Het was ochtend. Heel Pokerpg ontwaakte terwijl de eerste zonnestralen over het landschap kropen en de dichte deken van de nacht zich terugtrok. Op de velden ontstond een lichte mist doordat de dauwdruppels op het gras verdampten en als een lichte nevel boven de weides bleven hangen.

Ook Rowan ontwaakte. Doodstil lag de pokémon op een richel halverwege de wand van Groudons Canyon. Hij was niet te zien vanaf de grond, alleen wanneer je bovenop de canyon stond en loodrecht naar beneden keek zou je de Luxray kunnen zien liggen. Rowan lag met zijn kop tussen zijn poten en keek hoe de zon de hemel beklom. Zijn stralen van puur licht probeerde ook de canyon binnen te dringen, maar dit mislukte. Het bleef er donker en verrassend kil. Dit maakte de Luxray echter weinig uit, zijn dikke vacht hield hem warm.

Hij hield wel van deze plek. De stilte, de duisternis en vooral het isolament. Hij was alleen, op alle manieren die maar mogelijk waren en dat beviel hem best. Vaag herinnerde Rowan zich het gevoel van vertrouwen en liefde, maar dat was weggevaagd toen hij was verlaten en verraden, keer op keer. Het was veel makkelijker om je nergens aan te hechten, je nergens durk over te maken.Dan werd je ook niet gekwetst. Rowan zuchtte en keek levenloos naar het condenswolkje dat hij had gevormd. Hij was alleen en dat zou hij blijven.

Met een snelle gang rende een grote, donkere gedaante door een godverlaten oord. Overal waar de pokémon keek was zand en niks anders dan dat. Waar hij precies was wist hij niet. Het enige was hij wist was dat hij al dagen aan het reizen was zonder ook maar één pokémon tegen te komen. Leefde hier eigenlijk wel pokémon? Of waren die eeuwen geleden al weggegaan uit deze enorme zandbak? Keith wist het niet, maar hij hoopte wel eens iemand tegen te komen zodat hij weer eens kon vechten. Het leek alweer eeuwen geleden sinds hij voor het laatst met een pokémon had gestreden. Nu werd het wel weer eens tijd om zijn lichaam andere beweging te geven dan rennen.

Plots kreeg hij een geur in zijn neusgaten. De geur van een pokémon. Keith hield halt, snoof en keek in het rond. De geur was zwak, en dus zette Keith het weer op een rennen. Naarmate hij verder rende werd de geur steeds sterker en Keith grijnsde duister. Op een gegeven moment was de geur zo sterk dat hij weer halt hield en zijn ogen gingen zoekend in het rond. De geur was hier overduidelijk het sterkst, maar waar was de pokémon waar de geur aan toebehoorde? Zijn ogen gingen langzaam omhoog en het duurde toen niet lang of hij had de pokémon gevonden.

Een Luxray lag op een richel en leek niet helemaal op te letten. Keith zette een paar stappen dichter bij de pokémon en gromde. Hij deed echter niks en bekeek de pokémon nog eens goed. Hij kwam hem wel erg bekend voor. Was dit niet de Luxray die hij in Helos had gezocht? ‘Ben jij Rowan?’ grauwde Keith naar de Luxray boven hem. Als dit de pokémon was die hij zocht, dan was dat mooi, anders had hij een mooi slachtoffer gevonden om mee te vechten.

Loom zwiepte Rowan met zijn staart en klauwde hij in het harde steen onder zijn poten. Hij was nu volwaardig lid van de Lustro, stap 1 van zijn plan. De pokémon waren hier echter sterker van geest dan hij had gedacht, het zou misschien wat moeilijk voor hun zijn om hem als leider te accepteren. Maar dat was van later belang. Hij moest nu eerst opklimmen, vertrouwen winnen. Het zou misschien nog best mogelijk zijn Houndoom te bewerken. Rowan was vrij goed in het gebruiken van anderen voor zijn eigen doeleinden.
Plotseling drong er een vaag, regelmatig geluid tot hem door. Rowan hief zijn kop en spitste zijn oren. Het was het geluid van voetstappen, rennend, een grote hondachtige. Was het misschien..? Nee, deze pokémon was groter. In een soepele beweging stond de Luxray op en keek hij in de richting van waar het geluid kwam. Al snel kon hij een grote, zwarte pokémon onderscheiden. Hij snoof, het was duidelijk een Houndoom.

De pokémon hield halt toen hij vlakbij was. Hij keek speurend om zich heen, waarschijnlijk had hij zijn geur opgevangen. Dit vermoeden werd bevestigd toen de Houndoom opkeek en hem eens grondig bestudeerd. Rowan stond doodstil, als een standbeeld. Zijn rode ogen keken recht in die van de pokémon onder hem. ‘Ben jij Rowan?’ grauwde de Houndoom uiteindelijk. Rowan antwoorde niet meteen, in plaats daarvan draaide hij zich om en tuurde hij langs de rotswand. Zijn ogen vonden een lage plateau waar hij sierlijk op sprong. In hoog tempo sprong hij van rots naar rots, hij was enkel te zien als een blauw zwarte streep langs de donkere rotswand. Een spoor van gele vonken lieten zien waar hij langs was gegaan. De laatste vijf meter sprong Rowan naar beneden en met een doffe plof lande hij voor de Houndoom. Zijn haren stonden overeind, de elektriciteit in zijn vacht knetterde en hij gromde luid. “Zo noemt men mij inderdaad. Wie is zo dom om het te vragen?” gromde hij zachtjes. Hij was niet in de stemming.

Zijn vraag had overduidelijk een reactie uitgelokt bij de Luxray. De grote pokémon kwam overeind en begon aan een snelle afdaling naar beneden, waarbij hij vervaagde tot een geel met zwarte streep waarbij meerdere malen electrische vonken opvlogen. Keith bleef de pokémon met zijn bloedrode ogen volgen, zodat hij niet voor verrassingen zou komen te staan. Vrij lichtvoetig landde de Luxray voor Keith op de grond en meteen was voor Keith de vijandige houding zichtbaar. Als in reflex nam ook de Houndoom deze houding aan, zodat hij, als de Luxray zou aanvallen, niet in het nadeel zou zijn. Het geluid van knetterende electriciteit hoorbaar van zijn vacht toen de Luxray begon te spreken, al was het meer grommen.

"Zo noemt men mij inderdaad. Wie is zo dom om het te vragen?" Erg welkom was het niet, maar dat had Keith ook niet verwacht. De pokémon voor hem was immers puur duister, dus een warm onthaal had hij niet verwacht. De pokémon richtte zich op, maakte vol gebruik van zijn enorme grote, en gaf toen grommend antwoord. 'Mijn naam is Keith en ik was in Helos al op zoek naar jou.' Keith wist eigenlijk niet precies wat hij nu wilde, nu hij Rowan gevonden had, aangezien diens duistere beweging hier in PokeRPG niet bestond. 'Terug in Helos wilde ik me bij je aansluiten, maar sinds we hier zijn, heeft dat niet veel zin meer.' Keith keek op de Luxray neer. Had zijn zoektocht nog wel zin gehad?

Zijn houding werd weerspiegeld door de Houndoom. Ergens in zijn achterhoofd waardeerde hij dit. De pokémon was niet dom en had schijnbaar ervaring met zulke situaties. Dat betekende dat de Houndoom al wat levenservaring had en bovendien zag hij er alles behalve zwak en weerloos uit. De zwarte pokémon richtte zich op en Rowan zag dat ze ongeveer even groot waren. Toch leek de andere wat langere doordat hij ranke poten en een zeer mager lichaam had. Door zijn vacht en zwaardere borstkas leek Rowan kleine, maar ook veel massiever. 'Mijn naam is Keith en ik was in Helos al op zoek naar jou.' Verbaasd keek Rowan hem aan en liet zijn vijandigheid wat varen. Het zou dom zijn om de pokémon gelijk te vertrouwen, maar ze stonden in elk geval aan dezelfde kant. 'Terug in Helos wilde ik me bij je aansluiten, maar sinds we hier zijn, heeft dat niet veel zin meer.' Een zucht ontsnapte uit zijn mond en nu ontspande hij zich wel. Zijn blik ving even die van Keith en toen begon hij te ijsberen.

Helos.
Daar had hij zo lang niet meer aan gedacht. Wat was hij jong geweest, onbezonnen. Hij had de woede van de legendarische honden op zich afgeroepen. Hij had klakkeloos dood en verderf gezaait, zonder plan, zonder doel. Wat was hij dom geweest. Het was ook niet vreemd dat hij was verlsagen door Entei, maar het bericht dat Flynn ook in een periode van waanzin was vervallen had hem goed gedaan. Ook zijn pogingen om een georganiseerd verzet op te zetten hadden gefaald, de aanwezigheid van deze Houndoom zou daar weinig aan veranderd hebben. “Ik ben veranderd. Ik was toen dom, onbezonnen. Ik ben vertrokken op zoek naar een nieuw begin.” Rowan keek met een schuin oog naar Keith. “Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen afstand gedaan van mijn ideeën en idealen. Ik heb enkel een andere aanpak gekozen.” De grote Luxray hield halt voor Keith en keek hem onderzoekend aan. “Ik heb me aangesloten bij de Lustro. Dat is een organisatie die hier, in dit land, dezelfde doelen wil behalen die ik zoveel jaren geleden ook voor ogen had. Misschien heb je meer geluk bij hun. Ik kan je nu niet helpen.” Rowan deed een paar stappen naar achteren en keek weg van de Houndoom. Hij verlangde naar zijn eenzame ochtend die hij daar op dat plateau was begonnen.