Amore grinnikte om zijn reactie, maar verder zei ze niks. Met een zucht liet Riolu zich achterover vallen en staarde hij, leunend met zijn rug op de tak, richting de maan. Zijn gebroken arm had hij rustend op zijn buik gelegd en met zijn nog bruikbare arm had hij de tak vastgepakt, zodat hij er niet zomaar van af zou vallen. De volle maan weerkaatsten in zijn rode ogen. Het was een prachtig gezicht. De hemel was zo helder, het leek wel alsof je elke ster kon zien, wat natuulijk onmogelijk was. Riolu's mond vormde zich tot een warme glimlach. De hemel was iets onbegrijpelijks, toch zag het er allemaal zo vredig en betrouwbaar uit. De zon was er niet altijd, maar de maan wel. Hij was er altijd om het land te verlichten, ondanks dat hij vaak van vorm veranderde. Vaak als Riolu zich ongelukkig of verward voelde, keek hij naar de maan. Dit gaf hem nieuwe hoop, net zoals nu. 'En wanneer de komeet uit het zicht is verdwenen.. Wanneer je ogen weer gewend zijn aan de duisternis, zal je de maan zien. Alledaags, maar misschien wel beter dan de komeet,' hoorde hij Amore zeggen. Met een warm gevoel in zijn lichaam bracht Riolu zichzelf weer omhoog en keek hij Amore met twinkelende ogen aan. Hij wist wat ze hiermee bedoelde. Hij ving haar emoties op, de emoties die hem intens gelukkig maakte. "Amore, ik.." verder kwam hij niet. Plotseling leunde hij naar voren en gaf hij haar zacht een kus op haar lippen.

Amore zag hoe Riolu weer ging zitten en haar aankeek. 'Amore, ik..' Hij zweeg hierna. Ze fronste. Zou hij bedoelen dat hij haar woorden niet begreep? Maar, voor ze ook maar iets kon zeggen, leunde Riolu naar voren en voelde ze zijn lippen tegen de hare. Verbaasd als ze was, bevroor ze ter plekke. Haar ogen had ze halfopen, terwijl ze Riolu verbaasd aan keek. Uiteindelijk sloot ze haar ogen. Toen hij klaar was, gingen haar ogen weer open. Ze fronste en keek naar de tak waar ze op zaten. ''M-'' Ze wist even niks meer te zeggen. Wat kon ze dan ook zeggen? Ze wilde voor altijd en eeuwig zo met hem kunnen zitten, zonder gezeik. Maar, kon ze hem dat aan doen? Ze zou zichzelf nooit meer vergeven als ze hem opnieuw pijn zou doen. Als de blik die hij toen op zijn gezicht had gehad ooit weer haar schuld zou zijn. Dat kon ze niet. Maar, ze wist dat dat ook niet zou gebeuren. Nadat zij het uit had gemaakt, met dat slappe verhaal over kometen, was hij er niet beter op geworden. En, dat was waarom ze het had gedaan. Denkend dat hij zonder haar beter af zou zijn. Ze richtte haar blik weer op Riolu. Hoe had ze ooit kunnen denken dat ze over hem heen zou komen? Het zou nooit gebeuren. Toch bleef het haar verbazen. Er waren genoeg Pokémon die om hem gaven. Waarschijnlijk ook genoeg die zo'n moment graag mee zouden maken. Zo, met hem. Maar, voor zover zij wist, was zij de enige die het ooit voor elkaar had weten te krijgen. Waarom? Misschien was het wel waar wat hij zei. Misschien zag zij echt alleen het negatieve, en was er ook nog wat positiefs. Ze moest toegeven.. Niemand die in Suerte had gezeten haatte haar. Dat kon iets betekenen. Ze grijnsde licht. Ze leunde naar voren en gaf Riolu een klein kusje. ''Je bent geweldig,'' fluisterde ze zacht in zijn oor, waarna ze weer achterover leunde. Ze sloot haar ogen, om alles weer op een rijtje te krijgen.

Ook Riolu sloot even zijn ogen. Alles om hem heen leek te verdwijnen. Zijn gebroken arm, de boom, de maan, de Canyon.. Hij was in het hier en nu, samen met Amore. Rustig opende Riolu zijn ogen weer en trok hij zich terug. Ook Amore opende haar ogen. Ze wilde iets zeggen, maar er kwam enkel een 'M-' klank uit haar mond. Riolu glimlachte. Hij voelde zich zielsgelukkig. Nooit had hij gedacht ooit weer zo samen met haar te kunnen zijn. Alles leek nu goed te komen. Het warme gevoel in zijn hart was weer helemaal opgebloeit. Zijn leven was weer compleet. Niks of niemamand kon zijn liefde voor Amore nog van hem wegpakken. Dit was altijd al zo geweest. Riolu voelde het kusje dat ze hem gaf en zijn heldere rode ogen keken haar aan. 'Je bent geweldig,' fluisterde ze in zijn oor. Riolu pakte haar handje even vast. "Jij ook," zei hij zacht. Hij keek toe hoe ze weer tegen de stam aan leunde en haar ogen sloot. Een lange tijd bleef hij naar haar kijken, met de warme twinkeling in zijn ogen. Uiteindelijk liet ook hij zich rustig achterover vallen en viel zijn blik op de maan. De glimlach op zijn gezicht werd breder. Ja, het was perfect zo.

'Jij ook,' had Riolu gezegd. Amore zuchtte. Ze hield haar ogen gesloten, zodat ze kalm kon blijven. Het was haar net ineens te binnen geschoten dat Riolu je emoties kon aanvoelen. Dus, probeerde ze zo rustig mogelijk te blijven. Maar, dat kon alleen als ze haar ogen eventjes dichthield. Wat zou ze nu moeten zeggen? Ze hield niet van lange stiltes. Toch voelde het deze keer goed. Zonder ook maar iets te hoeven zeggen had ze zo ongeveer door hoe Riolu zich voelde. En, hij natuurlijk ook hoe zij zich voelde. Bovendien.. Er was zoveel wat ze kon zeggen, maar tegelijkertijd was er ook zo weinig wat ze hoefde te zeggen. Ze wist zo veel wat dit prachtige moment kon verbreken.. Maar zo weinig wat het nóg beter kon maken. You know I never wanted to hurt you, dacht ze bij zichzelf. Ze haalde diep adem. Amore opende haar ogen uiteindelijk en kroop op Riolu af. Ze pakte voorzichtig zijn goede handje en trok hem langzaam overeind. Ze bleef zijn handje vasthouden en keek hem kalm aan. ''Riolu, kan je me voor álles vergeven?'' Ze beet op haar lip. Hij begreep wat ze bedoelde. Hoopte ze. Haar hart ging, zoals vaker, ineens sneller kloppen. Ze voelde hoe het bloed naar haar hoofd wilde lopen, maar tegelijkertijd weg wilde lopen, waardoor ze zowel wit als rood kleurde. Ze haalde een paar keer diep adem, tot ze haar normale kleur weer terug had, wachtend op een reactie.

De aanraking van Amore's handje in de zijne deed hem omhoog komen. Hij ging op zijn knietjes zitten en keek Amore in haar diepzwarte ogen aan. 'Riolu, kan je me voor álles vergeven?' vroeg ze. Hij voelde dat ze zenuwachtig werd en glimlachend kneep hij zacht in haar handje. "Natuurlijk kan ik dat," sprak hij lief. Voorzichtig trok hij haar naar zich toe en sloot hij zijn armen om haar heen. "En doe nou eens rustig. Alles komt echt goed, dat beloof ik je." Kalmpjes liet hij haar weer los en gaf hij haar een kusje op haar voorhoofd. Plots ontsnapte er een gaap uit zijn mond. Riolu grinnikte. Doordat hij eerst met zoveel gedachtes en vragen zat, had hij niet echt rekening met zichzelf gehouden. Hij had gedacht dat hij niet moe was, maar het gevecht tegenover de reuzachtige Pokemon had hem wel degelijk vermoeid. Riolu keek even achterom, naar de maan, hoe lang zou het nog nacht blijven? Hooguit een paar uurtjes. Rustig draaide hij zich weer om richting Amore. "Misschien is het handig als we nu toch echt gaan slapen. Ik ben bang dat we morgen anders de Canyon niet uit komen," sprak hij zacht. Hij gaf haar nog een kusje, "Weltrusten." Voorzichtig stond hij op en liet hij zich vallen op een tak onder hen. Het was slimmer als Riolu op de grond sliep. Straks viel hij uit de boom en dan was er grote kans dat zijn arm niet meer zou genezen. Dat risico wilde hij liever niet nemen, hoe graag hij ook bij Amore wou zijn. Voorzichtig klom hij van tak naar tak naar beneden, totdat zijn zwarte pootjes uiteindelijk de grond raakte. Hij ging zitten en keek naar het vuur. Deze was kleiner dan eerst, maar dit gaf niks, er kwam nog steeds warmte vanaf. Riolu haalde de mitella van zijn nek en legde voorzichtig zijn arm op zijn benen. Langzaam sloot hij zijn ogen en probeerde hij wat slaap te vatten.

'Natuurlijk kan ik dat,' had Riolu gezegd. 'En doe nou eens rustig. Alles komt echt goed, dat beloof ik je,' ging hij door. Amore zuchtte. ''Tjah..'' Ze haalde haar schouders op. Ze moest grijnzen toen hij gaapte. 'Misschien is het handig als we nu toch echt gaan slapen. Ik ben bang dat we morgen anders de Canyon niet uit komen.' Amore dacht even na, maar merkte dat haar ogen ook elk moment dicht konden vallen. 'Welterusten,' sprak hij, nadat hij haar een kusje had gegeven. Ze zag hoe hij voorzichtig uit de boom klom. Met een opgeheven wenkbrauw stond ze op, klaar om naar beneden te springen als het nodig was. Maar, hij haalde het. Amore dacht even snel na, maar besloot ook naar beneden te gaan. Ze zette een lichte grijns op haar kop. Eens kijken of ze dit nog kon. Ze sprong sierlijk naar benden, in een duik houding. De bedoeling was dat ze 10 meter boven de grond zou beginnen met haar plan. Maar, aangezien ze moe was, was haar reactiesnelheid nogal laag. Toen ze zo'n 2 meter boven de grond was, draaide ze zich om. Haar staart begon wit licht te geven en ze sloeg ermee omlaag. Doordat de lucht nu haar kant op ging, werd haar val afgeremd. Ze landde op twee poten op de grond en keek Riolu grijnzend aan. ''Hoppa,'' sprak ze droogjes. Haar ogen hingen half dicht. Ze gaapte eventjes. Rustig ging ze naast Riolu zitten en sloot ze haar ogen. Na een tijdje werd haar ademhaling rustiger en regelmatiger en lag ze te slapen.

Een warme glimlach vormde zich op Riolu's gezicht toen ze naast hem kwam zitten. Hij pakte haar pootje vast en liet zachtjes een gelukkig zucht horen. Langzaam zakte ook Riolu weg tot een diepe slaap.

De eerste zonnestralen vielen over de rand, de kloof in. Riolu's oogleden gingen open en knipperde even ter gewenning. Zachtjes stond hij op. Het vuur dat eerst voor warmte had gezorgd, was nu slecht een hoopje verbrand as. Riolu keek er even naar en wende toen zijn blik naar de hemel. Hij zag dat het nog vrij vroeg in de ochtend was. De lucht was nog oranjeachtig gekleurd. Riolu rekte zich uit en deed voorzichtig zijn arm weer in de mitella. Zijn arm was behoorlijk stijf geworden van het lange stil liggen. De zalf was ook volledig utigewerkt, vandaar de pijnlijke steken die door zijn arm schoten. Riolu zuchte, hij moest binnenkort maar het van bladeren gemaakte gips vervangen en een nieuwe zalf op zijn arm smeren. Het mocht tenslotte niet gaan ontseken, want dan had hij een probleem. Plotseling verscheen er in de verte een zwarte donder. Riolu keek op, Shadow. Ze riep hen. Hij draaide zich om en zakte rustig door zijn poten. Voorzichtig gaf hij Amore een kus op haar voorhoofd, "Wakker worden," fluisterde hij zacht.

'Wakker worden.' Amore keek even verdwaasd om zich heen. Ze zat bij een boom, bij Riolu en een hoopje as. Ze fronste. Nog steeds verdwaasd keek ze omhoog. De zon scheen. En, in de verte verdween net een zwarte donder.. ''Hallo,'' sprak ze. Het klonk een beetje alsof ze dronken was. Ze stond wankelend op. Plots werd alles weer helder. Ze herinnerde zich wat er gisteravond gebeurd was. Ze wist waar ze waren.. Alles. Ze schudde haar kop heen en weer. Gele schokken kwamen hierbij uit haar wangen. Ze keek Riolu aan. ''We moeten hier weg,'' mompelde ze halfdood. Ze dacht even na en sloot haar ogen. Haar gele oren gingen eventjes heen en weer. ''Hoe gaan we hieruit komen?'' Ze fronste. Ze grijnsde haar tanden bloot terwijl ze nadacht. Voor haar was het geen probleem om naar boven te komen. Maar voor Riolu zou het misschien moeilijker worden, door zijn arm. Maarja, hij had ook in een boom geklommen. ''We moeten naar Shadow..'' sprak ze, zich ze donder herinnerend. ''Zij roept niet zomaar..'' Amore keek even om zich heen. Ze pakte Riolu's hand voorzichtig beet en grijnsde. Met rustige stappen liep ze zo naar de grote stenen muur. ''Ga jij voor? Of.. Denk je dat het niet gaat lukken?'' Ze wilde dat áls ze al gingen klimmen, dat Riolu voor ging. Als hij dan zou vallen, zou zij hem misschien nog kunnen helpen.

Glimlachend keek Riolu toe hoe Amore wakker werd. Ze stond wat wankelend op en schudde hierbij haar kop, waardoor er gele schokken uit haar wangen kwamen. 'We moeten hier weg,' zei ze vervolgens. Riolu knikte, hij was het daar volkomen mee eens. 'Hoe gaan we hieruit komen?' Hij fronste en keek om zich heen. Ze zaten erg diep in de Canyon, de klim naar boven zou zwaar worden, zeker met zijn arm. "Ach ja, ik ben beneden gekomen, dus naar boven zal me ook wel lukken," zei hij grijnzend. 'We moeten naar Shadow.. Zij roept niet zomaar' Riolu knikte weer. Hij vroeg zich af waarom Shadow geroepen had. Misschien over het feit dat ze niet tijdens de oorlog was komen opdagen? Amore pakte zijn hand vast en Riolu liep achter haar aan, richting de stenen muur. Hij wende zijn blik naar boven. Wow, ze hadden nog een lange weg te gaan. Één mistap en het kon flink verkeerd aflopen. Hij slikte en keek weer naar Amore. 'Ga jij voor? Of.. Denk je dat het niet gaat lukken?' hoorde hij haar zeggen. "Nee, het gaat wel lukken denk ik," mompelde hij zacht. Hij pakte een uitstekend stuk steen vast en voorzichtig hees hij zich omhoog. Met zijn zwarte poten zoch hij houvast zodat hij daar zijn gewicht op kon verplaatsen. Toen hij eenmaal zijn arm weer van de wand kon loshalen, zocht hij opnieuw naar een uitstekend stuk steen of rots waarmee hij zichzelf weer omhoog kon brengen. Het was best zwaar, maar het lukte. Beetje bij beetje kwam hij steeds verder omhoog. Toen hij ongeveer op de helft was, keek hij even hijgend naar beneden. Zijn goede arm trilde, aangezien deze al het gewicht moest dragen. Riolu zuchtte even diep. Hij zette zijn poot op een steen, die plots afbrokkelde. Snel wist Riolu zich vast te grijpen en tegen de wand aan te drukken, voordat hij naar beneden zou vallen. Ongerust keek hij weer naar Amore, maar ze was snel, dus had de steen vast op tijd kunnen ontwijken. Weer ademde Riolu diep in en uit. Hij had niet eerst gekeken waar hij zijn poot neer wilde zetten. Deze fout moest hij niet nog eens maken. Voorzichtig ging hij weer verder met de klim naar boven.

Riolu zei dat het hem wel zou lukken om omhoog te klimmen. Amore knikte. Ze vertrouwde hem. Hij klom omhoog, zij volgde. Ze zag dat hij moeite had met klimmen, maar zij kon hem nu niet helpen. Dan zou ze haar eigen gewicht plus het zijne moeten dragen. Niet dat hij dik was, maar dat was wel wat veel. Plots ging er boven haar iets mis. Een steen brokkelde af. Ze zag dat Riolu zich vast kon grijpen. Maar, omdat zij zich teveel had gefocust op hem, was zij net te laat om opzij te kunnen springen. De steen raakte haar hand, waardoor ze losliet en viel. Ze haalde diep adem terwijl ze naar beneden viel. Haar ogen kleurden rood en ze deed een donder op de grond. Deze brak haar val, zodat ze rustig kon landen. Riolu was al veel verder boven. Nu kon ze tenminste even op een normaal tempo omhoog klimmen. Ze schakelde haar agility (behendigheid) aan, en sprong supersnel van steen naar steen. Zo kwam ze natuurlijk sneller boven dan Riolu. Toen hij eenmaal boven was grijnsde ze. ''Kom mee, naar de peaceful,'' sprak ze. Ze keek even naar zijn arm. Nee, die had hij niet nodig bij het rennen. Ze pakte zijn goede hand beet en grijnsde. ''Kom mee,'' sprak ze. Ze liet zijn hand weer los en rende als eerste naar de Peaceful.

Ik heb het maar ff zo gedaan. Dan kunnen we nu verder in Doos' topic.

Riolu was zo gefocuset op het klimmen, dat hij Amore niet opmerkte. Pas toen ze via een Agility omhoog klom en langs hem heen ging, maakte hij een geschrokken beweging. Snel wist hij zich weer tegen de wand aan te drukken, zodat hij niet nog een keer rare stunten moest uithalen om maar niet te vallen. Een grinnik ontsnapte uit zijn mond en voorzichtig ging hij weer verder. Riolu had de top bijna bereikt, Amore was natuurlijk allang al boven. 'Kom mee, naar de peaceful,' hoorde hij haar zeggen. Ze stak hem haar hand toen en dankbaar nam Riolu deze aan. Zo wist hij over de rand heen te komen en uiteindelijk met beide benen op de grond te staan. Hij zuchtte, eindelijk, dit was voorlopig even de laatste keer dat hij de Canyon bezocht. 'Kom mee,' Amore liet zijn hand los en rende weg. Riolu knikte, maar kwam eerst even op adem voordat hij haar zou volgen. Hij was moe en zijn arm deed zeer, maar gelukkig had hij een goed uithoudingsvermogen en zou hij de korte afstand naar de Peaceful plains makkelijk halen. Riolu haalde even diep adem, veegde het zand van zijn lichaam en rende toen achter haar aan.