Tadashi zat op de grond voor de ingang van een grot, hij had helemaal geen zin om de grot in te gaan, hoewel het daar vast stikte van de wilde Golem. Hij had sinds hij Roora ontmoet had praktisch geen vechtlust meer en kon alleen maar aan haar denken. Waarom, dat wist hij niet. Misschien omdat ze zo...Stoer was? Nee, ze was niet stoer, ze was niet cool. Ze was geweldig. Maar dat durfde hij haar vast niet zomaar te vertellen. Dan zal zijn hele stoere image in 1 klap weg zijn, dat was niemand waard. Of misschien toch wel? Zal hij het aandurven haar de waarheid te vertellen zonder stoer proberen te doen? Om eerlijk te zijn was hij voor de 1e keer in zijn leven bang. Bang voor een afwijzing. En dat zal zijn image helemaal de grond in boren. Maar aan de andere kant had hij niet echt veel te verliezen..

Roora zat naast Tadashi op de grond en zag dat hij een tikkeltje anders deed. Hij leek zo ver in zijn gedachten gezonken te zijn dat hij er nooit meer uit zou komen. 'Gaat alles wel goed met je Tadashi? De laatste lijkt het dat je op een andere planeet leeft.' Het was er uit zonder echt na te denken eigenlijk was ze best van zichzelf geschrokken want het klonk niet echt zoals ze het bedoelde. Ze wou bezorgd overkomen, maar dit klonk eerder spottend. Ze hoopte dat hij het niet verkeerd opvatte, dat ze hem niet geketst had want eigenlijk gaf ze wel om deze pokemon. Hij was echt geweldig, lief, sterk, dapper, alles wat een jongen moest hebben. Ze wou hem absoluut geen pijn doen.

Tadashi keek op van zijn gedachten, "Nee...Er is iets niets..Denk ik," Tadashi slaakte een zucht en stond op, hij hoorde de maag van Roora een beetje knorren en bedacht toen 'het perfecte plan' "Zeg zeg! Ik ga eten voor je zoeken oké, wat zal je willen hebben?" hij probeerde niet te gaan kwispelen, hij wou niet gênant overkomen, nee..Gênant was een understatement.."Uhm...Weet je wat, ik haal wel gewoon iets lekkers voor je, houdt je van Pidgey?" Hij hoopte eerlijk gezegt dat ze meer van Pidgey hield dan van Spearow, hij vondt die beesten maar irritant. Vol spanning wachtte hij op haar antwoord want hij zag dat ze een beetje geschrokken was van zijn plotselinge enthousiasme, dus besloot hij maar weer een beetje gesloten te worden, hij liet snel zijn oren hangen en gromde gemaakt droog: "Wel, als je geen honger hebt..."

'Pidgey is heerlijk dank je.' Wat was dat nou? Hij keek was eerst zo enthousiast met van die twinkelende oogjes, als een pasgeboren veulentje die voor het eerst in de wei mag gaan stoeien, maar dan veranderde het plots. De twinkeling verdween en zijn stem klonk toen plots anders, alsof hij dat stukje van zichzelf niet wou laten zien. Best spijtig want Roora genoot enorm van hem als hij zo deed. Ze had nu voor het eerst dat deel van hem gezien en kon niet wachten tot het weer boven kwam. 'Vind je het goed als ik met je meega op zoek naar die pidgeys? Ik vind het hier niet echt fijn om in mijn eentje te blijven zitten...' Nu maar hopen dat hij geen nee zegt.

Tadashi schrok weer op, "Pidgey is heerlijk, dank je" had ze gezegt, zo schattig! Maar dat liet hij niet merken, hij zag hoe ze een beetje afstand nam van hem toen hij zo opgewekt deed, vandaar dat hij ook echt schrok toen ze hem voorstelde mee te gaan.
"Wel, als je niet bij de Grotgeesten wilt blijven," plaagde Tadashi haar, "Met van die grote stenen klauwen en die grote gemene kaken," hij lachtte hartelijk bij de uitdrukking op Roora's gezicht, "Grapje, kom maar mee," hij gaf haar een warme glimlach terwijl hij samen met haar richting een open gebied liep waar veel Pidgey kwamen om daar een nest te bouwen
"Die kleintjes zijn het lekkerst, die zitten nog vol met ledematen en energie" lachtte hij hatelijk

Roora schrok hard toen hij haar plaagde met die grot geesten, maar toen kwam het, die hemelse lach die alles weer goed maakte, die dat het geplaag van hem daarvoor deed vergeten. Ze hoopte dat het niet opviel, want dit keer was ze echt in de zevende hemel, het paradijs op aarde. Ze zat daar als een eevee welpje met haar oogjes fijn geknepen met de zon op haar gezicht lekker weg te dromen. Gelukkig vroeg hij niets, dit betekende dat hij het toch niet gezien had. Ze kon het wel niet laten om vrolijk recht te springen en achter Tadashi aan te huppelen met een vrolijk liedje in haar hoofd dat ze zachtjes mee neuriede.

Tadashi besloop langzaam een Pidgey die net een worm aan het oppikken was, hij besloop en besloop en toen....BOEM! Tadashi had de Pidgey tegen de grond aan gedrukt en kneep zijn keel door, de dode Pidgey lag nu lusteloos op de grond, Tadashi pakte het beestje op en liep kwispelend naar Roora, "Kijk aan," zei hij en legde hem voor haar neer, "Als het niet genoeg is.." hij gaf haar snel een likje over haar wang en dwarrelde toen weer naar een volgend slachtoffer, ditmaal een wat kleinere Pidgey die lag te slapen in de zon, weeral een ietwat domme prooi, maar goed te eten.
Tadashi schoot een donderstraal op de Pidgey, "Dit keer wordt het gefrituurd," lachte hij even naar Roora

Roora wist niet meer waar ze moest kruipen na het likje van Tadashi. Ze was meteen beginnen blozen. Om het een beetje te verbergen, deed ze haar hoofd omlaag en begon van de pidgey te eten, die smaakte zo heerlijk. Het was de beste pidgey dat ze ooit in haar leven gegeten had. Juist toen de eerste pidgey binnen was, kwam Tadashi opnieuw aangelopen met een tweede pidgey. Hij had een trotse blik in zijn ogen toen hij kwam aanhuppelen met zijn gefrituurde pidgey en Roora kon een klein lachje niet bedwingen. 'Hahaha... Tadashi wat ben je toch een lieverd!' en ze gaf hem een vluchtig kopje als bedankje.

"Dus...Nu..Zijn we samen?" Tadashi begon een beetje te stotteren en erg te blozen. Normaal zal die nooit zo lief doen, maar Roora was gewoon zeer, maar dan ook zeer speciaal. Hij nam een klein hapje van de gefrituurde Pidgey als hij Roora lichtjes en verlegen ziet knikken op zijn vraag
"Fijn! GEWELDIG!" hij sprong een stukje de lucht in, als die weer op de grond is gelandt loopt hij helemaal rood aan van schaamte.
"Uhm ik bedoelde oh, mooi," zei hij nog half hijgend van het opwindende gedoe.
Hij gaf haar een likje en bleef even met zijn kop tegen de hare aan staan, "Lief.." zei hij heel zachtjes, "Je bent zo lief.."

Even bleef Roora zo staan, genietend van Tadashi's aanraking die eigenlijk eeuwig mocht blijven duren... Tot Tadeshi besloot dat ze verder moesten lopen want het was al redelijk laat en ze hadden nog geen geschikte slaapplaats gevonden. Zo liepen ze zij aan zij verder en toen zei Roora 'Weet je Tadashi, ik heb je al graag sedert ik je zag, je hebt me altijd een speciaal gevoel gegeven. Ik wil voor altijd bij je blijven.' Tadashi wist eerst niet goed wat hij moest zeggen, maar na even te denken zei hij 'Ok, ik beloof dat ik voor altijd aan je zijde zal staan. Dat ik je zal bewaken wanneer je slaapt en voor je zal zorgen als je ziek bent. Ik zal er altijd voor je zijn.' 'Dank je Tadashi.' Na een eindje wandelen en gezellig praten zag Tadashi plots een open grasveld met in het midden een grote boom. 'Laat ons bij die boom gaan slapen.' 'Vind ik goed hoor, ik begon eigenlijk best moe te worden.' antwoordde Roora. Tadashi ging tegen de boom liggen en Roora kroop zachtjes tegen hem aan. 'Tadashi, ik hou van je...' en toen viel Roora in slaap.