Stilletjes had Keira naar de lucht gekeken. Het was hier pikdonker. Als de hemel niet verrijkt was met haar maan en sterren zou je geen hand voor ogen meer kunnen zien. Wat Keira opviel was dat er geen wolkje aan de lucht te bekennen was, waardoor je alle sterren goed kon zien. Ze straalden best fel deze nacht.
Gefascineerd was ze blijven kijken tot er een Shadow Ball aan de horizon opdeed om vervolgens te vervagen. Het leidde Keira af van de sterren en meteen was ze nieuwsgierig naar wat voor een Pokémon het zou zijn. Misschien een Duskull, maar een grote Pokémon als Darko zou het ook kunnen zijn. Dat maakte alles nog een tikje spannender dan het al was; je wist nooit wat je aan zou treffen. Langzaam droop Keira af van haar plekje en verliet de open plek om in het bos rond te gaan kijken waar de Shadow Ball vandaan was gekomen.
Vredig had ze haarzelf met de wind doen meedragen, Keira stond paraat om elk geluidje, elke beweging op te vangen en te zien waar het vandaan kwam. Echter was het verdacht stil en bewoog er niks behalve een zwerm onrustige Pidgey in een Oran-boom. Waarom zouden ze zo onrustig zijn? Keira zou het niet weten.. Opeens deed er weer een Shadow Ball op uit de duisternis, de Pidgey vlogen paniekerig en schreeuwerig op en verdwenen in het bos. Keira snoof, maar hield haarzelf stil. Ze had Ghostwisper nog niet opgemerkt en keek nog steeds ietwat sullig rond, op zoek naar de plek waar de Shadow Ball vandaan was gekomen.