Het was al aardig donker nu het laat in de middag was. Enkele zwakke zonnestralen braken nog door de dichtbegroeide bladerdakken heen, en enkele Pokémon die hier in het Timerise forest leefden zochten nu al hun plek om te gaan overnachten. Het regende rustig, en de wind liet de takken en blaadjes aan de bomen zachtjes heen en weer wiegen. Het enige geluid dat boven het geluid van de neerkomende regen kwam, was het zachte, hartbrekende gesnik van een kleine vogelachtige Pokémon. Ze was echter geen nieuw gezicht hier in PokéRPG. Maar dat wist ze zelf niet. Nadat ze herrezen was, kon ze zich niks meer herinneren van haar leven vóór haar dood. Een vriendelijke Pokémon was haar tegengekomen, en herkende haar wel, maar kon haar niet verzorgen. Hij had haar gezegd dat ze waarschijnlijk hier vandaan kwam, uit PokéRPG. Maar voor de rest wist ze nog helemaal niks. Duizenden vragen spookten daardoor door haar koppie heen. Wie was ze precies? Hoe heette ze? Waar moest ze precies heen, en waar waren haar familie en vrienden? Hoe moest ze die ooit weer terugvinden, en herkenden die haar wel nu ze nog maar een kleine Ho-Oh was? Nu ze nagedacht had begon ze erg in paniek te raken. Haar veren waren nog niet geheel doorgekomen, waardoor vliegen voor haar nog onmogelijk was, en haar kleine korte pootjes deden zo'n pijn van het vele lopen dat ze elk moment door haar pootjes kon gaan zakken. Eten kon ze ook al niet vinden, waardoor ze nu uitgehongerd was. Maar in de verte zag ze meer licht door de bomen schijnen. Zou daar een open plek zijn, of zou het bos daar eindelijk ophouden? De gedachte van dat ze er bijna kon zijn was het enige wat haar op dit moment nog de kracht gaf om door te lopen. Tijdens het lopen keek ze toch bewonderend om zichzelf heen. Al die wegspringende beestjes waren zo interessant. In de bomen hingen Spinaraks in hun gigantische webben, en nincada's vluchtten over de bladeren weg van Dustfire. Ze lette echter niet op de omgeving voor haar, en voor ze het wist botste ze met haar pootjes ergens tegen aan, en klapte ze met haar snavel tegen de grond aan. Tranen welden op in haar ogen, toen ze haar kopje optilde en zag dat ze bij het lichte stuk aangekomen was. Het was echter helemaal niet het einde van het bos. Er was hier alleen een boom neergevallen. Hij was in tween gespleten door de bliksem, en lag recht over het pad heen. De hele omgeving was nog gevuld met bomen, en de horizon was nog lang niet te zien. Ze kón dit niet. Ze zou hier nooit uitkomen, ze zou doodgaan van de honger. Dustfire pruilde en voelde de tranen over haar wangen glijden. ''Heeeeeeeeelllllllpppp!'' schreeuwde ze luid huilend uit, hopend dat er iemand aankwam die haar kon helpen.

Het bos was een heerlijke plek voor een uilachtige Pokémon als Lunaria, de Noctowl. Zelf had ze geen besef meer van dag en nacht. Ze zag het alleen aan het aantal Pokémon dat buiten rondzwierf. En welke Pokémon, natuurlijk. Deze nacht was echter anders, dat voelde ze. Uilen hadden een speciaal orgaan waarmee onder andere braakballen geproduceerd werden, maar ook bepaalde dingen in gevoeld werden. En Lunaria voelde in dat orgaan dat ze deze nacht door het bos moest vliegen als ze iets wilde vinden wat gunstig kon zijn voor de Lustro. Alles leek normaal, tot ze die kreet hoorde. ''Heeeeeeeeelllllllpppp!'' Het klonk huilerig, waardoor Lunaria eerst dacht dat het gewoon maar een domme Pokémon was die verdwaald was. En toch voelde ze dat ze het moest bekijken, dus dat ging ze doen. Ze landde op een tak in de buurt en sloot haar ogen. Haar beeld verplaatste zich naar waar de kreet vandaan was gekomen. En daar zag ze haar, in baby-vorm. Haar hart leek op hol te slaan. Nee, dat kon niet! Dat kon geen Ho-oh zijn, en al helemaal niet Dustfire! Maar als het haar was, had de Lustro haar eerder gevonden dan de ex-Suerte leden. En dan konden zij haar vertellen dat ze eigenlijk bij hun hoorde.. Lunaria zette zich vlug af en zette koers richting het pluizebolletje.

Het duurde gelukkig niet lang voor ze haar bereikt had, en tot Lunaria's vreugd was ze nog alleen. Ze zou de Ho-oh intimideren door te doen alsof ze een onschuldige, blinde uil was. Natuurlijk zouden ze de Ho-oh later moeten trainen tot wat de Lustro leden waren, maar.. dat kwam nog wel. Eerst moest ze het vertrouwen van het kleintje winnen.

''Och, arme!'' riep Lunaria op een zo verbaasd mogelijke toon. Ze landde naast de Ho-oh baby. ''Hoe komt zo'n prachtig kleintje als jij nou hier, midden in de nacht?'' Lunaria wist het precieze tijdstip niet, maar gokte dat het wel laat was. Ze was benieuwd hoe het jonkie zou reageren op de blinde Noctowl, en dat ze haar gevonden had. Ze verwachtte dat de Ho-oh al snel zou vragen hoe ze kon zien terwijl ze blind was. Maar, niets was zeker.

Dustfire snikte nog eens, en probeerde voorzichtig op te staan. Tevergeefs. Het lukte niet, haar poot deed teveel pijn. Luid snikkend viel ze weer neer op de vieze nattige grond. Ze sloot bang haar beide ogen. Het begon nu echt donker te worden. De laatste zonnestralen schenen steeds zwakker door de bladeren. Het was nu niet leuk meer, het was eng. Straks kwamen enge beesten haar nog opeten! Ze besloot zich maar zo stil mogelijk te houden, zodat de enge beesten haar niet konden vinden. Maar het duurde niet gauw voordat iemand haar wel gevonden had. Een klapperend geluid vanuit de verte klonk steeds harder en kwam steeds dichterbij. Dustfire rilde van angst. De gevleugelde monsters uit het bos kwamen haar halen.. ''Och, arme!'' klonk er echter, met een verbaasde stem. Met een even verbaasde blik opende Dustfire krampachtig haar ogen, en keek in het gezicht van een vrouwelijke Noctowl. Dus misschien kwamen er geen monsters, misschien werd ze toch wel gered. Met enige moeite tilde Dustfire zichzelf van de grond, zodat ze nu recht op stond. Ze keek naar haar vleugeltjes, die onder de vieze blubberige modder zaten. ''Bleh...'' zei Dustfire en trok een vies gezicht. Daarna keek ze weer naar Lunaria. ''Hoe komt zo'n prachtig kleintje als jij nou hier, midden in de nacht?'' zei die vervolgens. Ze klonk erg vriendelijk en medelijdend. Dustfire trok een zielig pruillipje naar haar. ''Ik.. ik ben verdwaald..'' zei ze zacht en met een schokkende stem. In haar ogen kwamen weer tranen. Natuurlijk deed ze dat expres, en hoopte ze dat het meelij zou wekken bij de Pokémon die voor haar stond. ''Kan je me helpen?'' vroeg ze vervolgens. Ze was al blij als ze alleen dit bos uit was. Maar misschien kon deze Pokémon haar ook wel verder helpen.

Ze kleine Ho-oh keek zo zielig mogelijk naar Lunaria. Ze had het gevoel dat dit expres was. ''Ik.. ik ben verdwaald..'' het stemmetje leek ergens op die van Dustfire, besefte Lunaria. Was dit haar dan echt? Ze deed haar best haar duistere vrolijkheid neit in haar gezicht te laten zien. Ze zuchtte en sloeg een vleugel om haar heen. Dit was een soot 'moederlijk' gedrag, of in elk geval beschermend. ''Kan je me helpen?'' vroeg de kleine Ho-oh. Lunaria keek haar zo vriendelijk mogelijk aan. ''Natuurlijk kan ik dat,'' sprak ze kalm. Ze besefte maar al te goed wat ze onder haar vleugel had, en dat er nog steeds grote kans was dat haar plan niet door zou gaan. Ze moest snel zijn.. Anders kwam zo'n verdomd goedzakje langs om Dustfire van haar af te pakken. ''We moeten alleen wel een eindje vliegen,'' besloot ze, ''dus als je nog wat wil eten of je behoefte moet doen, moet dat nu.'' Vogels konden in de lucht natuurlijk ook een poepje doen, maar dat was nogal onbeschoft, vond Lunaria. Er moest maar een vogel boven je vliegen die je dan onder zeikt! Ze hoorde een geluid en ze Keek er even naar, zonder haar kop te draaien. Nergens uit bleek dat zij de Hoothoot zag die hen zat te bekijken. Lunaria sloot haar ogen. Ze was dichtbij genoeg voor hypnose.. De Hoothoot kreeg opeens een wazige blik. Ga, dacht Lunaria vurig, ga weg, ga naar de rivier! De rivier, zij en Poison hadden dat gebied overgenomen. De Hoothoot had geen kans als hij daarheen ging. Hij verroerde zich echter nog niet. Lunaria herhaalde de zinnen tot de Hoothoot zijn kleine vleugeltjes uitstak en zich afzette. Niet veel later vloog hij weg, in de richting van de rivier. Misschien zou de hypnose onderweg uitraken. Ach, dan had Lunaria hem in elk geval weg gekregen. Elke dag leerde ze nieuwe krachten die ze kon gebruiken, die een gewone Noctowl vast niet nodig had. Ze opende haar ogen weer en richtte ze naar de Ho-oh onder haar vleugel, hoewel ze eigenlijk de omgeving bekeek.

Riolu verplaatste zich razendsnel door het bos. Nooit bleef hij langer dan een paar seconden stil staan. Hij bewoog zich voort via de takken van de bomen en wist obstakels te ontwijken door middel van hoge sprongen en scherpe draaien. De wind suisde langs zijn lichaam en deden zijn zwarte flaporen naar achteren waaien. Riolu was hier voor een speciaal doel. Hij was op zoek naar Dustfire. Kort geleden had Silverbreeze hem verteld dat Dustfire, als japanse feniks, kon herijzen uit haar eigen as. Natuurlijk was dit geweldig nieuws. Alleen, er was een probleem. De as van Dustfire was na haar dood weggewaaid. Ze kon dus overal zijn. Dit was ook de reden waarom hij, Blitzy en Silverbreeze zich hadden opgesplitst.
Terwijl zijn buikje snel op en neer bewoog, hield Riolu halt. Dit ging zo niet, het bos was enorm. Zelfs hij, als één van de behendigste en snelste Pokemon, kon zo'n bos niet in zijn eentje volledig uitkammen. En het idee dat Dustfire niet constant op dezelfde plek zou blijven of dat ze zich misschien niet eens in het bos bevond, hielp ook niet echt mee. Een zucht verliet Riolu's mond. Hij moest een andere manier bedenken. Maar, wat? Hij wende zijn rode ogen naar het bladerdek boven zich. Plotseling schoot er een idee zijn gedachtestroom binnen. Natuurlijk, dat hij daar niet eerder aan gedacht had! Snel sloot hij zijn ogen en liet hij zijn zwarte flaporen naar boven leviteren. Razendsnel doorzocht hij het bos. Het duurde niet lang of hij had de sterke aura van Dustfire gevonden. Een enorm vreugdevol gevoel sloop zijn lichaam binnen. Ja, het was echt Dustfire. Maar, er bevond zich ook een aura naast haar en dit verontruste hem. Van wie was die afkomstig?

"Jij!" riep Riolu woedend. Hij sprong uit de boom en lande, een enkele meter van Dustfire en Lunaria verwijderd, op de grond. Hij wilde zijn armen bij elkaar brengen en een Aura sphere creeëren, maar een pijnlijke steek weerhield hem hiervan. Verbaasd wende Riolu even zijn blik naar het van bladeren gemaakte gips, die hij om zijn gebroken arm had gewikkeld. Zijn arm deed pijn, misschien had hij toch iets te fanatiek gedaan. Een grom verliet zijn borstkas toen hij weer richting de blinde Noctowl keek. Waarom moest de Lustro toch altijd in de weg staan?! "Lunaria, laat Dustfire gaan. Nu!" sprak hij dreigend. Bij zijn hand vormde zich een blauwgloeiende bol. Hij was bereid Lunaria aan te vallen als dit moest, alles om Dustfire uit haar klauwen te bevrijden.

Nadat Dustfire de grote vogel verteld had dat ze verdwaald was, sloeg die een vleugel om haar heen. De vleugel voelde warm en zacht, maar toch ergens was Dustfire bang voor de uil met de witte ogen. ''Natuurlijk kan ik dat,'' antwoordde Lunaria op Dustfire's vraag of ze haar kon helpen. Dustfire slikte, en knikte daarna als teken dat ze het begrepen had. Lunaria ging echter nog door met vertellen. ''We moeten alleen wel een eindje vliegen,'' zei ze tegen Dustfire. ''dus als je nog wat wil eten of je behoefte moet doen, moet dat nu.'' Dustfire schudde haar koppie. Honger had ze wel, maar op een of andere manier had ze geen trek meer in eten. Ze zou in ieder geval niks eten uit dit bos. Toen Lunaria het woord behoefte zei trok Dustfire raar een wenkbrauw op. ''Behoefte? wattiz da?'' vroeg Dustfire op een dommige kinderachtige manier. Het boeide haar eigenlijk niet veel wat het betekende, want ze had verder niks meer nodig. Lunaria keek Dustfire daarna aan, en Dustfire kromp ietsje ineen. Ze vond het niet leuk, die vleugel om haar heen. Als haar moeder dat had gedaan had het beschermend en fijn gevoeld, maar als een vreemde dat deed dan was het toch raar. Dustfire smakte met haar mond, en stond moeizaam rechtop en liep een paar passen vooruit. ''Ugh..'' zei ze, en schudde haar kop. Daarna richtte ze zich naar Lunaria. ''Maar hoe moet ik vliegen? Ik kan helemaal niet vliegen...'' zei ze beteuterd, en keek naar haar kleine vleugeltjes die nog niet in staat waren om haar door de lucht te dragen. Even was het stil, totdat er geritsel in de bomen klonk. "Jij!" klonk er ineens uit een boomtop, en zonder ook maar te kijken wat het was, schoot Dustfire weer rillend onder Lunaria's vleugel. "Lunaria, laat Dustfire gaan. Nu!" klonk er dreigend. Toch wekte deze zin Dustfire's aandacht. Ze kroop weer onder de vleugel vandaan en keek naar de zwart-blauwe Pokémon die in een dreigende houding voor hun stond, en een blauwe bol vormde. Zijn ogen stonden woedend, gericht op Lunaria. Dustfire keek er maar verbaasd naar. Wat was er nu aan de hand? wacht, wat had die blauwe Pokémon net gezegd? Lunaria, laat Dustfire gaan. Dustfire keek om naar de Noctowl. Was dat Lunaria? En was zij dan Dustfire? En waarom moest de Noctowl haar dan laten gaan? Dustfire snapte er helemaal niks meer van, en wachtte maar tot een van de Pokémon iets zou doen wat antwoord zou geven op haar vraag.

''Behoefte? wattiz da?'' vroeg Dustfire. Lunaria grinnikte zachtjes en zo vriendelijk mogelijk. Ze gaf geen antwoord; de Ho-oh hoefde het waarschijnlijk toch niet. Ze zag dat Dustfire wat ineen kromp. Ze wilde vragen of ze het koud had, maar bedacht zich opeens dat het misschien kon komen door het 'aura' wat ze uitstraalde. Hoewel ze soms heel aardig kon doen zat vanbinnen nog steeds een kil Lustro lid. Ze zuchtte toen plots Dustfire's stem weer klonk. ''Maar hoe moet ik vliegen? Ik kan helemaal niet vliegen...'' vroeg ze. Lunaria grinnikte opnieuw. ''Ik draag je, natuurlijk,'' antwoordde ze zo vriendelijk mogelijk. net toen ze wat omhoog ging om zich af te zetten hoorde ze een stem achter zich. ''Jij!'' klonk het kwaad. Woedend, zelfs. Lunaria's uitdrukking werd opeens kil en vol haat. Nee.. net toen alles zo goed leek te gaan moest zo'n etter weer langskomen. ''Lunaria, laat Dustfire gaan. Nu!'' Lunaria zuchtte en draaide zich om, alsof ze Riolu dan kon zien. In werkelijkheid keek ze allang naar hem. ''Ach, liefje,'' zuchtte ze. Wat moest ze doen? Riolu zou haar waarschijnlijk aanvallen met die Aura Sphere die hij geladen had. Lunaria stak haar vleugel uit en sloeg hem om Dustfire, om haar naar zich toe te trekken. Nu ze voor Lunaria stond zou Riolu waarschijnlijk niet durven aanvallen. Plus, Lunaria had speciale krachten waarmee ze de bol terug kon sturen. Of natuurlijk kon laten exploderen. Ze staarde Riolu recht in zijn ogen aan en deed Hypnosis. Er was redelijk grote kans dat die raakte; ze keek hem recht in de ogen aan en deed haar aanval redelijk onverwachts.

- Kudtpost ;O; -

'Ach, liefje,' hoorde hij Lunaria met haar kille stem zeggen, aslof het haar allemaal niks kon schelen. Een grom verliet Riolu's borstkas, toen hij Lunaria haar vleugel om Dustfire heen zag slaan. "Laat haar gaan, ik waarschuw je," mompelde hij kwaad. Wat moest hij doen? Hij kon de Aura sphere wel afvuren, maar dan was er grote kans dat deze Dustfire ook zou raken. Plotseling begonnen Lunaria's ogen rood te gloeien. Riolu ging klaar staan, wat was ze van plan? Rode cirkels ontsnapte van haar lichaam en gingen recht op haar af. Meteen wist Riolu dat als hij nu niet snel handelde, hij ieder moment in slaap kon vallen. En dat betekende dat Dustfire aan Lunaria was overgelaten. Nee, zo ver zou hij het nooit laten komen! Snel doofde Riolu zijn Aura sphere. Hij balde zijn handjes tot een vuist en een oranje achtig licht verscheen rondom zijn lichaam. Alsjeblieft, laat het werken.. De Hypnose cirkels ketste tegen zijn lichaam aan. Riolu sloot zijn ogen, Lunaria was sterk. Een Counter gebruiken vergte veel kracht. Uiteindelijk lukte het hem om de Hypnosis terug naar Lunaria te sturen. Snel opende hij zijn ogen weer en wende hij zijn blik richting Lunaria, benieuwd of de aanval, of eerlijk gezegd; haar aanval haar had geraakt. Als Dustfire ook was geraakt, was dit geen probleem. Een hypnosis deed geen zeer, het bracht je enkel tot slaap.

''Ach, liefje,'' zei Lunaria zuchtend, terwijl ze haar kop naar Riolu gericht had. Dustfire keek haar raar aan. Riolu had boos naar haar geschreeuwd, waarom noemde ze hem dan liefje? De Pokémon had nog steeds een gloeiende blauwe bol in zijn handen, maar keek twijfelend, hij wist zeker niet of hij aan zou vallen of niet. Dustfire wendde haar blik weer naar de vriendelijk lijkende Lunaria, die haar vleugel nog beter om haar heen sloeg, zodat Dustfire nu tegen haar aan stond. Het voelde nu echt niet vriendelijk meer, maar geforceerd. "Laat haar gaan, ik waarschuw je," zei de blauwzwarte Pokémon nu ietwat bevelend. Dustfire keek van de ene naar de andere Pokémon. Wie was nou de goede, en welke de slechte? Ze duwde zichzelf van Lunaria af, en kroop piepend van haar vandaan. Zo, ze wou bij niemand horen, totdat ze wist wie de slechterik was, en wie de goeierik. Maar ze twijfelde wel. Wie was het, de uil die zo vriendelijk tegen haar had gedaan, maar waarbij ze een slecht gevoel kreeg, of de kwaad schreeuwende Pokémon, die toch iets goeds uitstraalde? Dustfire snoof, en hield een van haar vleugels voor haar koppie. Ze kon nog niet zoveel nadenken, het was zo ingewikkeld. Ze haalde haar vleugel weer weg, en keek gefocust naar Riolu. ''Wie ben jij?'' vroeg ze met een kleine bevelende draai in haar stem. Ze rilde erbij. Wat als die Pokémon nu boos op haar zou worden? Dan zou ze aangevallen worden. Ze deed bang enkele stappen achteruit. Ze zag rode stralen van Lunaria komen, die richting de andere Pokémon gingen, maar die stuurde ze op een of andere manier weer terug. Wat zou er verder nog gaan gebeuren?

Riolu was slim. Zijn Counter bracht Lunaria's aanval terug naar haar. Ze voelde dat Dustfire wegkroop, wat ze wel begreep. Lunaria zou het zich ook niet kunnen vergeven als er iets met haar gebeurde door hun gevecht. Ze mocht dan wel slecht zijn, maar in zich brandde nog steeds een vogelhartje. En dat hartje zou zorgen voor de kleine Dustfire, als ze het maar een kans gaf. Lunaria had even naar de Japanse Feniks gekeken voor ze haar blik weer op Riolu richtte. De Hypnosis was allang langs haar gegaan. ''Heb je het door, liefje?'' vroeg ze snerpend. Haar Insomnia Ability zorgde er voor dat ze niet in slaap kon vallen door een aanval. Altijd handig in zo'n geval. Lunaria zuchtte diep en wierp nog een blik op de Ho-oh. Die was duidelijk verward. ''Wie ben jij?'' vroeg ze aan Riolu, en Lunaria besloot antwoord te geven. ''Dat is Riolu, één van de grotere vijanden van de groep waar ik bij zit.'' Hopelijk werd Dustfire nu nieuwsgierig naar de groep. ''Ik mag misschien niet de uitnodigendste zijn, maar er zijn groepsleden die meer dan geweldig voor je zullen zorgen. Geloof me, je bent goed af als je met mij mee gaat.'' Haar gezicht moest iets uitnodigends en medelevends uitstralen. Voor haar gevoel lukte dat aardig. Maar helaas, zij was niet degene die het moest beinvloeden. Het moest Dustfire zover krijgen dat ze met haar mee wilde. ''Als hij je meeneemt, zal je een van hen worden. En als dat gebeurt zal ik jou ook vaak moeten aanvallen. Geloof me, dat wil je niet..'' Lunaria wierp een blik op Riolu. Nee, aanvallen was niet nodig. Dat zou misschien genoeg twijfel in de kleine vogel brengen om naar zijn kant te stappen Als hij nu eens kwaad werd om haar woorden en aanviel, lukte het meteen.. Al was er geen reden om kwaad te zijn; het was toch waar?

De Hypnosis deed Lunaria niks. 'Heb je het door liefje?' Stom, Riolu was het vergeten. Noctowl's konden niet in slaap worden gebracht via een aanval. Ach, het gaf niks, het ging er om dat de Hypnosis hèm niet had geraakt. Dustfire was ondertussen onder Lunaria's vleugel weggekropen en vroeg nu aan Riolu wie hij was. Voordat hij ook maar zijn mond open kon trekken, begon Lunaria al voor hem te spreken. 'Dat is Riolu, één van de grotere vijanden van de groep waar ik bij zit. Ik mag misschien niet de uitnodigendste zijn, maar er zijn groepsleden die meer dan geweldig voor je zullen zorgen.' Riolu had moeite hier niet op te reageren. De Lustro die geweldig goed voor Dustfire zou zorgen? Tot een kwaadaardig wezen misschien. In Riolu's ogen was dit alles behalve geweldig. 'Geloof me, je bent goed af als je met mij mee gaat. Als hij je meeneemt, zal je een van hen worden. En als dat gebeurt zal ik jou ook vaak moeten aanvallen. Geloof me, dat wil je niet..' Riolu snoof. Lunaria was overduidelijk haar best aan het doen om Dustfire met zich mee te krijgen. "Mag ik nu?" siste hij haar toe. Zijn blik ging richting Dustfire, terwijl zijn andere zintuigen Lunaria nog scherp in de gaten hield. "Je kunt je echt niks meer herinneren he?" sprak hij zacht. Een lichte toon van teleurstelling was duidelijk hoorbaar in zijn stem. "Ik ben inderdaad Riolu," sprak hij verder. Nu hij het tegen Dustfire had was zijn stem weer teruggeslagen naar warm en vriendelijk. "En jouw naam is Dustfire, dit weet ik omdat je in je vorige leven een goede vriendin van me was. Sterker nog, je was de beschermer over heel pokeRPG." Met zijn arm maakte hij een wijd gebaar dat hem, Dustfire en de rest van het gebied omvatte. "Dit alles is jou thuis, Dustfire. De Lustro wil dit alleen maar van je afpakken." Zijn rode ogen gingen even kwaad richting Lunaria. "Maar ik en mijn vrienden zullen het niet zover laten komen, bij mij ben je veilig." Het klonk misschien allemaal te mooi om waar te zijn voor zo'n kleine Ho-oh, maar toch had Riolu geen woord gelogen.

Nadat Dustfire Riolu om zijn naam had gevraagd, gaf hij niet een antwoord, want Lunaria was hem voor, tot Dustfire's irritatie. ''Dat is Riolu, één van de grotere vijanden van de groep waar ik bij zit.'' Dustfire snoof. Ze had het echt liever van de andere Pokémon gehoord, want iedereen kon voor zichzelf spreken. Dustfire wou net een grote mond gaan geven, maar Lunaria ging door met praten. ''Ik mag misschien niet de uitnodigendste zijn, maar er zijn groepsleden die meer dan geweldig voor je zullen zorgen. Geloof me, je bent goed af als je met mij mee gaat.'' Dustfire luisterde aandachtig naar Lunaria, maar zou eerst naar beide Pokémon luisteren voordat ze een keuze zou maken. Want ze moest wel de goede keuze maken. ''Als hij je meeneemt, zal je een van hen worden. En als dat gebeurt zal ik jou ook vaak moeten aanvallen. Geloof me, dat wil je niet..'' Een van hen? Wat betekende dat? En waarom moest ze haar dan aanvallen, ze waren net toch nog vrienden? Bij elk woord dat Lunaria sprak begon Dustfire banger voor haar te worden. Ze wou niet aangevallen worden! Ze snapte in ieder geval niks meer van die grote vogel, die aardig tegen haar deed, maar haar daarbij ook dwong om bij haar te horen, en als ze dat niet deed dan zou ze zich tegen haar keren. Het begon echt bijna teveel te worden voor Dustfire's kleine jonge hersentjes. "Mag ik nu?" siste de Riolu naar de Noctowl, zijn stem klonk vol irritatie. Daarna keerde hij zijn kop en ging zijn blik richting Dustfire. "Je kunt je echt niks meer herinneren he?" Zei hij zacht en licht teleurgesteld. Dustfire keek hem raar aan. Herinneren? Wat herinneren? "Ik ben inderdaad Riolu," sprak hij verder. Zijn stem veranderde van boos en geïrriteerd naar warm en vriendelijk. "En jouw naam is Dustfire,..'' bij deze zin viel haar snavel bijna open. Een naam? Had ze al een naam? '' dit weet ik omdat je in je vorige leven een goede vriendin van me was. Sterker nog, je was de beschermer over heel pokeRPG." Dustfire's ogen werden langzaam groot. Haar vorige leven? Was ze doodgegaan? Dustfire pruilde weer. Ze wist nog hoe ze twee maanden geleden uit een hoop as opstond, maar was die as al eerder van haar? En dan dat verhaal, de beschermer van PokéRPG? Was dat dit gebied? Riolu maakte zijn arm een wijd gebaar. Daarmee maakte hij het voor Dustfire duidelijk dat dít inderdaad PokéRPG was. "Dit alles is jou thuis, Dustfire. De Lustro wil dit alleen maar van je afpakken." Nadat hij deze zin had gesproken, zag Dustfire dat hij zijn blik even boos naar Lunaria wierp. "Maar ik en mijn vrienden zullen het niet zover laten komen, bij mij ben je veilig." Dustfire keek hem verbaasd en ongelovig aan. Daarna keek ze naar Lunaria, en daarna weer naar Riolu. De hele tijd heen en weer, alsof ze ze en hun antwoorden aan het vergelijken was. Ze wist het eerlijk gezegd nog steeds niet. Lunaria was bevelend, maar ergens gaf Lunaria Dustfire ook een goed gevoel. Ergens dan. Misschien omdat het allebei vogels waren. Ze mistte haar ouders gewoon te erg.. Naja, hoe kon ze die missen als ze die nooit gezien had? En Riolu. Wat hij zei was geweldig, maar Dustfire wou gewoon niet per ongeluk fout kiezen. Iedereen kon liegen hier. ''Ik weetutnie...'' piepte Dustfire vervolgens verdrietig. Ze snikte, en keek naar de twee Pokémon, met kleine traantjes in haar ogen. ''Jullie niet zo gemeen tegen elkaar doen.. '' ze snikte nog eens, maar kreeg daarna een geniaal idee. Nou ja, voor een klein vogeltje leek het geniaal. ''Allebei!'' riep ze ineens een stuk vrolijker. Ze keek opgewekt naar de Riolu. ''Jij pappa..'' zei ze dom, en draaide daarna haar kop naar Lunaria, '' En jij mamma!'' een kleine glimlach van vreugde kwam op haar gezicht. Ze had het opgelost, toch? =D

''Mag ik nu?'' siste Riolu kwaad. Deze woede liet Lunaria zachtjes grinniken. Hopelijk viel dat niemand op. ''Je kunt je echt niks meer herinneren he? Ik ben inderdaad Riolu,'' sprak hij verder. Nu hij het tegen Dustfire had was zijn stem weer teruggeslagen naar warm en vriendelijk. ''En jouw naam is Dustfire, dit weet ik omdat je in je vorige leven een goede vriendin van me was. Sterker nog, je was de beschermer over heel pokeRPG.'' Riolu wist alles toch zo mooi te vertellen. Lunaria had even de neiging om er een leugen tussendoor te gooien, maar dat zou Dustfire wel merken. ''Dit alles is jou thuis, Dustfire. De Lustro wil dit alleen maar van je afpakken.'' Zijn rode ogen gingen even kwaad richting Lunaria. ''Maar ik en mijn vrienden zullen het niet zover laten komen, bij mij ben je veilig.'' Lunaria dacht na. Hij sprak zijn woorden slim. En toch leek het er op dat de Ho-oh niet zeker wist wat ze moest doen. Lunaria wilde net het woord weer nemen toen ze de kleine iets hoorde zeggen. ''Ik weetutnie...'' Bijna kreeg Lunaria medelijden. ''Jullie niet zo gemeen tegen elkaar doen.. '' Lunaria zuchtte. Opnieuw wilde ze antwoorden, maar haar mond werd alweer gesnoerd door het kleine vogeltje. ''Allebei!'' Lunaria trok een wenkbrauw op. Wat bedoelde ze? ''Jij pappa..'' Dustfire had haar blik blijkbaar op Riolu gericht. ''En jij mamma!'' Lunaria opende haar snavel, maar er kwam geen geluid uit. Wottefok? Ze sloot haar snavel, maar opende hem vlak daarna weer. ''Liefje,'' sprak ze, ''dat kan niet.'' Het klonk bijna alsof ze het jammer vond. ''Riolu en ik zijn ongeveer gezworen vijanden. Zelfs voor zo'n lieverdje als jij wil ik het niet goedmaken. Dat zou mijn leidster, Akira, niet goedkeuren.'' Ze besloot er nog wat aan toe te voegen. ''En.. ik wil het je niet aan doen. Ouders die het totaal niet kunnen vinden wil je niet, echt niet. Zoals ik al zei; bij de groep waar ik in zit zal iedereen voor je zorgen, en iedereen kan wel goed met elkaar om gaan.'' Ze verwachtte nu een reactie van Riolu als 'maar als je met mij mee gaat krijg je net zo'n goede verzorging'. Zo voorspelbaar was hij vast wel.

Riolu voelde dat Dustfire twijfelde, wat ook niet gek was. 'Ik weetutnie...' sprak ze zielig piepend. Arme Dustfire.. Hij zette een meelevende blik op. Het was ook allemaal heel verwarrend voor zo'n klein vogeltje. Waarom moest de Lustro nou weer in de weg zitten? 'Jullie niet zo gemeen tegen elkaar doen..' Even wende Riolu zijn rode ogen richting de grond. Hij hoorde Lunaria zuchten. Waarschijnlijk wilde ze wat zeggen, maar Dustfire snoerde haar de mond. 'Allebei!' riep ze plotseling enthiousiast. Verbaasd keek Riolu weer op. 'Jij pappa.. En jij mamma!' Hij grinnikte, ze gedroeg zich tenminste weer vrolijk, wat hem ook een beetje opvrolijkte. Maar helaas, Lunaria wist de sfeer weer met haar woorden te verpesten. Met een zure blik keek Riolu haar aan. 'Liefje, dat kan niet. Riolu en ik zijn ongeveer gezworen vijanden. Zelfs voor zo'n lieverdje als jij wil ik het niet goedmaken. Dat zou mijn leidster, Akira, niet goedkeuren.' Hij gromde zacht, bijna onhoorbaar, maar hield verder zijn mond. Lunaria was zo te zien nog niet klaar met spreken. 'En.. ik wil het je niet aan doen. Ouders die het totaal niet kunnen vinden wil je niet, echt niet. Zoals ik al zei; bij de groep waar ik in zit zal iedereen voor je zorgen, en iedereen kan wel goed met elkaar om gaan.' Riolu zuchte, wat een geslijm zeg. Hij besloot haar woorden te negeren en zich weer op Dustfire te richten. Zachtjes zette hij zijn tanden in zijn lip. Wat moest hij doen? Haar proberen over te halen met zoetsappige argumenten had geen zin. Dit zou Dustfire alleen nog maar meer aan de twijfel brengen en bleef het een 'ja' en 'nee' spelletje tussen hem en Lunaria. Riolu zuchte zacht. "Dustfire," begon hij, terwijl zich een warme glimlach op zijn gezicht vormde. Hij deed een paar passen haar richting op en hurkte rustig voor haar neer, zodat ze op dezelfde ooghoogte zaten. "Kom alsjeblieft met mij mee, ik wil je niet weer verliezen." Zijn vriendelijke warme ogen keken haar aan. Er was angst in te zien, angst dat hij haar weer kwijt zou raken. Riolu wast vastbesloten haar te beschermen, maar wat als ze dit niet wilde? Wat als ze voor de Lustro koos en haar een leven op het slechte pad stond te wachten. Dat de lieve en zachtaardige Ho-oh die hij altijd had gekend zou ... verdwijnen? Nee. Even sloot hij zijn ogen. Dat mocht gewoon niet gebeuren, nooit niet.

Dustfire's glimlach was al snel weer verdwenen nadat Lunaria haar gezegd had dat het niet mogelijk was. Met een pruillipje luisterde ze verdrietig naar de reden die Lunaria nu op zou noemen. ''Riolu en ik zijn ongeveer gezworen vijanden....'' Dustfire haar blik veranderde van verdrietig naar boos. ''Waarom vijanden!'' schreeuwde ze met opnieuw tranen in haar ogen. Kleine vogeltjes huilden nogal snel. Lunaria zei dat haar leidster het niet zou goedkeuren. Dustfire snikte luid. De uil zat dus bij een groep, maar de leidster was gemeen. Want van de leidster mocht Lunaria niet eens aardig doen tegen Riolu. Dat was helemaal niet leuk. Als Dustfire bij de groep kwam, dan zou misschien die leidster ook gemeen tegen haar zijn. Dat wou ze niet! Ze keerde haar kopje weer naar Riolu. Die noemde haar naam, en deed daarna enkele stappen naar haar richting, waarna hij voor haar neerhurkte. Zijn ogen zaten nu op dezelfde hoogte als de hare, waardoor ze ietwat ontspande, want ze voelde zich nu niet zo pietepeuterig meer. "Kom alsjeblieft met mij mee, ik wil je niet weer verliezen." Dustfire trok verbaasd een van haar wenkbrauwen op. Weer verliezen? Ze moest even nadenken voordat ze het een beetje snapte. Was hij er bij toen ze dood ging? Ze keek naar zijn ogen, die warm stonden, maar ook bezorgd. Ze slikte. Ze was er nu van overtuigd dat ze bijna wist voor wie ze zou gaan kiezen. Ze zuchtte met een piepje er doorheen, terwijl ze naar de grond staarde, nadenkend over wat ze moest kiezen, want ze vond dat het nadenken nu wel lang genoeg had geduurd. Ze keek weer op, en richtte haar rode oogjes op Riolu. Ze begon te lopen, en wandelde tot ze naast Riolu stond, en stopte toen. ''Ik kies jou...'' zei ze zachtjes tegen hem, en keek daarna naar Lunaria, die enkele meters van hun vandaan stond. ''Sorry,..'' zei ze tegen haar, alsof ze medelijden met Lunaria had omdat die haar niet mee kon nemen. Het voelde gewoon beter zo. Haar lieve woorden leken nu onvriendelijk en eng, maar de woorden van de Pokémon waar ze nu bij stond waren altijd vriendelijk gebleven. En als ze de verkeerde keuze had gemaakt zou ze dat gauw merken. Dan zou ze toch wel wegvluchten, naar Lunaria toe. Maar voor nu leek dit het beste. Dustfire keek tevreden gesteld naar Riolu en Lunaria. Zo, nu konden ze weg. Of misschien hadden ze nog dingen te zeggen. Dustfire bleef maar geduldig wachten, ze wou niemand boos maken.

Er volgde een korte stilte. Het geluid van voetstappen was het enige wat Lunaria hoorde. Ze nam niet de moeite om te kijken wat Riolu deed. Ze wist het wel; hij stapte naar Dustfire toe. ''Dustfire,'' klonk toen zijn stem. ''Kom alsjeblieft met mij mee, ik wil je niet weer verliezen.'' Lunaria moest bijna moeite doen om geen braakbal op te boeren. Wat een kwijlerd. Een slimme kwijlerd, helaas. Jammer dat hij niet bij de Lustro hoorde. Dan hadden ze Dustfire samen mee kunnen nemen. ''Ik kies jou...'' klonk toen Dustfire's stem. Nu moest Lunaria wel kijken, anders wist ze niet of Dustie haar of Riolu koos. Ze zag nog net dat Dustfire's blik op haar gericht was terwijl ze dat ene, zielige woordje uitsprak. ''Sorry..'' Lunaria haalde diep adem en zuchtte. Haar uitdrukking was eventjes teleurgesteld, maar daarna kil. Ze richtte haar nietsziende ogen op de kleurige Ho-oh. Wat jammer dat ze die kleuren niet meer zag. ''Helaas,'' sprak ze kalm. ''Het spijt me zeer, maar.. dit is nodig.'' Ze spreidde haar vleugels en zette zich met ongelofelijke kracht af. Ze voelde de bladeren van de bomen langs haar lichaam strijken en wist dat ze daar nu hoog boven was. Meteen liet ze zich vallen, met haar vleugels een beetje ingevouwen voor minder weerstand en dus extra snelheid. Ze daalde neer precies op de plek waar Dustfire was. Opnieuw voelde ze de bladeren langs haar lichaam, maar deze keer nog veel sneller. Ze stak haar klauwen uit en greep een klein gevederd wezen. Het leek of dit met veel geweld gebeurde, maar ze deed het wezen geen pijn. Ze wist wel hoe ze dingen met haar klauwen moest pakken. Met een paar vleugelslagen vloog ze alweer met een flink tempo omhoog. Misschien kon ze de Ho-oh nog wijsmaken dat alles een leugen was en dat dit was om haar te beschermen.. Maar, dan moest ze Riolu voor blijven..

- Zeg please dat Dustie in dr klauwen zit (a'' -

'Ik kies voor jou..' Riolu's angst werd vervangen door opluchting en vreugde, blij dat Dustfire voor hem koos en dus niet in verkeerde handen terecht zou komen. Een glimlach verschee op zijn gezicht en terwijl hij een knikkend gebaar maakte, kwam hij weer overeind. Net toen hij zijn mond wilde openen om wat te kunnen zeggen, begon Lunaria te spreken. 'Helaas,' klonk haar kille, maar nu merkwaardige kalme stem. Snel keerde Riolu zijn blik richting de hare. Wat was ze van plan? Hij wist dat ze niet zomaar zou opgeven, zo was ze niet. Maar, Riolu was bereid Dustfire te beschermen zo goed als hij kon. 'Het spijt me zeer, maar.. dit is nodig.' Met een enorme snelheid vloog ze op. Eenmaal boven komen liet ze zich, dit keer met een nog grotere snelheid, naar beneden vallen. Beschermed ging Riolu voor de kleine Ho-oh staan en zijn ogen werden groot toen hij realiseerde wat Lunaria van plan was. Met haar scherpe klauwen greep ze Dustfire beet en vloog ze vervolgens weer omhoog. "Ik dacht het niet.." mompelde Riolu kwaad. Hij zette zich met zo een kracht af dat steentjes van de gond loskwamen. Razendsnel rende hij op een grote eik af. Vlak ervoor sprong hij omhoog en kwam hij met zijn sterke zwarte pootjes tegen de stam. Weer zette hij zich krachtig af en sprong hij zo richting Lunaria, die al op een behoorlijke hoogte zat. Zijn zwarte flaporen waaiden steil achterover vanwege de wind die langs zijn lichaam suizde. Riolu bracht zijn vrije arm en zijn arm in het gips bij elkaar en creeërde een Aura sphere. De pijn wist hij te negeren door zijn tanden in zijn lip te zetten. Hij zette zich weer af, dit keer vanaf een andere stam en kwam zo boven de Noctowl. Snel maakte hij een duik naar beneden en vuurde hij de Aura sphere af, recht op haar rug. Vervolgens spreidde hij zijn armpjes en creeërde hij een groot blauw veld dat hem, Lunaria en Dustfire omvatte zodat, als Lunaria eventueel zou vallen of Dustfire uit haar klauwen ontsnapte, ze niet te pletter sloegen.

-Kim had me gezegd dat Dustfire was vastgegrepen dus kon ik dit in me post neerzetten x]-

Dustfire keek nog steeds vrolijk naar beide Pokémon. Jippie, zo dadelijk kon ze mee met Riolu, en ontmoette ze misschien nog meer nieuwe vrienden. Ze had er echt zin in, en dat was ook te zien aan de grote glimlach op haar snaveltje. Helaas kon die blijdschap niet al te lang duren, en weer kwam dat door Lunaria. ''Helaas,'' zei ze kalm, met een toon in haar stem waarvan Dustfire rillingen over haar veren kreeg. ''Het spijt me zeer, maar.. dit is nodig.'' Dit is nodig? Dustfire keek verbaasd om toen ze vleugelgeklapper hoorde, en zag daarna dat Lunaria met een hoge snelheid omhoog vloog. Ze vloog echter niet weg, maar maakte een draai naar beneden, en ging recht op Dustfire af. Dustfire rende een eindje weg, maar Lunaria was veel sneller, en landde uiteindelijk naast haar. Dustfire keek haar met haar grote bange ogen aan. Wat was ze van plan? Ineens strekte de uil haar klauwen uit, en greep Dustfire ermee vast. Dustfire piepte luid toen ze de nagels in haar voelde prikken. Het deed niet echt pijn, maar ze schrok er wel van. De G-krachten trokken aan haar wangetjes toen Lunaria weer op steeg, en ze keek met geschrokken oogjes naar beneden. Het was zo hoog, zo eng! Dustfire begon wild te spartelen. ''Wéééh! Lame los..!!'' gilde ze wanhopig. Ze opende haar ogen weer, en keek doodsbang naar de grond. Ze stopte met spartelen. Anders zou ze nog vallen ook. Ze zag Riolu bezorgd naar haar kijken vanaf de grond. "Ik dacht het niet.." mompelde hij kwaad. Dustfire hoopte maar dat hij haar zou gaan redden. Maar hoe? Hij had geen vleugeltjes.. Maar Riolu begon snel te rennen, en zette zich af tegen een boom. Dustfire sloot paniekerig haar ogen. Ze was bang dat Riolu op deze manier tegen een boom aan zou klappen, of dat ie misschien viel. En hij was al gewond. Dustfire begon zachtjes te huilen. De klauwen van Lunaria voelden als naalden die in haar prikten, terwijl ze ze niet goed voelde. En het snelle vleugelgeklapper maakte haar bang. Dustfire hoorde een geluid van een aanval die afgevuurd werd, maar ze wist niet van wie het kwam, omdat ze haar ogen dicht had gedaan. Ze durfde niet meer te kijken naar beneden. Het was zo hoog en eng. Straks stortten ze neer. Of misschien viel Riolu wel, en dat wou ze niet. Oh, het was allemaal haar schuld.. Was ze er maar nooit geweest, dan hadden die twee Pokémon nu geen ruzie met elkaar.

Lunaria wist dat de Ho-oh zou gaan tegenstribbelen en negeerde haar stemmetje. Ze kon nog een leugen vertellen, maar dan moest Riolu misschien eerst weg zijn. Ja, die moest ze eerst uitschakelen. Riolu dacht blijkbaar zo over Lunaria, want hij viel haar van bovenaf aan. Door haar vleugels simpelweg een beetje te draaien ontstond er meer lucht weerstand en vertraagde ze enorm. De Aura Sphere vloog vlak voor haar snavel langs. Aangezien Riolu op haar had willen landen zou hij ook voor haar langs vallen. De Ho-oh leek opeens aanzienlijk rustiger, waarschijnlijk had ze beseft dat ze door te bewegen misschien kon vallen. Lunaria draaide haar kop zo dat haar blinde ogen op haar gericht waren. ''Luister, de vorige keer stond je aan Riolu's kant. Toen was je zwak en moesten wij je helaas doden. Dat willen we niet nog eens!'' sprak ze haastig. Vervolgens draaide ze haar kop weer voor zich.

Eén tak aan een boom waar Lunaria heen vloog was te dun om duidelijk gezien te worden. Doordat hij blad-loos was was hij vooral onzichtbaar voor de vreemde manier van kijken van Lunaria. Met een soepele slag van haar vleugels draaide ze zich zo dat haar rug naar de tak toe gericht was. Ze zag hem niet, en de tak kraste diep door Lunaria. Ze kraste luid van de pijn. Haar klauwen leken automatisch te openen. "Nee!'' gilde Lunaria door een pijnkreet heen, terwijl ze het pluizige bolletje uit haar klauwen voelde vallen. Haar eigen vleugels leken verroeste scharnieren die niet meer wilden bewegen. Ze wist dat ze waarschijnlijk tegen een boom aan zou knallen. De pijn was zo erg dat ze zich niet genoeg kon concentreren om te zien. Uiteindelijk voelde ze zachte bladeren onder haar buik. Gelukkig, ze was goed geland! Het duurde even voor ze weer wat kon Zien. Zodra ze wat kon deed ze het ook. Er was echter geen Ho-oh of Riolu te zien. Ze speurde een heel deel van het bos af, maar kon ze niet vinden. ''Nee..'' mompelde ze in zichzelf, waarna ze zacht vloekte. Ze probeerde haar vleugels even. De tak had blijkbaar een belangrijke spier in haar rug beschadigd waardoor vliegen pijnlijk werd. Maar, ze moest nu meteen richting de Lustro grot om verslag uit te brengen van wat er gebeurd was. Ze moesten weten dat Dustfire weer gevonden was, maar was meegenomen door die verdomde Riolu. Haar ogen versmalden zich kwaad. Zouden Houndoom en Akira boos zijn? Ze had in elk geval haar best gedaan de kleine vogel mee te krijgen. Maar, zelfs met geweld was het haar niet gelukt. Ze maakte zachte grommende geluiden terwijl ze haar vleugels spreidde en zich afzette. Dit was slechts één verloren slag in een eeuwige oorlog. Lustro was sterk.. Ze konden nog winnen. Lunaria vloog rustig, zodat ze niet al teveel pijn had.

- Zo, Dustie valt, Lunaria vertrekt, iedereen blij? x.x Sorry, ik was een beetje sjaggie. GOOO ON AND DANCE WITH SOMEBODYYY «3 -

Lunaria remde af en de Aura sphere miste. Riolu stopte met het creeëren van een Protect en liet zich naar beneden vallen. Zijn zwarte pootjes landen op een tak. Wanhopig sloeg hij een aantal keren in de lucht met zijn goede arm, om zijn evenwicht terug te krijgen. Uiteindelijk wist hij te blijven staan en kon hij zich weer richten op de Noctowl. Waar was ze? Zijn rode ogen speurden de lucht af, maar geen teken van Lunaria. Riolu balde zijn hand tot een vuist, totdat hij plots een luide kreet opving. Een kreet van pijn. Hij keek op en zag dat het Lunaria was. Ze was tegen een dunne tak opgevlogen, die haar behoorlijk bezeerde. Riolu's ogen namen een grotere vorm aan toen hij Dustfire uit haar klauwen zag vallen. Nee.. Zonder er nog verder bij na te denken, zette hij zich af en sprong hij naar voren. Net op tijd wist hij het kleine bundeltje veren vast te grijpen, maar een Protect creeëren ging niet meer. Met een harde klap belande Riolu op de grond. Hij kneep zijn ogen even stijf dicht en deed zijn best de pijn die van zijn gebroken arm af kwam niet uit te gaan schreeuwen. Moeizaam kwam hij weer overeind, terwijl hij Dustfire goed vasthield, bang dat Lunaria ieder moment vanuit de lucht op hem af kwam duiken. Dit gebeurde echter niet. Riolu fronste, ze was verdwenen. Had ze zich zo bezeerd? Even leek er medelijden in zijn lichaam op te komen. Lunaria was blind en had de tak niet aan kunnen zien komen.. Woest schudde hij zijn kop. Nee, het was haar verdiende loon.
"Gaat het?" klonk Riolu's bezorgde stem. Zijn vriendelijke rode ogen waren weer op Dustfire gericht. "Geen zorgen, alles komt nu goed. Bij mij ben je veilig." Een warme glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij zijn best deed de pijn van zijn arm te negeren. Opgelucht dat Dustfire niet in de klauwen van de Lustro terecht was gekomen.

Lunaria bewoog voor Dustfire's gevoel raar, en ze werd ietwat heen en weer geslingerd. Daarna richtte Lunaria haar enge witte lege ogen op de kleine Dustfire. ''Luister, de vorige keer stond je aan Riolu's kant. Toen was je zwak en moesten wij je helaas doden. Dat willen we niet nog eens!'' zei ze haastig, waarna ze haar kop weer terug draaide. Op Dustfire's kleine koppie ontstond een boze gezichtsuitdrukking. Het maakte niet uit, haar andere leven was al over, en nu zou ze er alles aan doen om niet weer dood te gaan. Als ze dit zou overleven, tenminste.. Dustfire opende haar ogen en keek naar beneden. De zenuwen gierden door haar lichaampje heen. Had Lunaria haar nou net zwak genoemd? Dat was helemaal niet aardig! De wind ging door haar kleine veren toen Lunaria weg vloog. Maar Dustfire zag dat ze richting een boom gingen. Lunaria kwam niet tegen de boomstam aan gelukkig, maar ze raakte wel een kleine dunne tak. Dustfire voelde dat Lunaria iets raakte, vast diezelfde tak. Lunaria krijste van de pijn, waarvan Dustfire zo schrok dat ze tranen in haar ogen kreeg. Nee, Lunaria was niet aardig, maar ze moest niet dood gaan! "Nee!'' Hoorde ze de uil daarna hysterisch gillen. Dustfire voelde dat ze minder strak vastgehouden werd, en al snel werd ze helemaal niet meer vastgehouden. Lunaria vloog of viel weg, maar Dustfire zag haar in ieder geval niet meer. Het enige wat ze nu zag was de grond vol mos en bladeren, die steeds dichterbij kwam. De tranen gingen over haar wangen, en vlogen doordat ze viel naar boven toe. ''WAAAAAAAAAAAH!'' gilde ze doodsbang. Bang dat ze te pletter zou vallen op de grond. Maar dat gebeurde niet. In plaats van dat ze op de grond terecht kwam, werd ze opgevangen door twee zachte handen. Daarna vielen ze echter wel neer, doordat Riolu door de sprong niet genoeg evenwicht meer had gehad om normaal te kunnen landen op de grond. Of het kwam door haar gewicht, ook al was ze maar een klein licht pluizenbolletje. Maar de val deed geen pijn, omdat de val deels gebroken werd door Riolu. Hij kon gelukkig wel weer op staan. "Gaat het?" hoorde Dustfire van Riolu, en het klonk bezorgd. Dustfire slaakte eerst maar eens een opgeluchte zucht, omdat ze eindelijk uit die vogel haar klauwen was ontsnapt. Dustfire keek met haar ogen naar die van Riolu. Die waren ook rood, net als de hare. Haar ogen begonnen te glimmen, en ze maakte een pretlachje. "Geen zorgen, alles komt nu goed. Bij mij ben je veilig." Dustfire glimlachte. Ja, dat geloofde ze nu wel. Die vogel was slecht, en hij was goed. Dustfire sloot haar ogen en legde haar kop op de borst van Riolu, en luisterde naar zijn kloppende hart. Hij klopte snel, van de inspanningen, maar toch werd Dustfire er rustig van. Een hartslag.. Ze had die van haar ouders nooit kunnen horen. Althans, niet in dit leven. Ze voelde nu echt geluk in haar opborrelen. Want misschien was ze nog niet helemaal veilig, maar ze wist dat er nu al een groep Pokémon was die om haar gaven en haar wouden beschermen. En misschien wouden ze ook wel haar vriend horen. Vrienden, Riolu was er al een, dat was zeker. Dustfire gaapte. Ze was ineens zo moe. Ze wou slapen. Met veel moeite hield ze steeds haar oogleden open. Want ze wou zien waar ze nu naartoe gingen, en wie ze gingen tegenkomen. ''Wahr gawe natoe?'' pruttelde Dustfire rustig, en keek Riolu met grote ogen aan.

Riolu glimlachte. Aan Dustfire's pretlachje te horen ging alles goed met haar. Gelukkig. Ook hij liet even een opgeluchte zucht los. Toch was hij nog niet helemaal gerust gesteld. Lunaria zou vast zo snel mogelijk verslag doen bij Houndoom en Akira. Dit betekende dat de Lustro in actie zou komen, wat grote problemen tot gevolge kon hebben. Ze hadden al enkele gebieden veroverd en lieten het hier vast niet bij.. Riolu balde zijn vuist even. Nee, de Lustro gingen niet winnen. Hij, Amore en hun vrienden zouden op het juiste moment klaar staan. Ze zouden er alles aan doen om de Lustro te stoppen, voorgoed.
Dustfire legde haar koppie op zijn borst, wat hem alleen maar breder deed glimlachen. Hij sloot zijn gebroken arm om haar lichaam, zodat ze niet achterover zou vallen, terwijl zijn andere steunend onder haar lag. Ondertussen dacht hij na over wat zijn volgende set zou zijn. Zowiezo wilde hij naar Silverbreeze, maar waar zou hij zijn? Silverbreeze had gezegd dat hij bij het Crystal lake naar Dustfire zou zoeken, maar Riolu verwachtte niet dat hij er na zo'n lange tijd nog was. Zeker niet als hij Dustfire niet had kunnen vinden, dan was hij waarschijnlijk naar een andere plek gegaan om daar te zoeken. Als er niet iets tussen was gekomen.. 'Wahr gawe natoe?' hoorde hij Dustfire's stemmetje zeggen. Riolu fronste en keek haar aan. Een vraag waar hij zich ook mee bezig had gehouden. Hij merkte dat zijn gezicht weer serieus stond, dus besloot hij weer te gaan glimlachen. "Naar een vriend die je heel graag wilt zien," antwoorde hij vervolgens met een warme ondertoon in zijn stem. "Oke kleintje, houd je goed vast." Hij sloot zijn armen wat steviger om haar heen, de pijn van zijn gebroken arm negerend, en begon toen te rennen. Riolu had besloten gewoon naar de Lugia te gaan zoeken, zijn zintuigen zouden hem hierbij helpen. Snel, maar voorzichtig, verplaatste hij zich over het landschap en liet hij het Timerise Forest achter zich.