Zo snel als hij maar kon, met een tempo alsof hij wegvluchtte voor de dood, vloog de grote Lugia over de groene levendige velden van PokéRPG. De zon scheen op zijn kop en rug, maar hij concentreerde zich te veel op het vliegen, en kon er niet van genieten. Het was wel beter van waar hij vandaan kwam, de Freezing Ruins, waar het altijd bitterkoud was en waar het altijd sneeuwde of hagelde. Niet erg fijn, zeker niet als je geen vacht of verendek had. Silverbreeze begon ietwat moe te raken, en hapte af en toe een extra keer lucht om in de lucht te kunnen blijven. Hij keek naar beneden en zag nu pas dat hij bij de Peaceful Plains was aangekomen, een mooi vredig gebied, maar ook mooi open waardoor het een goede plek was om Pokémon naar toe te roepen. Silverbreeze slaakte een zucht van opluchting, hij kon eindelijk zin vleugels weer ontspannen als hij op de grond zou staan. Langzaam daalde hij, en landde. De grassprietjes waaiden wild heen en weer van de wind die hij veroorzaakte. Hij klapte zijn vleugels in, en keek eerst nogal schichtig rond, om te kijken of hij geen rare figuren zag. Maar nee, alles leek vredig. En dat was ook te merken aan de Pokémon die hier leefden. Ze hadden even raar opgekeken toen hij hier landde, maar verder leek ze het niks uit te maken, en gingen ze gewoon verder waar ze mee bezig waren. Als hier ergens een vreemde Pokémon zou rondzwerven, zouden ze minstens meer gespannen zijn. Nog een keer keek hij rond, dit keer met een meer ontspannen uitdrukking, en nam daarna een hap lucht. Hij deed daarna een oproep aan alle Pokémon die Dustfire hebben gekend, op een goede manier dan. De roep was absoluut niet bestemd voor slechte Pokémon zoals Lustro leden. Hij hoopte dan maar dat ook de goeie Pokémon de boodschap ontvingen. Want voor de Pokémon die om Dustfire gaven was dit zeker belangrijk.

Een grote schaduw flitste over de velden. Die trok de aandacht van alle Pokémon, je zag niet iedere dag een Lugia over de velden scheren. Voor een Monferno die ronddwaalde was de blik van een voorbijvliegende Lugia normaal voor hem geworden. Die keek grijnzend naar de Lugia die verdween op een open plek die niet zichtbaar was. Blitzy staarde naar de plaats waar zijn staart verdwenen was. Opeens brulde iets dat een Pidgey-zwerm deed wegvluchtten. Het kwam van de plaats waar Silverbreeze was geland. Die brul klonk zeker niet als een nood-brul, Eerder was die brul opgewonden. Traag stapte Blitzy naar de open plek waar Silverbreeze zou moeten zijn. Drie keer koos hij de verkeerde open plek, maar op de vierde plek stond de Lugia, wachtend op iemand die zou opdagen achter zijn brul. 'Silver!' riep Blitzy terwijl hij naar hem toeliep. 'Je vloog daarnet alsof er een Lustro-leger achter je aanzat? Wat is er gebeurd?' zei hij vlug tegen Silverbreeze. Als een Pokémon een oproep deed, was het meestal iets belangrijks. Dus er moest iets aan de hand zijn.

Het duurde best een tijd voordat er iets gebeurde. Maar dit was erg belangrijk voor hem, en hij zo lang blijven wachten als maar nodig was. Hij zuchtte even, waarna er een stilte viel. Zelfs de andere Pokémon op de velden leken geen geluid te maken. Maar gelukkig kwam na al die tijd wachten eindelijk een bekende van Dustfire, en ook van hem aanlopen. Het was Blitzy, de Monferno. ''Silver!'' riep die naar hem, waarna hij vervolgens snel naar hem toe liep. ''Je vloog daarnet alsof er een Lustro-leger achter je aanzat? Wat is er gebeurd?'' vroeg hij snel, en hij klonk ongerust. Maar op Silverbreeze zijn gezicht verscheen een glimlach. ''Rustig maar Blitzy, ik werd niet achtervolgd, gelukkig..'' zei hij geruststellend tegen de Monferno, met de glimlach nog steeds op zijn gezicht. Maar daarna verdween die langzaam, dit was nog steeds een serieus gebeuren. Hij schraapte luid zijn keel, waarbij een paar Pokémon schrokken en paniekerig wegvlogen. Hij keek er even naar, maar toen de Pokémon merkten dat er niks aan de hand was, kwamen ze langzaam weer terug en keerde Silverbreeze zijn kop weer naar Blitzy. ''Blitzy.. er is iets belangrijks wat jij en de andere Pokémon moeten weten...'' zei hij tegen hem, en keek daarna om zich heen. Niemand, Blitzy was echt de enige die nog naar hem toe was gekomen. ''Maar eerst moet iedereen waarvoor mijn brul bedoeld was arriveren, zodat ik het maar één keer hoef te vertellen..'' vertelde hij aan Blitzy, en zweeg daarna.

Een blauwe pokémon lag heerlijk tegen een boom aan te zonnen. Het was Nariko, die sinds tijden niet meer zo lekker had gelegen. Maar al snel werd haar uitzicht 'verpest'. Een grote Lugia daalde vanuit de lucht naar de grond toe. Langzaam rekte ze zich uit en begon ze op te staan. Ze moest maar eens gaan kijken wat er aan de hand was, want je ziet niet iedere dag een Lugia vliegen met paniek. Rustig begon ze te lopen richting de open plek. Een aantal bomen versperden haar weg. Ineens klonk er een grote brul vanuit de plek. Waarschijnlijk was dat de Lugia. Nariko werd bijna omver geblazen, zoveel wind bracht de brul met zich mee. Zonder twijfel rende ze langs de bomen, ontweek de bosjes en zag al gauw een vleugel door een bosje heen. Met een grote sprong, sprong ze over het bosje heen en zag toen de grote pokémon helemaal. Die was erg groot vergeleken met haar. Ze stond in de schaduw van het beest en ze moest pittig haar kop omhoog houden om het aan te kunnen kijken. Ietsje verderop stond ook een Monferno. Ze liep naar de pokémon toe en ging er naast zitten.

Een niet al te grote Riolu had zich gevestigd op een steen. Hij zat in de kleermakerzit, met zijn ogen gesloten. Zijn handen had hij tot vuisten gevormd en deze vervolgens tegen elkaar gedrukt. Rustig ademde hij diep in en uit, zijn blauwe buik en zwarte borst maakten een duidelijk op en neer slaande beweging. Zijn zwarte flaporen, die eigenlijk niet tot de naam 'oren' behoorde aangezien ze een connectie waren tot zijn aura, zweefde langzaam omhoog. Ze bleven leviteren op horizontale hoogte, wat erop duidde dat Riolu compleet in een ruststatus was. Plots werd deze rots verstoord. Een enorme brul weergalmde over het gebied en deed Riolu zijn kleine blauwe oortjes spitsen. Rustig opende hij een oog. Het duurde even voordat tot hem door drong van wie de brul afkomstig kon zijn geweest. Silverbreeze. Meteen vielen zijn flaporen weer op hun plek en sprong hij, dit keer met beide ogen geopend, van de steen. Zijn zwarte sterke poten zette zich stevig af van de grond en gingen over tot een regelmatige renbeweging. Snel racete hij door het landschap, elke pokemon die hij passeerde zouden hem slechts zien als een blauw/zwarte waas. Want daar stonden Riolu's dan ook om bekend, hun snelheid. Binnen korte tijd bereikte hij de Peaceful plains. Met een nu wat sneller op en neer gaande borst en buik keek hij rond. Een Lugia was groot, dus moeilijk te vinden was hij niet. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de grote witte gedaante in de verte wist te spotten. Weer zette hij zich af.
"Silverbreeze," sprak hij met zijn zachte vriendelijke stem toen hij het 3tal bereikte. Riolu maakte een knikkend gebaar richting Blitzy en de nog voor hem onbekende Glaceon, maar wende al snel weer zijn blik richting de Lugia, "Is er iets?"

'Rustig maar Blitzy, ik werd niet achtervolgd, gelukkig..' zei Silverbreeze's stem. 'Gelukkig.' zuchtte Blitzy. Als de Lustro Silverbreeze ook in handen kreeg, was alle hoop verloren. 'Blitzy.. er is iets belangrijks wat jij en de andere Pokémon moeten weten...' Blitzy hield zijn kop schuin? 'Wat?' zei hij vlug. Nog voor hij iets wou zeggen, klonk het geluid van krakende takjes.'Maar eerst moet iedereen waarvoor mijn brul bedoeld was arriveren, zodat ik het maar één keer hoef te vertellen..' sprak Silverbreeze. Het geritsel werd luider. Blitzy keek behoedzaam naar de struiken totdat er een blauwe gedaante uitliep. Een Glaceon kwam met deftige stappen naar hij en Silverbreeze toelopen. De Glaceon zei niets. 'Uhh? Hoi?' besloot Blitzy te zeggen. Waarschijnlijk was dat nog een Pokémon die gereageerd had op de brul van Silverbreeze. Meteen daarna hoorde hij een redelijk vervaagde stem. 'Silverbreeze!' riep die. Meteen stonden Blitzy's ogen gericht op een kleine Riolu. Even herkende hij hem niet, maar toen helderde zijn verstand op. 'Riolu!' Riep hij. Riolu knikte, wat hij als "Hoi." opvatte. Zijn rode ogen flitsten naar de Lugia. 'Is er iets?' sprak de Riolu. Blitzy keek rond. Niemand kwam voorlopig opdagen. Zouden ze nu al met genoeg zijn? 'Silver?' sprak hij. 'Hoeveel Pokémon bedoel je met "iedereen?"'?

Niet lang nadat Silverbreeze zijn zin tegen Blitzy had afgemaakt, klonken er alweer nieuwe voetstappen, deze keer waren de voetjes kleiner, en bewogen ze zich snel naar hem toe. Silverbreeze volgde de Pokémon totdat deze uiteindelijk in zijn schaduw stil bleef staan, en haar kop helemaal naar boven moest draaien om hem ook maar aan te kunnen kijken. Silverbreeze wou haar groetten, maar ze liep al door, naar Blitzy toe, en ging vervolgens naast hem zitten. Silverbreeze keek de Glaceon onderzoekend aan, maar wist al dat hij haar niet kende, want hij had nog nooit eerder een Glaceon gezien in PokéRPG.

Silverbreeze glimlachte kort en gaf een knikje ter begroeting, en zag vanuit zijn ooghoeken de volgende Pokémon ook aankomen. Deze was echter weer een bekende Pokémon, Riolu. Een hele goede vriend van Dustfire, dat bleek wel uit de verhalen die ze hem verteld had in die korte tijd dat ze samen waren geweest, wanneer ze s'avonds met z'n tweeën alleen waren. Ze was zo blij geweest dat hij weer terug was, en wou hem alles vertellen wat er gebeurd was. Silverbreeze glimlachte bij de gedachte aan die momenten. Nu kon hij dat, nu hij wist dat het niet voor eeuwig verloren hoefde te zijn.

Maar weer even terug naar de werkelijkheid. Riolu was intussen al aangekomen bij hem en de andere twee. "Silverbreeze," sprak hij zacht en vriendelijk, een stem die zowel Dustfire als hem altijd vrolijk had gemaakt. Hij knikte even naar de andere Pokémon ter begroeting, en keek daarna weer terug naar Silverbreeze. ''Is er iets?'' vroeg hij daarna. Silverbreeze bleef even stil, omdat hij weer aan het nadenken was. Zou hij wachten op meer Pokémon, of zou hij het nu vertellen? Silver?' klonk zijn naam weer. Hij wendde zijn kop naar de Monferno waar deze stem vandaan was gekomen. 'Hoeveel Pokémon bedoel je met "iedereen?"' Uit Silverbreeze zijn bek ontsnapte een lange diepe zucht.

''Goed dan..'' sprak hij. ''Ik neem maar aan dat er niet meer Pokémon komen'' hij keek naar de drie andere Pokémon, met een licht teleurgestelde blik in zijn ogen. Ja, natuurlijk was hij blij dat ze waren komen opdagen, maar hij had daarbij wel wat meer 'vrienden' verwacht, aangezien dit toch wel iets belangrijks was. hij legde zich er maar bij neer. Hij nam een hap lucht, en keek de drie allemaal kort aan, daarna begon hij weer te spreken. ''Jullie weten natuurlijk allemaal wat er is gebeurd met Dustfire...'' hij slikte even, maar voelde zich bij lange na niet zo rottig als voor dat hij het nieuws wist.

''Maar....'' sprak hij. ''Dat betekent niet dat ze weg is'' na deze zin voelde hij zich een stuk vrolijker en relaxter, nu hij het zelf zei en hoorde leek het een stuk werkelijker als wanneer het door zijn kop spookte. ''Dustfire is namelijk een Ho-Oh, oftewel een Japanse feniks.. en feniksen kunnen herrijzen uit hun eigen as..'' Silverbreeze keek bij deze zin echter moeilijk. ''Waar die as precies terecht is gekomen weten we niet, maar het kan zomaar zijn dat ze opeens weer verschijnt, en ze zal dan een perfecte prooi voor de Lustro zijn.. Dus hierbij wou ik jullie vragen om goed, héél goed op te letten vanaf nu, en als je haar ziet, probeer haar dan alsjeblieft in veiligheid te houden...''

Silverbreeze knipperde een keer opvallend met zijn ogen, en keek daarna snel over de Pokémon heen. Hij snoof even, en keek ze daarna recht aan. ''Probeer het nieuws ook te verspreiden onder de Pokémon. Maar wel voorzichtig, want als de Lustro het krijgt te horen dan zijn we niet meer de enigen die op zoek gaan...'' Silverbreeze schraapte zijn keel en besloot dat hij wel genoeg gepraat had, nu maar kijken naar de reacties van de Pokémon. Zouden ze net zo blij zijn als hem?

Silverbreeze was een tijdje stil en Riolu wachtte geduldig op zijn reactie. Ondertussen liet hij zijn blik even door de omgeving glijden. Het was vrij mooi weer. Er stond een niet al te warm zonnetje aan de hemel en om hem heen bevonden zich kleurrijke bloemen die de boel een beetje opfleurde. Riolu snoof de heerlijke geur van aroma's op en richtte toen zijn aandacht weer op Silverbreeze, aangezien deze begon te spreken. 'Goed dan.. Ik neem maar aan dat er niet meer Pokémon komen.' Zijn teleurstelling was duidelijk voelbaar en Riolu kreeg medelijden. Hij wilde iets zeggen, iets wat hem misschien kon opbeuren, maar Silverbreeze ging al weer verder met zijn verhaal, 'Jullie weten natuurlijk allemaal wat er is gebeurd met Dustfire...' Deze woorden kwamen als een klap bij Riolu aan en even wende hij zijn rode ogen teneergeslagen richting de grond. Hij staarde naar zijn gebroken arm, waar nu nog enkel een van bladeren gemaakt gips omheen zat. De Mitella hoefde hij niet meer te gebruiken, dit omdat zijn arm al goed aan het genezen was. Maar, op dit moment dacht Riolu er niet aan. Zijn gedachtes waren bij de lieve ho-oh die hij als goede vriendin beschouwde. Haar dood, hij had er veel verdriet om.
'Maar...' hij keek op bij het horen van Silverbreeze's stem. Maar? Was er een maar? 'Dat betekent niet dat ze weg is.' Riolu's felrode ogen werden groot. Dustfire, niet weg? Wist Silverbreeze dat echt zeker? 'Dustfire is namelijk een Ho-Oh, oftewel een Japanse feniks.. en feniksen kunnen herrijzen uit hun eigen as.. Waar die as precies terecht is gekomen weten we niet, maar het kan zomaar zijn dat ze opeens weer verschijnt, en ze zal dan een perfecte prooi voor de Lustro zijn.. Dus hierbij wou ik jullie vragen om goed, héél goed op te letten vanaf nu, en als je haar ziet, probeer haar dan alsjeblieft in veiligheid te houden...' Riolu's hartje begon sneller te kloppen en zijn lichaam werd gevuld met hoop. "Silverbreeze.. dat is fantastisch nieuws!" riep hij enthiousiast. Alsof ze elk moment in het zicht kon verschijnen keek hij om zich heen. "Laten we naar de Mt.Solare gaan en meteen gaan zoeken." Het klonk misschien stom, maar Riolu kon niet wachten om Dustfire weer te zien. Als het waar was wat Silverbreeze zei en Dustfire op dit moment in gevaar kon verkeren, zou hij alles op alles zetten om haar te helpen. Hij zou niet weer toekijken en niksdoen, nee, die fout zou hij nooit meer maken.

Silverbreeze zuchtte. 'Goed dan..' zei hij uiteindelijk. 'Jullie weten natuurlijk allemaal wat er is gebeurd met Dustfire...' zei hij. Blitzy staarde triest naar de grond. 'Maar....' zei hij opeens. 'Dat betekent niet dat ze weg is!'In nog geen halve seconde staarde Blitzy weer naar Silverbreeze. 'Wat?' schreeuwde hij. Hij voelde zijn oude moed terug bovenkomen die hij had toen hij bij de Suerte aansloot. 'Dustfire is namelijk een Ho-Oh, oftewel een Japanse feniks.. en feniksen kunnen herrijzen uit hun eigen as..' Het leek alsof iemand het licht in Blitzy's kop had aangestoken, en alle donkerheid en zorgen wegvaagde. Als Silverbreeze gelijk had, dan was niet alles verloren. 'Waar die as precies terecht is gekomen weten we niet, maar het kan zomaar zijn dat ze opeens weer verschijnt, en ze zal dan een perfecte prooi voor de Lustro zijn.. Dus hierbij wou ik jullie vragen om goed, héél goed op te letten vanaf nu, en als je haar ziet, probeer haar dan alsjeblieft in veiligheid te houden...' Blitzy knikte gehoorzaam. De oude energie om te vechten, om te blijven leven, had zijn plaats in zijn lichaam teruggevonden. 'Silverbreeze.. dat is fantastisch nieuws!' riep Riolu. Blitzy grijnsde. Hij voelde zich gelukkiger in maanden. 'Inderdaad.' zei hij. 'Maar we moeten eerst die as moeten terugvinden voor dat..' Blitzy zuchtte. 'De Lustro zijn geen dombo's en zullen waarschijnlijk snel erachter komen dat er een manier is om Dustfire tot leven te brengen.. Misschien weten ze het al en zijn ze al opzoek..' Blitzy stopte even met vertellen. Hij mocht er niet aan denken wat er zou gebeuren als de Lustro Dustfire's as vond.. 'Laten we naar Mt. Solare gaan en meteen gaan zoeken.' zei Riolu. Blitzy grijnsde. 'Silverbreeze, nadat Dustfire was gestorven, was haar as toen weggewaaid?' vroeg hij aan Silverbreeze. Eindelijk.. eindelijk was er nieuwe hoop, een nieuwe kans om Dustfire tot leven te laten komen..

Uit zijn ooghoeken had hij natuurlijk al de reacties van de Pokémon gezien. Riolu zijn ogen waren groot geworden van verbazing en blijdschap, en Blitzy schreeuwde verbaasd ''wat?!'' uit. Silverbreeze had even geglimlacht, en was daarna weer verder gegaan met zijn verhaal. Toen hij uiteindelijk uitgesproken was keek hij de Pokémon aan, wachtend op hun reacties. "Silverbreeze.. dat is fantastisch nieuws!" riep Riolu enthousiast, en gaf daarmee ook als eerste antwoord. Silverbreeze glimlachte naar hem, en knikte heftig. ''Jazeker!'' antwoordde hij daarna vrolijk. Silverbreeze had nog geen plan in zijn hoofd, maar Riolu klaarblijkelijk wel. Hij begon weer te spreken. "Laten we naar de Mt.Solare gaan en meteen gaan zoeken." Silverbreeze trok een van zijn wenkbrauwen op. Hij schudde zijn hoofd lichtjes, en schraapte zijn keel. ''Riolu.. zoals sommigen nog niet weten, is haar as weggewaaid. Mt. Solare zal dus de laatste plek zijn om haar te zoeken, want de as is waarschijnlijk verder weg neergestreken, aangezien het erg winderig was daar op de berg.'' Ook Blitzy had iets tegen hen te vertellen. 'Maar we moeten eerst die as moeten terugvinden voor dat..' hij onderbrak zijn zin voor een zucht. 'De Lustro zijn geen dombo's en zullen waarschijnlijk snel erachter komen dat er een manier is om Dustfire tot leven te brengen.. Misschien weten ze het al en zijn ze al opzoek..' Silverbreeze zuchtte, misschien iets te luid. ''Blitzy.. als de as van Dustfire ergens neergestreken is, dan is ze allang herrezen. En daarbij, hoe wil je een hoopje as vinden, in een gebied zo groot als PokéRPG?'' Hij wendde zijn kop even af, en keek zuchtend naar de lucht. Toen hij weer een beetje afgekoeld was keek hij de Pokémon weer aan. ''Het spijt me..'' zei hij toen. ''Maar hoogstwaarschijnlijk leeft ze dus al. Ze kan overal zijn. Daarom wil ik niet dat we gericht gaan zoeken, maar ons verspreiden. Anders zullen we haar nooit op tijd vinden.'' Silverbreeze zweeg eventjes. Nariko had nog niks gezegd, maar waarschijnlijk vond ze het niet belangrijk. Dan maar niet. ''Zijn jullie het er mee eens?'' vroeg Silverbreeze ten slotte.

Silverbreeze begon hem uit te leggen waarom het geen goed idee was om haar te gaan zoeken. 'Zijn jullie het er mee eens?' Riolu maakte een knikkend gebaar, ten teken dat hij het begreep en ermee akkoord ging. Het was waar. De as was weggewaaid en aangezien pokeRPG een enorme omvang bevatte, was het een onmogelijke taak om haar te gaan zoeken. Riolu vroeg zich af hoe het herijzen van een feniks in zijn werking ging. Waarschijnlijk werd ze zogezegd, herboren. Als een baby Ho-oh. Maar, kon ze zich de dingen in haar vorige leven dan nog herrineren? Of begon ze echt totaal met een nieuw leven? Riolu wist het niet. Hij hoopte het eerste. Een zachte zucht ontsnapte uit zijn mond. De woorden van Blitzy maakte Riolu ongerust. Wat als de Lustro haar al had gevonden, of een andere Pokemon met slechte bedoelingen. Klein, zwak en verward. Een herrezen feniks was waarschijnlijk een makkelijke prooi. Wat als het al te laat was? Hevig schudde Riolu zijn kop, proberend de slechte gedachtes uit zijn gedachtestroom te verwijderen. "Wat ben je nu als eerst van plan?" vroeg hij een tijdje later, zijn blik weer gericht op de Lugia. Zelf had Riolu niet echt een goed idee, maar misschien wist Silverbreeze iets. Hij was tenslotte lange tijd Dustfire's partner geweest en hij was erbij toen ze ... stierf. Even sloot Riolu zijn ogen. Dat Dustfire weer in leven kon zijn was een vreugdevolle, maar toch angstaanjagende gedachte. Het deed hem eraan herrineren dat er vele wonderlijke dingen bestonden. Dingen die je soms moelijk tot niet kon begrijpen. Het leven kon soms plotseling een zo onverwachte wending nemen..

'Blitzy.. als de as van Dustfire ergens neergestreken is, dan is ze allang herrezen. En daarbij, hoe wil je een hoopje as vinden, in een gebied zo groot als PokéRPG?' zei Silverbreeze. 'Het spijt me..' zei hij even later. 'Maar hoogstwaarschijnlijk leeft ze dus al. Ze kan overal zijn. Daarom wil ik niet dat we gericht gaan zoeken, maar ons verspreiden. Anders zullen we haar nooit op tijd vinden.' Blitzy knikte. 'Goed..' sprak hij. 'Zijn jullie het er mee eens?' 'Ja,' antwoordde Blitzy 'Toen die as wegwaaide, weet je nog welke richting hij opging?' sprak Blitzy. Hij zou het Silverbreeze niet kwalijk nemen als hij niet wist, Hij zou het toen al zwaar genoeg gehad moeten hebben. Blitzy keek rond, ze zouden Dustfire wel vinden en in veiligheid brengen, al moest hij iedere vierkante centimeter van PokeRPG onderzoeken. Toen vloog er Starly, net langs de vier langs. Hij volgde geintresseerde de bewging van de vleugels. Hoe zou het zijn om te vliegen, net als Dustfire? Waarschijnlijk zou het hemels zijn. Misschien vloog Dustfire nu ergens rond, op zoek naar Silvebreeze of een andere goede vriend. Blitzy schudde zijn kop om uit zijn dagdroom te ontsnappen.'Wat ben je nu als eerst van plan?' zei Riolu net toen Blitzy "Waar zoeken we het eerst?" wou zeggen. Tjah, waar zouden ze eerst moeten zoeken in die oneindige gebieden van PokeRPG?

Nadat Silverbreeze had gevraagd of ze ermee eens waren, kreeg hij van beide Pokémon meteen antwoord. Riolu maakte een knikkend gebaar, en Blitzy antwoordde toestemmend. Silverbreeze knikte. ''Oke, goed dan'' zei hij. Nu ze het er allebei mee eens waren, konden ze een plan verzinnen. Maar eerst vroeg de Monferno nog iets, of hij nog wist welke kant de as op was gewaaid. Silverbreeze schudde zijn hoofd. ''Nee, dat weet ik niet meer. En daarnaast kan de windrichting nog gedraaid zijn. Op die manier gaat het dus niet lukken om haar te vinden'' Maar op welke manier moest het dan wel? het Silverbreeze sloot langzaam zijn ogen, en dacht na. "Wat ben je nu als eerst van plan?" vroeg Riolu, en onderbrak daarmee Silverbreeze's gedachten. Hij keek weer op, en keek de twee Pokémon aan. ''Natuurlijk gaan we zoeken. Als Dustfire herrezen is zal ze waarschijnlijk geen of heel weinig herinneringen hebben over haar leven vóór haar dood.'' Hij keek Riolu enkele seconden aan, het was alsof hij diens gedachten van net had kunnen lezen. Daarom gaat het wel een stuk moeilijker worden, want ze zal dus niet naar ons op zoek gaan. '' Silverbreeze trok een moeilijk gezicht, en staarde de lucht in. Daarna ging hij verder. ''Toch zijn er natuurlijk bepaalde gebieden die voor een Ho-Oh aantrekkelijk zijn. Het Magma terrain, het Timerise forest, en het Crystal lake zijn de gebieden waar ze het meeste zat. We zijn hier met z'n drieën, dus kunnen we elk naar een van die gebieden gaan.'' Hij keek eerst Blitzy aan. ''Blitzy'' zei hij streng, maar niet onvriendelijk of bevelend. ''Kan jij naar het Magma terrain gaan? Jij bent een vuur Pokémon, de lava en de hitte moet voor jou geen probleem zijn daar. '' Daarna draaide hij zijn kop naar Riolu, en keek die aan. ''Riolu, jou vraag ik naar het Timerise Forest te gaan. Met jou wendbaarheid kan je makkelijk tussen de bomen door rennen, en kan je het gebied op snel tempo uitkammen. Dat is handig, want het bos is nogal groot.'' Hij glimlachte even, wat hij zei klonk allemaal best logisch. ''Ik ga naar het Crystal lake... '' hij zweeg even, waarna er een grote grijns op zijn gezicht kwam. ''Daar heb ik verder niks op te zeggen, eigenlijk.'' zei hij vrolijk, maar na een kleine stilte veranderde zijn gezichtsuitdrukking weer in een serieuze. ''Vinden jullie dat goed? dan kunnen we beginnen'' zei Silverbreeze licht gehaast, want Dustfire vinden was natuurlijk wat hij op het moment het allerliefste wou.

'Natuurlijk gaan we zoeken. Als Dustfire herrezen is zal ze waarschijnlijk geen of heel weinig herinneringen hebben over haar leven vóór haar dood,' was hetgene wat Silverbreeze antwoorde. Riolu zette een glimlach op zijn gezicht. Het was alsof de Lugia zijn gedachten had gelezen. 'Daarom gaat het wel een stuk moeilijker worden, want ze zal dus niet naar ons op zoek gaan.' Riolu wende zijn rode ogen naar Silverbreeze, benieuwd naar hetgene wat zou volgen. 'Toch zijn er natuurlijk bepaalde gebieden die voor een Ho-Oh aantrekkelijk zijn. Het Magma terrain, het Timerise forest, en het Crystal lake zijn de gebieden waar ze het meeste zat. We zijn hier met z'n drieën, dus kunnen we elk naar een van die gebieden gaan.' Riolu knikte enthiousiast. Natuurlijk! In een zoektoch kon je altijd het beste naar plekken gaan waar de Pokemon zich het liefst in bevond. Plekken waar voedsel en water was, of waar degene zich op zijn gemak voelde. Wat Silverbreeze zei was volkomen logisch. 'Blitzy, kan jij naar het Magma terrain gaan? Jij bent een vuur Pokémon, de lava en de hitte moet voor jou geen probleem zijn daar.' Met bewondering bleef Riolu de Lugia aankijken. Hij sprak als een echte leider. Hij had alles perfect uitgedacht en wist de andere goed aan te sporen. Je kon aan hem zien dat hij er alles voor over had om Dustfire te vinden. 'Riolu, jou vraag ik naar het Timerise Forest te gaan. Met jou wendbaarheid kan je makkelijk tussen de bomen door rennen, en kan je het gebied op snel tempo uitkammen. Dat is handig, want het bos is nogal groot.' Riolu grijnsde zijn tandjes bloot. Het Timerise forest onderzoeken was een perfecte taak voor hem en hij was zeker van plan zijn best te doen. 'Ik ga naar het Crystal lake... Daar heb ik verder niks op te zeggen, eigenlijk. Vinden jullie dat goed? dan kunnen we beginnen,' sloot Silverbreeze zijn verhaal af. Weer knikte Riolu. "Op mij kun je rekenen," sprak hij vastbraden. Hij draaide zich om en zette zich stevig af van de grond. Snel zette hij koers richting het Timerise forest, vastbesloten om Silverbreeze niet teleur te stellen.

'Nee, dat weet ik niet meer. En daarnaast kan de windrichting nog gedraaid zijn. Op die manier gaat het dus niet lukken om haar te vinden.' Antwoordde Silverbreeze. 'Natuurlijk gaan we zoeken. Als Dustfire herrezen is zal ze waarschijnlijk geen of heel weinig herinneringen hebben over haar leven vóór haar dood.'zei Silverbreeze piekerend. 'Daarom gaat het wel een stuk moeilijker worden, want ze zal dus niet naar ons op zoek gaan.' Blitzy slikte. Wat als Dustfire hen niet meer zou herkennen? 'Toch zijn er natuurlijk bepaalde gebieden die voor een Ho-Oh aantrekkelijk zijn. Het Magma terrain, het Timerise forest, en het Crystal lake zijn de gebieden waar ze het meeste zat. We zijn hier met z'n drieën, dus kunnen we elk naar een van die gebieden gaan.' Silverbeeze's ogen keken hem aan. 'Blitzy!' zei hij zo opeens dat hij schrok. 'Ja?' zei hij vlug. 'Kan jij naar het Magma terrain gaan? Jij bent een vuur Pokémon, de lava en de hitte moet voor jou geen probleem zijn daar.' Blitzy grijnsde. 'Natuurlijk is dat geen probleem voor me.' zei hij. 'Riolu, jou vraag ik naar het Timerise Forest te gaan. Met jou wendbaarheid kan je makkelijk tussen de bomen door rennen, en kan je het gebied op snel tempo uitkammen. Dat is handig, want het bos is nogal groot.' Riolu's tanden kwamen bloot, hij was er blijkbaar ook klaar voor. 'Ik ga naar het Crystal lake... Daar heb ik verder niks op te zeggen, eigenlijk. Vinden jullie dat goed? dan kunnen we beginnen.' 'Op mij kun je rekenen.' zei Riolu. 'Mij ook,' zei Blitzy. Riolu zette zich af van de grond en een paar seconden later was er nog maar enkel een lichtflits. Blitzy keek naar Silverbreeze. 'Succes..' zei hij en na die woorden sprintte hij richting het Magma Terrain, op zoek naar Dustfire.