Naam: Dash
Leeftijd: 2 jaar
Geslacht: Mannelijk
Soort pokémon: Arcanine
Familie:Die is hij verloren.
Uiterlijk: Dash is wat kleiner dan een gewone Arcanine, omdat hij nog jong is.
Karakter: Dash is erg goedaardig, maar ook erg naïef. Hij is opgegroeid in de bescherming van zijn ouders, maar daardoor had hij weinig geleerd over de wereld. Ondanks de tegenslagen die hij heeft gehad, bleef hij in zijn hart een goede pokémon.

Geschiedenis:
Dash groeide gelukkig op als enigst kind. Hij werd daardoor veel beschermt en vertroeteld. Tot de dag dat alles veranderde.

Ze hadden rustig in hun grot gelegen, hij, zijn moeder en zijn vader. Plotseling stond er een schaduw voor de ingang van de grot.. Het enige wat hij zich nog goed herinnerde waren twee gloeiende, rode ogen. Zijn moeder was opgesprongen en de Arcanine had een lage grom door de grot laten rollen. In paniek was Dash de grot ingevlucht. Hij was gestruikeld en in een gat tussen de stenen gevallen. Daar was hij trillend van angst blijven liggen, kijkend naar het schouwspel van schaduwen op de muur.

Uren later was hij wakker geworden. Met moeite was hij uit het gat gekrabbeld en naar buiten gelopen. Iedereen was weg, zijn familie, de schaduw. Het had net geregend, sporen waren er niet. Toen was hij gaan lopen, waarheen wist hij niet. Hij kwam terecht bij Crystal Lake, waar Akira hem vond. Ze legde hem dingen uit over de wereld, hoewel hij de lading ervan alsnog niet begreep. De Umbreon nam hem mee naar het Duistere Gebied, waar toen de Lustro nog heerste. Ze begon hem te trainen, maar op een dag verdween ze. Dash wist niet wat hij moest doen en vertrok zelf ook uit PokeRPG. De rode ogen die zich voor zijn grot hadden bevonden stonden nog altijd in zijn geheugen gegrift.

Al gauw was hij een Ninetales tegen gekomen, een vrouwelijk exemplaar, die een soort van medelijden met hem had gehad. Toen hij weer op krachten was, had ze hem getraind. Ze was hard geweest en vaak niet eerlijk. Vaak had hij zich in slaap gehuild, maar hij durfde ook niet weg. Want wat als de hele wereld zo was? Op een dag hadden ze door het bos gerent, de Ninetales was de bosjes in geschoten en snel was hij de dansende staarten gevolgd. Alleen was plotseling de grond onder zijn voeten verdwenen. Vele meters was hij naar beneden getuimeld, totdat hij met zijn hoofd op iets hards was geknald. Meteen daarop was hij wit gaan gloeien, maar hij was zo versuft geweest dat hij het in eerste instantie niet eens door had gehad. Totdat hij plotseling veel te groot was geweest. Het hol waar hij in lag was te klein, veel te klein! Hij had zielig gejankt, waarna hij zich een weg naar buiten had geklauwd.

Buiten was hij tot de conclusie gekomen dat hij was geëvolueerd, dat vertelde Ninetales hem. Hij was op een vuursteen gevallen. Ze zei dat hij gelukkig moest zijn, maar Dash miste zijn oude zelf. De trainingen werden harder en wreder, totdat Dash de moed had om weg te gaan. Bij toeval vond hij zijn oude spoor, wat hij helemaal terug was gevolgd naar PokeRPG. Nu had hij net de bergen getrotseerd die het land omgaven. Hij kon maar aan één ding denken: hij wilde terug naar Akira. Ze had hem ook hard getraind, maar zij was eerlijk geweest. Hij wilde terug en de Lustro, toen al Guerra, helpen met hun doel die hij alsnog niet goed begreep.

Akira verscheen, bracht hem terug naar het gebied en er stond oorlog voor de deur. Dash mocht echter niet deelnemen, hij was te jong, te zwak. Hij verafschuwde het om als een klein kind te worden behandeld, maar hij gehoorzaamde. In de tijd dat er kreten en klappen in Groudons Canyon klonken, werd hem echter iets duidelijk. Hierin werd hij geholpen door een oude Alakazem die erg wijs was. Hij was de eerste die Dash rustig uitlegde hoe de wereld in elkaar zat. Wat goed en slecht was en hoe dat bepaald werd, namelijk door normen en waarden te respecteren en wat gezond verstand. Nog voor de Guerra terugkeerde van de slag had de Arcanine zijn beslissing genomen. Hij vertrok uit het gebied, op zoek naar zijn familie.