"Ik ben dus Frimizen, of Rimi!" zei Rimi gemaakt trots tegen Roora, "Dus, hebben jullie wat?" vroeg ze toen ze Roora tegen Tadashi aan zag hangen, ze wachtte echter niet op antwoord en huppelde vrolijk door naar de quilava, de enige die zich nog niet had voorgesteld, "Maar, hallo! Wie mag jij wezen?" vroeg Rimi lief aan de quilava en terwijl ze wachtte op de quilava die maar niet sprak ging ze kijken hoeveel pokémon er wel niet waren. Ze rook sowieso al de eevee evo's, maar ze rook ook dat hier ooit een buizel geweest was. Ze sloot even haar ogen en was weer helemaal in gedachten verzonken: ze liep naast haar moeder die voor haar zong, haar vader die haar leerde jagen, haar jongere broertje die tikkertje met haar wou spelen, allemaal zo vredig

'Rimi kijk uit! straks loop je nog tegen...' te laat. Rimi was met haar hoofd tegen een buis gelopen en het zag er best een harde klap uit. Snel greep Rimi met beide poten naar haar hoofd. 'Aauwch..' kreunde ze. Snel liep Roora naar haar toe. 'Ben je wel in orde? Laat me eens kijken.' Voorzichtig trok Rimi haar poten weg. 'Dat ziet er pijnlijk uit. Gelukkig bloedt het niet.' Rimi legde voorzichtig haar poten weer op haar hoofd en bleef zo even liggen. Roora ging naast haar zitten en wachtte geduldig af. Toen Rimi weer recht ging staan vroeg Roora of ze in orde was met een simpele 'ja' als antwoord. 'Kijk in het vervolg uit waar je loopt ok?'

Roora, je mag niet zeggen wat er met Rimi gebeurt. Dit wordt gezien als godmodden en is niet toegestaan. Hiervoor krijg je dus ook een waarschuwing.
~ Shadow.

Kenta had zijgzaam toegekeken naar de handelingen van verschillende pokémon. Iedereen was het blijkbaar niet eens met zijn reactie op Rimi. Hoe voelde daardoor gelijk buiten gesluiten. Wat kon het hem ook schelen, hij is altijd buiten de groep gevallen, zelfs een keer achtergelaten. Door zijn eigen ouders nog wel. Stilletjes ging hij terug in de zithouding van voorheen. Hierna keek hij met een neergeslagen blik naar zijn eigen voorpoten. De felle klauwen schaapte een aantal keer over de betonnen vloer wat een piepend geluid veroorzaakte. De zwarte ogen lieten zich dan rusten op zijn eigen staart die hij rond zijn achterhand had geslagen. De vissenstaart verlangde naar water. Iets was schaars was hier in de fabriek. Een diepe zucht verliet zijn keel. Zijn bek die de lucht naar buiten had geblazen bleef nog even open staan. Zijn tanden likte hij af met zijn tond. Met opluchting proeft hij geen bloed. Vandaar dat hij nogmaals zucht.

De zucht van Kenta had Roora's aandacht getrokken. Niet dat ze het zo speciaal vond dat hij zuchtte, maar er zat een soort opluchting in die zucht. Waar voor zou hij opgelucht zijn? Het was haar al opgevallen dat hij een stille pokemon was. Rustig liep ze zijn richting uit. 'Kenta, ben je wel in orde? Je bent zo stil.' Ze draaide haar hoofd een beetje en een glimlach verscheen op haar gezicht. 'Als je iets wilt zeggen doe dat maar gerust, je hoeft het niet zo ver te laten komen als die woede uitbarsting van daarnet.' Roora's vrees was nu volledig weg.

Kenta keek op naar Roora die tegen hem begon te praten. Ze was wel vriendelijk. Hij glimlachte klein naar haar waarbij zijn vinnen/oren weer naar voren sloegen. Ze stelde hem een vraag waarop Kenta verbaast opkeek. Zou ze erachter zijn gekomen? Nee, dat niet. Haar vraag ging over zijn uitbarsting op Rimi. Hierop lachte zijn ogen mee met zijn mond. Ze hadden een warme uitstraling ondanks hun donkere kleur. Hij schudde als antwoord zijn kop.
"Alles is oké, ben alleen niet zoveel pokémon bij elkaar gewend", sprak hij een lieve toon waarbij hij zijn ogen dichtkneep wat hem er vriendelijk uit deed zien. Een Vaporeon zag we sowieso niet onaardig uit. Maar door de chagrijnige kop die Kenta vaak wist te trekken had hij deze eigenschap niet. Op haar tweede start van praten is zijn enige reactie een knikje met zijn kop. Meer was hopelijk niet nodig. Ze zal wel begrijpen dat hij al wist dat hij mocht praten, hij was gewoon geen prater.

Heat liep naar Kenta toe, en keek hem met een smekende blik aan. ''Wil... Wil je meegaan met ons?'' Kenta was op zijn eigen manier erg aardig. Een lachje verscheen op Heat haar snoet. Zo'n lachje van: Ik zou het heel leuk vinden...! Heat begon te kwispelen, wat er vertederend uitzag. Haar ogen twinkelde. Het was moeilijk nu nog nee te zeggen. En als iemand dan nee zou zeggen, dan zou hij een fikse vuur aanval krijgen. Of een pijnlijke tackle. Of... Iniedergeval iets wat pijn doet. Zo bleef ze Kenta aan te staan kijken. Mensen zouden nu zeggen: 'Aaaah, wat schattig!' Maar Heat verwachtte niet dat Kenta dat zou zeggen.

Roora: Je liet een paar posts geleden Rimi tegen een buis aanlopen en auw zeggen ofzo. Je liet haar ook ja terugzeggen. Dat mag niet, want je mag andere niet laten doen wat je wilt. Ik probeer niet modachtig te doen, maar het mag gewoon niet.

Toch zien wij dit helaas als modgedrag tonen. je had ook op het '!'-tekentje kunnen klikken. Dan waren wij mods ook op de hoogte gesteld en hoefden we je nu geen waarschuwing te geven.
~ Shadow.

[Ja, da wauw ik ook zegge xD]

Kenta zette een aantal stappen naar achteren nu Heat zo dichtbij kwam. Zijn bovenlichaam kwam omhoog waardoor hij nu ging opzitten. Met de Flareon bijna tegen hem aangedrukt, en haar ogen op hem gericht, voelde hij zich ongemakkelijk. Hij trok dan ook een gespannen gezicht waarbij hij eenmaal slikte. Hij vond het best vreemd dat een vuur pokémon zo vriendelijk overweg ging met een water pokémon. Maar dat warene erdere gedachte, nu zat zijn gedacht geheel ergens anders. Heat was namelijk wel erg opdringerig wat Kenta maar zelfde meemaakte. Haar grote, smekende ogen drongen in de zijne wat hem een kwetsbare uitstraling gaf.
"Als ik nou nee zeg", en hij had het nog niet gezegt, of hij voelde nattigheid. Hij slikte nogmaals waarna hij haar afwachtend aankeek.

''Dan... Dan zie je nog wel.'' Was Heats antwoord. Een grijns verschijnde op haar snoetje. Ze zag dat Kenta achteruit liep-Was hij bang voor haar ofzo? Bij de stappen die Kenta naar achter liep zette Heat weer een stap naar voren. Hij kon dit gewoon niet weigeren. Dat kon gewoon niet. Kenta kon nee zeggen wat hij wilde, maar Heat was een eigenwijze Flareon. Ze had moeite met beslissingen van anderen, en vond haar idee altijd het beste. Een niet zo'n goede gewoonte van haar. Heat ging zitten, en keek afwachtend naar Kenta. Ze sloot haar ogen en dacht na. Het zou wel leuk zijn om met een hele groep Pokemon op pad te gaan. Net alsof ze familie had.

"Oké, oké, oké", herhaalde hij een aantal keer met een lachende toon. Hij keek haar met een toegevelijke blik aan. Misschien was het ook wel beter als hij mee zal gaan, dan heeft hij toch ergens hou vast aan. Dan zou er misschien toch nog iets verbeteren in zijn leven. Ookal klonk dit alsof hij veel zelfmedelijde had, hij was wel zo. Hij werd altijd geziekt door andere pokémon, ze konden hem niet uitstaan door zijn achtergrond. Dit alles heeft hem ook gemaakt tot wat hij nu is. Hij twijfeld veel aan andere, maar vooral aan zichzelf. Is hij wel zichzelf? Bij zijn gedachte verdween de glimlach. Deze maakte plaats voor een teleurstellende blik. Hij wist ook niet of hij hier wel goed aan deed. Of nee, beter gezegt, of zij hier wel goed aan deden. Hij zal hen hoogwaarschijnlijk alleen maar pijn bezorgen, beter dan dat kon hij ook niet. Met neergeslagen ogen keek hij naar de grond. Zijn houding werd slap. In elkaar gezakt staarde hij, zittend, op de vervuilde bodem neer.

Heat liet een schattig lachje horen. "Leuk dat je meegaat!" Haar fluffy staart kwispelde heen en weer, totdat ze zag dat Kenta een treurige blik kreeg. "Wat is er?" Vroeg ze. mischien vond hij het niet leuk dat ze zo blij was, of iets anders. "Je kan het aan me vertellen hoor..." Zei ze lief. heat ging tegen een machine aanliggen, waardoor haar vacht een beetje zwart werd. Zorgvuldig likte ze het schoon. Stukje bij beetje kreeg haar vacht weer een mooie, rode kleur. Ze stond weer op en keek met een afwachtende blik naar Kenta.

Hij keek op van haar vraag. Ze was blijkbaar geïnterreseerd van zijn blik, wat hij niet kon begrijpen. Hij schudde verbaast zijn kop waarna zijn hele lichaam volgde. Na zijn hele lichaam door elkaar te hebben geschud keek hij haar weer aan. Met een doffe glimlach staarde hij haar aan.
"Nee, t'is oké", sprak hij bedenkelijk. Hij zou zijn innerlijke gedrag en gewoontes maar voor zich houden. Normaal als iemand naar zijn gedachte vroeg, werd hij kwaad. Maar tegen Heat ging die lastig. Haar lieve ogen maakt zijn lichaam ontspannen wat zijn spieren verslapte. Hij had het lef niet haar aan te vallen. Dat kon hij gewoon niet. Vandaar dat hij het hielt bij een kleine grijns en het gekwispel van zijn staart.

Heat knikte toen Kenta zei dat het oke was. Ze zou gewoonlijk niet zo aardig tegen een Pokemon zijn sinds het incident met haar zusje, maar bij Kenta was dat anders. Normaal zou ze Kenta al aangevallen omdat hij een waterPokemon was, maar ze kon het gewoon niet bij hem. Zou ze...? Heat sloeg haarzelf op haar kop, maar de gedachte ging niet weg. Ze vond Kenta leuk. Dat was de conclusie. Niets aan te doen. Ze schudde zich even uit, want er zaten wat kleine stukjes losgeraakt metaal in haar vacht. Ze keek even naar Kenta, en daarna naar de andere Pokemon. ''Zullen we naar een andere plek gaan?'' Zei ze tegen Tadashi, die blijkbaar een rol als leider had.

Kenta bleef nog kort naar Heat kijken. Zijn blik ging van haar kop tot haar poten en terug. Daarna keek hij bedenkelijk weg. Soms schoten zijn ogen nog even in haar richting. Dit duurde iedere keer maar een seconde. Na zijn vage gedoe begint hij uit verveling zijn poten schoon te likken, en ze waren niet eens vies! Hij wist alleen niet wat te doen, hij wilde iets zeggen, niet zeggen, maar toch weer wel, naar haar toelopen, hij werd er gek van! Geïrriteerd schudde hij zijn kop. Wat was dit maffe gevoel. Hij voelde aan de ene kant heel goed, en aan de ander heel slecht. Weird, schoot er door zijn kop waarbij hij met zijn ogen draaide. Alles ging zo snel na elkaar dat hij het even niet meer bij hielt. Vandaar dat hij zich nu ook alleen met zichzelf bezig hielt.

Heat zag dat Kenta haar van kop tot haar poten bekeek. Zijn ogen gingen een andere kant op. En daarna keek hij weer naar haar. En daarna weer wel. Daarna begon hij zijn poten te likken terwijl ze niet eens smerig waren. Wat was er met hem? Het vage gedoe was voor Heat een reden om te vragen of hij zich wel goed voelde. ''Voel je je... Wel goed?'' Zei ze zachtjes. Daarna zei ze het wat harder, indien Kenta het niet gehoord had. Met haar aardigste blik keek ze naar Kenta, die nog steeds een nogal vage blik in zijn Blauw Zwarte ogen had.

"Ja, een vaag gevoel in m'n buik", sprak hij lachend. Hem werd de heletijd gevraag of het wel goed ging, uiteindelijk besloot hij dan toch maar een keer ja te zeggen. Hij viel er blijkbaar toch een beetje buiten met zijn gedrag. Hij was sowieso wel een beetje vreemd, maar de gevraag de heletijd. Het begon toch wel een beetje te vervelen. Gelukkig voor hem was dit niet aan de buiten kant te zien. Nee, hij bleef alles met gemak voor zich houden. Hij bleef aardig en vriendelijk doen tegen de andere. Op de uitbasrting na, dat was namelijk de druppel die de emmer deed over lopen. Nu is hij weer leeg en kan hij er weer even tegen aan.