Aleran zat chagrijnig te grommen. Hij had z'n vrouw al zo lang niet meer gezien, blijkbaar was ze nogal vaak weg uit PokéRPG. Misschien wou ze hem wel niet eens meer zien. En z'n eigen dochter kwam hij ook niet meer zovaak tegen. Hij zat op een rots wat uitkeek op een lange, maar dan ook echt lánge zee. Het zou vast oneindig zijn, tenminste dat leek wel zo. Niet ver zat hij van de kant af, het was een kleine rots wat midden in het water stond. Met z'n kop in de wind zat hij te kijken naar een Magikarp die zich in het water vermaakte door rondjes te zwemmen om een Gyarados heen. Het water leek wel steeds woester te worden. Het klotste al steeds harder tegen de kant en de rots aan. Het zou niet lang duren en het water stroomde straks waarschijnlijk al over de kant heen. Maar dat kon Aleran niks schelen, hij zat toch droog en veilig op een rots. Nogmaals liet Aleran een grom horen. Vlak daarna maakte hij een wolvenhuil naar de lucht toe, alsof dat nuttig zou zijn. Hij hoopte dat Feathers daarop af kwam.

Het was echter niet Feathers die op de huil was afgekomen, maar wel een andere Pokémon die de Mightyena goed kende. De kleine growlithe zakte door haar pootjes, toen ze haar vader eenmaal in het vizier kreeg. Hij bevond zich op een rots, lastig om te bereiken, maar niet onmogelijk. Geluidloos sloop Nouki naar hem toe. Bij elke poot die ze neerzette lette ze goed op of ze niet per ongeluk een steentje omver zou gooien of dat haar klauwen geluid zouden maken. Steed dichterbij naderde ze Aleran, totdat ze nog maar enkele meters van hem verwijderd was. Ze stak haar kont in de lucht, wiebelde deze een aantal keer heen en weer, en sprong toen naar voren. "Boe!" riep ze vrolijk toen ze boven op hem terecht kwam. Er stond een trotse grijns op haar gezicht, trots dat ze haar vader had gevonden en trots dat ze de sprong vanaf de kust naar de rots had weten te halen. Er was echter één probleem. Nouki had de rots een beetje verkeerd ingeschat en zodra ze één van haar poten op het gesteente neerzette, merkte ze dat deze toch wel gladder was dan ze had verwacht. Ze gleed uit en viel naar achter. "Waaaaah! Papa!" schreeuwde ze angstig terwijl ze haar scherpe nagels in het steen zette, wat alleen maar voor een hoop krassen en gepiep als resultaat op leverde. Angstig kneep ze haar ogen dicht, bang dat ze ieder moment de woeste zee in kon donderen.

(huh wtf, eerst had roos hier toch nog gepost? Maja.. sorry voor de late post)

'Boe!' klonk er vrolijk achter hem en nog geen seconde later voelde hij een even groot beest op z'n rug zitten. Het was een bekende stem. ''Nouki!'' schreeuwde Aleran uit van blijdschap. ''Ik heb je zo lang niet meer gezien!'' Hij draaide zich vliegensvlug om. Nog net snel zag hij z'n dochter bijna het water in reiken. Snel zette hij een stap naar voren, stak z'n poot uit en zette die op de poot van Nouki. ''Waaaaaaah! Papa!'' had ze nog keihard naar hem geschreeuwd. Met moeite probeerde hij z'n dochter omhoog te hijsen maar het lukte hem niet echt. De rots was gladder dan hij had verwacht, waardoor hij zelf ook langzaam weggleed. ''Nouki!'' kreunde hij. ''Probeer je achterpoten op de rots te zetten!'' En met z'n andere voorpoot pakte hij ook de poot van Nouki vast. Met z'n achterpoten haakte hij zich vast met z'n klauwen. Heel langzaam gleed hij verder weg, wat een hoop gekras en gekrijs maakte op de rots zelf.

(inpiloos en kort)

(Ja klopt, maar misschien had ze zich weer bedacht?)

Plots voelde ze een poot de hare vasgrijpen. Het was echter niet genoeg om weer bovenop de rots te komen. 'Nouki!' riep haar vader en geschrokken opende ze haar blauwe ogen. 'Probeer je achterpoten op de rots te zetten!' Een tweede poot greep haar vast en Nouki deed wat van haar gevraagd werd. Ze zette haar achterpoten op de rots, wat voor nog meer gepiep en gekras zorgde, en probeerde zich toen zo goed mogelijk af te zetten. Ze gleed weg en zakte nog een stuk naar beneden, maar gelukkig zorgde Aleran ervoor dat ze niet de zee in viel. Ze deed een tweede poging en sloeg met haar staart om in evenwicht te blijven. Krachtig zette ze zich af en sprong ze omhoog, net voordat haar poten de golven zouden raken. Toen ze eenmaal weer op de rots stond draaide ze zich in een reflex om en trok ze haar vader met zich mee, zodat deze niet alsnog zou vallen. Bibberend drukte ze zich tegen zijn lichaam aan en het duurde even voordat ze over de schrik heen was gekomen. Toen zette ze een klein glimlachje op haar snuit en wende ze haar blik naar haar vader. "Hoi, papa," riep ze toen vrolijk, alsof er net niks was voorgevallen.

'Hoi, papa,' riep Nouki vrolijk. ''Liever dochter van me!'' zei hij tegen haar. Er schoten tranen in z'n ogen, zolang had hij z'n dochter en vrouw niet meer gezien. Op dit moment kon hij wel janken, maar in plaats daarvan wou hij het niet laten merken. Hij deed een stapje naar voren naar de Growlithe en vouwde z'n poten om haar heen. Zachtjes begon hij haar te knuffelen, om haar niet te pletten natuurlijk. Zorgvuldig begon hij achter haar oortjes te likken, als teken dat hij haar zoveel had gemist. ''Waar heb je toch al die tijd gezeten, ik heb je zolang niet meer gezien!'' zei hij zachtjes, niet elke Pokémon in de buurt hoefde te weten dat zij lang gescheiden waren. Voorzichtig liet hij haar los en draaide zich niet te snel om, zodat hij niet weer zou vallen. Hij liet z'n kop hangen en deed alsof hij een slokje water nam. In plaats daarvan veegde hij de tranen van z'n kop af en likte gauw nog een druppeltje water. Daarna draaide hij zich om en toverde een glimlach op z'n kop. ''Laten we naar een andere plaats gaan, zodat we niet voor de tweede keer in het water vallen,'' zei hij een beetje op een plagerige toon.

De lieve woorden van haar vader weerklonken door haar pluizige oortjes en een grinnik ontsnapte uit haar bek. Ook voelde ze zijn sterke harige poten om haar lichaam en ze verstopte haar kop dieper in zijn vacht om aan te tonen dat ze hem ook heel lief vond. Zijn zachte tong gleed achter haar oortjes en ze giegelde omdat het ietwat kietelde. Met een glimlach bracht Nouki haar kop omhoog om ook hem een lik over zijn snuit te kunnen geven.
'Waar heb je toch al die tijd gezeten, ik heb je zolang niet meer gezien!' sprak haar vader. De jonge growlithe keek hem met een scheve kop aan. "Eeh.. overal en nergens, maar meestal in het bos," antwoorde ze eerlijk. De glimlach op haar kop ging over tot een grijns waarbij haar scherpe tandjes zichtbaar werden. "En ik ben ook heel blij jouw weer te zien papa!" Het was waar, ze had hem lange tijd niet gezien. Waarom eigenlijk? Hier kon ze niet echt antwoord op geven. Meestal was ze gewoon druk aan het spelen in het bos met haar vriendjes.
Geduldig wachtte Nouki totdat Aleran klaar was met drinken en weer zou gaan spreken. 'Laten we naar een andere plaats gaan, zodat we niet voor de tweede keer in het water vallen.' Enthiousiast kwispelend kwam ze overeind en maakte ze een knikkend gebaar met haar kop, benieuwd naar waar haar vader haar naartoe zou brengen.

Aleran was blij toe dat Nouki het ook fijn en plezierig vond om haar vader weer te zien. ''Waar zou je naartoe willen gaan?'' Vroeg hij aan haar toen ze knikte op zijn vraag. ''Ik denk dat de Peaceful Plains wel veilig zullen zijn en vredig? Of zit je liever in het bos? Of zou je het fijner vinden als we naar het Crystal Lake gaan?'' Hij wist het zelf ook niet helemaal waar het het veiligst op dit moment zou kunnen zijn. Even sloot hij zijn ogen en zag hij het voor zich, alle plekken die hij had opgenoemd die nog beschermd en mooi waren. Nu waren ze enkel verwoest door de natuurrampen die onverwacht plaatsvonden. Hij opende ze weer en snoof even hard. Er kwam een klein windvlaagje voorbij. Het voelde koud en fris aan. Aleran had het zelf niet eens in de gaten maar het water scheen al wat sneller te gaan stromen. Blijkbaar werd het vloed. Hij hoorde het geruis van het water en besloot om van de rots af te springen. Een sprong van de rots naar het land was niet zo groot, al moest hij wel een paar meter water over springen. ''Ga je mee, die richting op? Mijn intuïtie zegt dat we die kant op moeten. En hij hief z'n kop op, stapte een paar stapjes achteruit. Hij zette z'n lijf in positie en sprintte naar de rand van de rots, waarbij hij zich afzette op z'n achterpoten en landde net aan op de overkant van het water. Niet veel meter verder rechts van hem eindigde de smalle rivier en stroomde het water naar de Infinite Seas. ''Kom, probeer het. Ik weet dat je het kan. Adem in en adem rustig weer uit.'' Daarbij gaf hij een knipoog.

'Waar zou je naartoe willen gaan?' Een bedenkelijke frons verscheen boven haar ogen bij het horen van deze vraag. Ja, waar zouden ze eens naartoe gaan? 'Ik denk dat de Peaceful Plains wel veilig zullen zijn en vredig? Of zit je liever in het bos? Of zou je het fijner vinden als we naar het Crystal Lake gaan?,' ging Aleran verder. "Eh.." Nouki wist het niet, het klonk allemaal zo leuk! 'Ga je mee, die richting op? Mijn intuïtie zegt dat we die kant op moeten.' Nouki knikte vrolijk, blij dat Aleran wist waar ze naartoe zouden gaan. Ze keerde zich om en keek toe hoe haar vader zich krachtig afzette en uiteindelijk keurig op de overkant terecht kwam. Nouki bleef echter staan en beet zacht op haar lip. Ze wilde wel springen, maar het leek heel moeilijk. Ze had het eerst wel gehaald, maar dit kwam doordat de hoogte van de klif waar ze zich van had afgezet hoger was dan de rots waar Aleran op had gelegen. Nu moest het juist andersom. 'Kom, probeer het. Ik weet dat je het kan. Adem in en adem rustig weer uit,' sprak haar vader bemoedigend. Dit gaf Nouki moed. Ze deed wat haar gezegd werd, ademde de frisse buitenlucht eenmaal diep in en uit, en zette zich toen af. Ze had besloten eerst een kleine aanloop te nemen, voor het geval dit mogelijk was, en uiteindelijk, toen ze de rand bereikte, sprong ze. Haar vacht waaide vlak naar achter en het leek wel een eeuwigheid te duren voordat haar voorpoten de aanraking van gesteente voelde. Al klauterend en zwaaiend met haar staart wist Nouki zich de klif op te werken. Eerst had haar lichaam nog gevaarlijk over de rand gehangen, maar uiteindelijk stond ze weer normaal op vier poten, naast haar vader. Ze grijnsde breeduit, trots dat ze de sprong had weten te halen. "Oke, waar gaan we naartoe?" vroeg ze toen vrolijk, vastberaden om met haar vader mee te rennen zodra deze zou vertrekken.

Hij zag het hoe het gebeurde hoe het haar dochter ook lukte om de overkant te halen. Aleran was zo trots op z'n kleine dochtertje. Ze werd langzamerhand natuurlijk ouder en ouder. Hij moest het kinderlijke uit Nouki alweer bijna zien los te laten, dat ze opgroeid naar een tiener. 'Oke, waar gaan we naartoe?' schudde het stemmetje van Nouki hem wakker. ''Euhm, zin om naar het Crystal Lake te gaan?'' Floepte hij er al uit voordat hij zelf nog maar de kans had om na te denken. Op dat moment knorde z'n maag. Hij keek in de rondte of er ergens bessen hingen aan een bosje. Eigenlijk wou hij jagen maar hij wist niet of z'n dochter dat ook al deed. Dit was een mooie gelegenheid om dat te kunnen vragen. ''Nouki? Jaag jij eigenlijk al op Pokémon?'' Vroeg hij onzeker, bang dat hij iets gevoeligs zou raken bij z'n dochter. Aleran was af en toe ook bang, als hij jaagde, dat hij een paar vrienden van Nouki zou verslinden. Ach, hij moest er gewoon niet aandenken, er waren nog duizenden verschillende Pokémon in het bos, dus hij zou heus niet toevallig alleen de vrienden van Nouki aanvallen.

'Euhm, zin om naar het Crystal Lake te gaan?' antwoorde haar vader. Nouki knikte vrolijk, ja, dat klonk leuk! Een plotseling vreemd gerommel afkomstig van haar vader's maag leidde haar af. Grinnikend keek ze hem aan, wetend dat het betekende dat hij honger had. Nouki zelf had ook wel trek, maar ze konden vast wel wat te eten vinden bij het meer. 'Nouki? Jaag jij eigenlijk al op Pokémon?' Verrast om deze vraag aan te horen keek ze op. Ze had het wel eens geprobeerd en ook al meerdere keren vlees gegeten, maar meestal was dit vlees afkomstig geweest van iemand anders, zoals haar ouders, want echt zelf jagen kon ze nog niet goed. "Eh.. soms, maar ik kan het nog niet," zei ze uiteindelijk, ietwat onzeker. Plots kwam een idee haar kop te binnen. "Wil jij mij het leren?!" Ze begon druk te kwispelen. Dat zou nog eens leuk zijn, als haar vader haar zou leren jagen!

[ Omg, dit doet me echt denken aan zoiets van de Lion King. ]

'Eh.. soms, maar ik kan het nog niet,' antwoordde zijn dochter op zijn vraag. 'Wil jij mij het leren?!' vroeg zijn dochter aan hem. Dat was het moment dat zijn hart een sprongetje maakte. Al heel lang wachtte hij op die vraag. De meeste jaagpokémon vroegen het tegenwoordig aan hun moeder. ''Maar natuurlijk!'' Op z'n mond vormde een grijns, een grote grijns die hij al een tijdje niet meer had laten zien. ''Kom met me mee, en ik leer het je.'' Z'n lichaam begon al te branden van energie en z'n maag begon steeds harder te rommelen maar hij probeerde het weg te drukken. ''Je hebt trouwens toch Quick Attack geleerd? Laten we een potje snel gaan rennen. Ik laat je een goeie plek zien waar je goed kan oefenen met jagen.'' Waren z'n laatste zinnen en hij vloog eral vandoor. Slalommend om de bomen heen.

- Idd. xD -

'Maar natuurlijk!' Een antwoord dat Nouki breeduit deed glimlachen. Zo breed zelfs, dat haar scherpe hoektandjes zichtbaar werden. 'Kom met me mee, en ik leer het je.' Haar kop maakte een knikkende beweging en ze trippelde naar voren, net zolang totdat ze naast haar vader stond. Ze zakte iets door haar voorpoten en schudde haar kont uitdagend heen en weer. Vervolgens zei haar vader datgene waar ze zelf al op had gehoopt. Misschien kwam het doordat ze dit duidelijk had willen maken met haar houding, of gewoon omdat het ook bij hem was opgekomen. Een wedstrijdje rennen, een spel waar Nouki wel zin in had. Zodra Aleran was uitgesproken en zich had afgezet, stoof ze ervandoor. Vrijwel meteen verscheen er een fel wit licht achter haar lichaam, dat hielp met het versnellen van haar snelheid. Er stond een geamuseerde grijns op haar gezicht, vastberaden om het Crystal lake als eerste te bereiken. Ondanks dat ze wist dat haar vader heel wat groter was en zodoende sneller.