Nariko zuchtte. Ze zat op het puntje van een rots, die over de oneindige zee uitkeek. De rots was een klein stukje bekleed met zacht gras. Het weer zat niet echt mee vandaag. Al sinds ze wakker werd vanochtend was het al grijs en kon het elk moment gaan regenen. Het waaide pittig hard. Elke keer wanneer 't begon te waaien, bewogen haar ijsflapjes ook heen en weer. De zee stroomde naar het oosten, ook naar de kant waar haar flapjes naar toe bewogen. Ze had de laatste dagen het gevoel alsof iemand haar achtervolgde, iemand van de Lustro misschien. Het zou haar niets verbazen als het met dit weer te maken had. Alsof degene dit weer veroorzaakt had. Het was de laatste dagen erg somber voor haar, voor iedereen wel, dacht ze. Lang had ze al geen pokémon meer voorbij zien komen. Ze liep maar rond en rond bij hetzelfde stukje en uiteindelijk kwam ze hier op deze rots uit. Vrienden had ze niet echt, de meeste die haar zagen liepen weg of ze staarden haar alleen maar stom aan. Nariko had ook niet echt het gevoel alsof ze ergens bij hoorde. Ze viel bijna om, omdat ze niet oplette. De wind sleurde haar bijna van de rots af. Maar ze bleef in evenwicht, al trok de wind haar oortjes dit keer wel mee. Achter haar klonk een zacht gegrom. Dat geluid had ze al een paar keer gehoord vandaag. Ze had ook al een paar keer achterom gekeken, maar ze zag niks. Het kon natuurlijk ook het geluid zijn van de wind die een aantal oude bladeren liet knetteren.

Een grom verliet Nouki's mond. Rot weer.. Al sinds de storm van een paar dagen geleden was er nog geen straaltje zon door de grijze wolken gebroken. En het was nog wel lente. Een stevige windbries kwam opzetten en Nouki moest haar klauwen in de grond zetten om maar niet om te waaien. Ze liep op de kust. Niet echt een geschikte plek om je te bevinden als het slecht weer was, maar Nouki had geen andere keuze. Ze was van plan om weer terug naar het bos te keren, maar om langs the Untamed rivers te trekken, wat haar eerste keuze was geweest, was niet mogelijk. De rivier was namelijk deels overgestroomd en Nouki moest het risico om in het water te vallen vermijden. Ze was al eens eerder in de rivier gevallen en dit was een nare ervaring geweest. Weer een stevige windvlaag. Nouki's vacht waaide plat naar achter en ze moest haar ogen gedeeltelijk dichtknijpen om maar geen zand in haar blauwe ogen te krijgen. Geïrriteerd keek ze om zich heen, misschien kon ze maar beter naar een gedeelte gaan waar zich weinig tot geen zand bevond. Haar blik viel op een rotsachtig gebied, meer in het oosten. Perfect. Ze schudde zich eenmaals uit en rende er toen op af.
Toen ze uiteindelijk aankwam keek ze voor een tweede keer om zich heen. Mooi zo, ze hoefde nu niet zo'n groot stuk meer te lopen, het bos was niet ver weg meer. Plotseling zag ze een Glaceon, staand op het puntje van een rots. Met een scheve kop keek Nouki ernaar. Wat nou als ze er af viel? Rustig, om maar niet van de rost af te waaien met haar lichte gewicht, liep ze naar haar toe. "Doe je voorzichtig?" vroeg ze, toen ze haar uiteindelijk had bereikt.

''Doe je voorzichtig'' klonk er achter haar. Nariko schrok zich dood en draaide zich vliegensvlug om. Gelukkig, het was maar een Growlithe. Ze had iemand van de Lustro verwacht. ''Ja, het lukt mij best.'' zei ze met een halve glimlach. Wat deed die Growlithe nou hier.. ging het door haar kop heen. Dit is geen plaats waar je continue pokémon tegen komt. Niemand hoort hier eigenlijk nog te zijn met die belachelijke weer. ''Sorry dat ik het vraag maar.. wat doe jij hier?'' vroeg ze op een vriendelijke toon, maar het was wel een onbeleefde vraag. ''De meeste pokémon zijn allangal naar het bos vertrokken, waar het veilig is en waar je kan schuilen als het gaat stormen en regenen.'' zei ze op een domme toon. Achter haar in de lucht klonk een flinke donder. Ze schrok en verloor bijna haar evenwicht. Snel kon ze die weer goed krijgen en ging een stukje naar voren, naar de Growlithe toe. Dan had ze minder snel kans om om te vallen. Een flinke windvlaag kwam weer voorbij. Er klotsen keihard heel veel golven tegen de rotskant aan. Van een grote golf kwamen de grote spetters al naar boven, op de rotskant.

De Glaceon schrok, van haar? Nouki zette een onschuldige blik op. Het was niet haar bedoeling geweest haar te laten schrikken. Gelukkig leek de Glaceon zich al snel te herstellen en begon ze met een glimlach te antwoorden. Nouki kwispelde zwakjes, ten teken van vriendelijkheid en luisterde naar haar woorden. 'Sorry dat ik het vraag maar.. wat doe jij hier? De meeste pokémon zijn allangal naar het bos vertrokken, waar het veilig is en waar je kan schuilen als het gaat stormen en regenen,' sprak de Glaceon. Nouki opende haar bek om antwoord te kunnen geven, maar een donder weerhield haar hiervan. Angstig legde ze haar pluizige oortjes plat in haar nek. Ze haatte onweer.. De glaceon was er zo te zien ook niet blij mee, aangezien ze een geschrokken beweging maakte. Een enorme golf sloeg tegen de clif aan en Nouki werd bedolven onder de natte spetters. Met een geïrriteerde blik schudde ze deze weer los van haar vacht en liet ze vervolgens met een plof haar kont op de bodem vallen. Ze wende haar blik weer naar die van de Glaceon en glimlachte vaagjes. "Ik was ook van plan om naar het bos te gaan. Maar, toen zag ik jou. Was is jouw naam? Die van mij is Nouki," zei ze. Haar pluizige witte staart liet ze weer rustig heen en weer slaan, terwijl ze geduldig op antwoord wachtte. Ondertussen hielden haar zintuigen het verradelijke weer in de gaten, je wist maar nooit..

''Ik was ook van plan om naar het bos te gaan. Maar, toen zag ik jou. Wat is jou naam? Die van mij is Nouki,'' zei de vriendelijke Growlithe. De witte staart ging rustig heen en weer van de pokémon. Nariko liet haar oortjes weer zakken, ze wist nu dat ze veilig was.. dat niemand haar in elk geval bespiedde. ''Ehhmm.. Mijn naam is Nariko.'' zei ze kortaf.
''Ik wil niet bazig zijn,'' zei ze verlegen. ''Maar is het niet verstandiger dat we naar het bos gaan. Het kan elk moment gaan regenen, en ik heb er niet zoveel zin in om straks doorweekt te zijn.'' Ze zuchtte opgelucht. In tijden had geen enkele pokémon haar meer aangesproken. Ze zei niks meer en keek met een enthousiaste blik naar Nouki. ''Dus je heet Nouki, mooie naam trouwens,'' fluisterde ze. ''Je hebt een mooie glanzende witte staart daar.''

(Korte post, geen inspi)

De Glaceon stelde zich voor als Nariko. Een brede grijns sierde Nouki's snuit. Ze mocht Nariko nu al. Even wende ze haar helder blauwe ogen naar de steeds grijzer wordende hemel. 'Ik wil niet bazig zijn,' hoorde ze Nariko zeggen. Snel keek Nouki haar weer aan en wachtte ze nieuwschierig af op wat ze zou gaan zeggen, 'Maar, is het niet verstandiger dat we naar het bos gaan? Het kan elk moment gaan regenen en ik heb er niet zoveel zin in om straks doorweekt te zijn.' Nouki zette een bedenkelijk gezicht op. "Uhm.. mij maakt het niet zoveel uit hoor," zei ze stoer, "Ik ben niet bang." Precies op dat moment weergalmde er een harde donderslag door de hemel. Nouki kromp ineen en legde haar oortjes plat naar achter. Hmpf. Nu had ze zichzelf verraden. "Oke, misschien een klein beetje dan.. ghehe." Met een onschuldig gezicht ging ze weer overeind staan. Ze keek om zich heen en haar blik viel op een uitstekende rots. Ze keerde haar lichaam en kneep haar oogjes tot spleetjes. Ja, ze zag het goed, onder de steen bevond zich een opening, een soort grot. 'Dus je heet Nouki, mooie naam trouwen. Je hebt een mooie glanzende witte staart.' De woorden van Nariko deden haar wangen kleuren en vrolijk kwispelen. "Dankje," zei ze vrolijk terwijl ze weer even een korte blik op haar wierp. Weer een harde donderslag en al snel vielen de eerste druppels naar beneden. Met een zuur gezicht staarde Nouki naar de lucht, "Fijn," mompelde ze. Plots kwam er een idee haar kop te binnen. Een idee wat haar weer deed glimlachen. "Nariko, misschien kunnen we in die grot schuilen." Ze stak haar oranje poot naar voren, richting de uitstekende steen, om Nariko duidelijk te kunnen maken wat ze bedoelde.

''Fijn,'' hoorde ze Nouki mompelen. Nariko staarde met half dichtgeknepen oogjes voor zich uit. Ze was nogal moe en ze had het koud, al is dat best wel raar voor een ijs type. Misschien was ze wel ziek geworden door het weer. ''Nariko, misschien kunnen we in die grot schuilen.'' En ze zag dat Nouki haar oranje poot naar voren stak, richting een uitstekende steen. ''Ja! Goed idee.. Ik heb namelijk niet zoveel zin om zeiknat te worden.'' zei ze met een knikje naar Nouki. ''Alleen, hoe komen we daar? Ik durf niet zo om met dit weer op kleine paadjes te gaan lopen net langs de zee.'' Ze keek naar het smalle pad wat net langs het klotsende water ging. Als ze daar overheen gingen, werd het waarschijnlijk hun dood.

(Sorry sorry sorry.. Ik moet film kijken, dus korte post, net zoals de vorige.. maar de volgende keer maak ik 'm langer, echt waar ;D)

'Alleen, hoe komen we daar?' Een vraag die Nouki zichzelf ook al had gesteld. De grot was niet zo heel ver weg, maar toch bevond het zich op een gevaarlijk punt. Om er te komen moesten ze over het smalle paadje. De stenen waren daar glad vanwege de wild opspattende golven. Een plek waar je dus niet in de zee wilde vallen, zeker Nouki niet. Ze probeerde nogmaals de druppels uit haar vacht te schudden, wat weinig resultaat opleverde. Kwaad staarde ze naar de regen die met bakken uit de hemel viel. Hmm.. In de regen blijven staan of over gevaarlijk pad lopen. Nouki had de keuze snel gemaakt. Ze keek Nariko even met een grijns aan en liep toen richting het pad.

Geschrokken zette Nouki haar nagels in het steen toen ze bijna uitgleed. Ze wist haar evenwicht te behouden en ging vlug weer rechtop staan. Haar vacht was nu onderhand zo nat geworden dat ze veel weg had van een verzopen Meowth. Ook de vele opspattende golven werkte niet echt mee. Oh wat had Nouki hier toch een hekel aan. Voorzichtig zette ze weer een paar passen voorwaarts terwijl ze de plekken waar ze haar voorpoten neerzette zorgvuldig uitkoos. Uiteindelijk bereikte ze de grot. Haastig sprong ze naar een breder en hoger gelegen gedeelte en keerde ze zich toen om richting Nariko. "Oke kom maar. Het is te doen," blafte ze boven de storm uit.

De Growlithe keek haar aan met een grote grijns en liep toen richting het pad. Nariko kreeg de rillingen van de gedachte dat zij er straks ook overheen moest. Ze liep achter Nouki aan maar stopte net voor het begin van het pad, zodat ze Nouki als eerst kon laten gaan.
Ze zat zo dichtbij de rand zodat het water ook tegen haar aan klotste. Haar ogen waren waterig, waardoor ze Nouki niet meer scherp zag. Het enige wat ze zag was een oranje met witte vlek wat gevaarlijk op het pad aan het lopen was. Ze knipperde hevig met haar ogen zodat het water eruit zou gaan.

''Oke kom maar. Het is te doen,'' hoorde ze Nouki boven de storm uit hard blaffen. Ze zette haar poten dichter bij elkaar zodat ze iets dunner was. Zo kon ze gemakkelijker op het dunne, vieze, gladde en natte pad lopen. Ze stak haar rechter voorpoot uit naar het pad en voelde hoe glad het was. Dat viel best wel mee. Al had ze er niet rekening mee gehouden dat de rest van het pad misschien nog wel gladder was. Haar tweede voorpoot zette ze ook neer op het pad. Dat ging nog makkelijker dan ze dacht. Langzaam zette ze nu nog meer stappen op het pad. Bij elke stap voelde ze of het wel een stevig stuk was. Het water klotste met veel liters tegen haar lichaam aan, zodat ze bijna ieder moment om kon vallen. Nariko was best wel licht voor een Glaceon, ze at bijna nooit. Ze moest nog een paar stappen zetten voordat ze bij Nouki was. Gelukkig was het einde iets breder zodat ze makkelijker kon lopen. Ze zette zich af van het pad en landde met een grote sprong naast Nouki. Je kon niet zien of ze aan het zweten was, omdat ze zeiknat was van het water.

Met een gespannen blik staarde Nouki naar Nariko die zichzelf langzaam over het pad verplaatste. Net zoals zij had ze moeite niet uit te glijden. Gelukkig wist ze uiteindelijk het bredere gedeelte te bereiken en stond ze even later naast haar. Met een grote grimas keek Nouki haar aan. "Goed zo! En laten we nu snel die grot in gaan." Zonder echt op antwoord te wachten draaide ze zich om en stormde ze de grot in. Het was een enorme verlichting niet meer de natte regen te voelen die constant op je lichaam viel. Een diepe zucht verliet haar bek toen ze zich uit begon te schudden. Vervolgens keek ze met nieuwschierige oogjes rond. Qua grote viel het hier erg mee. Echt een grot kon je het niet noemen. Het was meer een diepe halve cirkel geslagen in het steen. Maar het was in ieder geval droog, en daar ging het Nouki om. Met een plof liet ze zich op de grond vallen en wende ze haar blik naar buiten.

Nariko zag dat Nouki al de grot binnenstormde. Zijzelf stond nog buiten in de ijskoude wind en regen. Zou ze daar wel naar binnen gaan? Misschien was er wel iets engs daar binnen. Ze vond donkere grotten maar niks. Ze twijfelde. Maar hier buiten staan in de kou was ook geen optie. Met trillende pootjes rende ze de grot binnen. ''Nouki,'' zei ze met een zachte en trillende stem. ''Waar ben je?'' Haar onderlip begon te trillen. Ze kon wel in elk moment in huilen uitbarsten. Ze haatte donkere grotten echt, vooral 's avonds, of 's nachts. Ze kon geen steek zien in het donker en het duurt altijd uren voordat haar ogen aan het donker gewend zijn. Een donder geluid kwam van buiten. Geschrokken draaide ze zich om. Haar hart bonkte ongelofelijk hard, alsof het niet meer zou kunnen stoppen. Ze schudde met haar kop. Ze moest niet zo eng denken. Achter haar lag waarschijnlijk Nouki, dus ze moest niet zo bang doen. Ze draaide zich om en liep langzaam vooruit, ze probeerde met haar pootjes de zachte natte vacht van Nouki te voelen. Iets kouds lag onder haar voet. Ze kon het niet zien, maar lag iets vreselijk kouds. Misschien een stuk ijzer. Dat kan behoorlijk koud worden. Ze ging met haar kop ernaartoe. Met haar tong begon ze eraan te likken. Het was nog kouder nu ze eraan likte. Ze wou hem er weer afhalen, alleen er was één probleem. Het lukte niet meer. Ze dacht dat het ijzer was, maar het was een ijskoude plas wat door de kou veranderd was in ijs. ''Lekker. Ik zit vast,'' zei ze met een debiele stem, vanwege d'r tong. (Okay, wtf. xD)

Nariko liep naar binnen, maar scheen zich niet echt op haar gemak te voelen. Was ze soms bang voor het donker? Zelf had Nouki hier niet echt last van. Als Growlithe waren haar zintuigen super sterk ontwikkeld, zo ook haar zicht in het donker. Ze zag natuurlijk niet alles, maar kon wel pokemon en grot van elkaar onderscheiden. Nouki stond op en wilde richting de Glaceon lopen, toen deze voorover bukte en ergens aan likte. Ze zette een verbaasde blik op toen ze de woorden 'Lekker. Ik zit vast,' opving. Ze keek Nariko onderzoekend aan en het duurde even voordat ze zich kon realiseren wat er was gebeurd Nouki barste in lachen uit. Ze had aan een plas ijs zitten likken en haar tong was nu vast gevroren. "Ik ... Help je wel," wist ze hikkend van het lachen uit te brengen. Ze boog voorover en vuurde een klein warm vonkje uit haar bek. Deze lande op het ijs, wat door de aanraking hiervan onmiddelijk smolt. "Probeer voortaan je tong binnen te houden," zei ze grinnikend terwijl ze Nariko een zetje gaf.

Nariko viel naar achter en plofte snel op haar kontje voordat ze haar evenwicht verloor. ''Probeer voortaan je tong binnen te houden'' hoorde ze Nouki grinniken.
''Tss.. Ik had gewoon dorst.'' zei ze op een beledigende toon. Ze snoof en keek toen met een zogenaamde verdrietige blik richting het donkere gedeelte van de grot. ''Ik hoop dat de regen snel over is, het is zo depressief. En het maakt me ook depressief,'' zei ze nogal treurig. Ze keek naar d'r pootje, niet om arrogant over te komen maar ze voelde dat er iets pijn deed. Er zat een houtje vast in haar voetkussen. Ze liet de ijskoude kracht naar haar poot stromen zodat het houtje zou bevriezen. En zoals ze verwachtte viel het bevroren uit haar pootje, viel op de grond en spatte uit elkaar. Uit haar pootje kwamen nog een paar bloeddruppels. Ze likte het schoon, het kleine pieterpeuterige wondje.