Dustfire vloog naar het Crystal lake. Ze wou Blitzy spreken, en had geen idee waar hij kon zijn en waar ze hem moest roepen, maar besloot maar bij het crystal lake te blijven staan. Hier was het overzichtelijk en meestal niet gevaarlijk. Ze landde op een steen en gaf een luide roep naar Blitzy. ''Je moet komen, blitzy. je begreep het niet..''

Blitzy kwam aanlopen. Hij glimlachde naar Dustfire. 'Wat is er?' zei hij nogal vrolijk. Hij was kennelijk in een goede bui.

[sorry,korte post!]

Dustfire slikte. ''Blitzy... ik moet... ik moet je iets vertellen..'' Zei Dustfire.
Ze klapte haar vleugels in, en ze keek Blitzy ernstig aan. ''Ik.. ik kan het gewoon niet.. ik bedoel.. met jou zijn..''
Dustfire zweeg even, om Blitzy te laten nadenken, en ging daarna weer verder.
''h-het ligt niet aan jou, echt niet. maar ik denk dat ik toch een verkeerde keuze maakte. want.. ik mis silver nog steeds. ik kan hem gewoon niet vergeten en zal daardoor de hele tijd van slag zijn.. en dat wil ik jou niet aan doen..'' Vervolgde ze en keek naar blitzy, wachtend op een antwoord. hij zou vast heel heftig reageren...

Blitzy's glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Integendeel. Het leek alsof al het geluk uit hem was weggezogen. Zijn ogen werden groot en waterig. ZIjn mond vertrok,maar de kreet van afschuw kwam nooit over zijn lippen. Hij leek verstijfd. Hij kreeg een hevige pijnsteek in zijn borst. Alsof er iemand een mes in smeet! Vervolgens rolde er een traan over zijn wangen. Zonder nog maar een woord te zeggen,keerde hij zich om en rende weg.

''Blitzy! wacht! '' Schreeuwde Dustfire hem na, maar hij bleef rennen.
''Ik wou je geen pijn doen.. en zelfs dat lukt me niet. Wees blij dat je mn partner niet meer bent, blitz, want ik ben geen goede partner..'' Zei ze zacht, en ookal kon blitzy het niet horen, ze had het moeten zeggen.
Ze gaf een grote zucht en vloog weg.