Het was nog vroeg in de ochtend. De zonsopgang was goed zichtbaar in een gebied vol met bergen: De Marble Mountains. De bergen waren speciaal. Allemaal hadden ze een andere hoogte. De één was heel groot, de ander was maar net vijftig meter. Een zachte windvlaag liet een rilling over de rug van vele pokémon glijden. De opkomende zon bracht nog niet genoeg warmte. Ondanks de koude wind die steeds opnieuw langs leek te komen, zaten er vele pokémon naar de prachtige zonsopgang te kijken. Het was iets alledaags, maar het was ook zo mooi. Net als de maan. Je ziet het steeds opnieuw, maar toch blijft het je fascineren.
Op een berg, hoger dan alle andere bergen, bevond zich maar één enkele pokémon. Het was een Kirlia, genaamd Music. Ze stond, zoals altijd, op haar groene tenen, terwijl ze uitkeek over het prachtige PokéRPG. Haar blik stond op de oneindige rode hemel gericht. Ze haalde eventjes diep adem terwijl ze even rond keek. Het was vreemd om te zien. Zoveel pokémon tegelijk op één plek. Alle pokémon in harmonie met elkaar. ze zag vele stelletjes, die elkaars hand beet hielden. Sommigen zoenden elkaar zelfs. Ze wendde haar blik weer af naar de zonsopgang.
Na nog een tijdje naar de zon gekeken te hebben, besloot ze dat ze het wel gezien had. Ze keek even rustig om zich heen. Hierna liep ze naar een grote steen toe. Vervolgens ging ze er rustig op zitten. Ze nam een kleermakers-houding aan en ademde diep in en uit. Ze sloot haar ogen. Vervolgens legde ze haar handen op haar benen. De twee rode 'horens' die ze op haar hoofd had, bewogen heel even zacht heen en weer. Toen ze haar ogen opende, waren ze felblauw. De ruimte om haar heen werd vervormd. Weerspiegelingen van een niet-bestaand landschap werden zichtbaar. Nu kon ze de toekomst zien. Ze fronste. Ze wist niet waar ze zich op moest focussen, dus het beeld veranderde steeds opnieuw. Ze besloot zich op zichzelf te focussen. Ze vond het fijn als ze haar eigen toekomst wist. Ze zag iets wat haar nieuwsgierig maakte.
Ik kijk recht in de ogen van een gedaante in een lange cape. Mijn cape is natuurlijk veel mooier, denk ik bij mezelf terwijl ik grijns. Ik heb van Akira de opdracht gekregen om de gedaante te ontmaskeren. En, dit zal ik doen ook. Een gevecht komt. Hij is sterk, maar ik heb zijn moves voorzien, dus ik kan hem goed aan. Uiteindelijk weet ik zijn cape te pakken en hij de mijne..
Het beeld stopte hierbij. Dus, iemand ging haar ontmaskeren? Maakte niet uit. Het scheen dat degene die zij ontmaskerd had belangrijk was. Ze had het ervoor over. Bovendien, dit ging nog niet gebeuren. Dat was ook duidelijk. Het zou nog wel een tijdje duren voordat dit ging plaatsvinden. Ze besloot verder rond te kijken, of er nog iets interessants ging gebeuren. Toen ze zag dat Shadow het gebied uit ging, ontstond er een grijns op haar gezicht. Dat was goed. Beter dan goed. Ze besloot even naar de toekomst van Amore te kijken, om te zien of deze nog vreemde plannen had. Maar, het enige wat ze zag, was Amore met Riolu..
''Nee!'' gilde Music. Ze schudde haar kop heen en weer. Alles werd weer normaal. ''Ik ben hier niet om in haar liefdesleven te kijken,'' gromde ze. Er was iets in haar wat aan haar knaagde. Was het jaloezie? Het was best mogelijk. Het enige wat ze nog nooit had gehad was de liefde. Verder had ze alles wel zo'n beetje. Ze fronste. ''Nee, nee, nee. Ik ga me niet van mijn stuk laten brengen door een verdoemde Pikachu,'' gromde ze. Ze haalde diep adem en stond op. Ze keek naar de zonsopgang en haalde nog een keer diep adem.
