Langzaam kneedde Rowan de grond onder poten met zijn nagels. Hij snoof langzaam de lucht op en keek op. De zon daalde langzaam aan het westen, zijn kleuren diep oranje. Vanaf zijn hoge positie had de Luxray een weids uitzicht over het land dat hij kende als PokeRPG. In het westen de Freezing Ruïns en het glinsterende blauw van Crystal Lake. In het het oosten de Infinite Sea, Timerise Forest en het Magma Terrain. De Untamed Rivers slingerden zich door het landschap, doorkruisten de Peacefull Planes op verschillende plaatsen, maar roerden het gebied bekend als Sandtomb Dessert niet. Rowan staarde in de verte, zijn ogen wat samen geknepen tegen het lage zonlicht. Hij was terug.

Na de slag in Groudons Canyon was hij vertrokken. Hij wilde er niet eens aan denken hoe dit was overgekomen. Waarschijnlijk als een laffe daad. Maar de laatste keer dat hij volhardend was geweest in zijn poging de wereld te vormen zoals hij hoorde te zijn, had hij het bijna met zijn dood moeten verkopen. Dat was in Helos geweest, waar hij bijna was gedood door de machtige Entei Flynn. Bovendien was hier iets anders, iets sterkers wat hem angst aan joeg. Liefde. Een diep gevoel van verdriet kwam in hem op, het voelde alsof iemand zijn hart met een ijzeren vuist samen kneep. Rowan dook in elkaar tot het pijnlijke gevoel in zijn borst wegtrok. In de afgelopen maanden had hij zijn gevoelens weer op orde gekregen, maar nu hij terug was, zo dicht bij haar, was het moeilijk te negeren.

Hij was terug gegaan naar zijn geboortegebied. Het was een lange reis geweest, maar hij wist niet waar hij anders heen moest. Daar had hij zijn vader opgezocht, een Luxray met maar één oog, honderden kleine littekens en een kale rechterachterpoot. Dat oog was er ooit uitgepikt door een Fearow, zijn achterpoot was verbrand door een Arcanine, het haar was nooit terug gegroeid. Zijn vader had honderden gevechten overleefd, ze noemden hem Captain. Rowan had zijn vader nooit goed gekend. Hij was altijd weg geweest, hij had een gebied om te regeren. Zijn vader had hem geleerd zijn rust terug te vinden. Onderdanen hadden geen behoefte aan een leider die zijn temperament niet in de hand kon houden. Een leider moest koel en berekend zijn, hij moest beslissingen kunnen maken.

Bovendien had Captain hem dingen verteld waardoor hij grote vraagtekens was gaan zetten bij de manier waarop de Guerra het land had geprobeerd in te nemen. Veel te ruw, te opzichtig. Daarom was hij terug, klaar om Akira te vertellen dat het anders moest. Hij zou niet meer volgen, hij was nooit een volger geweest. Hij was een leider en hij zou Akira desnoods in een gevecht verslaan om zijn rechtmatige plek op te eisen. Maar dat zou tot morgen moeten wachten. De zon ging onder en hij moest nog een heel stuk reizen voordat hij terug was in het gebied van de Guerra.

Rowan draaide het landschap de rug toen en liep naar de rotswand. Daar ging hij met zijn rug tegenaan liggen en zijn gele ogen keken naar de lucht. In het westen werd het nog verlicht door de oranje stralen van de zon, maar in het oosten was de lucht donkerblauw met glinsteren, witte sterren. Het viel hem nu pas op hoe helder het vandaag was. Er waren maar kleine flarden wolken die prachtig kleurden in de ondergaande zon. De grote Luxray geeuw en legde zijn kop op zijn poten. Morgen was er weer een dag.