Het was heerlijk weer terwijl een kleine Absol door een groot bos huppelde. Overal waar de kleine Absol keek waren bomen, bomen en nog meer bomen. Natuurlijk waren er ook wel struiken, maar die waren voor Amita niet interessant. Bomen waren vele malen leuker om naar te kijken. In een noodvaart rende de kleine Absol heen en weer over het pad terwijl ze tegen iedere boom die ze zag ‘Hoi boom!’ riep. Ja, het moge duidelijk zijn, Amita was dol op bomen. Niet alleen bood een boom schaduw, hij zorgde er ook nog eens voor dat je droog bleef als het regende en gaf je te eten, mist het een fruitboom was dan. Bomen waren gewoon geweldig! ‘Lieve boom!’ riep Amita tegen een grote eik. De boom had een enorm brede stam en leek wel kilometers hoog de lucht in de reizen. Amita keek langzaam lands de stam omhoog, hoger en hoger, tot ze achterover viel, omdat ze niet verder omhoog kon kijken.

Terwijl ze op haar rug op het pad lag keek ze naar boven. De boom had prachtige groene bladeren en de lucht daarachter was helder blauw. Vrolijk keek Amita met haar grote ogen naar de witte pluizige wolken die voorbij dreven. Het duurde niet lang of de pokémon begon er verschillende vormen in te zien. Bloemen, bomen, Absols en Butterfrees kwamen door de lucht voorbij gevlogen terwijl Amita naar boven staarde. Hoe kregen die Absols het eigenlijk voor elkaar om daar te vliegen? Zij kon namelijk niet vliegen. Of zou ze dat ooit nog gaan leren? Hopelijk wel, want vliegen leek haar gewoon geweldig! Lekker met je vleugels flapperen en je vrij door de lucht bewegen, niemand die tegen je zeurt. Dan kon ze bovenin iedere hoge boom gaan zitten en genieten van het uitzicht.

Opeens kreeg de kleine Absol een geweldig idee. Ze ging in de boom klimmen, dan kon ze van het uitzicht genieten! Vrolijk rolde de Absol om en stond op, waarna ze naar de dikke stam van de boom rende. Haar grote ogen gleden langs de stam naar boven, op zoek naar een tak waar ze bij kon. Links van haar was een vrij dikke en stevige tak, maar daar kon ze niet bij. De Absol zette haar voorpootjes tegen de stam en probeerde zo bij de tak te komen, maar ook nu kon ze er niet bij. Het Absoltje begon te springen naar de tak, hopend dat ze op deze manier hoger zou komen, maar nog wilde het niet. Langzaam welde er grote tranen op in de ogen van Amita en het duurde niet lang of deze krokodillentranen stroomden als watervallen over haar wangen. Luid brullend zat de kleine Absol onder de enorme boom. Ze wilde zo graag naar boven!

OOC: Rowan eerst laten posten graag^^

Met grote, lenige sprongen rende Rowan door het bos. Speurend ging zijn blik over het terrein, langs de bomen en struiken, op zoek naar een pokémon waarmee hij zich kon meten. Voordat hij lid kon worden van de Lustro moest hij een opdracht voltooien. Het enige moeilijke onderdeel was een pokémon vinden die even sterk was als hij. Het verslaan van deze pokémon zou niet zo’n probleem worden. De grote Luxray hield halt en stak zijn neus in de lucht. Luid snuivend nam hij de geuren van het bos en de pokémon die er leefden in zich op. Gras, bladeren, schors en de zoete geur van honing waren te onderscheiden. Verder rook Rowan enkel wat bug en gras pokémon. Ongeduldig snoof hij, rolde even met zijn schouders en rende toen weer verder.

Plotseling bereikte het geluid van rennende voetstappen zijn oren, gepaard met een hoog stemmetje dat vanalles aan het roepen was. Onmiddellijk vertraagde Rowan zijn tempo en sloop hij door het struikgewas. Zijn zintuigen waren tot het uiterste gespannen. De geur van een Absol kwam aandrijven, aan de lichte voetstappen was te horen dat het een klein wezen was en de stem kwam hem op een vage manier bekend voor. Langzaam tijgerde hij onder een struik door, tot hij een kleine open plek in zicht kreeg. In de beschutting van de struik bleef hij liggen terwijl zijn rode ogen onderzoekend naar de kleine pokémon keken.

Het was een kleine absol en zelfs van een afstand waren twee grote, blauwe ogen te zien. De pokémon lag op zijn rug in het gras, maar rolde plotseling om en begon tegen de boom op te springen. Rowan fronste zijn wenkbrauwen, waarom kwam dat onding hem zo bekend voor. Toen zag hij het jonge gezicht, de grote ogen, de korte, wollige pootjes en alles viel op zijn plek. Het was Amita. Zachtjes gromde hij. Wat deed dat kreng hier? Lang geleden had hij haar geprobeerd te gebruiken voor zijn eigen doeleinden, toen hij nog in Helos leefde en waar hij uiteindelijk uit was verdreven door Flynn, de Entei.

Langzaam kroop hij achteruit, hij hoefde niet opnieuw een ontmoeting met deze pokémon. Een hard gehuil teisterde zijn oren en woedend keek hij naar de Absol die nu huilend onder de boom zat. Een kwaadaardige gedachte kwam bij hem bovendrijven en een grijns sierde zijn gezicht. Ze was nu alleen, niemand zou haar missen. Hij kon nu een eind aan haar maken. Lenig kroop hij onder de struik weg en slenterde naar de Absol. “Zeg, heb jij niks beters te doen dan huilen?” snauwde hij naar Amita terwijl hij tegenover haar ging zitten. Er was geen reden om haast te hebben, het zou zo gebeurt zijn.

Dat er ooit zo veel liters water tegelijk uit één kleine pokémon kon komen, dat had vast niemand verwacht. Amita was op dit moment echter het levende bewijs dat het toch mogelijk was om je eigen waterval te maken. Daarvoor had je enkel een grote teleurstelling en nog grotere ogen voor nodig. Goed, en tranen waren natuurlijk ook wel nodig, maar niet iedereen had zoveel traanvocht dat hij of zij de aarde kon doen overstromen.Amita was echter hard op weg om toch een behoorlijke zondvloet te doen onstaan als er niet snel iemand zou komen om de kraan dicht te draaien. Er zou vast wel iemand in de buurt zijn die niet kon tegen huilende kinderen, of natte voeten natuurlijk.

Om de kleine Absol ontstond langzaam aan een enorme plas water die zich met een rap tempo uitbreide. Plots klonk er een harde en zeer onvriendelijke stem naast de kleine huilebalk, welke sniffend haar ogen opende om te kijken wie er bij haar was gekomen. Een grote donkere pokémon zat bij haar, zijn ogen op haar gericht. Haar grote ogen schoten over de pokémon en het duurde niet lang of ze herkende hem. Die stem, dat litteken, die zeer onvriendelijke houding! Het was de Rowan-meneer! Dolgelukkig sprong de kleine Absol omhoog. ‘Hoi meneer Rowan-meneer!’ riep de Absol, haar verdriet compleet vergeten.

Helemaal door het dolle heen begon ze rondjes om de Luxray heen te rennen. Eindelijk had ze de Rowan-meneer gevonden! Na ruim een half jaar zoeken had ze de vreselijk onvriendelijke maar toch reuze interessante pokémon. Na wat wel tich rondjes leken te zijn kwam Amita slippend voor Rowan tot stilstand. Opeens herinnerde ze zich weer waarom ze zo verdrietig was geweest en in haar kleine kopje had zich een geweldig plan ontwikkeld. De Rowan-meneer kon haar vast wel in die boom helpen! ‘Meneer Rowan-meneer, kunt u mij in die boom helpen?’ vroeg ze terwijl ze naar de boom achter haar wees. Met grote smekende ogen keek ze naar de pokémon voor haar. Daar zou hij vast niet omheen kunnen.

Rowan voelde de grote ogen over zijn lichaam schieten en met een klap ontstond er herkenning op het gezichtje van de Absol. ‘Hoi meneer Rowan-meneer!’ gilde de pokémon, waarna deze als een dolle rondjes om hem heen begon te rennen. Rowan zuchtte luid en schudde zijn kop. Wat had hij zichzelf aangedaan? Met samengeknepen ogen volgde hij de pokémon, waarna hij een luide grom liet horen. Het haalde echter niks uit, Amita bleef rondjes rennen. Hij krulde zijn staart langs zijn lichaam zodat het kleine mormel er niet op zou gaan staan. Misschien kon hij haar gewoon een pootje lichten, dan stond ze wel weer stil. Helaas, net toen hij dit wilde doen, stopte de Absol. Ze staarde hem aan met haar enge grote ogen en vroeg iets wat de Luxray niet aan had zien komen. ‘Meneer Rowan-meneer, kunt u mij in die boom helpen?’ Hij trok één wenkbrauw op en keek de Absol verbijsterd aan. “Je de boom in helpen? Waarom zou ik zo’n onderkruipsel als jou helpen? Waarom wil je überhaupt in een boom zitten?” Vol afgrijzen keek de Luxray naar de grote eik en toen weer naar Amita. Hij was vergeten hoe raar ze was.

De grote Luxray leek niet helemaal blij te zijn met haar aanwezigheid en drukke gedrag, maar dat drong niet helemaal tot de kleine Absol door. Daarentegen drong er bijna nooit wat door bij de kleine Absol, dus dat was dan weer niks nieuws. Vrolijk rende het wezentje rond, terwijl ze vaagjes ergens boos gegrom hoorde. Was de Rowan-meneer soms boos? Waarom? Ze had toch niks verkeerds gedaan? Deze gedachten verdwenen echter al snel weer en een nieuw idee kwam in haar op. Een idee met de boom achter haar, voor haar, achter haar (tja, ze rende nog steeds, dus de boom was steeds ergens anders). Slippend kwam de kleine Amita tot stilstand en richtte haar grote ogen op de Luxray voor haar en stelde haar net bedachte vraag.

Rowan leek heel verbaasd over haar vraag en de blik op zijn gezicht deed de Absol in de lach schieten. De enige keren dat ze de Luxray had gezien had hij altijd boos en chagrijnig gekeken, dus deze emotie op zijn gezicht was erg vreemd. "Je de boom in helpen? Waarom zou ik zo'n onderkruipsel als jou helpen? Waarom wil je überhaupt in een boom zitten?" Zeker de helft van wat de Rowan-meneer allemaal had gezegd was niet in het kleine kopje van de Absol doorgedrongen, maar ze wilde wel graag naar boven. 'Als ik daar boven ben kan ik genieten van het mooie uitzicht!' riep het kleine wezentje blij terwijl ze vrolijk op en neer sprong. 'Bovendien wil ik echt heel graag leren vliegen. Dus wilt u mij alstublieft helpen?' Weer werden de grote smekende ogen op de Luxray gericht, hopend dat hij gewoon toe zou stemmen, want ze wilde zo graag leren vliegen!

Amita stuiterde vrolijk op en neer, wat Rowan uitermáte irriteerde. 'Als ik daar boven ben kan ik genieten van het mooie uitzicht!' Met een opgetrokken wenkbrauw staarde hij de Absol aan. Okee, nu was ze helemaal knetter. Waarom zou je vanhet uitzicht willen genieten? Dat was een zinloos tijdverdrijf. Een hoge positie opzoeken om op de uitkijk te gaan staan was wat anders, maar dit was nutteloos. 'Bovendien wil ik echt heel graag leren vliegen. Dus wilt u mij alstublieft helpen?' tetterde de Absol verder. Boos keek Rowan naar de kleine pokémon. Waardeloos mormel. Waarom zou haar helpen. Resoluut stond hij op, waarna hij een briliante ingeving kreeg. “Dus jij wil vliegen? Dan mag je vliegen.” Rowan brulde luid en zwiepte zijn nu zilverkleurige staart naar voren en raakte de Absol vol in haar zij. Grijnzend keek hij hoe de pokémon wegvloog, haar vier poten gespreid terwij lze iets zong wat erg veel op I believe I can fly leek. Vergenoegend zag hij Amita neerstorten. Haar verdiende loon.

OOC: Godmode met toestemming.

Dat de Rowan-meneer met de minuut meer geïrriteerd raakte door haar drukke gedrag en luide aanwezigheid, drong niet helemaal door in het kleine kopje van de Absol. Ze was immers nog maar klein, onbedwongen en heerlijk naïef. Vrolijk vroeg de nietsvermoedende Amita de grote Luxray om hulp. Waarom zou de pokémon haar immers niet helpen? Ze zag niet in dat de pokémon helemaal niet aardig was. Kinderen waren immers puur en geloofden niet in slechte pokémon. Het zag er echter wel naar uit dat de pokémon haar wilde helpen, want hij kwam overeind en nog voordat ze het wist, vloog ze door de lucht.

Blij spreide de Absol haar vier pootjes en begon te zingen:
‘I believe i can flyyyyyyy…..!!!!’
BAF!
‘Auw…’
Helaas voor Amita had haar vlieguitje niet zo lang geduurd. Er had namelijk een enorme eikenboom in de weg gestaan en daar was de pokémon nu frontaal tegenaan gevlogen. Langzaam gleed ze langs de stam naar beneden en belande ze op haar rug op de grond. Daar bleef ze even liggen terwijl de radartjes in haar kopje razendsnel draaiden. Het was wel duidelijk geweest wat er fout was gegaan. Ze had niet goed opgelet en kon ook nog eens niet sturen. Bovendien had Rowan haar verrast. Vrolijk sprong ze overeind, wankelde even doordat alles om haar heen draaide en bleef even staan. Toen de hele wereld weer stil stond rende Amita naar de Rowan-meneer toe. ‘Nog een keer!’ gilde ze blij terwijl ze Rowan naderde. ‘Ik stuurde niet goed, dus kwam ik niet zo ver. Wilt u dat nog eens doen?’

Vals grijnzend keek hij toe hoe de kleine Absol theatraal lang een grote boom naar beneden zakte. De gedachte aan het harde schors dat over haar gezicht moest schuren gaf hem een vergenoegd gevoel. Ergens merkte hij dat de kleine pokémon iets in hem los maakte. Plezier, of in elk geval zijn vorm daarvan. Dat had hij lang niet meer gevoelt. De gedachte hieraan, aan dit leedvermaak, weerhield hem ervan om weg te lopen. Hoe irritant Amita ook was, ze was goed speelmateriaal. Zijn rode ogen keken met zichtbaar plezier naar de pokémon die nu overeind sprong en heen en weer zwalkte als een mens die zich in zijn biertjes had verteld. Opnieuw grijnsde Rowan, de zon legde een bleke schittering op zijn scherpe tanden.

‘Nog een keer!’ gilde Amita terwijl ze als een dolle naar hem toe stoof. Het voelde alsof hij aan het apporteren was, alleen haalde de Absol geen stok, ze wás de stok. ‘Ik stuurde niet goed, dus kwam ik niet zo ver. Wilt u dat nog eens doen?’ De grote, onwetende ogen bezorgde hem alleen maar meer plezier. “Maar natuurlijk kleine Absol.” Zei Rowan met een suikerzoet stemmetje. Zijn staart lichtte zilver op en door zich te concentreren liet hij wat van zijn electrische lading in de Ijzerstaart stromen. De Luxray hoopte ten zeerste dat de klap haar zou Verlammen. Kijken of ze dan nog kon sturen. In een razendsnelle beweging draaide Rowan om zijn as en sloeg de Absol opnieuw weg. Zijn hele lichaam tiltelde. Nu niet alleen van zijn lading, maar ook van onverdorven, kwaadaardig leedvermaak.

OOC: Godmode met toestemming.

Wat was het toch een aardige pokémon die Rowan-meneer. Hij was zo lief en behulpzaam! Hij wilde haar echt helpen bij het vliegen, telkens opnieuw. Amita snapte niet dat deze pokémon altijd alleen was, of dat veel pokémon altijd bang wegrenden als hij eraan kwam. Er was toch niks mis met hem? 'Maar natuurlijk kleine Absol,' klonk de stem van de Luxray boven haar en haar ogen werden (nog) groter van plezier. 'JEEEJ!' riep de kleine pokémon blij en ze stuiterde op en neer.'Okay Amita, concentreer je, je moet goed sturen nu dacht de Absolbij zichzelf en ze probeerde een serieus gezichtje op te zetten. Dit lukte half, maar de serieusheid was alweer verdwenen zodra ze door de lucht vloog.

De klap waarmee ze was geraakt was net als de vorige. Alhoewel, er was toch iets mis. Amita had geen gevoel meer in haar pootjes! Verschrikt keek ze naar haar pootjes, probeerde ze te bewegen, maar het lukte niet! O nee! Hoe moest ze nu sturen? BAF! Met een luide dreun kwam de kleine pokémon tegen een boom aan. Met een plof viel Amita naar beneden, in de struiken, waar ze aan de voet van de boom bleef liggen, niet in staat zich te bewegen.

Het enthousiasme van de Absol leek niet te stuiten, totdat hij haar opnieuw wegsloeg. Hij begreep niet hoe dit leuk kon zijn voor de kleine pokémon, zelf had hij ongenadig veel plezier. Rowan grijnsde kwaadaardig toen hij blauwe vonken over het lichaam van de Absol zag vliegen. Hij had haar werkelijk Verlamt. Opnieuw vloog ze tegen een boom, de doffe klap droeg ver in het bos en het viel hem nog mee dat de boom überhaupt overeind bleef staan. De Absol kwam niet tevoorschijn uit de bosjes.

Rowan bleef aan de grond genageld staan. Ho, daar had hij niet op gerekend! Langzaam, als een leeuw die zijn prooi besloop, liep hij naar de bosjes. Straks zat dat onding hem gewoon op te wachten zodat ze hem kon laten schrikken. Takjes kraakten onder zijn voetzolen en langzaam kwam een klein, wit lichaam in zich. Amita lag roerloos onder de boom. Vermengde gevoelens schoten door Rowan heen. Hij was niet in staat om ze te plaatsen, het enige wat hij wist was dat hij hier weg wilde, nu. Met een ruk draaide hij zich om en verdween hij met grote sprongen het woud in.

Roerloos lag Amita aan de voet van de boom, verdoofd door de klap van haar botsing met de harde boom. Ze was niet dood, noch bewusteloos. Ze was alleen niet in staat haar poten te bewegen. Chargijnig knorde Amita in haar hoofd. Waarom kon ze haar pootjes niet bewegen? Waarom!? Had ze nog wel pootjes? O nee! Straks was ze haar pootjes kwijtgeraakt tijdens het vliegen! Nee! Dan moest ze verder door het leven als pootloos Absoltje! Maar dat wilde ze helemaal niet! Snel! Ze moest weten of ze nog wet pootjes had! Ze wilde haar ogen open doen, maar dat lukete niet. O nee! Was ze haar ogen dan ook kwijtgeraakt? Verdrietig bleef het Absoltje liggen, niet in staat ook maar het kleinste deel van haar lichaam te bewegen. Ze was verdoemd om hier voor altijd te blijven liggen!

Grote tranen welden op in haar ooghoeken. Hé! Ze kon die tranen voelen! Dan had ze dus nog wel ogen! Oeh, en haar oren, haar oren hoorden geluid! Was dat de Rowanmeneer? Was hij nu bij haar? Langzaam kwam het gevoel in haar pootjes terug. Hoera! Ze had nog pootjes! Blij dat ze haar lichaam weer kon voelen en bewegen, besloot het Absoltje de Rowanmeneer te laten schrikken. Die zou vast heel ongerust over haar zijn, omdat ze zich nog niet had bewogen. Heel stilletjes bleef Amita liggen, wachtend op het juiste moment en dan... 'BOE!' Riep het Absoltje, waarna ze haar ogen open deed en haar pootjes naar voren stak, alsof ze iemand wilde grijpen. Boven haar was enkel een groen bladerdak te zien.

Snel sprong het kleine pokémonnetje overeind en keek ze om zich heen. Waar was de Rowanmeneer nou? Haar grote ogen schoten van links naar rechts, op zoek naar de grote pokémon. Was hij soms al weg? Nee, dat kon ze zich niet voorstellen. Misschien... Misschien... Speelde hij wel verstoppertje! Ja, dat was het! Hij was zich aan het verstoppen en Amita moest hem nu vinden! Met een grote grijns sprong het Absoltje blij op en neer. Yay! Ze was dol op verstoppertje! Blij en dolenthousiast verdween Amita het bos in, op zoek naar de verstopte Luxray.

OOC: Zo! Einde van dit topic alweerXD