Hij hoorde niks, alleen het doffe geluid van zijn poten die in een regelmatig tempo de grond raakten. Hij voelde niks, alleen het samentrekken van zijn spieren om zich in beweging te houden. Hij zag niks, een waas hing voor zijn ogen en belemmerde zijn zich. Zijn lichaam leek gescheiden te zijn van zijn geest. Hij voelde zich opgesloten achter de dikke muur waar hij zich normaal zo veilig achter voelde. Rowan rende rond in zijn geest, beukte tegen de muur en krabte jankend over het harde steen. Hij wilde eruit, maar zijn lichaam stond het niet toe. Het kon de pijn, de wanhoop niet verdragen. Dus had het zijn gevoelige kant weggestopt, opgesloten en was hij gaan rennen. Het verdovende gevoel van zijn beweging, de leegte in zijn hoofd kon hem niet kalmeren, dus bleef hij rennen. Hij rende alsof iets hem achterna zat. En dat was ook zo.

Eén pokémon had zijn complete wereld op zijn kop gezet. Zij (hij weigerde aan haar naam te denken) had zijn muur genadeloos neergehaald en hem geinjecteerd met vreemd, warme, maar zeker kwetsbare gevoelens. Dat wilde hij niet. Hij was bang voor de pijn, de teleurstelling. De grond onder zijn poten veranderde, hij doorkruiste een woud, eenbergdal en voelde uiteindelijk zachte gras onder zijn voetzolen. Maar hij zag niks, hij wist niet waar hij langs ging of wie naar hem keek. Het kon hem ook weinig schelen. Degene die hem n u aansprak zou zelf een probleem hebben.

Een flits doordrong de waas voor zijn ogen en een harde klap haalde hem uit zijn trans. Rowan keek instinctief op en zag de kolkende, donkere lucht. Hij struikelde, viel op de grond, maar bleef verbijsterd naar de lucht staren. Het leek volledig zwart te zijn, maar toch kon je zien hoe de wolken zich bewogen. Gele bliksemschichten schoten door de wolken en het geheel rommelde alsof iemand op een trommel stond te slaan. De bliksem sloeg in, maar enkele meters van hem vandaan. Rowan stond op en begon weer te rennen. Het was anders dan zonet, dit was paniek. De angst verspreide zich door zijn hele lichaam, gaf zijn pijnlijke poten kracht. Nu pas voelde hij hoe de spieren in zijn lichaam schreeuwde door het enorme eind dat hij gerend was. Het mocht niet gaan regen. Zijn vacht knetterde, het reageerde met de geladen atmosfeer. Wanneer het ging regen zou het zijn dood betekenen.

Zijn ogen waren wijd opengesperd en de wind, die plotseling opstak, prikte tegen zijn netvlies. Toch hield Rowan ze open en zocht hij paniekerig naar een schuilplaats. Die was er niet. Overal war hij keek was open veld, de schaduw van de wolken maakten het geheel duister en luguber. Een brekend geluid rolde over Peacefull Plains, dat nu niet zo vreedzaam meer was. Meteen daarop volgde de regen. Dikke druppels vocht kletterden naar beneden. Rowan brulde gekwelt toen de regen zijn dikke vacht doorweekte. De elektriciteit in zijn vacht begon wild te vonken en te knetteren. Uit pure wanhoop begon hij harder te rennen, het bos kwam in zich, zijn redding was nabij. Tot een bliksem hem op zijn rug trof

De Luxray brulde van de pijn, zijn blauwe elektriciteit vermengde zich met het geel van de bliksemschicht en zorgde voor een spetterd schouwspel. Niet dat Rowan ervan kon genieten. Hij voelde hoe de kracht uit hem vloeide. De bliksem trok zich terug en hij viel. Het gras was soppig en doorweekt, het voelde alsof hij in een grote plas lag. Zijn wang drukte in de modder, zijn bek hing een stukje open en zijn ogen staarden naar het niets. Zijn lichaam schokte en hij voelde alle elektriciteit uit zich stromen. Hij zag hoe blauwe vonken over de plassen danste. Hij kon het niet bij zich houden, het stroomde weg. En toen was het voorbij. Hij voelde zich leeg, alle kracht en levenslust was uit hem gelopen. De regen beukte genadeloos op het neer en hij voelde hoe het water tussen zijn vacht doorliep en zijn naakte huid raakte. Hij rilde, het was koud. Hij wilde zich bewegen, maar niets deed het. Hij vroeg zich af of dit het einde was.

Storm. Het was zomaar uit het niets komen opdagen. Wantrouwig wende Nouki haar kop naar de hemel. Hier dreven donkere wolken en kon je af en toe het licht van een flits waarnemen. Zelfs Nouki wist op zo'n jonge leeftijd dat dit niet veel goeds betekende. Normaal kon je aanvoelen waarneer er een storm op komst was, maar deze, deze was gewoon zomaar verschenen. Er gleed een rilling over haar ruggetje, terwijl er een herinnering bij haar op kwam van een paar weken geleden. Toen waren zij en Sibby ook in een storm terecht gekomen, bij lange na niet zo'n grote als deze. Ze wist dat ze snel een schuilplaats moest zoeken, wilde ze een kans op overleven maken. Maar, er was een probleem. De kleine Growlithe bevond zich op de Peaceful plains. Een groot veld waar je heerlijk kon spelen als het zonnig was, maar waar zich geen enkele schuilplaats bevond. Ze moest het woud in trekken. Maar, redde ze dit optijd? Nouki besloot het erop te wagen en zette zich af. Haar kleine, maar onderhand al aardig sterk wordende pootjes droegen haar met gemak over de velden. Er klonk gerommel boven haar oren en al snel sloeg de bliksem in, niet ver van haar vandaan. Ze maakte even een geschrokken beweging, maar zette het al snel weer op een rennen. Het duurde niet lang voordat de regen met bakken uit de hemel viel. Fijn. Het was niet alleen vreselijk voor een VuurPokémon zoals zij, maar het verslechterde ook je zicht. De storm was zeker geen vriend van haar. Het deed er alles aan om de bewoners van pokeRPG te grijpen.

Een enorm fel licht werd zichtbaar en hijgend hielt Nouki halt. Met grote blauwe ogen keek ze naar het schouwspel van blauwe en gele elektriciteit. Vonken vlogen door de lucht en bereikte zelfs haar voorpoten. Dit kon niet goed zijn..
Aarzelend wende ze haar blik naar het bos en toen weer naar de enorme hoeveelheid elektriciteit, die langzaam in grote afnam. Misschien was het enkel een trucje van de storm, en wilde deze juist dat ze er op af liep. Maar, het kon ook een Pokémon in nood zijn. Nouki beet op haar lip en begon toen weer te rennen, wetend dat de keuze die ze had gemaakt misschien een grote fout kon zijn.

Het was inderdaad een Pokémon, een Luxray om precies te zijn. Nouki kon de bewusteloze gedaante maar net onderschijden, mede dankzij de blauwe vonken die van zijn lichaam ontsnapte. Heel voorzichtig liep ze naar hem toe. Water druppelde van haar doorweekte vacht en bij elke stap die ze in de drassige grond zette weerklonk er een sponsend geluid. "M-meneer?" stamelde ze zachtjes uit terwijl ze voor de Luxray hald hielt. Hem aanraken deed ze niet. Haar poten zaten onder de modder en misschien kreeg ze wel een nare schok als ze dit deed. Ze jankte zachtjes, wat kon ze doen?

Hij wist niet hoe lang hij daar lag. Misschien was het een uur, misschien een dag, of misschien pas een minuut. Rowan was alle besef van tijd kwijt. Het enige wat hij voelde, naast de steken, schokkende pijn in zijn lichaam, was de pijn in zijn hart. Hij zou Houndoom niet weer zien. Het lot had hun maar één gelukzalige middag gegunt. De pijn stak in zijn hard als een stalen pin die er dteeds dieper in gedreven werd. Zijn ogen vielen dicht, maar hij wrikte ze met moeite open. Hij mocht niet gaan slapen. Dat zou zijn dood worden. Hij moest opstaan, schuilen, opladen. Hij beveelde zijn poten in beweging te komen, maar ze reageerden niet. Zijn levenskracht was samen met zijn elektriciteit weg gevloeid. Nu kon hij wel één oorzaak van het geladen meer afschrijven. Zoals hij al had gedacht, een elektrische pokémon was zijn statische kracht al snel kwijt. Opnieuw schoot er een steek van pijn door zijn borst bij de gedachte aan het meer. Om zichzelf bezig te houden begon hij te denken.

Welke emoties kende hij?
1. Vreugde. Die had hij lange tijd niet meer gekent. Houndoom had het plezierige gevoel uit hem gelokt, het had bezit van hem genomen. Maar hij scheen het enkel te voelen wanneer zij bij hem was. Wanneer ze er niet was, voelde hij wanhoop.
2. Wanhoop. Dat kende hij maar al te goed. De stille angst die bezit van je nam, het snijdende gevoel van pijn. Wanhoop was een vreemde emotie. Het was moeilijke te plaatsen.
3. Pijn was makkelijker. Maar het was ook veel diverser. Er was fysieke pijn. Dat voelde hij nu, maar het werd volledig overstemd door de geestelijke pijn. Door verlies, door teleurstelling en door angst.
4. Angst om te sterven. Angst om te falen. Angst om gekwetst te worden. Angst kon je leven bepalen. Wanneer je toe gaf aan je angsten kon je het beste wegkruipen in een hoekje en er nooit meer uitkomen.
Rowan zuchtte diep en voelde een flammende pijn door zijn ribben schieten. Had de bliksem zijn ribben gebroken? Het was een mogelijkheid. Het verklaarde wel waarom hij zo verlamd was. Bovendien was alles weg, zijn kracht, zijn elektriciteit.

Soppige voetstappen kwamen naderbij. Rowan wilde opkijken, maar kon zich nog altijd niet bewegen. "M-meneer?" klonk een jonge stem. Rowan staarde naar vier modderige pootjes. Ze waren onder het natte zand oranje van kleur, met zwarte strepen. Hij herkende ze als poten van een Growlithe. Het jankende geluid dat de pokémon uitstootte bevestigde dit. “Ik.. Ik.” Er kwam een raspend geluid uit zijn keel, wat totaal niet klonk als het gewichtige geluid dat hij normaal voort bracht. Hij moest de pokémon vertellen dat hij moest schuilen, dat hij niet langer in deze plas mocht liggen, anders verloor hij zijn leven. Dit besef drong opeens diep door. Hij wilde niet sterven. Niet hier, niet nu. Met een kreunend geluid richtte hij zich deels op en keek in de ogen van de jonge Growlithe. “We moeten hier weg.” Rowan keek naar zijn verlamde achterpoten. “Ik weet niet of ik kan lopen. Mijn volt is weg.” Hij beet op zijn lip en keek wat spijtig naar de blauwe vonken die over de plassen dansden. Hoe kwam hij hier ooit weg?

De Luxray wist iets te zeggen, maar wat dit was kon Nouki niet goed horen. Hij leed overduidelijk veel pijn. Ze jankte nogmaals, dit keer zachter. Het zag er zo zielig uit. Plots kwam de Luxray een stukje overeind en keek ze in twee gele ogen. 'We moeten hier weg.' Dit keer kon Nouki wel verstaan wat hij zij en ze maakte een knikkend gebaar. 'Ik weet niet of ik kan lopen. Mijn volt is weg,' vervolgde hij. Volt was weg? Niet echt begrijpend keek Nouki hem aan, maar besloot er geen vragen over te stellen. Ze had niet echt verstand van elektriciteit, maar dit was nu niet het belangrijkste. De Luxray moest hier weg, maar.. hoe? Nouki beet zacht op haar lip. Hij was zeker 2x zo zwaar als zijzelf, misschien zelfs 3x vanwege haar jonge leeftijd. Tillen was dus simpelweg onmogelijk. Maar, misschien kon ze hem uit het water slepen. Nouki zuchtte en liet haar blik even door de omgeving glijden. Er was niks anders dan hoog gras, het bos was zeker nog flink wat meters van hun verwijderd. Rennend was je er dan binnen een paar seconden, maar niet als je iemand moest verslepen. Nouki's pluizige oortjes gingen sip naar beneden hangen, ze voelde zich zo nutteloos op dit moment. Er zat niks anders op, ze moest om hulp roepen. Snel gooide ze haar kop in haar nek en liet ze een lange, luide, maar zuivere huil horen. Vervolgens keek ze weer bezorgd naar de Luxray. Nu maar hopen dat iemand haar huil had gehoord boven het bulderen van de storm. Iemand die hun kon en wou helpen.

Een lange huil dwong Houndoom om stil te staan. Een huil, zoals ze maar zelden hoorde in PokeRPG. Een huil om hulp. Als er al een huil om hulp weerklonk, zou het waarschijnlijk iets met een van de Lustro leden te maken hebben. Houndoom fronste. Maar wat als het geen Lustro lid was? Dan zou ze misschien worden bestempeld als een over behulpzaam persoon, terwijl dat op het moment alles was behalve wat ze wilde. Nee, ze wilde een nieuw imago. Ze beet zachtjes op haar onderlip, twijfelend over wat ze moest doen. En als ze al zou reageren, zou het dan wel zin hebben? Geïrriteerd dacht ze terug aan haar pijnlijke ribben. Het deed al pijn genoeg om gewoon te lopen, laat staan iemand anders te helpen. Natuurlijk was er ook nog een kans dat ze geen fysieke hulp zou hoeven leveren… En ze zou zich ook onbekend kunnen laten. Zodat niemand er achter zou komen dat ze anderen hielp.

Met ingehouden adem begon Houndoom te lopen. Als ze niet ademde tijdens het lopen, bewoog haar borstkas minder onregelmatig, wat gelijk minder pijn betekende. Om de zoveel meter stopte Houndoom kort, om weer diep adem te halen. Haar gedrag was gewoon zielig. Waarom zou ze eigenlijk haar best doen om de pijn te onderdrukken? De pijn was niet het ergste. Wat ze erg vond, was dat anderen haar pijn zagen. Ze perste haar lippen op elkaar. Normaal zou ze een muur om zichzelf heen bouwen, zodat ze geen last had van niet fysieke pijn. Zou ze misschien diezelfde muur kunnen gebruiken om haar pijn te verbergen? Houndoom liep weer verder, terwijl deze keer gewoon ademhalend. Scherpe pijnsteken schoten door haar borst heen. Pijnlijk klemde ze haar kaken op elkaar. Als ze dit al niet kon verduren, waarom zou ze het dan verdienen om een Lustro lid genoemd te worden? Er waren pokémon die meer pijn hadden gehad dan haar.

Houndoom snoof. Ze zou dit kunnen volhouden. Ze moest dit kunnen volhouden. Twee geuren drongen haar neus binnen. Het was altijd handig om een goed reukvermogen te hebben. Als ze werd geroepen, wist ze wie haar nodig had. Tenminste, als ze niet vergat om de geuren van anderen op te sporen. Een van de twee geuren kwam haar bekend voor. Té bekend. Het was de geur van Rowan. Houndoom stond abrupt stil. Alsof de regen er net nog niet was geweest, voelde ze de regen druppels als kometen op haar vacht neerkomen. Wilde ze nu nog wel op de huil afgaan? De gedachtes die door haar hoofd heen vlogen waren tegenstrijdig.

Ze wilde Rowan zien. Ze vond hem… hem… Jezus, ze kon de woorden niet eens uitbrengen als ze er aan dacht. Ze wist wat ze van hem vond. Alleen deed ze nog steeds haar best om het te ontkennen. Ze weigerde domweg te erkennen dat hij een weg om haar beschermende muur heen had gevonden. Ze klemde haar kaken strak op elkaar. Ze wilde hem nu niet zien, omdat het weerzien van hem het alleen maar verwarrender maakte voor haar. Ze wilde bij hem zijn, terwijl ze hem niet wilde kwetsen. Twee dingen die niet samen gingen. Een zacht grinnikend geluid kwam uit Houndoom’s keel. Ze was dom bezig. Waarom zou ze niet bij hem in de buurt kunnen zijn? Misschien dat als ze haar best deed, dat ze hem als een gewoon persoon zou kunnen behandelen. Haar mondhoeken krulden omhoog, en ze vormden een klein glimlachje.

Langzaam begon ze weer te lopen, de regen en het onweer negerend. Wat zou het ook als ze werd geraakt. Ze zou ooit toch wel doodgaan, dus waarom niet door de bliksem? Een hysterische lach verliet haar keel. Beseffend waarom ze lachte, sloot Houndoom haar bek weer. Blech, ze hoopte niet dat er ooit nog eens zo’n geluid haar keel verliet… Het klonk afschuwelijk. Nu ze aan een ander onderwerp dacht, merkte Houndoom dat de pijn beter te verdragen was. Hij was er wel nog steeds, en natuurlijk was hij ook niet afgenomen, maar het voelde anders aan. Anders op een goede manier.
Houndoom kneep haar ogen samen tot spleetje in de hoop de twee figuren voor van de regen te kunnen onderscheiden. Ach, wat zou het ook. Ze haalde diep adem, om zo de geuren van de twee figuren te kunnen opsnuiven. Jep, een van de twee geuren was zeker van Rowan afkomstig. Een gefrustreerde frons verscheen op Houndoom’s voorhoofd terwijl Houndoom het tweetal dichter benaderde. Rowan lach op de grond, en een kleine Growlithe stond naast hem. Houndoom trok haar wenkbrauw lichtjes omhoog, zonder ook maar een poging te doen om de situatie n te schatten, of Rowan aan te kijken. “Jij had… gehuild…?” vroeg Houndoom aan de Growlithe.

De Growlithe zei niks. Rowan adem diep in en uit, waardoor een stekende pijn door zijn borstkast schoot. Jezus, straks kreeg hij nog een hartaanval! Dat zou niet vreemd zijn na de klap van de blikseminslag. Met een zucht liet hij zich langzaam terugzakken op de drassige grond, zodat het ademen wat makkelijker ging. Met zijn ogen keek hij naar zijn jonge helper die nogal hulpeloos om zich heen keek en opnieuw een huil produceerde. Hij sloot zijn ogen en bad om hulp. Hoe zwak hij nu ook leek, hij moest bekennen dat hij hulp nodig was. Misschien zou er een Lustro lid komen, zou diegene hem bespotten en uitlachen. Rowan sperde zijn ogen open. Wie was er eigenlijk bij hem? Hij had er nog niet eens over nagedacht. De pokémon in kwestie kende hem duidelijk niet, ze zag er niet uit als een Lustro lid en hij hoopte ten zeerste dat ze zich niet achter de vleugel van Silverbreeze had geschaard.

De regen bleef naar beneden komen. Ongenadige, koude druppels lieppen door zijn vacht, tussen de tenen van zijn klauwen en dropen in de hoeken van zijn ogen. Rowan knipperde het vocht weg, richtte zich opnieuw op, alert, met gespitste oren. Er was een geluid aan komen waaien, een nieuw geluid wat niet thuishoorde in de stortbui waar hij zich in bevond. Hij snoof de geuren op en zijn hart sprong zo hard tegen zijn borst dat hij dacht dat het nog een rib of twee zou breken. Het was Houndoom. Houndoom’s lach, haar geur, haar voetstappen. Dat laatste klonk niet zoals het hoorde. Ze waren niet vastberaden, maar meer strompelend, met tussenpozen.

Rowan staarde door de waas van regen en zag de omtrekken van de zwarte pokémon. Hij dacht aan hoe hij er nu bij lag: volledig doorweekt, gebroken, zwak. Het sneed door hem heen. Hij wilde niet dat Houndoom hem zo zag. Alle vreugde van haar komst werd verdrongen door een nieuw, zwaar gevoel. Warm bloed raasde door zijn aderen en steeg naar zijn hoofd. Met een schok besefte hij dat het schaamte was, net als die keer bij het meer riep Houndoom gevoelens in hem op die hij lang niet meer ervaren had. Ze kwam naar hun toe, zijn oog viel meteen op haar verwondingen, maar ze leken niet vers. Was ze ergens anders in een storm gekomen? Had ze gevochten? Een ongeluk gehad? Hij wilde zoveel vragen, maar de blik in haar ogen sneed hem de adem af. Ze keek nauwelijks naar hem. “Jij had… gehuild…?” vroeg ze aan de Growlithe. Ze leek de situatie niet te overzien, leek niet door te hebben hoe erg hij er eigenlijk aan toe was. Ergens was hij hier blij mee.”Houndoom.” zei hij zacht, haast eerbiedig van toon. Hij keek op naar de wolken die nu zwart en dood hun waterlading over het land uit stortten. “De bliksem heeft me van mijn volt ontdaan.” Hij beet op zijn lip. Hij wilde niet toegeven hoe zwaar hij het had. Woedend dwong hij zijn achterpoten tot leven te komen en met een diepe kreun hees hij zich overeind. Hij wankelde een stap opzij, spreidde zijn poten en bleef zo trillend staan. Zijn kop hing laag, al zijn vacht hing in natte slierten langs zijn lichaam. Rowan hijgde en vervloekte zijn trillend poten. “We moeten schuilen.” Gromde hij tussen zijn opeen geklemde kaken door. Hij moest zijn tanden gesloten houden om de pijnkreten die hij anders geslaakt zou hebben binnen te houden.

Zachtjes hoorde Houndoom Rowan haar naam fluisteren. Ze weigerde nog steeds om hem aan te kijken, en bleef de Growlithe aanstaren. Ze probeerde de toon van zijn stem te negeren. Ze verdiende die toon niet. “De bliksem heeft me van mijn volt ontdaan.” Sprak Rowan. Houndoom knikte als teken dat ze hem had gehoord, maar bleef naar de Growlithe kijken. Kon zoiets echt gebeuren? Ze had in ieder geval nog nooit zoiets meegemaakt. Maar dat was natuurlijk vooral omdat zoiets niet bij vuur pokémon kon. Of… wel? Niet door de bliksem in ieder geval. En ook niet door andere brandende dingen, dat kon ze in ieder geval uit ervaring vertellen. Door water? Niet als het alleen je huid raakte. Het voelde niet fijn aan, maar je zou er ook niet dood van kunnen gaan. Maar wat als je water binnen kreeg? Veel water? Behalve dat je dan zou verdrinken, natuurlijk.

Met een harde kreun kwam Rowan overeind. Voor het eerst sinds Houndoom naar de twee was toe gegaan, liet ze haar blik over Rowan heen gaan. Hij wankelde eerst een stap opzij, voordat hij stilstond. Hij zag er slecht uit. Niet dat het moeilijk was om te zien hoe hij er eigenlijk aan toe was… Houndoom verstijfde. Ze dwong zichzelf om objectief te blijven. Andere emoties die door haar heen flitsten als ketting zagen, zouden genegeerd moeten worden. Als ze nu aan die emoties toegaf, zou ze hoogst waarschijnlijk ter plekke in storten. Juist, dat zou haar beschermende muur echt goed doen… “We moeten schuilen.” gromde Rowan. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd, en hijgde. Houndoom snoof. Rowan had haar hulp nu nodig, besefte ze. Maar zou hij die hulp wel willen accepteren? En was ze eigenlijk wel in staat om hem de hulp te bieden die hij nodig had? Kort keek ze naar de Growlithe. Waarschijnlijk zou die al evenveel als haar kunnen doen.

Het bos was redelijk dichtbij. Zou het ook dichtbij genoeg zijn? In ieder geval niet als Rowan er naartoe zou moeten lopen, gokte Houndoom. De pijnscheuten in haar borstkas negerend, stapte ze op Rowan af. “Goed dan. Steun maar op mij,” zei Houndoom resoluut. Haar stem had een dwingende ondertoon, waaruit je kon opmaken dat ze geen tegenspraak wilde. Ze ging naast Rowan staan, en haalde diep adem. Ze was gewond, dat klopte. Maar waarom zou haar eigen fysieke conditie in de weg moeten staan? Rowan was belangrijker. Als ze hem nu niet zou helpen, zou ze zichzelf teleurstellen. Of erger, hem teleurstellen…

De kleine Growlithe beet zachtjes op haar lip en liet toen nogmaals haar blik door de omgeving glijden. Op het geluid van de bulderende storm na, bleef het stil. Er kwam niemand om hun te helpen. Somber ging ze zitten en keek ze naar de Luxray, niet wetend wat te doen. Ze zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als de Luxray zou sterven, ondanks het feit dat ze hem niet kende. Ze wilde niet het gevoel krijgen dat ze compleet nutteloos was. Dat ze niks kon bereiken en slechts een blok aan het been was. Maar, wat kon ze doen?

Voetstappen, zwak en onregelmatig, maar duidelijk genoeg voor Nouki's oortjes om op te vangen. Ze hief haar kop en haar blik bleef verwachtingsvol hangen op een gedaante die hun naderde. De gedaante was groot, misschien wel net zo groot als de Luxray, en aan de vorm van de kop en poten te zien was het een hondachtige. Ook de hoorns waren opvallend. Nouki kon alleen niet voor de geest halen welke Pokemon zulk soort hoorns had, misschien omdat er één was afgebroken. Ze stond op en vloekte even binnensmonds toen ze erachter kwam dat de modder nu ook aan haar vacht zat. Naja, dit was haar eigen schuld, had ze maar niet moeten gaan zitten. Een zachte zucht verliet haar bek en ze keek weer naar de hondachtige, die halt hield.

Het was een Houndoom, een vrouwelijke. Haar rode ogen stonden op oneindig. Nouki kon hier niet uit opmaken wat ze van de situatie vond. Ook van haar woorden werd ze niet veel wijzer, 'Jij had… gehuild…?' Nouki bevochtigde haar lippen, alsof dit niet al gedaan was door de regen, en wist toen enkel een "Uhu," naar voren te brengen. Pijnsend richtte ze haar kop weer op de Luxray, die de Houndoom scheen te herkennen. Hij legde uit hoe het kwam dat hij zich in een situatie als deze bevond. Ook had hij merkwaardig genoeg overeind weten te komen. 'We moeten schuilen,' gromde hij. Houndoom scheen hier op te reageren. 'Goed dan. Steun maar op mij.'

Nouki had al die tijd haar mond gehouden, maar zodra Houndoom naast de Luxray ging staan, kwam ook zij in actie. Ze ging niet, net als Houndoom, naast hem staan. Dit had toch geen nut. Haar oortjes reikte slechts tot zijn buik en ze was bij lange na niet groot genoeg om hem te steunen. Daarom besloot Nouki zich op een andere manier nuttig te pakken. Met haar bek pakte ze voorzichtige zijn stervormige staart vast en tilde ze deze op. Zo, nu kwam deze tenminste niet op de grond, dacht ze. Niet beseffend dat de Luxray weinig aan haar actie had. "Oke, we kunnen gaan," mompelde ze, met de staart nog tussen haar lippen. Ze wist niet of de Houndoom het had verstaan, maar dit gaf niks. Ze kon zelf ook wel uitmaken dat ze zo snel mogelijk naar het bos moesten.

Houndoom wierp een korte blik op de Growlithe. Rowan onderdrukte het vage verlangen om te lachen, omdat de kleine pokémon weinig hulp kon bieden. Het was alleen een bizar moment om te gaan lachen en bovendien zou het hem waarschijnlijk veel pijn bezorgen. Houndoom keek hem nu voor het eerst aan, overzag zijn toestand en verstijfde. Rowan sloot gepijnigd zijn ogen. Hij wilde haar geen pijn bezorgen en zeker niet met zijn pijn. “We moeten schuilen.” gromde hij, waarop Houndoom snoof. Ja, dat had ze vast zelf al bedacht. Hij keek naar haar doorweekte vacht. Die kon ook nooit plezierig zijn voor haar. Ze liep naar hem toe en meteen merkte de Luxray dat ze pijn had. Ze liep onregelmatig en haar gezicht verrade dat ze iets onderdrukte, waarschijnlijk de pijn die door haar lichaam schoot. “Goed dan. Steun maar op mij.” Zei ze resoluut. Rowan beet op zijn lip. Wat als hij haar meer pijn bezorgde? “Houndoom.”’ Sprak hij zachtjes, wetend dat de kleine Growlithe er ook nog was. “Je bent gewond. Is het erg? Heeft iemand je aangevallen?” Hij sprak dwingend, hij wilde een antwoord. Haar gezond, of in elk geval haar fysieke toestand was belangrijker dan zijn situatie. Hij voelde iets bij zijn staart, voelde hoe deze van de grond werd getilt en hoorde vaag dat de Growlithe iets zei. Hij negeerde de pokémon en staarde Houndoom indringend aan.

-Damn, slecht!-

“Houndoom,” zei Rowan zachtjes. Houndoom snoof zachtjes, maar nog steeds hoorbaar. De manier waarop hij haar naam uitsprak… In haar oren klonk het alsof haar naam het heiligste was dat ooit had bestaan. Als het aan haar lag, was haar naam alles behalve dat. “Je bent gewond. Is het erg? Heeft iemand je aangevallen?” vroeg hij. Rowan’s stem klonk dwingend. Een spottend glimlachje verscheen op Houndoom’s gezicht. Als iemand anders haar op zo’n manier had aangesproken, zou ze vast anders hebben gereageerd. “Nee, ik ben niet aangevallen,” antwoordde Houndoom. Haar stem klonk kalm, alsof het normaal was dat ze onder de krassen zat. Rowan keek haar indringend aan. Houndoom’s glimlach veranderde in een grijns. “Ik ben gewoon… gevallen…” zei ze. Eigenlijk klopte het ook. Ze was ook gevallen. Het was misschien uit een tornado geweest, maar het principe bleef hetzelfde. “Alles gaat prima met mij. En als je je al zo’n zorgen maakt om mij, kan je me maar beter toestaan om je naar een beschutte plek te ondersteunen.” Houndoom sloeg haar ogen kort neer, voordat ze Rowan dwingend aankeek. Haar eigen gezondheid deed er op het moment niet toe. Ze was al gewond, en dat zou niet zomaar erger kunnen worden. Het zou hooguit meer pijn kunnen doen. Maar als Rowan langer in de regen zou blijven staan, kon zijn gezondheid wél achteruit gaan.

-Sorry voor de laatheid. Als ik eerder had gepost, was de post nog fluttiger geweest dan nu-

Houndoom glimlachte spottend, maar Rowan wist dat ze haar pijn verbeet. “Nee, ik ben niet aangevallen,” De kalmte in haar stem irriteerde hem. Waarom gaf ze niet gewoon toe dat er iets aan de hand was? Zelfs een blinde kon nog zien dat er iets goed mis met haar was. “Ik ben gewoon… gevallen…” Het klonk ontwijkend, ondanks de grote grijns die haar bek sierde. Ja vast. Vanaf twintig meter hoogte zeker. Rowan schudde zijn kop en voelde een pijnsteek vanuit zijn nek zijn rug inschieten. Great, hij kon niet eens zijn kop bewegen. “Alles gaat prima met mij.” Hij rolde sarcastisch met zijn ogen, zodat hij geen lichamelijke beweging hoefde te maken. “En als je je al zo’n zorgen maakt om mij, kan je me maar beter toestaan om je naar een beschutte plek te ondersteunen.” Hij fronste even. Die zin begreep hij niet zo goed. Misschien kwam het door de pijn die zijn hersenen verdoofde of het irritante gehamer in zijn hoofd. Rowan gromde even. “Best. Laten we gaan.” Hij tilde zijn rechtervoorpoot op en zette deze naar voren. Zijn gezicht vertrok even, maar hij zei niks. Stapje voor stapje kwam hij vooruit, zijn natte schouder tegen die van Houndoom gedrukt. Helaas kon hij niet erg genieten van de aanraking, omdat er bij elke beweging een pijnscheut door zijn lichaam trok. Hoe ver was dat verdomde bos nog? De Luxray strompelde verder, zijn voeten sleepten over de grond en hij hijgde van de inspanning. Het bloed steeg naar zijn hoofd, niet omdat hij het zo warm had, maar omdat hij zich schaamde. Wat moest Houndoom nu wel niet van hem denken? Hij was zwak en gewond. Zelf was ze ook gewond, maar zij stelde zich niet aan. Nu probeerde hij dat ook wel – er was geen geluidje tussen zijn opeen geklemde kaken gekomen – maar zij kon gewoon lopen.

De regen verminderde en verbaasd kek hij om zich heen. Ze waren in het bos! Hij zuchtte opgelucht en liet zich bij de eerst volgde boom tegen de stam naar beneden glijden. Het lag niet erg comfortabel, maar hij hoefde ten minste niet meer te lopen. Water droop nog altijd uit zijn manen en gleden tussen zijn ogen door over zijn snuit. Hij probeerde wat te gaan verliggen, negeerde de nieuwe pijnscheuten en keek Houndoom aan. “Dankjewel.” Zei hij oprecht. Ookal was hij veel liever geholpen door een onbekende, zodat hij niet met de schaamte hoefde te leven, was hij ontzettend blij dat de Houndoom er was. Maar dat zou hij altijd zijn.

Het duurde even voordat Rowan en Houndoom daadwerkelijk in beweging kwamen. Nouki had al die tijd geduldig gewacht, maar uiteindelijk was er toch een zucht uit haar bek losgekomen. Ze leken niet eens meer te beseffen dat het plan was om naar het bos te gaan. Ze hadden enkel nog oog voor mekaar, ongerust om de ander zijn/haar verwondingen. Net een verliefd stelletje..
Net toen Nouki wilde zeggen dat ze nu echt moesten gaan, zette ze eindelijk de eerste stappen. Het ging langzaam, waar Nouki begrip voor had, maar beetje bij beetje bereikte ze het bos. De kleine growlithe had al die tijd netjes zijn staart omhoog gehouden, er goed op letttend dat deze niet op de grond terecht kwam. Ze was best trots op de goede daad die ze zojuist verricht had. Misschien werd ze ooit nog eens een echte held, precies zoals zij en Sibby ooit in een fantasiespel hadden verzonnen! Haar blauwe ogen begonnen te glunderen en ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze niet eens door had dat Rowan was gaan liggen. Ze had nog steeds zijn stervormige staart in haar bek, maar zodra hij het woord 'Dankjewel' had uitgesproken kwam Nouki weer bij zinnen. Ze legde voorzichtig de staart neer op de grond en realiseerde zich toen pas dat Rowan het enkel tegen Houndoom had gedaan. "Hey, en ik dan?!" riep ze. Ze trippelde Houndoom's kant op en zette verontwaardigd haar kont op de grond. "Ik heb ook geholpen!"

“Best. Laten we gaan.” Zei Rowan uitendelijk. Met moeite onderdrukte Houndoom een snuif van voldoening. Zo moeilijk was het niet om te doen wat ze zei… Langzaam kwam Rowan in beweging, zich daarbij met zijn schouder tegen haar aandrukkend. Houndoom klemde haar kaken strak op elkaar. Een gevoel alsof er een aantal Geodude’s zich aan haar vast hadden geklampt ging door haar heen. Ze sloeg haar ogen neer. Als Rowan nu al geen krimp gaf tijdens het lopen, wie was zij dan om zich aan te stellen? Bovendien zou het onzinnig zijn als ze zich nu zelf als de zielige gewonde pokémon ging gedragen. Ze was gekomen om te helpen, en niet om geholpen te worden. Kort keek ze achterom naar de Growlithe, terwijl ze erop lette dat ze Rowan bleef ondersteunen. Het zou pas een blunder zijn als hij door haar doen onderuit ging. De Growlithe liep zo te zien mee, nog steeds de staart van de Luxray dragend. Een tijd die voor haar gevoel kort duurde, was verstreken toen ze onder beschutting van de bomen kwamen. De constante regen die ze net nog op haar vacht voelde was verminderd, en voelde een stuk fijner aan. Ook het gewicht van Rowan viel als een blok van haar af, waardoor ze kort wankelde. Hij ging bij een boomstam liggen. “Dankjewel.” zei de Luxray op een oprecht klinkende manier. Een lichte frons verscheen op Houndoom’s gezicht. Hij bedankte haar voor iets da ze aan had geboden. Dat klopte niet helemaal, vond ze. "Hey, en ik dan?!" riep de Growlithe. Voordat Houndoom iets terug kon zeggen, kwam de Growlithe in beweging. Deze trippelde haar kant op, en scheen verontwaardigd te zijn door wat Rowan had gezegd. Houndoom’s frons verdween, en maakte plaats voor een schuldbewuste grijns. Ze moest toegeven, de Growlithe had gelijk. Het was misschien minder dan wat zij zelf had gedaan, maar het bleef een feit. Zij had ook geholpen. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een vriendelijk ogende glimlach. Het was niet haar taak om de Growlithe te bedanken, dus sloeg ze een andere weg in. “Hoe heet je eigenlijk, Growlithe?” vroeg ze. Alhoewel Houndoom zich zo vriendelijk mogelijk voordeed, besefte ze zelf dat haar dekmantel waarschijnlijk niet lang zou werken. De Growlithe zou er achterkomen wie ze was, en haar uiteindelijk verachten, iets wat niet abnormaal was in Houndoom’s ogen. Ach ja, ze kon er tot dan maar beter het beste van maken.

Houndoom reageerde een beetje raar op zijn woorden van dank. Ze frónste! Hij knarste zachtjes met zijn tanden. Hij haatte die frons. "Hey, en ik dan?!" klonk er plotseling. Rowan keek op, zoekend naar de bron van het geluid. Een kleine Growlithe trippelde naar hen toe en hij keek hem verbaasd aan. Waar kwam die nou zo snel weg? Toen herinnerde hij zich dat het de pokémon was die hem had gevonden. Blijkbaar was die ook mee gelopen. De kleine vuurpokémon ging verontwaardigd zitten en zei luidkeels: "Ik heb ook geholpen!" Rowan keek vragend naar Houndoom, die grijnsde enkel breed. “Nou, dankjewel daarvoor.” Zei hij glimlachend tegen de Growlithe. Hij kon het niet opbrengen om nu gemeen tegen de pokémn te gaan doen. Hij was misschien niet het rolmodel ‘goede pokémon’, hij hechtte nog wel wat waarde aan normen en waarden. Deze pokémon had hem geholpen toen hij hulp nodig was, net als Houndoom. Diep in elke pokémon lag deze behulpvaardigheid, alleen hadden sommigen dat nogal diep weg gestopt. “Hoe heet je eigenlijk, Growlithe?” klonk de stem van Houndoom. Rowan keek op en zag haar glimlachend. Nu was het zijn beurt om te fronsen. Houndoom speelde fanatstisch toneel, maar hij had haar echte glimlach gezien. Dit was een facade. Hij besloot er niet op in te gaan om geen wantrouwen te wekken bij de Growlithe. Kon hij het weten dat hij zich op dit moment bij de onder alfa en de bèta van de Guerra bevond?

'Nou, dankjewel daarvoor.' Zodra Nouki deze woorden opving begon haar bek zich te vormen tot een brede grijns. "Alsjeblieft." Haar wollie pluizige staart maakte vrolijk heen en weer zwaaiende bewegingen. Pokémon zouden haar op dit moment raar aan kunnen staren. Niet te geloven! Hoe kon ze nou zo vrolijk zijn met dit weer?1 Maar, Nouki was nou eenmaal nog jong en - mede door haar ontwetendheid - altijd al een vrolijk type geweest. 'Hoe heet je eigenlijk, Growlithe?' dit keer was het de stem van Houndoom die haar grote oranje oortjes te binnen drong. Ze richtte haar felblauwe ogen haar kant op, "Ik ben Nouki," zei ze vervolgens. Een enorme donderslag weerklonk door de lucht en Nouki kromp in mekaar. Bijna had ze de neiging gehad om dicht tegen Houndoom aan te kruipen, maar wist zich in te houden. Ze was bang, maar wilde dit niet laten blijken. Nouki wende haar blik naar de donkere hemel en rilde. "Gaat de storm snel over, denk je?" Ietwat hoopvol liet ze har blik op Houndoom rusten, alsof deze hier de wijsheid over beschikte.

De kleine Growlithe keek haar kant op. Ze was verbaasd door de vrolijkheid die ze in haar blauwe ogen zag. Was zij zelf ook ooit zo geweest? Als ze zichzelf nu bekeek, voelde het ergens zelfs onmogelijk. Natuurlijk was ze niet als een norse Houndoom geboren die zich van iedereen probeerde los te maken, maar… Het was alsof ze zichzelf van haar vrolijke rondstuiterende zelf had verwijderd. "Ik ben Nouki," antwoordde de Growlithe. Houndoom knikte, en trok kort een peinzend gezicht, alsof ze probeerde de naam te onthouden. Het zou nogal onbeleefd zijn om de naam van de Growlithe weer te vergeten, vond ze. Een harde donderslag klonk. Houndoom’s spieren spanden zich kort aan alsof ze op het punt stond om weg te vluchten, om zich daarna weer te ontspannen.

Het onweer begon haar te irriteren. Ze was niet bang om geraakt te worden, maar irriteerde zich aan het geluid dat het met zich mee bracht. Alsof een Wailord aan het touwtje springen was, terwijl een of andere pokémon zijn Flash aan het uitproberen was. "Gaat de storm snel over, denk je?" vroeg Nouki. Houndoom keek weer naar de Growlithe. Deze scheen te verwachten dat zij het antwoord op haar vraag wist. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een geamuseerd glimlach. Het was lang geleden dat iemand op zo’n manier naar haar hand gekeken. “Het spijt me, maar ik heb geen idee wanneer deze storm voorbij zal zijn,” antwoordde ze. Houndoom sloeg haar ogen neer.

Sinds wanneer was zij plotseling de grote knuffelhond geworden, die het antwoord wist op al je vragen? Het voelde belachelijk, maar toch ook ergens vertrouwd. Langzaam ging ze door haar achterpoten, terwijl haar achterwerk zocht naar een geschikte plek om te zitten. Had ze zich eigenlijk wel eens eerder zo gevoeld? Ze kon het zich niet herinneren. Maar waarom herkende ze het gevoel dan? Houndoom opende haar ogen weer, en liet haar blik afdwalen naar de donkere wolken. Een tweede flits was zichtbaar, al snel gevolgd door een hard gerommel. Ze verstarde kort, en ontspande daarna weer. Waren ze eigenlijk wel veilig onder een boom terwijl het onweerde?