[Het liefste Shadow o3o]

De Quilava liep het bos uit, richting de rivieren, met nog steeds het kleine lichaampje voorzichtig dragend in zijn armen. Vol ontzag keken de inwoners van dit gebied naar de twee, moeders schrokken en hielden hun poten voor het gezicht van hun kinderen, wanneer het bloed van zijn handen af droop. Hij negeerde echter al die blikken die in zijn rug brandden als een felle zomerzon. Nee, de Quilava maakte het allemaal niet meer uit. Of juist wel, maar sloot hij zich af van de buitenwereld, alleen kijkend naar zichzelf en zijn kind, de rest negerend. Zwijgzaam liep hij verder, en knielde neer bij de kant, het eerste en beste stukje langzaam stromend water dat hij kon vinden. Met trillende handen liet hij het lichaampje zakken in het koude water, rustend op zijn ene poot, terwijl hij met de andere voorzichtig het bloed afveegde. Daarna probeerde hij ook een beetje bloed van zichzelf af te krijgen, maar het leek hem niet echt veel te boeien. Hoe hij net nog vol verdriet en frustratie geleken had, zag hij er nu verslagen uit. Leeg. Hij slaakte een zucht, en legde Summer op de kant neer, op het zachte groene gras, en liep van haar weg. Niemand zou haar toch wegnemen, iedereen was weggevlucht bij het bloederige aanzicht. Shadow.. Hoe moest hij het haar vertellen, hoe moest hij het haar duidelijk maken hoe het gebeurd was zonder dat ze hem meteen zou gaan haten.. Als hij Summer bij zich gehouden had was dit niet gebeurd.. Maar aan de andere kant .. Je kon je kinderen niet altijd beschermen. Toch kon het altijd ineens fout gaan, zoals nu bij een spelletje verstoppertje. Het was niet zijn schuld, hij.. ze waren gewoon ongelukkig geweest. Ze waren precies op de verkeerde plaats op het verkeerde moment, juist wanneer er een moordlustige Mightyena opdook. Ugh. Evening veegde met zijn arm over zijn natte voorhoofd. Het maakte niet uit wat hij zichzelf wijs maakte. Uiteindelijk had Shadow een eigen mening, en hij kon enkel hopen dat ze naar hem wou luisteren, en de situatie, hoe ongelukkig en naar hij ook was, wou begrijpen. Kon begrijpen. Hij richtte een blik op Summer, maar wendde zijn kop al snel weer de andere kant op. Weer deed hij een paar passen. Weglopend van het lijkje. Nee, hij ging haar hier niet achterlaten. Hij moest Shadow roepen. En aangezien het mogelijk was dat ze ver van hem verwijderd was, moest hij het groots doen. De vuurwoede zou hem hierbij helpen. Hij spande al zijn spieren, concentreerde zich op zijn frustraties, en deze keer ging het sneller dan andere keren, omdat hij al zijn woede en verdriet er in een keer in stortte. De vlammen op zijn hoofd en achterkant maakten een gevaarlijk geluid, werden groter en groter, tot Evening niet eens meer te zien was in het kolkende vuur, alsof hij verzwolgen was door de vlammen. Maar dat was hij niet, er was een kleine ruimte tussen hem en het vuur, en doordat hij een vuursoort was verbrandde hij niet door deze hitte. Hij richtte zich op, balde zijn vuisten en de steekvlam schoot als een soort bol naar boven met een helse klap, die weergalmde door de bergen om het gebied. Evening hijgde, voelde zich vies en bezweet, maar hij was blij dat hij die nagalm hoorde. Op die manier had Shadow het vast wel gehoord of gezien. Zijn blik ging naar boven, naar het vuur dat snel weer verdwenen was. Daarna liep hij weer terug naar Summer, pakte haar weer op, en ging met gesloten ogen neerzitten naast het water. De warmte was nu bijna volledig uit haar lichaampje gesijpeld, maar ze was nog even zacht als eerst. ''Oh brother I can't believe it's true..'' begon Evening te zingen, terwijl zijn wang over de hare gleed. Opnieuw kwam er een traan in een van zijn ogen. Ja, hij kon het nog steeds niet geloven. Hij wou dat het niet waar was. Dat iemand hem kneep of een bak koud water over zijn hoofd gooide, hij wakker werd en weg werd gesleurd uit deze vreselijke nachtmerrie. Maar dat gebeurde niet. Ook was er niemand waar hij zich bij kon laten troosten. Meestal zocht hij dan Shadow op, maar hij vreesde dat haar reactie zijn hart nog verder zou breken. 'I'm so scared about the future and I wanna talk to you.. Oh I wanna talk to you...'' zong hij trillerig terwijl de tranen over zijn wangen gleden. Zou Shadow komen?

Het was geen alledaagse dag. Alles ging weliswaar zijn gebruikelijke gangetje, maar er hing duidelijk een andere sfeer in de lucht. De wolken leken net iets grijzer dan gebruikelijk, de lucht net iets donkerder blauw. De bomen stonden er droever bij dan gewoonlijk. Shadow schudde ontkennend haar kop, wetend dat dit slechts een optische illusie was. Het zou wel bijtrekken als ze haar gedachten op een rijtje kon zetten. Dit kon de grijs gekleurde Raichu het beste tijdens een lange wandeling. Waarlangs maakte niet veel uit, zolang ze maar even de tijd nam om alleen te zijn.
Haar wandeling bracht haar deze dag naar het meest gekleurde gebied in heel PokeRPG. Allerlei bessen in alle soorten en maten groeiden die dag vrolijk tussen de bladeren van hun planten. De sfeer was hier heel anders dan in de rest van PokeRPG, en toch klopte er iets niet. Shadow droeg een bezorgde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze tussen de struiken door slenterde. Het verontrustte haar dat alles zo anders aanvoelde, zelfs al was er geen bewijs dat het echt anders was. Misschien was het gewoon har instinct dat haar ergens voor waarschuwde. Maar waarvoor? Tot nu toe was alles heel vredig geweest in PokeRPG. Er was nog niemand geweest die de Chiave nodig had gehad voor wat dan ook. Ze leefden een rustig bestaan als de vrij onbekende helden die gewonnen hadden zonder gevecht. Shadow wist zeker dat dit ooit zou veranderen, maar voorlopig vreesde ze niet voor de veiligheid van PokeRPG.
Was het dan iets dichterbij? Haar gedachten schoten meteen naar Evening, haar partner. De Quilava die ze het meest vertrouwde van alle Pokemon in heel PokeRPG. Daar hoefde ze geen vragen over te stellen. Ze was er zeker van dat hij haar niks ergs zou aandoen. Hij hield tenslotte net zo veel, zo niet meer van haar dan zij van hem. Maar de vraag waarom zij van hem hield, had nooit eerder haar gedachten gekruist.
Snel schudde Shadow haar kop. Dit soort gedachten leidden altijd tot lastige vragen die haar alleen maar meer in de war brachten. Dat was precies het tegenovergestelde van wat ze wilde bereiken. In zo'n geval kon ze het beste haar schattie opzoeken en hem even diep in de ogen kijken. Dan kon ze altijd weer glimlachen en alle zorgen weg laten vloeien. Het enige wat ze moest weten, was waar hij was. Ze wilde geen roep doen, want dat zou vrij zinloos lijken. 'Hey, ik riep je omdat ik in je ogen wilde kijken.' Nee, dat was stom. Ze moest maar gewoon naar hem op zoek. Ze slaakte een zucht, zette een vriendelijke grijns op en wilde net de tuin verlaten toen ze iets in de lucht zag.
Voor ze het wist, vulde een soort gebrul haar oren. Haar blik was gefixeerd op de enorme vlam in de lucht. Ze herkende de kleur van het vuur. Al het vuur leek op elkaar, maar Shadow zou altijd het vuur van Evening herkennen. Daar had ze gewoon een gave voor ontwikkeld, of zoiets. Ze sprong naar voren, liet haar voorpoten de grond raken en zette een Quick Attack in, op weg naar de plaats waar ze dacht dat de aanval vanaf was afgevuurd.

Enkele gebieden werden door de Raichu afgezocht, maar geen spoor van haar Evening. Slechts een vage geur die liet merken dat hij ooit langs was gelopen, maar meer niet. Het duurde even voor ze een sterkere geur van hem opving. Er waren allerlei andere geuren mee vermengd, maar dat betekende niet dat Shadow hem niet kon herkennen. Bovendien werd zijn geur versterkt door die van een van hun kleintjes, Summer. Dus, hij was met haar op stap geweest? Shadow liet een klein maar tevreden grijnsde zien. Hij was echt een geweldige vader. Ze volgde vlug zijn spoor, wat haar naar de rivier bracht. Hier begon ze op te kijken, hopend hem te zien. Ze wilde niet zomaar tegen hem op botsen. Dat zou stom zijn. Heel stom. Ze zag hem uiteindelijk zitten bij het water. Zijn houding straalde alles behalve vreugde uit. Shadow stopte haar pas. Ze aarzelde. Zijn roep was naar haar geweest en zij had hem ook graag willen zien, maar niet zo.. Van alle plaatsen waar ze was geweest was de sfeer hier het kilst. Zacht beet ze op haar lip. "…Eve?" bracht ze voorzichtig uit. Nog steeds op voor en achterpoten stapte ze dichter naar hem toe. Deze houding was niet alleen pure luiheid, maar straalde ook uit dat ze niet op haar gemak was, en het liefste meteen weg zou rennen. Niemand zag graag zijn grote liefde met tranen in zijn ogen, en al helemaal niet op een dag die al raar aanvoelde. "Wat is-" Shadow kreeg de kans niet haar zin af te maken. Haar blik was, per ongeluk, afgegleden richting het bebloede lichaampje van Summer. Een onbeschrijfelijk gevoel vulde Shadow per direct. Vol misselijkheid, angst, verdriet, spijt. Minuten leken het, terwijl ze naar de dode Pokemon staarde, terwijl het in werkelijkheid maar een paar seconden waren. Zodra ze klaar was met staren naar het kleine lijfje keek ze weer naar Evening. Haar ogen inmiddels gevuld met tranen en een bijna smekende blik. Smekend om een uitleg van wat hier gaande was.

"…Eve?"
Het had vrij lang geduurd voordat Shadow was gekomen, al was die tijd voor hem bijzonder snel voorbiij gevlogen. De stem van zijn partner liet zijn hart overslaan. Heel langzaam opende hij zijn ogen en richtte die op het grijze lichaam van Shadow. Hij wou haar niet aankijken, durfde het niet. Een koude rilling ging over zijn rug toen hij haar blik naar beneden zag gaan, richting het levenloze lichaampje van een van haar geliefde dochters. "Wat is-" Evening zijn adem stokte in zijn keel. Hij slikte, sloot zijn ogen weer even, en wanneer hij ze opende werd hij aangekeken naar die normaal prachtige glanzende ogen, nu vol verdriet en nat van de tranen. Het liet hem voelen alsof zijn hart in duizenden stukjes werd gebroken, als dat al niet gebeurd was door deze traumatische ervaring. Evening zweeg nog even. Hoe hij zich in dit gebied zo snel gelukkig gevoeld had, zo voelde hij zich op dit moment weer net zo zielig en miserabel als voordat hij hier arriveerde. Hij hoopte gewoon dat Shadow het zou begrijpen, want het laatste wat hij nu wou was haar ook nog kwijtraken. Als zand dat door zijn vingers heen glipte. Hij schudde wat met zijn kop, en keek weer naar Shadow. Zijn ogen waren rooddoorlopen en hij had dikke wallen van het huilen. Hij had zin om Shadow gewoon om haar schouders te vliegen en eerst eens flink uit te huilen voor hij zou gaan praten, maar dat was onmogelijk. Zijn adem stokte nog steeds in zijn keel, en hij wist dat het hem veel moeite zou gaan kosten om er woorden uit te krijgen. Maar Shadow had het recht het te weten. Na nog een frisse hap lucht genomen te hebben, kreeg hij eindelijk iets uit zijn keel. ''Shadow.. het spijt me zo..'' zei hij, trillerig, de tranen gleden voordurend over zijn gezicht heen. Hij moest het nu gewoon vertellen, klaar. ''Ik was.. samen met Summer naar het Timerise forest, gewoon om een potje verstoppertje te spelen,'' vertelde hij eerst, en het klonk echt stom in zijn oren om het over een spelletje te hebben, maar zo was wel hoe het begon. ''Ze.. ze werd uit het niets gegrepen door een woeste Mightyena. Hij leek wel bezeten.,'' hij sloot zijn ogen weer even, veegde zijn wang wat droger, en ging verder. ''Ik viel hem aan maar.. het was al te laat. Er was niets meer dat ik kon doen, Shadow...'' Hij snikte even, maar probeerde zichzelf in te houden, anders werd praten onmogelijk. ''Het spijt me zo..'' fluisterde hij zachtjes, haast onverstaanbaar. Hij bleef maar zeggen dat het hem speet, maar hij had er echt niets aan kunnen doen. Ja, hij had Summer buiten het Chiave gebied genomen, maar je kon ze toch niet altijd blijven isoleren? Ze waren wel vaker in neutraal PokeRPG geweest. Alleen deze keer was het lot hun niet goed gezind geweest. Evening rilde weer, en aaide Summer over haar zachte hoofdje. Wat moest hij anders zeggen, of doen? Hij had geen idee. Hij wist niet hoe om te gaan met zo'n verdriet. Hij wendde zijn kop weer af, starend in de leegte die hem omringde, bang om de confrontatie aan te gaan met zijn liefste partner. Hij wou dat hij sterker was, maar hij was te zwak om haar aan te kijken. Het was nu aan Shadow wat er gebeurde, want hijzelf was stil en leeg.

''Shadow.. het spijt me zo..'' Shadow staarde Evening bezorgd aan. Bijna trok ze verkeerde conclusies. Haar gezonde verstand weerhield haar daar echter van. Ze wist dat hij zijn kinderen nooit wat aan zou doen, omdat hij net zoveel van hen hield als van haar. Ze schudde onbegrijpelijk haar kop. Excuses waren niet nodig: ze wilde enkel weten wat er gebeurd was zodat ze dat akelige, hulpeloze gevoel kwijt was. Zijn tranen deden haar pijn. ''Ik was.. samen met Summer naar het Timerise forest, gewoon om een potje verstoppertje te spelen. Ze.. ze werd uit het niets gegrepen door een woeste Mightyena. Hij leek wel bezeten. ''Ik viel hem aan maar.. het was al te laat. Er was niets meer dat ik kon doen, Shadow...'' Opnieuw schudde Shadow haar kop lichtjes. Deze keer uit volledig onbegrip. Wat had de kleine Summer gedaan dat ze zo aan haar einde moest komen. Shadow stapte heel voorzichtig richting het lijkje. Ze wilde het niet zien, en toch ook weer wel. Ze zakte door haar poten, waardoor haar knieën met een zacht plofte de grond raakten. Ze wilde janken, ze wilde alle sluizen open gooien, maar iets weerhield haar hiervan. Ja, haar ogen waren betraand, maar het leek allemaal zo.. onrealistisch. Alsof ze in een levensechte nachtmerrie beland was. Het voelde niet echt, en was het daarom niet waard om voor te huilen. Ze draaide zich om, keek naar Evening. Hij gedroeg zich heel anders. Dit verbaasde Shadow niks, hij had het tenslotte zien gebeuren. Voor hem was alles veel realistischer. Sterker nog, het zou haar niks verbazen als hij getraumatiseerd was. ''Het spijt me zo..'' Meer excuses. Shadow stond op, draaide zich om en sloeg haar armen krachtig om hem heen. Het lukte haar even niet om een woord uit te brengen. Bovendien had ze niet het gevoel dat hij woorden wilde horen. Hij had steun nodig, wat voor steun maakte niet uit. Dit was momenteel de beste steun die Shadow kon leveren. Ze hield hem stevig vast, om hem te laten weten dat zij er voor hem was, en er ook altijd voor hem zou zijn. Ze had heus wel gemerkt dat hij het moeilijk vond om haar te vertellen wat er gebeurd was. Voor Shadow voelde dat als teken dat hij haar niet honderd procent vertrouwde. Ze sloot haar ogen en drukte haar gezicht in zijn hals. Ze moest niet zoveel denken. "Het is.. goed," sprak ze zachtjes. Ze merkte hoe ongelofelijk ongepast dit kon klinken, maar hij begreep toch wel wat ze bedoelde? "Maak je maar geen zorgen.. zoiets overkomt altijd de beste.." Ze wreef haar neus zachtjes door de vacht in zijn hals. Ze verbaden zichzelf met haar kalmte. Anderen troosten was nooit haar sterkste punt geweest. Ze deed echter haar best, vooral omdat ze wist dat Evening het nodig had. Ze had altijd gedacht dat zij zwakker was als het op emoties aan kwam. Het was gek om de rollen omgedraaid te zien, maar dat was nog geen reden om een ander gedragspatroon aan te nemen. "We.. Ik vind dat we eervol afscheid moeten nemen." Shadow veegde voorzichtig een traan van haar wang af. Langzaamaan drong het tot haar door dat dit niet een angstaanjagend realistische nachtmerrie was, maar gewoon de harde werkelijkheid.

OOC: Ugh, sorry, niet zo'n goede post.. OTL

[Wacht, waar is Summer nu heen? XD Uit jouw post neem ik aan dat ze nu ergens in het gras ligt, ofzo. xD]

Zijn hoofd klopte, zijn ogen brandden van de zoute tranen. Diezelfde tranen maakten zijn wangen nat en plakkerig. Hij voelde zich vies, niet alleen hierom, maar ook omdat zijn armen en een paar lichaamsdelen nog steeds onder het bloed zaten van zijn eigen dochter. Het maakte hem misselijk, het was ziek. Als er a bloed had moeten vergieten, dan zou het zijn bloed moeten zijn, niet die van een kleine volstrekt onschuldige Pokemon die nog maar net was begonnen met leven. In zijn hoofd spookten beelden van net voor de aanval. Zijn dochter, blij en vrolijk, met grote pretogen, omdat ze een spelletje samen met papa kon doen. Dat spelletje was haar dood geworden. Hij veegde met zijn linkerpoot wat vocht van zijn gezicht af, terwijl hij in zijn ooghoeken Shadow naar het lijkje zag kijken. Een koude rilling ging over zijn rug wanneer ze opstond, zich naar hem omdraaide en hem omhelsde. Bijna zou hij omvallen van verbazing, maar al snel sloeg de verbazing om in ontroering. In zijn volledige miserie was dit precies wat hij nodig had; steun van iemand waarvan hij hield. Shadow moest het zwaar hebben, minstens net zo zwaar als hem. Ze deelden dit leed, en moesten zich er ook samen doorvechten. Ja, alles wat hij nodig had, en misschien zijzelf ook, waren twee zachte warme armen om hem heen. 'Het is.. goed,' natuurlijk klonken dit soort zinnen in zo'n geval raar, maar Evening begreep het. Shadow probeerde hem gerust te stellen. Ondanks alles wat er vandaag gebeurd was zou alles goed komen. Behalve aan de situatie zelf. Summer was voor altijd verloren gegaan, daar was niets meer aan te doen. De grootste geruststelling was dat Shadow hem het gevoel gaf dat ze er voor hem was, niet alleen in tijden van vreugde, maar ook in tijden zoals deze, verdrietige tijden. Evening had gedacht dat ze hem zou veroordelen, of dat ze zo van slag zou zijn dat ze hem niet meer wou zien. Maar niets was minder waar, hij had haar verkeerd ingeschat. En gelukkig maar. Dit behoedde hem ervan om volledig in te stortten. "Maak je maar geen zorgen.. zoiets overkomt altijd de beste.." De Quilava voelde nieuwe tranen in zijn ogen opwellen, maar probeerde ze met man en macht tegen te houden. Normaliter had hij in een geval als deze in huilen uitgebarst, maar iets weerhield hem ervan. Hij nam een hap lucht en probeerde in ieder geval zijn hoofd wat meer tot rust te laten komen. Al die gedachten, zinnen en beelden die door zijn gedachten heen stuiterden maakten hem gek. Wanneer hij haar kleine neusje door zijn vacht voelde gaan, begon hij haar steviger te omhelzen, en verschool zijn neus in haar vacht. "We.. Ik vind dat we eervol afscheid moeten nemen." Evening kreeg geen woorden uit zijn keel, maar knikte, dat voelde Shadow tenminste. Hij hief zijn kop weer ietsje op, en kreeg het kleine lijkje weer in het vizier. Ja, dat was het minste wat ze konden doen. Ze moesten haar een waardig, een eervol afscheid geven. Al wist hij niet voor wat Shadow de voorkeur had. Sommige Pokemon lieten een lichaam verbrandden, en de as zou dan uitgestrooid worden. Anderen hielden het traditioneel, en begroeven het lichaam. Of je kon het lichaampje met de stroming van de rivier of de zee kunnen laten voeren. Evening schudde zijn kop. Ugh, hij wou er helemaal niet aan denken, en toch was het nodig. Ze konden het lichaampje niet zomaar achterlaten. ''H..hoe vertellen we het de kinderen?'' sprak hij ineens, met een intens ontroerde uitdrukking op zijn gezicht. Wat zou hun reactie wel niet zijn, zouden ze het uberhaupt begrijpen? Begrijpen dat Summer ineens niet meer terug zou komen, niet meer met ze kon spelen? Hijzelf had als kind de dood ook niet goed begrepen. Waarom konden ze niet gewoon weer wakker worden? Evening hoestte schor, en stond langzaam op. Hij wendde zijn hoofd even af, keek een leegte in, en keek weer terug naar zijn partner. ''Bedankt..'' zei hij heel zachtjes, verwijzend naar haar troostende woorden en haar zachte omhelzing die hem zeker geholpen hadden om weer bij bedaren te komen. Met een lege blik keek hij naar Summer, wachtend op een reactie of idee van Shadow.

De zachte vacht van Evening streek over haar wang. Een teken dat hij zijn kop bewoog, in een knikkende beweging om precies te zijn. Ze vroeg zich af of hij een bepaald soort afscheid in gedachten had. Zijzelf had geen voorkeur, als het maar eervol was, dus niet gewoon in de rivier dumpen. Desnoods legden ze haar op een blaadje, haalden ze de groep er bij en lieten haar dan met de rivier mee stromen, maar ook echt niet minder. ''H..hoe vertellen we het de kinderen?'' De stem van Shadow’s lieve partner wekte haar uit haar gedachten. Ze keek hem een moment in de ogen aan. Tja, hoe? Woorden schoten te kort om deze nare gebeurtenis vast te leggen. Dat had Evening wel laten merken. Ze konden zeggen dat Summer weg was gelopen en dat ze niet meer terug zou komen, maar liegen tegen je eigen kinderen over een echte levensles zag Shadow ook niet zitten. Ze wilde de kids ook niet naar het lijkje toe brengen. Dat zou ze nog weken lang nachtmerries bezorgen. Er waren eigenlijk niet veel keuze’s over. Ze moesten het gewoon zeggen, maar op een subtiele manier zodat het niet voor eeuwig achter ze aan zou blijven spoken, zelfs al zou het dat sowieso wel.
''Bedankt..'' Opnieuw was het Evening die Shadow hielp om weer bij zinnen te komen. Ze had enkele tellen voor zich uit gestaard. Ze schudde zachtjes haar kop en keek hem toen weer aan. “De kids..” mompelde ze zachtjes. Een traan gleed langzaam bij haar wang naar beneden. “Ik wil het niet vertellen..” gaf ze eerlijk toe. Ze hoopte dat Evening haar begreep, maar dat hij niet met de stomme opmerking zou komen dat ze het niet moesten vertellen. Als ze het niet zouden zeggen, zou het Shadow haar hele leven achter na spoken, dat wist ze vrijwel zeker. “Heb.. heb jij een idee?” Ze wilde er zelf niet meer over nadenken, het gaf haar alleen maar vervelende beelden in haar kop van haar kleintjes, huilend om de dood van hun kleine gele zusje. Ondragelijk voor de lieve en zorgzame Shadow.
Het volgende punt waar ze op terug wilde komen, was het afscheid nemen van Summer. Er was 1 ding wat ze sowieso vast wilde stellen. “Laten we de groep er bij zijn? Ze hebben er het recht op, tenslotte zijn we allemaal een beetje familie.. Toch?” Shadow keek Evening recht in zijn rode ogen. Opnieuw werd ze overweldigd door de pijn van verdriet. Meer tranen stroomden bij haar wangen naar beneden. “Oh Eve, waar heeft ze dit toch aan verdiend?” Ze kon zichzelf niet langer voor de gek houden. Ze voelde zich vreselijk, de pijn was ondragelijk. Ze liet zich in Evening’s armen storten en huilde tot haar ogen pijn deden. Ze dacht er niet bij na dat Evening het misschien vies vond als ze dat op zijn vacht deed. Het maakte niet uit, hun kind was dood en ze moesten nu bepalen hoe ze van het lijk af zouden komen. Klonk het niet als zo’n verhaal wat je dan altijd hoort, waarvan je denkt ‘Jeetje wat erg, ben blij dat dat niet met mij is gebeurt’?
Het kostte Shadow even de tijd om volledig uit te huilen. Haar armen hield ze de hele tijd om hem heen geslagen. Ze snikte nog wat na, tilde haar kop wat naar achter, zodat ze hem kon aankijken, en zei: “Sorry,” met een klein stemmetje. Vervolgens liet ze haar kop op zijn borst rusten. Ze wilde even niet meer denken, alleen bij hem zijn, wetend dat hij evenveel pijn voelde als zij, zo niet: meer.

[Prepare for eine poeppost]

“De kids..” De ogen van de Quilava richtten zich weer terug naar diens partner. Ze zei dat ze het niet wou vertellen, en Evening begreep dat. Het is vreselijk om je kinderen al zo vroeg te betrekken bij zoiets als de dood. En dan ook nog de dood van iemand die dichterbij hun stond dan ieder ander. “Heb.. heb jij een idee?” klonk haar zachte maar doordringende stem. ''N..nee.'' fluisterde Evening terug, om eerlijk te zijn. Hij wreef met een van zijn voorpoten over zijn gezicht heen en slaakte een kleine zucht. Hoe vertelde je nou in gods naam zulke kleine kinderen dat hun zusje dood was? En dan ook nog op een goede manier, zodat ze het konden begrijpen en bewerken, terwijl ze waarschijnlijk eerst niet eens zouden begrijpen en beseffen dat Summer niet meer terug kwam? ''We kunnen in ieder geval niet zwijgen of liegen..'' sprak hij daarna. Dit was misschien moeilijker dan niks zeggen, maar het was wel beter. Ze moesten het weten, geconfronteerd worden met zo'n nare situatie, het was gewoon zo. Hij keek op wanneer Shadow weer begon te spreken. Deze keer over het afscheid aan Summer. “Laten we de groep er bij zijn? Ze hebben er het recht op, tenslotte zijn we allemaal een beetje familie.. Toch?” Evening zweeg wanneer haar doordringende ogen hem recht aanstaarden. ''Ja..'' zei hij nog steeds zacht, maar zonder twijfel. De Chiave was als familie, en ze hadden er het recht op om waardig afscheid te nemen van een van de leden. De Quilava liet zijn blik even op de grond rusten, gewoon om even enkele seconden te bedaren. Maar dat mocht niet lang duren. Een zacht gesnik liet hem weer opkijken. De tranen stroomden over de wangen van zijn geliefde Shadow, een beeld die hem nog meer pijn deed dan hij al voelde. “Oh Eve, waar heeft ze dit toch aan verdiend?” sprak ze, waarna ze zich in zijn armen wierp. Evening kreeg ook weer waterige oogjes, en zweeg. Op die vraag was geen gepast antwoord. Ze had het niet verdiend. Deze gebeurtenis was pure ongeluk en oneerlijkheid geweest. Terwijl Shadow uithuilde, verlieten vele gedachten Evening's hoofd. Hij had Shadow nog nooit zo zien huilen, en het deed hem spijt dat dit haar moest overkomen. Evening bleef stil, hij wist gewoon niks te zeggen op dit moment. In plaats daarvan bleef hij Shadow zachtjes over haar rug strijken totdat ze uiteindelijk uitgehuild was. Ze richtte zich naar hem en sprak met een zacht stemmetje. “Sorry,” Even keek hij haar verbaasd aan. Waarom een verontschuldiging? Het liefste wou hij ook even keihard huilen, maar hij had er geen energie meer voor. Maar hij had haar rustig laten uithuilen omdat hij wist dat het uiteindelijk ontzettend op kon luchten. Wanneer ze haar hoofd op hem liet rusten streek hij even over haar warme hoofdje. ''Het komt goed..'' sprak hij zachtjes. Na haar even lieflijk omhelsd te hebben veegde hij voorzichtig wat tranen onder haar zwaete ogen weg en liet hij haar zachtjes los. Hij wou hier wel blijven zitten, gewoon om zijn partner in zijn armen te houden en te troosten, maar ondertussen lag hun dochter hier ook nog. Langzaam stond hij op, liep een paar stapjes vooruit en keek om naar Shadow. ''Momentje.'' sprak hij. Daarna wandelde hij de bosjes in die vlak bij de rivier groeiden en profiteerden van de vochtige en rijke bodem om het water. Misschien begreep Shadow niet waarom hij nou de bosjes in ging, maar dat zou snel duidelijk worden. Hij keek rond, liep verder, en duwde onderweg talloze takken en bladeren opzij, totdat hij datgene zag wat hij wou hebben. Hij zocht naar een blad, iets zoals Olifantsoor. Maar hij vond een jonge Paulowniaboom. Wat had hij een geluk! De bladeren van een jonge boom van deze soort konden erg groot worden. Hij pakte de stengel onder een van de bladeren af en rukte met al zijn kracht een blad af. Snel liep hij de bosjes weer uit, richting het lijkje van de kleine Pichu. Hij liet het blad zakken en legde het over zijn dochterje heen. Het was net iets groter dan haar, zodat het haar verborg, zelfs als je haar op zou tillen. Zo konden ze haar het beste meenemen. Ook hoefde niet iedereen te zien wat ze bij zich droegen... Hij tilde het lichaampje op en liep terug naar Shadow. ''Misschien.. is het tijd om te gaan..'' Natuurlijk was hij nog lang niet uitgerouwd en zij ook niet, maar hij wou weg van deze plek. Het was hier donker, grauw, troosteloos. Zijn vacht plakte van de tranen en bloed, en... wel, misschien wou hij gewoon ergens heen waar ze gewoon rustig alleen konden zijn. Misschien het kasteel, of een ander Chiavegebied. Het gebied dat hij nu als zijn 'thuis' begon te beschouwen.