Z'n oogjes glunsterden van geluk. Met z'n slurfje spetterde hij water omhoog. Zachtjes stroomde het zachte water in z'n bekje. Dat was lekker. Zoveel dorst had hij in tijden niet gehad. Speels begon hij in het water te stampen. Hij was in een blije bui, zoals elke baby pokémon dat natuurlijk heeft. Hij stond dicht bij de waterkant in het water, zodat z'n pootjes er net een paar centimeter in stonden. Het spetterde alle kanten op. Blij hief hij z'n slurfje omhoog en maakte een gek geluidje. Een baby lachje verliet z'n bek. In tijden had hij zich nog nooit eigenlijk zo gelukkig gevoeld. De zon scheen fel op het meer. Het weerkaatste op de kristallen, zelfs in het water. Maar de water pokémon bleken er geen enkele last van te hebben. Langzaam liet hij z'n pootjes weer tot rust komen. Hij liet de onderkant van z'n pootjes zachtjes weken in het water. Vrolijk begon hij uit het niets te dansen in het water en liep een klein stukje naar voren, meer naar het diepe stuk van het meer.

Op z'n zij lag hij op het droge zand te hijgen. Dat was toch eens een potje hyperactief dansen. Hij had zich een paar minuten geleden nog nooit zo goed gevoeld en nu was hij kapot, uitgeput. Z'n tong lag op het zand. Dat zag er best wel smerig uit. Met vermoeide poten stond hij op en liep naar het begin van het meer. Daar liet hij z'n tong in hangen. Hij voelde ook iets prikken in z'n tong. Waarschijnlijk was het zand erg scherp. In het water maakte een Goldeen een salto. Ineens kreeg Nature een idee. Binnen een fractie van een seconde draaide hij zich om en dook met z'n kop omlaag, tussen z'n voorpoten en zette zich af met z'n achterpoten. Auw, hij beukte met z'n kop op het zand en dat deed pijn. Maar hij had wel een koprol gemaakt. Maar hij had niet gezien dat er een pokémon voor hem stond. Pijnlijk schudde hij met z'n kop, om de pijn weg te kunnen schudden en hief toen heel charmant z'n kop omhoog.

''It's like a battle cry.. Calling out your name.. Wishing you were here with me. It's so hard to think of letting you go, of letting you leave.. And I will try to give you my all, just as long as you promise me you'll answer when I call,'' zong een Pokémon zacht. Het was een Pikachu, Amore, die op een hoge tak zat, met haar rug tegen de boom, haar ogen gesloten. Ze luisterde even naar het geritsel van de bladeren en haalde diep adem. ''Just promise me you'll never break my heart. Just tell me that you'll make it safely home, cause I know what its like, to feel alone, Oh oh.. Just tell me that you know this isn't a mistake, cause I don't want to wait around, for the heartbreak,'' zong ze door. Ze stopte even en ze keek om zich heen. Een paar Pokémon hadden hun ogen gesloten en luisterden naar iets. Haar? Misschien wel. Een kleine grijns vormde zich op haar gele koppie. Ze leunde weer achterover en sloot haar ogen. ''And I dont know what to do, hold on or let go of you. And I know that your on the field, but I need you to be my shield.. And do the things you need to do, I'll be waiting here, for you. And I know that your there to fight, so just be brave you'll be alright. And I will try to give you my all.. Just as long as you promise me you'll answer when I call, Oh oh,'' ging ze zacht door. De Pokémon die bleven staan waren pokémon met goede oren. De meesten die beneden zaten, hoorden haar gezang namelijk niet. De Pokémon in de bomen wel, maar die hielden zich verscholen terwijl ze luisterden. ''Just promise me you'll never break my heart.. Just tell me that you'll make it safely home, cause I know what its like, to feel alone, Oh oh.. Just tell me that you know this isn't a mistake, cause I don't want to wait around, yeah I dont want to wait around, for the heartbreak.'' Ze opende haar ogen heel even, en zag dat de Pokémon beneden elkaar aankeken. 'Ze is klaar, denk ik,' zei één. De ander knikte. Zo liepen ze allemaal weg. Een grijns vormde zich op de kop van de kleine Pikachu, terwijl ze langzaam maar zeker in slaap viel.

Amore werd wakker bij het horen van een geluid. Ze opende haar ogen langzaam en keek wat slaperig om zich heen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, voor ze met haar armpjes erin wreef, in een poging ervoor te zorgen dat ze open zouden blijven, en niet ineens dicht zouden vallen, of zo. Ze probeerde zich te herinneren waardoor ze wakker was geworden. Een geluid. Ja, dat zal wel. Door wat kon ze anders wakker worden? Niemand had haar aangeraakt, dat was zeker. Daarom spitste ze haar oren en sloot haar ogen. Dit scheen geen goed idee te zijn, want.. Ze viel natuurlijk meteen weer in slaap.

Amore opende haar ogen langzaam. Waar was ze? Ze fronste. In een duister bos. Angstig stond ze op. Ze spitste haar oren bij het horen van een geluid. ''Wie is daar?'' vroeg ze, haar stem emotieloos. De vijand mocht niet weten dat je bang was, dan zou hij winnen. Een gedaante in een cape kwam op haar af stappen. ''W.. Wie ben jij?'' gromde Amore. Akira was het niet. Akira kon niet op twee poten lopen, terwijl dit wezen toch echt op twee poten liep. Dat betekende dat Shiny het ook niet kon zijn, even als Houndoom. Het wezen had een te slank en lang figuur om Secret of Tora te kunnen zijn. Ook was het niet die Lunaria.. Dat was duidelijk. Het wezen had twee lange benen, die deels zichtbaar waren onder de cape. Haar benen waren wit. 'Ik ben degene die jou gaat stoppen,' sprak de Pokémon. Amore hief haar wenkbrauwen op. Het was zeker weten een meisje. De melodieuze stem was echter, helaas, onherkenbaar voor Amore, waardoor ze er niks wijzer uit kon worden. De Cape die de gedaante droeg was zwart, met een rode strik die ervoor zorgde dat het strakker zat bij haar nek. Haar capuchon hing bijna over haar gehele gezicht, waardoor Amore haar nooit zou kunnen herkennen. De Pokémon hield haar twee handen voor zich, die beiden volledig in de te lange mouwen van de cape zaten, en creëerde een schaduw bal. Deze vuurde ze af..

Gechoqueerd keek Amore om zich heen. Waar was ze? Ze viel in paniek uit de boom, maar wist op haar poten te landen. Ze zag hoe verschillende zonnestralen door het bladerdak kropen en het gebied verlichtten. Ze voelde hoe een zachte windvlaag over haar gele vacht streek. Ze zag hoe rustig alle Pokémon waren. Oke, dit was absoluut niet het zelfde bos als die uit haar droom. Een frons ontstond op haar kop. Wie was die Pokémon uit haar droom? Wat deed ze in haar droom? Meestal kon Amore dromen zonder problemen los laten, maar deze scheen in haar geheugen gegrift te staan. Iets in haar zei dat ze de Pokémon zou ontmoeten. Dat de Pokémon misschien wel de waarheid sprak. Maar, waarmee zou de Pokémon haar laten stoppen? Had het met Chiave te maken? Zo ja.. Die zouden ze toch geheim houden? Was er dan iemand in de groep die het geheim ging verraden? Als dit zo was, wie zou dat dan zijn? Nee. Dat was geen optie. Amore gromde zacht tegen zichzelf. Zo mocht ze niet denken over de Pokémon. Ze vertrouwde hen. Ze haalde diep adem. Misschien was het gewoon een droom, misschien was er niks aan de hand.. Toch liet het haar allemaal niet los. Ze bleef piekeren terwijl ze langzaamaan, zonder het te merken, richting het meer liep.

Eenmaal daar aangekomen, keek ze om zich heen. Hmmn.. Het meer was prachtig. De zon verlichtte het meer op een wonderschone manier. De Pokémon die in het meer zwommen gaven het een natuurlijk uiterlijk. Amore keek even om zich heen en zag een steen. Hier liep ze op af. Vervolgens sprong ze erop en ging ze erop zitten, haar blik op het wonderschone meer. Plots merkte ze een Phanpy op. Ze grinnikte toen ze zag hoe veel plezier hij had in het water. Hij was nog jong. Erg jong. Zijn ouders zouden hem op deze leeftijd nooit alleen moeten laten lopen. Stel je voor dat er een Lustro-lid kwam. Ze zouden geen genade tonen. Plots merkte ze dat de Phanpy op de kant was gaan liggen. Hmmn. Ze was blijkbaar alweer in haar eigen gedachten verzakt. Ze zag hoe hij zijn tong uit zijn bek liet hangen. Opnieuw vormde een grijns zich op haar kop. Het ongecompliceerde leventje van een baby was verrukkelijk. Ze verlangde er zelfs soms naar terug. Vooral naar het ongecompliceerde. Echte oorlogen waren er niet. Het ergste wat er gebeurde was een ruzie, die vaak zo weer over was. Over de dood dacht je niet na. Je dacht ook niet aan hoe anderen over je dachten, en of het wel goed was wat je allemaal deed. Nee, je deed gewoon waar je zin in had. Opnieuw zakte ze weg in haar gedachten, vergetend dat de Phanpy er was..

Daar.. Daar voor hem lag een Pikachu die niet echt oplette dat hij d'r was. Hij hief z'n slurfje op en maakte een gek babylachje van blijdschap. Er was gezelschap, daar was hij blij om. Snel rende hij er naar de steen toe, wat voor hem dan snel was met z'n babypootjes, en begon moeizaam te springen. Hij kon er net op komen. Het was moeilijk maar het was hem gelukt! De Pikachu zag eruit alsof ze diep in gedachten zat. Stiekem legde z'n rechtervoorpootje op de plek waar het hart ongeveer moest liggen bij de pokémon. Een grote grijns kwam tevoorschijn. Dit gevoel was leuk! Bonk. Bonk. Bonk. Zo voelde hij het in z'n pootje, het hart van Amore. Snel trok hij z'n pootje weer terug en ging naast de Pikachu zitten. Langzaam ging hij met z'n lijfje heen en weer bewegen, alsof hij naar een leuk maar langzaam liedje aan het luisteren was. Alsof dat liedje met speakers door het Crystal Lake galmde. Dat was natuurlijk niet zo, maar dat deed je als baby zijnde, gek doen en als je je verveelde gewoon in beweging blijven. Zijn oogjes glimden weer van geluk.

(Korte post, als je hem te kort vind dan pas ik 'm wel aan. Ben nogal moe xD)

Hoe was zij geweest toen ze nog zo jong was? Amore wist dat ze al vroeg volwassen was. Ze had er toen voor gekozen om bij haar vader weg te gaan, om bij haar moeder in te trekken. Ze was destijds nog erg jong geweest, maar had wel de goede keuze weten te maken. Ze had, toen ze zo ongeveer een jaar oud was, Riolu ontmoet. Een grijns vormde zich op haar kop. Dat was zeker een gebeurtenis die ze nooit zou vergeten. Haar hart ging wat sneller kloppen. Plots voelde ze iets op haar borstkas. Ze opende haar ogen, die ze tijdens het nadenken gesloten had. Ze hief één wenkbrauw op. Het duurde even voor ze haar gedachten weer op een rijtje had en kon zien dat het de Phanpy was. Hij scheen iets te voelen. Amore dacht na. Haar hart? Waarom? Ze hief opnieuw haar wenkbrauw op, maar besloot er niet meer over na te denken toen hij zijn pootje terug trok, naast haar ging zitten, en langzaam met zijn lijfje heen en weer ging bewegen. Een kleine grijns vormde zich op de kop van Amore. Het was wel een lief beestje, moest ze toegeven. Ze sloot haar ogen weer even, haar gedachten weer bij haar ontmoeting met Riolu. Ze waren al heel snel partners geworden. Amore grinnikte zacht, waarbij haar borstkas bewoog. Hij had haar niet meteen vertrouwd, maar dat had niks uitgemaakt. Ze waren alsnog partners geworden. Amore grijnsde licht, nog steeds niet wetend waar ze dit luizenleventje aan te danken had. Ach.. Ze vond het geweldig. Ze had een groep geleid, had een geweldige partner, en familie. Ze grijnsde. Haar leventje was volmaakt. Sommigen konden hier niet eens van dromen.. Plots herinnerde ze zich dat de Phanpy er nog was. Ze opende haar ogen langzaam en keek hem aan. ''Hallo,'' begon ze rustig. De meeste Pokémon konden rond die leeftijd wel praten. Natuurlijk was hun woordenschat nog niet echt geweldig, maar, ze konden meestal wel al praten.

''Allo'' antwoorde hij netjes terug. Al was hij wel vergeten de H uit te spreken. Maar een foutje kon gebeuren als je nog maar heel jong was. Zijn spelling was nog niet 100% volmaakt, en had nog lang niet alle woordjes geleerd. Alweer kwam er een gek babylachje uit z'n bek. Dat deed hij wel erg vaak vandaag. Het voelde ook goed om erg blij te zijn, met of zonder pokémon in de buurt. Behendig sprong hij met een klein sprongetje van de steen af en begon hyperend rond te springen. Steeds bij elke sprong kwam hij dichter bij het water. Op een gegeven moment sprong hij zichzelf kletsnat aan de rand van het koude water. De zon scheen nog steeds even fel als net. Er waren totaal geen wolken aan de lucht te zien die de zon zouden bedekken met hun witte laag.

'Allo,' klonk het zachte stemmetje van de Phanpy. Amore grijnsde lichtjes. Ze vond jonge Pokémon altijd zo lief. Maar, het gaf haar ook altijd een vreemd gevoel van binnen. Haar kinderen hadden zich niet lang laten zien. Ze waren al gauw verdwenen. Althans.. Smile en Trouble waren verdwenen. Force was gebleven, stond nog altijd aan haar zijde. Een zoon waar vele Pokémon van zouden dromen. Hij had, met zijn familie, karakter en kracht, een goede toekomst voor zich, dat wist ze zeker. Secret.. Ze slaakte een diepe zucht. Secret had een andere keuze gemaakt dan zij. Ze had gekozen voor de Lustro. Amore lette niet zo op de Lustro, de laatste tijd, maar ze wist zeker dat Secret flink wat voor elkaar had gekregen. Toen zij langs de rivier had gelopen, hadden vele Pokémon haar aangezien voor Secret, en hadden onderdanig gedaan. De rivier.. Amore fronste. Dat deed haar denken aan het plan van Riolu en haar. Chiave.. Ze grinnikte. Nee, ze moesten nog heel even wachten. 'Ik ben degene die jou gaat stoppen,' hoorde ze plots, als een stem in haar hoofd. Ze keek om zich heen. Hierna richtte ze haar blik op de Phanpy. Nee, de stem was niet echt. Ze zakte een beetje in elkaar. Wat had dit te betekenen? Wat wilde die Pokémon van haar? Wat deed de Pokémon in haar hoofd? Een rilling gleed over Amore's gele ruggetje toen ze het beeld van de Pokémon weer voor zich zag. Haar ene oor hing naar beneden, terwijl haar andere omhoog bleef staan. Ze hield haar koppie scheef en had haar blik op oneindig. Wat had dit allemaal te betekenen? Dit had ze nooit gehad als ze aan Suerte dacht. Ze haalde diep adem. Nee. Ze zou niet opgeven. Ze zou de Lustro verslaan. En, niet alleen. Ze had de (toekomstig-)Chiave-leden bij haar, dat wist ze zeker. Een trotse glimlach verscheen op haar gezicht. Ze zou niemand teleurstellen. Ze zouden de Lustro verslaan, samen. Amore balde haar vuist zonder het te merken. Alle wanhoop verdween uit haar blik en maakte plaats voor zelfvertrouwen.

Nature keek om naar de Pikachu die daar nog steeds in gedachten op de steen zat. Hij begon zich er langzaam aan te irriteren. Maar hij trok zich er niks van aan, hij had z'n eigen lol wel. Van de week had hij een liedje gehoord wat hij best wel leuk vond. Eens denken, wist hij de tekst nog? Het was iets van.. ''Cause we belong together now, yeah! Forever united here somehow, yeah! You got a piece of me.. And honestly.. My life would suck without you!'' De laatste zin vond hij helemaal geweldig en schreeuwde het uit. Al had hij geen idee wat het allemaal betekende. En alles wat hij uitsprak dat klonk voor geen meter qua spelling. Maar hij kon z'n frustratie er lekker uitgooien. Ondertussen, na het gezang, had hij heel wat dorst gekregen. Hij liep naar het water en dronk wat water, alleen hij had niet in de gaten dat er een Goldeen omhoog kwam en een sprong uit het water maakte vlak voor hem. Nature schrok en er schoot wat water in het verkeerde keelgat, waardoor hij nieste en omviel naar achter. Zijn hele lijfje was kletsnat van het water, niet dat dat erg was want het was toch prachtig weer. Maar hij had het ijskoud. Hij probeerde zichzelf uit te schudden, zoals hij dat andere pokemon had zien doen, maar het lukte hem niet echt goed. Waarschijnlijk omdat hij geen vacht had.

Amore herinnerde zich pas dat de Phanpy er was, toen hij begon te zingen. Ze keek op, richtte haar blik op hem, en probeerde het lied te herkennen. Dit lukte makkelijk door zijn laatste zin. My life would suck without you, wist ze. Ze grinnikte toen ze zag hoe de kleine Phanpy wat ging drinken. Vervolgens kreeg hij, door een Goldeen, een hele plens water in zijn gezicht. Amore grinnikte. ''Maybe I was stupid for telling you goodbye. Maybe I was wrong for tryin' to pick a fight. I know that I've got issues. But you're pretty messed up too. Either way I found out I'm nothing without you,'' zong ze zachtjes. Het was het couplet dat kwam na het eerste refrein, het stukje dat de Phanpy had gezongen. Amore haalde diep adem. ''Mijn naam is Amore,'' sprak ze rustig, nadat ze het stukje gezongen had. ''Voormalig leidster van de 'goede' groep uit dit gebied,'' vervolgde ze zacht. Ze richtte haar zwartige ogen even op het water, maar toen weer op de Phanpy. Het lied dat hij had gezongen, klopte hoogstwaarschijnlijk niet met hoe hij zich voelde. Hij was te jong ervoor. Waarschijnlijk had hij het gewoon ergens gehoord, en besloten het na te zingen, ofzo. Amore richtte haar blik weer op het water. My life would suck without you, dacht ze bij zichzelf. Dat klopte. Ze zou, zonder hem, nu niet meer verder willen. Na die.. Tijd wist ze dat zeker. De rest van het lied klopte dan natuurlijk niet. But you're pretty messed up too, was zo'n zin die niet klopte. In haar ogen was hij perfect. Ze grinnikte. Ze zag hoe een Goldeen uit het water op sprong, en met een klap weer het water in ging. Hierdoor kreeg Amore wat spetters op zich. Ze veegde haar vachtje rustig weer droog, terwijl ze haar blik naar de Phanpy liet gaan.

-Sorry.. Niet echt mooie post.. D_D-

''Maybe I was stupid for telling you goodbye. Maybe I was wrong for tryin' to pick a fight. I know that I've got issues. But you're pretty messes up too. Either way I found out I'm nothing without you,'' zong de Pikachu achter hem zachtjes terwijl hij pijnlijk over z'n koppie wreef. Het gezang van haar maakte hem weer vrolijk. Hij snapte er niks van, maar dat maakte hem niet uit. Hij rende blij naar de Pikachu toe, sprong weer op de steen, ging naast haar zitten en gaf haar een vriendelijk likje. ''Mijn naam is Amore,'' zei de Pikachu. ''Voormalig leidster van de 'goede' groep uit dit gebied,'' zei ze er nog achteraan. Hij snapte er eigenlijk niks van, maar dat kwam nog wel. ''Vomalug lijdstur?'' sprak hij niet snappend uit. 'Goede' groep? Wat moest dat voorstellen? Hij besloot het maar te vragen. ''Goete groep?'' Vroeg hij. ''Sijn jullie goet in dansen ofsoow?'' Vroeg hij verder met een raar gezicht. Hij trok een smerige kop omdat er iets vastzat in z'n slurf. Er zat iets kriebeligs vast in z'n slurfje. Hij draaide z'n kop om, om Amore niet vies te maken, en nieste met een schattig toontje. Daarna draaide hij z'n kop weer om en keek blij naar de Pikachu en begon weer blij te zingen. ''Mei live wuld suck wittout yoe!''

'Vomalug lijdstur? Goete groep? Sijn jullie goet in dansen ofsoow?' vroeg de Phanpy. Kleine, onwetende Phanpy. ''Slechte Pokémon maken andere Pokémon dood,'' sprak Amore droogjes. ''Goede Pokémon stoppen Slechte Pokémon. Een leider is de baas van de groep,'' legde ze toen uit. Wow. Nooit gedacht dat ik de definitie van een 'goede groep' op deze manier uit zou leggen, dacht ze bij zichzelf. Ze grinnikte even zacht. Hierna zong hij de zin My life would suck without you, maar dan.. Op zijn eigen manier. Amore grinnikte.
Plots ging alles veel sneller. Een waterpulse raakte haar in haar rug, waardoor ze van de steen afgevuurd werd. Ze stond bliksemsnel op. Haar ogen kleurden rood en begonnen licht te geven. ''Wie deed dat!?'' Haar stem vals, kil. Als die van een Lustro-lid. Een Wartortle kwam tevoorschijn. 'Wat wil je doen dan, kleintje?' vroeg hij. Amore grinnikte. ''Dit,'' mompelde ze, terwijl ze op de steen sprong. Ze zag de blik van de Wartortle veranderen toen hij haar roodgloeiende ogen zag. ''Holy..'' mompelde hij in zichzelf. Amore sprong sierlijk van de steen af en beukte de Wartortle omver. Ze zette haar tandjes in zijn hand. Dit zou niet veel pijn doen. Maar, dat was dan ook niet de reden van haar actie. De rode schokken die over haar gehele lichaam liepen, liepen over naar het lichaam van de Wartortle. Zo werd hij geëlektrocuteerd, zonder dat zij er ook maar enige moeite voor hoefde te doen. Na een tijdje liet ze hem los. ''Nu rot je op,'' gromde ze. De Wartortle sprintte weg. Met een grijns op haar kop sprong ze weer op haar plek en ging ze zitten. Haar ogen kleurden weer normaal, waarna ze haar blik op het water richtte. Ze was dan misschien redelijk erg veranderd de afgelopen tijd.. Nog steeds had ze er geen problemen mee om te vechten. Vechten hoorde bij haar.. Als ze terug zou deinzen voor een gevecht, zou haar rode elektriciteit geen enkel nut hebben, toch?

-Flutpost. En, sorry voor die Wartortle.. Anders was m'n post nog slechter.-

''Goede Pokémon stoppen Slechte Pokémon. Een leider is de baas van de groep,'' legde Amore uit. Nature begreep het niet echt zo. Maar dat kwam later wel. Er ketste een hevige Water Pulse in z'n rug. Hij schrok en keek snel achterom. Nature voelde z'n kontje schuren tegen de steen, hij viel naar beneden. Hij zag Amore ook naar beneden schieten en ze stond vliegensvlug op. Haar ogen waren opeens rood gekleurd en ze zag eruit alsof ze puur slecht was. ''Wie deed dat,'' klonk opeens een duistere stem. ''Wat wil je doen dan, kleintje?'' Klonk er weer een totaal andere stem. Nature zag Amore net iets verder van de steen af, maar zag niet tegen wie ze het had. ''Dit,'' klonk Amore weer en sprong net achter hem weer terug op de steen. Snel stond Nature op en liep een paar stappen weg van de steen zodat hij ook de andere onbekende pokémon in de smiezen kon houden. Er stond een kleine Wartortle, tenminste voor hem was hij groot maar algemeen was de Wartortle klein. ''Holy..'' Begon de Pokémon ineens. Weer had Nature geen idee waar hij het over had. Naast hem sprong Amore sierlijk van de steen af en beukte nogal hard tegen de Wartortle aan. Ze zette haar tandjes in zijn hand, zo te zien en er liepen rode schokken uit haar wangen. Nature z'n kop vertrok bij het zien dat de water pokémon geëlektrocuteerd werd, dat zou vast wel heel veel pijn doen. Binnen een paar seconden liet de Pikachu los. ''Nu rot je op,'' gromde Amore nog snel. De Wartortle sprintte weg. En nog niet even later sprong Amore zo te zien weer op de steen en ging weer zitten alsof er niks aan de hand was geweest. Nature kon nu twee dingen doen, terug zitten op de steen naast Amore of heel bang wegvluchten. Maar zo was Nature niet, hij vluchtte niet weg als er iets 'engs' was gebeurd. Dus liep hij een aantal pasen en sprong ook stroef terug op de steen en ging naast Amore zitten. Heel blij begon Nature weer te grinniken. Hij was veilig. Dat was bewezen, hij was beschermd door Amore. Maar of dat uit bescherming was of uit vechtlust van Amore, dat wist hij niet. ''Jij mij besgermt?'' Vroeg hij nieuwsgierig. Zijn oogjes keken schattig naar Amore.

Amore hoorde hoe de Phanpy naast haar plaats nam. Ze had hem dus niet afgeschrikt. Ze hoorde hoe hij begon te grinniken. Ze hief haar wenkbrauwen op, maar hield haar blik strak naar voren gericht. 'Jij mij beschermt?' vroeg de Phanpy plots. Amore fronste. ''Ja, hoor,'' mompelde ze zacht, terwijl ze diep adem haalde. Plots herinnerde zij zich iets. Ze stond voorzichtig op en keek de Phanpy aan. ''Zeg eens, kleintje. Waar zijn je ouders?'' Ze fronste. Als hij wist wie of waar zijn ouders waren, zou ze hem naar hen toe brengen. En dan zou ze de ouders even uitleggen dat hij nog te jong was om alleen te lopen, met de Lustro in de buurt. Of misschien hoorden zijn ouders wel bij de Lustro, dan zou ze eens kijken wie het waren, en zorgen dat ze hem nooit meer tegen zou komen. Dat was de enige geschikte oplossing. Ze zou het jammer vinden als een kleintje als deze bij de Lustro zou komen, maar, het was zijn keuze. Ze zou hem niet in de weg staan als hij de weg koos die zijn ouders hadden gekozen. Dat had ze bij Secret ook niet gedaan.

-Fluttigheid T_T-

''Ja hoor,'' antwoorde de Pikachu. Ineens scheen ze op te staan en keek hem met doordringende ogen aan. ''Zeg eens, kleintje. Waar zijn je ouders?'' Vroeg de Pikachu terwijl ze fronste. Een pijnlijke steek ging door z'n lichaam heen. Ouders.. wat zijn ouders? Hij wist het helemaal niet. ''Eehhm.. Outers? Wa zijn da?'' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist het echt niet en er kwam een onzeker klein glimlachje op z'n koppie te staan. Zachtjes begon hij hyperventilerend adem te halen en voor zich uit te staren, op de grond voor de steen. Zijn ogen rolden heen en weer, als teken dat hij het zich niet kon herinneren wat ouders zijn en wat het voor moest stellen. Zijn mondhoeken begonnen hele rare trekkingen te maken. Steeds sneller ging z'n buikje heen en weer.