Loki liep met kleine stapjes door de gangen die zich door de bergen heen boorden. Overal om hem heen sloot het duister hem in, maar daar gaf Loki niet om. Hij was aan de duisternis gewend. Jarenlang zwierf hij al door berggrotten in de Marble Mountains en nu bevond hij zich in één van de grotten die de Sulfur Caves werden genoemd.
De reden waarom hij hier was, was juist die donkerte. Door de duisternis konden veel Pokémon hier hun weg niet terugvinden. Dat betekende dat ze een langzame dood tussen de rotsen stierven, iets wat voor Loki goed uitkwam. Dode Pokémon betekenden botten. Veel botten. Hij had nog nieuwe botten nodig om zijn nieuwe aanval goed onder de knie te krijgen. Bone Club, het was een leuke aanval. Je sloeg je tegenstander gewoon zo veel mogelijk met je favoriete gevechtsbot en dan hoopte je maar dat hij daar uiteindelijk onder zou bezwijken.
Helaas had Loki zijn één-na-laatste bot vanmorgen tegen een rots kapotgeslagen, waardoor hij nu een nieuw bot moest gaan zoeken. Het enige bot dat hij nog had, was het bebloede bot van zijn moeder en daar wilde hij niet mee vechten.

Dat was dus de reden dat Loki hier door de duistere grot struinde. Zijn donkere ogen zochten naar een stevig bot, maar nergens zag hij iets liggen dat hem van pas zou kunnen komen in een gevecht. Alleen stenen… stenen… en nog meer stenen. Loki voelde zich alweer mismoedig worden. Zijn ogen begonnen alweer over te lopen van de wanhoop en zijn gedachten kropen langzaam weer naar die dag. Die ene, afgrijselijke dag, die tot nu toe elke Cubone nog had meegemaakt, al dan niet op dezelfde manier.
Loki ging met betraande ogen op de grond zitten. Wat een verdoemd soort waren de Cubone ook. Allemaal verborgen ze hun mysterieuze kop onder de schedel van hun moeder, omdat ze die op gruwelijke wijze waren verloren. Soms had Loki de neiging om van die gewoonte af te wijken, om zijn soortgenoten te verraden door de schedel van zijn kop af te gooien en dan te schreeuwen: ‘Kijk, wereld, dit ben ik!’ En dan te huilen om wie hij was.
Maar huilen deed hij eigenlijk altijd al. De tranen waren nooit ver weg en het kleinste woord kon het oogvocht bevrijden.

Loki legde zijn kop in zijn voorpootjes en liet de tranen nu vrijuit stromen. Een eindje verderop was nog het licht te zien van de ingang van de grot, maar hijzelf zat in het donker. Er was dus niemand die hem kon zien huilen, niemand die hem uit kon lachen of die zich op de een of andere manier met hem zou bemoeien. En Loki maakte zichzelf wijs dat hij dat best vond, ook al voelde hij zich eenzaam tot in het bot.
Alsof de hemel zelf met hem meevoelde, begon het op dat moment buiten de grot te regenen. Één voor één vielen de druppels als tranen neer op de aarde. Loki kon het niet laten om te fantaseren dat die tranen voor hem waren. Dan was er tenminste iemand die medelijden met hem had, behalve hijzelf. Wat hij waarschijnlijk nodig had, was wat aanspraak. Een andere pokémon die zich even met hem zou bemoeien op een niet al te irritante manier.
Misschien was het toeval, misschien was het het noodlot, maar op dat moment echoden de voetstappen van een andere pokémon door de grot. Maar van welke pokémon?

Een wild gegrauw echode door Marble Mountains. Een klap volgde en werd versterkt door de hoge rotswanden. Een ieder die niet werd afgeschrikt werd door de wilde geluiden zou een grote Luxray vinden die tussen twee hoge rotswanden aan het trainen was. Rowan grauwde opnieuw, zijn staart gloeide zilverwit op en met een tweede klap sloeg hij een steen doormidden. Meteen draaide hij naar links en een blauwe Bliksemstraal schoot naar een dode boom, vijf meter van hem vandaan. Het droge hout versplinterde en een aantal takken vielen naar beneden. Rowan ademde even diep in en uit door zijn neus en richtte zich op vijf afwijkende punten in de rotswand. De blauwe vonken op zijn lichaam werden groter en toen sloeg de Ontlading van zijn lijf. Vijf blauwe stralen sloegen tegen de rotswand en raakten de vijf punten. Rowan grijnsde en voelde plotseling een druppel water op zijn neus vallen.

Geschokt keek hij op. Een donkere wolk dreef over de kloof en loosde zijn natte inhoud. Rowans ogen werden groot en meteen kwam hij in beweging. Het leek misschien wat kleinzerig, maar zijn vacht was statisch geladen en aanraking met water had voor hem dramatische gevolgen. Bovendien wist hij nog heel goed wat er op Peacefull Plains was gebeurd. De grote Luxray sprong met grote passen over de stenen, op zoek naar een grot. Hij wist dat het gebergte veel grotten herborg en Rowan moest er snel één vinden. Zijn gele ogen vonden er al gauw een. Snel sprintte hij naar binnen en hij schudde zijn vacht uit. Langzaam liep hij de nauwe gang door en bevond zich toen in een middelgrote grot. Maar hij was niet alleen. Zijn oplichtende, gele ogen vonden een kleine Cubone. Zijn ogen waren vochtig en Rowan hield zijn kop vragend scheef. “Gegroet.” Zei hij, op zijn hoede. Wie was deze pokémon?

Loki had zijn kopje opgeheven om te zien wie er aan kwam en schrok van de enorme gedaante die hij zag naderen. Twee gele ogen lichtten fel op. Loki vond ze angstaanjagend, maar wist zijn angst goed te verbergen. Het hielp natuurlijk dat zijn ware gezicht achter een schedel was verborgen en zijn angstige ogen schuilgingen achter de tranen. Toch klemde de kleine Cubone zijn bot steviger in zijn pootjes, klaar om aan te vallen of weg te rennen.
Toen de Pokémon dichter was genaderd, kon Loki diens lichaam beter onderscheiden van het donker. De zwarte, stekelige vacht en de gele ster aan het einde van de Pokémon zijn staart, deden Loki vermoeden dat dit een Luxray was. Hij had nog nooit een Luxray gezien, maar zijn moeder had wel eens over de elektrische Pokémon verteld. Dit kalmeerde Loki een beetje. De Luxray was dan wel veel groter dan hij, maar zijn element was slecht tegen grondtype dat Loki was.

‘Gegroet,’ zei de Luxray uiteindelijk, toen hij dicht genaderd was. Loki zag de behoedzaamheid in de ogen van de Pokémon en was blij dat hij niet de enige was die de ander wantrouwde.
‘Hallo,’ reageerde Loki tenslotte kortaf. Hij snifte even en probeerde met zijn korte voorpoten zijn tranen weg te vegen. Dit lukte maar half, omdat zijn schedelhelm behoorlijk in de weg zat. Uiteindelijk liet hij zijn tranen voor wat ze waren en keek hij op naar de grote Luxray. De stilte die was gevallen, beviel hem niet erg. Niet dat hij van praten hield, maar hij hield nog minder van het gevoel dat er een Pokémon in alle stilte naast hem stond om al zijn bewegingen te volgen.

‘Wie ben jij… en wat doe jij hier eigenlijk?’ wist Loki uiteindelijk te vragen. Hij wist dat de wedervraag die daarop ging volgen, waarschijnlijk inhield dat hijzelf ook moest gaan vertellen wat hij hier uitvoerde en dat hij ook zijn naam moest vertellen. Eigenlijk had Loki daar een hekel aan, maar goed, het was minder erg dan die vreselijke stilte die nu tussen hen in hing.

Ook de Cubone leek erg op zijn hoede. Rowan zwiepte met zijn staart en gaf de pokémon een onderzoekende blik. Eigenlijk had hij nog nooit een Cubone gezien. Wat wist hij eigenlijk over deze pokémon? Ze leefden voornamelijk onder de grond, hadden altijd een bot bij zich en droegen de schedel van zijn overleden moeder. Elke Cubone was dan ook enigskind en ook wist Rowan dat al zijn emoties zo ongeveer in een directe verbinding met zijn traanbuizen stonden. Hij grijnsde even en net op dat moment groette de Cubone hem kortaf. Zijn grijns verdween. De kleine pokémon leek hem ook niet te vertrouwen. De Luxray snoof, hij voelde zich niet echt op zijn gemak in de kleine ruimte. Misschien kwam dat door het feit dat zijn rug bijna langs het plafon streek en hij er in totaal maar zo’n dri ekeer in paste.

‘Wie ben jij… en wat doe jij hier eigenlijk?’ vroeg de pokémon uiteindelijk. Rowan hield zijn kop even scheef en keek de Cubone bedachtzaam aan. Wat kon hij hem vertellen? Het was maar een Cubone, maar zijn elektriciteit zou weinig effect op hem hebben. Bovendien waren zijn aanvallen juist extra sterk tegen hem. Maar een gevecht zou hij toch wel winnen? “Mijn naam is Rowan, Bèta bij de Guerra.” Zei hij tenslotte. Opeens kwam er een vreemde vraag in hem op. Zou deze pokémon de Guerra wel kennen? Wanneer je diep in een berg leefde zou je vast niet veel mee krijgen van het buitenleven. Rowan rolde even onbehagelijk met zijn schouders. “En wie ben jij dan wel niet?” kaatste hij terug. Zijn gele ogen richten zich weer vol op de Cubone.

Op de vraag wie de Luxray eigenlijk was, werd geantwoord dat hij Rowan heette. Meteen volgde erachteraan dat hij “Bèta bij de Guerra” was, wat dat dan ook mocht betekenen. Loki keek de ander even onderzoekend aan, alsof hij er zo achter zou kunnen komen wat die combinatie van vier woorden betekende, tot Rowan de al verwachte vraag aan hem stelde: ‘En wie ben jij dan wel niet?’
Loki zweeg even. Hij kon nu natuurlijk gewoon van het onderwerp afdwalen en een nieuwe vraag aan Rowan stellen, maar ja… waarom zou de Luxray zijn naam niet mogen weten? Hij was niet beroemd of berucht of zoiets, hij was gewoon Loki. Een kleine, onbekende Cubone.

‘Ik heet Loki,’ antwoordde hij uiteindelijk. ‘En ik kom hier om botten te zoeken.’ Hij keek Rowan uitdagend aan. ‘Je hebt me nog niet verteld wat jij hier eigenlijk doet, Bèta-bij-de-Guerra.’ Ach ja, zo kon hij die onbekende zin natuurlijk ook gebruiken, als een soort naam. Misschien zou de Luxray dan vanzelf uitleggen wat dat nou precies inhield. Zo hoefde Loki zelf geen vragen te stellen die waarschijnlijk als verschrikkelijk dom werden beschouwd.
Loki veegde de laatste paar tranen uit zijn ogen en keek toen recht in de angstaanjagende, oplichtende, gele ogen van Rowan. Op dit moment zou hij eigenlijk bang moeten zijn, de Luxray was immers veel groter dan hij. Toch voelde Loki alleen wantrouwen, geen echte angst. Hij voelde zich veilig met het bot van zijn moeder in zijn poten en haar schedel op zijn kop.

Zoals verwacht zei zijn rang bij de Guerra de kleine pokémon niks. Rowan grijnsde even, terwijl de Cubone leek na te denken of hij antwoord zou geven. Niet da thet hem veel uitmaakte. Natuurlijk was het fijn om te weten tegen wie je nou eigenlijk praatte, maar verder was het nutteloze informatie. Hij spitste zijn oren en hoorde hoe het geluid van neerkletterde regen door de smalle rotsgang naar hem toe kwam zweven. Fijn, zo te horen kon die bui nog wel even duren. ‘Ik heet Loki,’ zei de Cubone plotseling en Rowan keek de pokémon weer aan. ‘En ik kom hier om botten te zoeken.’ Voegde Loki toe. Rowan rolde even met zijn ogen. Nutteloze informatie. Hij grijnsde om de uitdagende blik van de Cubone. ‘Je hebt me nog niet verteld wat jij hier eigenlijk doet, Bèta-bij-de-Guerra.’ Kaatste Loki terug. Opnieuw grijnsde Rowan, maar de grijns vervaagde in een brede gaap. Goh, hij was eigenlijk best moe. “Ik, kleine Loki,” zei hij geeuwend. “Ben hier om te schuilen voor die verdomde regen.” Hij liet zich op de grond zakken en sloeg met zijn voorpoten wat stenen aan de kant. “en nu ik hier toch ben, ga ik even uitrusten.” Hij voelde dat de Cubone geen bedreiging voor hem was en hij legde zijn kop op zijn voorpoten. Zo zat hij ongeveer op Loki’s ooghoogte en hij bestudeerde de schedel op zijn kop. Hij was volledig schoon gesleten, maar kon nog niet veel ouder zijn dan een paar jaar. “Hoe oud ben je?” vroeg hij achteloos, gewoon om het gesprek op gang te houden.

OOC: en mijn posts worden korter en korter xD

De Luxray vertelde aan Loki wat hij hier kwam doen en liet zich toen gapend op de grond zakken. Waarschijnlijk was hij moe… en niet bang voor Loki. Op de een of andere manier maakte dat de kleine Cubone boos. Hij was dan wel veel kleiner dan Rowan, maar hij was echt wel gevaarlijk hoor! Nieuwe tranen welden op in zijn ogen. Dit keer echter niet van verdriet, maar van woede. Hij hield er niet van om onderschat te worden!
Loki begon het bot in zijn poten rond te draaien, alsof hij zichzelf voorbereidde op de aanval. In de tussentijd had Rowan zijn kop op zijn poten gelegd en keek hij Loki nu op ooghoogte aan. Zonder enige blijk van interesse vroeg de grote pokémon toen hoe oud Loki eigenlijk was.
De kleine Cubone hield abrupt op met het ronddraaien van het bot. Zijn zicht was wazig geworden door zijn tranen, maar dat weerhield hem er niet van om de Luxray aan te staren. Wat was dat nou weer voor een vraag? “Hoe oud ben je?” Waarschijnlijk zou het antwoord de Luxray alleen maar meer toe aanzetten om hem te kleineren. Vier jaar… dat was nog geen lange tijd op aarde. Rowan had vast al heel wat meer levensjaren achter de rug.
Toch gaf Loki antwoord. ‘Ik ben vier jaar oud,’ zei hij met een trots opgeheven kop, als om Rowan uit te dagen om daar eens een opmerking over te maken. Wedden dat de Luxray hem straks voor baby zou gaan uitmaken! Bah, hij wilde al een wat meer respectabele leeftijd hebben bereikt. Tien of zo. In tien jaar zou je vast al veel meer kunnen meemaken dan in die vier jaar die hij had geleefd.

Loki onderdrukte de neiging om heel onorigineel te vragen wat voor leeftijd Rowan dan had. Daar zou hij vanzelf wel een keer achter komen, maar nu wilde hij niet alle vragen die Rowan aan hem stelde gaan herhalen. Hij was verdorie geen echo. Daarom stelde hij een andere vraag die op het puntje van zijn tong lag en daar dolgraag vanaf wilde springen: ‘Maar wat is een Bèta-bij-de-Guerra nou?’ Zou Rowan hem nu gaan uitlachen omdat hij dat niet wist? Of was het heel logisch dat hij niks van ene Guerra afwist? Misschien was het wel gewoon een of ander hersenspinsel van de Luxray en had geen enkele andere Pokémon ooit van dat woord gehoord.

OOC: Ik hoop dat m'n post een beetje te volgen was? xD (oh, en je moet gewoon een keertje op enter drukken, dan lijkt je post al weer een stukje langer, thehe )

Rowan hield zijn kop een beetje scheef, terwijl de Cubone zijn bot rond draaide. Zijn vraag deed hem stoppen en met ogen vol tranen keek Loki hem aan. De kleine pokémon verbaasde hem een beetje. Was hij nu weer verdrietig? Of was dit een andere emotie? Misschien woede, omdat hij niet bang voor de Cubone was. Rowan grijnsde lichtjes. Daar had hij ook geen reden toe. Het zou wat zijn als hij als een bange Pidgey weg zou kruipen. Wat zou de Guerra wel niet van hem denken? De enige bedreiging bevond zich in het type van de pokémon die zich voor hem bevond. Grond.. Tsja, wat kon hij er verder van zeggen? ‘Ik ben vier jaar oud,’ antwoordde Loki en hij hief zijn kop. Rowan grijnsde om het waardige gebaar. Hij was dus twintig jaar ouder dan de Cubone. Niet dat leeftijd iets zei.

Loki leek even te worstelen met zijn volgende vraag. Rowan verschoof een beetje en voelde de droge grond over zijn ellebogen schuren. Zijn gezicht betrok even, meestal zocht hij een wat comfortabelere plek. ‘Maar wat is een Bèta-bij-de-Guerra nou?’ Verbaasd keek Rowan op en zag dat de Cubone hem vragend aan keek. Natuurlijk wist de grotbewoner niet wat de Guerra was. Het was belangrijk de idealen van de organisatie duidelijk te maken. “De Guerra is een groep pokémon die het niet eens is met de manier waarop het gaat hier in PokeRPG.” Zei hij, zorgvuldig zijn woorden kiezend. “Bèta, in de Guerra noemen ze mij een Ayuda, is een soort onderbevelhebber. We staan onder de leider en onderleider.” Vervolgde Rowan. Hij stopte. Eigenlijk wist hij niet goed wat hij verder moest vertellen. “maar je had dus nog nooit van de Guerra gehoord?” vroeg hij tussen neus en lippen door.

“De Guerra is een groep pokémon die het niet eens is met de manier waarop het gaat hier in PokeRPG,” was het antwoord op Loki’s vraag. Daarna legde Rowan uit wat een Bèta was, want ook dat wist de kleine Cubone niet. Rowan gaf ook nog een ander woord voor “Bèta”, maar dat woord was voor Loki te moeilijk om te onthouden. Op dat moment drong het tot Loki door hoe weinig hij eigenlijk van de wereld wist. Zijn toch al betraande ogen, liepen nu helemaal over van de tranen. De Cubone hoorde bijna niet dat Rowan vroeg of hij nog nooit van de Guerra gehoord had, want hij was luid beginnen te snikken. De tranen druppelden onder zijn schedelmasker vandaan, via de snelste weg naar de grond. Loki’s kleine schoudertjes schokten.
Misschien was het kinderachtig, misschien was het zielig, misschien overbodig, maar Loki kon zijn tranen nou eenmaal niet bedwingen. Ook om zoiets doms als beseffen dat er veel was dat hij niet wist, kon hij gaan huilen. Wat hij nu dan ook uitgebreid deed. Waarschijnlijk wist de grote Guerraanse Luxray niet eens wat hij met de Cubone aanmoest. Wat moest je nou tegen iemand zeggen die om alles moest huilen?
Loki maakte zich daar echter geen zorgen om. Hij was Rowan al weer bijna vergeten en kon hem door zijn tranen eigenlijk niet eens meer echt zien. Ook hoorde hij Rowan niks meer zeggen. Misschien zei de Luxray ook wel helemaal niks. Loki wist het niet. Hij was alleen bezig met zijn eigen tranen.

Maar ook aan die stortvloed moest ooit een einde komen. Op een gegeven moment voelde Loki zijn ogen weer wat minder vochtig worden. Hij snifte nog wat na en keek toen weer op naar Rowan.
‘Ik vind het zo sneu voor mezelf,’ zei hij met een trillerige stem tegen de Luxray. Hij had duidelijk erg veel last van zelfmedelijden. Hij sloeg zijn pootjes om zijn bovenlichaam en omgaf zichzelf in een soort knuffel. Een knuffel met zichzelf. Om zichzelf te troosten natuurlijk. Toen drong het langzaam weer tot hem door dat Rowan iets gezegd had, vlak voor zijn huilbui. Nonchalant, maar het was wel een vraag geweest. En dus moest Loki antwoord geven.
“…maar je had dus nog nooit van de Guerra gehoord?” had Rowan gevraagd. Loki herinnerde het zich nog maar vaag, maar goed genoeg om er antwoord op te geven: ‘Nee,’ zei hij. ‘Ik heb nog nooit van de Guerra gehoord.’ Hij onderdrukte de nieuw opwellende tranen toen hij weer besefte hoe weinig hij wist. ‘Maar ik ben dan ook nog niet zoveel buiten het berggebied geweest. Meestal loop ik hier in m’n eentje botten te zoeken… Misschien moet ik ook maar eens een stap buiten mijn thuisgebied zetten. Daar leer ik vast een hoop van…’ Loki staarde naar een punt achter Rowan. Zonder een reden overigens. Uiteindelijk verbrak hij de stilte die hij zelf had gemaakt en vroeg aan Rowan: ‘Jij hebt vast al een heleboel meegemaakt. Heb je al veel in PokeRPG rondgezworven? Je komt niet uit dit gebied toch? Ik heb je hier namelijk nooit eerder gezien… maar waar kom je dan vandaan? En waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen?’ Zo. Dat was ook weer gevraagd.

OOC: Hij is een beetje emotioneel (A)

De toch al betraande ogen van de jonge Cubone liepen nu over van het zilte vocht. Verbaasd hief rowan zijn kop terwijl er twee sporen onder de schedel vandaan kwamen. Alles was maar zwak verlicht door het avondlicht dat door de smalle gang viel. Toch kon de Luxray goed zien in de kleine grot. Bij het zien de schokkende schouders en het rijkelijk vloeiende vocht schoot er één woord door zijn hoofd: zwak. Rowan voelde geen medelijden voor de Cubone, zeker omdat het hem niet duidelijk was waaróm Loki huilde. Omdat Rowan hoger in rang stond? Omdat hij bang was? Of misschien omdat hij het niet begreep. De Luxray hield zijn oplichtende, gele ogen op de Cubone gericht, terwijl hij de situatie overdacht.

De Pokémon was vier jaar oud, duidelijk te emotioneel en hij was nog nooit uit de grotten geweest. Misschien had hij te korte traanbuizen en overliepen ze telkens wanneer de Cubone een heftige emotie voelde. Hij leek niets te weten over de wereld buiten deze grotten. Rowan vroeg zich af of Loki ooit wel buiten was geweest, toen de pokémon plotseling iets zei. ‘Ik vind het zo sneu voor mezelf,’ snifte de Cubone en toen sloeg hij zijn kleine armpjes om zijn middel. Rowan keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de heen en weer wiegende pokémon. Hij legde zijn poten over elkaar en keek hem met een schuin hoofd aan. Wat wás dat toch met die Cubone?

‘Nee,’ zei hij plotseling. ‘Ik heb nog nooit van de Guerra gehoord.’ De pokémon vervolgde hun gesprek alsof deze nooit onderbroken was geweest. Rowan voelde zijn ongeloof groeien en schudde zijn kop. ‘Maar ik ben dan ook nog niet zoveel buiten het berggebied geweest. Meestal loop ik hier in m’n eentje botten te zoeken… Misschien moet ik ook maar eens een stap buiten mijn thuisgebied zetten. Daar leer ik vast een hoop van…’ Rowan knikte en keek naar Loki. Diens blik ging recht langs hem en leek op een plek ver weg van hier. ‘Jij hebt vast al een heleboel meegemaakt.” Vervolgde hij toen. “Heb je al veel in PokeRPG rondgezworven? Je komt niet uit dit gebied toch? Ik heb je hier namelijk nooit eerder gezien… maar waar kom je dan vandaan? En waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen?’ Rowan keek de Cubone verbijsterd aan. “Jij bent een raar ventje, wist je dat?” bracht Rowan verbaasd uit en staarde toen naar de duistere muur van de grot.

“Ik heb al veel mee gemaakt.” Gaf hij toe. “Ik kom oorspronkelijk uit Sinnoh, waar ik verschillende teleurstellende trainers heb gehad. Na een aantal jaar ben ik naar Helos vertrokken waar ik een nogal roekeloze greep naar de macht heb gedaan. Ik werd verjaagd en heb mijn heil in PokeRPG gezocht. Daar ben ik bij de Guerra gekomen.” Goed, het was nogal samengevat, maar dat was het wel. Waarom zou hij zijn pijnlijke details aan zo’n onbeduidende pokémon vertellen? Rowan richtte zijn ogen op Loki en keek hem een paar seconden zwijgend aan. “En jij, kleine Cubone. Wat heb jij allemaal meegemaakt?”

OOC: Sorry voor de late post =(

Voordat Rowan antwoord gaf op Loki’s vragen, deelde hij eerst duidelijk verbijsterd mee dat hij de kleine Cubone een raar ventje vond. Loki begon weer te sniffen. Een raar ventje? Hij? Dat was niet aardig om te zeggen! Hij wilde al weer in een enorme huilbui losbarsten, maar de stem van Rowan weerhield hem daarvan. De Luxray begon het één en ander van zijn leven te vertellen. Loki besefte wel dat dit slechts de bovenste laag van Rowan’s verleden was en dat hij hem niet alles ging vertellen. Logisch natuurlijk. Loki zou ook niks vertellen aan vreemdelingen. Niet dat hij iets te vertellen had, zoveel had hij nog niet meegemaakt. Alleen datgene wat alle Cubones mee leken te maken; de gewelddadige dood van zijn moeder.

Wat Rowan vertelde, was duidelijk zeer kort samengevat. Hij leek in nog geen uur tijd van Sinnoh, naar Helos en vervolgens naar PokéRPG te zijn gegaan. Natuurlijk had dit in werkelijkheid een behoorlijke tijd langer geduurd - dat snapte Loki ook wel – maar door de manier waarop Rowan het vertelde, leek het allemaal in een mum van tijd te zijn gebeurd. Hij had er een heleboel details uit gelaten, zoals waarom de trainers zo slecht waren, en hoe lang hij al in PokéRPG was, en natuurlijk hoe hij in wie-dan-ooksnaam bij de Guerra terecht was gekomen.

Een paar seconden was het stil, maar toen vroeg Rowan: “En jij, kleine Cubone. Wat heb jij allemaal meegemaakt?”
Loki keek de Luxray even uitdrukkingloos aan. Hij kon het niet vertellen… Niet zonder deze grot onder te laten stromen met zijn tranen. Ze zouden nog verdrinken als hij dat ging doen.
Maar Loki wist ook wel dat hij toch echt iets moest zeggen. Rowan had immers ook een vluchtige blik in zijn leven vergund. Hij zou het natuurlijk ook een beetje oppervlakkig kunnen houden, net zoals Rowan had gedaan. Misschien zou hij dan niet in huilen uitbarsten. Loki slikte even en antwoordde toen: ‘Het enige dat ik heb meegemaakt, is dat mijn moeder is gedood.’ Een klein traantje wist uit zijn ogen te ontsnappen, maar gelukkig bleef het daarbij. Lang leven de samenvattingen. Hoewel hij het misschien wel extreem kort had gehouden. Nu hij erover nadacht, had hij eigenlijk maar behoorlijk weinig gezegd. Toch vond Loki het zo wel best, Rowan had immers ook maar weinig verteld.

Loki ontweek de blik van Rowan en staarde naar de plek waar ergens de uitgang van de grot moest zijn. Hij had opeens de neiging om naar buiten te gaan, om te ontsnappen aan de grote Luxray. Het was net of hij Rowan deelgenoot had gemaakt van een enorm geheim, en dat beviel hem niet zo.
‘Ehm… Volgens mij is het opgehouden met regenen,’ zei Loki uiteindelijk, terwijl hij een stap in de richting van de gang zette die hen naar buiten zou kunnen leiden. ‘Ik ga naar buiten, dan kan ik ook nog eens een keer iets van de wereld zien.’ Hij gunde Rowan een verontschuldigende blik, alsof het hem speet dat hij niet langer bleef. Rowan was echter opgestaan, zo goed en kwaad als dat in de kleine ruimte ging, en keek Loki doordringend aan. Tenslotte zei hij: ‘Je overleefd het geen seconde buiten, als je nog niks van de wereld weet. Ik kan je wel het één en ander leren.’
Loki keek Rowan met grote ogen aan. Was dat een serieus aanbod?

OOC: Godmoden met toestemming, denk ik (A) Als dat niet is hoe Rowan zou reageren, dan pas ik het wel aan, of zo

Loki’s uitdrukking zei hem genoeg. Hij ging niks vertellen. Misschien had de Cubone gewoon niks bijzonders meegemaakt in zijn vier jaar. Rowan richtte zijn blik op de donkere wand en zweeg net zo lang, totdat Loki antwoord gaf. ‘Het enige dat ik heb meegemaakt, is dat mijn moeder is gedood.’ Zei hij zacht en kortaf. Rowan fronste even toen hij zich iets bedacht. Élke Cubone droeg de schedel van zijn of haar moeder. Blijkbaar waren Marowak gewoon ten dode opgeschreven. Zijn blik doolde over de Cubone, maar ging toen weer naar de Guerra. Ze kwamen leden te kort en sommigen waren niet sterk genoeg. Als Bèta achtte hij het rekruteren van nieuwe leden ook als één van zijn taken. Met een schuin oog keek hij naar de Cubone. Hij wist van niks. Hij wist niet hoe de wereld in elkaar stak, niks over goed of kwaad. Misschien kon hij het hem vertellen..

‘Ehm… Volgens mij is het opgehouden met regenen,’ deelde Loki mee. Rowan keek over zijn schouder en zag dat aan het einde van de nauwe tunnel een zwak licht scheen. Hij zuchtte opgelucht, dan kon hij eindelijk weg uit deze kleine grot. ‘Ik ga naar buiten, dan kan ik ook nog eens een keer iets van de wereld zien.’ Verbaasd keek Rowan op en zag de verontschuldigende blik van Loki. Nouja, dat scheelde. Hij had gedacht dat hij de Cubone uit zijn grot had moeten slepen. Die ging veel makkelijker dan gedacht. Rowan stond op en schraapte met zijn rug tegen het lage plafond. De Luxray onderdrukte een grom en richtte zijn gele ogen op Loki. ‘Je overleefd het geen seconde buiten, als je nog niks van de wereld weet. Ik kan je wel het één en ander leren.’ Zei Rowan op vertrouwelijke toon. Loki staarde hem met grote ogen aan, schijnbaar verbijsterd door zijn aanbod. Rowan negeerde hem even en wurmde zich weer de gang door.

Buiten was het bewolkt, maar droog. Hij snoof de zompige lucht op en rook de verse grashalmen die na deze douche weer volop zouden groeien. Hij stapte voor de ingang weg en keek achterom. Langzaam liep de kleine Cubone door de gang, blijkbaar een beetje bang voor het licht. Rowan grinnikte zachtjes, liep naar het einde van het rotsplateau en sprong naar een rots die daaronder lag. Hij keek op en zag Loki twijfelend op de rand staan. "De wereld is hard, Loki." zei hij streng, terwijl hij indringend naar de Cubone keek. "Om te overleven moet je je aan een paar regels houden." Hij draaide zich om en sprong naar beneden.

Hij keek even rond. Hij bevond zich in een kloof met tegenover hem een steile, gladde rotswand en achter hem een brokkelige, met grotten voorziene wand. De Luxray draaide zich om en snoof ongeduldig. “Kom je nog?” vroeg hij bars aan de Cubone die nog maar één steen was afgedaald. Rowan zwiepte ongeduldig met zijn staart, terwijl de Cubone tergend traag naar beneden klom. "Goed, regel 1.” Somde Rowan op, zo gauw als Loki zich bij hem had gevoegd. “Wees altijd waakzaam." Terwijl hij dit zei zwiepte hij met zijn staart tegen de benen van Loki. De pokemon viel achterover, lande met een plof op zijn rug en meteen sprongen er weer tranen in zijn ogen. "Regel 2." dreunde Rowan verder. "Toon geen zwakte. Dan zullen pokémon misbruik van je maken." Hij keek even op Loki neer. "Die waterlanders zullen dus weg moeten." De Cubone was opgekrabbeld en wreef driftig in zijn ogen. “Tot zover begrepen?” vroeg Rowan half sarcastisch terwijl hij met zijn staart zwiepte.

OOC: Godmode met toestemming. Het was precies goed An n.n

Loki en Rowan hadden zich naar buiten begeven. Voor Rowan duidelijk een opluchting, maar Loki voelde zich met elke stap dichter bij het licht wat onzekerder worden. Hij kwam zelden buiten en het licht verblindde hem haast. Gelukkig scheen de zon niet op volle sterkte en moest hij moeite doen om tussen de wolken door te dringen, anders had Loki meteen weer rechtsomkeer gemaakt. Hij hield meer van de duisternis.
De grote Luxray leek dit wel amusant te vinden, tenzij zijn zachte gegrinnik ergens anders om bedoeld was. Loki keek de pokémon, die nu van het rotsplateau afsprong, met samengeknepen ogen aan. Was de Luxray eigenlijk wel te vertrouwen? Loki ging aan de rand staan en keek aarzelend naar beneden, naar waar de elektrisch geladen pokémon zich bevond.

Toen begon Rowan te praten. Hij wreef Loki nog eens goed in dat de wereld hard was. Ja, dat wist Loki ook wel. Dat had hij al vroeg in zijn leven geleerd, toen zij moeder... Verder wilde Loki niet denken, want hij voelde zijn ogen al weer vollopen. Hij wilde niet weer voor de ogen van de stoere Luxray gaan staan huilen. Niet dat Rowan echt aandacht aan hem schonk, want hij was al weer verder naar beneden gesprongen, terwijl Loki nog aarzelend bovenaan stond. Loki slikte en draaide zich om. Met zijn voorpoten greep hij de rand van het rotsplateau vast, zodat hij zich voorzichtig naar het rotsblok daaronder kon laten zakken. Toen hij veilig en wel op die rots stond, draaide hij zich om. Verder beneden hem stond Rowan ongeduldig te wachten. Loki knikte ongelukkig en klom verder naar beneden. Langzaam, maar gestaag.

Loki had zich nog maar amper bij Rowan gevoegd, toen deze al begon te praten. "Regel 1." Voordat Loki doorhad wat regel 1 nou precies inhield, werd hij onderuit gehaald door de staart van Rowan. Hij landde met een doffe plof op zijn rug en voelde weer tranen opwellen, tranen die eigenlijk nooit weg waren geweest.
Loki had geen tijd om zich echt te herstellen van zijn val, want Rowan ratelde alweer door over "Regel 2". De Cubone krabbelde overeind terwijl de Luxray vertelde dat hij geen zwakte mocht vertonen. Loki wreef in zijn ogen en Rowan vroeg: "Tot zover begrepen?"
Loki knikte braaf, al wist hij niet helemaal zeker of hij het wel begrepen had. Daarom vroeg hij aarzelend: 'Maar waarom moeten de waterpokémon weg, dan? Zij hebben me toch nooit kwaad gedaan? En jou al helemaal niet! Jij bent een elektrische pokémon! Ik denk niet dat een waterpokémon jou ooit zou aanvallen.' Loki keek Rowan verward aan. Er was hem vast iets belangrijks ontgaan, want hij snapte er niks van.

OOC: Ow, ik had helemaal niet gezien dat je al gepost had =O

Loki knikte, maar Rowan had het idee dat de Cubone er geen zak van had begrepen. Boos gromde hij. Hij verdeed zijn tijd hier. Dat beest was hopeloos. Toen Loki twijfelend begon te praten zakte zijn humeur drastisch. “Maar waarom moeten de waterpokémon weg, dan? Zij hebben me toch nooit kwaad gedaan? En jou al helemaal niet! Jij bent een elektrische pokémon! Ik denk niet dat een waterpokémon jou ooit zou aanvallen.” Rowan brulde gefrustreerd en het geluid weerkaatste tussen de hoge rotswanden. “Nee idioot, ik bedoelde dat eeuwige gejank van je.” In twee passen stond hij recht voor de Cubone en met zijn poot, die bijna net zo groot was als Loki zelf, duwde hij hem omver. Loki’s hoofd kwam net tussen zijn middelste twee tenen door en Rowan bracht zijn gezicht dicht bij de zijne. “Luister naar me. Ik probeer je te helpen, okee? Er lopen pokémon rond die nog veel gemener zijn dan ik en niet zullen twijfelen om je te doden.” Hij tilde zijn poot op en ijsbeerde voor de Cubone heen en weer. “Je moet harder zijn dan de anderen en als je niet sterker bent, zorg er dan voor dat je sneller of slimmer bent.” Met een ruk stond hij stil en wendde zijn kop naar Loki. “Begrepen?” gromde hij.

OOC: Damn, slecht.. Godmode met toestemming (denk ik xD, anders gooi je maar een bot naar zijn hoofd)

Door Loki's woorden brulde Rowan luid, duidelijk gefrustreerd door zijn vraag. “Nee idioot, ik bedoelde dat eeuwige gejank van je.” snauwde de grote pokémon, waarna hij woedend op Loki af stapte en hem omver duwde. Loki slikte toen hij voelde dat zijn hoofdje klem kwam te zitten tussen twee van Rowan's tenen. Zijn hart begon hard te bonken toen Rowan's kop dicht bij de zijne kwam. Erg intimiderend. Het werd nog dreigender, toen Rowan zei wat hij te zeggen had. Dat niet iedereen twijfelde om te doden. Uiteindelijk tilde de Luxray zijn poot weer op. Loki haalde opgelucht adem en krabbelde zo snel hij kon overeind (zijn tranen bedwingend, want hij wilde niet weten wat Rowan hem zou aandoen, als hij weer zou gaan huilen). Ondertussen was Rowan begonnen met ijsberen. Hij liep heen en weer, terwijl hij Loki verder de les las.
Plotseling stond hij echter stil, draaide zijn kop in de richting van Loki (die meteen verstijfde van angst) en gromde vragend of hij het begrepen had. Loki, die nu absoluut niet meer durfde te zeggen dat hij iets niet begreep, knikte vlug. 'Ja, ik heb het begrepen,' voegde hij daar voor de zekerheid nog aan toe. Toen schraapte hij al zijn moed bij elkaar en vroeg: 'Maar .. ik vraag me toch af hoe je dat doet. Niet huilen... Het komt altijd vanzelf...'

OOC: sorry.. je kunt hier vast niks mee >< Maar ik weet niet hoe ik verder kan/moet :fluit:

Loki knikte en zei dat hij het begrepen had. Rowan ademde sissend uit en probeerde zich te kalmeren. Hij moest echt wat aan zijn temperament doen. Als Ayuda van de Guerra mocht er van hem verwacht worden dat hij zichzelf in de hand kon houden. Eigenlijk was zijn woede net als Loki’s tranen. Een uitspatting van een zinloze emotie, iets wat je eerste niet in de hand hebt, maar wanneer je jezelf herpakt besef je opeens hoe zinloos en soms vernederend het was. Rowan dacht even terug aan de training met Blame. Ook toen had hij zich teveel laten gaan. Rowan sloot even zijn ogen, stopte al zijn emoties in de bijbehorende kastjes en voelde zijn hartslag rustiger worden. 'Maar .. ik vraag me toch af hoe je dat doet. Niet huilen... Het komt altijd vanzelf...' Rowan hoorde de angst in zijn stem en besefte dat de Cubone geen ontzag toonde, maar gewoon doodsbang voor hem was. Met zijn ogen gesloten slaakte Rowan een zucht. Natuurlijk was hij bang, wat kon hij dan ook anders zijn? De Luxray opende zijn ogen en keek nu volledig kalm naar de Cubone tegenover hem. “Veel oefenen.” Zei Rowan en hij grijnsde zwakjes. “Als je het voelt opkomen moet je gewoon diep ademhalen en je afvragen waarom je het doet. Of het wel nodig is. Dan kom je meestal meteen tot de conclusie dat je reactie overdreven en vooral overbodig is.” Hij keek opzij en zag in de verte een paar Nidoran zitten, vier mannelijke en twee vrouwelijk. Rowan grijnsde even. “Kom mee Loki. We gaan even lol maken.” Zonder op een reactie te wachten liep hij zo stil mogelijk in de richting van het groepje. Achter een paar rotsblokken hield hij halt om op Loki te wachten en uit het zicht te blijven. Die Nidoran waren een perfect doelwit.

OOC: kon verder niks doen zonder je te godmoden xD

Op Loki’s vraag hoe je er voor kon zorgen dat je niet huilde, gaf Rowan slechts met twee woorden antwoord: “Veel oefenen.” Nee, daar had hij wat aan. Loki keek de Luxray ongelovig aan. Oefenen? Dat was echt zo’n antwoord voor als je ergens gemakkelijk af van wilde komen. Maar dat wilde Rowan blijkbaar toch niet, want hij voegde er nog een uitleg aan toe. Loki luisterde enigszins verbaasd naar hoe Rowan vertelde dat huilen eigenlijk gewoon overbodig was en dat je dat moest beseffen. De cubone voelde nog wat twijfel, maar waagde het niet om tegen de veel grotere Luxray in te gaan. Hij moest de pokémon maar gewoon geloven en de volgende keer dat er tranen op zouden komen zetten, zou hij eens gaan nadenken waarom hij eigenlijk huilde.

Plotseling meldde Rowan dat hij wat lol wilde gaan maken. Loki volgde de blik van de pokémon en zag een aantal Nidoran zitten. Vier ervan waren paars of roze en de overige twee waren van een lichte kleur blauw. Loki wist dat dat kleurverschil aan het geslacht van de pokémon lag. Hij wilde al in gedachten met zichzelf gaan overleggen welke kleur nou bij welk geslacht hoorde, maar zag toen dat Rowan al naar de pokémon toe sloop.
Loki rende er zo stilletjes en snel mogelijk achteraan, terwijl Rowan bij een rotsblok op hem bleef wachten. Loki kwam hijgend bij de Luxray aan en fluisterde vragend: ‘Maar wat gaan we doen dan? Verstoppertje? Tikkertje? Moeten we dan niet eerst vragen of ze wel mee willen doen?’

Hierop keek Rowan hem met zo’n vreemde blik aan, dat Loki abrupt zijn mond hield en zijn aandacht weer op de Nidoran richtte. Blijkbaar had hij iets doms gezegd. Iets héél doms.

OOC: Eh… godmode toestemming? En sorry dat het niet wat meer is en zo… :fluit: Godmode Loki maar als je anders niks met deze post kan XD

Rowan liet zich op de grond zakken en keek tussen twee rotsblokken door naar de Nidoran. Het zestal scharrelden rustig rond op een stukje kort, stuk gras. Rowan bestudeerde ze met een kenners oog, getraind door zijn dagelijkse jacht. Nidoran vrouwtjes waren vaak gevaarlijker dan de mannetjes, in dit stadium waren die tamelijk timide. Ze waren allemaal van gemiddelde grote, hoewel één Nidoran (m) iets groter was. De Luxray vernauwde zijn ogen terwijl hij naar de nidoran keek, een van de vrouwtjes trok licht met haar linker achterbeen. Waarschijnlijk van een oude blessure. Ze zou de makkelijkste prooi zijn. Alleen was hij hier niet om te jagen.

Hij keek om en zag hoe Loki snel achter hem aan kwam en zelfs lichtjes hijgde toen hij zich bij hem voegde. Blijkbaar was de jonge Cubone niet gewend zich zoveel te bewegen. ‘Maar wat gaan we doen dan?’ vroeg Loki toen. Rowan keek hem geamuseerd aan, maar dat verdween toen de Cubone zijn zin vervolgde. Verstoppertje? Tikkertje? Wat dacht dat kind wel niet? Rowan besefte zijn vreemde blik en wendde zijn ogen af. Waarom zouden ze sámen met die pokémon spelen? Het was veel leuker om mét ze te spelen/ Een ander zou het pesten noemen. Hij zuchtte even en snauwde geïrriteerd: “Als jij je ideeën nou eens voor je houdt. Gooi je bot naar die Nidoran en kijk hoe ze reageren.” Rowan keek even naar het bot dat Loki meesleepte. Bijna elke Cubone kende de speciale moves Boneclub en Bonemerang, aangezien alleen zij het konden leren. Nu maar hopen dat Loki niet een of andere uitzondering op de regel was.

~Vaagheid, vooral dat eerste stuk xD~

Nadat Loki voor de zoveelste keer door Rowan was afgesnauwd, besloot hij om zijn mond maar eens te houden. Hij voelde al weer tranen in zijn ogen opwellen, maar probeerde deze te bedwingen. Als hij nu weer zou gaan huilen, zou de Luxray waarschijnlijk nog veel bozer worden.
"...Gooi je bot naar die Nidoran en kijk hoe ze reageren." beval Rowan toen. Loki knipperde verbaasd met zijn ogen. Wat? Moest hij die nidoran zonder een duidelijke reden gaan aanvallen? Met zijn lievelingsbot nog wel? Hij wilde dit bot helemaal niet voor pokémongevechten gebruiken!

Even dacht Loki erover om te weigeren. Hij hoefde immers geen bevelen op te volgen van een nog volledig onbekende Luxray? Maar iets zei hem dat het beter was om nog een tijdje met deze Rowan bevriend te blijven, hij zou waarschijnlijk veel van de pokémon kunnen leren. Misschien kon hij dan op een zekere dag wel wraak nemen op de pokémon die zijn moeder had vermoord!
Loki keek nog even twijfelend naar zijn bot en bereidde zich toen voor om het naar de nietsvermoedende nidorans toe te gooien. Hij bracht zijn pootje met het bot naar achter en wierp het toen met zoveel mogelijk kracht naar de konijnpokémon toe.

Het bot vloog in een zwakke boog door de lucht en kwam toen met een zacht plofje in de buurt van de een nidoran terecht. Deze nidoran keek verbaasd op, mar leek niet erg onder de indruk. Loki keek sipjes naar zijn bot. Hij had wel eens betere worpen gehad, waarschijnlijk lag het gewoon aan het bot. Hij was het niet gewend om met dit bot te gooien.
Met een onzekere glimlach keek hij naar Rowan en vroeg: 'Zo goed?'

OOC: Sorry voor de laatheid (A)