[Zorua and Zoroark only.]

Het waaide hard boven het Timerise Forest. De meeste Pokémon schuilden in holle boomstammen of onder de grond. De allergrootste en sterkste Pokémon zwierven nog door het bos. Zo sprong er een Gallade van boomstam naar stamboom. Hij ging niet vastberaden naar een punt. Hij keerde soms om of ging plots een andere richting uit. Hij stond even stil op een grote tak. Zijn blik speurde rond het bos. Hij moet hier zijn.. ik ruik het. Hij richtte zijn blik op een kleinere boom, zette zich hard af van de natte en gladde schors van de grote boom, en landde op de top van de kleine boom. Nog voor hij zijn evenwicht kon verliezen, sprong hij van het kleine boompje af en landde op het zachte mos. De Pokémon sloot zijn ogen en ontspande zich. Hij werd wazig in een paars-zwarte wolk. Uit die wolk scheurde een andere Pokémon. Een Luxray. De Pokémon had Transform gebruikt. Zijn ogen werden bloedrood, en de bomen werden voor hem onzichtbaar. Dat was de speciale mogelijkheid van Luxrays, die konden door voorwerpen heen kijken. Zijn blik speurde waakzaam rond te omgeving. Je bent hier.. Ik weet het gewoon.. Ik ruik het. De ogen van de Pokémon werden weer normaal. en hij sloop naar het zuidwesten. Om de zoveel meter stopte hij even om zijn ogen opnieuw te laten gloeien en door de bomen te kijken. Iets verder zat er een Furret angstig ineengedoken. “Wat is er?” bromde de Pokémon. ‘Ik.. ik ben mijn jonkies kwijt..’ snikte de Furret. ‘Er is zoveel wind en ik ben bang dat ik ze niet meer kan terugzien.’ “Geen probleem, ik vind ze wel voor je.” zei de Pokémon en zijn hij gebruikte zijn blik om door de bomen te kijken. De Pokémon grijnsde. Er zaten twee kleine Sentretten vast in een grote eik. “Ze zitten in die grote eik..” zei hij en lied zijn ogen weer normaal gloeien. Het was best vermoeiend om door voorwerpen heen te kijken, als Luxray. De Furret sprintte naar de eik, waar er twee kleine Sentretten in zaten en klom erin alsof haar staart in brand stond en er boven water was. ‘Sandy, Bruce.. ik maakt me doodongerust..’ piepte de Furret. ‘Alles is oké, mam..’ piepte de grootste van de twee Sentretten. Voorzichtig kroop het gezin naar beneden en toen ze beneden waren, vroeg de Furret: ‘Hoe kan ik je bedanken?’ ‘’Zeg me gewoon of je iets vreemds hebt gezien de laatste tijd in dit bos.’’ De Furret knikte. ‘Een paar dagen geleden was er een enorme storm, je zou het zelfs een orkaan kunnen noemen.’ De Pokémon sperde zijn ogen wijdopen. “Wat?” Achter die woorden draaide hij zich om en sprintte hij verder door het bos.
Na een tijdje verloor hij het gevoel in zijn benen. Zachtjes kwam hij tot stilstand. Amper drie seconden nadat hij gestopt was met lopen, strompelde er een bebloede Persian tussen de bomen door. Toen hij de Luxray zag, strompelde hij zacht naar hem toe. 'Urrf..' gromde de Persian. 'Blijf weg uit het bos.. orkanen.. vermoorden iedereen.. einde van de wereld..' "Onzin!" antwoorde de Luxray. De rampen zijn- He?" Maar hij moest zijn zin afmaken omdat de Persian zijn laatse adem uitblies; hij was overleden. "Rust in vrede..'' zei de Luxray enkel, waarna hij verder liep. De Persian had niet gelogen; overal lagen er omgewaaide bomen en lijken van Pokémon. Sommige leefden nog, maar ze waren zwaargewond en omsingeld door familieleden en vrienden. De Luxray gromde, en er verscheen een paarse gloed rond hem en hij scheurde open. Het lege omhulsel van de Luxray smolt terug samen en vormde een andere Pokémon; Swellow. Hij scheerde omhoog, tot hij op dezelfde hoogte vloog als de boomtoppen. Hij staarde naar beneden. Waar is het goed voor? Het was afschuwlijk om te zien; het gehuil van Pokémon die hun ouders zagen sterven, het gekerm van gewonde Pokémon en de lijken, die levenloos op de grond lagen als een versleten marionet. De Swellow scheerde naar beneden en landde op een hoge berkenboom van minstens driehonderd jaar oud die nog half overeind stond. De wortels waren gedeeltelijk uit de grond gescheurd en onder de wortels lagen er twee gewonde Zangooses en één Herracross. De Swellos keek nog even rond, voordat hij verder naar het noorden vloog, en terug begon te transformeren. Nadat de stukken weer samensmolten, leek hij te verkleinen. Hij transformeerde naar zijn normale vorm. Een kleine Zorua stond in het midden van een open plek, zonder omgewaaide bomen of andere obstakels. Zorua deed zijn mond open en begon te schreeuwen. "Ik weet dat je hier bent! Maar kom nu tervoorschijn.. Zoroark!"