GW kwam bij het Crystal Lake, hij keek naar de kristallen in het heldere water. Toen keek hij weer over het Crystal Lake "hmmmm....." hij keek naar de weerspiegeling van de ondergaande zon "ik wacht...totdat het nacht is..." zei GW en ging in meditatie houding zitten en wachtte tot de zon onderging. GW bleef naar de zon kijken, die 'm vreemd genoeg niet verblindde, totdat deze onderwas. "aaaahhhh...." zei GW met een zucht. "de nacht....duisternis.....heerlijk..." zei GW tevreden en mompelde iets in een vreemde taal. Toen zag hij opeens de lichten van Volbeats en Illumises over het Crystal Lake. "hmmm....dit verstoord de duisternis..." zei GW en deed een shadow-ball op 1 van de lichtjes. Deze doofde vrijwel meteen, en toen deed hij er nog een en nog een, totdat alle Volbeats en Illumises verslagen of gevlucht waren. "beter....veel beter...." zei GW tevreden, en keek toen naar de volle maan, die inmiddels hoog boven het meer was. "hmmm....als ik nou een groter bereik had, en sterker was, dan zou ik de maan ook voor euwig kunnen doven..." maar GW wist dat dit hem toch nooit zou lukken, en daar baalde hij van. dat herrinerde hem eraan, dat hij nog steeds geen lid was van Lustro, omdat hij nog steeds op antwoord van een van de leden (of beter nog, de leider) wachtte. Toen dacht hij minachtend aan Suerte. "Zij willen geen duisternis....dwazen..." GW mompelde weer iets in een vreemde taal. Toen zag hij dat er een vlucht zubats naar de volle maan vloog, en toen verdwenen ze uit het zicht. "nogmaals, ik houd van de duisternis" zei GW, "het is namelijk de perfecte plek om met duistere geesten te praten....fufufu..." hij ging weer in meditatie houding zitten, deed z'n ogen dicht en toen begon hij zinnen te mompelen in een vreemde taal.

Bij het horen van zachte voetstappen waren sommige pokémon gevlucht. Bij het zien van de twee rood oplichtende ogen vluchtten de anderen ook. Een kleine Umbreon kwam tevoorschijn. ''Meester,'' sprak zij rustig. De andere Umbreon, zittend op het strand, kijkend naar de maan, liet een zachte grom horen. Hierna draaide hij zich om. 'Akira?' had hij zacht gevraagd. Het enige wat ze had gedaan was geknikt. 'Akira!' riep hij vrolijk. ''Blijf,'' gromde ze. Haar nekharen gingen overeind staan. ''Over alles heb je gelogen. Over alles. Jij werd niet opgepakt door de politie. Alles was een grote act. Je bent een achterbaks persoon,'' begon ze haar verhaal. ''Ik weet het. De pokémon die zichzelf slecht noemt hoort zich zo te gedragen. Dat is waar. Slechte pokémon doen dat. Slechte pokémon weten niet wat ze willen. Moordlustig. Kwaadaardig. Zo noem ik mezelf liever. Jij niet. Jij bent slecht.'' Haar valse ogen stonden op hem gericht. ''Ik weet dat je altijd mijn meester bent geweest. Maar, dat is nu afgelopen. Je trainingen waren goed. Maar, ik denk dat ik meer geleerd heb bij PokéRPG,'' gromde ze. Ze was op hem afgelopen, en het gevecht was begonnen.
Gechoqueerd schoot de kleine Umbreon wakker. De herinneringen zouden nooit stoppen. Ze zuchtte. Ze had haar meester gedood. Maar, het was zijn eigen schuld. Ze stond op, maar liet een zachte piep horen toen bleek dat ze het te haastig had gedaan. Ze zette voorzichtig haar voorpoten recht, en gooide toen haar kont de lucht in. Uiteindelijk stond ze toch. Ze bekeek zichzelf even. Een grote wond liep over haar gehele rug. De wond bloedde zacht. Ook had ze een bijtwond op haar linker schouderblad. Maar, al bij al viel het mee, vond ze. Ookal kon ze elk moment neervallen omdat haar poten pijn deden. Ze had een dag lang nonstop gelopen tot ze haar meester had gevonden. Toen had ze met hem gevochten, en had ze een dag rust gehad. Hierna was ze teruggegaan. Ze lag nu al een tijdje bij de grens van PokéRPG, maar had de puf nooit gehad om naar binnen te gaan. Ze wist dat Amore weg was. Ze wist waarheen en ze wist waarom. Amore zat echter achter de verkeerde moordenaars aan. De echte moordenaars waren een stel pokémon die Akira naar haar familie toe had gestuurd, zodat Amore weg zou zijn wanneer zij weg was. Dan deed ze tenminste nog iets goeds. Ze grijnsde licht. Ze moest toch echt eens verder. Met slome passen liep ze PokéRPG in, tot ze aankwam bij het meer. Hier dronk ze wat, niet merkend dat er nog iemand was.

GW was nog steeds aan het mompelen in een vreemde taal, toen een Umbreon bij het meer kwam ik voel iets duisters.... dacht GW en deed z'n ogen open, maar bleef in z'n meditatiehouding zitten. In de duisternis kon hij zien dat er een Umbreon aan de overkant, bij het meer was. "Hmmm....de duisternis komt van die Umbreon af...." fluisterde GW en keek hoe de Umbreon dronk. zou dit de leider van Lustro zijn? dacht GW, en hij kwam uit z'n meditatiehouding, en zweefde voorzichtig over het duistere water naar de Umbreon toe, hij was voorzichtig maar aan de andere kant ook blij, omdat hij voelde dat er duisternis van de Umbreon afkwam. "gegroet Umbreon..." zei GW toen hij bij de Umbreon was. "Geniet jij ook net als ik ook van de duisternis?" maar toen bedacht hij dat de Umbreon misschien wel net wakker was, en misschien zou deze 'm aanvallen, omdat hij nou eenmaal een Gengar was, en er best wel dreigend uitzag zo tegen de volle maan.

'Hmmm....de duisternis komt van die Umbreon af,' hoorde Akira iemand fluisteren. Zijn stem was ruw, maar hij sprak zacht. Toch hadden haar gevoelige oren dit geluid opgevangen. Ze stopte met drinken en tilde haar kop op. 'Gegroet Umbreon,' begon de pokémon. Ze fronste. Het was een Gengar. 'Geniet jij ook net als ik ook van de duisternis?' Ze fronste. Die zin klopte niet helemaal. Ze moest even nadenken voor ze antwoordde. ''Gengar,'' sprak ze kil en ze knikte, bij wijze van een begroeting. ''Ach.. Als leidster van de Lustro zou het een beetje vreemd zijn als ik er niet van zou genieten. Bovendien zorgt de maan ervoor dat mijn wonden wat minder pijn doen, dus.. Ik geniet inderdaad van de nacht,'' sprak zij kalm. Ze keek hem doordringend aan. ''Mijn naam is Akira. Eén van de twee leiders van de Lustro. Als u zo vriendelijk zou willen zijn om uw naam aan mij te vertellen, zou ik dat zeer op prijs stellen,'' sprak ze. Haar stem was zacht, aangenaam. Maar tegelijkertijd ook zo vals. Haar rode ogen lichtten niet op. Ze had de Gengar al gezien, en hij kon haar ook makkelijk zien. Het was nergens voor nodig. Ze zwiepte een keer zacht met haar staart heen en weer en keek de Gengar aan, wachtend op een reactie.

-Flutpost-

''Ach.. Als leidster van de Lustro zou het een beetje vreemd zijn als ik er niet van zou genieten. Bovendien zorgt de maan ervoor dat mijn wonden wat minder pijn doen, dus.. Ik geniet inderdaad van de nacht,'' sprak de Umbreon de leidster van Lustro? "de leidster van Lustro....ik ven vereerd..." sprak GW "mijn naam is Akira, Eén van de twee leiders van de Lustro. Als u zo vriendelijk zou willen zijn om uw naam aan mij te vertellen, zou ik dat zeer op prijs stellen,'' zei de Umbreon heeft Lustro dan 2 leiders? dacht GW. "mijn naa is Ghostwisper....ik sta regelrecht in contact met de geestenwereld...." GW maakt een buiging "tot uw dienst". Hopelijk had hij een goede indruk gemaakt bij Akira, want hij wou graag lid worden van Lustro. "en nogmaals, ik ben vereerd dat ik zomaar 1 van de leiders van Lustro tegenkom, en ik zou graag lid willen worden van deze groep" zei GW. en keek hoopvol naar Akira, en in alle zenuwachtigheid had hij niet door dat hij iets mompelde in dezelfde vreemde taal als altijd.

'de leidster van Lustro.. Ik ben vereerd. Mijn naam is Ghostwisper.. Ik sta regelrecht in contact met de geestenwereld..' sprak de Gengar. Akira keek hem met een arrogante blik an. 'Tot uw dienst,' sprak hij nadat hij een buiging had gemaakt. 'En nogmaals, ik ben vereerd dat ik zomaar 1 van de leiders van Lustro tegenkom, en ik zou graag lid willen worden van deze groep,' ging hij door. Akira grijnsde licht. Het zou wel aan haar liggen, maar.. Ze was net PokéRPG weer binnengekomen, en meteen kwam er iemand die lid wilde worden. Hmmn. Akira zuchtte. ''Je zal niet zomaar geaccepteerd worden. Je zult eerst een opdracht moeten voltooien. Ik zal je de standaard opdracht geven. Je moet iemand vermoorden. Het maakt me niet uit wie, zolang hij maar niet aan onze kant staat. Zodra je de opdracht voltooid hebt, moet je naar me toe komen.'' Ze grijnsde licht en zwiepte wat met haar staart heen en weer terwijl ze de wond in haar zij bestudeerde en voelde hoe een druppel bloed vanaf haar rug op de grond drupte. Ze snoof zacht, maar richtte haar blik al gauw weer op de Gengar. Ze stond op. ''Ik zal nu gaan. Voltooi je opdracht en roep mij,'' sprak ze. Ze draaide zich om en liep met rustige passen weg van het meer.

De pkm die je vermoordt moet wel een lid zijn, let daarop.