Zwaar gehijg, zwaar gebonk op de aarde van de peaceful plains, een nieuwe start in een nieuw land dat nog ontdekt moest worden voor een zeventienjarige Armaldo genaamd Beornius. Langzaam openden zijn oogleden zich om rond te kijken, om dit nieuwe land te aanschouwen. Zeven lange jaren had hij rondgezworven, weggerend voor gevaar, moeten overleven in barre onbewoonbare woestijnen. Die zeven jaren van zijn leven waren hard, met gevaar, geen momentje rust. Een zucht ontsnapte uit Beornius' bek en hij ging met een plof zitten zodat de aarde onder hem een beetje inzakte en de diglett's uit hun rust werden verstoord. Dat trok Beornius zich allemaal niet aan, wat had het voor zin? Niets. Hij legde zich neer en sloot zijn ogen, rust had hij nu wel verdiend...

Na een aantal uren die Beornius al slapend had doorgebracht, werd een oorverdovend gekrijs hoorbaar. Natuurlijk stoorde Beornius zich er aan en opende hij geïrriteerd zijn ogen tot hij zag dat er een onschuldige pokémon werd gepest. Hij stond op en liep dreigend op de pestende pokémon af, die met grote ogen de enorme Armaldo bekeek en geen aandacht meer vestigde op zijn doelwit. Beornius sprak luid maar beheerst "Wat heeft deze onschuldige pokémon je misdaan? Niets geloof ik hé? Wel als jij nu eens niet leert dat pesten levenloos is, dan zou ik maar maken dat je hier weg was". De pester gilde als een kleine baby pokémon en maakte dat hij er van onderuit muisde...

Na veel bedankjes van de gepeste, moest Beornius verder, tot zijn grote spijt, want hij had net een nieuwe vriend gemaakt in dit mooie land. Ach ja... Hij nam afscheid van de pokémon en hij ging verder.

Na weer 3 uurtjes en een kwartier lopen, kwam hij aan een poeltje, eindelijk water! Door dit evenement moest Beornius wel een brede grijns opzetten. Hij rende als een gek naar het poeltje en hij duwde zijn snuit in het water om het water in zijn keel te laten vloeien. Hij sloot zijn ogen terwijl het hemels frisse water zijn hersenen weer verhelderde, dat deed hem enorm goed. Nadat zijn dorst gelest was, legde hij zich in het gras neer en keek hij wat naar de wolken die vele figuren vormden, vond hij altijd al wel mooi. Hij glimlachte gelukzalig, hij had zijn geluk gevonden en dat lag hier, in pokerpg, daar was hij zeker van...

Hij genoot nog eventjes van de wolken tot zijn oren een ritselend geluid opvingen, er was hier iets in de buurt, een pokémon....

De Armaldo was niet het enige grote gestalte dat door de graslanden liep. Ook Silverbreeze, de Lugia, liep door de velden. Nog steeds kon hij maar aan één ding denken, zijn verloren partner. Maar hij wou niet de hele tijd depressief doen, ook al was dat heel moeilijk voor hem. Daarom was hij hier naar de velden toegelopen, omdat je in dit gebied nog vrolijk kon worden door het groene gras, de vele kleurrijke bloemen en de meestal vrolijke Pokémon die hier leefden. Misschien kon dat hem helpen, op andere gedachten brengen. En ach, misschien ook wel niet.

Hij keek langzaam om zich heen met een emotieloze blik in zijn ogen. Hij zag allerlei insect Pokémon, zoals Butterfree en Beautifly, maar ook gras Pokémon bijvoorbeeld Hoppip, en Sunkern. Allemaal waren ze op en top vrolijk, doordat de lente weer in het gebied was, en de bloemen weer waren gaan bloeien. Daaruit konden ze nectar verzamelen, wat de meeste meteen op aten, en de rest maakte er honing van. Maar dat drong allemaal niet bij hem door. Het was mooi, dat wel. Maar het was veel mooier geweest als Dustfire het ook had kunnen zien, hoe de planten zich herstelden van de winter, het teken van nieuw leven.

Nieuw leven.. Dat was een mooie betekenis voor het nieuwe leven dat in de lente begon. Silverbreeze liep langs de bloemen, en controleerde elke mooie die hij zag. Uiteindelijk kwam er een oranje bloem in zijn gezichtsveld. Dustfire had oranje altijd een mooie kleur gevonden.. Langzaam stapte hij naar de bloem toe, en pakte die bij de steel vast, en trok hem voorzichtig uit de grond, zonder de rest van de stengel of de bloem te beschadigen. Hij keek er nog eens goed naar, en glimlachte toen. Deze zou hij aan Dustfire schenken.

Het was wel moeilijk. Ze was niet begraven, omdat ze verbrand was, dus hij kon het niet bij een graf neerleggen. Daarbij wou hij nooit meer naar de Mt. Solare toe, en hij vond het geen mooie plek om Dustfire te herdenken. Het paste totaal niet bij haar, dat ruige landschap, en daarbij zou de bloem waarschijnlijk wegwaaien daar. Silverbreeze liep weer door en dacht na. Waar zou hij de bloem dan neerleggen? Bij de zee misschien.. Ze wisten niet waar haar as naartoe gewaaid was, misschien wel tot buiten Pokérpg. Als hij de bloem naar de zee bracht, dan zou hij misschien ooit naar haar reiken..

Hij wist het niet, hij had geen verstand van het hiernamaals. Maar hij ging het gewoon doen. Niet veel later kwam hij bij een kleine waterplaats aan. Maar dat was niet het boeiendste. Er lag een Armaldo op de kant. Hij leek gelukkig, dat wel. Silverbreeze had echter nog nooit een Armaldo gezien, wat de reden was dat hij een tijdje bewonderend bleef kijken. Na een minuut van stilte schraapte hij zijn keel, hopend dat de Armaldo hem dan zou opmerken. ''Hallo'' begon hij toch maar. ''Ben jij nieuw hier, Armaldo?'' vroeg hij vriendelijk, zoals Dustfire dat gedaan zou hebben bij een nieuweling.

Beornius opende zijn ogen en stond recht en keek met grote opengesperde ogen naar de Lugia die op hem afliep, de Lugia begroette hem en hij glimlachte eventjes "Hallo Lugia inderdaad ik ben hier nieuw, goed gezien, ze hebben mij de naam Beornius geschonken toen ik geboren was en u bent?". Hij had geleerd van zijn ouders toen ze nog leefden, dat hij altijd beleefd moest zijn, dus dan deed hij dat ook. Hij dacht even terug aan de dood van zijn ouders, het deed pijn...

"nee!!"gilde mijn moeder die zich vastklampte aan mij "Hij is het laatste wat ik nog hebt! Jij gemene Kabutops! Je hebt mijn geliefde al van me afgenomen en nu hem! Dat gaat er over!". Ze gromde en de kabutops leek zich te amuseren, toen de grip op mij verzwakte, zag ik dat mijn moeder een gevecht aanging met de kabutops en verloor, ze werd in stukken gekapt, traumatisch, ik snapte het niet, ik wilde het niet snappen. Mijn ogen vulden zich met tranen en maakte dat ik wegkwam, ik verstopte me onder een steen, en de kabutops zag me niet, gelukkig. Ik overleefde...

In Beornius' ooghoeken vormden zich kleine tranen die hij snel wegveegde met zijn klauwen, hij keek weer naar de Lugia "Excuseert u mij, ik was even van de wereld, had even een flash back begrijpt u? Als u deze wilt weten, dan moet u het maar zeggen, ik vertel het graag, u hebt zo'n vreemd vertrouwend aura rond zich. Ik vertrouw u, ook al ken ik u net". Hij zette een glimlach op, normaal vertrouwde hij pokémon amper, maar volgens hem, was deze Lugia, speciaal. Hij las normaal geen aura's, hij kan dat zelfs niet, maar deze pokémon had gewoon iets wat niet elke pokémon had. Dat was zeker.

Na even daar gewoon te staan, kreeg Beornius honger en besloot hij een lekkere bloem op te eten. Dat deed hij ook, hij wist alles over bloemen, welke eetbaar was en welke niet, was altijd handig. Misschien zou de Lugia dit vreemd vinden, maar zo was Beornius nu eenmaal: een bloemeneter, normaal bessen maar nu eens een bloem. Hij richtte zijn blik weer op de Lugia zodra hij de bloem verorbert had. "Excuseert u mij, ik eet inderdaad bloemen, vreemde gewoonte, inderdaad, ik ben niet iets waar je snel vrienden mee zou worden, maar ik wil u om een gunst vragen, ik zoek namelijk wat gezelschap in dit nieuwe land, kunt u dat gezelschp zijn of hebt u liever van niet?"

"Hallo Lugia inderdaad ik ben hier nieuw, goed gezien, ze hebben mij de naam Beornius geschonken toen ik geboren was en u bent?" zei de Armaldo tegen Silverbreeze, die hem even raar aankeek. Niet veel Pokémon spraken zo beleefd tegen hem, ook al was hij een legendarische Pokémon. Silverbreeze knikte even. ''Welkom in Pokérpg, Beornius. Mijn naam is Silverbreeze, een van de beschermers van dit gebied'' vertelde hij tegen de Pokémon, omdat de Armaldo hem vriendelijk leek, en waarschijnlijk niks slechts in hem had, anders had hij wel anders op Silverbreeze gereageerd.

Het was een tijdje stil, en Silverbreeze had door dat hij de bloem nog steeds vast had in zijn bek. Hij liep rustig naar het water, en legde de bloem er in neer. De steel zat nu onder water, maar de bloem bleef op het water drijven. Zo zou de bloem mooi blijven, en kon hij hier zo lang blijven als hij wou, en daarna de bloem weer meenemen. Hij wendde zich weer tot Beornius en zag dat hij een paar tranen wegpinkte. Beornius vertelde dat hij een flash back had gehad, en hij wou het aan Silverbreeze vertellen, als hij dat wilde. Silverbreeze glimlachte, maar schudde daarbij ook zijn hoofd.

''Sommige herinneringen kunnen beter enkel van jou blijven..'' zei Silverbreeze. Hij wist dat sommige dingen vertellen moeilijk was, en hij respecteerde het zeer dat de Armaldo hem te vertrouwen vond, ook al kende die hem niet. Maar het was een droevige herinnering, en Silverbreeze had de laatste tijd al veel verdriet moeten meemaken, hij had het nu wel een beetje gehad. Misschien later.. Hmm. een vreemd vertrouwend aura? Silverbreeze had wel eens van aura's gehoord, maar had het hele gebeuren nogal vaag gevonden.

Ineens hapte Beornius een bloem van zijn steel af, en Silverbreeze trok een wenkbrauw op. "Excuseert u mij, ik eet inderdaad bloemen, vreemde gewoonte, inderdaad'' Silverbreeze kuchte even. ''Ach, als je de mijne maar niet op eet'' antwoordde hij vermaakt. De Armaldo ging verder. '' ik ben niet iets waar je snel vrienden mee zou worden, maar ik wil u om een gunst vragen, ik zoek namelijk wat gezelschap in dit nieuwe land, kunt u dat gezelschp zijn of hebt u liever van niet?" zei de Armaldo nog. ''Dat is niet waar..'' antwoordde Silverbreeze op hem. Hij twijfelde echter even over het antwoord. Hij moest naar het strand,.''

Maar deze Armaldo was verbazingwekkend begrijpend, en rustig. Het kon geen kwaad als die mee ging, toch? Dan zou Silverbreeze het echter wel aan hem gaan vertellen. Ach, het maakte niks uit. Beornius was nieuw hier, en kende de geschiedenis van Pokérpg niet, laat staan de inwoners. ''Maar dan vraag ik jou ook om een gunst..'' zei Silverbreeze uiteindelijk. Hij liep naar de bloem, en viste die uit het water. ''Zou je met mij mee willen naar het strand? Ik vertel daar wel waarom..'' zei hij, en staarde de Pokémon aan.