dichterbij de twee. Hij hoopte dat ze hem zouden vergeven, maar als ze dat niet zouden doen, dan zou hij het ook begrijpen van ze. Hij schudde zichzelf uit, en er vielen wat bladeren van hem af.

Daarna wendde hij zijn kop naar Swift, die er nog niet bij was komen staan, en dus wat afweziger was dan de anderen. Daar zou hij maar geen extra aandacht aan besteden. Hmm.. misschien moest hij wat gaan nadenken.. Praten met iemand waar hij iets aan had.. Maar eerst wou hij naar de plek waar hij het meeste van hield, en waar hij het meeste was voor Dustfire's dood. Het strand. De wind daar leek je zorgen weg te waaien, zodat je na kon denken.

Maar hij wou de Pokémon hier niet achterlaten. Misschien wouden ze wel mee. Silverbreeze wreef over zijn kop. Hoe moest hij dit vragen zonder het dom te laten klinken? ''Ik moet eens nadenken. En de beste plek daarvoor is op het strand. Misschien wilt er iemand meekomen?..'' vroeg hij uiteindelijk aan de Pokémon. Hij snoof, en zweeg daarna, wachtend op antwoord van iemand. Blitzy, Swift of Dark Ghost. Wie zou het eerste reageren?

(ikke =D)
toen zag DG dat Silverbreeze met een ruk opstond, maar daarna weer neerviel. "rustig maar....het is goed.." zei DG geruststellend. DG zag dat het bloeden al wat minder was geworden. "ik, en hoogstwaarchijnelijk ook de andere pokemons, weten dat je het moeilijk hebt met Dusts dood... zeker omdat ze je partner was...ik mis'r ook" zei DG. hij zag dat er een kleine glimlach op Silvers gezicht kwam en DG lachte terug, toen zag hij dat Silver achter een rots dook en hij hoorde kotsgeluiden. Toen Silver achter de rots vandaan kwam, ging hij weer liggen en keek hij DG en de Monferno met een schuldige blik aan. DG kon dat wel begrijpen. Toen zag hij dat Silverbreeze opstond, en er een mooie blauwe gloed over 'm kwam, DG keek met volle bewondering naar het spektakel dit herinerd me aan de kracht van legendarische pokemons... dacht DG vol bewondering. DG zag dat de wond gedeeltelijk dich leek te groeien, toen stopte het...maar de wond was nog niet helemaal dicht, maar het bloedde in ieder geval niet meer, en daar was DG blij om. "h..het spijt me" zei Silverbreeze. DG lachte "excuses aanvaard Silverbreeze" zei DG.hij zag dat Silver naar swift keek, maar al snel zich weerwende tot DG en de Monferno. Silverbreeze vroeg toen vertwijfeld: ''Ik moet eens nadenken. En de beste plek daarvoor is op het strand. Misschien wilt er iemand meekomen?"DG wou graag Silverbreeze helpen, zodat hij geen waanbeelden meer zag, en dat er een hoop onschuldige levens worden gespaard "natuurlijk wil ik graag mee Silverbreeze"

Silverbreeze stond met een ruk op. Blitzy stond klaar om voor een nieuwe aanval weg te springen maar. Hij liep enkel achter een rots. Even klonk er een kokhalzend geluid dat gevolgt werd door een afschuwlijk spetterend geluid. Als de situatie niet zo was, had het misschien grappig geleken.. Je moest wel een monster zijn voor ermee te lachen. Hij durfde de wedden dat Shiny nu aan het feesten zou zijn.. Toen Silverbeeze terugkwam, zag hij er niet goed uit. Hij keek nogal schuldig naar hem en de Spiritomb. De stilte leek door zijn lichaam te snijden. Blitzy wou juist iets zeggen toen Silverbreeze blauw oplichtte. Een Psychic? Nee, aan Silverbreeze's kop te zien was hij zichzelf aan het genezen. Het blad viel van zijn kop. Blitzy volgde de bewegingen van het blad totdat Silverbreeze's poot het blad verpletterde. 'H-het spijt me..' zei Silverbreeze. 'Excuses aanvaard.' zei de Spiritomb. Silverbreeze keek even achterom. En keek toen vlug weer naar hen. Silverbreeze zei daarna met een twijfelende stem: 'Ik moet eens nadenken. En de beste plek daarvoor is op het strand. Misschien wilt er iemand meekomen?' De Spiritimb reageerde direct. 'Natuurlijk wil ik graag mee, Silverbreee!' Blitzy schudde zijn kop. Silverbreeze zou het waarschijnlijk niet weten wat er deze zomer gebeurd was tussen hem en Dustfire. 'Nee..' zei Blitzy zacht. 'Silverbreeze heeft het recht om iets belangerijks te weten, en ik zou hem dat liever alleen zeggen..' Blitzy zuchtte. en keek daarna recht in Silverbreeze's helderblauwe ogen.

''Excuses aanvaard, Silverbreeze...'' Antwoordde Dark Ghost, die daarmee ook als eerste reageerde. Silverbreeze kreeg een kleine opgeluchte glimlach op zijn gezicht. Hij moest geen vijanden gaan maken, zeker niet nu Dustfire weg was en hem niet kon beschermen. Ook zei hij dat hij mee wou naar het strand. Voordat Silverbreeze op hem zou antwoordden keek hij eerst om naar Blitzy, misschien wou hij ook mee, dus keek hij hem afwachtend aan.

Blitzy schudde zijn kop nadat Silverbreeze de vraag om naar het strand te gaan had gesteld. Silverbreeze draaide zijn kop een beetje, zoals een hond dat deed als hij nieuwsgierig afwachtte op een antwoord. ''Nee..'' zei hij zacht. Silverbreeze draaide zijn kop weer recht, en keek Blitzy verbaasd aan. 'Silverbreeze heeft het recht om iets belangerijks te weten, en ik zou hem dat liever alleen zeggen.' Silverbreeze snoof.

Blitzy keek hem recht in zijn ogen aan. Het moest wel iets heel belangrijks zijn. Zou het over Dustfire gaan? Dat moest wel, want verder had hij nooit met Blitzy te maken gehad. Hij wendde zijn blik af naar Dark Ghost. Hij twijfelde even, en dacht goed na. ''Sorry Dark Ghost...'' begon hij te spreken. ''Misschien een andere keer. Maar als het belangrijk is, dan moet ik het weten..'' zei hij tegen de Spiritomb, en hopte dat hij het niet erg zou vinden.

Ach, aan de andere kant, hij moest er maar mee leven. Dit was belangrijk, dus het was logisch dat hij voor Blitzy koos, toch? Silverbreeze richtte zijn blik nu weer op de Monferno. ''Oke dan Blitzy.. Kom jij maar mee naar het strand dan..'' zei hij. De avond was langzamerhand al gevallen, en er waren rond dit tijdstip geen tot weinig Pokémon meer op het strand. Ook was het overzichtelijk, en wist je echt of je alleen was of niet, want in een bos kon je nooit zien of je alleen was.

Ineens stapte hij richting Blitzy, en greep hem vast in zijn nekvel. Het ging snel, maar wel voorzichtig, zodat hij hem geen pijn zou doen. Daarna zette hij hem neer op zijn rug. Silverbreeze zou anders veel sneller zijn dan Blitzy, die moest lopen. De duinen vlakbij het strand zouden erg vermoeiend worden voor Blitzy, en daarbij was het een beetje stom om ineens weg te vliegen zonder hem.

Silverbreeze keek nog heel even naar Dark Ghost. ''Tot gauw, hopelijk.'' praatte hij tegen hem, en strekte daarna zijn grote krachtige vleugels. Hij bewoog ze op en neer, waardoor hij zichzelf al gauw omhoog kreeg, en binnen een paar seconden boven het bladerdak vloog. Silverbreeze keek achterop naar zijn passagier. ''Hou je goed vast..'' zei hij streng, maar toch ergens ook weer vriendelijk, want hij had een glimlach op zijn gezicht.

''Want dit kan een hobbelig ritje worden.'' zei hij er vermaakt achteraan. Hij hield wel van een beetje hard vliegen, op grote snelheid. En voordat Blitzy nog zou kunnen antwoorden, speerde hij vooruit. Af en toe zweefde hij een stukje tussen de harde vleugelslagen door, en de zachte wind voelde aangenaam aan. En daar zag Silverbreeze al de horizon met de donkerblauwe streep, daar begon de zee. Ze waren er al.

[Gaat verder in ander topic. ]

Swift schrok opeens uit haar gedachten toen ze een vleugelslag van Silverbreeze hoorde. Ze hadden haar zomaar achtergelaten! Met tranen in haar ogen zakte ze in elkaar. Ja, er was echt niemand die aan haar dacht. Was ze maar niet gaan staan denken. In de verte zag ze nog een klein stipje van Silverbreeze. Hij ging richting strand met de Monferno en de Spiritomb. Tranen druppelde op de bosgrond. Werd ze voor de zoveelste keer in haar leven achtergelaten... Het liefst had ze nu van een rots afgesprongen en te pletter vallen. Dan kon ze verder in een leven waar wel mensen ook aan haar dachten en het accepteerden dat ze soms in haar gedachten verzonken was. Was er hier een rots? Ze keek om haar heen. Nee. Moest ze toch verder gaan met haar leven.... Ze at een Oran berry en daardoor voelde ze zich al wat beter. Het stipje dat Silverbreeze was was nu verdwenen. Ze waren haar volkomen vergeten. Ze huilde en huilde, tot er opeens een wit licht om haar heen kwam. Ze evolueerde! Waar eerst de kleine Dratini stond stond nu een mooie dragonair. Maar de verdriet was nog steeds niet weg. Ze zweefde een beetje naar boven. Oja! Dragonairs konden vliegen! Ze had toch geen zin om erachteraan te vliegen, jammer genoeg.

Silverbreeze leek na te denken. Opeens begon zijn mond te bewegen waaruit kwam: 'Sorry Dark Ghost...' De stilte was opeens verdwenen. 'Misschien een andere keer. Maar als het belangrijk is, dan moet ik het weten..' Blitzy knikte. Opeens stond hij weer voor zijn helderblauwe ogen, 'Oke dan Blitzy.. Kom jij maar mee naar het strand dan..' Klonk Silverbreeze's stem. 'Oke..' antwoorde Blitzy. De hemel begon al rood te worden, mooizo, dan zouden ze niet teveel lastig worden gevallen door Pokémon die "toevallig" voorbijlopen. Silverbreeze's mond hapte opeens naar hem toe. Even dacht Blitzy dat hij hem zou aanvallen, maar toen hij merkte dat er tanden in zijn vacht kwamen begreep Blitzy dat hij hem op zijn rug zou zetten. Blitzy liet zich omhoog tillen en hij voel op Silverbreeze's rug. 'Tot gauw, hopelijk.' Sprak Silverbreeze. En toen, nog voor Blitzy nog iets kon zeggen, werd hij overvallen door een waas van wind. 'Hou je goed vast.' hoorde hij Silverbreeze's stem nog net roepen. 'Want dit kan een hobbelig ritje worden.' Blitzy zag niets door de vele wind in zijn gezicht, maar hoorde wel Silverbreeze's vleugelslagen. Opeens rook hij zeelucht. Ze waren er bijna..