Als een schaduw rende Rowan door het woud. Zijn spoor lichte op door de vonken die uit zijn vacht kwamen. Elke aanraking met zijn manen resulteerde in een hard geknetter. De pokémon van de nacht vluchtten weg voor het geluid, voor het licht. Rowan keek omhoog, de maan was nauwelijks te zien door het dichte bladerdak. Hij rende door, zijn volt was hoog en hij wist dat hij zijn energie kwijt moest. Zijn altijd geladen vacht zorgde ervoor dat hij snel teveel elektriciteit in zich had. Iedereen wist hoe gevaarlijk dit was voor een elektrische pokémon en zijn omgeving. Hij dacht terug aan vroeger, hoe zijn leven was gelopen en hoe hij zijn krachtne had gebruikt. Op sommige dingen was hij niet trots, het waren fouten geweest en hij hield niet van fouten. Wel was Rowan trots op hoe hij zijn kracht had verworven, hoe hij zich had bewezen. En nu was het tijd hetzelfde te doen in Pokerpg, bij de Lustro.

Het bos stopte, maar de grote Luxray rende door. Een glinstering sprong in het oog, er was een meer. Helaas zag hij het te laat. Rowan had teveel vaart en met een luide plons knalde hij in het water. Verwoed klauwde hij om zich heen, hij voelde hoe de elektriciteit van zijn vacht zich door het water verspreide. Toen voelde hij echter wat vreemds. Het water gaf ook elektriciteit af. Moeizaam werkte hij zich naar de kant, de Luxray zwom nooit, het was voor hem te gevaarlijk. Zwaar hijgend stond hij op de kant en keek hij naar het meer. Het water golfde door zijn duik en schichten van elektriciteit schoten over het water. Was dit meer geladen?

Met een nieuwsgierige glinstering in haar ogen, keek Houndoom naar het meer voor haar. Ze lag op de grond, te lui om te gaan staan. Electrische vonken schoten zo nu en dan in haar richting, maar kwamen niet ver genoeg om haar te raken. Een electrisch geladen meer… Ze probeerde te bedenken hoe de pokémon deze gemaakt zouden hebben. Zouden gewoon veel electrische pokémon zich hebben verzameld, om vervolgens allemaal tegelijk hun electrische aanvallen op het meer uit te voeren? Of leefde er soms een gigantische groep Lanturn en Chinchou in? Of, wat misschien wel erger was, een uitvinding van mensen. Vermakelijk vuurde Houndoom een zwakke Ember op het meertje af. Er schoten weer vonken omhoog, die direct op de kleine vlammetjes afgingen. Met een zachte ‘plof’ raakten de twee dingen elkaar, om vervolgens als een grijze rookwolk omhoog op te stijgen. Houndoom glimlachte zachtjes. Rookwolkjes maken… Zou dat misschien ooit haar nieuwe hobby worden? Opnieuw vuurde ze een Ember op het raam af. Dezelfde reactie vond plaats. Met een zucht legde Houndoom haar kop op haar poten neer. Zelfs de kleine ontploffingen wisten haar nu al niet meer te interesseren. Blijkbaar had ze toch geen nieuwe hobby gevonden… Langzaam liet ze haar blik over het meer heen glijden. Het water was stil en ongerimpeld, behalve op één plek. Een Luxray zwom door het water heen. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes. Ze had die Luxray al vaker gezien. Ja toch? Ze fronste lichtjes. Ja, ze kende hem inderdaad. Hij was de Luxray die haar had geroepen om zich bij de Lustro aan te melden. Rowan was zijn naam, als ze zich niet vergiste. Hij scheen haar niet op te merken, wat Houndoom vreemd genoeg niet eens erg scheen te vinden. Zwijgzaam keek ze toe hoe hij weer uit het water klom. Hij hijgde zwaar, en keek nu naar het water. Zou hij ook verbaasd zijn over de electrische lading? Moeizaam stond Houndoom op. Ze had de hele dag nog maar weinig gedaan, waardoor haar lichaam stijf was geworden. Luid gapend rekte ze zich uit. Ah, dat was al beter. Zonder al te veel geluid te maken, liep Houndoom op Rowan af. “Vreemd meer, niet?” vroeg Houndoom. Ze glimlachte. Niet omdat ze blij was, maar slechts omdat ze een goed humeur had. Ze was al een tijdje niet meer écht blij geweest. Ze kon natuurlijk lachen, maar dat had bij haar alleen te maken met leedvermaak. “Hoi, Rowan…?” zei ze, twijfelend of ze zijn naam goed had onthouden.

Rowan schudde zich uit, waterdruppels vlogen alle kanten op en zijn vacht knetterde. Vies keek hij naar zijn plakkerige vacht. Hij spitste zijn oren, er kwam iemand aan. Met een ruk draaide hij zijn hoofd en zag een grote zwarte pokémon op hem af komen. Zachtjes snoof hij de toedrijvende lucht op. Het was Houndoom. “Vreemd meer, niet?” zei de pokémon toen ze hem dicht genaderd was. Rowan knikte en keek weer naar het water. Hij dacht na over hoe hij op haar moest reageren. Ze was zijn meerdere, zijn leider. Moest hij dan ook nu formeel optreden? “Hoi, Rowan…?” zei ze twijfelend. Rowan glimlachte. Hij hoorde aan de twijfel toon dat ze niet wist of ze zijn naam goed had. Schattig. Hij keek haar aan en antwoorde rustig. “Gegroet Houndoom.” Hij snoof nogmaals de lucht op, onderzoekend. “Wat brengt jou op deze plek?” vroeg Rowan als in een compromis tussen formeel en informeel.

-Sorry, kort. Moet weg-

“Gegroet Houndoom,” reageerde Rowan. Gelukkig, ze had zijn naam tenminste weten te herinneren. “Wat brengt jou op deze plek?” vroeg hij. Houndoom fronste nadenkend. Die vraag had ze voor zichzelf nog niet een beantwoord. Nu ze erover nadacht, waarom was ze hier eigenlijk? Houndoom maakte een schouderophalende beweging. “Ik zocht eerst een plek om te drinken. Helaas gaat dat hier een beetje moeilijk, aangezien ik word geëlektrocuteerd als ik wat drink,” zei ze met een flauwe grijns. In eerste instantie was ze ook gekomen om wat te drinken. Ze had geen zin om te zoeken naar een ander meer, en had daarom besloten om maar lui op haar plek te blijven liggen. Ze wilde ergens wel iets gaan doen, maar het was veel simpeler om te wachten tot er iets zou gebeuren. Ze hield haar kop scheef terwijl ze weer naar Rowan keek. “En wat brengt jou hier?” vroeg ze vervolgens. Ze keek al snel weer weg, in de richting van het meer. Nu er niets was wat er in zwom leek het een gewoon meer, dat niet elektrisch geladen was. Hoeveel pokémon waren al slachtoffers geworden van het meer, en hadden het aangeraakt zonder zijn ware aard te weten? Ze gokte dat het er veel waren. Het water was helder, en verleidelijk. Als je de verleiding niet kon weerstaan en in het meer zou springen, zonder tegen de elektriciteit te kunnen, was er maar weinig hoop voor je.

-Flutpost, sorry..-

Houndoom leek zelf niet eens te weten wat haar hier bracht. Rowan glimlachte evn geamuseerd terwijl hij de bewegingen van de Houndoom volgde. “Ik zocht eerst een plek om te drinken. Helaas gaat dat hier een beetje moeilijk, aangezien ik word geëlektrocuteerd als ik wat drink,” Rowan beantwoorde haar grijns met een schuine glimlach waarbij zijn witte hoektanden glinsterden. Hij schudden zijn vacht nogmaals uit en hij voelde de vonken over zijn rug lopen. “En wat brengt jou hier?” Rowan keek op en zag de vragende blik van zijn leider. De Luxray wendde zijn blik even af en merkte dat hij zich schaamde. Waarom? Omdat hij zijn volt soms de overhand liet nemen. Dat zijn lichaam hem soms dwong te rennen en hij vaak niet wist waar het hem heen leidde? Nu was een te hoog voltage geen onbekend probleem bij elektrische pokémon, toch wilde hij niet toegeven dat hij geplaagt werd door zoiets zwaks. Toch besloot hij deels de waarheid te spreken. “Gewoon, rennen. Ik moet toch wat met al die energie.” Grijnsde hij breed terwijl hij zijn kraag schudde. Een luide geknetter steeg op uit de vochtige vacht. Rowan bestudeerde de pokémon, haar zwarte vacht, haar hoge poten. Ergens was ze mooi, hoewel hij dit natuurlij knooit zou toegeven. Snel liet hij zijn ogen en zo ook zijn gedachten afdwalen naar het meer. “Ik vraag me af hoe dat meer ooit geladen is geworden?” zei hij peinzend, meer tegen zichzelf dan tegen Houndoom.

-Sorry voor de late, slechte post-

Rowan wendde zijn blik af van Houndoom, wat haar lichtjes deed fronsen. Probeerde hij haar te ontwijken? De Luxray scheen even over zijn antwoord na te denken, voordat hij iets zei. “Gewoon, rennen. Ik moet toch wat met al die energie,” verklaarde hij. Rowan grijnsde breed, en Houndoom glimlachte vaagjes als antwoord. Met een luid knetterend geluid schudde hij zijn kraag uit. Met moeite onderdrukte Houndoom een grinnik. Zelf hield ze er ook van om te rennen. Niet om een speciale reden, maar gewoon. Om haar gedachten naar iets anders te kunnen verplaatsen. Niet naar de dingen waar ze aan zou moeten denken, maar alleen aan de weg voor haar. Wanneer ze ergens overheen zou moeten springen, of ergens een bocht zou moeten maken. Dat was tenminste simpel. “Ik vraag me af hoe dat meer ooit geladen is geworden?” vroeg Rowan zich hardop af. Houndoom grijnsde. Daar zou je natuurlijk meerdere theorieën bij kunnen verzinnen. “Misschien leven er alleen Chinchou en Lanturn in dit meer,” waagde ze een gokje. “Of misschien ligt er ergens een dode electrische pokémon op de bodem, die nog steeds electriciteit afgeeft.” Twee denkrimpels verschenen op Houndoom’s voorhoofd. Kon dat eigenlijk wel? Dat een electrische pokémon na zijn dood nog steeds electriciteit kon afgeven? Zelf was ze geen electrische pokémon, dus daar had ze geen ervaring mee. “Ik vraag me af…” zuchtte ze. “Maar het meer is vast al een hele tijd op deze manier geladen. Ik denk niet dat er ook maar iemand nog in leven is die kan vertellen waarom het geladen is,” zei Houndoom fronsend.

- Flutpost, sorry.. -

Hij zag dat Houndoom een lach onderdrukte, iets wat hem juist deed grijnzen. Waarom voelde hij zich zo op zijn gemak bij deze pokémon? Nu was het ook eeuwen geleden dat hij zo’n ontspannen gesprek had gevoerd. Misschien gewoon het gevoel van veiligheid, ookal was het maar schijn. Hij mocht niet vergeten dat deze pokémon de tweede leider van de Lustro was en dat was ze vast niet zonder reden geworden. Zijn afwezige vraag ontlokte de Houndoom toch een antwoord. “Misschien leven er alleen Chinchou en Lanturn in dit meer,” suggereerde de pokémon. Rowan grijnsde. “Dan wel Chinchou en Lanturn met een voltprobleem.” Grinnikte de Luxray. Een elektrische pokémon stond zijn energie niet zomaar af. “Of misschien ligt er ergens een dode electrische pokémon op de bodem, die nog steeds electriciteit afgeeft.” Rowan rilde even en wende zijn blik af van het rimpelloze water. Dat zou wel niet. Wanneer je de elektriciteit in je systeem niet bij je hield zou het vrij uit stromen. Hij was er aardig van overtuigt dan een pokémon binnen enkele minuten leeg zou zijn. Het beeld van een levenloze, uitgezogen Luxray op de bodem van het meer drong zich aan hem op. Rowan schudde zijn zijn hoofd, zijn kraag knetterde opnieuw en hij schudde zijn volledige vacht om droog te worden.

“Ik vraag me af…” zuchtte de Houndoom. Rowan keek haar aan en probeerde haar gezicht te lezen. “Maar het meer is vast al een hele tijd op deze manier geladen. Ik denk niet dat er ook maar iemand nog in leven is die kan vertellen waarom het geladen is,” Hij knikte. “Dat zal wel ja.” Zei hij afwezig. Het vreemdste was nog wel dat dit tegen zijn kennis in druiste. Wate rkon elektriciteit geleiden, maar opslaan en vasthouden? Daar had hij nog nooit van gehoord. Maar toch lag het bewijs hier voor hem. “Misschien dat één van de Legendary’s het verhaal wel weten.” Zei Rowan, zijn blik op de overkant van het meer gericht. “Misschien moeten we Dustfire maar uitnodigen voor een kopje thee.” Zei Rowan en hij grijnsde naar Houndoom.

“Misschien dat één van de Legendary’s het verhaal wel weten.” Merkte Rowan op. Houndoom snoof lichtjes. In Pokérpg waren verschillende Legendarische pokémon. Het zou kunnen, maar welke legendarische pokémon zou ook maar even in de buurt willen zijn van een Lustro lid, zonder deze aan te vallen? “Misschien moeten we Dustfire maar uitnodigen voor een kopje thee,” zei Rowan grijnzend. Houndoom fronste, en er verscheen een rimpel op haar voorhoofd. Het zou een mogelijkheid zijn geweest. Nou ja, een paar maanden geleden in ieder geval. “Goed plan. Alleen jammer dat ze nu onder bewaking is van zogenaamde goede pokémon. Én dat ze waarschijnlijk helemaal niks weet.” Houndoom glimlachte. Het idee alleen al. Een gesprek hebben met Dustfire, een van de vele personen die ze in de steek had gelaten. Alweer. Het was vreemd. Ondanks dat ze had wat ze wilde, had ze ergens het gevoel dat ze niet tevreden was. Ze wilde iets wat ze nooit meer zou kunnen krijgen. Het idee alleen al was te belachelijk voor woorden. Toch bleef ze het zichzelf afvragen. Hoe zou het zijn geweest als ze niet bij de Lustro was gegaan? Wat ze zeker wist, was dat ze dit gesprek met Rowan niet zou hebben gehad. Een normaal gesprek, iets wat ze tegenwoordig nog maar zelden had. De enige gesprekken die nog normaal genoemd zouden kunnen worden, waren met pokémon die haar niet kenden. Die niks van haar afwisten. Eigenlijk vond ze dat maar beter ook. Pokémon die haar wel kenden schenen haar te ontlopen, alleen maar door de titel die ze had. Dat was jammer, wat juist zíj waren de pokémon waar ze mee wilde praten. Houndoom liet een zucht horen. “Rowan?” vroeg Houndoom, “als wat zie jij mij precies?” Met een blik die tussen zenuwachtig en nieuwsgierig in zat, keek ze hem in de ogen. Ze had hem de vraag al gesteld, zonder dat ze er eerst over na had gedacht. Een kleine flits van spijt was deze keer zichtbaar. Spijt dat ze de vraag had gesteld. Ze wilde weten hoe hij haar zag. Of het slechts als de tweede leider van zijn groep was, of als iets anders. Natuurlijk, hij zou haar ook alleen maar als zijn leider zien, hoopte ze. Als hij haar slechts als een leider zag, hoefde ze zich weinig zorgen te maken. Dan wist ze tenminste dat er één iemand was die ze niet zou kunnen kwetsen door wat ze deed. Niet dat ze iets van plan was, alhoewel dat weinig zei. Ze dacht nooit lang van te voren na over een beslissing. Hoogstens een paar uur van tevoren, zodat ze kon plannen hoe ze iets wilde gaan doen. Zodat ze kon kijken of er nog een weg terug zou zijn. Houndoom beet zachtjes op haar onderlip, en de half zenuwachtige half nieuwsgierige blik was weer terug in haar ogen.

Houndooms reactie verbaasde hem een beetje. Hij had het zeker niet serieus bedoeld, maar Houndoom fronste alsof ze de mogelijkheid werkelijk overdacht. Rowan grijnsde in zichzelf en zakte door zijn poten. Wanneer hij zo op de grond lag leek de Houndoom groot en dreigend, maar toch voelde hij zich ontzettend op zijn gemak. Veilig haast. Toch merkte hij hoe hij constant zijn omgeving afspeurde, hoe zijn oren constact het kleinste geluid hoorden. Nee, volledig veilig en ontspannen zou hij zich wel nooit voelen. “Goed plan.” Zei Houndoom en sarcarsme doorklonk in haar stem. “Alleen jammer dat ze nu onder bewaking is van zogenaamde goede pokémon. Én dat ze waarschijnlijk helemaal niks weet.” Rowan fronste en staarde over het water. Stom, Dustfire was laatste herrezen en wist niks meer over haar vorige leven. Daar had hij aan moeten denken. Dat deed zijn opmerking wel een beetje teniet. Misschien had hij beter Silverbreeze kunnen zeggen.

De Luxray zuchtte even en rolde op zijn rug. Zijn nattte vacht plakte op zijn buik, samen met wat verdwaalde grassprietjes. Met zijn voorpoten voor zijn borstgevouwen keek hij even naar de donkere lucht. Het was bewolkt, maar het zag er niet naar uit alsof het gauw zou gaan regen. De wind joeg de wolken over hem heen, kleuren vermengden zich, schoven over elkaar heen en vormden zo een grijs verfpallet. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar Houndoom die in haar eigen gedachten verzonken leek te zijn. Hoe zou het zijn om haar gedachten te kunnen horen? Alsof hij een deurtje in haar hoofd kon plaatsen en zo kon zien wat haar bezig hield. Het intrigeerde hem in zo’n grote mate dat hij begon te twijfelen aan zijn eigen geestelijke gezondheid. Wat zou die Houndoom hem nou weer boeien? Nogal veel dus.

Rowan onderdrukte nog een zucht en rolde weer om. In een vlugge beweging strekte hij zijn poten en kwam weer overeind in dezelfde beweging. “Rowan?” De Luxray keek op en ving Houndoom’s blik. Hij hield zijn kop een beetje scheef en keek haar onderzoekend aan. “Als wat zie jij mij precies?” Haar blik werd intens vragend, toen zag hij een zweem van spijt. Hij wendde zijn blik af en overdacht haar woorden. Haar ogen verrieden haar, ze had meer van zich bloot gegeven dan ze had gewild. De vraag leek haast, dubbelzinnig. “Natuurlijk zie ik jou als mijn meerdere, mijn bevelhebber om het formeel te zeggen.” Rowan koos zijn woorden zorgvuldig. Hij zou geen misbruik maken van haar zwakke moment, hij wílde haar niet kwetsen. Hij keek om en keek haar doordringend aan met zijn felle, gele ogen. “Als we elkaar langer kenden zou ik je mijn vriend noemen, maar gezien de tijd die we met elkaar hebben doorgebracht den kik niet datdie term al van toepassing is.” Rowans uitdrukking werd zachter. “Ik denk dat ik voor ons beiden spreek als ik zeg dat we ons niet makkelijk met iemand inlaten.” De Luxray wendde zijn doordringende blik af om zijn eigen, zwakke moment te verhullen.

“Natuurlijk zie ik jou als mijn meerdere, mijn bevelhebber om het formeel te zeggen.” Was Rowan’s antwoord. Met moeite zorgde Houndoom ervoor dat ze haar gezicht in zijn plooi hield. Natuurlijk, dat antwoord had ze van hem kunnen verwachten. Slechts een leider. Ze sloeg haar ogen kort neer. Vaagjes besefte ze dat ze had gewild dat hij haar als meer dan alleen dat zag. Maar waarom? Ze wilde niemand in de problemen brengen. Net toen ze wilde antwoorden, begon Rowan weer te praten. “Als we elkaar langer kenden zou ik je mijn vriend noemen, maar gezien de tijd die we met elkaar hebben doorgebracht denk ik niet dat die term al van toepassing is,” zei hij. Rowan stopte kort, en ging weer verder. “Ik denk dat ik voor ons beiden spreek als ik zeg dat we ons niet makkelijk met iemand inlaten.”

Houndoom fronste lichtjes. Was dat werkelijk zo? Dat ze zich niet makkelijk met een ander inliet? Ze had er zelf nooit echt op gelet. Was het mogelijk dat een ander meer over haar te weten was gekomen, dan dat ze zelf wist? Ze kneep haar gesloten ogen samen, terwijl ze probeerde herinneringen op te halen. Ja, ze had al veel pokémon ontmoet. Maar of ze ook echt bevriend was met iedereen? Nee, dat durfde ze niet te zeggen. Alleen de pokémon waar ze werkelijk dingen mee had beleefd, kon ze nog tot vrienden rekenen. Nou ja, ex-vrienden. Ze zagen haar nu waarschijnlijk alleen maar als een vuile verader, en dat kon ze hen moeilijk kwalijk nemen.

Houndoom opende haar ogen weer, en ze deed een poging om Rowan aan te kijken. “Je hebt gelijk…” mompelde ze. Een vage glimlach verscheen op haar gezicht. “En de mensen waar ik me wél mee heb ingelaten, heb ik tot nu toe alleen maar teleurgesteld…” Houndoom snoof, geïrriteerd door haar eigen gedrag. Ze wilde niemand teleurstellen. Misschien was dat gewoon wat ze was. Niet de zogenaamde Houndoom die dood en verderf zou moeten zaaien, maar de Houndoom die alleen maar anderen teleur zou kunnen stellen. En zichzelf, niet te vergeten. Haar glimlach ging over op een grijns. “Ik hoop voor je dat je niet het volgende teleurgestelde slachtoffer bent.” Houndoom’s grijns verdween weer, en ze wendde haar blik van Rowan af. Ze keek naar het meer. Maar wat als hij dat wel zou zijn? Ze wilde niemand meer teleurstellen. Maar was dat voor haar wel mogelijk? Misschien lag er een vloek over haar heen, waardoor ze anderen alleen maar teleur kon stellen.

Houndoom fronste bij zijn laatste opmerking. Hij hoopte dat hij de pokémon niet verkeerd had ingeschat, dat ze juist te goed van vertrouwen was en dat ze hem nu een ongelofelijke sukkel vond, omdat hij haar daarvoor aan had gezien. Op een of andere manier dacht hij niet dat hij dat zou overleven, figuurlijk gesproken dan. “Je hebt gelijk…” mompelde Houndoom. Rowan keek op en ving haar blik. Gelukkig wist hij zijn opluchting te verbergen. Het was eigenlijk niet echt iets positiefs. “En de mensen waar ik me wél mee heb ingelaten, heb ik tot nu toe alleen maar teleurgesteld…” De Luxray zond haar een verbaasde blik. Dacht ze daar werkelijk zo over? Rowan groef even in zijn eigen herinneringen. De mensen en pokémon waar híj zich mee had ingelaten hadden hém juist teleurgesteld. Het had hem gehard, hem gevormd tot wat hij nu was.

Hij keek zijdelings naar de grote, slanke Houndoom. Was ze werkelijk zo hard voor zichzelf? Of stonden ze werkelijk elk aan één kant van deze gebeurtenissen? Rowan probeerde zich in te denken hoe het was geweest wanneer het andersom was geweest, wanneer hij zijn trainer in de steek had gelaten. Een gevoel van walging kwam in hem op en hij proefde een bittere smaak op zijn tong. Misschien was het nog wel moeilijker om iemand te verlaten dan om verlaten te worden. “Ik hoop voor je dat je niet het volgende teleurgestelde slachtoffer bent.” Rowan stootte een harde, blaffende lach uit. Het was lang geleden dat hij dat geluid geproduceerd had en voelde vreemd, rauw aan. “Ik kijk wel uit. Mij krijg je niet zo makkelijk klein.” Hij grijnsde, maar zag dat Houndoom er blijkbaar erg mee zat.

Twijfelend deed hij een stap naderbij en ging naast haar staan. “Hé, maak je geen zorgen. Je stelt hier niemand teleur. Je doet je werk echt geweldig en je bent een fijn persoon om mee te praten. Wat kunnen we nog meer van je verlangen?” Hij sprak expres in het meervoud, zodat het niet te persoonlijk klonk. Het liefst had hij er nog achteraan gezegt hoe ze hem op zijn gemak stelde, hoe makkelijk hij het vond om zo met haar te praten. Maar dat zou waarschijnlijk een tegenovergesteld effect hebben van dat hij nu wilde.

Rowan’s reactie was een harde, blaffende lach. Houndoom haalde haar neus op een verontwaardigde manier op. Lachte hij haar nou uit? Houndoom klemde haar kaken straks op elkaar, om haar gezicht in plooi te houden, en hem niet kwaad aan te kijken. “Ik kijk wel uit. Mij krijg je niet zo makkelijk klein.” Rowan grijnsde, alhoewel Houndoom het niet bepaald grappig vond. Houndoom bleef zwijgen, en ze draaide haar kop naar het meer, alsof er iets interessants gebeurde. Het was geen grap geweest. Ze had gemeend wat ze had gezegd. Waarom nam hij haar niet serieus? Rowan stapte op haar af, en ging naast haar staan. Een zorgelijke frons verscheen op Houndoom’s voorhoofd. “Hé, maak je geen zorgen. Je stelt hier niemand teleur. Je doet je werk echt geweldig en je bent een fijn persoon om mee te praten. Wat kunnen we nog meer van je verlangen?” zei hij. De frons op Houndoom’s voorhoofd verdween niet. Een fijn persoon? Zij? Ze praatte vrijwel nooit met iemand. Hoe kon ze dan ooit een fijn persoon zijn om mee te praten? En als hij met ‘we’ de Lustro leden bedoelde, dat zat hij er naar haar mening nog verder naast. Sinds ze de tweede Lustro leider was, had ze nauwelijks gesprekken gehad met de leden. Hoogstens oppervlakkige gesprekken, die al snel over was. Nu Houndoom er over nadacht, was dit een van de zeldzame keren dat ze een écht gesprek had met een van de leden. “Hoe weet je dat zo zeker?” vroeg Houndoom. Ze snoof op een lichtelijk geïrriteerde manier. Ze keek opzij om Rowan’s kop te kunnen zien. Haar mondhoeken krulden wat omhoog, tot een vage glimlach. “Hoe kan je er zo zeker van zijn dat ik jou niet klein kan krijgen?” vroeg ze. Ze knipperde een paar keer, alsof ze een klein kind was dat een onschuldige vraag stelde.

Rowan keek onderzoekend naar het fronsde gezicht van Houndoom. Waar was dat deurtje in haar hoofd wanneer hem nodig had? Hij onderdrukte een zucht en blies in plaats daarvan hard de lucht uit zijn neusgaten. Verdomme, had hij het nou toch verpest? Was ze boos? Gekwetst? Argh, meisjes! “Hoe weet je dat zo zeker?” Beet Houndoom hem toe. Hij richtte zijn gele ogen op haar en keek de Houndoom aan met een geamuseerde grijns. Wat nou? Dacht ze nou echt dat hij zo zwak was? Hij had een persoonlijk afweersysteem dat waarschuwde wanneer er iets zou gebeuren dat hem op wat voor manier dan ook schade toe zou brengen. Ze snoof, waaruit bleek dat ze geïrriteerd was. Geïrriteerd, niet boos. Dat deed hem nog breder grijnzen.

Ze keek opzij en hij verdronk even in de bruine glans van haar ogen. Ze keek haast kinderlijk en lachtte er liefjes bij. “Hoe kan je er zo zeker van zijn dat ik jou niet klein kan krijgen?” Hij hief zijn wenkbrauwen. Daagde ze hem nou uit? Ha, dat ging hij winnen. Opnieuw lachte Rowan, het geluid begon al weer wat vertrouwder te klinken. “O, ik ben een grote jongen hoor.” Hij grijnsde naar haar. “Of ben je zo vreselijk? Mag ik vragen wat je hebt meegemaakt dat jou zo overtuigd van het feit dat je míj pijn kan doen?” Hij vroeg het misschien wat te formeel, maar hij kon het niet anders formuleren. De Luxray hief opnieuw zijn wenkbrauwen en keek haar vragend aan.

“O, ik ben een grote jongen hoor.” Houndoom snoof. Een grote jongen. Ja, qua lengte misschien. Vanuit haar ooghoeken probeerde ze de gezichtsuitdrukking van Rowan te zien. Hij grijnsde. “Of ben je zo vreselijk? Mag ik vragen wat je hebt meegemaakt dat jou zo overtuigd van het feit dat je míj pijn kan doen?” vroeg hij. Houndoom tuitte haar op elkaar geperste lippen. Wat ze allemaal had meegemaakt. Als ze alles zou vertellen, was ze volgend jaar nog niet klaar. “Ja, dat mag je vragen,” antwoordde Houndoom. Kon ze wel vertellen wat ze allemaal had meegemaakt? “Goed. In grote lijnen heb ik mijn vorige roedel teleurgesteld, omdat ik niet bloeddorstig genoeg was, heb het enige persoon dat ooit van mij hield laten sterven, heb iedereen die mij vertrouwde in de steek gelaten door bij de Darkside te gaan, de groep die nu dus de Lustro is, heb mijn vertrouwen bij de Dark Side leden beschaamd door weer uit de groep te gaan, heb er voor gezorgd dat het persoon dat ik probeerde te beschermen juist het slachtoffer werd, en heb vervolgens voor de tweede keer iedereen teleurgesteld omdat ik weer bij de Lustro ben gegaan,” zei Houndoom. Haar adem was gehaast en onregelmatig door de lange zin. Ze ademde diep in, en kreeg haar ademhaling weer onder controle. Ze glimlachte flauwtjes. “Er is natuurlijk nog veel meer gebeurd, maar… dan zou het zo lang duren,” zei Houndoom fronsend. Nog nooit eerder had iemand gevraagd wat haar allemaal was overkomen. En eerlijk gezegd had ze er voorheen ook nooit over willen praten.

Het voelde anders om bij Rowan te zijn. Ze kende hem pas net, maar toch voelde het vertrouwd. Alsof ze herenigd was met iemand die ze al een lange tijd kende, zonder het daadwerkelijk te beseffen. Ze sloeg haar ogen neer, en zonk weg in haar gedachten. Ze had zojuist de herinneringen verteld waar ze niet aan herinnerd wilde worden, en had dat nu pas door. Waarom had het zo gemakkelijk geleken om alles er zomaar uit te flappen? Ze klemde haar kaken op elkaar, en deed haar ogen weer open. Ze keek strak voor zich uit, terwijl ze probeerde haar gezicht in zijn plooi te houden. Ze keek naar de vonken op het meer. Hoe ze op het water dansten, zonder zich ook maar iets van elkaar aan te trekken. Ze bewogen zonder echt van plek te verwisselen. Ze waren er, zonder elkaars bestaan te hoeven erkennen. Kon dat maar net zo zijn met herinneringen. Dat ze er wel waren, maar dat je ze kon bekijken alsof ze niet van jou waren. Dat de vreugde en pijn die er in af te lezen waren van een ander afkomstig waren, zodat je niet telkens een brok in je keel hoefde weg te slikken als je er aan dacht. Ja, kon dat maar. “Wat is er met jou gebeurd dat je denkt dat ik je niet klein kan krijgen, als ik vragen mag?” vroeg Houndoom. Haar stem klonk verrassend normaal, vond Houndoom. Hij sloeg niet over, en brak niet. Goed, hij klonk misschien ietwat schel, maar dat kon verholpen worden. Houndoom draaide haar kop opzij naar Rowan.

-Sorry voor het late posten..-

Houndoom tuitte haar lippen en staarde voor zich uit. Was het te persoonlijk geweest? Het was dan ook zo makkelijk om tegen haar te praten. Haar dingen te vertellen en te vragen en oprecht geïnteresseerd te zijn in haar verhaal. Rowan klemde even zijn kaken op elkaar. Was hij wel zo zeker van het feit dat ze hem niet kon kwetsen? Want zoals het nu ging liet hij zich juist teveel in met de pokémon. En wanneer je iemand toe liet in je leven, je gevoelens, juist dan werd je gekwetst. Misschien kon hij beter afstand nemen voordat het te laat was. Hij keek opzij en zag de twijfeling in haar gezicht. Nee, daar was het al te laat voor. Waarschijnlijk kon hij zich er niet toe zetten om nu weg te gaan. “Ja, dat mag je vragen,” antwoorde Houndoom en Rowan grijnsde opgelucht. Nu had hij een excuus om zijn opdringerige, zogenaamd slimmere gedachten te verdringen. Het was onbeleefd om weg te gaan wanneer iemand iets wilde vertellen, zeker wanneer het je meerdere was. “Goed.” Begon Houndoom. Rowan spitste zijn oren en besloot haar verhaal grondig te analyseren. “In grote lijnen heb ik mijn vorige roedel teleurgesteld, omdat ik niet bloeddorstig genoeg was,” Terwijl ze dat nu wel is. Rowan fronste en luisterde verder. “heb het enige persoon dat ooit van mij hield laten sterven,” Hij beet op zijn lip om hier niet op in te gaan. “heb iedereen die mij vertrouwde in de steek gelaten door bij de Darkside te gaan, de groep die nu dus de Lustro is, heb mijn vertrouwen bij de Dark Side leden beschaamd door weer uit de groep te gaan,” Vreemde beslissing. Ik had het waarschijnlijk niet aangedurft. Dacht hij waarderend. “heb er voor gezorgd dat het persoon dat ik probeerde te beschermen juist het slachtoffer werd, en heb vervolgens voor de tweede keer iedereen teleurgesteld omdat ik weer bij de Lustro ben gegaan,” De Luxray was in verwarring gebracht door haar eennalaatste zin. Ze had iemand beschermt, maar die was het slachtoffer geworden? Daar zat vast nog een verhaal achter. Wie was het geweest? Dustfire? Of was dat een heel ander scenario geweest?

Ondanks deze onthulling werd ook een andere zin in zijn hoofd herhaald als een echo in een put. Heb het enige persoon dat ooit van mij hield laten sterven… Ze had van iemand gehouden. Rowan knauwde even op zijn onderlip. Hij had alleen genegenheid voor zijn trainer gevoeld. Verder had hij zich nog nooit aangetrokken gevoeld tot een ander van zijn soort. Houndoom’s stem haald ehem uit zijn gedachten. “Er is natuurlijk nog veel meer gebeurd, maar… dan zou het zo lang duren,” Rowan glimlachte terug. Zou ze het hem willen vertellen als hij het vroeg? Of was het wreed om haar al die herinneringen te laten herleven. Want hij wist hoe het was, herinneringen die je continu achtervolgden en zelfs wanneer je ze terug wist te dringen spookten ze door je dromen. Hij wierp een blik opzij en merkte nu pas op hoe dichtbij Houndoom was. Zijn hart begon sneller te pompen en Rowan moest nu echt moeite doen om zijn volt onder controle te houden. Het laatste dat hij wilde was de Houndoom een schok geven. “Wat is er met jou gebeurd dat je denkt dat ik je niet klein kan krijgen, als ik vragen mag?” Rowan schrok op en staarde Houndoom wat verwilderd aan. Zijn verhaal? Was hij klaar voor zijn verhaal? Zij was ook sterk geweest.

Hij slikte even en dacht kort na. “Mijn verhaal is voornamelijk buiten Pokerpg. Toen ik heel jong was werd ik al gevangen door een trainer.” Hij liet zijn naam achterwege, maar van binnen voelde hij de teleurstelling in zijn trainer, Jules. Hij kon hem niet haten, het was niet zijn schuld geweest. Hij sloot even getergt zijn ogen en vertelde verder met gesloten leden. “Ik evolueerde al gauw, ik hield van mijn trainer. Tot hij een andere jongen ontmoette die andere.. idealen had. Hij geloofde enkel in de kracht van eenpokémon. Mijn trainer veranderde en ik weigerde voor hem te vechten. Hij liet me achter in een bos, waar ik enkele maanden heb.. geleefd.” Het laatste woord was sarcastisch. Hij had nauwelijks geleefd. Hij had gegeten, gevochten en voornamelijk als een idioot gerent. De herinneringen waren een waas, enkel de pijn was een duidelijke factor geweest. “Na een ongeluk werd ik opnieuw gevangen. Ik besloot mijn verleden achter me te laten. Opnieuw liet ik me in met een mens. Ik werd sterker, maar evolueerde niet. Ze ruilde me voor een Ampharos. Daarna heb ik veel trainers gehad, maar daar kan ik me weinig van herinneren.” Hij zweeg en opende zijn ogen. Hij was misschien halverwege, maar zijn verhaal klonk al zoveel langer dan dat van Houndoom. Zeurde hij nou niet? Hij slikte even en besloot door te gaan. “Op een dag had ik een helder moment. Ik werd wakker, als het ware. Ik was bij een professor, opgesloten in een glazen kist. Ik geloof dat ze mijn statische vacht onderzochten. In elk geval knapte ik, evolueerde naar een Luxray en blies de boel op. Ik heb veel gereist, heb in een land, Helos, een greep naar de macht gedaan, maar ik was te naïef. Ik vertrouwde enkel op mijn kracht en ben door een Entei uit het land verdreven. Nu ben ik hier en nu ken ik jou.” Rowan keek op glimlachte zwakjes en staarde nietsziend naar de grond. Er was maar een woord voor zijn huidige toestand. Hij. Was. Zwak.

-0.o inspibom =D-

Stilzwijgend keek Houndoom weer naar het meer. Zou Rowan antwoord geven op haar vraag? Hij zou er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om niets te willen vertellen. “Mijn verhaal is voornamelijk buiten Pokerpg. Toen ik heel jong was werd ik al gevangen door een trainer.” Begon hij. Houndoom keek weer op van het meer, naar Rowan. Een trainer dus? Zelf had ze maar weinig ervaring met trainers. Ze had ze natuurlijk wel eens gezien en bevochten, maar had nooit echt contact met ze gezocht. Ze vond mensen maar hinderlijk. Ze stonden alleen maar in de weg, en vernietigden de natuur. Aandachtig luisterde ze naar de rest van Rowan’s verhaal. “Ik evolueerde al gauw, ik hield van mijn trainer. Tot hij een andere jongen ontmoette die andere.. idealen had. Hij geloofde enkel in de kracht van een pokémon. Mijn trainer veranderde en ik weigerde voor hem te vechten. Hij liet me achter in een bos, waar ik enkele maanden heb.. geleefd. Na een ongeluk werd ik opnieuw gevangen. Ik besloot mijn verleden achter me te laten. Opnieuw liet ik me in met een mens. Ik werd sterker, maar evolueerde niet. Ze ruilde me voor een Ampharos. Daarna heb ik veel trainers gehad, maar daar kan ik me weinig van herinneren. Op een dag had ik een helder moment. Ik werd wakker, als het ware. Ik was bij een professor, opgesloten in een glazen kist. Ik geloof dat ze mijn statische vacht onderzochten. In elk geval knapte ik, evolueerde naar een Luxray en blies de boel op. Ik heb veel gereisd, heb in een land, Helos, een greep naar de macht gedaan, maar ik was te naïef. Ik vertrouwde enkel op mijn kracht en ben door een Entei uit het land verdreven. Nu ben ik hier en nu ken ik jou.”

Houndoom’s bek was lichtjes opengevallen door Rowan’s verhaal. Ze had altijd al gedacht dat trainers vreselijk was. Rowan had haar vermoedens bevestigd. Nou ja, voor de helft. Als ze zijn verhaal geloofde hoefden ze niet perse vreselijk te zijn, en konden ze ook liefhebbend zijn. Waarschijnlijk was het liefhebbende deel van de mensen maar klein, bedacht Houndoom. Ze was verbaasd geweest toen hij had verteld over zijn greep naar de macht. Zou hij volgelingen hebben gehad? Houndoom gokte van niet, aangezien hij ze er niet bij had vermeld. Eigenlijk was het dan niet eens zo heel vreemd dat hij had gefaald. De Lustro was daarom ook sterk omdat ze verenigd waren. Als ze allemaal afgezonderd van elkaar hadden geprobeerd om pokrpg te veroveren, zou dat ze natuurlijk niet zijn gelukt. Nee, de kracht lag in samenwerking van de leden. In gevechten, tenminste.

Zwakjes glimlachend staarde Rowan naar de grond. Houndoom fronste lichtjes. Zover zij iets van lichaamstaal afwist, voelde Rowan zich… hoe omschreef je dat? Verdrietig? Nee, het was anders. “Ach, kop op,” zei Houndoom in een poging om hem op te vrolijken. Damn, wat was ze toch slecht in dit soort dingen. Kwam het misschien omdat ze nooit probeerde om iemand op te vrolijken? Sterker nog, iemand was haar altijd voor. Zou er misschien ergens een cursus zijn waar je kon leren hoe je iemand moest opvrolijken? Dat zou nog eens iets zijn… “Je bént er tenminste nog,” Zei Houndoom. Het was er anders uitgekomen als dat ze bedoeld had. Een diepe frons verscheen op Houndoom’s voorhoofd. Nee, dat had ze vast verkeerd gezegd. Wat zou ze moeten doen? Ze kon moeilijk opnieuw iets zeggen. Dat zou het alleen maar meer afkraken. Met moeite kreeg ze haar gezicht weer in zijn plooi, terwijl ze hoopte dat ze het niet al te erg had verpest.

Hij keek schalks opzij en zag de ongelovige uitdrukking op Houndoom’s gezicht. Ergens was hij blij dat hij zo’n indruk had gemaakt. Maar iets zat hem dwars. Hij had wel degelijk mensen én pokémon teleurgesteld. In eerste plaats: Jules. Hij had geweigerd te vechten en hem daardoor verraden. Ten tweede: de pokémon in Helos. Hij had zijn missie gefaald, hij had zijn volgelingen zonder een blik achterom in de steek gelaten. Nu bleek wel weer dat zijn verleden hem letterlijk zou achtervolgen. Keith had hem gevonden en ook Amita was terug gekeerd in zijn leven. Niet dat hij veel om zijn helpers had gegeven. Ze waren werktuigen geweest. Licht verafschuwd schudde hij zijn kop. Hij was geen haar beter dan de mensen.
En als laatste: zichzelf. Hij was zichzelf zo vaak verloren. Hij had zichzelf zwaar teleurgesteld door te vluchten uit Helos, zich teleurgesteld door zich te laten onderwerpen aan de macht van de mensen en hun vreselijke experimenten. Rowan klemde zijn kaken op elkaar en tilde licht zijn bovenlip op. Hij begreep Houndoom nu beter, maar het ging hem ten koste van zijn gemoedsrust. De pokémon maakte zoveel in hem los, bracht zoveel in hem naar boven. Zijn gele ogen staarden naar de grond, maar voorzich zag hij heel andere beelden dan het dorre gras tussen zijn klauwen. Voor het eerst dacht hij terug aan Helos, aan Keith, Dragon, Gina. Ergens had hij om hun gegeven, maar niet zoals hij nu om Houndoom gaf. Nee, Houndoom was speciaal. Hij onderdrukte een rilling. De gedachte maakte hem bang en dat was logisch. Wat volgde op zo’n gevoel was teleurstelling en pijn.

“Ach, kop op,” zei Houndoom. Haar stem haalde hem terug naar de werkelijkheid als een visser die een Magicarp binnenhaalde. Hij keek op en rolde even met zijn schouders. Zijn vacht was al weer aardig droog en de vonken in zijn vacht bedaarden. Hij glimlachte naar haar. Nu had hij alleen nog maar meer bewondering voor de pokémon. Zijn leek zoveel sterker dan hem op dit moment, hij lééd onder zijn verleden. Zij waarschijnlijk ook, maar wel in stilte, achter haar masker. Houndoom had dat van hem in één keer lek geprikt. “Je bént er tenminste nog,” De toon klonk verkeerd en ze fronste haar voorhoofd. Rowan grijnsde. Blijkbaar was ze niet erg goed in deze dingen. Hij vond het.. aandoenlijk. Het toonde haar zwakte. Hij twijfelde en streek toen lichtjes met zijn neus over de rimpel op haar voorhoofd. “Je fronst te vaak. Maak je niet zoveel zorgen, dan doe ik dat ook niet.” Hij glimlachte bemoedigend en keek haar nadenkend aan. “Mijn verleden heeft mij gevormd en ik moet er nog op een gepaste manier afstand van doen. Wegstoppen werkt niet altijd. “ Zijn grijns werd breder. Hij duidde op dit gesprek en haar invloed op hem. Het was eng, maar op een vreemde manier.. aangenaam.

Houndoom voelde een zachte aanraking op haar voorhoofd. Rowan’s neus ging zachtjes over de rimpel op haar voorhoofd. Haar instinct zei haar dat ze zou moeten wegdraaien met haar kop. Hem laten zien dat ze zoiets niet hoefde te tolereren. Vreemd genoeg leek het of haar hoofd niet in beweging kon komen. Het weigerde simpelweg om haar bevelen op te volgen. Houndoom klemde haar kaken op elkaar. Rowan was een vriend. Niet meer dan een vriend. Waarom zou het dan zo moeilijk zijn om met haar hoofd te schudden? Ze voelde zijn neus niet meer op haar voorhoofd, en de frons was vreemd genoeg verdwenen.

‘Je fronst te vaak. Maak je niet zoveel zorgen, dan doe ik dat ook niet.’ Zei Rowan, en hij begon te glimlachen. Houndoom dwong zichzelf om terug te glimlachen, met een glimlach die er vreemd genoeg nog normaal uit zag ook. ‘Mijn verleden heeft mij gevormd en ik moet er nog op een gepaste manier afstand van doen. Wegstoppen werkt niet altijd.’ Rowan’s grijns werd breder. Zonder het te kunnen tegenhouden, glimlachte ze bijna automatisch terug. Houndoom wendde haar blik af. Ze gedroeg zich als een idioot, zonder ook maar te weten waarom. Ze voelde zich vreemd, alsof een onbekende haar lichaam was binnengeslopen. Ze wilde de onbekende bevechten, en hem uit haar lichaam drijven, zodat ze verder kon gaan met haar leven. Ze wilde geen wandelend huppeltutje worden dat automatisch begon te glimlachen als iemand iets positiefs zei. Nee, zo wílde ze domweg niet meer zijn.

Ze gaf vrijwel niet om de Lustro leden. Waarom was het dan zo anders om bij Rowan te zijn? Nu ze bij hem was voelde ze zich warm, alsof iemand een kaars had aangestoken in de o zo donkere ruimte in haar binnenste. Ze probeerde de onbekende te zien die de kaars had aangestoken, en het kwam als een schok bij haar aan. Ze voelde zich fijn bij Rowan. Natuurlijk was dat de verklaring. Begon ze iets voor hem te voelen? Nee, dat kon niet. Toch? En wat als dat wel kon? Ze had eindelijk haar leven op een rijtje kunnen zetten. Ze wilde niet iets voor iemand voelen. Dat bracht alleen maar ellende voor haar. Of erger, voor het persoon waar ze iets voor voelde. Houndoom schudde verward met haar kop. Kort keek ze Rowan in de ogen. Kon het echt zo zijn…? Ze wilde haar voorgevoel niet geloven, omdat het gewoon onmogelijk was in haar ogen. “Sorry, ik zat even te denken…” verontschuldigde Houndoom zichzelf voor haar vreemde reactie. Ze glimlachte op een ontspannen manier. Hij had gelijk. Wegstoppen werkte niet altijd. Maar deze keer wel. Ze was een zwakkeling die zich liet meeslepen door haar emoties. Emoties die haar alleen maar in de war brachten, en haar aan zichzelf zouden laten twijfelen. Die emoties moest ze uitbannen. Tenminste, als het daar niet al te laat voor was.

Houndoom lachte terug, maar hij wilde dat het niet zo geforseerd overkwam. Misschien was het ook niet geforceerd, maar zo leek het in zijn gedachten. Hij wilde haar zo graag gelukkig zien. Hij wilde haar horen lachen, hij wilde haar zien rennen gewoon om de wind door je vacht te voelen en te spelen in het wuivende gras. Het klonk allemaal zo vreemd, zo ver weg. Het klonk al s een utopia. Pokerpg was niet zonnig, vrolijk en vredig. Het lan dwas in een staat van oorlog en daar maakte hij deel van uit. Waarom drongen deze gedachten, deze gevoelens zich dan zo bij hem op? Rowan snoof toen een frisse bries nieuwe geuren met zich mee bracht. Hij keke op en zag hoe de wolken langzaam aan lichter kleurden. Een aarzelende straal zonlicht brak door het wolkendek en liet het water van het meer glinsteren. De Luxray staarde naar de lichtbundel. Het leek haast symbolisch voor de gevoelens die door zijn zorgvuldig opgetrokken schild trokken. Rowan begon zich zorgen te maken over de gevolgen van deze ontwikkeling. Hij moest zich focussen op zijn taak, zijn plan, zijn doel. Kon Houndoom hier een deel van uitmaken? Hij wilde het zo graag. Zijn hele lichaam tiltelde bij de gedachtte dat Houndoom zich aan zijn zijde op zou stellen. Niet omdat het moest, zoals dat nu het geval was bij de Lustro, maar omdat ze dat zelf wilde.

“Sorry, ik zat even te denken…” mompelde Houndoom. Rowan knikte vaagjes. “Geeft niet. Ik ook.” Hij keek opzij, voor het eerst waren zijn felle, gele ogen zacht. Hij bestudeerde de omtrekken van haar snuit, haar hoorns, haar smalle borst. Hij weerstond de neiging om een stap opzij te doen om zo het idiote verlangen te vervaardigen om haar aan te raken. Daar was de Houndoom waarschijnlijk niet van gediend. Nu hij er zo over nadacht.. Misschien was ze van deze hele situatie niet gediend. Misschien wilde ze net als hij de gevoelens, de vreemde, warme emties wegstoppen en hard wegrennen. Hij beet op zijn lip, beet te har den proefde bloed. Bedachtzaam zoog hij op zijn onderlip. Het was gewoon verkeerd. Dit alles. Het gesprek dat veel te diep was gegaan, de gevoelens, zijn aanraking, hun houding. Het kon niet. Het mocht niet. Rowan boog zijn kop bij dit besef. Hij keek op en staarde Houndoom doordringend aan. “Dit is wel vreemd, he?” Hij stopte, maar liet haar blik niet los. “Ik begrijp het als je even.. tijd nodig bent. Ik kan nu gaan, als je wil.” Rowan deed een stap opzij, nam afstand van het warme lichaam van Houndoom en liet zijn dwingende blik afdwalen. Het was haast gemeen om het haar zo te vragen. Eigenlijk was hij zelf tijd nodig, was hij zelf zodanig in de war dat hij het liefst zou brullen van frustratie. Maar dat zou hij haar niet zeggen. Nooit.

Voor het eerst keek Rowan haar aan met een zachte blik in zijn ogen. Houndoom’s klauwen trokken samen door de inspanning die ze moest leveren om niet gelijk weg te vluchten. Ze wilde nadenken. Nadenken over de invloed die Rowan op haar begon te hebben. Het voelde natuurlijk erg fijn, daar niet van. Alleen had ze zoiets al een tijd niet meer meegemaakt, waardoor alles alleen maar als een grote wirwar op haar afkwam. Ze was er de laatste tijd aan gewend geraakt om een muur om zich heen te kunnen trekken, waar achter ze zich verscholen kon houden. Waarvandaan ze met anderen kon praten, zonder dat ze zagen wat ze werkelijk bedoelde. Bij Rowan was die muur er niet. Hij was verdwenen, wat haar een kwetsbaar gevoel gaf. Ze had niks om zich heen dat haar zou kunnen beschermen. Houndoom haalde haar neus op. Waarom zou ze eigenlijk niet ook achter haar veilige muur kunnen blijven als ze bij Rowan was? Ze zou zich toch makkelijk weer achter die muur kunnen verschuilen? Of kon dat niet?

Rowan keek haar op een doordringende manier aan. Een akelig voorgevoel besloop haar. Ze had nooit voorgevoelen over iets. Waarom zou het deze keer dan anders zijn? Was het door de manier waarop hij haar nu aankeek? Of was het omdat ze een glimp had opgevangen van de andere Rowan, in de blik die ze kort geleden nog had gezien? “Dit is wel vreemd, he?” zei Rowan. Als gedwongen bleef Houndoom hem aankijken. Ze wilde wegkijken van hem, maar wilde hem tegelijk niet voor het hoofd stoten. “Ik begrijp het als je even.. tijd nodig bent. Ik kan nu gaan, als je wil.” Rowan zette een stap van haar weg. Houndoom probeerde niet te reageren op wat Rowan tegen haar had gezegd. Ze probeerde de vertrouwde muur om haar heen weer op te bouwen. De muur waar ze achter kon gaan zitten jammeren, zonder dat iemand het merkte. “Hoe bedoel je?” vroeg Houndoom. Ze hield haar hoofd opzettelijk scheef, zoals ze altijd deed wanneer ze een vraag stelde. Natuurlijk wist ze waar Rowan het over had. Bovendien besefte Houndoom dat ze nog steeds zijn leider was, en dat ze op een, voor zover dat kon, normale manier met hem om zou moeten kunnen gaan. Ze glimlachte op een zo vaag mogelijke manier, wat haar vraag alleen maar geloofwaardiger maakte. Ze wilde hem niet afwijzen, dat zou gewoon bot zijn. En natuurlijk verdiende hij het niet dat ze zo bot tegen hem zou doen. Nee. In haar opzicht, zou het nog het meest beleefd zijn om te doen alsof ze nergens iets van wist. Houndoom fronste lichtjes, alsof ze ergens over nadacht. Alweer die frons. Hij had alweer gelijk, ze moest minder fronsen. “Nu je het er toch over vertrekken hebt… Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan,” kondigde Houndoom aan. Ze keek Rowan weer op een normale manier aan, en ze toverde zelfs een vriendelijke glimlach tevoorschijn.

Hij hield Houndoom gevangen met zijn blik en tot zijn genoegen leek ook zij het niet te willen verbreken. Totdat hij een stap opzij zette om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij zóu gaan, als zij het wilde. “Hoe bedoel je?” vroeg ze liefjes en trok haar kop scheef. Het duizelde Rowan even toen ze naar hem glimlachte. Daardoor begreep hij haar vraag niet. Tsja wat bedoelde hij eigenlijk? Waar ging dit gesprek ookalweer over? Hij schraapte even zijn keel en schudde zijn kop. “Nou, gewoon. Dit.” Antwoorde hij vaag. Wat hier aan de hand was kon hij niet beschrijven. “Nu je het er toch over vertrekken hebt… Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan.” Zei Houndoom plotseling. Nu was het Rowan’s beurt om zijn kop scheef te trekken. Had hij dat net niet al voorgesteld? Blijkbaar maakte hij haar hoofd net zo warrig als zij de zijne. Mijn grijnsde om die gedachte en beantwoorde zo haar glimlach. “Ja, ik ook.” Mompelde hij en klauwde met zijn nagels in de grond. Ergens wilde hij helemaal niet gaan en aan de andere kant wilde hij hier zo snel mogelijk weg. “Goed, ik zie je nog wel weer.” Zei de Luxray opgelaten, waarna hij twee stappen opzij deed. Nog eenmaal keek hij haar recht aan, voelde hoe zijn ogen branden van verlangen en draaide zich toen met een ruk om. Zijn pote kwamen in beweging en hervonden al snel hun ritme. Nu hij eenmaal rende wist hij dat hij niet snel meer zou stoppen.

OOC: Okee, hee laat en kort enzo, maar wilde het topic even afsluiten