Het geluid van klauwen die een boom vastgrepen klonk luider dan verwacht. De nacht was zo stil dat zelfs het zachtste geluid pijn aan je oren deed. Hoewel de Noctowl zich stil door de lucht kon voortbewegen maakte het landen vaak nog wat geluid. Dat kwam door haar harde klauwen. Die kwamen vaak van pas, maar niet bij zo'n stille operatie. De donkere nacht maakte voor Lunaria niks uit. Ze kon toch niet zien zoals de meesten deden. Haar ogen waren ooit verbrand en nu moest ze op een andere manier zien. Zij zag alles in vage schijnsels waarin ze meestal maar net de Pokémon kon herkennen. Maar, dit was voor de wijze uilachtige Pokémon genoeg. Het was beter dan niets.. Ze ademde diep in, waarbij haar borst een flink stuk omhoog kwam. Vervolgens blies ze alle lucht eruit in een schrille kreet naar andere Lustro leden. Het klonk kil, zodat het de meeste Pokémon zou wegjagen. Behalve natuurlijk de domme nieuwsgierige Pokémon.. het geluid van een brekend takje deed Lunaria opkijken. Ah, er was al zo'n stomkop naar haar toe gekomen. Een Poochyena.. Voor zover Lunaria wist was er geen Poochyena Lustro-lid, dus kon ze hem gerust wat aandoen. Ze zette zich af en verdween in de duisternis, om een geruisloos rondje te vliegen en de Poochyena van achteren aan te vallen. Hij had geen tijd om te schreeuwen; hij was op slag dood. Met haar 'prooi' in haar klauwen vloog ze weer naar de tak waar ze de kreet geluid had. Ze scheurde het beest in reepjes die ze rustig oppeuzelde. Het was geen standaard maal, maar voor een keer smaakte het wel goed. De restjes waar ze geen zin meer in had dumpte ze in de rivier. De rivier.. Ze had niet eens beseft dat ze daar was. Ach, het was een goede plek om te veroveren. Voor het geval de eerste roep niet gehoord was slaakte ze nog een kreet, op precies dezelfde toon als de vorige. En nu maar wachten op hulp..

Ergens verderop zag Poison een Noctowl rondvliegen, die uiteindelijk op een tak landde. Haar elektrische 'gloed' maakte haar duidelijk zichtbaar, maar dit boeide haar niet. Ze mocht gezien worden, vond ze, omdat ze toch niets geheimzinnigs aan het doen was, behalve reageren op een roep naar de Lustro. Poison keek rustig toe hoe de Noctowl, die waarschijnlijk Lunaria was, een Poochyena aanviel, en uiteindelijk vermoordde. Hmm. De Noctowl nam de Poochyena mee, en begon ervan te eten. De restjes gooide ze in de rivier. Poison snoof zachtjes. Zou ze tevoorschijn komen? Ach ja, waarom niet? Ze had niet echt een reden om niet tevoorschijn te komen. Rustig zwoof Poison richting Lunaria, tot ze zich achter haar bevond. Ze schraapte haar keel, voor zover ze die had. "Lunaria," sprak ze kalm, en staarde kalm richting de Noctowl, haar reactie afwachtend.

(Kortheid, ofzo. Ach ja, beter dan niets XD)

''Lunaria,'' klonk er opeens. Lunaria draaide als reflex haar kop om, al had het geen nut. Ze keek toch niet met haar ogen. De stem was van Poison, één van de vroegere leiders van de Lustro, toen nog DarkSide. ''Poison,'' sprak Lunaria op haar beurt. Haar stem was niet zo kil als wanneer ze tegen een 'Good-Sider' sprak, maar was wel vrij eentonig. Haar ogen gloeiden héél even, wat er op duidde dat ze bekeek welke Pokémon Poison was. ze wist dat het een Ditto was en dat ze dus verschillende vormen aan kon nemen. Ze zag een vaag schijnsel in de vorm van een Rotom. Rotom kon elektrische aanvallen, die erg vernietigend konden zijn. Lunaria Keek even om zich heen. De meeste Pokémon sliepen; het was immers nacht. ''Wat zullen we doen om te laten zien dat deze plek nu van de Lustro is?'' Ze konden de rivier vervuilen en de bomen vernietigen, maar dan hadden zijzelf ook niet echt veel meer aan het gebied. Misschien moesten ze alle Pokémon doden, maar dat was teveel werk. Poison had waarschijnlijk meer ervaring met dit soort dingen.

- Ik wist niks meer D= -

"Poison," hoorde Poison Lunaria antwoorden. De Ditto, die nu de vorm van een Rotom had, grijnsde kort, maar dat was niet heel duidelijk zichtbaar. De Noctowl staarde haar kort aan, maar uiteindelijk begon ze te spreken. ''Wat zullen we doen om te laten zien dat deze plek nu van de Lustro is?'' vroeg Lunaria. Poison zuchtte kort. Niet dat ze het een domme vraag vond, ze kon zelf ook niet zo snel een goed idee verzinnen. "Misschien.." mompelde ze, waarna een Shock Wave richting het water ging. Meteen rees een Gyarados uit het water, die grommend naar de twee keek. Hij deed echter niks, hij verdween weer even snel in het water. "Oke, dat was nutteloosheid," sprak Poison vaagjes, "maar ja, mijn aanval ook wel," ging ze verder. Ze wendde haar blik naar Lunaria. "Ik heb eigenlijk niet echt een idee. Waar zat jij aan te denken?" vroeg ze. Haar stem klonk rustig, maar het was een paar keer gebeurd dat dit opeens veranderde.

(Grom..)

''Misschien..'' Het mompelen van Poison werd al snel gevolgd door een Shock Wave die naar de rivier ging. Een Gyarados kwam tevoorschijn en gromde naar Lunaria en Poison, om vervolgens weer het water in te gaan. ''Oke, dat was nutteloosheid. Maar ja, mijn aanval ook wel,'' De woorden van Poison waren precies een samenvatting van wat Lunaria er van vond. Nee, met zoiets nam je geen gebied over.. ''Ik heb eigenlijk niet echt een idee. Waar zat jij aan te denken?'' Lunaria staarde naar Poison, wachtend tot iets haar tebinnen schoot. Het duurde heel even voor ze zich iets bedacht. ''Ik kan aardig wat met Psychische krachten. Misschien kan ik de Pokémon hier een soort van 'hersenspoelen' zodat alleen Lustro leden hier nog kunnen komen.'' Lunaria vond zelf dat haar plan niet echt goed klonk. Het zou vast lang duren om alle Pokémon te 'hersenspoelen'. Opeens bedacht ze zich dat het misschien beter was om alleen de grote Pokémon, zoals die Gyarados, te 'hersenspoelen'. ''Of alleen de grote, sterke Pokémon,'' voegde ze er daarom aan toe. Ze gebruikte haar techniek om te zien waar de Gyarados nu was. Hij was dichtbij genoeg om hem te kunnen bereiken. Lunaria zou zeker niet gaan zwemmen, dan raakten haar veren doorweekt en kon ze een tijd lang niet vliegen. Ze vloog naar een tak iets dichter bij de rivier en vanaf daar begon ze de procedure. Haar ogen lichtten helder blauw op. Ook in het water lichtte iets blauw op. Door de donkere nacht was dat duidelijk te zien. Iets later kwam de Gyarados omhoog, met een blauwe gloed om zijn lichaam heen. Hij keek glazig naar Lunaria, die terugstaarde. ''Dood alle Pokémon die hier komen die niet bij Lustro horen,'' sprak Lunaria. Haar toon was killer dan ooit tevoren. Met haar blauw oplichtende ogen werd het nog angstaanjagender. De gloed verdween en de Gyarados ging weer kopje onder. Lunaria bleef nog een tijdje Kijken. Al snel kwam er een Magikarp naar boven gedreven, dood. Mooi.. Lunaria liet haar ogen weer gloeien en bracht de Gyarados terug. ''Breng ons sterke Pokémon, Pokémon zo sterk als jij of sterker!'' De Gyarados knikte, de gloed verdween en de Gyarados ging weer onder water, op zoek naar sterke Pokémon.

''Ik kan aardig wat met psychische krachten. Misschien kan ik de Pokémon hier een soort van 'hersenspoelen', zodat alleen Lustro leden hier nog kunnen komen,'' stelde Lunaria voor. Poison wou reageren, maar al snel zei Lunaria weer iets. ''Of alleen de grote, sterke Pokémon,'' ging ze al snel weer verder, waarna de Noctowl naar de rivier staarde. Ze haalde de Gyarados uit het water met iets wat sterk op een Psychic leek. Of het een Psychic was, was de vraag. Maar ja, dat was niet heel belangrijk, als Lunaria maar deed wat ze van plan was om te doen. ''Dood alle Pokémon die hier komen die niet bij Lustro horen,'' sprak de Noctowl, op een kille toon. De gloed om de Gyarados verdween, en deze verdween in het water. Even had Poison het gevoel dat het plan van Lunaria mislukt was, maar opeens kwam er een Magikarp boven water drijven. Die was vast dood. Poison grijnsde kort. ''Breng ons sterke Pokémon, Pokémon zo sterk als jij of sterker!'' sprak Lunaria, toen ze de Gyarados boven water haalde. Deze knikte, toen de gloed verdween ging de Gyarados weer onder water. Poison snoof, waarna ze rondkeek. Wat zou ze doen..? Ze had niet echt een idee. Ze kon wel het bos verbranden, maar dan had de Lustro niks aan het gebied. Ze zuchtte, en vuurde een Shock Wave af, die recht op de waterval verderop af ging. Na een tijdje zag ze een Feebas langsdrijven. Ze grinnikte zachtjes, en wendde haar blik naar Lunaria.

Een snuivend geluid klonk, en Lunaria gebruikte haar manier van kijken om te zien wat Poison deed. Ze vuurde een Shock Wave af op de waterval, iets verderop. Blijkbaar had ze een Feebas geraakt, want deze kwam even later voorbij drijven. Een zachte grinnik klonk en Lunaria wist dat dat Poison was. Het was niet veel, maar beter dan niets.. toch? Lunaria zuchtte terwijl ze wachtte op de terugkeer van de Gyarados. Ondertussen kon ze misschien iets anders doen. Ze spreidde haar vleugels en zette zich af, om hoog boven de rivier te haan vliegen. Ze vloog eerst een rondje boven een deel van de rivier voor ze een goede plek gekozen had. Hier ademde ze diep in. Haar hele borst leek op te zwellen alsof hij ging ontploffen. Vervolgens blies ze alle lucht er uit met een schrille kreet, terwijl ze over de rivier vloog. Alle Pokémon rond de rivier zouden deze kreet horen. ''Vlucht als je leven je lief is! De Lustro neemt de rivier over en laat zich niet tegenhouden!'' Het duurde even voor Lunaria het effect van de kreet hoorde; kleine voetjes begonnen overal te bewegen. Ze spotte een Ratatta die probeerde te vluchten en dook er op af. Ze boorde haar scherpe klauwen in het rattige wezen en voelde zijn botjes breken. Vervolgens begon ze er stukken vlees vanaf te scheuren om ze op te eten. Ze wierp een blik op Poison, die een flink eind verderop zat. Lunaria kon haar echter van heel dichtbij bekijken. Achter haar zag ze opeens de Gyarados weer tevoorschijn komen. En nog één, en nog één.. En nog wat andere Pokémon. Ja, nu was het tijd om terug te gaan naar die plek. Ze zette zich af, met de Ratatta nog in haar klauwen, en vloog geruisloos naar het stuk rivier waar Poison ook zat. Ze hoopte ergens dat Poison de toespraak al begonnen was. De Pokémon moesten weten dat ze de Lustro nu dienden, en dat ze alleen hun leden door mochten laten. Andere Pokémon moesten ze doden zodra ze echt vervelend begonnen te worden.. Ja, dat moest voldoende zijn. En als Poison nog iets te vertellen wist, mocht ze dat ook zeggen.

''Vlucht als je leven je lief is! De Lustro neemt de rivier over en laat zich niet tegenhouden!'' riep Lunaria opeens, vast om de aandacht van de Pokémon, die dichtbij en in de rivier leefden, te trekken. Poison keek rond. Ook zij merkte al snel dat het was gelukt, aangezien ze opeens een paar geluiden hoorde. De geluiden werden steeds duidelijker. Een paar Gyarados en Milotic rezen uit het water. Sommige waterpokémon kwamen ook boven water, en ook wat landpokémon verschenen uit de dusternis. "Luister! Vanaf nu dienen jullie de Lustro, of jullie nu willen of niet! Alleen de leden van de Lustro mogen bij de rivieren komen. Zijn de Pokémon niet van de Lustro, jaag ze weg of dood ze. Als jullie daar problemen mee hebben, gebeurt er hetzelfde met jullie als met de niet-Lustro leden," sprak Poison duidelijk. Ze liet haar blik over de Pokémon glijden. Een Oddish probeerde haastig weg te rennen, maar een Shock Wave van Poison verbrandde hem. Door de pijn van de brandwonden was het moeilijk voor hem om weer op te staan. "Dat is een voorbeeld, van wat er zou kunnen gebeuren. En ik neem aan dat jullie dat niet willen," sprak Poison. Ze merkte dat een paar Pokémon hoofdschudden. "Oke, wat doen jullie hier dan nog? Zorg ervoor dat er alleen Lustro leden bij de rivieren komen, en jullie weten wat jullie moeten doen als er niet-Lustro leden komen," legde ze ten slotte uit. Een groot aantal Pokémon knikte en verdween, of in het water, of in de duisternis. Een paar Pokémon stonden bang bij elkaar. Poison zwoof naar ze toe, maar dat was genoeg om ze bang weg te laten rennen. Ach ja. Ze richtte zich op Lunaria, en zwoof weer naar haar toe, een reactie afwachtend waarvan ze niet zeker wist of deze zou komen.

(Ughzels =o)

De 'toespraak' van Poison was van een afstandje al te horen. ''Luister! Vanaf nu dienen jullie de Lustro, of jullie nu willen of niet! Alleen de leden van de Lustro mogen bij de rivieren komen. Zijn de Pokémon niet van de Lustro, jaag ze weg of dood ze. Als jullie daar problemen mee hebben, gebeurt er hetzelfde met jullie als met de niet-Lustro leden.'' Ze zei precies wat ze zeggen moest, en dat maakte Lunaria tevreden. Ze landde op een tak en luisterde naar de rest van wat Poison te zeggen had. Blijkbaar roosterde ze een Pokémon, want Lunaria hoorde een geluid van elektriciteit en van een Pokémon die pijn leed. ''Dat is een voorbeeld,'' sprak Poison vervolgens, ''van wat er zou kunnen gebeuren. En ik neem aan dat jullie dat niet willen.'' Opnieuw was ze duidelijk en stelde ze Lunaria tevreden. ''Oke, wat doen jullie hier dan nog? Zorg ervoor dat er alleen Lustro leden bij de rivieren komen, en jullie weten wat jullie moeten doen als er niet-Lustro leden komen.'' Lunaria wilde de Pokémon nog even tegenhouden, maar ze was te laat. Eigenlijk moest ze nog hypnose uitvoeren zodat verzet niet mogelijk werd, maar helaas. Ach, met een simpele kreet kon ze de Pokémon ook terugroepen en áls ze ongehoorzaam waren hadden ze iets te doen. Niet te geloven, dat een Ditto en een Noctowl een gebied zo makkelijk konden veroveren. Er was niet eens één simpele Pokémon die écht verzet toonde! Ze snoof, en Zag dat Poison in haar richting kwam. ''Goed werk,'' prees ze de Ditto, op een toon alsof ze haar leider was, zelfs al stonden ze gelijk in rang. ''Voor het geval er verzet komt denk ik dat we het gebied om de zoveel tijd moeten inspecteren. Alles wat op verzet lijkt moeten we elimineren. Denk je ook niet?'' Het kon Lunaria niks schelen of Poison het ermee eens was of niet. Zij zou in elk geval af en toe controleren. Of ze moest alsnog alle Pokémon hypnotiseren.. Maar dat zou teveel werk worden.

Boven op één van de watervallen stond een Umbreon. Ze bekeek zichzelf in het water. Ze was flink gegroeid. Ze was nu net zo groot als de gemiddelde vrouwelijke Umbreon van vijftien jaar. En, misschien zou ze nog wel door groeien, en zou ze groter dan gemiddeld zijn. En dat terwijl ze eerst echt minimaal vijf centimeter kleiner was. Ze liet een zachte grom horen. Ze was wel blij met haar plotselinge groeisprint. Ze had het gevoel dat een leider wel groter hoorde te zijn. Ze had zich zo klein, maar tegelijkertijd groots gevoeld. Dat klopte niet.
Alles ging plotseling heel snel. Ze voelde een klap tegen haar achterpoot en draaide zich om. Ze pakte het wezen, niet wetend wie of wat het was, in zijn nekvel en gooide het het stromende water in. Ze zag hoe het, een Rattata, van de waterval afviel. En dat allemaal in een paar enkele seconden. Ze fronste. De Rattata was bang geweest voor iets. Ze was benieuwd voor wat. Met een sierlijke beweging sprong ze naar een steen aan de waterval, en sprong zo via de andere stenen naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen, zette ze zich af, en begon te rennen.
Na een tijd zag ze de oorzaak. Lunaria en Poison. Ze vond het best vreemd om Poison te zien. Poison was hiervoor haar leider geweest. Akira had nog altijd enige respect voor de Ditto. Lunaria was ook een goed lid. Ze was blind, maar desondanks sterk en vastberaden. Beiden waren zeker een aanwinst voor de Lustro. 'Doe me niks, alsjeblieft!' Bij het horen van een onbekende stem keek ze om, in de ogen van een Dratini, die op de grond lag te kronkelen. ''Ehm..?'' Akira hield haar kop scheef. Meestal bleven Pokémon uit haar buurt. Deze Pokémon klonk eerbiedig, alsof Akira ook háár leider was. Akira keek even verdwaasd om zich heen, maar begon toen langzamerhand te begrijpen wat er was gebeurd. Dus.. Poison en Lunaria hadden de rivier overgenomen..? ''Goed werk, Lunaria en Poison,'' sprak ze rustig. ''Dit had ik niet verwacht,'' grijnsde ze. Ze bestudeerde de twee. Geen enkele verwonding. Geen rumoer. Alleen wat Pokémon die angstig om zich heen keken, of eerbiedig naar Poison, Lunaria en haar keken. Akira zette een lichte grijns op haar kop, terwijl ze het gebied even bestudeerde. De Rivier was een goede plek om over te nemen. Ze hadden goed gekozen.

Droog staarde Taresh naar de vele kleine Pokemon die angstig het gebied verlieten. Zelf had hij zich gevestig tegen de stam van een boom. Druppels water gleden van zijn huid en vielen neer op de grond. Je kon duidelijk zien dat hij had gezwommen.
Nog niet zo heel lang geleden had hij de Kirlia, Music, gesproken. Zij had hem over de Lustro verteld en hem laten zien waar hij moest wezen, wilde hij de leider spreken. Dit was dan ook de reden waarom Taresh het water in was gesprongen. Volgens Music moest hij bij de rivier zijn. Als Golduck was hij één van de snelst zwemmende Pokemon, dus kon hij zo het makkelijkst zijn bestemming bereiken. Nu stond hij op de oever, wachtend op een teken van de Lustro.

Dit teken zou al snel komen. Plots verscheen er een Gyarados uit het water en staarde deze woest naar Taresh. 'Ben jij van de Lustro?' gromde hij kwaad. Taresh keerde zich om en keek hem met een opgeheven wenkbrauw aan. "Gaat dat jou wat aan?" mompelde hij kil. Dit was blijkbaar antwoord genoeg. De Gyarados opende zijn bek en vuurde een Hyper beam af. Razendsnel sprong Taresh omhoog en wist hij zo de aanval te ontwijken. Tegerlijkertijd werden zijn scherpe nagels langer en begonnen ze te gloeien. Hij stak zijn arm naar voren en sloeg toe.
Taresh lande op de grond, dit keer aan de andere kant van de rivier. Hij draaide zich om en zette een gemene grijns op toen hij de Gyarados in het vizier kreeg. In zijn nek stonden 3 diepe krassen, dat zal hem leren. De Gyarados leek echter geen pijn te voelen en begon alleen maar woester te brullen. Taresh wist dat dit kwam door zijn woede. De pijn zou nog wel komen, reken maar.
De Gyarados opende zijn bek en vuurde een Hydro pomp af. Weer zette Taresh zich af en sprong hij omhoog. Uit zijn snavel ontsnapte een witte straal, die de Hydro pomp bevroor. Snel sprong Taresh op deze ijsbaan en rende hij naar boven. Vlak voordat hij de Gyarados' kop zou bereiken sloeg hij toe met een Brick break, precies tussen zijn ogen. De Gyarados brulde van pijn en viel toen achterover. Zijn enorme kop klapte op de oever, wat voor een aantal scheuren zorgde. Taresh kwam naast hem op de grond terecgt en zette toen zijn nagels tegen zijn onderkin. "Vertel me! Waar zijn je leiders?!" vroeg hij kil. De Gyarados sloot zijn ogen van angst en probeerde er onderuit te komen, maar Taresh's greep weerhield hem hiervan, "Zeg op!" Hij drukte zijn scherpe nagels dieper in zijn huid, wat de Gyarados ertoe deed dwingen het te vertellen. "D-dicht bij de waterval.." wist hij schor uit te brengen. Tareh knikte grijnsend en liet hem los. Vervolgens keerde hij zich om en zette hij koers richting de plek die hem was aangewezen.

Al snel ving hij het geluid op van vallend water en sprekende Pokemon. Zijn diepzwarte ogen vielen op een Noctowl, Rotom en Umbreon. Hij grijnsde en liep hun richting op, hij moest enkel nog een rivier over, wilde hij hen bereiken. "Ik neem aan dat jij Akira bent?" vroeg hij met zijn duistere stem terwijl hij voor de rivier bukte en zijn bebloedde klauw in het water doopte. Even staarde hij naar de stroom die het bloed met zich mee nam en zijn nagels schoon waste. Toen hij eenmaal weer rechtop stond sprong hij behendig over de rivier en wist hij naast Akira weer op de grond te landen. Hij had besloten maar niet in de rivier te duiken, om een tweede confrontatie met een Gyarados te voorkomen. "Mijn naam is Taresh, Music heeft me over jullie verteld." Hij keek naar de Umbreon, wachtend op een reactie.

''Goed werk, Lunaria en Poison,'' klonk de rustige stem van de Lustro leidster plotseling. Lunaria nam niet de moeite op te kijken. Haar gezicht kreeg een lichtelijk zelfvoldane uitdrukking, maar dat was niet goed te zien. Ze sloot haar ogen terwijl ze zwijgend luisterde. ''Dit had ik niet verwacht,'' sprak Akira. Dit maakte Lunaria niet uit. Het was gelukt om het gebied over te nemen in zeer korte tijd, zonder echte bedreigingen. Plots klonk een luide brul van pijn. Lunaria fronste licht en besloot te Kijken wat er was. Haar beeld verplaatste zich naar waar de brul vandaan was. Een Golduck drukte één van de sterkere Gyarados' tegen de grond. Hij had drie krassen op zijn nek en zijn voorhoofd was duidelijk het slachtoffer geweest van een krachtige Brick Break. ''Zeg op!'' riep de Golduck terwijl hij zijn nagels dieper in de Gyarados zijn huid drukte. ''D-dicht bij de waterval..'' De Gyarados klonk schor. Lunaria maakte een grommend geluid. Hij was zwak door toe te geven. Misschien had ze ook de opdracht moeten geven dat de Pokémon niet verraadden waar zij zich bevonden. ''Er komt een Golduck deze kant op die één van onze strijders heeft neergehaald,'' sprak Lunaria op een kille toon. Ze sloot haar ogen en volgde de Golduck, die een litteken over zijn oog had. Hij zag er niet bepaald 'goed' uit, maar had net wel één van hun strijders bijna gedood. Het duurde niet lang voor de Golduck hen gevonden had. ''Ik neem aan dat jij Akira bent?'' vroeg hij aan Akira. Lunaria was niet van plan antwoord te geven. Hij stak zijn klauw in het water, wat voor Lunaria nogal zinloos leek, voor ze zich besefte dat er waarschijnlijk bloed aan zat van de Gyarados. Jammer dat het bloed op haar beeld niet te zien was. Hij ging weer rechtop staan en sprong over de rivier heen, naar Akira. ''Mijn naam is Taresh, Music heeft me over jullie verteld,'' sprak hij. Lunaria snoof luid en afkeurend. Wie was die Music eigenlijk? Ach, wat maakte het uit.. ''Fijn dat je een van onze wachters even zo hebt verwond dat hij zijn taak niet meer kan volbrengen,'' zei Lunaria kil. Het was duidelijk dat ze deze Golduck, genaamd Taresh, niet mocht. Dat kon misschien ooit veranderen, al leek het er niet op dat dat snel zou gebeuren.

'Er komt een Golduck deze kant op die één van onze strijders heeft neergehaald,' sprak Lunaria plots. Akira spitste haar oren. Op gegeven moment kon ze de voetstappen van de Golduck horen. Ze keek om, in de richting waar hij vandaan kwam. Ze zei niks, wachtend op wat de Golduck zou zeggen. Ze richtte haar blik op haar eigen spiegelbeeld in het water. 'Ik neem aan dat jij Akira bent?' klonk een onbekende stem plots. Akira keek op. Het was de Golduck. ''De enige echte,'' antwoordde Akira droogjes. Ze zag hoe de Golduck zijn hand in het water deed. Vervolgens kleurde het water rood. Hij ging weer staan en sprong over de rivier heen. Akira deed een stap naar achteren. Niet omdat ze onderdanig was, maar omdat ze niet nat wilde worden. De Golduck had overduidelijk gezwommen, dus zou wat kunnen spetteren. En, dat wilde Akira absoluut niet op haar vacht. 'Mijn naam is Taresh, Music heeft me over jullie verteld,' sprak de Golduck. Meteen werd Akira nieuwsgierig. Ze zwiepte een keer met haar staart heen en weer. Music was de Kirlia uit de groep. Ze was nieuw, maar had al wat voor elkaar gekregen. Dankzij haar was Amore 'toevallig' het gebied uit gegaan toen de oorlog er was, zodat zij hadden gewonnen. Akira haalde diep adem. 'Fijn dat je een van onze wachters even zo hebt verwond dat hij zijn taak niet meer kan volbrengen,' sprak Lunaria. ''Rustig,'' begon Akira. ''Music heeft hem doorverwezen naar ons. Je kent haar niet. Ik zal het even uitleggen. Tijdens de oorlog was Amore afwezig. Dit had Music geregeld. Ze is momenteel weer bezig met een opdracht. Verder kan ze in de toekomst kijken, wat natuurlijk een handige gave is in deze groep,'' legde Akira snel uit. ''Als jouw krijger zich zo makkelijk gewonnen geeft, is het een zwakkeling.'' Ze richtte haar blik weer op Taresh. ''Nou, Taresh. Vertel het eens.''

De Umbreon maakte hem duidelijk dat ze inderdaad Akira was en Taresh zette een lichte grijns op. 'Fijn dat je een van onze wachters even zo hebt verwond dat hij zijn taak niet meer kan volbrengen,' hoorde hij een stem achter zich zeggen. Met opgeheven wenkbrauw keerde Taresh zijn blik naar achter en keek hij recht in de nietsziende ogen van een Noctowl. Voordat hij ook maar zijn snavel had opengetrokken, reageerde Akira op haar woorden. 'Rustig. Music heeft hem doorverwezen naar ons. Je kent haar niet. Ik zal het even uitleggen. Tijdens de oorlog was Amore afwezig. Dit had Music geregeld. Ze is momenteel weer bezig met een opdracht. Verder kan ze in de toekomst kijken, wat natuurlijk een handige gave is in deze groep. Als jouw krijger zich zo makkelijk gewonnen geeft, is het een zwakkeling.' Taresh grinnikte onhoorbaar, maar hield verder wijselijk zijn mond. Het was geen slim plan om ruzie te zoeken met de Noctowl. Hij keerde zijn blik weer naar Akira, die het zo'n beetje voor hem had opgenomen. Zijn grijns werd breder, hij had geluk eerst Music te hebben ontmoet, anders was zijn ontmoeting met de Lustro vast heel anders verlopen. 'Nou, Taresh. Vertel het eens.' Hij schraapte zijn keel en zette een serieuze blik op. "Akira, ik zou me graag bij de Lustro willen aansluiten," sprak hij.

Een kleine torchic chicken genaamd zat al een tijdje te luisteren. Vreselijk wat de Lustro allemaal doet. Ze vermoorden en verslinden andere pokemon. Ze hersenspoelen pokemon zoals de Gyrados die hem ook had willen aanvallen. Hij zou zich nooit, maar dan ook echt nooit bij de lustro aansluiten. Het liefst zou hij de lustro verdrijven en verbannen uit pokerpg. De lustro zijn ook zo gemeen. Toen hij nog heel lang had geluisterd viel hij in slaap achter een boom. Nu maar hopen dat ze hem niet ontdekken!

''Rustig,'' sprak Akira. Het was duidelijk dat ze het tegen Lunaria had. ''Music heeft hem doorverwezen naar ons. Je kent haar niet. Ik zal het even uitleggen. Tijdens de oorlog was Amore afwezig. Dit had Music geregeld. Ze is momenteel weer bezig met een opdracht. Verder kan ze in de toekomst kijken, wat natuurlijk een handige gave is in deze groep. Als jouw krijger zich zo makkelijk gewonnen geeft, is het een zwakkeling.'' Akira richtte haar blik weer op Taresh. ''Nou, Taresh. Vertel het eens.'' Lunaria zou eerst wachten op Taresh zijn verhaal voor zij zou spreken. Ze stak haar snavel in haar veren om ze recht te zetten, en hoorde de stem die ze nu al verafschuwde. ''Akira, ik zou me graag bij de Lustro willen aansluiten.'' Wauw, wat weer voorspelbaar. Maar helaas.. Lunaria moest eerlijk toegeven dat de Golduck genaamd Taresh misschien van pas zou komen. Toch wilde ze nog even iets zeggen. Ze richtte haar ogen naar Akira, al zag ze er niks mee. ''Ik weet dat de krijgers hier zwakkelingen zijn. Het is zó moeilijk om tegenwoordig nog Pokémon te vinden die meer dan één goede eigenschap heeft. Want je kan wel heel krachtig zijn, maar zonder techniek kom je nergens.'' Indirect gaf ze Taresh hiermee een compliment, al liet ze nergens uit merken dat ze dat zelf maar al te goed wist. Een zacht snurkend geluid werd opgevangen door de gevoelige oren van de uilachtige Pokémon. Ze draaide haar kop in de richting en besloot het te bekijken. Een Torchic wat in slaap gevallen bij een boom. Lunaria wist niet wat hij gehoord had, maar voor het geval dat was het misschien beter hem te elimineren. Ze spreidde haar vleugels zonder iets te zeggen en vloog er naartoe, zonder enig geluid te maken. Heerlijk, zulke stille vleugels.. Ze landde op een tak boven de Torchic. Hij zag er zwak uit. Waarschijnlijk niks waard, dus er was ook geen reden om hem te ontvoeren. Een snelle dood was waarschijnlijk het beste voor hem. En toch wilde Lunaria hem liever aan Akira laten zien, zodat ze hem misschien konden martelen ofzo. Daarom sprong ze van haar tak af en greep ze de Torchic met haar klauwen, om hem mee te nemen naar het groepje Pokémon iets verderop. ''Deze heeft wellicht teveel gehoord,'' sprak ze, nadat ze hem had neergegooid tussen de Pokémon in. Ze ging op een tak zitten, genietend van de gedachte van wat ze allemaal met hem konden doen..

- Ik negeer Chicken's laatste post, omdat deze toch niet klopt. =) -

'Akira, ik zou me graag bij de Lustro willen aansluiten bij de Lustro,' had Taresh gezegd. Akira fronste. 'Ik weet dat de krijgers hier zwakkelingen zijn. Het is zó moeilijk om tegenwoordig nog Pokémon te vinden die meer dan één goede eigenschap heeft. Want je kan wel heel krachtig zijn, maar zonder techniek kom je nergens,' sprak Lunaria. ''Wijze woorden van een wijze Pokémon,'' sprak Akira zacht terwijl ze grijnsde. Ze keek Taresh aan. ''Je bent gestuurd door Music, wat natuurlijk een pluspunt is. Verder zie je er niet bepaald zwak uit, en ik denk dat je inderdaad handig kan zijn voor de Lustro,'' mompelde Akira. Ze had het meer tegen zichzelf dan tegen Taresh. ''Ik accepteer je, op één voorwaarde. Je moet trouw zweren aan de Lustro. Want je weet, zodra je ook maar aan bedrog dénkt, zul je niet levend wegkomen.'' Akira's ogen stonden kil. Ze vond het vreselijk om tegen (toekomstig-)leden te moeten dreigen, maar sommigen waren nou eenmaal bedriegers. Plots vingen haar lange oren een geluid op. Lunaria reageerde ook en gooide niet veel later een Torchic voor haar voeten. ''Argh,'' bromde Akira. Ze bracht haar kop naar de Torchic en trok haar lippen overeind. ''Hallo, kleine,'' gromde zij luid. Ze ging zitten en liet haar ogen rood oplichten. Een torchic zoals hij zou daar waarschijnlijk nachtmerries van krijgen. Of, in ieder geval een hartverzakking. Ze zwiepte met haar staart heen en weer. ''Oprotten als je leven je lief is,'' gromde ze. Ze keek Lunaria even aan en grinnikte. ''Ookal heeft hij iets gehoord.. We hebben niks geheims besproken. Als hij weg gaat, zijn we er van af. Hij vormt geen gevaar.'' Ze grijnsde haar tanden bloot en haalde diep adem.

-Chicken. Als je niet wil dat je account nogal te grazen wordt genomen, kan je beter nu meteen vertrekken.-

De torchic merkte nu dat hij omsingeld werd door de lustro en rende heel hard weg.



P.S: sorry voor de korte post maar ik kon niets beters verzinnen om weg te komen

De Noctowl begon nog wat te zeggen over haar krijgers, maar Taresh lette er niet echt op. Hij had meer zijn aandacht gericht op Akira, die hem ieder moment kon gaan vertellen of ze hem accepteerde als lid of niet. 'Je bent gestuurd door Music, wat natuurlijk een pluspunt is. Verder zie je er niet bepaald zwak uit, en ik denk dat je inderdaad handig kan zijn voor de Lustro,' begon ze. Oke, het zag er naar uit dat ze er wel wat in zag. 'Ik accepteer je, op één voorwaarde. Je moet trouw zweren aan de Lustro. Want je weet, zodra je ook maar aan bedrog dénkt, zul je niet levend wegkomen.' Taresh grijnse vals en maakt een knikkende beweging met zijn kop.
De Noctowl vloog plotseling weg en kwam even later terug met een Torchic in haar klauwen. Verbaasd keek Taresh toe hoe ze het beest in hun midden gooide en hij hoorde haar zeggen dat deze wellicht iets teveel had gehoord. Hij hief een wenkbrauw op terwijl hij zijn donkere ogen naar het kleine wezentje richtte. Waarom had ze hem dan niet meteen vermoord? Misschien wilde ze hem eerst martelen. Als dit zo was had Taresh er wel plezier in. Maar, voordat ze ook maar de kans hiertoe kregen werd de Torchic door Akira weggestuurd. 'Ookal heeft hij iets gehoord.. We hebben niks geheims besproken. Als hij weg gaat, zijn we er van af. Hij vormt geen gevaar,' was hetgene wat ze zei. Taresh snoof, maar hield verder zijn mond. Het liefst had hij de Torchic dood voor zijn poten gezien, maar als Akira zijn leven wilde sparen moest hij dat maar accepteren. Zij was nu zijn leider. Taresh grinnikte zacht. Hij wist dat hij aan dat leider gedoe nog moest wennen. Hij had tenslotte jarenlang in zijn eentje rondgezworven. Maar, het was het waard.