Castor kwam aanlopen bij het Crystal Lake. Zijn voetjes liepen over de steentjes die aan de oever van het meer lagen.’Knars knars krak!’ hoorde je de hele tijd. Castor keek naar het meer. De steentjes glinsterde onderwater en het water was zo helder.. Castor kreeg opeens heel erge dorst. Hij ging aan de oever staan vlak bij het water en begon te drinken. Het water was zo lekker dat hij nog wat dronk en toen hij klaar was met drinken ging hij rustig in het gras liggen. Toen hij opeens dacht; ’Waar zou Evening, mijn neef zijn’ hij bleef denken en denken. Zou Evening wel in dit gebied zijn? Hij wist het eigenlijk niet.

Heel toevallig liep er die dag ook een andere Quilava langs het meer te slenteren. Evening, zoals hij heette, zuchtte diep, terwijl hij zijn kop naar het water wendde om naar het glimmende wateroppervlakte te kijken. Het was mooi en helder, daar zorgde een blauwe hondachtige Pokémon voor, was hem verteld door zijn familie toen hij klein was. Hij wou bij de waterkant gaan zitten, totdat hij een raar geluid hoorde en zijn blik op de andere Quilava viel. Evening keek er enkele seconden met open mond naar. Quilava's waren vrij zeldzaam, en hij had er naast hemzelf nog nooit eentje in dit gebied gezien. De Quilava aan het water dronk eerst wat, en ging toen liggen. Een kans voor Evening om onopgemerkt naar de Pokémon toe te kunnen sluipen. Hij liet zijn kop zakken, en de vlam op zijn kop ging wat harder branden. Hij liep wat meer van de kant vandaan, zodat hij niet de hele tijd hoefde op te letten of hij zijn poten wel goed neerzette, omdat hij anders in het water zou vallen. Zijn pootjes maakten op het zachte frisse gras haast geen geluid, en zo kon hij rustig naar de andere Quilava toelopen. Evening snoof lichtjes. Hij wou de Quilava begroetten, maar daarnaast wou hij hem niet laten schrikken, want die had hem vast niet aan zien komen. Evening ging daarom maar zitten, en schraapte ietwat overdreven zijn keel, zodat Castor wist dat hij er was, zodat die niet voor een verassing zou komen te staan. ''Hallo, Quilava'' zei Evening rustig, maar ook met een vriendelijke draai in zijn stem. Want hij was er best wel blij mee dat hij eindelijk iemand van zijn eigen soort had ontmoet. Hij wou snel meer weten over deze Pokémon. Hoe heette hij, waar kwam hij vandaan? Misschien kwam hij wel uit hetzelfde gebied als hem. Hij dacht nog eens na. Nee, hij herinnerde zich geen andere Quilava uit het dorpje. En daarbij was het dorp verwoest, dus hij kwam vast ergens anders vandaan. Evening bleef echter beleefd, en begon niet zomaar allerlei vragen aan de Pokémon te stellen. Eerst maar op antwoord wachten van zijn vorige vraag.

Castor keek op toen opeens een andere quilava naar Castor keek.'Hallo,Quilava' zei deze Quilava met een zeer vriendelijke stem. Castor keek naar de andere Quilava en zei heel rustig."ooo... Hallo, Quilava" het was wat harder gaan waaien en en het water kloste omhoog, het gras waaide rustig in de wind wat een soort fluit geluid maakt. Castor liep iets verder van het water het water was altijd nog raar als het tegen hem aan kwam dee het best wel zeer. en hij wou deze keer geen water over zijn lijfje krijgen. Dat zou een naar gevoel geven hij ging iets dieper het gras in hopelijk zou de andere Quilava ook wel mee komen,"Wie ben jij eigelijk?" vroeg Castor toen hij stil stond.

De Quilava keek op en leek ietsje verbaasd, maar was zich niet dood geschrokken. Integendeel, hij was net zoals hem zeer rustig. En dat maakte het voor Evening des te makkelijker om een gesprek met hem te kunnen beginnen. ''ooo.. Hallo, Quilava'' zei de Pokémon terug. Evening trok kort zijn wenkbrauw op, en liet hem daarna weer zakken. Aha, hij zei precies hetzelfde als hijzelf had gezegd. Ach, maakte niet uit. De wind begon iets harder te waaien. Evening keek weer even naar het water, wat hij altijd deed als er wind stond. Door de rimpels in het water kon je zien hoe hard de wind ongeveer waaide, en natuurlijk uit welke richting die wind kwam. Het water klotste wat tegen de kant aan, maar het was niet verschrikkelijk hard. De wind was eigenlijk zeer prettig. De lentezon was op het moment erg warm, en de wind die door zijn korte vachtje blies liet zijn warme huid wat afkoelen. Castor stond op, en ging nog een stuk van de kant af. Evening volgde hem, en ging daar, dieper in het gras, weer op zijn kont zitten. ''Wie ben jij eigenlijk?'' vroeg de Quilava wanneer hij stil ging staan. Evening glimlachte zwakjes. ''Mijn naam is Evening, aangenaam.'' zei hij, en gaf een knikje. Daarna keek hij de Pokémon aan. ''En, hoe heet jij?'' vroeg hij daarna aan hem.

Castor die wachte op het antwoord van zijn vraag. Zag de andere Quilava zijn wenkbrauw op treken en weer omlaag gaan, toen de Quilava opeens zei 'Mijn naam is Evening, aangenaam.' Castors ogen begonnen opeens te glinsteren. Zou hij nu eindelijk zijn neef hebben gevonden. “ Evening ben jij het echt… Ik ben je neefje Castor!” Evening was een paar maanden ouder maar ze waren beide 14. opeens schrok en hij en dacht. Wat als dit mijn neef nou niet is en dit een andere evening was… zijn kleine hoofdje sloeg opeens op hol en vele vragen vlogen door zijn hoofd. Ookal had hij Evening al heel lang niet meer gezien dit moest zijn neef zijn. Het windje was weer wat rustiger geworden maar het windje koelde nog steeds lekker af. Het begon al iets donker teworden.

Nadat Evening zijn naam gezegd had, en daarbij antwoord had gegeven op Castor's vraag, begonnen diens ogen te glinsteren. Evening keek hem vervolgens verbaasd aan. Wat zouden er voor gedachten door zijn hoofd vliegen, waardoor hij ineens zo vrolijk werd? Daar zou hij in ieder geval snel genoeg achter komen. De Quilava begon opgewonden tegen hem te spreken. ''Evening, ben jij het echt?... Ik ben je neefje, Castor!'' zei hij vrolijk tegen Evening, die daarop zweeg. Hij dacht eerst eens goed na. De naam Castor kwam hem ergens wel bekend voor, en dat had hij niet vaak met namen. Hij moest diep in zijn geheugen graven om uit te vinden of deze Pokémon werkelijk zijn neefje was. Natuurlijk had hij wel familie gehad, maar op een of andere manier gingen zijn ouders zowat nooit op familiebezoek, en bleven ze vrijwel altijd thuis, tenzij het erg belangrijk was. Of misschien gingen ze weg wanneer hij sliep, hij wist het niet. Castor.. Castor.. Hij herhaalde die naam een paar keer in zijn gedachten, zodat het goed tot hem door zou dringen. Ja, ze waren een keer naar Castor en zijn familie geweest, maar toen was Evening slechts een paar maanden. Zinnen, gesproken woorden of gezichten herinnerde hij zich niet meer, enkel de vage beelden van vroeger. Een kamer, hij op de schouder van zijn moeder, zijn vader er naast, ze waren allebei vrolijk. Aan de andere kant van de kamer nog een vrouwelijke volwassen Pokémon, en een klein wiegje, bijna dezelfde waar hijzelf in had gelegen. Daar lag Castor. Een windvlaag ging door zijn vacht en liet zijn oren zoemen. Daardoor werd hij weer wakker geschud uit zijn gedachten. Hij schudde daarbij zijn hoofd en keek Castor aan. ''Het klopt..'' sprak hij deels ongelovig, deels blij. Hij had bijna zijn hele leven rondgezworven, maar had nooit meer zijn familie gezien na die ene dag dat zijn ouders vermoord waren.. En nu had hij zijn neef gevonden in dit gebied! Langzaam drong het tot hem door, en besefte hij dat hij eindelijk een oude bekende uit het verleden was tegengekomen. Op zijn gezicht verscheen een kleine glimlach die steeds breder werd.

‘Het klopt..’ zei evening half blij en half niet gelovend dat hij zijn neefje Castor gevonden had. Castor vlammetje ging aan en werd groot omdat hij nu eindelijk zijn neef gevonden. Hoe hij wist dat hij een neefje had die Evening heette. Evening had hij zich nooit herinnerd maar zijn ouders vertelde hem ooit over een Quilava in de Familie die waar van zijn ouders waren vermoord voor de rest vertelde ze hem niks behalve zijn naam dan. opeens kreeg hij een kleine flaschback van toen hij geboren was dat evening op kraamvisitekwam maar toen was hij nog maar een cyndaquil en evening dacht hij ook... In eens was hij terug op de plaats waar ze nu stonden."Evening hoelang ben jij eigelijk hier in dit gebied?"


(Sorry flutpost )

[Best wel. Nu kan ik ook niet zo lang reageren. Haha, ik ging btw helemaal opzoeken hoe lang ik hier al op zit met Evening. Antwoord: Meer dan 10 maanden. ]

Evening zag dat Castor ook besefte dat hij zijn neef gevonden had, want zijn vlam ging van vreugde harder branden. Evening glimlachte met zijn ogen dicht. Hij had meestal zijn vlammetjes uitstaan. Die op zijn achterlijf stond zowat nooit aan, alleen wanneer hij boos of geïrriteerd was, of in een gevecht, en zijn kopvlam stond ook alleen aan wanneer hij een sterke emotie voelde. Ongewoon voor een Quilava, ze hadden allemaal hun vlammen altijd aan. Altijd klaar om aan te vallen, om te vechten. Om iemand eens goed aan te laten branden. Evening opende zijn ogen weer. Ja, dat was wel een nadeel. Het duurde een paar seconden voordat zijn vlam helemaal goed brandde, en voor die tijd had iemand je allang van achteren kunnen aanvallen. Hij werd wakker geschud uit zijn gedachten wanneer Castor weer begon te praten. "Evening, hoelang ben jij eigenlijk al hier in dit gebied?" Evening zweeg. Tja, daar had hij een goede vraag. Hij wist het zelf ook niet meer. In zijn geheugen kon hij zich de dag dat hij hier in Pokérpg kwam wel herinneren, maar het leek allemaal al zo lang geleden.. Evening zuchtte, wel met een glimlach op zijn gezicht. Hij was hier al heel lang, en hij zou hier ook nooit meer weggaan. Hij had een tehuis. Nieuwe vrienden, en nu ook al familie. En niet te vergeten, ook een partner. Nou ja, als ze nog zijn partner wou zijn, hij wist het niet. Zijn gezicht vertrok bij de gedachte aan die dag dat Shadow het gebied uitging, waarin ze hem vaarwel wenste, maar ook een einde maakte aan hun partnerschap. Omdat ze misschien nooit meer terug kwam. Maar ze ís teruggekomen. Als ze weer beter was, zou Evening in ieder geval zijn best doen om haar hart weer te winnen. Evening zijn gezicht veranderde weer in normaal, en hij keek weer naar zijn neefje. Oh ja, bijna vergeten dat hij hem iets gevraagd had. Evening keek hem aan, en beet even nadenkend op zijn lip. Dan maar schatten. ''Ik denk dat ik hier al bijna een jaar woon...'' zei hij tegen Castor. Het klonk erg lang. De dag dat hij hier kwam leek lang geleden en toch nog zo dichtbij. ''En, ben jij hier net nieuw, of ben jij hier ook al een tijdje in het gebied?'' besloot Evening maar terug te vragen. Op zijn gezicht verscheen opnieuw een zwakke glimlach.

Castor zag een heel emotie spel bij Evening spelen het was best raar om te zien.’ denk dat ik hier al bijna een jaar woon...’ Zei Evening. Castor keek met grote ogen naar Evening.”Zo lang al!?” Zei hij vragend en schreeuwend. Hij woonde ook bijna 13 jaar bij zijn ouders of misschien korter hij wist het niet meer.”Ik ben hier net!” Zei Castor. Castor was hier net een dag. En hij vond het heel mooi in Pokerpg. Een mooie natuur en een mooi meer.”Maar Evening wat is er eigelijk gebeurd met jou voordat je in Pokerpg kwam en toen je was die in jaren dat ik je niet heb gezien?” Castor heeft Evening 1 keer gezien. Hij zou wel eens willen weten hoe het met zijn neefje ging. Hij werd moe en ging rustig liggen in het gras. De avond ging vallen in Prpg dacht hij.”Weet jij waar ik zou kunnen blijven waar het veilig is?” Hij vond dit meer erg mooi maar misschien kwamen s’ nachts de kwaadaardige pokemon. Waar hij best bang voor was.

Castor's ogen werden groot. Evening keek er raar naar, en wachtte naar wat hij ging zeggen. ”Zo lang al!?” schreeuwde Castor vervolgens vragend. Evening hield zijn kopje ietsjes schuin. ''Euhm....'' zei hij licht twijfelend, zweeg even, maar keek daarna een stuk zekerder naar Castor. ''Ik geloof het wel!.'' zei hij glimlachend. Jeetje. Een jaar alweer in dit gebied. Het leek echt nog gisteren dat hij hier kwam als nieuweling. Niet wetend wat hij hier zou gaan doen. Hij was in die tijd erg schuchter, maar dat was nu al veel beter. Nog steeds was hij erg oplettend, maar vroeger zou hij niemand vertrouwd hebben, zelfs niet de Quilava voor hem. Hij had Shadow ontmoet, en zich aangesloten bij een groep. Een hele verandering voor hem. Hij was altijd alleen geweest, een soort kluizenaar. Langzaam heeft hij in dit jaar geleerd Pokémon te vertrouwen. Maar toch had hij het idee dat als iemand zijn vertrouwen nu schaadde, dat hij dan weer werd als de oude Evening. En dat wou hij beslist niet. ''Ik ben hier net!” klonk het. Evening keek op. Oh ja, hij was in gesprek met Castor. Hij glimlachte vriendelijk naar hem. ''En, bevalt het je hier tot nu toe?'' Castor antwoordde niet, en ging liggen in het gras. Ach, het beviel hem blijkbaar wel goed hier. ”Weet jij waar ik zou kunnen blijven waar het veilig is?” Evening trok een twijfelend gezicht. De Suerte was er niet meer, dus daar konden ze niet binnen zitten. Hijzelf trok vaak rond, en overal waren wel plekken waar je kon schuilen. ''Kom anders maar met mij mee, ik zoek wel een beschut plekje...'' zei hij, en liep een paar passen vooruit, verwachtend dat Castor achter hem aan zou komen lopen.

'Kom anders maar met mij mee, ik zoek wel een beschut plekje...’ Zei Evening. Castor keek Evening aan en knikte dat hij mee zou gaan. Hij zou zijn eigen neef wel kunnen vertrouwen. Toch? Dacht hij.’’ Ik kom al…’’ Zei hij zachtjes. Terwijl Evening al een paar stappen zette liep hij achter hem aan.” Waar gaan we eigelijk heen?” Vroeg Castor misschien moest hij minder gaan vragen. Want ze waren tenslotte aan het lopen. Castor vond het erg fijn in Pokérpg. Hij had nog maar 1 iemand gevonden. En dat was een hele speciale Pokémon. Het was zijn eigen neef Evening. Zou Evening al een hoop vrienden hebben.’’ Zeg evening heb jij al veel vrienden en familie hier in Pokerpg?’’ vroeg hij met een klein nieuwschierig toontje. Toen ze verder liepen. Zag hij veel gelukkige Pokémon. En veel baby Pokémon. Hij was niet zoon grote angst haas maar hij zag vele Pokémon dit gebied uitlopen. Dat vond hij erg raar.

(waar komt vervolg van topic??)

(Geen idee. Aangezien ik nu als laatste post moet jij het volgende topic aanmaken, dus beslis jij het maar, mij maakt het niks uit.)


Zijn neefje keek hem na nadat hij aangeboden had om met hem mee te komen, en knikte. ''Ik kom al'' zei hij met een zachte toon. Evening glimlachte breed, en sprong naar voren, waarna hij bleef lopen. ''Mooi zo..'' zei hij, terwijl hij nog eens goed om zich heen keek, omdat ze zo weer in een heel ander gebied terecht zouden komen. En hij hield echt van dit gebied. Het was mooi en rustig. Gewoon perfect voor een Pokémon zoals hij. ” Waar gaan we eigelijk heen?” hoorde hij ineens achter zich, waardoor zijn oortjes zich naar achteren draaiden. Evening keek bedenkelijk voor zich uit. ''Hmm.. daar heb je een goeie'' Antwoordde hij, en dacht nog eens na. Ze moesten een goede beschutte plaats vinden, waar ze snel heen konden en die groot genoeg was om met z'n tweeën in te zitten. De grotten kwamen dan als logische keuze het eerst in hem op. ''Euhm.. De Sulfur Caves hier lijken me het beste om te schuilen. Het is er groot, droog en warm.'' antwoordde Evening vervolgens. Jup, dat was goed. Hij schuilde zowat nooit in die grotten, omdat het hem soms té logisch leek. Er zaten vast ook veel andere Pokémon. Maar dat maakte hem nu niks meer uit. Hij had geleerd om zijn krachten te gebruiken, dus hij hoefde nergens meer bang voor te zijn. Weer klonk er een vraag van zijn neefje. ’ Zeg Evening, heb jij al veel vrienden en familie hier in Pokerpg?’’ Evening beet nadenkend op zijn lip. ''Euhm. Familie niet, jij bent de eerste van mijn familie die ik hier tegenkom..'' zei Evening, licht teleurgesteld. Hij wist niet waarom. De rest van zijn familie was grotendeels dood, dus waarom zou hij er zich ook druk om maken? Hij besloot maar door te gaan over vrienden. ''Vrienden wel ja. Niet zo gek veel, maar dat maakt me niet uit. Ik heb nooit veel vrienden gehad, maar het gaat om de kwaliteit van je vrienden, en niet om de kwantiteit, toch?'' zei hij met een klein glimlachje. Hij keek om zich heen. Het meer was nu niet meer te zien. Ze waren het gebied uit, en het zou niet zo gek lang meer duren voordat ze bij de grotten aankwamen.