Een kleine Pikachu, Amore, stond op de hiervoor verlaten vlakte, waar nu een diepe kloof doorheen liep. Groudon. Niemand had de laatste aardbeving gevoeld, omdat er niemand was in dit gedeelte van PokéRPG. Misschien zou dat nu veranderen. Ze liep naar voren en keek naar beneden, de kloof in. Het was diep. Gevaarlijk om zo op de rand te staan. Ze fronste. Oh nee, hoe ironisch, dacht ze. De rand begon te kraken. Natuurlijk. Dit had ze kunnen verwachten. Met een agility zette ze zich af naar een steen. Zo klom ze met een Agility naar beneden, tot ze aankwam in de diepe kloof. Ze keek om zich heen, maar kon niks zien. Ze sloot haar ogen kort. Ze opende ze weer. Ze gaven rood licht. Ze keek om zich heen. Er waren overal gangen. Gaaf. Ze haalde diep adem en begon te lopen. 'So tell me when you hear my heart stop. You're the only one that knows. Tell me when you hear my silence. There's a possibility I wouldn't know,' zong ze zacht terwijl ze door de kloof heen liep. De gangen waren duisterder dan verwacht. Er was niet veel interessants. De Lustro-leden zouden het geweldig vinden. Het was duister, en de meeste pokémon konden daardoor niks zien, en zouden verdwalen tussen de vele gangen. Amore niet. Nee, gelukkig niet. Maar, ze was te nieuwsgierig om te stoppen met lopen, en liep dus verder door de gangen.

Er mogen vanaf nu topics geopend worden in dit gebied.
Dít topic is echter alleen voor Amore & Riool.

Riolu beet op zijn lip. Dit deed pijn. Hij probeerde zijn aandacht op die pijn te vestigen. Met zijn blauwe hand maakte hij de laatste knoop en boog hij vervolgens zijn kop door de lus. Goedkeurend keek hij naar het resultaat. Om zijn arm bevond zich een stevig van bladeren gemaakt verband met hierin een zelfgemaakte genezende zalf. Vervolgens had hij met een groter blad een soort mitella gemaakt, die alles netjes op zijn plek hield en zijn arm rust gunde. Het zou nog wel even duren voordat zijn gebroken arm voldoende was genezen, maar het was een begin. Met een zucht sloot Riolu zijn ogen en legde hij zijn kop steunend tegen de boomstam. Een zacht windbriesje kwam opzetten en deed zijn oren een bepaalde kant op waaien. Plotseling spitste deze omhoog. Riolu opende zijn ogen weer. Hoorde hij daar wat? Hij probeerde het nog een keer op te vangen, maar dit keer bleef het stil. Hmpf, Het was vast maar een Pokemon geweest die zich door het gebied verplaatste. Over gebied gesproken, waar was hij eigenlijk? Verbaasd keek Riolu om zich heen, dit gedeelte van pokeRPG kende hij nog niet. Naja, hij zou het zou wel uitzoeken, eerst moest hij zijn lichaam wat rust gunnen. Langzaam sloot Riolu zijn ogen weer.

Een luide brul klonk. Amore spitste haar oren. Ze begon te rennen, in de richting van het geluid. Opnieuw hoorde ze een brul, gevolgd door voetstappen. Ze rende door. Tot ze uitkwam in een grote grot. En, daar stond hij.. Groudon. Amore werd bleek. ''H-Hallo..'' stotterde ze. Haar ogen waren groot. Groudon brulde luid. ''Oh-oh..'' Ze fronste. ''Brave Groudon..'' Ze kon niks beters verzinnen. Helaas scheen Groudon niet zo braaf te zijn. Hij viel aan met een modderschot. Amore ontweek het door opzij te springen. Vechten met Groudon? Owh noes. Met een agility sprong ze richting Groudon en klom ze omhoog. Ze kwam terecht op zijn hoofd, waar hij hard mee begon te schudden. ''Alsjeblieft,'' mompelde ze zacht. Haar hand kleurde wit. Eindelijk. Met een focus slag sloeg ze Groudon keihard tussen zijn ogen. Maar, het hielp nauwelijks. Natuurlijk. Hoe kon ze dit ooit doen? Plots begon Groudon weer heen en weer te schudden. Amore werd keihard van hem af gegooid, tegen een muur aan. Hierna viel ze hard op de grond. Ze stond moeizaam op en snoof zacht. Groudon. Een gevreesde Legende. Hoe kón ze hem in godsnaam verslaan? Nee, wacht. Dat was onmogelijk. Een betere vraag was: Hoe kon ze hier levend wegkomen? Ze kleurde nog bleker. Groudon vuurde een vlammenwerper af. Amore wist deze aanval te breken met een rode bliksemstraal. Haar rode bliksem ging gelijk op met een simpele vlammenwerper. Het was echt erg. Groudon deed een Fire blast. Ze probeerde hem te breken met opnieuw een rode bliksemstraal, maar het mislukte. Ze werd hard geraakt en knalde tegen een muur aan. Groudon liep naar haar toe. Elke stap van hem was hoorbaar. Ze zag dat één van zijn handen omhuld werd door vuur. Een Fire Punch. Natuurlijk! Ze sprong de lucht in en begon op haar rug rond te draaien. Rode schokken schoten omhoog. Een soort tornado van rode elektriciteit ontstond. De Groudon sloeg er tegenaan. Het vuur verdween. Amore zag hoe schokken over zijn lichaam schoten. Ha! Hij was verlamd! Het was gelukt. Bij grond deed elektriciteit niks, maar.. Het vuur had geholpen. Amore grijnsde en keek om zich heen. Met een agility sprong ze weer bij hem omhoog. Ze greep zich vast aan zijn staart. Hier deed ze een dubbelteam. Overal hingen Pikachu's aan Groudon. Amore grijnsde. Ze sprong de lucht in en deed een ijzerstaart. De anderen deden haar na. Groudon werd geraakt door vele ijzerstaarten. Hij gromde zacht. Amore kreeg weer een beetje vertrouwen in dit gevecht. Totdat.. Groudon sloeg met zijn arm volop tegen de echte Amore aan. Ze werd keihard naar achteren gegooid. Ze knalde door een aantal stenen heen, voor ze tegen de muur tot stilstand kwam. Ze hijgde. Ze zag hoe Groudon langzaam dichterbij kwam.. ''Nee,'' piepte ze, voor ze wegviel, hopend niet meer wakker te worden.

De aarde begon zacht te bewegen. Riolu voelde de trillingen en sperde zijn ogen wijd open. Een luide brul echode door het landschap en deed verscheidene Vogelpokemon geschrokken opvliegen. Binnen mum van tijd sprong Riolu overeind, waar hij meteen spijt van kreeg. Even trok hij een pijnlijk gezicht, maar al snel focusde hij zich weer op hetgene wat hij zojuist gehoord had. Riolu keek om zich heen en begon zich nu pas te realiseren dat hij zich echt in een wild vreemd gebied bevond. Zijn blik viel op een kloof, niet veel verderop. Stom dat hij de niet eerder had gezien. Behoedzaam liep hij ernaar toe en boog hij voorzichtig over de rand. Het was diep, heel diep. Je kon de bodem niet eens zien.
Weer een luide brul. Kleine steentjes brokkelde naar beneden. Riolu slikte, hij wist niet van wat, of beter gezegd; van wie die brul afkomstig was, maar het moest gigantisch zijn. En toen deed hij iets waarvan hij wist dat het de stomste fout was die je maar ooit kon maken. Riolu liet zich zakken en begon aan de klim naar beneden.

"Argh.." Hij kneep zijn ogen stijf dicht. Zijn arm, het gaf niet echt mee. Dit was ook wel logisch. Welke idioot ging nou een donkere canyon in met een gebroken arm? Maar, er was iets. Iets was Riolu niet kon uitleggen. Toen hij die brul had gehoord was er zo'n enge rilling over zijn ruggegraat gegleden, dat het niet alleen van angst moest zijn. Bovendien, Riolu was niet eens bang. Dus, waar zou het dan van zijn? Dit waren vragen die je niet zomaar kon beantwoorden. En op dat soort momenten deed Riolu altijd hetgene wat hem het beste leek, zijn instinct volgen. Hij wende zijn rode ogen naar beneden en meende een vage glimp van de bodem op te kunnen vangen. Zelf was hij al gedeeltelijk in het donker omhuld, dus het kon niet ver meer zijn. En dat was het ook niet. Na een korte periode, raakten zijn voeten de bodem. Riolu liet zich los van de wand en keek om zich heen. Zijn rode ogen waren al wat gewend aan het donker, maar verder kijken dan een paar stappen was niet mogelijk. Plotseling werd de Canyon even fel verlicht. Hij sprong opzij om maar geen elektrische schok te krijgen. Verbaasd keek Riolu op. Elektrische schok? Wat deed een elektrische Pokemon nou hier? En dat was nog niet het meest wat hij zich afvroeg. Waarom was het licht rood? Plotseling viel er een gedachte zijn gedachtestroom binnen als een kiezel in het water. Amore. Zijn ogen werden groot. Zonder er nog verder bij na te denken zette hij zich af en begon hij te rennen. Achter hem verscheen een fel wit licht die zijn pad volgde.

Binnen mum van tijd bereikte Riolu de grot. Hij hield halt en binnenin zijn lichaam leek het helemaal koud te worden. Voor hem stond een gigantische Pokemon. Riolu's blauwe oortjes gingen plat naar achter. Zo groot had hij er nog nooit één gezien. Maar, dit was nog niet eens het meest waarvan hij schrok. De kolossale Pokemon liep richting een Pikachu die bewusteloos op de grond lag. "Oh nee, dat gaat mooi niet door!" riep Riolu kwaad. Met zijn vrije arm creeërde hij een Aura sphere en vuurde hij deze met volle kracht naar zijn kop. Hij raakte. De Pokemon draaide zich om en brulde woest. De grond onder Riolu's poten begon te trillen, maar hij wist zich staande te houden. "Kom dan!" schreeuwde hij boven het geluid uit van vallende rotsen. Vallende rosten.. Dat was het! Riolu grijnsde waarbij zijn tandjes werden onbloot. Hij sprong naar voren en vuurde verscheidene Aura spheres af. Deze raakte het plafond, vlak boven de Pokemon. Weer begon de grot te trillen, dit keer heviger. De Pokemon kreeg door wat Riolu van plan was en opende zijn bek om een vlammenwerper af te vuren. Maar, net op dat moment vormde zich om zijn lichaam elektrische schokken en kon hij zich niet meer bewegen. Het plafond stortte neer. De Pokemon werd bedolven onder grote rotsen en viel op de grond. Hij liet nog een woeste brul horen, maar die stierf af zodra hij onder het puin verdween.

Hijgend rende Riolu naar Amore toe. Hij had een wond opgelopen van een vallend stuk steen, maar verder mankeerde hij niks. Op zijn gebroken arm na dan. Maar, het belangrijkste was nu of Amore nog wel leefde. Riolu knielde naast haar neer en zag dat ze gelukkig geen slachtoffer was geworden van het neerstortende plaffond. Hij legde zijn oor op haar borst en slaakte een opgeluchte zucht toen hij een zachte ademhaling waarnam. "Amore," fluisterde hij zachtjes en hij legde zijn blauwe hand op haar hoofd. Hij hoopt, nee hij bad, dat ze weer bijkwam. Ze mocht niet wegzakken in een eeuwige slaap. Dat mocht gewoon niet.

Terwijl ze de controle over haar lichaam kwijt was, kon ze op een of andere manier alles meemaken. Ze kon niks horen, niks zien.. Maar toch wist ze precies wat er aan de hand was. Groudon was verslagen. Ze voelde de aanwezigheid van Riolu. Met alles wat ze in zich had probeerde ze zichzelf weer onder controle te krijgen. Ze voelde zijn oor op haar borst. Als ze bij bewustzijn was geweest, was ze rood gekleurd. 'Amore,' hoorde ze hem vaagjes fluisteren, alsof hij meters verderop stond. Ze voelde zijn hand op zijn hoofd. Met alle kracht die ze in zich had probeerde ze opnieuw om te bewegen. Ze voelde hoe alles weer begon te werken. Eerst werden haar zintuigen weer beter. Uiteindelijk wist ze haar ogen te openen. Langzaam werd haar zicht weer goed. Ze keek Riolu aan en ging moeizaam zitten. Ze knipperde even met haar ogen, bijkomend. ''H-Hoe?'' vroeg ze vaagjes. Haar zwarte ogen stonden op Riolu gericht. Hoe had Riolu dit gedaan? Het was haar niet gelukt. Oke, niet dat zij de allerbeste was, of zo.. Maar Groudon was écht sterk. Amore voelde een scherpe steek van pijn door haar lichaam gaan en kromp ineen. Ze kneep haar ogen dicht. Even later opende ze ze weer en keek ze Riolu aan. ''B-Bedankt..'' Ze legde haar armen om haar heen en sloot haar ogen. Opnieuw voelde ze hoe vertrouwd dat was. Alsof dat ene deel wat ze nog over had van zichzelf tot rust kwam. Het deel van haar zoals ze hoorde te zijn. Het andere deel was het kwaadaardige deel, dat bij Comet, Secret en Tora hoorde. Die had ze achter zich gelaten. Amore haalde diep adem. Ze keek Riolu aan, recht in zijn ogen. ''Gaat het wel met je arm..?'' Een bezorgde frons ontstond op haar gele kop. Ze keek even om zich heen en grinnikte zacht. Het was niet geamuseerd. Nee. Het was eerder.. Wanhopig, maar aan de andere kant opgelucht. ''We zitten hier nog wel even, denk ik.'' Ze hief haar wenkbrauwen op, wachtend op een reactie van Riolu.

Hoopvol keek Riolu op. Voelde hij Amore zojuist bewegen? Een onbeschrijfbaar gevoel kwam in hem op toen hij haar haar ogen zag openen. Gelukkig, ze kwam weer bij. Riolu haalde zijn hand van haar hoofd af en gebruikte deze toen om haar helpen overeind te komen. 'H-Hoe?' vroeg ze verbaasd. Hieruit maakte Riolu op dat ze de reuzachtige Pokemon bedoelde. Even richtte hij zijn blik naar achter en keek hij naar de enorme puinhoop die hij had veroorzaakt. Er had zich een enorme berg van rotsen en stenen gevormd, met hieronder de Pokemon. "Ik weet niet echt wat ik deed," begon Riolu, "Het ging allemaal zo snel. En.. zonder jouw was het me echt niet gelukt. Als die Pokemon niet verlamd was geraakt, dan.." Het was waar, dankzij de verlamming die Amore bij hem had veroorzaakt, was Riolu er nu levend vanaf gekomen. 'B-bedankt..' Hoorde hij haar zeggen. Plots voelde hij haar armen om zich heen. Met een zachte glimlach op zijn gezicht draaide Riolu zijn kop weer haar richting op en sloot hij ook zijn armen om de hare. "Beloof me dat je me nooit meer zo laat schrikken, ik wil je echt niet verliezen," fluisterde hij haar zacht toe. Hij keek haar aan, in haar diepzwarte ogen. Amore vroeg of het wel ging met zijn arm. "Ja hoor," loog hij. Hij wilde haar niet ongerust maken, ze had net een enorme klap achter de rug. Plots vingen zijn blauwe oortjes het geluid op van en vallend kiezelsteentje. Behoedzaam keek Riolu achterom. 'We zitten hier nog wel even, denk ik,' zei Amore. Riolu knikte, "Dan is het maar beter als we ons naar een veiliger gebied verplaatsen," sprak hij zacht. Hij keek haar weer aan en fronste. Met zijn gebroken arm en haar conditie zouden ze inderdaad nog wel een tijdje in de Canyon zitten. Daarom was het dan ook beter om een veiligere plek te zoeken, voor het geval de Pokemon bij kwam. Hij stond op en stak haar zijn nog bruikbare arm toe, "Kom, ik help je wel.".

'Ik weet niet echt wat ik deed.' Amore keek Riolu verbaasd aan terwijl hij sprak. 'Het ging allemaal zo snel. En.. zonder jouw was het me echt niet gelukt. Als die Pokémon niet verlamd was geraakt, dan..' Ze hief haar wenkbrauwen op. Dankzij haar? Ach, zal wel. 'Beloof me dat je me nooit meer zo laat schrikken, ik wil je echt niet verliezen,' zei hij toen. Ze hief verbaasd haar wenkbrauwen op. Ze zuchtte eventjes. Hij zei dat het goed ging met zijn arm, maar ze geloofde het niet. Maar, ze besloot er niet op in te gaan. Riolu zei dat ze beter naar een veiliger gebied konden gaan. Ze knikte. Toen hij opstond en zijn arm uit stak, pakte ze zijn hand beet, maar stond ze grotendeels op eigen kracht op. Hierbij wankelde ze eventjes en greep ze naar haar hoofd. ''Pfoe,'' bracht ze droogjes uit. ''Gee..'' Ze kneep haar ogen dicht. ''Geef me een momentje,'' sprak ze snel. Ze wankelde weg. Ze strekte haar armpjes uit en haalde diep adem. Ze kneep haar ogen dicht en concentreerde zich op haar volt. Langzaam begon de electriciteit weer op een normale manier door haar lichaam te gaan. De duizeligheid werd al minder, maar dat was ook het enige wat verdween. Zo kon ze tenminste een beetje normaal lopen. Ze draaide zich om en liep met slome passen naar Riolu toe. Ze grijnsde licht. ''Kom mee,'' sprak ze. Haar ogen lichtten rood op. ''Die kant op,'' mompelde ze. Daar was ze vandaan gekomen, en ze was er (bijna) niemand tegen gekomen. Veilig genoeg, dus.

Amore pakte zijn hand beet en Riolu trok haar omhoog. Toen ze eenmaal was opgestaan zei ze dat hij haar even een momentje moest geven. Riolu knikte, liet haar los en wachtte geduldig tot ze klaar was met hetgene wat ze wilde doen. Wat ze precies deed wist hij niet. Ze had haar armpjes gespreid en diep ademgehaald. Tot rust komen misschien? Dit zou niet gek zijn, ze hadden net iets behoorlijks heftigs beleefd.
Amore maakte duidelijk dat ze klaar was met behulp van de woorden; 'Kom mee. Die kant op." Riolu knikte voor een tweede keer en liep achter haar aan een gang in. Het was donker, maar Amore wist de weg. Riolu vertrouwde haar blindelings dus zijn Aura gebruiken hoefte niet. Een tijdje liepen ze zo door, met rustige passen. In het begin deed zijn gebroken arm nog erg zeer, vooral van de klap van kort geleden, maar na een tijdje merkte Riolu dat de genezende zalf begon te werken. Het deed de pijn wat verzachten en de vervelende tinteling doen laten verdwijnen. Ook de wond op zijn hoofd was al weer een beetje dicht gaan zitten en hij hoefde niet meer constant het bloed weg te vegen. Hij vroeg zich af hoe het met Amore zou gaan. Zou ze nog erge last hebben? Riolu zuchtte zacht en keek om zich heen. Plots merkte hij een zwak licht op in de verte. Hij pakte Amore met zijn goede arm, zachtjes beet. "Wacht eens," sprak hij. Hij draaide zich om en liep erof af. Het licht werd steeds groter, en Riolu kwam tot ontdekking dat het een opening was. Hij stapte in het schijnsel van de maan en moest even knipperen ter gewenning van het felle licht. Riolu liet zijn blik door de omgeving glijden. Hij bevond zich in een grote ronde ruimte. Een soort grot, maar dan zonder plafond. Boven hen was de volle maan duidelijk zichtbaar, samen met de vele sterren. Het was zo fel, dat de Canyon, zelfs in dit diepe gedeelte volledig verlicht werd. En het meest verbazende was nog wel, er bevond zich een boom, precies in het midden. Riolu hield vragend zijn kop scheef. Wat deed een boom in het midden van een Canyon? Hij draaide zich om richting Amore en glimlachte vaagjes. "Ik denk dat dit wel een goede plek is om te overnachten, wat jij?" zei hij zacht.

Met rustige stappen was Amore doorgelopen. Het licht viel haar niet op. Voor haar leek alles op het moment licht, door haar ogen. 'Wacht eens,' hoorde ze. Ze voelde hoe Riolu haar beetpakte. Ze hief haar wenkbrauwen op. Haar ogen kleurden normaal. Ze merkte dat ze nachtblind was geworden. Haar ogen waren niet gewend aan duisternis, omdat ze altijd haar rode ogen gebruikte op zulke momenten. Snel liet ze haar ogen weer oplichten en liep ze achter Riolu aan. De opening viel haar ook op. Ze kwamen terecht in een open ruimte. De bovenkant was open, waardoor de plek waar ze stonden verlicht werd door de prachtige maan. Amore's ogen kleurden normaal. Hier kon ze wel zien. Bovendien zag het er waarschijnlijk niet al te liefjes uit.. Haar felrode ogen. 'Ik denk dat dit wel een goede plek is om te overnachten, wat jij?' Ze keek Riolu aan en grijnsde. ''Perfect.'' Ze hief haar wenkbrauwen op en haalde diep adem. Ze keek even naar de boom. Perfect. Als Riolu lag te slapen, zou ze in de boom kunnen zitten, zoals ze altijd deed. Ze pakte Riolu's goede hand beet en nam hem voorzichtig mee naar de boom. Ze zette een grijns op haar kop en ging zitten, met haar rug tegen de boomstam aan. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem, rustig wachtend totdat Riolu zou gaan zitten. Ze opende één oog en keek Riolu aan.

'Perfect,' hoorde hij Amore zeggen en ze grijnsde. Ook Riolu's glimlach vormde zich tot een bredere grijns. Mooi, Amore kon weer lachen, dit betekende dat ze zich al wat beter voelde. Hij voelde hoe ze hem beet pakte en hem mee nam richting de boom. Braaf liep hij achter haar aan en hield hij voor de boom halt. Met een vage blik in zijn ogen keek hij ernaar. Het was een grote eik, heel groot zelfs. Zijn bladeren waren al vol groen en de stam was groter dan een spanwijdte van een Blastoise. Hoe kon zoiets levends zich bevinden in een Canyon?Riolu glimlachte. Het had vast een bepaalde betekenis, ofzoiets. Een koud windbriesje kwam opzetten. Riolu rilde. Een open ruimte was mooi en het zorgde voor verlichting, maar zo diep in de grond zitten zorgde ook voor een best onaangename kou. En zo lang lente was het nog niet. Riolu wende zijn blik omhoog, naar de boom, wat nou als hij.. Kalm liep hij naar de stam en hees hij zichzelf omhoog met zijn goede arm. Hij had dan wel een arm gebroken, maar dit betekende nog niet dat hij zijn lenigheid kwijt was. Via een simpele draai wist hij goed houvast te krijgen in de eik door zijn poten om een stevige tak te sluiten. Met zijn nu vrije arm brak hij verscheidene, wat dunnere takjes af en gooide hij deze op de grond. Nadat hij hiermee klaar was, sprong hij weer voorzichtig uit de boom en verzamelde hij het hout bij elkaar. "Uhm.. Amore? Zou je alsjeblieft even.." Hij wees met zijn blauwe handje naar het hout. Ze begreep vast wel wat hij bedoelde. Zelf kon hij geen vuur creeëren, maar Amore kon dit wel. Natuurlijk niet door middel van een vuuraanval te gebruiken, maar elektriciteit was ook behoorlijk brandbaar.

Amore keek met opgeheven wenkbrauwen naar Riolu, die dingen deed waar zij niet al te blij mee was. Ze stond chagrijnig op. Plots kreeg ze een tak op haar hoofd. ''Waar was dat voor nodig?'' Verbaasd keek ze omhoog. Ze zag dat Riolu uit de boom sprong en deed snel een stap opzij, bang dat ze straks ook nog een Riolu bovenop zich zou krijgen. Ze zag hoe hij het hout begon te verzamelen en hielp. Ook het takje wat op haar hoofd was gevallen legde ze erbij. 'Uhm.. Amore? Zou je alsjeblieft even..' Amore knikte. Ze begreep wat hij wilde. Ze keek even om zich heen en hield haar handje omhoog. Haar ogen begonnen rood licht te geven en een rode laag elektriciteit omhulde haar hand. Ze bewoog even met haar vingers, alsof ze haar nagels bestudeerde. Hierna legde ze haar hand op de takken en ging even snel heen en weer. Na een paar seconden begonnen de takken te vlammen. Ze keek met een grijnsje toe en hield haar hand, waar nog steeds een laag elektriciteit omheen zat, omdat die haar beschermd had tegen het vuur, bij haar kop. Ze blies even tegen haar hand en de elektriciteit verdween. Haar ogen kleurden normaal en ze keek Riolu met een kleine grijns aan. ''Maar..'' Plots keek ze hem ietwat boos aan. ''Als je je arm breekt, is het niet de bedoeling dat je in bomen gaat klimmen!'' siste ze. Ze schudde haar hoofd en grinnikte. ''Je bent veranderd, Riolu. Ik herinner me nog dat ik ooit tegen je zei dat je meer in jezelf moest gaan vertrouwen. Dat is je gelukt.'' Ze zette een kleine grijns op haar gezichtje. ''Maar, alsnog. Als jij je arm breekt, dan hoor je te rústen, Arceusverdomme,'' mompelde ze. ''Laat in bomen klimmen dan maar even aan mij over, oké?'' Ze klonk niet boos. Eerder een beetje bezorgd, of zo. Ze was gewend geraakt aan het letten op anderen, sinds Suerte er was. Ze zuchtte. ''Ik wil niet dat je uit een boom valt en nog een arm breekt.''

Met bewondering keek Riolu toe hoe Amore het vuur creeërde. Hij staarde naar de oranje vlammen die beetje bij beetje groter werden. Vuur was iets ... aparts. Het gaf warmte, maar als je er niet goed mee om ging kon het een heel bos verwoesten. Hoe meer het eet des te hongeriger het word. 'Maar..' Riolu schrok op uit zijn gedachtes en richtte zijn blik toen op Amore, 'Als je je arm breekt, is het niet de bedoeling dat je in bomen gaat klimmen!' Riolu grinnikte, maar zei nog niks, aangezien hij aan haar zag dat ze nog wat ging vertellen. 'Je bent veranderd, Riolu. Ik herinner me nog dat ik ooit tegen je zei dat je meer in jezelf moest gaan vertrouwen. Dat is je gelukt.' Riolu glimlachte, maar nog steeds hield hij zijn mond. 'Maar, alsnog. Als jij je arm breekt, dan hoor je te rústen, Arceusverdomme. Laat in bomen klimmen dan maar even aan mij over, oké? Ik wil niet dat je uit een boom valt en nog een arm breekt.' Riolu kon aan haar stem horen dat ze niet boos was, eerder bezorgd. Voor een tweede keer grinnikte hij. "Ik zal erop letten," zei hij onschuldig. Hij zakte door zijn pootjes en ging tegen de stam aan zitten. Vond Amore echt dat hij meer zelfvertrouwen had gekregen? Riolu begon er over na te denken en kwam tot de conlcusie dat hij de laatste tijd inderdaad was veranderd. Hij was wat ... zekerder en sterker geworden. Soms was hij wel een beetje van zichzelf geschrokken, zoals die keer op het kerkhof. Hij was zo kwaad dat hij alle Lustro leden stuk voor stuk wou verscheuren. Tuurlijk, Riolu zou nooit zomaar iemand zonder een goede reden vermoorden, hij was niet zo, maar toch, de Lustro verdiende het. Riolu staarde naar het vuur en voelde hoe deze hem opwarmde. In zijn felrode ogen weerkaatsen de vlammen. Het zag er eigenlijk best angstaanjagend uit. Hij wende zijn blik naar Amore en glimlachte.

'Ik zal er op letten,' had Riolu gezegd. Amore knikte vaagjes en ging zitten. Ze keek naar de maan. Het blauwe licht gaf een blauwe gloed in haar bijna zwarte ogen. Het zag er liefjes uit. Heel anders dan haar rode ogen, natuurlijk. Het vuur was nauwelijks zichtbaar in haar ogen. Zacht bewoog ze met haar lippen heen en weer, zingend zonder geluid. Haar blik stond op oneindig. Ze dacht aan alle dingen die ze had gedaan. Ze kon er niet veel positiefs in zien. Secret, Comet, Suerte.. Ze richtte haar blik kort op Riolu, maar wendde haar blik snel weer op de oneindige hemel. Ze zat nog steeds in over haar actie bij Riolu. Was dat normaal? Ze fronste. Waarschijnlijk niet. Maar, waarom? Misschien omdat hij nooit.. Kwaad tegen haar had gedaan, ook al vond zij dat dat wel moest. Ze had het per slot van rekening verdiend. Ze legde haar lippen op elkaar. Het lied dat ze had gezongen, geluidloos natuurlijk, was afgelopen. Ze knipperde even met haar ogen, die onderhand pijn waren gaan doen door het lange open houden. Ze haalde diep adem. ''Nou..'' besloot ze te zeggen. Ze haalde diep adem. Wat zou ze moeten zeggen? Ze was geen persoon die ervan hield om lange stiltes te hebben. Nee, ze wilde dat er iets was dat haar af zou leiden. Dan zou ze niet teveel na gaan denken, zoals net. Dan zou ze zich schuldiger gaan voelen. Riolu zou haar dan maar vreemd vinden. Amore grijnsde. Dat vond hij waarschijnlijk al. Ze sloot haar ogen en bleef met een klein grijnsje zitten, wachtend op iets waardoor ze konden.. Praten. Dan zou alles misschien weer normaal worden.

Riolu zag de afwezigheid in Amore's ogen en vroeg zich af waar ze aan dacht. Ze was zelfs zo diep in haar gedachten verzonken dat ze een lied begon te zingen, zonder geluid. Riolu zag het aan de manier waarop ze de bewegingen maakte met haar lippen. Met een glimlach wende hij zijn rode ogen naar de maan. Het was erg stil hier. Op het zacht knetteren van het vuur na dan. De Plotselinge 'Nou..' kwam dan ook vrij onverwachts aan. Grinnikend keek Riolu haar weer aan en wachtte hij totdat ze wat zou zeggen. Dit deed ze echter niet. Waarschijnlijk was ze alleen de stilte aan het verbreken. Riolu wist ook niet echt wat te zeggen, totdat er plotseling een herinnering zijn kop in sloop. "Amore.." begon hij zacht, "Op het kerkhof zei je dat er een opvolger van Suerte zou komen. Wat bedoelde je daar precies mee? Gaan jij en Shadow weer een nieuwe groep oprichten?" Riolu was best benieuwd naar wat Amore in gedachten had. Misschien had ze al een idee, of juist helemaal niet. Hoe dan ook, de Lustro moest worden tegengehouden en Riolu wist dat hij niet de enige was die er zo over dacht.

'Amore,' sprak Riolu zacht. 'Op het kerkhof zei je dat er een opvolger van Suerte zou komen. Wat bedoelde je daar precies mee? Gaan jij en Shadow weer een nieuwe groep oprichten?' Amore grijnsde licht. ''Ik ben wel van plan om opnieuw een groep op te richten. Met wie weet ik nog niet,'' zuchtte ze. Ze sloot haar ogen. ''En hoe die groep te werk gaat.. Ik heb echt geen idee. Het was meer om de anderen gerust te stellen..'' Ze haalde diep adem. ''Ik wil niet dat ze denken dat ze het zomaar op moeten geven. Dat is namelijk niet de bedoeling. We moeten vechten. Dat is ons lot nou eenmaal, nu we hier leven.'' Ze haalde opnieuw diep adem. ''Je wil niet weten hoe graag ik had gehad dat dat niet zo was,'' mompelde ze zacht. Riolu moest het begrijpen. Ze keek naar de grond. ''Weetje,'' ging ze toen door. ''Ik had het nooit door, maar ik begon te worden zoals zij,'' sprak ze. 'Zij' sprak ze met walging uit. Iedereen wist hoe zij over Lustro dacht, ook al hoorden haar moeder, dochter en voormalig partner erbij. ''Laten we maar zeggen dat ik daar ook wat aan veranderd heb. En, daarbij heb ik opnieuw iemand pijn moeten doen.'' Opnieuw sprak ze met nadruk uit. Riolu begreep vast wel wat ze bedoelde. Ze kon er niet tegen. Eerst had ze Riolu pijn gedaan, en nu ook Comet. Tenminste.. Waarschijnlijk wel. Toch voelde de eerste keer, met Riolu, altijd erger. Misschien omdat ze dat zelf zo erg vond. Ze richtte haar blik op de maan.

Wat Riolu veronderstelde klopte. Amore was inderdaad van plan een groep op te richten, maar het echt uitgedacht had ze nog niet. Dit was ook niet gek, er was nog niet zoveel tijd voorbij gegaan sinds de oorlog. 'We moeten vechten. Dat is ons lot nou eenmaal, nu we hier leven. Je wil niet weten hoe graag ik had gehad dat dat niet zo was,' zei Amore op een gegeven moment. Riolu knikte. Hij was het er volkomen mee eens. Het liefst had hij dat er nooit een groep zoals de Lustro was ontstaan. Maar, dit was nou eenmaal wel zo. Daarom moesten ze vechten voor pokeRPG. Zodat iedereen er vrij kon leven. 'Weetje.' Riolu keek op. 'Ik had het nooit door, maar ik begon te worden zoals zij,' sprak ze. Zij? Ze sprak het woord zo met walging uit dat ze wel de Lustro moest bedoelen. Riolu hield vragend zijn kop scheef, maar zei nog nik. 'Laten we maar zeggen dat ik daar ook wat aan veranderd heb. En, daarbij heb ik opnieuw iemand pijn moeten doen.' Ze bedoelde vast Comet. Arme Amore. Hij wist hoeveel ze van hem had gehouden. Zelf was hij daar altijd wel een klein beetje jaloers op geweest, op de liefde die zij samen hadden. Misschien omdat hij een lange tijd Amore's partner was geweest. Er ontstond een vraag in zijn kop, die hij snel weer wegschudde. Met een klein glimlachje wende hij zijn rode ogen weer naar Amore. "Geloof me, jij zult nooit één van hun worden. Ik ken niemand die zo'n goed hart heeft als jij," zei hij zacht.

'Geloof me, jij zult nooit één van hun worden. Ik ken niemand die zo'n goed hart heeft als jij,' had Riolu gezegd. Amore had haar knietjes omhoog gevouwen en haar armen eromheen geslagen. ''Was dat maar zo,'' sprak ze kalm. Ze keek Riolu aan en haalde diep adem. Hij had teveel vertrouwen in haar. Na al haar fouten. Het was gewoon oneerlijk, eigenlijk. ''Riolu. Ik denk dat jij toch juist degene bent die minder.. Zware fouten heeft gemaakt,'' sprak Amore. Ze keek even naar de maan, maar toen weer naar hem. ''Jij denkt niet alleen aan jezelf. Volgens mij heb jij in de tijd dat je hier bent nog nooit iemand pijn gedaan,'' zuchtte ze. Ze wendde haar blik af naar de grond. ''Ik heb dat meer dan genoeg keren gedaan.'' Ze beet op haar lip terwijl ze wat duf voor zich uit keek. Dat had ze altijd zo fijn gevonden aan hem. Hij kon haar altijd weer positief laten denken. Haar laten lachen. Niemand anders lukte dat. De rode gloed in haar ogen werd sterker. Iets wat gebeurde als ze emotioneel ging doen. Ze besloot zich in te houden. Ze wilde Riolu geen pijn doen. Ze wilde hem niet opnieuw kwetsen. Dat zou egoïstisch zijn. Ze wilde dat hij doorging, zoals hij de hele tijd had gedaan. Dat hij een nieuwe partner zou vinden, die wél een goed hart had. Die wél was zoals hij dacht dat ze was.

In de houding waarin Amore nu zat zag ze er lief uit, maar toch ook best ... kwetsbaar. 'Was dat maar zo,' had ze gezegd. Riolu schudde zijn kop zachtjes heen en weer. Waarom dacht Amore nou zo? Ze was helemaal niet zo slecht als ze zelf dacht. En, Riolu kon het weten. 'Riolu. Ik denk dat jij toch juist degene bent die minder.. Zware fouten heeft gemaakt. Jij denkt niet alleen aan jezelf. Volgens mij heb jij in de tijd dat je hier bent nog nooit iemand pijn gedaan. Ik heb dat meer dan genoeg keren gedaan.' Weer schudde Riolu zijn kop. "Amore, iedereen maakt fouten. Ik heb ze ook gemaakt. Maar het verleden is nou eenmaal gebeurt en dit moet je achter je laten. We leven in het hier en nu. Van het verleden kun je slechts enkel leren en je ervoor doen zorgen dat je je toekomst verbeterd." sprak hij kalm, "En bovendien. Dat je toegeeft dat je fouten hebt gemaakt, maakt je al tot een niet slecht persoon. Echt Amore, je moet stoppen met denken dat je niet goed genoeg voor de wereld bent. Dit ben je wel." Zonder het zelf echt te beseffen pakte hij haar hand vast. Tegen de tijd dat hij dit door had kleurde hij een beetje rood aan. Waarom deed hij dat nou? Het kwam vast heel raar over..

Amore haalde diep adem toen Riolu begon te (s)preken. Hij sprak over het feit dat iedereen fouten maakte, en dat hij die zelf ook had gemaakt. Maar, het was in het algemeen. Het raakte haar niet echt. 'En bovendien. Dat je toegeeft dat je fouten hebt gemaakt, maakt je al tot een niet slecht persoon. Echt Amore, je moet stoppen met denken dat je niet goed genoeg voor de wereld bent. Dit ben je wel.' Amore kleurde rood. Niet door zijn woorden. Nee, omdat hij haar hand beet had gepakt. Ze haalde diep adem toen ze zag dat hij rood kleurde. ''Dus als Akira of Shiny zou zeggen dat hij een fout had gemaakt zou het gelijk geen slecht persoon meer zijn?'' Ze grijnsde licht. ''Riolu.. Je probeert alleen het goede te zien,'' zuchtte ze. Ze haalde haar hand uit de zijne en wendde haar blik af naar de maan. Ze had de hand die Riolu vast had gehad in haar andere hand, alsof ze zijn aanraking zo kon blijven voelen, of zo. Ze zweeg. Alleen het vuur was hoorbaar. Er was geen wind hier beneden. Ook de Pokémon waren ver van hier, allemaal in de grotten, niet op de open plek. Het was een duistere, eenzame plek. Maar tegelijk was het zo prachtig hier. ''Het spijt me, Riolu,'' verontschuldigde ze zich na een tijdje. Nog steeds was het blosje op haar kop zichtbaar. Ze haalde diep adem. ''Het spijt me gewoon nog steeds zo erg, en..'' Ze sloot haar ogen even. ''Ik heb jou pijn gedaan. Dat heb ik aan je gemerkt. En toch.. Toch haat je me niet.'' Ze praatte meer tegen zichzelf dan tegen Riolu.

'Dus als Akira of Shiny zou zeggen dat hij een fout had gemaakt zou het gelijk geen slecht persoon meer zijn?' hoorde hij Amore zeggen. Riolu grinnike, maar besloot er niet op in te gaan. Ze wist zelf ook wel beter. 'Riolu... Je probeert alleen het goede te zien.' Weer grinnikte Riolu, dit keer bijna onhoorbaar. Ze moest eens weten. "Amore, misschien word het tijd dat jij dat ook eens gaat doen," zei hij zacht. Natuurlijk, ze moest niet meteen alle slechte dingen vergeten. Maar, ze kon op zijn minst wel wat positiever over zichzelf gaan praten. De wereld gaan bekijken vanuit een vrolijker oogpunt. Toen Amore zijn hand had losgelaten wende Riolu zijn blik even van haar af. Er stroomde allerlei gedachtes door zijn kop, vragen die hij op dit moment even niet kon beantwoorden. Hij wende zijn rode ogen richting de volle maan en zuchtte. Ondertussen voelde hij dat zijn nek zeer begon te doen van het dragen van de Mitella. Hij trok de lus met zijn goede arm over zijn hoofd en legde vervolgens zijn gebroken arm steunend op zijn benen. 'Het spijt me, Riolu,' hoorde hij Amore plots zeggen. Met een vragende blik keek hij haar weer aan. Wat speet haar? Al snel werd dit duidelijk. 'Het spijt me gewoon nog steeds zo erg, en.. Ik heb jou pijn gedaan. Dat heb ik aan je gemerkt. En toch.. Toch haat je me niet.' Riolu glimlachte, "Amore, waarom zou ik je haten? Waarom zou ik degene waar ik zoveel van hou, haten?" sprak hij met zijn zachte en vriendelijke stem.

Terwijl Amore nadacht over de woorden die Riolu gezegd had, was het even stil. 'Amore, misschien word het tijd dat jij dat ook eens gaat doen.' Waarom? Hoe kon ze dat ooit doen? Ze had het zo onderhand wel een beetje verpest. Alhoewel.. Heel Suerte.. Niemand daaruit haatte ze, hoopte ze. Ze nam dezelfde houding aan als eerder. 'Amore, waarom zou ik je haten? Waarom zou ik degene waar ik zoveel van hou, haten?' Amore voelde hoe haar hart zijn ritme verloor. Hoe haar wangen roder kleurden. Hoe de haat aan zichzelf op de achtergrond kwam te staan. Ze sloot haar ogen. Haar gezicht stond pijnlijk. Ze mocht zijn woorden niet letterlijk nemen. Hij bedoelde dat hij van haar hield als een vriendin. Niet zoals zij van hem, ook al dacht hij waarschijnlijk iets anders. ''Take my hand.. Take my whole life too. For I can't help falling in love with you,'' begon ze zacht te zingen. Haar blik op oneindig. Haar gedachten waren bij degene naast haar, maar toch was ze een beetje vergeten dat ze hier zat, met hem. Ze was alleen in haar eigen wereldje. Plots schrok ze wakker. Ze bleef naar de maan kijken. Na een tijdje schudde ze haar kop heen en weer. ''Bedankt, Riolu. Ik waardeer het erg wat je altijd doet,'' zuchtte ze. ''Je bent een geweldige vriend,'' sprak ze toen. Hierna richtte ze haar blik weer op de maan, bang om weer rood te worden als hij iets zei.

Het was even stil. Riolu wachtte af op wat Amore hierop zou reageren. Naarmate het steeds langer duurde voelde hij zich onzekerder. Waarom zei ze niks? Zijn hart begon sneller te kloppen. Had hij iets verkeerds gezegd? Riolu beet zachtjes op zijn lip. Natuurlijk had hij iets verkeerds gezegd. Het was over tussen hen, voorgoed. Amore was nu waarschijnlijk erg geschokt door zijn woorden. Het was nog maar net over tussen Comet en nu zei Riolu al zulke dingen tegen haar. Stom.. Riolu sloot zijn ogen. Hij wilde het liefst van de aardbodem verdwijnen, weg van hier. 'Take my hand.. Take my whole life too. For I can't help falling in love with you.' Zijn blauwe oortjes bewogen en rustig opende hij zijn ogen weer. Amore was aan het zingen. Hij voelde dat hij warm werd. Een warmte die niet van het vuur afkomstig was. 'Bedankt, Riolu. Ik waardeer het erg wat je altijd doet. Je bent een geweldige vriend,' sprak Amore uiteindelijk. Riolu zuchtte "Graag gedaan," mompelde hij zachtjes. Hij keek naar de hemel, want naar Amore kijken verwarde hem te veel. "Misschien is het een idee als we gaan slapen," besloot hij te zeggen. Niet dat hij moe was, totaal niet eigenlijk.

'Graag gedaan,' had Riolu geantwoord. Hij wendde zijn blik af naar de hemel. 'Misschien is het een idee als we gaan slapen,' sprak hij. Amore beet op haar lip. ''Nee.. Ga jij maar slapen, als je moe bent. Ik denk dat ik nog niet kan slapen,'' sprak ze rustig. Ze keek Riolu aan en zuchtte diep. Ze keek even naar zijn arm. Oke, ze zou hem niet breken. Voorzichtig gaf ze Riolu een knuffel. ''Weltrusten,'' sprak ze. Ze dacht natuurlijk dat hij erg moe was, omdat hij voor had gesteld te gaan slapen. .. Of hij was haar gezeik gewoon zat. Ook een mogelijkheid. Ze liet hem voorzichtig los en klom de boom in. Ze ging op een hoge tak zitten. ''Wise men say only fools rush in, but I can't help falling in love with you. Shall I stay would it be a sin. If I can't help falling in love with you. Like a river flows to the sea. So it goes. Some things are meant to be,'' zong ze zacht. Het kon best dat Riolu haar zou horen. Maar, dan zou hij er makkelijk doorheen kunnen slapen, dacht ze. Ze zong het liedje af en sloot haar ogen toen. Ze dacht na. 'Waarom zou ik degene waar ik zoveel van hou, haten?' Het had zo gemeend geklonken. Zo.. Zo lief. Ze ging in dezelfde houding zitten als hoe ze hiervoor ook had gezeten. Maar ja.. Het hoefde niet te betekenen dat het waar was wat ze dacht. Nee, ze dacht het niet. Ze hóópte het. En, dat was op zulke momenten het enige wat je had. De hoop. Helaas was die ook vaak vals, wat pijn deed. Amore zuchtte diep en sloot haar ogen.

[De songtekst van het gehele nummer..]

'Nee.. Ga jij maar slapen, als je moe bent. Ik denk dat ik nog niet kan slapen,' was Amore's reactie. Riolu glimlachte vaagjes, twijfelend of hij nou wel zou moeten slapen of niet. Hij was totaal niet moe en hij dacht ook niet echt dat hij de slaap zou kunnen vatten. Maar, nadat wat hij tegen Amore had gezegd, kon hij haar niet meer in de ogen kijken. Bang dat hij iets zou zeggen of doen, wat haar zou kwetsen. Riolu voelde hoe Amore hem een knuffel gaf en opnieuw kleurde hij rood aan. Gelukkig had hij zijn blik op de maan gericht, anders had ze het vast opgemerkt.
Amore was de boom in geklommen en zong nu zachtjes een lied. Riolu sloot zijn ogen en probeerde zichzelf een beetje tot rust te laten komen. Haar stem hielp hem hierbij. Langzaam begon zijn hart weer op normaal ritme te kloppen en kwam hij tot een besluit. Rustig stond hij op, hing hij zijn arm weer in de mitella en hees hij zichzelf op aan een tak. Amore zou het wel niet goed vinden dat hij weer de boom in klom en bij deze gedachte grinnikte hij. Hij ging op een tak staan en hees zich vervolgens weer op aan de volgende. Na nog een paar takken, kwam hij op dezelfde hoogte als Amore. Hij greep zich vast, draaide zich om en kwam zo voor haar op de tak te zitten. Een glimlach stond op zijn gezicht, "Om eerlijk te zijn, echt moe ben ik niet," zei hij.

Amore zag dat Riolu toch besloot de boom in te klimmen. Ze wachtte tot hij bij de tak onder haar was. Ze zag dat hij zich omhoog hees aan deze tak. Ze hielp hem voorzichtig, zonder zijn gebroken arm aan te raken. Ze zag hoe hij voor haar kwam zitten. Ach, al die moeite. Hij had ook gewoon kunnen roepen of ze naar beneden kwam. 'Om eerlijk te zijn, echt moe ben ik niet,' hoorde ze hem zeggen. Ze grinnikte. Als ze over Riolu's schouder keek, zag ze de volle maan. Het zag er prachtig uit. Beiden. Zowel Riolu als de maan. Vooral zo samen. Ze hadden wel iets gemeen. Ze dacht aan haar verhaal over kometen. Voordat wij iets kregen, Riolu, was mijn leven als de hemel. Er waren een paar dingen die licht gaven, maar het was niet genoeg. Toen kwam jij. Mijn hele wereld werd verlicht. Je was als een soort komeet, die zelfs de kleine sterretjes meer licht liet geven. Toen ging ik weg. Ik was verblind. Niks was meer goed genoeg. Het licht van de komeet had me zo verblind dat zelfs de grootste sterren niet zichtbaar waren. Toen kwamen we weer bij elkaar. De sterren lichtten weer op, maar de komeet kwam nooit terug. Allemaal gelogen. Alhoewel.. De vurige komeet, zo onbetrouwbaar, was veranderd in een maan. Iets wat je elke keer opnieuw wilde zien. Het mooiste uit de hele hemel. ''En wanneer de komeet uit het zicht is verdwenen.. Wanneer je ogen weer gewend zijn aan de duisternis, zal je de maan zien. Alledaags, maar misschien wel beter dan de komeet,'' zuchtte ze. Het was niet poëtisch bedoeld. Nee. Ze zou zien of Riolu het begreep. De komeet was verdwenen, zoals ze had gezegd. De sterren waren zwakjes opgelicht toen de komeet was verdwenen. Maar, ze was de maan vergeten. Ze had hem over het hoofd gezien. Het mooiste geschenk dat er was. Kometen verdwenen na een tijdje. Een maan bleef. Zonder de maan kon je niet leven.