Een Darkrai zweefde rustig tussen de bomen van het Timerise Forest. Het was Darko. Hij was nu nog de enige Darkrai die in PokéRPG leefde, want zijn broer was nu weg. Tenminste, dat dacht hij. Maar de bomen waren voor de Darkrai geen rede om rond de bomen te gaan, want hij ging er gewoon door heen. Vele Pokémon sliepen nu omdat het nu nacht was. Soms zag je een enkele Pokémon nog bang kijken naar Darko. Zo eng was hij toch niet..? De Pokémon die niet bang zaten te kijken renden snel weg. “Mietje!” Rriep Darko dan toen. Hij had een hekel aan Pokémon die weg voor hem renden. Hij wou ze het liefst aanvallen. Hij wou gewoon gezien worden als een Pokémon die gemeen was. Niet als een Darkrai. Alleen omdat ik een legende ben is iedereen bang voor mij, dacht darko. Maar goed, geen enkele Pokémon zou hem zo zien behalve zijn eigen broertje. Tot hij opeens een schim zag of waren het er meer. Hij wist het niet hij had geen rontogun röntgen ogen(OFZO).

Een enorme kreet weergalmde door het woud. Taresh lande met gesloten ogen op de grond. Zijn ene voorpoot had hij leunend op de grond en de andere had hij naar achteren gestrekt. Er druppelde bloed van zijn klauwen die donkere vlekken op de grond achterlieten. Vanachter hem weerklonk een doffe klap. De Ursaring was op de grond geklapt, dood. Met een valse grijns rechtte Taresh zijn rug en draaide hij zich om. Minachtend staarde hij naar het karkas voor zijn poten. Eigen schuld.. Kalm keerde hij zich weer om en zette hij zichzelf in beweging. Zijn voeten maakte een sloffend geluid over de grond, wat ook niet gek was aangezien hij meer in het water thuishoorde. Hier was hij dan ook naar opzoek, water. Uiteindelijk viel zijn donkere blik op een beek. Het was niet veel, maar het was tenminste iets. Rustig liet hij zich door zijn twee poten zakken en waste hij het bloed van zijn klauwen. Niet dat hij hier vies van was, maar Taresh hield gewoon graag zijn klauwen schoon. Bovendien, bloed werd alleen maar hard en dit voelde niet echt prettig. Plots ving hij een geluid op. In een snelle beweging was hij weg van de beek en verschool hij zich vanachter een stam. Niet weer hè.. Hij had er nou al twee gedood en Taresh was het eerlijk gezegd een beetje zat. Maar, de Ursaring bleven hem maar aanvallen, domme beesten. Taresh had er kort geleden voor gezorgd dat één van hun kinderen dood ging, en blijkbaar waren ze hier niet van gediend. Het was niet eens expres gegaan, al had Taresh het waarschijnlijk toch wel vermoord, per ongeluk of niet. Dat idiote kind was gewoon onder een steen gekomen toen hij één van zijn aanvallen aan het perfectioneren was. Nu zat een groep Ursaring al de hele dag achter hem aan en ze bleven maar volhouden, ook al had hij er al twee van hun vermoord. Dit keer wel opzettelijk. Taresh grinnikte zacht en wende toen voorzichtig zijn donkere ogen voorbij de stam. Zijn blik viel op een Darkrai, geen Ursaring, gelukkig. Taresh fronste, hij had gehoord dat er een Darkrai bij de Lustro hoorde, de groep waar hij ook in zat. Dit betekende dus geen gevecht of gedood, voorlopig. Kalm kwam Taresh vanachter de stam vandaan en keek hij de Darkrai even onderzoekend aan. "Lustro?" vroeg hij kil.

Hij zag een Golduck aan komen. ’Lustro?’ vroeg deze. Plots herinnerde hij zich dat hij ooit bij de Lustro had gezeten.”Nee, ik zit niet bij de Lustro.” zei hij kil. Darko keek de Golduck, aan wat moest dat eendje hier? “En wat doe je hier?” vroeg hij stug. Eigenlijk vond hij het best fijn dat er een Pokemon bij kwam, maar hij kon niet echt zeggen dat hij het fijn vond. ”Zit jij bij de Lustro dan?” vroeg Darko. Hij begon al iets rustiger te praten. De maan begon fel te schijnen en het werd iets lichter. Hij ging in het volle maanlicht staan. Of nee, dat moest hij niet doen. Dat was het ding van de rare maan-vormige Cresselia, of terwijl de maan Pokémon. Hij ging snel onder een boom staan waar nog geen maanlicht was. Opeens kwam er een Usaring aan. ”Wat moet dat beest!” riep Darko kil. Hij vuurde een Dark void af waardoor de Usaring in slaap viel. “Rot beren altijd!” zei hij met een kleine glimlach.

Vele spaties toegevoegd en verwijderd, en verder... ¬¬

'Nee, ik ziet niet bij de Lustro,' was zijn antwoord. Taresh hief zijn wenkbrauw op. Hij zou toch zweren dat hij had gehoord dat er een Darkrai in de Lustro zat. Dat er twee Darkrai's in pokeRPG waren leek hem erg onwaarschijnlijk. 'Zit jij bij de Lustro dan?' vervolgde hij. Taresh snoof even, maar maakte toen een minachtig knikkend gebaar. Ach, het zal allemaal wel. De Darkrai zweefde iets naar voren, maar ging al snel weer terug de schaduw in. Taresh bleef hem met een opgeheven wenkbrauw aankijken, terwijl hij tegen de stam aan begon te leunen. Plots hoorde hij geritsel, dit keer luider dan de vorige keer. Een enorme gedaante in de vorm van een beer sprong woest brullend naar voren. Meteen sprong Taresh in de vechthouding, klaar om hem aan te vallen. 'Wat moet dat beest!' hoorde hij de Darkrai roepen. Hij vuurde een aanval af waardoor de Ursaring slapend op de grond neerviel, vlak voor Taresh's poten. Droog staarde hij naar het beest en het duurde even voordat hij zich realiseerde dat hij niet aangevallen zou worden. Althans, nog niet. 'Rot beren altijd!' Taresh knikte en liep naar de slapende Ursaring toe. Hij snoof even en stak toen plots zijn klauw in zijn lichaam, precies bij zijn strot. Door de pijn werd de Ursaring wakker, maar al gauw viel hij weer neer, dit keer voorgoed. Hij had geen eens tijd gehad om te schreeuwen, zo snel had Taresh het weten te doden. Vals grijnsend trok Taresh zijn klauw weer uit het lichaam en maakte hij een schuddende beweging om het vele bloed een beetje van zijn poot af te krijgen. Veel hielp het niet, dat werd weer wassen... Met een gemene grimas op zijn gezicht keerde hij zich weer richting Darkrai. Of hij was geschrokken van zijn plotselinge 'kilactie' of niet, wist hij niet. Dit maakte hem ook niet echt veel uit. "Nog 5 te gaan en dan ben ik van ze af," mompelde hij.

Nadat Darko de Usaring had aangevallen. En de Golduck ja knikte. Stak de Golduck een van zijn scherpe klauwen in de Usaring deze werd waker en wou de Golduck aanvallen maar daar had hij geen tijd voor. Voordat de usaring het door had. Was hij allang dood het bloed stroomde uit de pokemon. Darko trok de Usaring weg in de bosjes. Zodat zijn vrienden hem zouden vinden. Hij schreef er nog op. Hier waren een Darkrai en een Golduck. Zodat hij er ook een paar zou kunnen vermoorden.’nog vijf tegaan dan ben ik van ze af.’ Zei de Golduck.”Oke, dat gaat lekker.” Hij glimlachte schijnheilig.” Hoe komt het eigelijk dat die rot beren achter je aan zitten?” Vroeg darko met een best nieuwschierige stem. Deze keer klonkt er weer geritsel maar deze keer kwam er een kleine zigagoon aan. Deze keek naar de 2 Pokémon die onder het bloed zaten, het drupelde er gewoon af. En rende snel weg en gilde. ‘MAMAAAAAH!” gelukkig kwam er geen pokemon.

Met een droog gezicht keek Taresh hoe de Darkrai de Ursaring wegsleepte en er wat op begon te krassen. Waar was dat in arceusnaam voor nodig? Taresh snoof, ach, veel pokemon konden toch niet lezen. 'Oke, dat gaat lekker. Hoe komt het eigelijk dat die rot beren achter je aan zitten?' hoorde hij de Darkrai zeggen, toen hij weer was teruggekomen. Weer snoof Taresh, waarom zou hij dat hem vertellen? Wat had hij er aan? Maar toen bedacht hij zich dat hij hem misschien kon verlossen van die beren. Niet dat Taresh zwak was, maar hij werd het eerlijk gezegd flink zat. Een valse grijns verscheen op zijn gezicht. "Ik heb een jong van hun gedood en nu zitten ze achter me aan. Maar dit worden er gelukkig steeds minder," sprak hij kil. Hij wende even zijn zwarte ogen naar het karkas verderop. "Ik heb er ook al 2 moeten vermoord vlak voordat ik jou zag. En ze weten maar niet van ophouden." Weer verscheen die valse grijns, "Idioten, met zo'n instelling tekenen ze hun eigen doodvonnis." Weer geritsel. Taresh draaide met zijn ogen en gromde. Als het weer een Ursaring was ging hij flippen. Gelukkig was het slechts een kleine Zigzagoon. Hij keek de Darkrai en Golduck met grote ogen aan. Vooral het bloed aan zijn klauwen scheen hem flink te beangstigen. Taresh grinnikte en deed dreigend een stap naar voren. Hij boog zich voorover en bracht zijn donkere ogen dreigend vlak voor de zijne. "Boe.." sprak hij droog. De Zigzagoon begon te gillen en rende toen snel weg. Kalm kwam Taresh weer overeind en nam hij weer plaats tegen de boomstam. Leedvermaak.. heerlijk.

De Golduck vertelde dat hij al 2 beren had afgemaakt. Darko had het idee dat deze pokémon nog wel eens heel sterk kon zijn. Darko moest best lachen toen de golduck de zigagoon nog liet schrikken. Hij zou vast nooit meer hier terug komen. Of hij zou nog meer beren waarschuwen. Maar er waren niet zo veel beren meer hier. “ Die beesten graven hun eigen graf denk ik.” Zei Darko met een klein lachje de kleine pokémon liepen nu allemaal te slapen dacht hij. Alleen pokémon die gek waren of slechte pokémon zouden zich nu vertonen. Of een rare beer. Zijn huid was nu door schijnbaar. Hij zou eigenlijk elke aanval kunnen ontwijken. Behalve als deze geest was dan zou het geen nut hebben om door Darko heen te laten gaan. Maar deze Golduck zou niet veel bij hem kunnen doen. Maar daar dacht hij op dit moment niet aan eigelijk. Hij wou ooit ook van die beren af komen. Ookal had ie er nooit problemen mee hij had het niet op die beertjes.” Zeg als die beren jou haten en jij die beren haat… laten we die beren af maken voor altijd alle Usaring zijn niet veilig voor ons!”