De lucht was wit door de samengevoegde dikke stapelwolken. Enkele vogels vlogen er onder door en enkele vlogen zeer laag. Het voorspeldde geen regen maar je wist het maar nooit. Het was hier enkel heet en warm. Zelfs ademhalen was iets te moeilijk maar vuur pokemon voeldde zich er goed bij even als een Typhlosion. De Typhlosion zwierf in het eindelijke hete terrein wat ze al vanaf dat ze een Cyndaquil zocht. Maar toch voeldde zich haar leeg toen ze naar haar buik keek. Vroeger was daar een pokemon ,maar die verloor ze en ook haar maag was leeg. Ze had daarom enkel weinig energy ,maar de energy van het beeld dat haar ex-groep haar kind afpaktte broeidde nog in haar lichaam. Van die woede slaaktte ze een diepe brul waardoor enkele Spearows de hete lucht in vlogen en verdwenen in de horizon. Haar brul eindigde door een overgangsdynamiek(van hard naar zacht). Ze schraaptte haar keel en stoptte bij een grote kei waaronder een oude poot afdruk lag. Ze rook eraan en versteendde zowat. Het was de geur van iemand uit haar groep. Weer wou ze een brullen maar hield haar in. Er naast zag ze een klein beekje water. Een vuur pokemon zou het water het liefst verdampen maar zij niet. Ze buktte voorover en verzamelde water in haar pooot en wreef haar poot rustig over haar kop heen waarna ze het water ook dronk. Ze voeldde haar wat beter en begon te leunen tegen de grote kei. Haar ogen keken vaag naar het rivier verderop waar ze enkele pokemons zag die een geul maaktte. Ze probeerdde te lachen maar ze was te moe. En ze merktte hoe de witte wolken donkerder werden en richting de rivier ging. "Zo gaat het"zei ze wat suffig en zag hoe de hete zon weer verscheen. Zweet druppels vielen van haar kop op de grond die gelijk verdamptte. Ze krabtte vervolgens wat over haar buik en een traan viel van haar gezicht af.Waar was haar kind toch?.

Een machtige en harde brul weerklonk door het dal. Het leek vanaf het Magma terrain te komen. En Evening liep daar, zich op zijn gemak voelend in het hete biotoop. Over de gloeiende grond waar andere Pokemon hun voeten aan zouden branden, liep Evening zonder problemen verder. Hij hield van dit gebied. Veel Pokemon kwamen hier niet, waardoor hij hier altijd stilte en rust had, waardoor hij goed na kon denken. De brul verpeste die rust echter. Evening spitste zijn kleine oren en keek om zich heen. Meestal boeide een onbekende brul hem niet. Veel vuur en steen pokemon waren groot en opschepperig, en waren de hele dag aan het vechten, en brullen hoorde daarbij. Maar deze brul klonk ergens bekend.. Iets van heel vroeger, want hij herkende het zo niet meteen. Zijn nieuwsgierigheid begon in hem op te borrelen, en hij begon zijn pas te versnelling, en hij rende richting de kant waarvan hij dacht dat de brul vandaan was gekomen. Terwijl hij rondrende keek hij steeds koortsachtig om zich heen. Hij moest en zou weten wat hij had gehoord. Hij had een vreselijke jeugd gehad, en had nog lang niet alles begrepen van wat er met hem gebeurd was. Elke hint, elke pokemon die hem informatie kon geven, was voor hem een waardevolle schat die hij nog moest vinden. Hij rende steeds meer nader de rand van het gebied. Daar waar de temperatuur weer daalde, en waar plassen weer konden bestaan. In het hele magma terrain was het zo heet dat elk stuk water meteen zou opdrogen of verdampen. Gloeiendhete lava was de enige actieve vloeistof daar. Maar aan de rand waar het andere gebied begon, begon het leven weer een beetje. Verderop waren zelfs rivieren, maar dan was je allang het droge magma terrain uit. Evening schudde zijn kop wanneer hij bij een waterplas een Pokemon zag. Zo hard als hij kon rende hij nader de Pokemon, en hij verstijfde meteen toen hij zag wat het voor pokemon was. Een Typhlosion. Het was een vrouwtje, en ze was duidelijk verdrietig over iets. Evening slikte, en stopte abrupt met rennen. Het leek alsof hij vanbinnen verstijfde. De laatste Typhlosions die hij in zijn leven had gezien waren zijn ouders. Met nadruk op ´waren´. Vermoord wanneer hij nog een kleine Cyndaquil was. Of niet soms? Soms wenste hij dat het allemaal niet was gebeurd, of dat zijn vader en moeder het op een of andere wonderlijke wijze toch overleefd hadden, en nu naar hem zochten, maar dat kon niet zo zijn. Hij heeft zijn ouders voor zijn ogen zien sterven. Evening liet ongemerkt een traan vallen, die toch verdampte. Daarna liep hij stilletjes richting de Typhlosion, en keek haar wat bedrukt aan. ‘H..hallo..’’ stamelde hij verlegen. Hij was nooit verlegen, zelfs niet tegen de grootste pokemon. Zelfs niet tegen een legendarische, daar vocht hij zelfs een keer mee. Maar deze pokemon liet hem zo aan vroeger denken dat hij vanbinnen leek te verweken. ‘’Kan.. ik u helpen?’’ vroeg hij maar, omdat hij niet graag verdrietige pokemon zag en hij graag pokemon hielp. Dat vond hij daarbij zijn plicht, nu hij bij een groep van goede pokemon hoorde. Vragend keek hij haar aan, wachtend op antwoord.

Een oude geur kwam in haar gedachtte op maar of het echt was?. Nouz zuchtte enkel nogmaals en zei tegen haar zelf"Het is maar nep". Maar deze geur bleef rond haar neus gaan waarna ze begon te beseffen dat het misschien dan ook echt was. Ze zag een pokemon aanlopen maar zag niet welke pokemon het was doordat ze alles wazig zag door haar tranen. Ze bleef naar de pokemon kijken en zag de kenmerken van een Quilava. Na een ogenblik zag ze de pokemon echt en bijna wou ze opeens gelijk de pokemon knuffelen maar hield haar in. Haar kind kon inmiddels wel geeevolueerd zijn, maar ze kon toch niet alle Quilava's en Cyndaquil's als haar kind aan zien.
"H..hallo..’’zei de Quilava verlegen tegen haar en een glimlach op haar gezicht verscheen en haar tranen droogdde zich op. ‘’Kan.. ik u helpen?’’ vroeg hij ook aan haar en je zag aan zijn houding en gedrag dat hij verdrietige pokemons graag wou helpen. "Hallo"zei ze kalm terug en schoof wat op zodat de Quilava kon zitten op de gloeiend hete grond waar vuur pokemon's immuum voor waren. "Je kan me helpen met iets van lang geleden..."begon ze en bleef even stil en vervolgdde met"..Ik was mijn kind verloren doordat ik de vader van mijn kind heb gedood doordat hij vreemd ging. Ook zijn nieuwe partner had ik gedood maar de leider van de groep zag het en verbandde mij weg en de groep kwam achter me aan. Mijn stiefmoeder keek nog afkeurend naar me met de onderleider die mijn kind vasthield en zei dat ik een pokemon was die het kind moest vergeten". Een traan viel op haar poot na de laatste zin en even keek ze naar de rivier en toen terug naar de Quilava. "Jij lijkt op mijn kind"zei ze en gaf de Quilava een Charcoal. Charcoal's konden vuur aanvallen sterkerder maken. "Dit was voor mijn kind bedoelt oorspronkelijk"zei ze en glimlachtte naar hem.

[Omgomg. Evening had in mijn Pokemon Diamond ook een Charcoal bij zich xD]

Het spreken van Evening leek een glimlach op het gezicht van de Typhlosion te toveren. "Hallo" zei ze, en schoof wat op, alsof ze een plekje vrij wou maken voor Evening om te zitten. Evening probeerde ook vriendelijk te glimlachen, maar wat er uiteindelijk op zijn gezicht kwam was nauwelijks merkbaar. Hij liep vooruit, keek naar de lege plek naast Nouz en ging daar uiteindelijk ietwat twijfelachtig zitten. Hij had vroeger geleerd om niet zomaar Pokémon te vertrouwen. En als je zat was je veel kwetsbaarder dan als je rechtop stond. Maar het zien van een Typhlosion maakte hem zo opgelucht en blij dat hij Nouz ook meteen vertrouwde. "Je kan me helpen met iets van lang geleden..." ze staakte het praten, en Evening keek haar vragend aan. Vroeger? Hoe kon hij haar helpen met iets wat vroeger gebeurd was? Maar hij hield zijn mond omdat hij wist dat het antwoord op die vraag er al snel zelf zou komen. "..Ik was mijn kind verloren doordat ik de vader van mijn kind heb gedood doordat hij vreemd ging. Ook zijn nieuwe partner had ik gedood maar de leider van de groep zag het en verbandde mij weg en de groep kwam achter me aan. Mijn stiefmoeder keek nog afkeurend naar me met de onderleider die mijn kind vasthield en zei dat ik een pokemon was die het kind moest vergeten". De Typhlosion leek wat haastig en onduidelijk te spreken, maar Evening begreep wel wat ze zei en waarom ze zo'n verdriet had. Ze was haar kind verloren, net als Evening zijn ouders verloren had. Evening liet zijn oortjes slap hangen toen hij een traan over haar wang zag gaan. Bijna kon hij haar verdriet en pijn zelf voelen. De Typhlosion keek even weg, maar daarna keek ze Evening aan. "Jij lijkt op mijn kind" Evening verstarde. Na deze zin gehoord te hebben leek er iets kleins maar erg krachtigs in hem te knappen. Nouz haalde een Charcoal tevoorschijn, en gaf het aan hem. Evening keek er zwijgend naar. Vroeger had er altijd zo'n ding in huis gelegen. Hij had er nooit echt naar om gekeken, maar toch.. "Dit was voor mijn kind bedoeld oorspronkelijk" Evening slikte terwijl er tranen opwelden in zijn ogen, en keek naar het stuk houtskool. Hij wist niet precies wat het deed, maar hij wist nu al dat hij het altijd bij zich zo gaan dragen. hij keek naar de Typhlosion, en glimlachte vaagjes. ''Bedankt'' zei hij wat zacht en schor. Daarna dacht hij na. ''Maar.. uw kind is niet dood toch? Alleen van u afgepakt.. Misschien leeft hij nog..'' zei hij om haar wat moed te geven.

'Bedankt'sprak de Quilava dankbaar'Maar.. uw kind is niet dood toch? Alleen van u afgepakt.. Misschien leeft hij nog..'vervolgde hij. "Ik denk dat mijn kind nog leeft"zei Nouz hoopvol. Ze zag de ogen van de Quilava vochtig worden van haar verhaal. Ze glimlachtte nog eens naar hem en keek naar de hete zon. Ze voeldde haar kalmer nu ze gewoon zei wat haar dwars zat. "Ik hoop echt dat mijn kind hier ergens is"zei ze zacht. Ze was een doorzetter en had al heel lang aan 1 stuk door gezocht naar haar kind. De kans leek nog klein dat ie nog leefdde maar in de PokeRPG leken de kansen weer te groeien. Een zucht verliet de bek van de Typhlosion en bleef zich herhalen in haar gedachte. Ze balde haar poot als een vuist en al haar spieren trokken zich zamen. Haar ogen leken weer levendig terwijl ze naar de zon keek. "Er is echt hoop..."zei ze verbijsterd. Het leek wel alsof het nu pas echt tot haar doordrong. Even keek ze weer naar de Quilava en kniktte even. Ze wou nog niet vertrekken , want deze Quilava kon haar kind zijn. "Vertel wat over jezelf"besloot ze uiteindelijk te zeggen. Misschien kon ze er iets bekends uit halen waardoor er bewijzen kon zijn dat ze misschien haar kind al had gevonden. Of dat ze verder moest zoeken.

"Ik denk dat mijn kind nog leeft" zei Nouz, en in haar stem was de blije toon van hoop te horen. Evening glimlachte, en Nouz deed dat ook terwijl ze naar de brandende zon keek. Evening zuchtte even opgelucht. Ze zag er al wat beter uit dan wanneer Evening haar net gezien had. Hij hoopte echt voor haar dat ze haar kind vond, zij had tenminste nog een kleine kans dat ze haar verloren familie weer terugvond, en daarna haar leven weer kon oppakken, en weer kon leven als vroeger. "Ik hoop echt dat mijn kind hier ergens is" zei ze terwijl ze en zucht slaakte. ''Dat hoop ik ook.'' zei Evening gemeend, en keek de Typhlosion aan. Die balde haar vuisten en keek hoopvol naar de zon. "Er is echt hoop..." zei ze verbijsterd. Evening grijnsde. ''Ja natuurlijk is er hoop!'' stemde hij ermee in. Als ze hem nooit zou vinden zou het erg lullig zijn, maar hij zou vast nog wel leven. Cyndaquils, Quilavas en Typhlosions waren allemaal even taai, en konden echt wel alleen in leven blijven, net als hijzelf toen hij klein was. Nouz knikte naar Evening en begon daarna tegen hem te spreken. "Vertel wat over jezelf" zei ze. Evening kreeg weer dat nare gevoel door zijn lijf heen. Het gevoel dat hij nu op dit moment misschien wel tegenover zijn moeder stond, en aan de andere kant kon het net zo goed een wildvreemde zijn. Evening besloot toch maar te gaan vertellen. ''Mijn naam is Evening. Vroeger ben ik beide ouders kwijtgeraakt aan een verschrikkelijk monster. Ik was toen nog maar een Cyndaquil..'' Evening dacht even na. Haar moeder was doodgegaan, toch? Tenminste, dat had hij altijd gedacht. Hij had weg moeten vluchten, en is nooit meer terug naar zijn huis gekomen. Hij heeft dus helemaal niet kunnen zien of zijn ouders nog leefden. De verschrikkelijke beelden kwamen weer in zijn hoofd tevoorschijn. Zijn moeder en vader, beide onder het donkerrood gekleurde bloed, en beide gaven ze geen teken van leven meer. Hij schudde zijn kop, en keek Nouz zuchtend aan. ‘’Maar,.. ik heb nooit kunnen zien wat er verder met ze gebeurd is..’’ zei hij, om Nouz niet te laten denken dat het onmogelijk was. ‘’Daarna ben ik in mijn eentje verder gegaan, en uiteindelijk na een lange tijd ben ik hier beland. Ik was er zo zeker van dat mijn ouders dood waren, dat ik niet naar ze heb gezocht..’’ sprak Evening, en staakte het praten toen. Hij keek weer even naar de houtskool, en slikte. De rest was aan Nouz, want hij wist verder niks te zeggen.

[Van mij mag je best de moeder van Eve zijn hoor. In het verhaal dat ik geschreven was waren zijn ouders dood, maar met Evening in de RPG hou ik daar toch geen rekening mee xD]

(Oke maar het is zeg maar de basis om bij 'ouders'dood te typen , vele doen dat)
'Dat hoop ik ook.'zei de Quilava nog'Ja natuurlijk is er hoop!'.Nouz voeldde haar erg kalm en wachtte tot hij wat meer over zichelf vertelde. 'Mijn naam is Evening. Vroeger ben ik beide ouders kwijtgeraakt aan een verschrikkelijk monster. Ik was toen nog maar een Cyndaquil..'zei Evening'Maar,.. ik heb nooit kunnen zien wat er verder met ze gebeurd is..'. Nouz bleef Evening aankijken en rustte kalm haar poot op zijn schouder. "Die verschrikkelijke monster heeft gewoon geen respect voor Pokemon's. Misschien kon het een mens zijn geweest."zei ze nadenkend.’Daarna ben ik in mijn eentje verder gegaan, en uiteindelijk na een lange tijd ben ik hier beland. Ik was er zo zeker van dat mijn ouders dood waren, dat ik niet naar ze heb gezocht..'ging Evening verder. "Tja..hoop is het beste medicijn en vriendschap ook"zei Nouz tenslootte glimlachend. Haar poot die eerst op Evening's schouder rustte ging naar zijn voorpoten ook haar andere poot volgde. Ze draaidde naar hem toe en sloot haar ogen even. "Er was een gerucht binnen mijn groep en dat ging over de Vuur Woede. Het was een techniek waardoor je vuurkracht het toppunt bereikte maar het is riskant. Ik weet hoe je die onder de controle kan houden en enkel mijn nageslacht beheerst het. De techniek zelf is gemakkelijk maar je vuurkracht onder bedawng houden is moeilijker. Dus ik zal je handen vasthouden zodat je je vertrouwd voelt. Durf je het aan?"vroeg Nouz uiteindelijk en opende haar rode ogen weer. Haar rode ogen keken Evening aan en wachtte tot hij simpelweg met 'ja of 'nee'ging beantwoorden. Dit was de enige echte kans of hij echt haar gezochte kind was. Ze sliktte bij die gedachte en een glimlach verscheen op haar gezicht.

Nouz haar voorpoot rustte op zijn schouder. Hij voelde warm en vertrouwd, maar toch rilde Evening, in plaats van dat hij genoot van die warmte. "Dat verschrikkelijke monster heeft gewoon geen respect voor Pokemon's. Misschien kon het een mens zijn geweest." Zei ze, maar Evening schudde. ''Het was alles behalve een mens. Het had gigantische klauwen, en een scherpe staart. Het maakte mijn beide ouders kapot in een paar seconden, zelfs een mens kan dat niet..'' zei Evening, en liet zijn kop hangen. "Tja..hoop is het beste medicijn en vriendschap ook" Zei Nouz. ''Vriendschap wel ja..'' Op Evening's gezicht kwam een kleine, zwakke en twijfelachtige glimlach toen hij dacht aan Shadow en alle andere Pokémon die hij hier had ontmoet. Door hen was hij zelfs zijn vreselijke verleden gaan negeren. Hij had gewoon lol kunnen maken, zonder te denken aan vroeger. Maar hoop vond hij maar raar. En het had het omgekeerde effect als je er eenmaal achterkwam dat je al die tijd voor niks gehoopt had. Valse hoop, noemden ze dat. Hij stopte met nadenken toen hij de handen van Nouz naar de zijne voelde gaan. Toen hij omhoog kijk zat Nouz recht voor hem. "Er was een gerucht binnen mijn groep en dat ging over de Vuur Woede. Het was een techniek waardoor je vuurkracht het toppunt bereikte maar het is riskant. Ik weet hoe je die onder de controle kan houden en enkel mijn nageslacht beheerst het. De techniek zelf is gemakkelijk maar je vuurkracht onder bedawng houden is moeilijker. Dus ik zal je handen vasthouden zodat je je vertrouwd voelt. Durf je het aan?" Het was een hele lap tekst en het was voor Evening dan ook moeilijk om dat in zo'n korte tijd te verwerken. Hij moest een of andere kracht onder bedwang houden? Evening slikte kort, en antwoordde daarna maar met een simpele en korte ''Ja..''. Het klonk twijfelachtig, maar hij wou het proberen. Dit was dé test om te kijken of dit echt zijn moeder was. Evening knikte nog een keer, om zijn ja te bevestigen. Hij keek fel uit zijn ogen, klaar om die onbekende kracht te gaan gebruiken. Al wist hij nog niet hoe.

Nouz luisterde aamndachtig naar zijn commentaar en toen hij 'ja' sprak glimlachte ze breed. "Oke.."sprak ze zacht. "...Eerst moet je ontspannen zijn en gewoon aan iets of iemand denken die je een goed gevoel geeft"vervolgde ze. Zelf dacht ze toen ook aan alle leuke dingen die ze had meegemaakt al waren er weinig van. Ze legde ook alles stapje voor stapje uit om hem genoeg tijd te geven. "Ontspan weer en voel je hart kloppen en beeld je in dat er lava er door heen stroomt"sprak ze weer eens kalm. Haar poten werden warmen maar niet heet, maar een andere Pokémon type zou haar poten heet aanvoelen. Ook voelde ze haar eigen hart kloppen in een regelmatige ritme. "Open je ogen en gebruik al je frustaties om de VuurWoede te activeren , maar voordat je het doet wil ik je nog iets vertellen. Met deze techniek worden ook de meeste frustaties en woede weggehaald maar je kan ook schade oplopen. Maar wees gerust ,ik ben bij je."sprak ze. Haar achterpoten trilde lichtjes door de spanning of hij echt zijn gezochte kind was. Haar pupillen verwijdde en haar lichaam stond alert. Dit wads het spannendste moment dat ze ooit in haar gehele leven had meegemaakt.

"Oke.."zei Nouz zachtjes, met een glimlach op haar gezicht nadat ze het antwoord van Evening had gehoord. Evening grijnsde zenuwachtig, maar na even in haar ogen gekeken te hebben voelde hij zich vanbinnen ietwat tot rust komen. Genoeg rust in ieder geval, om Nouz haar verhaal geconcentreerd af te kunnen luisteren. "...Eerst moet je ontspannen zijn en gewoon aan iets of iemand denken die je een goed gevoel geeft" Evening begon meteen na te denken. Zijn herinneringen uit het verleden flitsten aan hem voorbij, maar van vroeger kon hij geen vrolijke dingen bedenken. Zijn oren zakten ietsjes naar beneden, maar gingen alweer snel omhoog toen hij aan Shadow dacht. Shadow, diegene die zijn miserabele leven omkeerde tot een vrolijk en liefdevol leven, vergeleken met wat hij eerst doormaakte voor hij haar ontmoette. Een zekere glimlach kwam op zijn gezicht, en hij was klaar om te luisteren naar de volgende zin die weer uit zou leggen wat hij als volgende stap moest gaan doen. "Ontspan weer en voel je hart kloppen, en beeld je in dat er lava er door heen stroomt" Hmmm.. Evening keek haar even vaagjes aan, maar sloot daarna zijn ogen om zich geheel te kunnen focussen op het ritmische kloppen van zijn hart. "Open je ogen en gebruik al je frustraties om de VuurWoede te activeren'' Evening wou snel zijn ogen openen, maar gelukkig deed hij dat niet meteen. '' , maar voordat je het doet wil ik je nog iets vertellen. Met deze techniek worden ook de meeste frustraties en woede weggehaald maar je kan ook schade oplopen. Maar wees gerust ,ik ben bij je." Evening knikte, met nog steeds zijn beide ogen geforceerd gesloten. Zijn frustraties.. Herinneringen waarover hij woedend of verdrietig werd waren er in veel grotere getalen dan zijn vrolijke herinneringen. Evening liet Nouz los, en liep een eindje van haar vandaan. Met de rede om haar geen pijn te kunnen doen, als er wel iets mis ging. Met zijn ogen dichtgeknepen dacht hij aan alle frustrerende dingen die hij zich maar kon bedenken. Herinneringen uit alle delen van zijn leven kwamen in enkele seconden voorbij. Sommige waren van minder dan een jaar geleden, sommigen waren van erg lang terug. En toch voelde het alsof het nog maar net gebeurd was, alsof hij nog op die plaatsen stond. Hij kon dezelfde woede voelen als dat hij toen had, hetzelfde verscheurende verdriet.. Al die gevoelens kropten zich massaal in hem op, en Evening begon te trillen. Tranen schoten uit zijn ogen, maar hij bleef ze dichthouden, want hij wou zijn zwaktes niet laten zien. De herinneringen stopten met voorbij gaan. Er waren er geen meer. Alle frustratie die hij ooit gevoeld had, was u bij elkaar gestopt. Evening richtte zijn kop naar beneden, en opende zijn ogen. Deze waren normaliter al rood, maar nu waren ze zo fel gekleurd dat ze leken te gloeien. Zijn kop- en rugvlammen lichtten op. Evening gebruikte die bijna nooit, maar door de grote hoeveelheid frustratie werd hij geforceerd. Maar ineens veranderden zijn vlammen van vorm, ze leken onrustig heen en weer te slingeren, en dat terwijl er geen enkele wind stond. Evening balde schokkend zijn vuisten, en zijn beide vlammen werden zo groot dat ze elkaar aanraakten, en ze veranderden samen in een grote steekvlam. Het voelde voor Evening zo krachtig dat het voor hem leek alsof hij elk moment uiteen kon barsten. Een ijzingwekkende schreeuw verliet zijn mond, wanneer de vlammen hem leken te omarmen, en daarna hun volle kracht bereikt hadden en als een bom uiteen spatten. Het vuur vloog alle kanten op, en al snel stond de grond rondom Evening in brand. Zijn vlammen leken weer hun normale grootte te bereiken, en vlogen daarna op dramatische snelheid uit. Evening wankelde op zijn poten. Hij had een enorme koppijn, en hij had het gevoel alsof hij elk moment over kon gaan geven. De wereld om hem heen leek te draaien, inclusief Nouz die verderop stond. Evening sloot zijn ogen, en viel daarna uitgeput neer tegen de harde steenbodem.

(Sorry,voor mijn late reactie. Ik had gewoon een inspiratie tekort ;P)
Nouz zweeg toen ze zag hoe Evening al haar stappen volgde. Een glimlach verscheen,een bezorgde. De vlammen op de rug van Evening begonnen steeds heviger te worden. De vlammen gingen alle kanten op en zijn rug leek wel uit te barsten. De pupillen van Nouz verwijdde zich. Maar ze bleef rustig zitten om Evening niet te laten paniekeren. Maar zo snel dat de vlammen groot werden verdwenen ze weer. Evening leek zeer uitgeput wat normaal was. Kort erna viel hij met een plof op de harde,hete grond. Bezorgd rende Nouz naar hem toe. Ze greep zijn pols en voelde nog een hartslag. Een langzame hartslag. Hij leefde nog. Ze pakte hem bij zijn hete rug en hield hem in zijn armen. Haar zoektocht was voltooid. Dit was haar bloedeigen kind. Ze drukte zeer zacht haar kop tegen zijn wang. "Je bent mijn verloren kind"sprak ze zacht. Haar oren gingen recht omhoog en ze had zin om gewoon gek van blijdschap te worden. Maar ze moest hem nu in veiligheid brengen. Ze begon dus wat te lopen en zocht naar een koele plek waar de Quilava kon bijkomen. Het was moeilijk te zoeken in een vulkanisch gebied. Maar toch zag ze een grot aan de rand van het gebied. Ze liep de grot binnen en een paar Zubats vlogen weg. Ze boog zich voorover zodat de Zubat, Evening niet konden raken. Ze was gewond geraakt maar dat ha ze er wel voor over. Met een zucht legde ze Evening neer. Ze ging toen op haar achterwerk zitten en kreunde van de pijn. Van het hele tijd lopen had ze grote blaren gekregen op haar poten. Even keek ze om en zag dat het inmiddels nacht was geworden. Het vulkanische gebied werd opeens koud,zeer koud. Ze zag hoe ze zelf kippenvel kreeg en begon te rillen. Nouz rustte haar voorpoten op de grond,rechts van Evening. Haar zij rustte ze op de buik van hem. Ze was moe maar zou haar kind warm houden. Kleine vlammetjes ontstonden op de nek van de Typhlosion. Vervolgens viel ze in een diepe slaap en voelde ze geen pijn meer,enkel vreugde.

(me too xD)

Evening zijn ogen opende zich nog even. Zijn oogleden waren er half overheen gezakt, waardoor hij maar de helft zag. Hij zag Nouz, de Typhlosion, nog net naar hem toe lopen, en wanneer hij haar poot voelde, sloot hij zijn ogen weer. Misschien kon dat nu omdat hij wist dat hij veilig was. En toen werd het helemaal zwart voor zijn ogen, en voelde hij niks meer. Hij was flauw gevallen. De tijd die daarna volgde leek voor hem leeg. De tijd waarin Nouz een grot zocht, hem neer legde, en zelf in slaap viel maakte hij allemaal niet mee. Het was alsof hij in slaap was gevallen, maar er niet meer meteen uit kon komen, terwijl hij dat zo graag wou. Hij had nooit geweten dat je zo moe kon zijn.. De volgende uren leek hij weer gewoon in slaap te zijn. Ook zijn moeheid leek minder te worden. Hij voelde zich steeds beter en beter, door de rust die zijn lichaam nu kreeg en de warmte die van Nouz afkwam, wat er voor zorgde dat hij niet onderkoeld raakte in deze grot. Evening opende moeizaam zijn ogen en keek voor zich uit. Het was donker, dat was het eerste dat hem opviel. De grond was koud en hard, maar dat maakte niet uit, want de zachte Nouz zat naast hem. Buiten scheen de zon niet, maar dat zou wel snel gaan gebeuren, want achter de vele rotsformaties kon je een zwakke roodachtige lucht zien, wat gekleurd werd door de opkomende zon. Evening gaapte en rekte zijn lichaam uit. Hij voelde zich als herboren. Daarna keek hij naast zich. Nouz.. de vuurwoede had gewerkt, dus dat betekende.. dat hij echt zijn moeder had gevonden! Een glimlach verscheen op zijn gezicht, zowel van blijdschap als van ontroering. Eindelijk, na al die vreselijke eenzame jaren, was hij eindelijk verenigd met zijn moeder. Het bericht dat Nouz zijn vader had gedood stelde hem teleur. Ook al was hij vreemd gegaan, hij had graag nog eens zijn gezicht gezien.. Gewoon, om te kunnen weten hoe hij eruit zag, hoe hij was. Maar, niks kon hem nog verdrietig maken. Hij was al blij genoeg dat Nouz hier was. Evening stond op en kroop op Nouz. Hij hield zich vast aan haar korte maar zachte haren, net zoals hij vroeger deed. Zijn kop liet hij op haar borst rusten, en hij luisterde naar haar hartgeklop. Dat geluid had hem altijd gerust gesteld als hij bang was. Na een tijdje hief hij zijn hoofd weer op en keek naar Nouz. ''Mam..'' zei hij zachtjes. Wow, het was raar om dat woord weer te gebruiken. ''Word wakker''

(Ik zag niet dat je gereageerd had xD)
Nouz droomde...over hoe ze de vader van Evening had gedood. Vervolgens kroop haar een schuldig gevoel haar dat weer vlug weer verdween. Het was nodig, toch?Het ergste wat een partner kon doen was door met een ander te zijn. Dat had toen haar hart gebroken dus doden was de enige oplossing...Maar alsnog voelde het verkeerd maar dat was toen en Nouz kon dat niet meer recht zetten. Opeens voelde ze de koude grond weer en iets warms tegen aan haar liggen. Ze werd half wakker en bewoog sloom met haar poot naar Evening toe. Ze rustte haar poot vervolgens op zijn rug en voelde zijn warmte ook aan. 'Mam..'Klonk er opeens. Dat was erg lang geleden voor haar, dat ze dat nog had gehoord. Een vrolijk gevoel bekroop haar waarna ze haar ogen traag opende. 'Word wakker' sprak Evening. Ze opende toen geheel haar ogen en liet een glimlach verschijnen op haar gezicht. Het voelde zo vreemd....dat ze weer haar eigen kind zag. Ze wou gelijk opstaan maar wou haar kind niet helemaal laten vallen op de koude grond. De poot die nog op Evening's rug zat, bewoog ze wat heen en weer, alsof ze hem aaide. "Dat ben ik al, zoon" zei ze terwijl er een warme traan over haar wang liep. Dit was de eerste ochtend na tijden dat ze samen waren. Ze bewoog haar poot dat bij Evening zat weer naar haar eigen lichaam met een korte gegrinnik. Vervolgens bewoog ze haar beide poten bij Evening en begon hem te kietelen bij zijn oksels. Ze wou de lach van haar zoon horen, dat had ze eigenlijk het meest gemist.

Nouz haar ogen gingen open. Evening glimlachte terwijl hij keek naar hoe de Typhlosion ontwaakte. Met haar poot bewoog ze heen en weer over Evening's rug. Het voelde fijn om aangehaald te worden, iets wat alleen ouders bij je deden, en wat hij dus jaren gemist had. "Dat ben ik al, zoon" Evening snoof zachtjes. Ja, nu wel, maar net nog niet. Grijnzend keek Evening voor zich uit. Volgens hem had Nouz lopen snurken. Maar toen hij de traan over haar wang zag lopen besloot hij maar geen opmerking te maken.Het moest vast een emotioneel moment zijn, om na eenzame tijden eindelijk weer wakker te worden met haar kind naast zich. Gelukkig klonk er nu van haar een grinnik. Ze bewoog haar poten richting zijn oksels, en begon hem te kietelen. Evening gaf eerst geen reactie, maar na een paar seconden barstte hij tegen zijn wil in lachen uit. ''Stop!!'' schreeuwde hij, en klapte dubbel van het lachen. ''Daar .. kan ik niet tegen..'' de tranen stonden in zijn ogen. Hij pakte zijn moeder's handen vast en duwde die van zich weg. Daarna rolde hij van zijn moeder af, en kwam met een klein plofje op de grond terecht. Raar, met zijn moeder erbij voelde hij zich net weer een klein kind. Eventjes keek hij haar aan, waarna er weer een glimlach op zijn gezicht kwam. Zijn blik gleed naar de uitgang. De zon was nu echt opgekomen, en de Pidgeys en andere vogels waren alweer druk bezig met fluiten. Evening ging neerzitten en leunde met zijn voorpoot op zijn buik. Hij had eigenlijk best wel honger. Weer keek hij Nouz aan. ''Zal ik wat te eten halen?'' vroeg hij aan haar. Typhlosions waren wel sterk, maar Quilava's waren kleiner en sneller, dus was het makkelijker voor hem om een prooi te pakken, en konden ze sneller iets eten. Hij stond op, klopte zijn onderkant af en liep richting de uitgang. ''Ik ben zo terug!'' riep hij naar Nouz voordat hij de grot uitsprong.

[O<O hoezo inspiloos]

Nouz keek tevreden en lachte om Evening's gedrag. Hij kon echt niet tegen kietelen. Ze glimlachte vervolgens en hoorde wat uit zijn mond komen. 'Zal ik wat te eten halen?'Had Evening gevraagd. Ze knikte kort waarna ze traag opstond en wat stof van haar vacht afklopte. 'Ik ben zo terug!'zei Evening nog waarna die vertrok. "Doei!"Sprak Nouz terwijl ze nog naar hem zwaaide. Ze trok haar poot terug en bleef nog in de opening van de grot staan, kijkend naar haar zoon. Ze spitste haar oren toen ze iets achter haar vandaan hoorde. Een grote schaduw was zichtbaar achter haar waarna ze vanuit haar ooghoeken, recht naar achteren keek. Iets kwam op haar af en liep met 4 keer een 'tik' geluid. Dus het liep met 4 poten. Nouz snoof kort en draaide haar nog niet om. Een Shieldon werd zichtbaar en zijn blik gleed langs Nouz. Ze draaide haar om en maakte een zachte brul geluid. De Shieldon bleef naar haar kijken met zijn grote zwarte ogen waarna die gelijk langs haar naar buiten, wegrende. Nouz hief haar wenkbrauw, vragend op terwijl ze zich weer naar de ingang toe draaide. Ze liet haar achterwerk wat zakken waarna ze ging zitten met haar poten op haar achterpoten. Opeens slikte ze. Die Shieldon was zeker voor iets bang, want haar brul leek eerder op wat gemompel. Kippenvel ging haar rug door terwijl ze bleef zitten, wachtend op Evening.

"Doei!" hoorde Evening Nouz nog achter zich roepen, waardoor hij helemaal zeker van zichzelf werd. Hij moest iets lekkers te eten zoeken voor hem en zijn moeder. En ook niet iets wat te groot was, want zelf at hij niet bijzonder veel in de ochtend. Zijn blik ging naar boven, naar de zon die fel scheen voor deze tijd van het jaar. Het was weer herfst, en het regende voordurend, ook in PokéRPG. Als je de exotische gebieden en de Ruines niet meetelde, dan. Hij schudde zijn vacht uit en liep daarna rondkijkend verder. Het magma terrain. Stenen, lava, en af en toe een klein droog en dor stukje gras. Het was een nogal levenloos gebied, en alleen goede overlevers konden hier leven, ook al was het lang niet zo erg als de Sandtomb Desert. Maar bessen of een andere vorm van vruchten kon je hier niet vinden, dus moest hij maar iets levends zoeken.

Vaak zag je Pokémon niet vlees eten, misschien vonden ze het een naar idee om andere Pokémon te moeten doden. Maar Evening was nou eenmaal een vleeseter. En Nouz was dat vast ook. Hij zag haar niet bepaald op gras of blaadjes kauwen. Hij moest iets kleins zoeken, een vogel zoals een Starly, of een knaagdier zoals een Rattata. Het zou een eenvoudige hap en een makkelijke prooi zijn. Hij likte zijn lippen af, en sprong steeds achter de rotsen die het landschap bedekten. De eventuele prooien mochten hem niet zien aankomen, anders zouden ze wegvluchten, en zou hij kansloos zijn. Hij tuurde achter de rots en zag daar zijn prooi; een Taillow die was gaan landen om uit te rusten van een lange vlucht. Evening grijnsde lcihtjes, zakte wat door zijn poten om beter te kunnen sluipen, liet zijn kop ietwat zakken zodat zijn schouders zijn hoogste punt werden, en ging toen langzaam op de Pokémon af.

Veel nut had het echter niet, want een paar seconden later klonken er onvoorzichtige en lompe passen in de verte. De Taillow keek raar om zich heen, merkte Evening daardoor op en vloog weg toen die zag dat hij op haar aan het jagen was. Evening zuchtte geïrriteerd en keek op, en zag een Shieldon aan komen rennen. De Shieldon keek hem eventjes aan, maar schonk verder niet veel aandacht aan hem, en rende weer verder. Evening hief een wenkbrauw op. Lekker dan, zijn jachtsessie verstoren en niet eens z’n excuses aanbieden. Evening snoof, en schudde zijn kop. Hij zou het nog niet opgeven, zeker niet nu zijn maag begon te knorren. Hij moest laten zien dat hij in staat was om zelf iets te vangen, want dat deed hij al jaren voor zichzelf. Zijn moeder moest niet van hem denken dat hij een afhankelijk klein kind was.

‘’Mam… Mam!!’’ klonk er een piepende en wanhopige stem enkele tientallen meters van Evening vandaan. Evening richtte zijn kop in de richting waar het geluid vandaan kwam en kneep zijn ogen tot spleetjes. Meteen bereidde Evening zich voor op een tweede jachtpoging. Zijn ogen vielen op een klein vuurkuiken, een Torchic genaamd. De Torchic keek nogal angstig om zich heen ‘’Mammaa??..’’ klonk er op een zielige toon uit het snaveltje. Daarna bleef het beestje even stil, en Evening kon zien dat er zich langzaam tranen in haar ogen vormde. Wat ontzettend sneu.. Evening schudde die gedachten snel uit zijn hoofd. Zielig was het zeker, maar zijn jachtinstinct zorgde ervoor dat hij toch in de jachthouding ging staan. Snel kwam hij dichterbij, en de Torchic merkte hem op. Nieuwe tranen welden op in haar ogen, en uit alle macht rende ze weg op haar kleine pootjes. Snel was ze echter niet, en Evening had haar al snel ingehaald.

Even twijfelde Evening nog, maar hij was geen softie meer. Met een snelle beweging beet hij in de nek van de torchic. Hij griste haar als het ware van de grond af, en remde daarna af. ‘’NEEE!! Eet me niet op, gemene Pokémon!! Laat me los!!’’ huilde de Torchic, terwijl ze hevig met haar poten heen en weer spartelde, om misschien toch nog uit zijn bek bevrijd te kunnen worden. Helaas had het geen tot weinig effect op Evening, die haar met alle gemak hooghield. De Torchic fronste, en zette daarna haar aller zieligste oogjes op. Groot en nat van de tranen. ‘’Ik wil naar mammie..’’ zei ze met een wanhopig toontje in haar stem, in de hoop dat ze daarmee het hart van Evening zou breken. Evening trok zijn wenkbrauwen op, en wou haar bijna loslaten. Nee, wacht. Het was een truc die jonge Pokémon vaker gebruikten. Hmm.. was hij daar nou echt bijna in getrapt? Hij moest het dan maar snel afmaken, dan had hij geen last meer van dat zielige gedoe.

Hij verstevigde zijn beet zodanig dat hij de wervels kon voelen met zijn tong. Een afgrijselijk krakend geluid maakte een einde aan het leven van de jonge Pokémon. Haar hoofd hing slap, en de tenen kromden om. Evening snoof. Mooi, hij had eten. En het was nog een grote dikke torchic ook. Genoeg voor een lekker maaltje voor zijn moeder en hem. Hij voelde wel spijt omdat hij dit lieve kleine beestje gedood had, maar dat gevoel trok snel weer weg. Alle baby Pokémon waren schattig, maar het was nodig als hij wou eten. Strak voor zich uit starend liep hij stug verder. Ze had het toch niet lang overleefd zonder de moeder.. En nu moest hij snel terug naar zijn moeder, want stel dat de andere Torchic, Combusken of misschien wel Blaziken terug kwam om haar dochter te zoeken? Hij voelde zich nog te moe om een ochtendgevecht te doen. Hij rende snel door en bereikte het hol waar hij en zijn moeder in geslapen hadden. Hij nam een langzamere pas en ging langzaam op zijn moeder af. Eenmaal voor haar legde hij de torchic neer op de grond. ‘’Zo, ik heb het eten..’’ zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht, en ging tevreden neerzitten.

(Sorry, voor mijn uberlate reactie x3. Ik had geen zin om een lange post te maken )
Nouz keek naar haar zoon die aan het jagen was op een Tortchic. Een vrolijk gevoel kwam in haar op terwijl ze glimlachend naar 2 kleine vlekjes keek. Di 2 vlekjes waren Evening en Tortchic. Evening had de Tortchic vlug gedood en liep naar haar toe. Nouz draaide haar kop wat om niet te laten merken dat ze het zag. 'Zo, ik heb het eten..’Sprak Evening warna Nouz haar kop draaide. Ze glimlachtte en greep Evening bij zijn middel waarna er een knuffel volgde. Ze was over duidelijk trots op haar zoon. Na een minuut liet ze hem weer traag los en gingen haar poten naar de tortchic. "Goed gedaan mijn zoon,"zei ze met een glimlach. Ze zou Evening eigenlijk wel moeten leren om op grotere Pokemons te jagen, want Tortchics waren niet sterk. Veel maakte het niet zo veel uit. Met een spoele beweging met haar poot trok ze de kop van de Tortchic van het lichaam af en gaf die aan Evening. "Voor jou, je mag ook wel een veer bewaren van de Tortchic voor een verzameling van je prooien" zei Nouz waarna ze kort grinnikte. Ze bewoog weer met haar poten naar het lichaam van de Tortchic en bracht die net voor haar bek. Ze opende haar kaken en deed een zwakke Flamethrower over het lichaampje heen. Toen ze haar bek weer dicht deed ging er een heerlijke geur van gebraden kip door haar neusgaten. "Dit is pas lekker, gebraden Tortchic"zei ze terwijl ze haar bek aflikte. Met haar poten zette ze de gebraden Tortchic lichaam tussen haar en Evening in en knikte naar hem dat hij kon gaan eten. Haar ogen schoten naar Evening en wachtte tot hij eerst een hap nam. Voor haar was haar zoon belangrijker dan haar zelf.

[*Kijkt nepboos*]

Zijn moeder omhelsde hem. Bijna voelde hij weer tranen in zijn ogen vloeien. Zulke simpele dingen zoals knuffels van zijn moeder, dat had hij jaren gemist. Hij knipperde de tranen snel weg en keek haar met een kleine glimlach aan wanneer ze hem weer langzaam los liet. "Goed gedaan mijn zoon," zei ze op een typisch moederlijke toon, alsof hij net geleerd had om te jagen. Maar dat maakte hem niets uit. Ook dat was iets dat erbij hoorde. Daarbij was het fijn om zich weer even kind te voelen. Wanneer hij weer naar zijn moeder keek trok ze net het hoofd van de Torchic van zijn romp . Evening kneep walgend een van zijn ogen dicht, en zag tot zijn verbazing dat zijn moeder het hoofd naar hem toe reek."Voor jou, je mag ook wel een veer bewaren van de Tortchic voor een verzameling van je prooien" zei zijn moeder. Evening trok een wenkbrauw op, en pakte uit beleefdheid het hoofd aan. ‘’Euh,.. nee dankje..’’ zei hij dom grijnzend. Langzaam legde hij het hoofd neer op de grond. Straks zou hij hem wel weggooien, sommige hongerige of arme Pokémon vonden er altijd wel wat stukjes vlees aan. Zijn blik schoot weer terug naar zijn moeder, die een kleine en zwakke vlammenwerper op de rest van het lichaam afschoot. De veren van de Pokémon brandden weg, en je zag delen van de huid barsten en omkrullen van de warmte. Maar Nouz stopte net op tijd, zodat de huid niet verkoolde. De geur van gebakken vlees was overweldigend. "Dit is pas lekker, gebraden Tortchic"zei ze, en Evening likte ook zijn lippen af. Hoe langer hij de geur rook, hoe meer trek hij kreeg. Zijn moeder had het lichaampje tussen hen in gelegd, en knikte naar hem, als teken dat hij mocht beginnen. Evening knikte terug, om te laten blijken dat hij het begreep. Voorzichtig trok hij een poot ervan af en begon er aan te knagen. Hmm.. Na de hap doorgeslikte te hebben likte hij verrukt zijn lippen af. ‘’Hmm.. het is erg lekker, inderdaad..’’ sprak hij vrolijk. ‘’Probeer ook een stukje!’’ Na dit gezegd te hebben begon hij de rest van het vlees van het bot te knagen.

Nouz zag hoe Evening van het gebnraden Tortchic genoot. Ze glimlachtte waarna ze ook een deel van de Tortchic nam en er vlees van af begon te trekken. Toen het vlees al binnwen haar lichaam was voelde haar buik nog warmer dan normaal. Weer nam ze een stukje en weer kwam de warme gevoel in haar buik. Dat warme geveol was door de gebraden kip zelfen door haar lichaam die zich reageert op de winter. Haar lichaam moest zich warm blijven houden. Ze likte haar poten af en kneep haar ogen dicht van genot. De smaak bleef in haar bek hangen. Haar ogen opende zich weer en keken recht naar Evening. In de koude jaargetijden waren families vaak bij elkaar. Dat gelde zeker ook voor hun 2. De vader figuur was er niet, maar Nouz redde het wel alleen met Evening. Evening was al zelfstandig genoeg. Hij woonde hier al tijden en had het toen ook gered. Ze hoefde als moeder minder zorgen te maken, maar alsnog hield ze hem in de gaten. Nouz was eigenlijk benieuwd wat hij in de PokeRPG zoal had gedaan, maar zou ze het vragen? Twijfelend opende ze haar bek om wat te zeggen. "Wat heb je eigenlijk in de PokeRPG allemaal beleefd?"vroeg Nouz op een voorzichtige manier. Haar poten gingen naar de grond en haar ogen keken Evening, nieuwsgierig aan. Ze was deels nieuwsgierig er naar, maar ook voorzichtig ermee. Als hij nou erge gebeurtenissen had beleefd en erover sprak, zou hem dat pijn doen. Het laatste wat een moeder wou is dat ze haar zoon pijn doet. Nouz zuchtte kort en sloot haar ogen voor even. Weer keek ze naar haar zoon. Een bepaalde gezichtsuitdrukking kwam op haar gezicht dat twijfel en kalmte liet zien.

Ietwat twijfelend kijkend opende zijn moeder haar bek. "Wat heb je eigenlijk in de PokeRPG allemaal beleefd?" vroeg ze voorzichtig. Vast omdat ze hem geen pijn wou doen; al zou hij verschrikkelijke dingen meegemaakt hebben. Evening glimlachte lichtjes. Gelukkig vond hij dat niet meer zo. Haar moeder's nieuwsgierige blik liet hem spreken. Maar wat moest hij zeggen? Het voelde alsof hij hier al heel lang was, ook al wist hij niet hoe lang. Maanden, jaren? Hij had het niet bijgehouden. Maar de tijd maakte hem niks uit, zolang hij hier maar gelukkig was. ''Euhm..'' sprak hij zacht twijfelend. ''Eigenlijk al te veel om op te noemen..'' Zijn glimlach werd iets breder wanneer hij de onzekere uitdrukking op zijn moeder's gezicht zag. Ja, hij had een moeilijke tijd gehad. Maar die tijd had hij al achter zich gelaten. Hij ging wat meer comfortabel zitten en besloot maar de meest belangrijke dingen te vertellen. ''Eigenlijk.. ben ik hier naartoe gevlucht.'' Dit zei hij zodat hij de tijd ervoor kon overslaan. Hopelijk zou zijn moeder er niet over vragen. Hij dacht er liever niet aan terug. ''Hier was het fijn en veilig, maar ik heb en grote tijd in mijn eentje rond gezworven. Maar ik vond langzamerhand vrienden.. '' Een ernstig serieuze uitdrukking bleek te verdwijnen. ''En in het bijzonder een hele speciale.. vriendin.'' Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, waardoor zijn moeder de hint wel moest begrijpen. ''En nu.. leid ik samen met haar de Manera; een groep van Pokémon die het opnemen tegen de duistere Pokémon.'' Een klein beetje trots was van zijn gezicht af te lezen, maar hij wou er niet over opscheppen. Eerst moest hij nog bewijzen of hij wel een goede medeleider was. ''En..'' een gelukzalig en klein glimlachje sierde zijn mond. Hij wist zeker dat dit zijn moeder gelukkig zou maken. ''Waarschijnlijk.. komen er binnenkort nieuwe familieleden bij..'' Zijn mondhoeken krulden naar boven. Hij was altijd al blij met Shadow geweest, maar nu ze kinderen kregen was hun band nog hechter dan anders. Hopelijk vond Nouz het fijn om binnenkort niet alleen een zoon te hebben, maar ook om een oma te worden van een paar lieve kinderen. Evening likte zijn lippen even schoon, en wachtte op zijn moeder's reactie.

Evening beantwoordde haar vraag kalm dat hij veel had beleefd. Gelijk kwam er op Nouz' gezicht een glimlach dat weer een grijns werd. 'Eigenlijk.. ben ik hier naartoe gevlucht.'begon Evening. Nouz knikte enkel aandachtig en begreep gelijk dat hij de tijd daarvoor wou vergeten. Waarom eigenlijk? Ze schudde even haar kop. Ze wist al wat er was gebeurd of tenminste waarschijnlijk was gebeurd. Ze keek hem weer aan en wachtte op een vervolg. 'Hier was het fijn en veilig, maar ik heb en grote tijd in mijn eentje rond gezworven. Maar ik vond langzamerhand vrienden.. 'Zei Evening. Nouz ontspande haar geheel. Evening had gelukkig het al die tijd overleefd. Dus haar vraag of hij zelfstandig genoeg was werd geheel bevestigd met een 'ja'. Maar alsnog wist ze het zeker dat hij geheel zelfstandig was, maar toch wou ze het zeker weten. Terwijl ze naar hem keek verdween ineens de serieuze blik van hem. Was er iets? Ze keek hem even twijfelend aan , maar snapte het al. 'En in het bijzonder een hele speciale.. vriendin.'vertelde Evening vervolgens. Ze knikte toen ze de grijns van hem zag verschijnen. Hij had een partner. Het doet haar toen gelijk denken aan de vader van Evening maar vlug schudde ze haar kop nogmaals. Hij was er niet meer....Door haar. Had hij het wel verdiendt? Een schuldgevoel bekroop haar waarna ze op haar lip beet om de pijn er op uit te oefenen. Die beet leek te helpen , want na enkele seconden verdween haar schuldgevoel. Ze focuusde zich weer op Evening. Hopelijk had ze niet wat gemist. Haar oren gingen overeind om Evening weer te volgen met hun gesprek.

'En nu.. leid ik samen met haar de Manera; een groep van Pokémon die het opnemen tegen de duistere Pokémon.'zei Evening. Nouz voelde zich opgelucht dat ze geen enkele deel van zijn zin had gemist. Maar leidde juist haar zoon een goede groep? Ze voelde trots in haar opkomen waarna ze zonder wat te zeggen Evening een stevige knuffel gaf, maar wel een voorzichtige. "Dat..Dat is geweldig!"sprak Nouz toen ze hem weer losliet en een grote glimlach op haar gezicht zich sierde. Dat haar zoon ook echt een groep leidde. Ze sloot haar ogen toen even. De glimlach werd toen kleiner maar bleef zichtbaar. "Ik ben echt trots op je,"bracht ze wat zachter uit waarna ze haar ogen weer opende. Haar zoon had iets bereikt wat ze zelf nooit zou bereiken;leider van de groep en een betrouwbare partner. Ze sloot toen haar ogen weer. Ze moest niet jaloers worden op haar kind, maar ze had er bijna de neiging in. Maar de eer om zo'n zoon te hebben leek haar echt al goed genoeg. Enkel 1 ding had ze hem tot nu toe niet vertld en dat was dat ze....De laagste rang bezat in haar oude groep. De enkele Typhlosion's met de laagste rangen mochten geen partner en geen kinderen krijgen. Toch had ze het gedaan.

Nouz zuchtte en keek toen weer Evening aan. Het voelde ineens erg vreemd. Hij was leider en zij overttrad de regels eigenlijk. Dat bracht haar op een idee. Maar ze liet niet merken dat ze in diepe gedachten was, maar vervolgens focuusde ze zich weer op Evening. 'En..'Begon Evening ineens. Nouz hief haar wenkbrauw en grinnikte twijfelend. Wat zou hij vertellen? Had hij een slechte groep verslagen? 'Waarschijnlijk.. komen er binnenkort nieuwe familieleden bij..'Sprak Evening. De rode pupillen van Nouz werden groot. Bedoelde hij nou?....Dat hij met zijn partner...Nou..Kinderen zou krijgen?. Vrolijkheid ging door haar heen. Allemaal goed nieuws op elkaar opgebouwd. Hoe trots ze op haar zoon was, was niet beschrijfbaar. Ze begon weer ernstig te glimlachen en greep haar zoon weer bij zijn zij en knuffelde hem weer. "Ik ben onbeschrijfbaar blij!"zei ze hardop waarna er gelukstranen van haar wang afrolde. Ze liet hem weer los en pikte wat tranen weg en keek Evening diep in ziin ogen aan. Dit moment zou ze nooit en te nimmer vergeten.

[Fuu lange post van jou o3o]



Gelukkig, zijn moeder hield haar mond over het verleden. Ze voelde dat hij zich er niet gemakkelijk bij voelde, en vroeg er dus niet over door. Ze liet haar blijheid blijken met een glimlach wanneer Evening het over Shadow had maar echt vrolijk werd ze pas toen hij tegen haar zei dat ze samen met haar een groep leidde. Onverwacht gaf ze hem een stevige knuffel, en Evening’s ogen werden groot. Hij had geen idee waarom ze hierbij zoveel meer enthousiast reageerde dan bij zijn andere goede nieuws, maar hij wist natuurlijk de reden er niet achter omdat ze haar verleden niet kende. De knuffel was stevig, maar voelde echter fijn en warm aan, want ook in PokéRPG was het winter en het kon behoorlijk koud worden.. "Dat..Dat is geweldig!" sprak ze, terwijl ze hem los liet en een glimlach haar gezicht sierde. Evening keek even naar de grond, en slaakte een kleine zucht. Waar zou Shadow op dit moment eigenlijk zijn? Zou ze in de buurt zijn? Het was bijna kerst, en net als iedereen die een partner had wou ze de kerst het liefste met haar doorbrengen. Maar.. zijn moeder. Hij keek haar aan. "Ik ben echt trots op je,"


Een kleine, twijfelachtige maar toch blije glimlach kwam op het gezicht van Evening. Zijn moeder was.. trots op hem? Nog nooit eerder was iemand trots op hem geweest. Of ze hadden het tenminste het nog nooit laten weten. Meteen voelde hij zich een stuk beter. Zijn glimlach werd wat zekerder en hij keek zijn moeder aan. ‘’Dankjewel, mam..’’ zei hij, want hij vond het fijn om zich gewaardeerd te voelen. Een kleine opgelaten zucht verliet zijn mond. Nadat hij verteld had dat er waarschijnlijk nieuwe familieleden konden aankomen werden de pupillen van zijn moeder groot. Het bleek op geen enkele manier een probleem voor haar te zijn. Weer sloot Nouz haar armen om Evening heen. "Ik ben onbeschrijfbaar blij!" Wanneer Evening zag dat ze tranen van geluk wegpinkte kwamen er bij hem ook bijna tranen in zijn ogen. Hij had er nog nooit bij nagedacht hoe groot dit eigenlijk was. Zelf kinderen hebben. Hij en Shadow zouden nieuw leven op de wereld brengen, en ook moeten zorgen dat ze het overleefden tot ze het zelf ook konden doen. Een grijns kwam op zijn gezicht. ‘’Gelukkig krijgen ze een leuke oma..’’ grijnsde hij. Het was raar om zijn moeder als een oma aan te zien, maar dat was nou eenmaal de waarheid. Zijn moeder stond dan alweer twee generaties hoger dan zijn kinderen. Zijn blik ging even naar buiten. Tot zijn verbazing zag hij sneeuwvlokjes uit de lucht vallen. Op de grond smolten ze echter meteen. Maar zijn ogen werden groot. Het was bijna kerst, zou het een witte kerst worden? Hier in het Magma terrain zou ze bijna niks zien, maar misschien lag er in andere gebieden van PokéRPG al een dikke laag! Een glimlach van oor tot oor liet zijn moeder weten dat er iets bijzonders aan de hand was. Hij greep zijn moeders hand vast. ‘’Kom, mam!’’ zei hij hardop. ‘’Laten we kijken hoeveel sneeuw er ligt!’’ zei hij, terwijl hij vooruit rende.

Nouz' zoon genoot duidelijk van de knuffels en de trots wat in haar heerste. Ineens werden de ogen van Evening groot. Verward zag ze hoe een sneeuwvlok op haar poot terechtkwam en weer smolt. Een glimlach krulde op haar gezicht. Ineens greep Evening haar hand vast. Opgewonden en verward hield ze zijn hand vast en kwam ze geheel overeind. ’Kom, mam!’Klonk er vanuit zijn mond. Er was iets, maar wat? Nouz deed maar mee en wachtte af.’Laten we kijken hoeveel sneeuw er ligt!’Klonk er weer. Nouz begon nogmaals te glimlachen, waarna er een pijnscheut door haar mond keek. Haar bek deed pijn van het glimlachen. Ze liet het maar bij een klein glimlachje. Evening ging alvast vooruit terwijl Nouz bijmna voorover vier door de snelheid van Evening. Na een paar seconden haalde ze hem in en rende zij juist vooruit. Ze zag hoe meer sneeuwvlokken de hete grond raakte , maar niet smolten. Ze hoopte zich op, vreemd genoeg. De grond voelde na wat stappen koud aan en er lag een laag sneeuw op. Nouz liet de hand van Evening los en liep naar het hoopje sneeuw. Ze greep wat sneeuw en probeerde het niet te laten smelten. Zo vlug als ze kan maakte ze een sneeuwbal waarna ze haar omdraaide en die toen naar Evening wierp. Kort erna grinnikte ze waarna ze er nog een paar maakte, maar nog niet afschoot. Als Evening meer sneeuw wou, kon hij het krijgen, het was ten minste winter , maar 1 die ze nooit zouden vergeten.