Een kleine Buneary huppelde door het bos. Ze had zin in wat lekkers; in besjes! En waar anders kon je die vinden? Het bos was vast de perfecte plek. Ze neuriede een vrolijk liedje terwijl ze rondhopste op zoek naar haar favoriete besje. Overal om zich heen hoorde ze Pokémon, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Besjes waren belangrijker! Ergens verderop zag ze een struik met felroze bessen. Pecha bessen! Mimi werd al vrolijk bij de gedachte alleen. Ze hopste twee keer zo snel als eerst naar de struik toe en begon er enthousiast bessen van te plukken. Vrolijk stopte ze er één in haar mond, en toen nog een, en nog een.. Tot haar mondje vol was en ze moest kauwen. Ze liet zich op haar pluizige achterwerk vallen en kauwde vrolijk op de bessen. Zodra die papperig genoeg waren slikte ze ze door. De heerlijke zoete bessen smaakten echt naar meer. Daarom plukte ze er nog een paar die ze op dezelfde manier op smikkelde. Ze had in tijden niet zo lekker gegeten! Nadat ze nog een derde keer haar mond gevuld en leeggegeten had stond ze op en draaide ze vrolijk wat pirouettes. Ze huppelde verder door het bos, op zoek naar andere bessen. Niet alleen de zoete Pecha bessen vond ze erg lekker; ze hield ook wel van het zure van de Aspear bessen. Maar, waren die wel in dit bos te vinden? Er was maar één manier om daar achter te komen, en dat was door ze te zoeken. Al snel kreeg Mimi een struik met felgele bessen in het oog. Ja, dat moesten ze zijn. Ze grinnikte vrolijk en sprong op de struik af, maar voor ze hem bereikt had botste ze tegen een andere Pokémon op. Mimi had hem of haar niet aan zien komen. ''S-sorry!'' piepte ze, terwijl ze met een bange blik naar de Pokémon keek.

Met een klap werd een steen verpulverd, wanneer de brokstukken elk door een blauwe bliksem geraakt werden. Elke geraakte steen veroorzaakte een enorme klap. Op een open plek stond een grote Luxray, blauwe vonken elektriciteit sloegen van hem af terwijl hij geconcentreert naar de stenen keek. Opnieuw vuurde hij een Donder af, zo krachtig dat de grond open spleet en toen het een boom raakte de stam in tweeën werd gespleten. De boom hield stand, waardoor de takken nu treurig naar de grond wezen. Rowan draaide zich om toen er een ritselend geluid achter zich klonk. Hij gromde luid en een Scyter gromde terug. De pokémon sprong naar hem toen, maar Rowan sloeg hem weg met een ijzerstaart. De Scyter stuurde een Magical Leaf op hem af. Rowan grauwde luid en deed zijn Ontlading. De blauwe bliksems vaagden de balderen weg en sloegen de Scyter knock out. Dat was voldoende.

Met een ruk draaide Rowan zich om en rende hij het bos in. Zijn poten veroorzaakten nauwelijks geluid op de bemoste bodem, enkel zijn lichte ademhaling verstoorde de stilte. Door zijn training hadden de meeste pokémon hun veilige hollen en grotten opgezocht. Uit zijn ooghoek zag hij plotseling iets beweging. Meteen hield hij halt en met een plof kwam er iets tegen zijn schouder aan. Grommend keek hij opzij en zag een kleine Buneary op de grond liggen. ''S-sorry!'' piepte de pokémon bang. De angst in zijn ogen deed Rowan weinig. “Wat moet dat hier?” Gromde hij laag, terwijl hij wat van de pokémon wegstapte.

Mimi veegde de tranen uit haar oogjes. Ze was zó geschrokken dat ze bijna moest huilen! Ze zag nu dat de Pokémon waar ze tegenop gelopen was een Luxray was. ''Wat moet dat hier?'' gromde hij op lage toon. Hij deed een stap naar achteren. Lief zag hij er niet uit, hoewel zijn vacht wel pluizig was. ''Ik.. ik..'' stamelde Mimi terwijl er nog meer tranen in haar oogjes verschenen. De Luxray was zoooooo groot, en zij was zooooo klein! ''Het spijt me heel erg, meneer!'' piepte ze. De vraag was ze vergeten. Oh help, wat moest ze toch zeggen? Straks vond hij het niet leuk da ze meneer zei en moest ze wéér sorry zeggen. Zijn grommende stem had Mimi nog banger gemaakt. ''Ik wilde besjes plukken en poef! toen stond u er opeens!'' Ze vond haar uitleg zelf niet goed, maar uit angst durfde ze niet meer te zeggen. Ze krabbelde voorzichtig overeind, bang dat de Luxray haar zou aanvallen. Wat moest ze doen?

OOC: Omg, uberkortheid. Jammer dat er niet veel in jouw post stond wat ik kon kopiëren. D=

Met zijn rode ogen staarde hij de Buneary priemend aan. Wie goed keek zag de waanzin in deze ogen. ''Ik.. ik..'' stamelde de pokémon, terwijl in haar ogen grote druppels van het zilte vocht opwelden wat Rowan zo haatte. Het was zwak, dat hele wezen was zwak. Hij voelde hoe een zekere woede door zijn lichaam stroomde, zijn hersenen verdoofde. ''Het spijt me heel erg, meneer!'' piepte de Buneary. Rowan gromde zacht als antwoord, terwijl hij tegen zichzelf vocht. Hij mócht het niet verliezen. Dat was zwák! Hij was de baas over zijn eigen acties. Ten minste, meestal. Zijn volt maakte het hem soms moeilijk, samen met zijn hoofd. Herinneringen waren soms de ergste triggers. Toen de kleine pokémon weer zwak dwong Rowan zichzelf te luisteren en naar haar te kijken. ''Ik wilde besjes plukken en poef! toen stond u er opeens!'' Dat was dan dom van je! Wilde Rowan schreeuwen. Hij wilde zich ontladen, hij wilde aanvallen, doden. Maar wat was het nut van dat alles? De Luxray haalde eens diep adem in een poging zichzelf te kalmeren en antwoordde toen geforceerd: “Dat was niet erg verstandig. Voor je het weet loop je tegen de verkeerde pokémon aan.” Goed, nu was hij zelf ook niet de beste pokémon om tegen aan te rennen, zeker niet in de toestand waarin hij nu verkeerde. Rowan staarde even naar een boom achter Buneary, bestudeerde de groeven in de bast en de honderden bladeren en hervond een stukje van zijn rust. “Wat doet zo’n kleine pokémon zoals jij hier eigenlijk alleen?” vroeg hij toen. Niet dat hij geïnteresseerd was, maar meer om zichzelf bezig te houden en zich ervan te weerhouden de Buneary in twee bloederige stukken te bijten. “Heb je geen familie, vrienden?” Zijn stem klonk wat gekweld. Dat waren twee dingen die hij niet had en nooit zou krijgen.

OOC: Hoop dat je hier meer aan hebt!

Iets in de blik van de Luxray gaf Mimi echt de rillingen. Ze wist niet wat. Alsof diep in hem een duiveltje zat dat er uit wilde en Mimi wilde opeten. Maar toen de Luxray sprak hoorde Mimi niet veel van dat duiveltje. ''Dat was niet erg verstandig. Voor je het weet loop je tegen de verkeerde pokémon aan.'' De Luxray had gelijk, maar in alle vrolijkheid lette Mimi gewoon niet altijd op. Ze had de neuging haar mondje weer open te trekken en opnieuw 'sorry,' te zeggen, maar besloot dat niet te doen. Ze zag de Luxray staren, waarschijnlijk naar iets achter haar. Daarom draaide ze zich even om. Alleen een boom, gelukkig. De Luxray begon weer te spreken en Mimi richtte zich weer tot hem. ''Wat doet zo’n kleine pokémon zoals jij hier eigenlijk alleen?'' Mimi kon geen antwoord geven. Waarom was ze ook alweer alleen? Ze was hier om besjes te plukken, maar had er niet bij nagedacht dat ze daar iemand voor mee had moeten nemen. ''Heb je geen familie, vrienden?'' vroeg de Luxray vervolgens. Zijn stem klonk lichtjes gekweld, maar Mimi vroeg daar niet naar. ''Nou..'' begon ze. Ze moest echter even denken over haar woorden voor ze verder ging. ''Ik heb wel vrienden en familie.. maar niet hier.'' Ze herinnerde zich dat ze ooit met Toto de bergen in was gegaan, maar dat was alles. Misschien had ze ooit nog wel iemand anders ontmoet, maar dat was ze dan vergeten. ''Mijn ouders weet ik niet veel meer van, want ik ben in gevangenschap geboren,'' sprak Mimi. Haar oren hingen een beetje slap bij de gedachte aan haar oude trainster. Ze was heel aardig geweest.. Maar helaas, we was vrijgelaten en nu leefde ze hier. Ze schudde haar koppie en keek de Luxray aan. ''Ik heet trouwens Mimi.'' Ze wist niet waarom ze zich voorstelde, maar ergens voelde het goed. Mimi dacht dat ze misschien vrienden konden worden, want ze wist neit dat de Luxray eigenlijk van de Lustro was.

De Buneary wist niet meteen een antwoord, nog iets wat Rowan mateloos irriteerde. ''Ik heb wel vrienden en familie.. maar niet hier.'' De Luxray rolde met zijn ogen. Wat een fantastisch antwoord weer. Hij klauwde in de zachte bosgrond, verveeld, ongeduldig. Wat hield hem nog tegen? Het was onetisch, maar zoveel betekende deze pokémon niet voor het bos, het land, de Lustro. Wat lette hem om zijn woede eens op haar te richten. ''Mijn ouders weet ik niet veel meer van, want ik ben in gevangenschap geboren,'' Verrast keek Rowan haar aan. Ook zij was bij de mensen geweest. Haar gezicht stond treurig, maar hij had niet het gevoel dat ze ook maar iets gemeen hadden. Was zijn achtergelaten in een donker bos? Was zij verruild voor een ander, juist toen hij dacht dat alles weer goed zou zijn? Hij trok zijn bovenlip op en begon te grommen. Vaag hoorde hij de Buneary iets zeggen, maar het drong niet tot hem door. Niks drong meer tot hem door. Rowan had het gevoel dat zijn verstand was afgesloten, dat hij enkel een brok energie en elektriciteit was. Opnieuw gromde hij, het was een diep, lang geluid. Hij sloot zijn ogen, hoopte voor de Buneary dat ze zo slim was om weg te rennen. Blauwe schichten elektriciteit sloegen van zijn lichaam, knetterde door zijn vacht. Met samengeknepen ogen brulde hij luid en deed hij een Ontlading. De blauwe schichten schoten overal heen. Enkele seconden later was het voorbij. Rowan opende zijn ogen, maar bleef naar de grond staren. Nog steeds was hij woedend, maar nu vooral boos op zich zelf. Hij was zwák. Hij kon zichzelf niet eens in de hand houden!

OOC: hoop dat je dit niet te snel vind.

In plaats van zelf zijn naam te zeggen reageerde de Luxray met een luide grom. Het gaf Mimi de rillingen en het gevoel dat ze toch geen vrienden konden worden. ''G.. gaat alles goed..?'' vroeg ze bang en zachtjes. Nee, natuurlijk ging niet alles goed. Mimi deed een klein stapje naar achteren. Opnieuw gromde de Luxray, deze keer lang en diep. Mimi deed nog een stapje naar achteren en voelde de boom. Was die zo dicht achter haar geweest, of had ze onbewust nog meer stappen naar achteren gedaan. Plotseling brulde de Luxray en barstte al zijn elektrische energie los. Mimi stond als een standbeeld stil. Ze was zo geschrokken dat ze niet meer kon bewegen. Elektriciteit sloeg overal om haar heen. Hoe moest ze hier uit komen? Als ze zou rennen zou ze zeker geraakt worden. 'Stop' roepen had waarschijnlijk ook geen nut. Mimi zat midden in haar gedachten toen ze opeens één van de stralen haar lichaam voelde raken. Ze verstijfde nu écht en viel voorover. Haar adem stokte. Ze voelde nog een schok door haar lichaam schieten. Ze verloor haar bewustzijn, al voelde ze op het laatst misschien toch nog een schok haar lichaam raken. Haar lichaam stuiptrekte nog wat voor ze doodstil lag, niet meer ademend. Het was gebeurd; de zwakke kleine Buneary leefde niet meer. En er was waarschijnlijk niemand die het wat kon schelen. Ze zou nu nooit terugkeren naar deze wereld, de wereld waar haar vroegere trainster vast al een Lopunny had en meer succes had dan zij. Het was voorbij..

OOC: Neuh, 25 is een mooi getal om dood te gaan xD