Daisy liep al uren door een hete woestijn. Het lijkt wel of ze al dagen onderweg was. Ze zou blij zijn als ze een pokémon zou tegenkomen. Die zouden haar misschien naar een wat mindere warme plek brengen. Het enigste wat ze ziet is cactussen. Grote cactussen, kleine cactussen. Ze wordt gek van al die stekelige dingen! Ze kan geen cactus meer zien. Het is lang geleden dat ze hier liep. De laatste keer was met haar ouders, maar die zijn overleden toen zij 1 jaar was. Daisy mist haar ouders nog steeds. Broers of zussen had ze niet. Ze was enigskind. Al zou ze graag een broer of zus willen hebben. Het enigste wat ze heeft is een gedachte aan haar ouders. Ze is al 3 jaar. Als Daisy verderloopt ziet ze in de verte een pokémon aan lopen. Ze verbeeld het zich vast. Maar nee hoor. Er komt inderdaad een pokémon aan. ''En wie ben jij?'' vraagt Daisy. Ze wacht geduldig op een antwoord.

Let erop: RPGen moet in de Verleden Tijd.

Mijn poten zakten diep weg in het zand. De woestijn was niet een van mijn favoriete plekken, maar omdat ik het gebied toch niet zo goed meer kende was ik er beland. Ondanks dat ik twijfelde had ik toch besloten om er doorheen te trekken. Een foute keuze, want nu liep ik hier. Bij elke stap moest ik met kracht mijn poten terugtrekken om de volgende stap te kunnen doen. De warmte was zelfs voor een Flareon als ik bijna ondragelijk. Ik bedacht me plots dat rennen misschien makkelijker ging. Maar, hoe moest ik beginnen? Ik besloot al mijn kracht te zetten en mijn voorpoten tegelijk op te tillen. Het werkte; ze kwamen beiden los uit het zand. Door een soepele beweging te maken wist ik ook mijn achtrpoten uit het zand te trekken. Ik zweefde echter maar een fractie van een seconde; voor ik het wist raakten mijn voorpoten het hete zand weer. Maar door snel te handelen en een ren-beweging in te zetten kreeg ik het voor elkaar om me snellerdoor de woestijn voort te bewegen.

Door haar opvallende kleur kon vrijwel iedereen de Flareon makkelijk spotten. Ze rende op een vreemde manier, maar dat was begrijpelijk met al dat zand waar je poten in wegzakten. Hoe deze Pokemon hier gekomen was, was niet duidelijk. Aan haar snelheid te zien kon je wel makkelijk bepalen dat ze snel weer de woestijn uit wilde rennen. Voor dat zou gebeuren, kwam ze echter een andere Pokemon tegen. De Eevee werd van een afstandje al gespot, al kon Zira niet meteen onderscheiden dat het een Eevee was. Ze deed een poging haar pas te versnellen. De cactussen om haar heen negerend richtte ze zich volledig op het bruine wezen. Zodra ze zag dat het een Eevee was, schoot er een naam door haar kop: Chiara! Zonder het zelf echt te willen stopte ze met rennen. Meteen zakte ze tot haar nek het zand in. Was deze Eevee wel Chiara? En als het Chiara niet was, was hij of zij dan te vertrouwen? Zira besloot het voordeel van de twijfel te nemen en liep verder door het zand heen. Het ging slomer dan rennen, maar nu ze zo ver weg gezakt was kon ze onmogelijk weer zoveel kracht verzamelen om zich goed af te zetten. Bovendien was de Eevee al vrij dichtbij. Zira merkte dat het zand hier lager werd, wat betekende dat zeweer gewoon kon lopen. Ze stopte echter nog heel even en schudde al het zand uit haar kraag. Vervolgens liep ze het laatste stukje naar de Eevee. ''Hallo,'' groette ze vriendelijk. ''En wie ben jij?'' vroeg de Eevee. De stem maakte duidelijk dat dit niet Chiara was. ''Ik ben Zira, aangenaam.'' Zira was erg benieuwd naar wat deze Eevee te vertellen had. Waarschijnlijk nog niet veel, maar.. je kon het van tevoren nooit zeker weten.

Daisy zag dat het een Flareon was. ''Ik ben Zira, aangenaam'' zei de Flareon. Daisy bekeek de Flareon. ''Wat een prachtige kleuren!'' zei de Eevee in haar gedachten. Als de Eevee zou evolueren zou ze graag een Flareon willen worden. Maarja, er zijn meerdere waar ze in zou kunnen veranderen. De Eevee had niet meer te vertellen dan ''Ik ben Daisy, aangenaam!''

Sorry dat het zo kort is. Ik heb nog niet zoveel inspiratie >.<