Mayumi liep met snelle vlotte passen over de grasvelden die langzaam steeds groener werden en steeds langer groeiden naarmate het weer warmer werd. Mayumi glimlachte. Eindelijk geen sneeuw meer. Ze hield wel van sneeuw, maar niet altijd. Als ze er zin in had dan ging ze wel naar de Freezing Ruins. Nee, nu was enkel daar nog sneeuw, en op de andere plekken in PokéRPG was de sneeuw verdwenen, zodat je weer de schoonheid zag die in de winter onder de sneeuw verborgen zat. Mayumi keek bewonderend rond, naar de vele kleurrijke bomen, planten en bloemen die tevoorschijn waren gekomen. Maar ze was hier niet om vrolijk rond te rennen, ze was hier gekomen om eens goed na te denken over hoe ze verder moest. Moest ze goed worden, of slecht? Een tweestrijd die al lang voerde in haar leven. Haar hele leven lang was ze opgevoed en opgeleid om voor het slechte te strijden. En doordat ze daarmee opgegroeid was, leek het voor haar normaal, en ze vond het ook leuk. Maar de Pokémon die ze in dit gebied ontmoet had, waren allemaal goed. Tenminste, dat leken ze wel. Maar je kon je altijd vergissen in anderen. Riolu had vast gedacht dat Mayumi goed was. Ook een vergissing. Mayumi had alleen lief en aardig bij hem gedaan omdat ze hem heel erg aardig vond. En zelfs ook leuk. Mayumi bloosde even bij die gedachte, maar schudde daarna haar kop. Mayumi wou eerst een team met hem starten, en daarna misschien vragen of hij haar ook leuk vond, maar toen kwam die Pikachu ertussen.. Mayumi snoof. Ze wist niet eens meer hoe die heette. Mayumi had Riolu daarna nooit meer gezien, en dat wou ze ook niet. Hij was op het moment vast bij haar. Klef aan het doen. Mayumi stak walgend haar tong uit. Waarom had ze er ooit aan gedacht om iets met iemand te beginnen? In het begin was het leuk, maar ze verraden je op het einde altijd. En dan ben je alleen, en doodongelukkig. Nee, ze moest maar alleen blijven. Hmm.. Ze wist het niet. Zonder partner voelde ze toch ergens een lege plek. Iemand die met haar zou reizen, naast haar zou lopen en er altijd voor haar zou zijn. Mayumi stopte met lopen, en ging in het gras liggen. Waarom was alles zo ingewikkeld?

Satoko liep door een stuk vies plakkerige modder. Hij haatte dit gebied toch zo enorm. Hij vond het vreselijk. Tenminste, als het zo smerig had geregend dan. Maar op dat moment had hij het niet eens door dat hij steeds natter werd van onderen bij z'n poten. Satoko kon het maar niet uit z'n kop zetten. Die ene avond in de Sandtomb Desert samen met Mayumi. Die liefde bleef maar door z'n kop heen flitsen. Hij wou 't uit z'n kop zetten, maar dat lukte hem niet. Op een of andere manier voelde hij dat Mayumi voorbestemd was voor hem om zijn partner te worden. Maar hij wou het helemaal niet. Dan zou ze hem vast wel weer verlaten om een reden die niet eens geldig is. Satoko was zo druk in z'n hoofd dat hij niet eens in de gaten had dat er een vaag iets voor hem stond. Hij liep door, botste tegen haar aan en schrok wakker uit z'n gedachten. Toen pas drong het tot hem door dat er zo'n lelijke pokémon voor hem stond. ''Wat mot je.'' Snauwde hij. Het enige wat hij nu wou was alleen gelaten worden. De enige pokémon die hem nog mocht storen was Mayumi. Hij schreeuwde per ongeluk zo hard dat er een straaltje kwijl uit z'n bekkie viel. Satoko zette zijn 'boze' blik op en duwde de pokémon omver met z'n borst en zijn voorpoten.