Weer een nieuw gebied, weer een plek waar niemand haar kende, opnieuw de kans om zich voor te doen als iemand anders. Ondanks het overschrijden van de grens liep ze door zonder enige verandering van houding. Haar ogen stonden naar voren gericht, bij ieder geluid dat klonk ging haar blik als door de bliksem getroffen naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Nooit bleef ze lang kijken, ze had veel geleert in de tijd dat ze rondreisde en ze zou nog meer leren. Voor haar weken de bomen uiteen. Toen ze stopte aan de rand van de open plek steeg er as de lucht in. Voor haar lag een grote open plek, een verbrand stuk woud. Nieuwe planten waren al verschenen maar kwamen niet hoger dan haar buik. De meeste pokémon zouden gewoon doorlopen, de electrike liep om. Haar stappen waren verbitterd als haar karakter. Haar gedachtes vervuild door haar verleden. Ze keek naar de grond. Met een ruk stond ze stil toen een pokémon haar de weg versperde in het voorbijgaan.

Voor hem stond nog een andere electrike, Ze zag er niet er blij uit. Sterker nog, ze had een verbitterde blik in haar ogen maar iets herkende hij van vroeger. Venray wist niet wat het was wat herkende maar het gaf een fijn gevoel. Aangezien de andere Electrike niet erg blij was stelde Venray zich voor aardig te doen en opzij te gaan als dat nodig was. Venray stond stil... en keek in de ogen van ne Electrike, nu widt hij wat hij zag! Een heel klijn vlekje naast de iris in haar oog. Zijn zus had precies hetzelfde maar die was al laang geleden verdwenen net zoals zijn ouders. Venray was al lang in dit grote gebied en struinde vaak dagen lang rond langs de grens om te kijken of er nieuwe pokémons het gebied binnen kwamen. Ze waren heel erg dichtbij de grens en Venray had nog nooit een andere Electrike gezien. Hij keek rond en bewonderde het prachtige gebied opnieuw, een mooie open plek vol met veldbloemen, gras en daar omheen mooie groene bomen en struiken met de geliefde oran bes.

Het was niet alleen dat ze geen blauwe pokémons verwachtte in het bos maar ook de soort. Voor haar stond een Electrike. Blauw als de meren en rivieren die ze gezien had op haar reis. Haar ogen vernauwde zich en ze draaide haar kop zodat deze scheef stond en bekeek de electrike. Als door een kogel doorboord werden haar ogen groot toen ze zich realiseerde wie deze electrike was. Hij leek haar nog niet herkend te hebben. Haar zekerheid was niet honderd procent maar ze waagde het erop "Venray?" ze zette en stap in zijn richting en keek hem recht in zijn ogen. Haa broer was evelals deze electrike blauw als de zomerlucht in plaats van de groene lentegras kleur die zijzelf had. "Venray, ben jij het?"

Venray's ogen werden groot toen de Electrike zijn naam uitsprak. Nu wist hij het zeker "Venray ben jij het?" zijn de ze. Zijn bek ging open van verbazing, 'Muray?' hakkelde hij terwijl hij dichterbij haar kwam. Venray keek nog eens goed in de ogen van de Electrike en zag het kleine stipje wat zijn zus ook had. 'Muray!' riep Venray en rende met tranen in zijn ogen op Muray af. 'Waar was je?!' riep hij en een traan rolde naar zijn mondhoek en viel op de grond. Venray likte Muray 'Ik heb je gemist!' stotterde hij en zijn stem sloeg even over. De schok die Venray net had doorgemaakt fleurde zijn hele wereld op. Het gras leek groener en de lucht leek blauwer, het lege gevoel waar hij jaren lang mee had rondgelopen werd gevuld door zijn zus die was terug gekeerd.

De reactie van de electrike overspoelde haar evenals de emotie die haar trof. Lang geleden had ze voor het laatst gelachen nu waren haar wangen een waterval van tranen, tranen van geluk en blijdschap. Ze voelde zich vol van geluk, alsof ze nooit meer iets hoefde te hebben. "Venray" ze duuwde haar kop in zijn blauwe vacht, statishe vonken sprongen over naar zijn vacht toen ze hem aanraakte. Haar geluk en blijdschap was niet te meten toen ze zijn vertrouwde geur weer rook "Ik heb je zo gemist, jij was het die me deed volhouden toen de jager me te pakken kreeg!" ze had haar blauwe broer nog zo veel te vertellen. Ze schudde haar kop heen en weer waardoor een aantal tranen in het rond vlogen. Zachtjes beet ze hem in de kam die aan zijn kop zat zoals ze dat vroeger altijd had gedaan. Toen ze weer een beetje bij zichzelf was zette ze een stap achteruit "Je bent enorm gegroeid broertje!" zei ze met een grote grimas op haar snuit "De laatste keer dat ik je zag was vlak voor een pokémonjager me ving en opsloot, het heeft een maan en een jaar geduurt voor ik weer op vrije poten was. Ik heb zo lang naar je gezocht"

Venray was zo gevuld met emoties dat hij niets kone zeggen. Toen Muray hem in zijn kam beet stroomde weer over zijn wangen. Toen Muray weer en stap naar achteren deed hoorde hij wat ze zei "Je bent enorm gegroeid broertje!" Venray knikte en schudde de tranen van zijn wangen. "jij ook!" zei hij nadat hij even uit had geblazen. "Ik zal je vanaf nu altijd beschermen wat er ook gebeurd we blijven bij elkaar... oké?" zei Vernray terwijl hij Muray in de ogen keek. "Wat is er nu precies gebeurd?" vroeg Venray nieuwschierig en ging zitten. Hij keek om zich heen en zag dat de zon onder was gegaan, een prachtige sterren hemel was tevoorschijn gekomen. De sterren twinkelde fel en de melkweg was duidelijk te zien.

Muray liep langs Venray "Ik vertel het onder het lopen" zei ze in het voorbijgaan. "In het bos met de blauwe bomen* zaten we vlak bij een behoorlijk huis, een mensenhuis. Weet je nog dat we vlak voor we elkaar krijtraakten een Tyranitar tegenkwamen?" voor Venray kon antwoorden ging ze veder "Hij was een afleiding om mij daar weg te krijgen. Die Tyranitar was van een pokémonjager, waarschijnlijk wist hij niet dat jij er ook was. In ieder geval heeft hij me een heel eind bij je weg gejaagd. Drie weken lang heb ik me verzet , ik was uitgeput toen hij me te pakken kreeg. Hij heeft me zeker een aantal jaar..." ze onderbrak haar zin om over een omgevallen boom te springen "vastgehouden. Ik had het bijna opgegeven toen er een mens kwam die zichzelf een 'pokémonranger' noemde. Hij was onvoorzichtig en verwondde me toen hij de kooi waarin ik zat kapotmaakte. Ik dacht eindelijk vrij te zijn toen hij me te pakken kreeg en meenam naar een plek vol muren en vreselijk veel geuren. Ik werd daar in een redelijk grote kooi opgesloten. Via een gat in de muur wist ik te ontsnappen. Ik was middenin een mensennest en het heeft een aantal weken geduurt voor ik geuren van het bos opving en op zoek kon gaan naar jou. Dat is nu zeker acht jaar geleden" Muray zuchtte en wierp een korte blik op de lucht.



(* een of andere bessen boom)

Venray knikte, na een tijdje gelopen te hebben rende hij een klein stukje vooruit, verdween in een oran bessen struik en kwam er na een tijdje weer uit met zijn bek vol met oran bessen. Venray legde de bessen voor Muray neer en ging zitten. "Na zoveel lopen is het goed om soms even wat te eten" zei Venray en gaf met zijn neus een duwtje tegen één van de bessen waardoor die naar Muray rolde. Ze waren nu al best ver van de grens af, het uitgestrekte bos was prachtig vooral bij de glorie van de ochtendzon. Aangezien het net nacht was geweest kwam de zon langzaam op en aaide met haar warme zonnestralen over het bos en de pokémon. Het gevoel van de ochtendzon was lekker warm en het kleurde alles prachtig fel...

(en aaide met haat? o.o)

Muray stopte toen haar broer terugkwam met wat oranbessen. Ze grijnsde "Oh Venray, ik kan je wel zoenen maar ik ben gang dat ik dat niet overleef" ze grinnikte en at de oranbes die Venray naar haar toe gerold had. Het smaakte goed, nu ze stilstond merkte ze pas hoe moe ze was. Het was al ochtend en ze had al de hele nacht gelopen. Muray gaapte en at nog een oranbes "Ik moet echt wat slaap hebben broertje" zei ze terwijl ze om zich heen keek op zoek naar een eventuele slaapplek. Een oude boom was tegen een sterke soortgenoot aangevallen en schuin tegen diens stam blijven staan. De rotspartij achter de bomen zorgde ervoor dat de boom niet wegrolde. Het leek haar een perfecte plek om een noctolwtje te knappen*. Muray nam wat van de oranbessen in haar bek en liep naar de omgevallen boom. Het was inderdaad een goede plek. Ze legde de bessen voor de boom neer en keek over haar schouder "Kom je?" riep ze naar haar broer tewijl ze naar binnen ging.

*snap je hem? uiltje - noctolwtje XD