De grote 'hond' liep tussen de mensen door alsof ze nog bestonden. Geïrriteerd van hen al, snauwt hij er een aantal af die te dichtbij komen. Een meisje dat hem wil aaien, geeft hij een luide grom. Het meisje schrikt en begint te huilen. Katsu zet vervolgens een valse lach op zijn smoel, gemeent op zijn eigen actie. Hij stapt rustig door waarbij zijn nagels over de stoeptegels knarsen. Het piepende geluid maakte de mensen om hem heen kwaad. Hem kan het niks schelen, dan moeten ze hier maar niet lopen. Katsu steekt over waarneer hij er zin in heeft. Nu dus! Zonder uittekijken voor auto's steekt hij de weg over. Een auto gaat volop de rem om hem niet te raken. De bumber van het rode ding raakt hem dan ook net niet aan. De vieze uitlaat van de auto dringt Katsu's neus binnen. De vieze, smeirge rook lucht brengt hem tot rennen. Hij rent naar de over kant waar hij een steegje in vlucht. De stank die al deze mensen produceerde was ondragelijk. Hier, in deze smalle poort viel het nog wel mee. Zijn kolosale lichaam past er dan ook net tussen. Over de vele containers springt hij heen. Hier liggen zwerf pokémons bij te slapen. Door het omvallen van een prullebak schieten ze knorrig wakker. Één van hen heeft het op Katsu gemunt. Maar met één blik, weet Katsu hem van zich af te halen. De blik toont dominatie wat hij zeker in zich heeft. De blik, gevolgt door een oorverdovende grom zet iedereen op een lopen. Lachend loopt Katsu de steeg uit...

Met lichtjes opgeheven hoofd liep Houndoom door een van de vele straten van Pokécity. Ze negeerde de pokémon die om haar heen liepem. Ze had het recht om hun te minachten, vond Houndoom. Een Houndour probeerde verwoed haar aandacht te trekken. Dacht hij soms dat ze wel op hem zou reageren, omdat hij een pre-evolutie was van haar? Ze keek de Houndour geïrriteerd aan, en liep vervolgens weer verder. Hij was haar kostbare energie niet waard… Ze schraapte haar keel, en hoestte alsof er een enorm iets vast zat in haar luchtwegen. Helaas zat het niet aleen in haar luchtwegen, maar jammer genoeg ook in haar luchtwegen. “Rot water…” mompelde ze in zichzelf. “Alsof het zogenaamd leuk is om te moeten zwemmen…” ze mompelde verder, opnieuw de pokémon die haar aanstaarden negerend. Haar lippen krulden om tot een verachtende glimlach. Ze snapte wat ze dachten. Een Houndoom die was gaan zwemmen? Vrijwillig? Tja, ze had wel gemoeten. Niet ver van haar vandaan klonk een blikachtig geluid. Achter haar had een of andere onbenul waarschijnlijk een metalen ton omgestoten, dacht ze. Een Prullenbak werd het door de mensen genoemd. Wat een onzinnige naam was het… Waarom noemde ze het niet ‘afvalton’? Dat was toch veel makkelijker geweest dan Prullenbak? Met lichtjes opgetrokken wenkbrauwen keek Houndoom achter zich. Een Arcanine kwam tevoorschijn. Was hij ergens voor op de vlucht? Misschien was hij wel de pokémon geweest die de zogenaamde Prullenbakken had omgegooid. Ze bleef kort naar hem kijken, half verwachtend dat er iets spectaculairs zou gebeuren. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, en wendde haar blik vervolgens weer af. Een Arcanine… Ze liet haar kop lichtjes zakken. De gedachte al aan de vorige Arcanine die ze had gekend… Een vrijwel onzichtbare rilling ging over haar rug heen. Niet van angst, maar van schuld. Houndoom fronste moeizaam. Alles wat hem was overkomen, was haar schuld. Iedereen die dat zou ontkennen, was in haar ogen vreemd. Opnieuw sjokte Houndoom verder. Ze wilde de gedachten aan de vorige Arcanine van zich afzetten, en snel ook. Misschien zou het helpen als ze verder zou wandelen…

Nu hij de steeg uit kwam stappen keek hij kalm rond. De dichtgeknepen ogen lieten zien dat hij hier bij nadacht. Ook stond er een gure wind die door de straten heen ging. Verwildert zette zijn vacht alle kanten op. Nu de wind weer ging liggen, deden zijn manen hetzelfde. Ook dan gingen zijn ogen iets verder open. Zijn lichte kijkers tuurde ondertussen nog altijd de omgeving af, opzoek naar...ja, opzoek naar wat. Hij hoorde een Meowth achter hem blazen. Woest keerde hij zijn kop. Zijn lippen krulde op waarbij zijn scherpe tanden zichtbaar werden. Vervolgens klonk er een nieuwe grom. Niet hard. Maar het is genoeg om de 'kat' weg te jagen. Als hij terug keek, ziet hij dat een oudere Houndoom in zijn richting keek. Hij snoof verontwaardigd. Nu ze van hem weg keerde, wendde ook zijn blik af. Hij keek naar de grond. Met zijn blik volgde hij de stoeprand. Zijn poten volgde zijn blik en voor hij het weet is het in beweging. Deze straat, is in vergelijking tot die van daarnet, heel rustig. Het is bijna kill te noemen. Op enkele pokémons na, is het uitgestorven. Zijn scherpe nagels knarste over de tegels. Bij het geluid tilde Katsu zijn poot iets hoger op om dit de volgende keer te verkomen. Hij had nog altijd last van die poot. Val dood, schoot er van binnen door hem heen. Met een afkurrende blik bleef hij het nog even aankijken. Dan richt hij zich weer naar voren. Nu hij niet had opgelet, en in een snel tempo is door gestapt. Botste hij tegen de Houndoom aan. Deze leek eerst zo verweg, en nu staat ze voor hem. Katsu zette onmiddelijk een stap achteruit en hefte zijn kop.

Afwezig staarde Houndoom voor zich uit. Wat zou Joël, de andere Arcanine, hebben gedaan als ze hem niet had verlaten? Zou hij dan nog steeds in leven zijn? Achter haar klonk een verontwaardigd gesnuif, dat vermoedelijk van de Arcanine af was gekomen. Vreemd genoeg maakte het haar weinig uit dat iemand verontwaardig snoof door haar gedrag. Wat zou het haar überhaupt uitmaken als iemand probeerde haar aandacht te trekken? Ze bepaalde zelf wel of iemand interessant genoeg was om naar om te kijken. Zonder eerst een waarschuwing te hebben gekregen, duwde iemand van achteren tegen haar aan. Houndoom die nog steeds half in gedachten was verzonken, draaide zich met ontblootte tanden om. Viel iemand haar aan? Ze liet een lage grom horen, die slechts ter waarschuwing was bedoeld. Haar pupillen waren lichtjes verwijd, en haar bovenlip was omhoog gekruld. Het is die Arcanine… Schoot door Houndoom heen. Hij was groter dan haar, merkte ze. Dat was natuurlijk normaal voor een Arcanine… Kort liet ze haar blik over hem heen glijden. Hij was zo te zien nog jong, en scheen een dappere poging te doen om zijn kop trots weer op te heffen. “Hmpf,”snoof Houndoom nog steeds half grommend. Ze deed haar bek weer dicht. Het was een verspilling van tijd als ze de Arcanine aan zou vallen, vond ze. Haar lippen vervormden tot een minachtende glimlach. “Jij bent wel erg wanhopig, als je me zelfs bespringt om aandacht te krijgen…” zei Houndoom op een toon alsof de Arcanine een klein kind was. Haar stem droop af van de minachting. Ze keek de Arcanine recht in zijn ogen, verwachtend dat ze daarmee een reactie uit hem zou kunnen krijgen.

Hij wendde geïrriteerd zijn blik af. Had hij weer. Hij stelde zichzelf gerust met een zucht. Zijn lompe gedrag bracht hem altijd in zulk soort situatie's. En altijd bleef hij volhouden dat als hij ouder word, dit nooit meer zal gebeuren. Dit zei hij ook al 3 jaar, maar niks was verandert. Hij merkte op dat ze naar hem keek, en echt een gezellig snoetje van het niet. Niet dat hij zo vriendelijk is. Hij aarzelde over de verontschuldeging. Mevrouw was er zo te zien eetje die er om zou lachen. Vandaar dat hij schuin bleed wegkijken, in de hoop dat ze hem zou negeren en rustig zou doorlopen. Maar, tevergeeft, ze opende haar bek en sprak. Katsu zuchtte opnieuw. Ze hou een reactie terug geven? Nee! Hij had geen zin om een gesprek met haar te voeren. Aan haar toon was al te merken hoe dat gesprek zou eindigen. Vandaar dat hij met ene boog om haar heen liep waarbij zijn kop omlaag kwam en hij rustig doorslenterde. In gedachte had hij spijt dat hij haar niet had aangesproken. Dit is immers ook op zijn smoel te lezen. Schamend stapt hij dan ook door. Zo heb je het niet geleerd, bracht hij zichzelf op en stopte. Hij keerde zijn kop terug om wat te zeggen. Bij het openen van zijn bek, keken zijn ogen bedenkelijk weg. Hij zucht nogmaals waarna zijn oren naar achteren slaan.
"Sorry...mevr-", het laatste liet hij weg. Anders zou ze hem spottend uitlachen, meende hij. Rustig liep hij verder. Hoe zij tegen hem sprak, pastte hem wel. Hij gedroeg zich negen van de tien keer als een klein kind, maar dat had zo zijn redenen.

Des te langer de Arcanine haar blik bleef ontwijken, des te meer hij haar ergerde. Waarom durfde hij haar niet aan te kijken? Haar minachtende glimlach kreeg een spottend vleugje. Was hij soms bang voor iets? Voor haar? Met moeite onderdrukte ze een grinnik. Het was lang geleden dat iemand bang voor haar was geweest… Was er eigenlijk wel eens iemand bang voor haar geweest? Het voelde in ieder geval goed… De Arcanine kwam weer in beweging, en liep met een ruime bocht om haar heen. Nou ja zeg… wat onrespectvol… Ze hield zijn blik op hem gericht, en zijn spijt was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. De Arcanine liep verder, voordat hij stopte. Hij keerde zijn kop in haar richting. Ah, meneer was dus wel van plan om iets te zeggen… Verwachtingsvol trok Houndoom haar wenkbrauwen op. De Arcanine opende zijn bek om iets te zeggen, en zijn oren drukten tegen zijn kop aan. Hij was zo te merken dus daadwerkelijk bang voor haar… "Sorry...mevr-," zei de Arcanine, en verder kwam hij niet… Sprak hij haar nou net aan met mevrouw? Houndoom die zich niet langer in kon houden, schoot in de lach. Iemand die háár mevrouw noemde? Als er iemand het niet verdiende om mevrouw genoemd te worden, was zij het wel. Met moeite stopte ze met lachen. Zachtjes nagrinnikend keek ze toe hoe de Arcanine wegliep. “Mevrouw….” haar gegrinnik werd wat harder. “Excuses aanvaard, jongeman,” haar gegrinnik werd harder, en ging weer over in een schaterende lach. Al die formaliteiten… Nee, dat was maar niks voor haar.

Hij vond het wel best zo. Laat haar d'r lol hebben! Rustig liep hij verder zonder verder nog iets te zeggen. Ze vond het blijbaar heel grappig als iemand beleefd was. Ze was nu eenmaal ouder dan hem, en voor hem was dat het teken zich beleeft op te stellen. Als zij daar niet van gedient was, hij vond het best. In zijn hoofd gingen verschillende scheldwoorden rond die hij er het liefst uit wilde gooien. Maar hij wist zich teminste wel intehouden, en hielt alles netjes binnen. Nu hij in gedachte zit over het kleine ongeval had hij opnieuw geen benul van waar hij loopt. Hij gleed met zijn voorpoot van de stoep af die op de weg verkeerd terecht kwam. Nu was dit al zijn verkeerde voorpoot, moest dit ook nog gebeuren! Heeft ze weer wat om me uit te lachen, schoot er geïrriteerd door zijn kop. Zijn staart sloeg een aantal keer heen in weer waarbij hij zich terug op de stoep duwde. Hij probeerde zijn poot rustig neertezetten. Dit deed pijn! Een steek ging door zijn poot heen waardoor Katsu een pijnlijk gezicht trok. Hij besloot om met drie poten verder te gaan. Hij bleef -terwijl hij dit deed- naar zijn staren. Een brandend gevoel bouwde zich van binnen op. Hij keek in zijn ooghoeken kort naar de reactie van de Houndoom. Het moet er stom uit zien om hem zo op drie poten te zien lopen.

Houndoom die weinig zin meer had om haar lach nog langer in te houden begon, wat behoorlijk onwaarschijnlijk leek, nog harder te lachen toen de Arcanine onhandig van de stoep afviel. Dit was gewoon leedvermaak… Beseffend dat het weinig zin zou hebben om ook maar een poging te doen om zichzelf te stoppen, wachtte Houndoom tot ze was uitgelachen. Zachtjes nagrinnikend veegde ze moeizaam een traan van plezier uit haar ooghoek. Wat was het lang geleden dat ze zo had gelachen… De Arcanine liep intussen weer verder, deze keer op drie poten. Had hij zich soms bezeerd tijdens de val? Opnieuw grinnikte Houndoom zachtjes. Ze was in een goed humeur, iets dat zeldzaam was bij haar. Zou ze misschien nog harder kunnen lachen als ze de Arcanine zou volgen? Als ze alles bij elkaar optelde wat ze tot dusver van hem had gezien, was hij behoorlijk onhandig. Een vaag gevoel borrelde bij haar op. Schuldgevoel? Nah, het was niet erg genoeg om aan toe te moeten geven. Met een vrolijk huppeltje sprong Houndoom achter de Arcanine aan. Ze zag een vage fonkel bij zijn ogen, die haar duidelijk maakte dat hij vanuit zijn ooghoeken naar haar keek. “En? Wat word het volgende waar je over gaat struikelen?” vroeg ze met gemaakte interesse in haar stem. Ze huppelde iets verder, zodat ze naast hem kwam te lopen. Een behoorlijk hooghartige grijns stond op haar gezicht gedrukt. Ze stopte met huppelen, omdat ze hem niet in wilde halen. Ze had haar kop lichtjes in de lucht geheven, alsof ze hem daarmee wilde uitdagen om nogmaals mevrouw tegen haar te zeggen. Kleine pretlichtjes waren zichtbaar in haar ogen.

Hij keek snel weg als ze door krijgt dat hij in haar richting tuurde. Nadenkelijk ding blik heen en weer. Hij keek naar zijn eigen spiegelbeeld die in de winkelruiten te zien was. Zijn oren bolde terug naar voren terwijl een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. In zijn hoofd telt hij het aantal winkels dat hij passeert. Hij had daar een bepaalde tik voor, dingen tellen. Mits hij met een vreemde was, dan stopte hij onmiddelijk. Net als nu. Nu de Houndoom naast hem was komen huppelen stopte hij. Ook de glimlach was verdwenen. Haar hoorde haar een bespottelijke vraag stellen. Hij reageerde niet. Dan had ze gelijk kunnen lachen. Zijn blik wendde opnieuw af naar de grond. De stoeptegels onder hem gingen voorbij. Hij had de neiging om te tellen, maar deed het niet. Zijn poot, dit nog altijd zeur deed raakte kort de grond. Hij slikte een jank naar binnen. Op zijn gezicht was de steek gelukkig niet te lezen. Dit zal ze meteen opmerken. De enige reactie die hij hierop gaf, was het hoger opheffen van de voorpoot. In tegen deel van zijn hoofd die steeds lager ging hangen. Dit deed hij om gelijk te zijn aan de horens van de houndoom. Hij vond het zeer onbeleefd om zijn kop zo ontzettend hoog te houden in vergelijking met haar. Misschien was dit ook wel weer zo'n tik. Altijd beleefd zijn tegen over vrouwelijke pokémon. Hij had er een gloeiende hekel aan.

“Hmpf,” snoof Houndoom. Waarom reageerde hij nou niet? De Arcanine was kort gestopt toen ze tegen hem had gepraat, maar was inmiddels weer verder gelopen. Onwillekeurig liet Houndoom haar blik op de poot van Arcanine vallen. Hij trok hem hoog op, wat duidelijk een teken was dat hij pijn had. In andere woorden, een teken van zwakte. Ook had hij zijn kop wat laten hangen. Houndoom snoof geïrriteerd. Probeerde hij soms onderdanig te doen? Hij was misschien jonger, maar waarom zou hij dan gelijk onderdanig doen? Of was het soms omdat ze kleiner was? Of… misschien zelfs omdat ze vrouw - Houndoom huiverde al bij de gedachte aan het woord - was? Haar net nog vrolijke bui was overgeslagen naar pure ergernis. “Vind je het soms leuk om me te beledigen met je overbeleefde gedrag?” vroeg ze. Ze zocht naar de ogen van de Arcanine, hem opnieuw aan willen kijkend. Ze haatte zijn gedrag. Hij toonde nederigheid, terwijl ze daar niet eens om had gevraagd. Was zij vroeger ook zo geweest? Dat ze nederigheid toonde tegenover ouderen? Vast wel, maar hopelijk alleen wanneer het nodig was. De manier waarop de Arcanine zich tegenover haar gedroeg… Het was bijna alsof hij haar ervan beschuldigde dat ze een bejaarde was, die alleen nog maar woorden kon zeggen die niet een allemaal even wijs waren. Nee. Dat was zij bij lange na niet, hoopte ze.

Hij schrok van haar opwelling. Wat deed hij niet goed? Nu was hij beleefd, was het weer niet goed. Het is ook overal anders. Hij stond stil terwijl hij haar verbaast aankeek. Waarom was ze zo nijdig? Hij wilde haar niet beledigen! Wat deed hij fout? Niet dat het nieuw was, hij deed altijd was fout. En ook altijd hij, nooit een ander. Hij had ook kunnen uitvallen over haar gedrag, maar hij houd zijn mening voor zich. Zou ze hem gaan aanvallen? Zou ze hem bijten in zijn poot, zoals alle andere? Hij kon erop wachten. Maar nee, hij liep door. Hij wilde niet dat alles opnieuwe zou beginnen. Hij was hierheen gekomen om het uit de weg te gaan. Maar overal blijkt, dat het precies hetzelfde is. Zijn pas versnelt bij de gedachte. Hij was haar op het verkeerde moment tegen gekomen. Hij wilde alleen zijn. Weg van alles! Vele vragen speelde zich achter elkaar af. Hij wilde zich opnieuw verontschudligen. Maar dan was het zeker weer een beledeging?! Om haar te vermijden, schoot hij een steegje is. Dit was breed genoeg, zodat, als het nodig is, hij zich nog kon keren. Maar hij was vastbesloten dat dit niet nodig was. Weer ging zijn kop naar beneden, zijn blik was op het licht gericht. Een prima moment om te struikelen. En ja hoor, daar ging hij. Over één of ander uitstekels valt hij naar voren. Met zijn volle gewicht valt hij op zijn linker voorpoot. Woedend kwam hij overeind waarna hij gelijk weer viel. Hij had zijn poot in het korte opstaan net goed kunnen leggen. Veel beter was het niet. Z'n poot lag teminste goed.
Is dit dan zijn leven, altijd maar moeten vluchten. Hij wilde het iedere keer tegen gaan. Maar hij was te bang voor de gevolgen. Hij zag beelden van vroeger voor zich waarbij hij zijn ogen stijf dicht kneep. Hij wilde er niks meer mee te maken hebben!

De Arcanine bleef zwijgen, wat Houndoom alleen maar meer en meer irriteerde. Hij versnelde zijn pas, en sloeg haastig een steegje in. Wat had hij toch? Beleefdheid was prima om mee te beginnen, maar nederigheid was gewoon hatelijk in haar ogen. Alsof je jezelf te min vond voor een ander. Angst was normaal in haar ogen, dus waarom zou je jezelf er voor willen proberen te verbergen? Uiteindelijk zou je het toch onder ogen moeten zien... Ze liep achter de Arcanine aan het steegje in, en zag hem weer vallen. Hoe kon iemand toch zo onhandig zijn? Hij deed een poging om overeind te komen, maar viel vervolgens weer. Houndoom trok haar wenkbrauwen lichtjes op. Tijd voor medelijden? Nee, hij had het er immers zelf naar gemaakt. “Volgens mij heb je me niet verstaan,” zei ze met een zachte grijns. Geen minachtig, maar ook geen medelijden was er in zichtbaar. Ze hield haar kop lichtjes scheef, alsof ze probeerde uit te vinden waarom hij zich zo vreemd gedroeg. “Zoals ik net al vroeg, probeer je me soms te beledigen met je overbeleefde gedrag?” herhaalde ze. “Ik ben er namelijk erg op gesteld geraakt dat mensen me niet met ‘u’ en ‘mevrouw’ aanspreken, maar met ‘je’ en ‘jij’,” verduidelijkte ze zichzelf. Ze liet haar blik op de poot van de Arcanine rusten. “En als ik jou was, zou ik een tijdje niet meer op die poot steunen,” voegde ze er aan toe. Ze keek omhoog, alsof ze de Arcanine een korte rust wou geven van haar gestaar naar hem.

Hij keek versuft weg naar de grond. Hij had geen zin in meer gelach. Dan, tot zijn grote verbazing, begon ze te praten. Gewoon normaal praten. Oké, het klonk niet aardig, toch was het een begin. Hij liet de woorden het ene oor in gaan en het ander weer uit. Dit was het zoveelste gesprek over wat hij nu weer fout deed. Het maakte hem niks meer uit. Hij was blijkbaar vervloekt om altijd iets fout te doen. Hij dacht de houndoom naast hem weg en begon zoals gewoonlijk weer te tellen. Weg van alles, was dit zijn enige afleiding. De afleiding die hem wegleidde bij zulf soort -blijkbaar onzinnige gesprekken. Ze hadden toch geen effect. Als sinds zijn geboorte gaat alles in zijn leven fout. Niet dat het hem wat boeide, nu niet meer. Hij probeerde het alleen altijd goed te doen. Hij zuchtte diep. 45, 46, 47, 48, 49, 50, ging hij rustig verder. Hij had werkelijk geen idee wat hij aan het tellen was, toch deed hij het. Nu het zwarte gedaante bij hem klaar is met praten zucht hij nogmaals. Hij drukte zich voorzichtig overeind, vervolgens stapt hij weer weg. Al hinkend ging het allemaal niet zo snel. Tot grote irritatie van zichzelf bleef hij stilstaan. Zou de houndoom volgen, alweer? Ze moest wel gek zijn om hem achterna te gaan. Maar hij moest toegeven, alles wat ze zei, het hij stiekem toch in zich opgenomen. Alles was duidelijk. Hij had nu de nijging om er juist mee door te gaan. Maar het lijkt hem niet handig met zo'n poot. Vandaar dat hij het laat.
"Nou, bedankt dan heh", bracht hij lachend.
"Ene.....wah maakt het ook uit", mompelde hij tegen zichzelf en hinkte door.

"Nou, bedankt dan, heh," zei de Arcanine lachend. Ze negeerde zijn volgende woorden, vindend dat ze niet interessant genoeg waren om in haar op te nemen. Houndoom snoof lichtjes, en keek nog steeds naar de lucht. Waarom had ze hem er zojuist op gewezen dat hij beter niet op zijn poot kon steunen? Ze hielp iemand die ze niet kende, en die zich nog vreemd tegenover haar gedroeg ook. Misschien zou het verstandig zijn als ze zichzelf dat gedrag afleerde. Het was roekeloos, en ze had er zelf bovendien niks aan. Ze maakte een schouderophalendachtige beweging. “Geen dank,” gromde ze. Ze richtte haar blik weer op de Arcanine. “Wat is je naam eigenlijk, Arcanine?” vroeg ze. Ze hield haar kop lichtelijk scheef, om te doen alsof ze daadwerkelijk geïnteresseerd was in zijn naam. Ergens was ze dat ook wel. Hoe meer namen ze kende, hoe makkelijker het was om haar, misschien, toekomstige vijand te herkennen. Haar mondhoeken krulden om tot een glimlach. “Mijn naam is Houndoom. Net zoals in… nou ja, Houndoom,” voegde ze eraan toe. Haar glimlach was verdwenen. Ze haatte haar naam nog steeds, omdat het geen ene flair had. Geen angstaanjagende naam of titel waaraan ze werd herkend, slechts haar soort. Misschien moest ze eens serieus gaan overwegen om zichzelf een andere naam te geven…

Bij het horen van haar stem bleef hij weer staan. In gedachte sloeg zijn hele gedrag om. Hij had het helemaal gehad met zijn oude karakter! Zeker na de aanvaring met de Houndoom. Haar beviel zijn gedrag totaal niet. Hij zelf vond het eigenlijk ook niks. Er was ook niks aan het leven als je je altijd onderdanig moet gedragen. Nee! Hij was er klaar mee! Waarneer hij tot stilstand kwam, hief hij zijn kop. Deze keerde terug naar achteren. Daar zag hij de zwarte verschijning staan. Haar rode ogen staarde in zijn richting, waarop hij draaide met zijn ogen. Was ze dan nog niet klaar, had ze weer een punt om hem ziek mee te maken. Het sloeg zijn oren geïrritteerd in zijn nek, waarna hij zijn kop heen en weer schudde en een droge kop opzette. Tot grote verbazing, begint ze niet te lachen. Nee, integendeel, ze stelt zich voor. Hierna verdween haar glimlach. Fijn, want nu kwam Katsu's glimlach naar voren. Hij vond het wel geestig hou ze haar naam en hem stelde. Ze was er blijkbaar niet echt blij mee. Hij zelf was dik tevreden met zijn japanse naam. De bekenis paste hem wel niet, toch vond hij dit niet erg. Op een dag, zal het hem zeker staan. Nu de lach breder werd, gingen zijn oren terug naar voren. Zijn staart sloeg eenmaal heen en weer.
"Katsu", stelde hij zichzelf voor zonder verdere poes-pas. Hij zei enkel en alleen zijn naam, deed hij altijd. Meer vond hij niet nodig. Als ze meer wilde weten, dan vroeg ze daar maar naar.

"Katsu," had de Arcanine zich voorgesteld. Houndoom knikte even bij het horen van zijn naam. Het klonk buitenlands in haar oren, wat voor haar duidelijk genoeg was om te veronderstellen dat hij niet uit pokérpg kwam, zoals eigenlijk velen. Ach ja, dat verschil deed er niet eens meer toe… Zelf kwam ze ook oorspronkelijk uit een ander gebied. “Katsu… Katsu…” mompelde ze. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. “Ja, ik denk dat ik die naam wel kan onthouden,” zei ze met een tweede knikje. Ze keek hem opnieuw recht aan, alsof ze verwachtte dat Katsu het initiatief nam en begon te praten. Kon ze dat wel maken? Ja, natuurlijk kon ze dat… Ze mocht toch heus wel iets van een ander verwachten? Haar mondhoeken krulden opnieuw om tot een zachte glimlach, alsof ze aan iets dacht. Ze dacht ook daadwerkelijk ergens aan, hoewel dat er weinig toedeed. Ze had wel degelijk gezien dat Katsu zijn oren in zijn nek had gelegd toen ze praatte, en was er daardoor van overtuigd dat hij nog steeds maar weinig ervaring had. Ze was er ergens tevreden over dat iemand angst toonde. Het was een teken van zwakte, dat klopte. Maar had je niet veel moed, of domheid, nodig om je angst onder ogen te zien? Houndoom schudde kort met haar hoofd, om haar gedachtes weer van haar af te zetten.

"Ja, zou je denken", antwoorde hij met een brede grimas op zijn snoet.
"Nou...Houndoom onthoud ik denk ik ook wel", hij liep lachend daar waarbij zijn hoofd volop de hoogte in ging. Met een inposant loopje wist hij zijn pas te vertragen. Hierbij gebruikte hij zijn linker voorpoot. Hij deed zeer. Veel trok hij zich er niet van aan. Zijn staart sloeg dan ook nogmaals heen en weer, om zijn lol te betonen. Nu Houndoom naast hem kwam lopen, liet hij zijn blik op haar vallen. Zijn lichte ogen tuurde in die van haar. Zij keek hem hopend aan. Met dezelfde blik, keek hij in haar richting. Katsu was nooit goed geweest in het beginnen van een gesprek, en zal nooit veranderen. Vandaar dat hij weer, even als voorheen, voor zich uit tuurde. Hij staarde de staart door, die eeuwig leek te duren. Hij was de hoofdstraat van het dorp, daarom erg lang. Aan beide kanten overvolle winkels. Nog meer dan de vorige, en dat waren er al veel. Katsu was het dan ook niet gewend, zoveel gebouwen bij elkaar. Hij voelde zich een complete vreemde, wat hij in feite ook was. Terug keek hij naar Houndoom, zei staarde nog altijd op hem neer. Katsu bedacht een onderwerp waar ze het over zouden kunnen hebben. Pfff....uhmm...neh....over-...denk, denk, denk....misschien, met een twijfelende blik keerde hij terug.
"Woon je al lang...hier in Pokérpg", vroeg hij rustig aan haar.

"Woon je al lang...hier in Pokerpg?" vroeg Katsu na een lange stilte. Houndoom fronste moeilijk. Wat een vraag… Hoe lang was het eigenlijk geleden dat ze in Pokerpg was gekomen? “Ik denk… zo’n 10 jaar geleden,” antwoordde ze. De frons op haar voorhoofd werd dieper. “Nee, dat klopt niet. Het is pas 8 jaar geleden, als ik het goed heb,” verbeterde ze zichzelf. Haar frons verdween, en maakte plaats voor een lichte grijns. “Eerst was het vreemd om mijn vertrouwde roedel niet om meer om me heen te hebben,” vertelde ze verder. “Maar uiteindelijk ben ik toch beter af zonder ze, heb ik gemerkt. Met mijn familie om me heen was ik slechts een deel van een roedel waarvan slechts een paar werden herkend. Nu ben ik een individu, ofzo,” maakte ze haar korte verhaal af. Ze keek Katsu opnieuw aan. “En. Wat is jouw verhaal?” vroeg ze. Haar grijns maakte plaats voor een glimlach die je ergens zelf vriendelijk zou kunnen vinden.“Waarom ben jij naar Pokerpg toegekomen? Een familieruzie? Op vakantie? Of…” haar grijns verdween. “Of ben jij zo’n type dat liever niks vertelt over de loop van zijn leven?” vroeg ze. Ze hield haar kop scheef, wat haar behoorlijk onnozel deed overkomen.

Hij keek verbaast op van haar -vriendelijke- glimlach. Het gaf Katsu een heel ander beeld van Houndoom. Dit, deed hem tot meerdere verbazing, ook glimlachen. Hij had aandachtig geluisterd naar haar verhaal. Het was duidelijk. Hij begreep waarom ze hierheen gekomen was. Dat van hem lag anders. Het was niet omdat hij om zichzelf wilde zijn, nee hij-. Voor Katsu het weet stelde ze hem de vraag. Waarom hij hier naartoe was gekomen. Hij zuchte bedenkelijk. Hij kon het haar ook wel vertellen. Dat zou wel zo eerlijk zijn. Hij keek de schuine kop van Houndoom aan en grijnste.
"Ik hoorde er niet bij", bracht hij op een nadenkelijke toon. Dit was alleen in zijn stem te horen. Aan zijn uitdrukking was dit totaal niet te merken. Wat hij had gezegt was ook meer een mening dan een feit. Zijn roedel was erg op hem gestelt. Maar vanwege zijn kleine handicap kon hij met vele dingen niet meedoen. Hij zat andere ook altijd in de weg, waardoor hij zijn familie in moeilijkheden bracht. Dit maakte hem verdrietig en kwaad tegelijk. Het was immers hun schuld dat zijn linker voorpoot zo was. Maar ook dit, was niet op zijn snoet te zien.
"Ze zijn beter af zonder mij, vandaar dat ik opzoek ging naar een ander gebied om me te vestichen", bij deze woorden wendde zijn kop terug naar voren. Zijn blik was nu weer op de hoofdstraat gevestigd. Katsu's gezichtsuitdrukking was het einige dat niet veranderde. Die bleef hetzelfde. Met een brede lach keek hij dan ook voor uit.

"Ik hoorde er niet bij," had Katsu gezegd. "Ze zijn beter af zonder mij, vandaar dat ik opzoek ging naar een ander gebied om me te vestigen," Houndoom snoof lichtjes, merkend dat Katsu haar niet, misschien durfde hij het niet, aankeek. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie om er niet verder op in te gaan. Het verleden had al plaats gevonden, en wie was zij om daar tegenin te gaan? Katsu lachte breed, wat Houndoom deed fronsen. Waarom zou hij plots zo blij zijn? En nog belangrijker, waarom dacht ze toch zoveel na over het gedrag van anderen? Vaagjes besefte Houndoom dat het gesprek weer begon te worden dan een oppervlakkig gesprek. Was het nu nog wel verstandig om verder te praten? Straks bleek nog dat ze alles voor zichzelf had verpest… Ze sloeg haar ogen neer, en keek omlaag naar de grond. De grond was ronduit smerig, en er kwam een doordringende geur vanaf, waarschijnlijk afkomstig van een Grimer of Muk. Geïrriteerd haalde ze haar neus op. Ze was net bezig geweest, waardoor de geur niet tot haar was doorgedrongen. Maar nu ze zich erop richtte, was het werkelijk verschrikkelijk. “Bah….” mompelde ze. Met een klein sprongetje zorgde ze ervoor dat ze niet recht in een plas met drab terecht kwam, afkomstig van dezelfde Grimer of Muk.

Zo, dat was van hem af. De rust, om zoiets met iemand te delen, gaf hem een fijn gevoel. Hij had nooit met iemand, echt open gepraat. Bij houndoor had hij -ondanks haar voorgaande gedrag- het gevoel dat hij haar kon vertrouwen. Misschien had hij het wel volkomen mis, dit zou hem nog niks uitmaken. Hij had het gezegt, daar ging het om. Nu hij terug dacht aan zijn versleten verleden, wendde zijn kop af aan de grond. Zijn lach veranderde in een schamende kijk. Nadenked, beter twijfelend te noemen. Het zat hem dan ook wel dwars of hij hier wel echt goed aan deed. Zouden ze hem missen! Nee, hij ging ervan uit van niet. Zoals hij al zei, ze zijn beter af zonder hem. Vandaar dat hij de gedachte van zich afschudde. Hij hief zijn kop opnieuw waarbij hij Houndoom 'bah' hoorde zeggen. Hij keek haar verbaast aan, maar ziet dan waar ze voor uitwijkt. De stank is sterk te ruiken. Katsu, die zelf niet op de stoep loopt, heeft geen last van de drap. Hij liep op de straat, omdat hij geen zin had opnieuw weg te slippen. Hij was al zo onhandig van zichzelf. Een tweede keer kon hij er echt niet bij hebben.
"Heb je hier eigenlijk roedels, of groepen, of iets in die richting", bracht hij. Hij wist niet hoe ze het hier noemde. Overal was dit immers anders.

Met haar neus hoog opgeheven in een poging de stank te negeren, sjokte Houndoom voort. "Heb je hier eigenlijk roedels, of groepen, of iets in die richting?" vroeg Katsu aan haar. Verbaasd over de vraag keek Houndoom Katsu aan. De stank drong weer tot haar door, en ze trok een zuur gezicht. “Wacht even…” mompelde ze. Handig sprong ze van het stoepje af, om vervolgens aan de andere kant van Katsu te gaan lopen. “Dat is al beter…” zei ze met een flauwe grijns. Ze rook de verschrikkelijke stank nog steeds, maar het wekte in ieder geval niet meer het gevoel op dat ze elk moment zou kunnen opgeven. “Eh, of er groepen of roedels zijn, toch?” herhaalde ze zijn vraag. Houndoom knikte. “Er zijn geen roedels hier. Maar wel twee groepen,” beantwoordde ze zijn vraag. “Suerte,” Houndoom haalde haar neus op een minachtende manier op, “en Lustro,” beantwoorde ze zijn ongestelde vraag. “Suerte is een zogenaamd neutrale groep die de Lustro bevecht en… nou ja, Lustro probeert om Pokerpg over te nemen,” vertelde ze. Ze zweeg weer, en toverde een geforceerde glimlach tevoorschijn.

Hij luisterde geïnterreseert naar haar woorden. Ookal keek hij haar niet aan, zijn grote oren stonden strak in haar richting. Zijn blik was weer bezig met zijn poot. Het ding deed minder zeer, maar lopen ging niet. Hij bekeek de wond achterop, deze was gelukkig niet open gegaan. Dit was meerdere malen gebeurd. Dit maal niet! Katsu keek geruststellend op waarna zijn blik van poot, naar straat naar Houndoom keerde.
"Suerte en Lustro", herhaalde hij bedenkelijk. Houdoom liet merken dat Suerte haar niet zo lag. Ze was van eigen ook niet neutraal. Ze had het meer op de slechte kant. Dit straalde daarom ook van haar af. Nieuwschierig ging zijn bek open om door te vragen. Hij wilde wel weten of zij bij één van hen deel uit maakt.
"En, heb jij je bij eentje gevoegd", vroeg hij met een schuine kop. Zijn oren lieten zich mee vallen in de richting van zijn hoofd. Dat gaf hem een onnozele uitstraling, wat misschien ook wel een beetje zijn bedoeling was. Nu er ook een een luide geeuw volgt, is het plaatje compleet. Hierdoor grinnikt hij zelf even.

Merkend dat Katsu niet haar richting op keek tijdens het gesprek, besloot Houndoom om haar blik ook maar ergens anders op te richten. Eerst keek ze naar de lucht, en vervolgens liet ze haar blik op de straat rusten. Nee, zelfs dat was niet interessant genoeg om naar te blijven kijken. "En, heb jij je bij eentje gevoegd?" had Katsu gevraagd. Houndoom richtte zich weer op hem, en grinnikte zachtjes om zijn onnozele, misschien zelfs ergens wel domachtige, uitdrukking. “Misschien,” antwoordde Houndoom toen ze eenmaal opgehouden was met grinniken. “En als dat zo is, dan zul je dat hoogstwaarschijnlijk nog wel eens merken,” voegde ze er aan toe. Alhoewel het vast stond dat ze een Lustro lid was, vond Houndoom dat het niet betekende dat iedereen dat zou moeten weten. Bovendien hadden Lustro leden een bepaalde reputatie, waar zij op het moment behoorlijk vanaf week. Wie zou er nou gezellig een praatje met iemand maken, terwijl je dat persoon met gemak zou kunnen vermoorden? Nee, een liefde voor het vermoorden van andere was zeker niet de reden geweest waarom ze bij de Lustro was gegaan. Ze had haar blik inmiddels weer afgewend. Nadenkend sloeg ze haar ogen neer.

Hij keek haar aan. Aan haar uitdrukkingen was duidelijk dat ze er verder niet over wilde praten. Katsu ging er van uit dat ze bij Lustro zat. Hij hoefde er verder ook niks over te weten. Hij wist nu teminste bij welke groep hij zich kan aansluiten als hij er eentje zoekt. Wel moest zijn gedrag dan nog meer veranderen. Dit was hij dan ook zeker van plan. Het was een nieuw leven met een nieuwe Katsu. En was iemand het daar niet mee eens, dan had 'ie pech! Katsu zou zich voortaan alleen op zichzelf gaan richten. De rest kon wegrotten -op vrienden na-. Ook deze Houndoom zou hij niet vergeten. Hij zou haar dan ook voor 100% helpen als er iets was. Natuurlijk kon zijn dit niet willen, maar dan, hij ook zij dikke pech. De gedachte deed hem opnieuw lachen. Maar zou grappig was het eigenlijk niet. Hij keek nu in haar richting. Met neergeslagen ogen tuurde ze naar de grond. Zou er wat zijn? Was hij tever gegaan, had hij iets verkeerd gezegt? Ze moest er maar mee komen, vond hij zelf. Er naar vragen leek hem geen goed idee. Vandaar dat zijn blik weer voor zich uit sloeg. De hoofdstraat was bijna ten einde. De verharde weg ging over in een zandpad wet het bos in leidde. Ze konden afslaan, een andere hoek in. Kort keek hij haar weer aan. Ze dacht ergens over na. Dit werkte op zijn nieuwschierige zenuwe. Dan besloot hij het toch te vragen.
"Is er iets", vraagt hij waarbij hij zichzelf vermand en een warme toon opzet.