Met veel pijn, moeite en gehijg verscheen Silverbreeze als een groot vliegend gedaante boven het bloeiende Timerise Forest. Hij was echter niet de enige, want op zijn rug lag een Pokémon die minstens net zo gebroken en verslagen was als hem. Een vrouwelijke Dragonite die luisterde naar de naam Swift. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoette waren ze lichtjes vrienden. Maar na de laatste paar weken was hun vriendschap sterker dan ooit. Dat was dan ook de reden waarom Silverbreeze zo’n zware passagier droeg terwijl hij zelf in een erg slechte staat was. Wanneer hij het woud in zijn gezichtsveld kreeg slaakte hij een diepe zucht van opluchting. Eindelijk kon hij landen, en zijn lichaam laten ontspannen. Het was duidelijk dat ook hier natuurrampen waren voorgekomen. Verscheidene bomen waren van hun wortels gescheiden, en waren op een andere plek neergegooid. Waarschijnlijk een tornado, hetgene waardoor Silverbreeze er zo belabberd aan toe was. Maar het leek erop dat de kust veilig was. De rust leek wedergekeerd, want de bosPokémon waren weer druk in de weer met de dingen die ze normaliter altijd deden. Furrets verzamelden samen bessen om te gaan eten, en Hoothoot’s zaten slaperig in hun boom, om pas te ontwaken wanneer het zonlicht verdwenen was en de nacht zijn intrede deed. Stantlers keken verschrikt om en renden vluchtig weg wanneer ze Silverbreeze aan zagen komen, zoals die schuwe Pokémonsoort dat altijd deed. Silverbreeze daalde af, en zocht een plek waar het minder dicht begroeid was, zodat hij niet tegen een boom aan zou knallen tijdens het landen. Gelukkig vond hij dat, en landde hij voorzichtig op de grond. Tenminste, dat wou hij dat er zou gebeuren. Wanneer hij de grond met zijn poten raakte en hij de klap van het landen moest opvangen ging het mis. Zijn poten waren er bijzonder slecht aan toe, en deden zo pijn bij het landen dat ze leken te breken. Silverbreeze schreeuwde het uit, en zakte door zijn poten heen tijdens het landen, waardoor hij neerviel, en Swift van zijn rug afgeworpen werd. Silverbreeze landde pijnlijk met zijn kop tegen een massa uitstekende boomwortels, en verkwijnde van de pijn. Krampachtig spartelde hij heen en weer, maar de staart die hem normaal balans gaf en hem hielp op te staan, was gebroken en was nu nutteloos. Zijn poten waren te pijnlijk en zijn vleugels leken nu slechts onhandige uitsteeksels, want hij kon niet overeind komen. Na een paar minuten geprobeerd te hebben om op te staan, gaf hij het op en bleef uitgeput liggen. Hij draaide zijn kop naar Swift, die tot zijn opluchting niet tegen een bast was aangeknald, maar midden in een varen lag. Gelukkig was ze minder pijnlijk geland dan hem. Maar wat moest hij nu?

Silverbreeze vloog hijgend over Timerise forest heen. Met veel moeite keek zijn passagier, Swift, naar beneden. Ze zag Furrets en Spinaraks, en zag nog een rare Pokemon die leek op een lichtgroen elfje. Ze zag een open plek. Silverbreeze daalde. Hij raakte de grond, maar zakte schreeuwend door zijn poten. Swift vloog van hem af, en viel in een varen. Silverbreeze knalde tegen een massa boomwortels, wat pijnlijker was dan haar landing. Silverbreeze kon niet overeind komen. Swift probeerde overeind te komen, wat pijnlijk was, maar het lukte haar. Ze strompelde naar Silverbreeze, proberend hem omhoog te helpen. Silverbreeze had veel pijn. Ze moest hem helpen. Ze probeerde het nog een keer. Ze wou bijna weer bezwijken, toen een rood licht haar lichaam omhulde. Het leek wel of het haar sterker maakte. Voor de derde keer trok ze Silverbreeze omhoog, dit keer met succes. Met haar ogen dichtgeknepen van de pijn hield ze de grote draakachtige Pokemon overeind.

Ietwat verbaast trok Silverbreeze zijn wenkbrauwen naar boven toen hij Swift op zag staan, maar direct daarna slaakte hij een opgeluchte zucht. Swift kon tenminste nog opstaan. Waarom hij nou niet? Hij wou beslist niet zwak lijken, en probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ook hij zelfstandig overeind kon komen. Daarna probeerde hij het ook in de praktijk, maar het enige resultaat was weer dat hij hulpeloos heen en weer spartelde. Opstaan ging gewoon niet. Maar gelukkig kwam zijn vriendin Swift er al snel aan, en probeerde hem ondanks haar pijnlijke wonden omhoog te krijgen. De eerste keer lukte het niet, maar bij de tweede poging om hem omhoog te helpen leek ze ineens een energiestoot te krijgen. Een rood licht omhulde haar lichaam, en als Silverbreeze niet zo verslagen en in de war was, dan had hij er met open mond naar gestaard. Het trekken van Swift deed hem pijn, maar hij gaf geen kik. Als hij weer op zijn poten kon staan straks, dan was elke pijn het waard. Het lukte de Dragonite uiteindelijk om hem omhoog te krijgen, en Silverbreeze zag de pijn en moeite die het Swift koste om hem omhoog te houden. Hij stapte een stap weg, zodat hij verwijderd zou zijn van Swift, en hij weer alleen op zijn poten stond. Hij keek naar beneden en slikte toen hij zag dat zijn poten heftig trilden, alsof ze elk moment weer konden bezwijken onder zijn monsterachtige gewicht. Silverbreeze besloot dat het nu echt noodzakelijk was om zichzelf een beetje te herstellen, anders moest Swift straks weer aan het werk. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de pijn in zijn poten. Hij voelde dat hij op het moment stond om in te storten, maar met deze aanval kon dat voorkomen worden. Hij opende zijn ogen weer, en zijn beide poten gloeiden in een gele kleur. Niet veel later verdween deze gele kleur weer, en zijn poten waren wondloos. Silverbreeze hijgde luid. Hij had bijna geen energie meer, en de aanval herstel vergde veel van hem. Helaas kon hij gebroken botten niet herstellen.. Hij keek wat jammerlijk naar zijn staart, maar vergat snel zijn eigen pijn wanneer hij weer aan Swift dacht. ''Swift...'' riep hij, maar op een zacht volume. ''Gaat het met je?'' hij keek in het rond. Het was zomer, en er moesten bessen zijn die helende krachten hadden, zoals Oran berries. Wanneer Swift verklaarde dat het wel met haar ging, zou hij haar achterlaten om iets te gaan zoeken, maar voor nu zou hij nog bij haar blijven.

Silverbreeze zette een stap achteruit. Swift had het gevoel dat ze in elkaar zou zakken, maar het leek alsof de rode gloed ervoor zorgde dat ze overeind bleef staan. Wat was die kracht? Het voelde vertrouwd en tegerlijkertijd ook onbekend. Ze draaide haar kop om naar Silverbreeze, die een gele gloed om zijn achterpoten heen had, door de aanval herstel. Ze zag langzaam de wonden op zijn achterpoten heelde, totdat we gele gloed uiteindelijk vervaagde. Er zaten geen wonden meer op Silverbreeze zijn achterpoten. Ze zag Silverbreeze even naar zijn staart kijken, maar daarna naar haar. "Swift..." Riep hij zacht. "Gaat het met je?" Swift knikte krampachtig. "Het lijkt wel alsof de rode gloed ervoor zorgt dat ik niet bezwijk... Weet je daar wat van?" Silverbreeze was erg slim en wijs, dus mischien wist hij er wat van. Haar moeder was ook heel slim. Haar moeder... Er gleed een traan over haar wang.

Korte post, srry.

Swift knikte. Het leek niet erg overtuigend, maar in ieder geval knikte ze. Silverbreeze slaakte een kleine opgeluchte zucht, blij dat ze het tot hier hadden gehaald, geen natuurrampen waren tegengekomen en beide gewoon nog konden staan. "Het lijkt wel alsof de rode gloed ervoor zorgt dat ik niet bezwijk... Weet je daar wat van?" vroeg Swift, en keek Silverbreeze aan alsof hij het antwoord wel zou weten. Hij tilde zijn wenkbrauwen even op, maar zuchtte. ''Nee Swift, ik zou het niet weten.'' Hij was wel slim, soms dan, maar hij wist zeker niet alles. Vergeleken met Dustfire wist hij zowat niks, hij had haar altijd veel moeten vragen. Wacht.. Dustfire wist niks meer, dus moest hij nu alles alleen uitzoeken. Silverbreeze gromde geïrriteerd, en liep daarna met moeite richting een paar struiken, die vol hingen met kersachtige bessen. Cheri Bessen, bekend van deze bessen was dat ze erg pittig waren. En Silverbreeze hield totaal niet van een hete smaak. Snel keek hij om zich heen, en liep nog een klein stukje verder de struiken in, maar zo te zien waren er zo geen andere soorten bessen in de buurt. Silverbreeze slikte bij het denken aan het eten van zo'n bes, en zuchtte daarna. Het moest maar. Eerst maar wat op krachten komen, en daarna verder zoeken naar betere bessen, zoals Oran bessen of Sitrus bessen, die je herstelden. Silverbreeze plukte de kleine zachte bessen, die er in grote getalen hingen. Daarna liep hij terug naar Swift, met zijn vleugel onhandig gevouwen tot een soort kommetje, om de bessen te kunnen vasthouden. Hij legde de berg bessen op de grond, en pakte er zelf een twijfelachtig op. Hij stopte hem in zijn mond, en kauwde erop. De eerste seconden viel het wel mee, maar daarna werd het heet en trok Silverbreeze een vies gezicht. Hij slikte de bes met wat moeite door, en knipperde daarna de tranen uit zijn ogen. ''Héérlijk'' zei hij dom, waarna hij voorzichtig ging zitten. Hij keek naar de bessen, en daarna naar Swift. ''Neem maar een hap..'' zei hij, hopend dat Swift een andere smaak had dan hem.

"Nee Swift, ik zou het niet weten..." Swift keek teleurgesteld, maar daarna probeerde ze te grijnsen. "Maakt niet uit..." Zei ze zacht. Silverbreeze liep toen met moeite naar een struik met Cheri bessen. Hij keek even om zich heen, en plukte ze daarna. Hij hield de bessen omhandig in zijn vleugel, en liep toen weer terug. Dat was lief van Silverbreeze. Hij legde de berg bessen neer, en stopte er eentje in zijn mond. Na een paar seconden vertrok zijn gezicht helemaal. Hij zag eruit alsof hij het wel zou willen uitspugen, maar toch slok hij het door. "Heerlijk" Zei hij wat dommig. Hij ging voorzichtig zitten. Hij keek naar de bessen, en daarna naar Swift. "Neem maar een hap..." Zei hij. Swift keek peinzend naar de bessen, ze ging ook voorzichtig zitten, en pakte een bes. Hij voelde zacht en sappig aan, waardoor je niet zal verwachten dat de bes zo verschrikkelijk heet was. Nouja, ze had honger. Ze stopte de Cheri bes in haar mond, en kauwde erop. Hij was eigenlijk wel lekker. Ze kauwde nog even door, totdat hij gloeiend heet werd. Haar gezicht vertrok even. Ze slikte de bes snel door, waardoor het eten van de bes eigenlijk nog niet zo erg was. Ze voelde haarzelf wel wat beter, nu ze wat in haar maag had.

Swift keek ietwat twijfelend naar de bessen, maar pakte er uiteindelijk toch eentje. Ze bleef er op kauwen en het leek of de smaak haar iets beter beviel, maar naar even gekauwd te hebben zag je ook in haar ogen dat ze de hete smaak door haar mond heen kreeg. Silverbreeze probeerde te glimlachen, al ging dit wat krampachtig. ''Zie je wel?'' zei hij daarna tegen Swift. ''Het.. valt wel mee.'' En ach, iets was veel beter dan niets in hun geval. De bessen waren niet lekker, maar vulde wel de magen van de twee hongerige draken. Silverbreeze pakte er nog een paar tegelijk, en stopte ze in zijn bek. Meteen wanneer hij de scherpe smaak uit de zachte rode bessen proefde, slikte hij ze door, net als Swift deed. Op deze manier had je bijna geen ergeren in de heetheid, en vulde het toch je maag. Silverbreeze slaakte daarna een ietwat opgeluchte zucht. Ook hij voelde zich nu iets beter, maar veel werkte het niet. Koortsachtig keek hij om zich heen, maar waar hij ook keek, hij zag geen helende bessen in de buurt. Daarna keek hij weer terug naar Swift, en zuchtte. Blijkbaar zaten ze hier nog wel even. Om de stilte te verbreken besloot Silverbreeze maar te praten. ''Hoe gaat het eigenlijk met je, Swift?'' vroeg hij vriendelijk, maar besefte daarna hoe stom dat klonk in een situatie als deze. ''Afgezien van deze ellende, bedoel ik..'' Swift voelde raar genoeg nu als een van zijn beste vrienden. Maar hij wist bar weinig over haar. Misschien kon een gesprek als deze daar verandering aan maken.

"Zie je wel?" Zei Silverbreeze. "Het... Valt wel mee." Swift knikte instemmend. "Ze zouden eigenlijk best lekker zijn, als ze niet zo'n scherpe smaak hadden." Ze pakte nog een zachte bes, en keek ernaar alsof het een interessant iets was, waarna ze het in haar bek stopte. Ze kauwde er even op, maar na een paar seconden verspreidde de pittige smaak zich in haar bek. Snel slok ze de bes door, maar nog steeds zat die hete smaak in haar bek. De stilte werd opeens verbroken door de stem van Silverbreeze. "Hoe gaat het eigenlijk met je, Swift?" Swift deed haar bek al open om te zeggen dat haar arm prikte, haar vleugel pijn deed, en dat ze overal pijnlijke schrammen had, maar Silverbreeze was haar voor. "Afgezien van deze ellende, bedoel ik." Swift probeerde te grijnzen, maar dat deed pijn. "Nou," Begon ze. "Het gaat wel goed met me. Pokerpg is een heel mooi gebied, en ik denk dat ik hier altijd blijf. Iedereen is hier aardig, behalve..." Ze gromde. "Die Guerra. Ik zou ze graag persoonlijk uit de weg ruimen." Ze zag het al voor zich. Zij, die de hele Guerra aankon. Onoverwinnelijk. Nouja, voordat ze ooit zo sterk is, heeft de Guerra heel Pokerpg overgenomen. Ze keek naar Silverbreeze. Het leek nu net alsof ze al jaren beste vrienden waren. Silverbreeze voelde vertrouwd aan.

Swift grijnsde met moeite. "Het gaat wel goed met me. Pokerpg is een heel mooi gebied, en ik denk dat ik hier altijd blijf.'' Silverbreeze glimlachte. Blij om ook eens een goeds te horen in deze situatie. ''Mooi Swift, ik zou je niet willen missen..'' zei hij op een hartverwarmende toon. ''Iedereen is hier aardig, behalve..." Een grom verliet haar mond en liet de vrolijke glimlach van Silverbreeze deels verdwijnen. "Die Guerra. Ik zou ze graag persoonlijk uit de weg ruimen." Ze keek naar Silverbreeze, die op zijn lip beet. Dat was hij nog bijna vergeten ook. De Guerra was ook nog een probleem waartegen hij zich moest verzetten. Een lange zucht verliet zijn mond. Ach, ze hadden genoeg strijders, toch? De Guerra had nooit geregeerd, en dat zouden ze ook nooit doen. Tenminste, dat zei Dustfire altijd. Zij had altijd de hoop en moed, die Silverbreeze klaarblijkelijk miste. Silverbreeze schudde zijn kop en keek Swift daarna even aan. Na een paar seconden trok hij zijn bek open, en begon te praten. ''Rustig maar Swift, de Guerra kunnen we wel aan'' zei Silverbreeze, proberend zichzelf op te peppen in plaats van dat Dustfire dat deed. Maar niet als ze ons nu zouden aanvallen.. Dan zouden we verliezen.. Silverbreeze keek even om zich heen, maar het was zeer vredig in het bos. Het leek er niet op of er slechte Pokémon rondliepen. Ondanks de schade door de natuurrampen -Die in het bos gelukkig beperkt bleef- waren de Pokémon hier gelukkig. Silverbreeze glimlachte. Als de inwoners van PokéRPG maar gelukkig waren.. Hij keek weer terug naar Swift, en hij zag er meteen een stuk blijer uit. Hij likte de rode sap van zijn lippen en grinnikte daarna. ''Samen, Swift..'' zei hij vrolijk. ''Zijn we onoverwinnelijk.'' Hij sloeg zijn vleugel om Swift heen, blij dat hij zo'n goede vriendin gevonden had. Hij was beschermer, en kwam veel vriendelijke Pokémon tegen, maar helaas zagen ze hem alleen aan als een waker, niet als een maat, een vriend of laat staan een partner. Zijn ogen richtten zich snel naar Swift bij deze gedachte.

"Rustig maar Swift, de Guerra kunnen we wel aan." Zei Silverbreeze. Op de een of andere manier pepte het haar weer op. "Je hebt gelijk, Silverbreeze. Nooit zullen ze Pokerpg overnemen. Altijd, waar je ook mag zijn, zijn er Pokemon die terug willen vechten." Zei Swift vrolijk. "...Maar alleen lukt het ze niet." Voegde ze er nog aan toe. Dat was wel waar. In haar eentje kon ze nog geen eens Akira verslaan, laat staan de hele Guerra. Daar waren ze veel te sterk voor. "Samen, Swift..." Zei Silverbreeze vrolijk. "Zijn we onoverwinnelijk." Hij sloeg zijn vleugel om Swift heen. Het voelde warm aan. Swift keek naar Silverbreeze, met een lach op haar gezicht. Silverbreeze was de beste vriend die je je maar kon bedenken. Voor Swift was hij niet alleen een vriend, hij was alles voor haar. Het was haar meest vertrouwde vriend, iemand die haar hielp. Eigenlijk zou ze Silverbreeze willen omhelzen, maar ze deed het niet. Ze wist niet eens of Silverbreeze dat wou. Ze keek met een blik naar Silverbreeze, die al haar gedachten vertelde. Ze sloeg haar ogen neer.

Korte post. Ben zo inspiloos!

Nadat Silverbreeze zijn vleugel om Swift heen had geslagen, wou hij zich snel weer bedenken. Straks vond ze het helemaal niet fijn. Maar ze keek naar hem met een glimlach, wat zijn onzekerheid weer wiste, en hij zijn vleugel op de plek hield waar hij nu was. Dolblij lachte hij terug naar Swift. Hij was zo blij dat hij haar gevonden had. Als hij niet zoveel aan zijn kop had, dan zou hij het liefste samen met Swift dingen gaan doen. Eigenlijk... eigenlijk was ze best leuk. De enige liefde die Silverbreeze ooit gehad had in zijn leven, was Dustfire, maar die was dood. Als hij dat vertelde, begrepen de Pokémon hem niet. ''Maar Dustfire is er toch weer?'' zeiden ze dan, met een rare blik. Ze begrepen het niet. Ze was terug ja, maar de oude Dustfire, haar persoonlijkheid en haar herinneringen, waren weg. Ze was opnieuw begonnen, en dat moest Silverbreeze dus ook doen. Silverbreeze liet een kleine zucht horen, en keek richting een paar bomen, die zachtjes meewiegden met de herfstwind. Liefde, het was een raar en onbekend gebied voor hem. Daarbij was hij er best bang voor om afgewezen te worden, als hij het ooit al aan iemand zou vragen. Hij schudde zijn kop, en draaide die weer naar Swift. Haar uitdrukking sprak boekdelen. Ook zij leek met iets te willen uitkomen, maar ook zij zei niks. Haar grote zwarte ogen keken Silverbreeze aan. ''Weet je Swift, ik ben zo blij dat ik je ooit tegen ben gekomen.. al vanaf de eerste keer dat ik je zag..'' Silverbreeze stopte even. Oh oh, dat ging verkeerd. ''Wist ik dat je een goede vriend zou worden'' Silverbreeze glimlachte naar haar. ''Jij bent eigenlijk de eerste... Waarbij ik het gevoel heb dat ik gewoon alles kan vertellen, mijn hart luchten'' en dat was ook zo. Zelfs tegen Dustfire had hij niet alles willen zeggen. Misschien omdat ze altijd zo streng was, of zo anders vergeleken met Silverbreeze. Hij wist het zelf niet. Hij zuchtte nog eens, en keek Swift bedenkelijk aan. Waarom zei zij niks? Waarom kon zij niet zeggen wat ze op het moment voelde? Silverbreeze hoopte in ieder geval dat ze het nu zou doen, want bij hem voelde het of zijn keel dichtgeknepen werd, hij kreeg er niks meer uit.

"Weet je Swift, ik ben zo blij dat ik je ooit tegen ben gekomen... Al vanaf de eerste keer dat ik je zag..." Zei Silverbreeze. "Wist ik dat je een goede vriend zou worden." Silverbreeze glimlachte naar Swift. "Jij bent eigenlijk de eerste... Waarbij ik het gevoel heb dat ik gewoon alles kan vertellen, mijn hart luchten." Swift bloosde. "Zo... Zo voel ik me ook." Was het enige wat ze kon uitbrengen. Ze hield van Silverbreeze, wist ze nu. En Silverbreeze blijkbaar ook van haar. "Silverbreeze," Begon ze. "Silverbreeze, je bent mijn allerbeste vriend, je bent alles voor me, en ik..." Even stopte ze. "En ik... Ik hou van je, Silverbreeze!" Meer kon ze niet zeggen. Ze was blij dat het er eindelijk uit was. Silverbreeze als partner hebben, was het enige wat ze momenteel wou. ''Silverbreeze...'' Begon ze, iets rustiger, terwijl ze eigenlijk bloednerveus was. ''Silverbreeze, wil je mijn partner worden?'' Bracht ze uit. Een nerveuze grijns verscheen op haar gezicht. Ze richte haar blik op de overgebleven Cheri berry's, en staarde ernaar, wachtend op Silverbreeze zijn antwoord.

Heb geen inspi...

Er verscheen duidelijk een rode blos op Swift's wangen. ''Zo.. zo voel ik me ook'' Silverbreeze keek blijverrast op. ''Echt waar?'' zei hij hoopvol. Zou het gevoel dat hij nu voelde, ook bij Swift aanwezig zijn? Hij staarde wat nadenkend en afwezig naar de ietwat grijsgekleurde blauwe lucht, maar zijn blik flitste weer naar de Dragonite wanneer ze zijn naam noemde. ''Silverbreeze..'' zei ze, waarop een korte pauze volgde. ''Silverbreeze, je bent mijn allerbeste vriend, je bent alles voor me en ik..'' iets weerhield haar ervan om meteen door te gaan met de zin waar ze mee bezig was. Silverbreeze slikte, en keek haar gespannen aan. Wat zou dat betekenen? Zou er toch iets belangrijks volgen? ''En ik hou van je, Silverbreeze!'' Silverbreeze sperde zijn ogen wijd open. Natuurlijk was deze zin al te verwachten, maar toch sloeg het bij Silverbreeze in als een bom. Het... het was echt waar, ze hield van hem! Het was de eerste keer sinds tijden dat hij zich zo voelde. De gedachte aan Dustfire zat nog achter in zijn hoofd, maar hij had al geaccepteerd dat die tijd voorbij was. Maar daarbij wist hij het wanneer hij échte liefde voelde, en dus moest hij er ook voor gaan. Swift was aardig, lieg, zorgzaam, eigenlijk was ze alles wat Silverbreeze maar wou. ''Silverbreeze, wil jij mijn partner worden?'' leek Swift rustig te vragen, maar door de nervositeit richtte ze haar blik op de overgebleven bessen. Silverbreeze opende zijn mond. Nog nooit had iemand hém gevraagd om partners te worden, nog nooit had hij spontaan van iemand gehoord dat diegene van hem hield. Het was als een droom. Silverbreeze merkte dat hij trilde, en hij sloot langzaam zijn ogen en nam een hap lucht om zichzelf wat tot rust te laten komen. Dit was het dan, zijn antwoord lag op het puntje van zijn tong. Maar eerst.. Silverbreeze bewoog een van zijn vleugels naar de wang van Swift die hij niet kon zien. Hij draaide Swift's gezicht naar de zijne toe, en keek haar eens goed in de ogen aan. Weer opende Silverbreeze zijn mond een beetje. ''Ik dacht dat je het nooit zou vragen.'' Direct nadat hij deze zin had gesproken, bracht hij zijn mond naar de hare, en kuste haar volop op de lippen. Kussen, dat had hij bijna nog nooit gedaan. Misschien omdat die snavel van Dustfire het nogal onmogelijk hadden gemaakt. Eindelijk ervaarde hij hoe het voelde. En het voelde goed. Swift voelde zacht en warm aan. Hij sloot zijn ogen, en langzaam bewoog hij zijn kop weer naar achteren. Even had hij de gedachte dat hij stom bezig was maar het kijken naar Swift's gezicht kalmeerde hem weer een beetje. Hij slaakte een blije zicht, en keek Swift aan, hopend dat ze door zijn actie niet afgeschrikt was. Maar het enige waar hij nu aan kon denken was het feit dat hij weer een partner had. En niet zomaar iemand, nee, het was Swift, een van de liefste Pokémon die hij tot nu toe in zijn leven was tegengekomen. En de pijn en verdriet die hij voor dit gesprek voelde leken te zijn verdwenen, want het enige wat hij nu nog voelde was gelukkigheid. Een glimlach die zijn mondhoeken omhoog deden krullen sierden zijn gezicht terwijl hij Swift aankeek, wachtend op een reactie.

Silverbreeze had zijn ogen wijd open gesperd. Had ze iets fouts gezegd? Hopelijk zou dat niet zo zijn. Ze was hier toch niet goed in. Niemand had haar ooit verteld hoe je dit moest doen, en aan haar moeder had ze het ook nooit kunnen vragen. Ze stierven vrij snel, en die tijd daarna werd ze door haar broer Perlan verzorgt, en aan die moest je dat soort vragen niet stellen, want dan kreeg je al zijn onnozele verzinsels te horen. Daarna stelde ze haar vraag. Silverbreeze bewoog een van zijn vleugels naar Swift's wang, en draaide haar gezicht naar hem toe. ''Ik dacht dat je het nooit zou vragen.'' Hoorde ze nog, toen ze Silverbreeze zijn lippen op de hare voelde. Silverbreeze kuste haar! Ze had dit nog nooit meegemaakt, maar het voelde goed. Silverbreeze was warm. Swift sloot haar ogen. De pijn van haar wonden die ze kort geleden nog voelde, leek verdwenen als sneeuw voor de zon. Daarna haalde Silverbreeze zijn kop weer naar achter, en keek haar vrolijk aan. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had een partner, Silverbreeze. Ze had nu iemand om van te houden, om alles aan te vertellen. Iemand die haar begreep. Silverbreeze was lief, zorgzaam, slim... Ze was nooit zo gelukkig geweest. ''Silverbreeze, ik denk dat ik nooit zo gelukkig ben geweest.'' Zei ze vrolijk, met een lach op haar gezicht. Had ze haarzelf eigenlijk wel eens erg gelukkig gevoeld? In de tijd met Perlan en Suki zeker niet. Haar oudere broer en zus treiterden haar toch alsmaar, dus toen was ze geen moment gelukkig geweest. Eigenlijk was ze nog maar alleen gelukkig geweest als ze samen met Silverbreeze was...

Silverbreeze had nog steeds het gevoel dat hij raar bezig was, maar dit gevoel verdween wanneer Swift hem vrolijk aan keek. Hij sloot zijn ogen even, en haalde een bijna onzichtbare opgeluchte zucht. Het wás niet raar. Hij hield van haar, en dat had hij dan ook laten zien. Als het had gekund had hij nog veel meer voor haar gedaan nu, maar zijn wonden maakten dat onmogelijk. Hij opende zijn ogen weer toen Swift tegen hem begon te praten. ''Silverbreeze, ik denk dat ik nooit zo gelukkig ben geweest.'' zei ze met een vrolijke lach op haar gezicht. Meteen glimlachte Silverbreeze ook, al kreeg hij een dubbel gevoel van binnen. Aan de ene kant blij natuurlijk, want hij maakte Swift gelukkig, en andersom ook. Maar aan de andere kant, nog nooit zo gelukkig geweest? ''Ik ook niet..'' zei hij terug tegen haar. Nu Silverbreeze er over na dacht zag Swift er nooit vrolijk uit wanneer hij haar ergens zag staan. Alleen wanneer hij naar haar toe was, en ze hem opmerkte, kwam er een gelukkige glimlach op haar gezicht. Silverbreeze fronste. Ach, daar was niks meer aan te doen, het verleden lag al achter hen. Maar aan de toekomst kon hij wel iets doen, en hij wist al wat. Hij zou ervoor zorgen dat elke aankomende dag voor Swift onvergetelijk zou worden, wat er ook zou gebeuren. Silverbreeze stond erg moeizaam op, al liet hij dat niet aan Swift merken. Eenmaal opgestaan negeerde hij de pijn die door zijn poten ging, en keek hij Swift tevreden aan. Meer tijd met Swift doorbrengen was wat hij graag wou. Maar eerlijk gezegd wist hij hier niet echt veel meer te doen. Zijn blik ging naar de lucht, die donkerder kleurde en een tint oranje kreeg. Zonsondergang.. Wacht, was dat niet erg romantisch? En wanneer de zon onder was, konden ze samen een schuilplaats zoeken. Hij keek Swift aan. ''Het word avond..'' zei hij op een nogal ernstige toon. Natuurlijk was dat omdat ze een stuk moesten vliegen. Maar de Sulfur Caves waren niet zo gek ver weg, dus dat zou wel lukken. ''Laten we naar de grotten gaan..'' hij stak zijn vleugel uit naar Swift. Als ze het nodig had, zou hij haar weer met plezier dragen.

"Ik ook niet." Was Silverbreeze's antwoord. Ik ook niet? Was hij dan niet gelukkig geweest met Dustfire? Of was hij wel gelukkig geweest met Dustfire, maar niet zo erg als met haar? Ach, dat waren Silverbreeze's personelijke zaken, waar ze zich niet mee zou moeten bemoeien. Silverbreeze stond op, met moeite, maar dat was amper te zien. Ze keek naar boven. De zon ging onder, een zonsondergang dus. Het gedeelte van de dag waarneer de lucht rood kleurde, en de zon langzaam maar zeker naar beneden zakte. Romantisch, maar het werd iets minder leuk als het nacht werd. Hoe zouden ze, met hun vele verwondingen, een schuilplaats kunnen vinden? Ze richtte haar blik op Silverbreeze, die de zonsondergang ook had gezien. "Het word avond..." Zei hij ernstig. "Laten we naar de grotten gaan..." De Sulfur caves... Dat was opzich geen slecht idee. De grotten waren niet heel ver weg. Silverbreeze stak zijn vleugel naar haar uit, waardoor een lichte glimlach zich op Swift's gezicht vormde. "Goed idee." Zei ze opgewekt. Ze stond op, klapperde met haar vleugels, en met moeite steeg ze op. Ze kon amper nog vliegen, maar ze had nog genoeg energie om het kleine eindje naar de Sulfur cave's te vliegen. Afwachtend keek ze naar beneden, naar Silverbreeze.