Mijn poten raakten de zachte aardbodem voorzichtig aan. Mijn ogen waren gesloten. Toch liep ik nergens tegenaan, want ik kende het gebied. Hoewel ik er al lang niet meer geweest was wist ik nog precies welke boom waar groeide, welke Pokemon welk geluid maakte, en een paar namen. Danger en Chiara.. Ik vroeg mij echter totaal niet af wat r met hen gebeurd was en of ze nog leefden. Ik was veranderd, ik wilde opnieuw beginnen..

Een diepe zucht klonk en de Flareon stopte met lopen. Ze opende haar ogen en keek eens goed rond. De bomen in het Timerise Forest had ze achter zich gelaten en de rivier was bereikt. Ze kende deze plek nog maar al te goed. Toch was het niet de ontmoeting met Danger en Chiara waar ze aan dacht. Ze dacht enkel aan zichzelf, en aan haar nieuwe start. Wat zou ze allemaal gaan doen? Ze had gehoord over groepen Pokemon die zich vormden, maar de verhalen zeiden dat de ‘goede’ groep ten onder gegaan was. Of ze echt interesse in die groep had, wist Zira niet eens. Ze was slechts een Flareon die weinig speciaals kon. Ze werd wel eens een Zwijger genoemd, omdat ze niet van spreken hield. Maar dat wilde ze veranderen.. Ze wilde zichzelf meer laten zien, maar.. hoe?

Na de lange tocht door het bos besloot ik wat te gaan drinken bij de rivier die ik bereikt had. Slechts een paar stappen naar voren waren voldoende om er goed bij te kunnen. Ik zakte door mijn voorpoten en likte zoals elke Flareon dat kon het water op. Netjes dronk ik niet; mijn reis was uitputtend geweest en ik had wat water nodig. Ik voelde dat het langs mijn kin mijn kraag in liep zodra ik mijn kop optilde. Mijn oren bewogen zich in alle richtingen om alle tekenen van gevaar op te vangen. Maar ik was niet bang. Ik lette gewoon goed op. Waar mijn neus me niet kon helpen kwam mijn goede gehoor van pas.

Zodra ze klaar was met drinken deed Zira weer een stap naar achteren. Ze deed een poging het water van haar kin en kraag af te schudden, voor ze beide kanten op keek. De rivier leek eindeloos. Een zucht ontsnapte uit haar mond voor ze ging zitten. Haar oren draaiden opnieuw heen en weer. Aan de linkerkant hoorde ze de waterval. Hij was echter nog ver weg; ze moest moeite doen om hem te horen. De rechterkant was tamelijk kalm, want ze hoorde nauwelijks gekletter. Een waterval hoefde ze niet heen, dus besloot ze het water te volgen. Waarschijnlijk richting een meer of de zee, want daar gingen rivieren altijd heen. Kalmpjes tilde ze haar achterwerk weer van de grond op en draaide ze haar kop naar rechts. Na een keer diep ingeademd te hebben zette ze haar poten een voor een neer en liep ze tegen de richting van de stroom in.

Het zacht kabbelen van het riviertje bracht mij tot rust zoals al lang niet meer gebeurd was. De rivier in het gebied waar ik heen was gegaan zou nooit zo rustig kabbelen. Mijn poten werden van onder gekieteld door het zachte gras. De bomen verdunden, wat voor mij betekende dat het bos geëindigd was. Dat betekende dat het einde van de rivier over een tijdje ook in zicht kwam. Maar eerst zou ik iets anders tegenkomen. Een geur drong mijn neus binnen en ik staakte mijn passen abrupt. Het was een onbekende geur, wat geen wonder was in zo’n dichtbevolkt gebied. Ik zou eerst afwachten wie of wat het was voor ik zou spreken. Mijn ogen waren recht vooruit gericht, want daar kwam de geur vandaan. De wind blies hem recht in mijn gezicht. Bang was ik niet, maar ik was wel voorzichtig. En zoals altijd bleef ik zwijgen.

“Tear, ga naar PokéRPG en geef de boodschap door aan Amore,” zei ik. Ik had mijn rug recht en mijn kin omhoog. De houding van een echte prinses. In dit gebied noemen ze het zo. De Cloud Valley. Het was grotendeels bedekt met een dikke mist, waardoor het er niet echt mooi uit zag. Toch.. Toch hield ik van deze vallei. Nooit zou ik meer van een plek kunnen houden dan van deze. Hier was alles gebeurd. De slechte en de goede tijden en alles daartussenin. ‘Natuurlijk, Prinses,’ zei Tear respectvol. “Dank je, Tear,” zei ik toen. Tear knikte en draaide zich om. “Wacht even,” zei ik. “LOTUS!” riep ik, mijn stem dwingend. Een Meganium kwam op me af lopen. Ze liep een beetje ineengedoken, haar kop naar beneden. ‘Ja prinses?’ vroeg ze, waarna ze mij even aankeek, maar daarna haar blik weer afwendde. Uit respect, wist ik. Ik grijnsde. “Ga met Tear mee. Ze moet naar PokéRPG, maar is nog te jong om zelf te gaan. En, ik moet hier nog even wat dingen regelen voor ik zelf weg ga..” zei ik grijnzend. Mijn stem klonk zoals leiders altijd spraken, vol autoriteit. Maar, alsnog was er die vriendelijkheid in te horen. Niemand in dit gebied was bang voor me door mijn autoriteit. Ze hadden respect, lieten dit ook duidelijk zien, maar.. Nee. Ze wisten dat ik nooit, maar dan ook nooit iemand pijn zou doen als er een andere weg was dan dat. Ik haalde een keer diep adem en sloeg mijn armen even om Tear heen. “Ik zal je snel weer zien,” zei ik. Tear knikte. ‘Ik zal u missen, prinses,’ zei Tear. Ik knikte. ‘Trouwens..’ begon Tear toen en ik keek haar geïnteresseerd aan. ‘Moet ik tegen Amore zeggen dat dit een boodschap is van de prinses of van Nyala?’ vroeg Tear droogjes. “Zeg maar van Nyala. Buiten dit gebied ben ik gewoon een normale, alledaagse Pikachu.” Tear fronste. ‘Nee. U zult nooit alledaags zijn,’ antwoordde Tear. “Ga nou maar, Tear,” grijnsde ik. Tear knikte. “Dag, Lotus,” zei ik nog, voor ik me omdraaide en de vallei weer in liep.

Het duurde een paar dagen voor ik mijn reis naar PokéRPG begon. Ik wist niet hoe het zou zijn, was nog nooit mijn vertrouwde vallei uitgeweest. Voor de Pokémon hier was ik een vreemdeling, een buitenstaander. Zou ik daar ooit aan kunnen wennen? Waarschijnlijk niet. Ik wist in het begin niet eens zeker of ik de reis wel zo makkelijk ging halen. Maar, dit verliep zonder problemen, godzijdank..

Ze was PokéRPG een tijdje geleden binnengekomen, en was doorgelopen tot aan een rivier. Hier zag ze iets wat ze nog nooit eerder had gezien. Pokémon die uit de rivier dronken. Was dat niet vies? Ze trok haar neus op bij het zien van de Vaporeon die dit deed en liep met een rechte rug en haar kin omhoog door. Ze had zo het gevoel dat iedereen dit normaal deed. Althans.. De Pokémon. Maar, iedereen stond haar gewoonlijks op te wachten als ze eraan kwam, dus had ze nog nooit iemand zien drinken uit een rivier of iets anders. Zelf dronk ze alleen het schoonste water, gereinigd door Pokémon die haar al jaren hadden gediend. Ze kreeg alleen een beetje het idee dat ze dat hier niet zou hebben, en dus ook uit de rivier zou moeten gaan drinken. De rillingen liepen over haar rug bij de gedachte eraan.

Ze slikte en bleef langs de oever lopen, haar ogen op het water gericht. “Oké, ik ga maar een poging wagen,” zei ze, haar stem vol de gebruikelijke autoriteit. Ze keek even om zich heen en ging toen zo dicht als mogelijk was bij de rivier staan. Ze boog haar kop een beetje naar voren en nam een slok. Meteen gingen alle haren op haar lichaam overeind staan en schoot ze naar achteren. “Gad-ver-damme!” riep ze uit. “Hoe kan je dat nou drinken?” vroeg ze zacht. Ze haalde diep adem. Ach.. Ze zou maar hopen dat ze iets beters kon vinden dan een rivier. Ze keek even met halfgesloten ogen om zich heen en zag een Flareon, wat verderop. Ze was er niet aan gewend dat er Pokémon binnen haar zicht waren die haar niet aanstaarden. Daarom fronste ze even, maar besloot al snel kennis te gaan maken met de Flareon, hopend dat deze haar kon helpen om Amore te vinden. Natuurlijk zou ze het niet zo vragen. Amore had haar gezegd dat de Pokémon uit het gebied dachten dat ze dood was. Ze zou vragen naar haar zoon, Force. Hij wist vast en zeker zijn moeder wel te vinden. Ze grijnsde even en liep toen, nog steeds met haar rug recht, kin omhoog en haar smaragdgroene ogen half gesloten op de Flareon af. “Goedendag,” zei ze rustig, “mijn naam is Nyala,” zei ze beleefd.

~Het gedeelte buiten Prpg is schuingedrukt en in de ikvorm, omdat ik daar zin in kreeg door jouw post.. ¬¬~

Al snel kwam de gele Pokemon in mijn gezichtsveld. Het was overduidelijk een Pikachu, maar geen normale. Ze liep rechtop en op een manier die mij bijna liet denken dat ze van adel was. Maar, hier in PokeRPG was een Ho-oh de 'leider', geen Pikachu, wist ik. Ik ontspande mijn spieren licht terwijl de Pikachu dichterbij kwam. Ondanks haar houding zag ik geen reden voor paniek. Zodra ze voor me stond, begon ze te spreken. ''Goedendag,'' Haar stem klonk bijna net zo formeel als haar houding uitstraalde, ''mijn naam is Nyala,'' stelde ze zich vervolgens voor. ''Nyala..'' herhaalde ik zacht. De naam rolde lekker van mijn tong, maar kwam me niet bekend voor. Dit 'prinsesje', of wat ze ook was dat ze zich zo formeel gedroeg, had ik nooit ontmoet. ''Aangenaam,'' sprak ik vervolgens. Ik zette een vriendelijke grijns op en kon het niet laten zacht te grinniken. ''Mij noemen ze Zira.'' Het was gek om met zoveel woorden te spreken, maar ik was niet van plan op mijn oude 'zwijger'-zelf terug te vallen. Veel woorden leken bovendien vriendelijker en beleefder. Het leek me op het moment wel een goed idee om voorzichtig een gesprek te beginnen. Ik ademde in, dacht vlug na over mijn woorden en sprak ze toen uit. ''Wat brengt jou hier, bij de rivier?'' Ik wierp een vlugge blik op het rustige water wat naast ons stroomde. Ik deed dat zonder mijn kop te draaien en kon daardoor snel weer naar Nyala kijken. Ik besloot te gaan zitten, omdat staan zo.. gehaast? .. leek. Zelf Wist ik niet precies waarom ik hier was. Ik was het gebied aan het verkennen? Nee, niet echt. Ik maakte gewoon een rustige wandeling. De rivier was daar perfect voor.

- Echt totaal geen inspi, sorry. En omdat het niet verboden is is deze post alleen in de ik-vorm.. xd -

‘Nyala..’ zei de Flareon zacht. Een grijns rolde op mijn gezicht. ‘Aangenaam,’ zei ze, waarna ze grijnsde en zacht grinnikte. ‘Mij noemen ze Zira,’ stelde ze zichzelf toen voor. Zira. Dat was een mooie naam. Origineel, ook. Ik kende vele Pokémon, met vele verschillende namen, maar.. Zira had ik nog nooit gehoord. ‘Wat brengt jou hier, bij de rivier?’ vroeg de Flareon mij, waarna ze even een snelle blik op de rivier wierp en vervolgens ging zitten. Zelf bleef ik staan. Ik was er aan gewend om lang in deze houding te staan. Zitten op de grond, daar deed ik niet aan. “Ik ben net aangekomen in deze vallei, in mijn zoektocht om een bepaald familielid van me te vinden,” zei ik kalm. “Jij kent A-” Ik wendde mijn blik af naar de grond en sloot mijn mond. Niemand mag weten van het feit dat zij nog niet gestorven is. Vraag naar haar zoon, Force. Ik haalde diep adem. “.. Force hoogstwaarschijnlijk niet, of heb ik het mis?” vroeg ik kalm, waarna ik mijn smaragdgroene ogen weer richtte op de Flareon. Als het stil was, zoals nu, hoorde je alleen het stromen van de rivier, het gefluit van de vogels en het geluid van het zachte briesje dat af en toe langs waaide. Het was zo anders dan de Cloud Valley, die geheel bedekt was met wolken. Ik sloot mijn ogen even, waarna mijn oren zacht heen en weer gingen. Ik hoorde geen voetstappen, dus er was niemand in de buurt. Waarschijnlijk was zij er dan nog niet.. Ik probeerde mijn rust te hervatten, maar dat ging lastig. zij mocht Amore en Force niet vinden voor ik dat deed. Absoluut niet.

~Jouw schuld dak nu ook zin heb om in de ikvorm te typen. o.o~

''Ik ben net aangekomen in deze vallei, in mijn zoektocht om een bepaald familielid van me te vinden,'' was het antwoord van Nyala. ''Jij kent A-'' Ze stopte abrupt met haar zin en keek naar de grond. Ik vroeg me af wat er was, maar had niet de tijd om te vragen want ze ging verder. ''.. Force hoogstwaarschijnlijk niet, of heb ik het mis?'' Force, dat begon helemaal niet met een A. Zou ze zich gewoon versproken hebben of wilde ze echt iets anders zeggen? Of zou ik het verkeerd gehoord hebben? Nee, want waarom keek ze anders naar de grond? De vragen werden me teveel, dus negeerde ik ze en deed ik alsof er niks gebeurd was. ''Force? Nee, ik ken geen Force.'' Ergens vond ik het jammer dat ik Nyala niet kon helpen. ''Misschien kan ik helpen zoeken?'' stelde ik daarom voor. Nyala leek mij niet precies het type wat mijn beste vriendin zou worden, maar het kon geen kwaad om elkaar beter te leren kennen. Bovendien zag ze er niet als een slechte Pokémon uit. Het enige vreemde aan haar waren haar groene ogen en haar.. 'rechte' houding. Die houding, dat was wel het vreemdste. Ik wilde vragen waarom ze zo deed, maar dat zou vreemd zijn. Mijn staart ging rustig heen en weer terwijl ik weer controle probeerde krijgen over mijn gedachten. Teveel vragen.. Ik schudde mijn kop, hopend dat de vragen op die manier zouden verdwijnen.

- Fluttigheid >< -

Een grom verliet zijn gespierde borstkas, zodra hij de Flareon en Pikachu in het vizier kreeg. Wat deden die twee mormels hier? Dit was Guerragebied en zij zouden dat moeten weten. Trouwens... Taresh liet zijn blik minachtig door het gebied glijden. Waar waren de wachters? De Pokémon die Lunaria had gehyptnotiseerd en de opdracht had gegeven The untamed rivers te bewaken. Zij zouden dit probleem al lang opgelost moeten hebben. Blijkbaar hadden ze het te druk met andere indringers. De golduck schudde zijn kop, het zag er naar uit dat hij dit zelf moest gaan oplossen.

'Ik ben net aangekomen in deze vallei, in mijn zoektocht om een bepaald familielid van me te vinden.' De woorden gleden zijn gehoorgang binnen en gingen er even ongeïntreseerd weer uit. Dit veranderde echter toen hij een bepaalde naam opving.
'Jij kent A-.. Force hoogstwaarschijnlijk niet, of heb ik het mis?' Taresh hief zijn wenkbrauw omhoog. Force? Was dat niet de zoon van die pikachu waar Akira het over had gehad? Betekende dit dat deze pikachu familie was? Taresh gromde. Als dit het geval was, moest hij dit waarschijnlijk aan Akira melden.
'Force? Nee, ik ken geen Force. Misschien kan ik helpen zoeken?'
Taresh stapte naar voren. "Die zoektocht zal dan niet hier gaan verlopen," sprak hij kil, zodra hij zeker wist dat de twee hem opgemerkt hadden. Hij liet zijn lange nagels op zijn klauw gloeien, ten teken dat ze geen foute zet moesten zetten. "Dit is Guerra terrein, dus rot op."

‘Force? Nee, ik ken geen Force. Misschien kan ik helpen zoeken?’ waren de woorden van de Flareon. Nyala slaakte teleurgesteld een zucht. “Jammer,” begon ze, maar ze werd al snel onderbroken. ‘Die zoektocht zal dan niet hier gaan verlopen,’ klonk een kille stem. Nyala keek fel om, haar groene ogen gericht op de Golduck die hier stond. ‘Dit is Guerra terrein, dus rot op,’ zei hij. Nyala keek vanonder haar wenkbrauwen naar de Golduck. Dus.. De Guerra.. Amore had haar daar genoeg over gezegd. Ze haalde even diep adem en keek naar de Flareon. “Wat ik wilde zeggen was: Ik moet dit alleen doen,” zei ze toen kalm, waarna ze weer naar de Golduck keek. Ze rechtte haar rug opnieuw, keek hem aan met een autoritaire blik. De Guerra.. De Kirlia.. Het moest wel. Zou de Golduck zien dat zij familie was van Amore? Ja, vast wel. Ze snoof luid. “Ik was hier toch al uitgezocht,” zei ze kalm. “Ik denk dat ik hier niet vinden kan wat ik zoek,” vervolgde ze. “Ik zal mijn zoektocht voortzetten.” Hierna keek ze de Golduck aan. Haar groene ogen stonden fel, alsof ze zin had hem aan stukken te scheuren. Met opgeheven hoofd en een rechte rug liep ze weg van de rivier, op zoek naar de twee die ze vinden moest.

''Jammer,'' sprak Nyala, na een teleurgestelde zucht te hebben geslaakt. Zira's oren waren echter niet zo gericht dat ze het heel duidelijk hoorde. Ze had ze naar achteren gedraaid, omdat daar het geluid van vrij zware voetstappen klonk. Het gaf haar de rillingen. Ook de stem die toen klonk was niet bepaald aangenaam te noemen. ''Die zoektocht zal dan niet hier gaan verlopen.'' De stem was kil en onaangenaam. Helaas was hij ook duidelijk naar Zira en Nyala gericht. De Flareon draaide haar kop om zodat haar blik op een Golduck viel. Hij had een akelig litteken over zijn rechter oog. ''Dit is Guerra terrein, dus rot op.'' Een frons verscheen op Zira's gezicht. Guerra? Wat was dat in godsnaam? Goede Pokémon waren het zeker niet, en deze Golduck had blijkbaar ook nooit van manieren gehoord. ''Ik was hier toch al uitgezocht,'' klonk Nyala's stem nadat ze hard gesnoven had. ''Ik denk dat ik hier niet vinden kan wat ik zoek. Ik zal mijn zoektocht voortzetten.'' Al die tijd bleef die formele toon in Nyala's stem zitten. Zira vroeg zich af waarom, maar besloot er toch maar geen aandacht aan te besteden. Terwijl Nyala wegliep, richtte zij zich tot de Golduck. ''Het spijt me, meneer,'' begon ze uiterst kalm, ''maar u zult het dan eerst netjes moeten vragen.'' Zira wist dat ze met een water Pokémon te maken had en dat dit duidelijk geen watje was, maar.. Ze liet zich niet zomaar uit het veld slaan. Als hij het netjes vroeg, zou ze er geen moeite mee hebben om te vertrekken. Zelfs al wist ze dan nog steeds niet wat Guerra was.

'Wat ik wilde zeggen was: Ik moet dit alleen doen.' De Pikachu reageerde alsof er niks aan de hand was. Iets wat Tares mateloos irriteerde. Ook haar houding zinde hem niet, wie dacht ze wel niet dat ze was? Alsof ze de hele wereld aankon. Taresh moest al lachen bij de gedachte, wat zielig.
Ze bazelde nog wat over haar zoektocht, woorden die Taresh totaal niet intresseerde. Hij snoof alleen maar en liet een kille grimas op zijn gezicht verschijnen zodra de Pikachu uit het zicht verdween. Mooi zo, die was tenminste weg. Er was echter nog één probleem. De Flareon maakte duidelijk dat ze niet zomaar zou vertrekken. 'Het spijt me, meneer, maar u zult het dan eerst netjes moeten vragen.' Hij snoof en maakte een rollende beweging met zijn ogen. Fijn, zo'n Pokémon die hun trots verkozen voor datgene wat daadwerkelijk goed voor hun was. Niet dat het Taresh veel uitmaakte, maar de Flareon zou beter moeten weten. "Luister Juffie," sprak hij, waarna hij zijn gloeiende nagels liet groeien, "Ga mij niet vertellen wat te doen. Ik heb gezegd dat je moest oprotten en als je niet wilt luisteren kan ik het ook op de hardhandige manier duidelijk maken." Vastberaden deed hij een stap naar voren, niet terugdeinzend voor het feit dat er zometeen werkelijk bloed kon gaan vloeien, als de Flareon niet meewerkte.

Het was meteen al duidelijk dat de Golduck niet van plan was om het netjes te vragen. Hij snoof en rolde met zijn ogen. Vervolgens begon hij te spreken op een toon die Zira zeker niet aanstond. ''Luister Juffie,'' terwijl hij dat zei laadde hij een aanval, ''Ga mij niet vertellen wat te doen. Ik heb gezegd dat je moest oprotten en als je niet wilt luisteren kan ik het ook op de hardhandige manier duidelijk maken.'' Vervolgens deed hij een stap naar voren. Voor de zekerheid stapte Zira een stukje naar achteren, maar niet zo ver als de Golduck haar kant op was gestapt. ''Ik vraag alleen maar om een klein beetje respect,'' sprak ze, nog steeds doodkalm. ''Ik heb gezegd dat je het netjes moest vragen, dan luister ik. Maar ik luister niet naar onbeschofte taal als die van u.'' Zira praatte de Golduck expres een beetje na, maar gebruikte geen woorden als 'oprotten'. Zelfs al was hij dat niet naar haar, dan kon zij wel beleefd naar hem doen. Ze was zeker niet van plan om weg te gaan alleen omdat hij het haar beval. Hij was tenslotte haar leider niet. Ze was duidelijk geweest met haar woorden en als hij het niet wilde vragen, zou zij niet voor hem weggaan. Natuurlijk was ze in het nadeel, maar als deze Golduck zijn klauwen zou gebruiken zou ze daar niet veel last van hebben. Haar groenige ogen bleven strak op hem gericht, met een vastberaden blik die duidelijk maakte dat ze niet van plan was om weg te gaan.

- Ik val enorm in herhaling, sorry xD -

'Ik vraag alleen maar om een klein beetje respect,' antwoorde de Flareon. "En ik beveel je uit dit gebied te verdwijnen," gromde Taresh er kil achteraan. 'Ik heb gezegd dat je het netjes moest vragen, dan luister ik. Maar ik luister niet naar onbeschofte taal als die van u.' U? Het verbaasde hem dat de Flareon nog zo beleefd en kalm kon blijven. Het sloeg echt werkelijk helemaal nergens op. Hij grinnikte vals. "Ik vraag u vriendelijk dit gebied te verlaten," begon hij op een sarcastische valse toon, een toon waaruit je kon opmaken dat hij er niks van meense, "Mèvrouw.' Precies op dat moment haalde hij diep adem en vuurde hij een krachtige Hydro pomp op haar af. De aanval was vrijwel zeker raak, aangezien Taresh heel dichtbij haar had gestaan. Het was echter geen dodelijke aanval, maar wel eentje die behoorlijk wat schade kon opbrengen. Vooral bij haar. Ook had Taresh expres op dit moment afgevuurd, aangezien achter hun een dikke eik in de grond was geworteld en de Hydro pomp recht tegen deze boom opknalde. Ruw greep hij de Flareon bij haar pels en drukte hij haar met zijn sterke arm tegen de stam aan. Vervolgens bracht hij zijn gloeiende klauw naar haar keel. "Nog één keer zo bijdehandte opmerking en ik doorklief je levend, heb je dat goed begrijpen?" sprak hij duivels.

Een valse grinnik klonk en liet een koude rilling over Zira's rug glijden. Hij ging zo aanvallen. Dat kon niet anders. Ze ging alvast - ongezien - klaar staan, voor het geval dat. ''Ik vraag u vriendelijk dit gebied te verlaten,'' de toon van de Golduck maakte duidelijk dat hij het helemaal niet vriendelijk bedoelde. Zira wilde net haar mond open trekken om er op te antwoorden toen hij nog één woord uitsprak en aanviel met een Hydro Pump. Gelukkig had Zira zich er op voor bereid en kon ze net op tijd aan de kant springen, maar voor ze nog iets kon doen werd ze alweer vast gegrepen en hard tegen een dikke eik aan geslagen. Een gloeiende klauw drukte zich tegen haar keel aan. ''Nog één keer zo bijdehandte opmerking en ik doorklief je levend, heb je dat goed begrijpen?'' sprak Taresh. Respectloos, dacht Zira, maar dat zei ze niet hardop. Ze voelde haar hart sneller kloppen van angst. En toch moest ze haar best doen om kalm te blijven. Of op zijn minst kalm te lijken. ''H-het spijt me, meneer,'' wist ze met moeite uit te brengen. Misschien was dat 'meneer' er achter alweer teveel, maar.. in haar ogen was het alleen maar beleefd. ''M-misschien is het handig als u mij vertelt welke gebieden nog meer van.. Guerra..? ..zijn. Dan kan dit misverstand niet nogmaals plaats vinden.'' Ze had besloten dat het misschien toch slimmer was als ze bij de rivier weg zou gaan. De opmerking dat dat niet kon als hij haar vasthield, hield ze voor zich. Ze trilde zachtjes, bang dat ze met haar woorden haar leven beëindigd had.

Zira's hart begon sneller te kloppen en Taresh kon dit voelen aangezien hij met zijn arm tegen haar borstkas zat aangedrukt. Er verscheen een gemene grijns op zijn gezicht, angst. 'H-het spijt me, meneer. M-misschien is het handig als u mij vertelt welke gebieden nog meer van.. Guerra..? ..zijn. Dan kan dit misverstand niet nogmaals plaats vinden,' sprak de Flareon. Taresh twijfelde en dit was te zien aan de frons boven zijn ogen. Hij kon de Flareon ook gewoon nu van kant maken, einde verhaal. Maar, soms was het goed om je slachtoffers weer vrij te laten. Dit zodat ze hun angst van de Guerra konden verspreiden. "Goed," mompelde Taresh uiteindelijk kil en hij smeet haar ruw aan de kant. "Ik laat je gaan, maar waag het niet ooit nog een stap in dit gebied te zetten. De volgende keer kom je er niet zo makkelijk van af." Hij vertelde met opzet niet over de andere Guerra gebieden, dit moest de Flareon zelf maar uitzoeken. Met een donkere blik keek hij haar aan, niet van plan weg te gaan voordat zij dat eerst had gedaan.

-Flutpost, sorry. xd-

Zira zag de frons op Taresh zijn gezicht, maar liet dat niet merken. Hij kon haar hart immers voelen door de klauwen op haar borst. Waarom had ze zich in deze situatie gedrongen? Waarom had ze niet gewoon haar bek gehouden en was ze weggelopen? Het was toch duidelijk geweest dat deze Golduck zijn.. Nee, het gebied van Guerra verdedigde? ''Goed,'' klonk het toen zacht. Zira merkte plots dat ze niet meer tegen de boom gedrukt werd, maar voor ze zich goed kon draaien landde ze pijnlijk op haar rug. Ze kreunde zacht. ''Ik laat je gaan, maar waag het niet ooit nog een stap in dit gebied te zetten. De volgende keer kom je er niet zo makkelijk van af.'' Zira stond, nog steeds kreunend, moeizaam op. Ze richtte haar blik even op de Golduck. ''Ik zal zorgen dat u geen last meer van me heeft,'' sprak ze voorzichtig, waarna ze boog alsof Taresh een soort prins was. Het zou zeker gevaarlijk zijn om hem de rug toe te keren, bedacht Zira zich opeens. Misschien moest ze gewoon zo ver mogelijk van de rivier af rennen.. Ze knikte nog éénmaal naar de Golduck, voor ze zich zo snel mogelijk draaide en met een Quick Attack zo ver mogelijk bij de rivier weg stoof.

- Topic uit.. =o -

''Zwakte,'' klonk opeens een nieuwe stem. De stem was vrouwelijk en zeker niet vriendelijk, maar ook niet kil. ''Waren het haar mooie ogen of was het haar lieve, pluizige vacht, die je overhaalde haar te laten gaan?'' De Noctowl zat met gesloten ogen in een boom iets verderop. Ze was, net als Taresh, lid van de Guerra groep en haar naam was Lunaria. Hoewel ze blind was had ze een techniek ontwikkeld om prima te kunnen zien. Het was nog niet volledig ontwikkeld, maar goed genoeg om grote voorwerpen te kunnen ontwijken. En ze kon, als ze daar zin in had, taferelen die zich in de verte afspeelden bekijken. Zonder enig nut opende ze haar ogen. Met haar manier van kijken had ze haar ogen niet nodig, maar toch was ze het gewend om soms haar ogen te openen, alsof ze wel kon zien. ''Nou Taresh, dat valt me nou van je tegen.'' Ze grinnikte hatelijk. Lunaria wist prima dat Taresh een hogere rang had en ze respect voor hem moest tonen. Maar, ze mocht hem al vanaf het begin niet, en ze was daarom ook zeker niet van plan om te stoppen met haar spottende praatjes. Hoewel ze graag naar beneden was gevlogen om Taresh van dichtbij 'in de ogen te kijken', wist ze dat ze in de boom waarschijnlijk veiliger was. Taresh was nu toch al opgefokt door die zielige Flareon. Met iets wat op een bescheiden grijns leek bleef Lunaria rustig in haar boom zitten.

- Lunaria komt Taresh pesten =D -

Haar woorden en zeker haar buiging lieten Taresh zijn wenkbrauw omhoog komen. Waar sloeg dat op? Naja, veel maakte het niet uit, want de Flareon rende al weg. Hij grijnsde goedkeurend en liet zijn donkere ogen toen op het water vallen. Hij keek echter weer op toen hij een bekende, maar zeker niet geliefde stem hoorde. 'Zwakte.' Een grom verliet zijn snavel terwijl zijn blik viel op de gevleugelde gedaane in de boom. 'Waren het haar mooie ogen of was het haar lieve, pluizige vacht, die je overhaalde haar te laten gaan?' Taresh snoof minachtig. "Ik kan tenminste zien of die ogen mooi waren of niet," beet hij haar toen vals toe. Waarom moest van alle Guerraleden nou net zij opduiken? De Noctowl had al van begin af aan een hekel aan hem, waarom kon hij niet echt verklaren. Misschien omdat hij één van haar gehyptnotiseerde Pokémon had gedood. Of omdat hij een hogere rang had dan de hare. Veel maakte het niet uit. Als Lunaria hem namelijk niet mocht, mocht hij haar ook niet.
'Nou Taresh, dat valt me nou van je tegen,' ging de Noctowl onverstoorbaar verder. Hij fronste en vouwde zijn gespierde armen in elkaar. "Als je het allemaal beter weet, stuur dan in het vervolg één van die zielige wachtertjes van je naar haar toe. Ik heb er nu namelijk nog geen één in actie gezien," sprak hij kil. Hij snoof en koos er bewust voor haar niet te gaan vertellen wat zijn werkelijke reden was om de Flareon vrij te laten. Als Lunaria namelijk even logisch nadacht, kon zij dit antwoord zelf ook wel bedenken.

''Als je het allemaal beter weet, stuur dan in het vervolg één van die zielige wachtertjes van je naar haar toe. Ik heb er nu namelijk nog geen één in actie gezien.'' De woorden van Taresh waren kil maar deden Lunaria niks. Haar blik bleef strak op de Golduck gericht. ''Kom nou Taresh,'' begon ze, ''je hebt zelf gevoeld hoe zwak zij eigenlijk zijn. We kunnen beter zelf het werk opknappen.'' Een opmerking als 'We? Ik heb het in mijn eentje gedaan,' verwachtte Lunaria, maar voor die kwam ging ze al verder. ''Alhoewel, misschien is dat toch niet zo goed, aangezien jij die zielige Flareon liet gaan.'' Ze hief haar kop op en stak haar borst wat naar voren. Haar ogen richtte ze opnieuw op Taresh, zelfs al bleef dat zinloos. ''Ik zou eerst mijn beleefdheid hebben getoond door naar haar te luisteren, en haar zodra ze haar rug naar mij gekeerd had te doden.'' Haar volgende woorden wilde ze extra hard aan laten komen. Zelfs al wist ze dat het riskant was, toch zette ze zich af van de tak en landde ze netjes voor hem. Haar vleugels hield ze wel klaar voor als hij haar aan wilde vallen. ''Geloof me,'' begon ze, waarna ze nog iets dichter naar hem toe stapte, ''een uit elkaar gescheurd lijk komt vast veel harder aan dan een Flareon die nog kan navertellen hoe ze moedig aan de klauwen van die laffe Golduck was ontsnapt.'' Haar ogen kneep ze half dicht en haar nek strekte ze, alsof ze haar best deed iets te zien wat zich in de verte bevond.

'Kom nou Taresh. Je hebt zelf gevoeld hoe zwak zij eigenlijk zijn. We kunnen beter zelf het werk opknappen,' was haar antwoord. Taresh stak zijn snavel iets hoger de lucht in en fronste. Als ze het beter zelf konden doen, waarom had ze ze dan gecreeërd? Waarchijnlijk om de Pokémon enkel af te schrikken, maar dit was in zijn ogen niet goed genoeg. 'Alhoewel, misschien is dat toch niet zo goed, aangezien jij die zielige Flareon liet gaan,' vervolgde Lunaria. Taresh grijnsde kil, maar hield zijn opmerking voor zich. Al dit gezeik om slecht één enkele Flareon.. Hij snapte niet waarom Lunaria er zo'n probleem van maakte. Waarschijnlijk enkel om hem te kunnen irriteren.
'Ik zou eerst mijn beleefdheid hebben getoond door naar haar te luisteren, en haar zodra ze haar rug naar mij gekeerd had te doden.' Taresh liet een sarcastische grinnik los. "En ik ga me ook echt laten vertellen wat te doen. Teh.. Dat maak ik zelf wel uit," sprak hij vervolgens op een scherpe toon. Licht geïrriteerd keek hij toe hoe de Noctowl zich van de boom losmaakte en uiteindelijk vlak voor hem op de grond neerstreek. 'Geloof me,' zei ze, terwijl ze een stap zijn kant op zette, 'een uit elkaar gescheurd lijk komt vast veel harder aan dan een Flareon die nog kan navertellen hoe ze moedig aan de klauwen van die laffe Golduck was ontsnapt.' Even liet Taresh zijn blik door de omgeving glijden, waarna hij voorover boog en toen weer contact zocht met Lunaria's blik. Niet dat deze dit contact kon zien, maar ze kon wel zijn beweging waarnemen. Hij grijnsde vals. "En wat als ik dit.. uit elkaar gescheurde lijk alsnog hier achter laat?" Taresh doelde natuurlijk op Lunaria en het idee om haar aan stukken te rijten was op dit moment heel verleidelijk...

Taresh boog zich, zodat hij dichter bij Lunaria's gezicht kwam. Zij was echter niet van plan om terug te deinzen. Ze was zich helemaal bewust van het feit dat ze een Pokémon met een hogere rang had beledigd. Toch was ze niet van plan om zielig naar hem te gaan doen. Zo was Lunaria niet. ''En wat als ik dit.. uit elkaar gescheurde lijk alsnog hier achter laat?'' sprak Taresh kil. Lunaria wist dat hij het over haar had. ''Helaas denk ik niet dat Akira erg blij met je is als je een Guerra-lid doodt,'' sprak ze. Ze snoof, draaide zich toen om en ging weer op haar tak zitten. Zo kon zij op hem neerkijken, en niet andersom. Dat was toch iets prettiger. Haar kop draaide ze achterstevoren, want dat konden Noctowl. Haar blik bleef een tijdje op Taresh rusten zonder dat ze iets zei. Een akelige rilling trok over haar rug, maar ze negeerde het. Waar die rilling vandaan kwam, begreep ze niet. Maar, het had in elk geval met Taresh te maken. Een herinnering van vroeger trok Lunaria's gedachten binnen.

''Lunaria,'' sprak Shade, bijna smekend, ''ga mee. Je krijgt er spijt van als je het niet doet, dat voel ik.'' Lunaria schudde haar kop. Haar ogen waren half dicht geknepen toen ze haar woorden sprak. ''Nee, Shade. Er is geen goede reden voor. Ik zie niet waarom ik er spijt van zou krijgen.''

Een zucht ontsnapte uit haar snavel. Waarom nou net die herinnering? Er was niks aan dat iets te maken had met de scène die nu plaatsvond... Toch?

Met langzame passen liep Rowan langs de rivier. Plots sprong er een Croconaw uit het water en versperde hem de weg. “Halt. Guerra?” gromde de krokodilpokémon. Rowan grijnsde. “Mijn naam is Rowan, Ayuda van de Guerra. Verdwijn nu.” Snauwde hij. De Croconaw keek hem even spiedend aan, maar dook toen het water in. Rowan liep verder, zijn poten liet afdrukken achter in de modderige grond. Hij snoof en ving de geur op van twee pokémon. Eén ervan was hem zeer bekend, Taresh. De andere kende hij niet. Op een iets sneller tempo liep hij naar de twee geuren toe. Misschien was de Golduck hulp nodig. De twee kwamen al snel in zicht. De Golduck stond op de grond en praatte tegen een Noctowl die op een tak zat. "En ik ga me ook echt laten vertellen wat te doen. Teh.. Dat maak ik zelf wel uit," hoorde hij Taresh zeggen. Rowan bleef in het struikgewas staan. De Golduck zag er niet uit alsof hij echt hulp nodig had. De vogel pokémon streek voor hem neer en sprak: 'Geloof me, een uit elkaar gescheurd lijk komt vast veel harder aan dan een Flareon die nog kan navertellen hoe ze moedig aan de klauwen van die laffe Golduck was ontsnapt.' Rowan hief een wenkbrauw. Blijkbaar had Taresh iemand laten gaan, iets wat Lunaria niet erg aan had gestaan. Hij hoorde Taresh’ bedreiging met lede ogen aan. Als ze hun eigen leden aan stukjes gingen scheuren hielden ze helemaal geen strijdkrachten meer over. De Noctowl leek hier net zo over te denken. Ze draaide zich om en vloog naar haar tak. Op dat moment zag hij haar ogen, die dof grijs waren. Het was Lunaria, een blinde Noctowl waar hij al wat over had gehoord. Daarna draaide ze haar hoofd om naar Taresh. Hij besloot een einde te maken aan de discussie.

Hij stapte uit het struikgewas en zwiepte even met zijn staart. “Ik moet het met Lunaria eens zijn, Taresh.” Zei hij geduldig, terwijl hij zijn gele ogen op de Golduck richtte. “Als we onze eigen leden gaan uitmoorden zullen we Pokerpg nooit kunnen overnemen.” Hij richtte even zijn blik op de Noctowl. “Bovendien denk ik niet dat iemand zich nog bij ons zou willen voegen als ze hier meer bedreigd werden dan als ze ver uit onze buurt bleven.” Rowan fronste even. Hun leden tekort was toch wel een dringend probleem. “Anyway, zou ik mogen vragen waar deze discussie over ging?” vroeg hij rustig, terwijl hij door zijn achterpoten zakte en ging zitten.

'Helaas denk ik niet dat Akira erg blij met je is als je een Guerra-lid doodt.' Een reactie die Taresh natuurlijk al lang al had aan zien komen. Hij grinnikte vals en hield zijn blik standvastig op de Noctowl gericht toen deze eenmaal weer terugvloog richting de boom. Een ritselend geluid deed hem echter opkijken.
Het was Rowan, de Luxray die tot Ayuda van Guerra was benoemd. Taresh kende hem niet goed, had hoogstens enkele woorden met hem uitgewisseld, en wist daarom niet echt wat hij van hem denken moest. Het was niet zo dat hij hem niet mocht. Eerlijk gezegd kon het hem niet veel schelen. Taresh was niet zo'n persoon die graag met andere aanpapte. Ze waren in zijn leven of niet en moesten zelf maar uitmaken wat ze hiermee deden.
'Ik moet het met Lunaria eens zijn, Taresh.' De Golduck fronste. Oh fijn, hij ging zich er nog mee bemoeien ook. 'Als we onze eigen leden gaan uitmoorden zullen we Pokerpg nooit kunnen overnemen. Bovendien denk ik niet dat iemand zich nog bij ons zou willen voegen als ze hier meer bedreigd werden dan als ze ver uit onze buurt bleven,' vervolgde Rowan. Taresh snoof en liet zijn donkere blik op hem neer vallen. "Rowan, het was een sarcastische opmerking," sprak hij.
De Luxray had ondertussen nog gevraagd waar de discussie over ging, maar Taresh had besloten hier niet op te reageren. Lunaria zou het vast wel vertellen, waarschijnlijk in de negatieve zin voor hem, maar dit maakte hem niet veel uit.

Het ritselen van bladeren deed ook Lunaria omkijken. Daar verscheen de Luxray uit Guerra, waar Lunaria wel eens van gehoord had. Zijn naam was haar echter ontschoten. Blijkbaar was die niet boeiend genoeg geweest voor haar. ''Ik moet het met Lunaria eens zijn, Taresh.'' Verrast knipperde Lunaria met haar ogen. Dat had ze eerlijk gezegd niet verwacht. Haar kijk op de wereld had ze altijd anders gezien, maar dat was niet omdat ze blind was. Toch snoof ze, maar op een manier die niets van teleurstelling of afkeuring door liet klinken. ''Als we onze eigen leden gaan uitmoorden zullen we Pokerpg nooit kunnen overnemen.'' Lunaria zag hoe hij zijn kop even in haar richting draaide. Ze knikte, als een soort bedankje. ''Bovendien denk ik niet dat iemand zich nog bij ons zou willen voegen als ze hier meer bedreigd werden dan als ze ver uit onze buurt bleven.'' Nu voegde taresh zijn stem in het gesprek. ''Rowan, het was een sarcastische opmerking.'' Hij was duidelijk niet blij met de woorden van de Luxray. ''Zo klonk het anders niet..'' mompelde Lunaria zo zacht, dat de anderen het waarschijnlijk niet hoorden. ''Anyway, zou ik mogen vragen waar deze discussie over ging?'' vroeg Rowan vervolgens. Even wachtte Lunaria tot Taresh antwoordde, maar die leek vastbesloten om zijn snavel nu wel dicht te houden. ''Oh, gewoon. We waren aan het bespreken of het wel slim was dat Taresh die lieve, pluizige Flareon heeft laten gaan.'' Lunaria richtte haar kleurloze ogen op Rowan, zoals Taresh hem genoemd had. Misschien zou ze na dit gesprek wel wat meer interesse hebben voor deze Luxray. Ze kende hem immers nog nauwelijks en begon meteen al licht te oordelen. Natuurlijk deed ze dat ook wel met Taresh, maar.. Dat was anders. Voor hem had ze een pure haat ontwikkeld bij hun eerste ontmoeting. Rowan had ze alleen nog maar gezien, meer niet.

Taresh’ blik beviel hem niet, even als zijn antwoord. Sarcastisch, yeah right. Rowan had het moorddadige verlangen wel gehoord. Het was duidelijk dat de twee elkaar niet mochten. Rowan fronste even. Het was een bekend probleem binnen de Guerra. Veel van de karakters van hun leden botsten nogal. Hij hoorde Lunaria iets mompelen, zacht als een zomerbriesje. Zijn mondhoek kroop omhoog en hij zwaaide zijn staart heen en weer. Zijn gele ogen keken priemend naar Taresh, die niet van plan leek antwoord te geven op zijn laatste vraag. Lunaria leek wel bereid te spreken. ''Oh, gewoon. “ zei de Noctowl nonchalant. Rowan draaide zijn kop, zodat hij over zijn schouder kon kijken. “We waren aan het bespreken of het wel slim was dat Taresh die lieve, pluizige Flareon heeft laten gaan.'' De Luxray fronste even. Er was dus een Flareon hun gebied binnen gedrongen en Taresh had haar laten gaan. “Taresh, vormde ze een bedreiging?” vroeg hij aan de Golduck. Wanneer het gewoon een verdwaalde pokémon was geweest was het niet nodig geweest om haar te doden. Bedreigen werkte dan beter, aangezien het woord dan verspreid werd.

OOC: Bleh, slecht >.<

- Pure haat nogwel. Het word hier wel vrij ernstig nu. xD -

Met gesloten ogen hoorde Taresh de woorden van Lunaria aan. Natuurlijk zij ze het op een manier waarbij hij niet echt in positive werd gezet. Ach, wat kon hij anders verwachten van haar? Noctowls waren nou eenmaal niet te vertrouwen. Al vanaf toen hij een Psyduck was had hij deze les geleerd.
'Taresh, vormde ze een bedreiging?' De woorden van Rowan deden hem zijn ogen doen openen. Met een frons liet hij zijn blik op de Luxray vormen. "Natuurlijk niet," antwoorde hij kil, waarna hij een zucht uit zijn navel liet ontsnappen. Jeez, wat een gezeik. "Als ze een bedreiging had gevormd had ik haar echt wel van kant gemaakt," vervolgde hij. Zonder ook maar enkel teken van irritatie te tonen vouwde hij zijn armen in elkaar en liet hij zijn rug leunend tegen de stam van de eik aan vallen. Dezelfde waar hij de Flareon hardhandig tegen had aangedrukt. "Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze zich hier niet nog eens moet vertonen en op de manier hoe ik dit heb gedaan denk ik dat deze boodschap goed is overgekomen," voegde hij er kalm en vals grijnsend aan toe. Hij richtte zijn diepzwarte ogen op de Noctowl. "Maar mevrouwtje daar was het hier duidelijk niet mee eens en vond dat ik de Flareon meteen had moeten doden, iets wat ik heus wel had gedaan als zij nog één foute zet had gemaakt." Het was dat de Flareon zo beleefd was gebleven en aan het eind doodsangst had vertoond. Was dit anders geweest had Taresh haar echt niet zo makkelijk laten gaan. Het was namelijk belangrijk dat ze deze angst kon verspreiden. Taresh sloot zijn ogen en snoof, niet echt van plan om naar Lunaria's reactie te luisteren.

(Ik kom er ook gezellig bij )
De poten van Tonu waren vol met brandwonden evenals de rest van zijn lichaam. Zeker als hij in de volle zonlicht liep prikten ze. Dus besloot hij maar in de schaduw te lopen. Na een ogenblik stopte hij met lopen en zag een rivier. Vol verbazing liep hij er naar toe en nam hij er een slok van. Hij had nu een erge behoefte aan water door de training bij de Burning Tower. Hij wou na de training naar de Guerra gebied gaan maar hij nam een om weg en kwam zo in dit gebied terecht. Hij bekeek zijn spiegelbeeld dat op de rivier verscheen. Zijn kop was grotendeels onder het as en was daarom bruin achtig. Ook zaten er wat open wonden die nog aan het genezen waren. Zij Synthese aanval verhielp niet alles enkel zijn uithoudingsvermogen en enkele wonden.
Hij slaakte een zucht maar al vlug was hij helemaal alert toen hij Guerra leden zag. Ze zaten aan de overkant van de rivier en ze zaten over iets te praten. Hij spitste een paar keer zijn oren en hoorde dat het over een beleefde Pokémon ging. Ook hoorde hij de naam Taresh. Hij besloot maar te gaan luisteren en kijken wat er aan de hand was. Hij moest wel eerst de rivier oversteken die juist op deze punt een sterke stroming had. Er waren ook geen keien om over te steken. Hij bedacht een plan om de rivier over te steken. Hij kon zijn Iron Tail en zijn Leaf Blade gebruiken. Zo snel als hij maar kon richtte hij zijn Iron Tail op de grond en maakte hij een voorwaartse salto waarna hij op de andere kant landde door een Leaf Blade op de grond te doen. Éénmaal geland trok hij zijn kop terug en hief hij zijn wenkbrauw op. "Wat is er aan de hand?"vroeg hij verwarrend. Hij kende de Luxray en de Golduck maar de Noctowl nog niet maar aan haar houding gezien was het een Guerra lid. Ook zag hij dat ze haar ogen niet gebruikte wat waarschijnlijk betekende dat ze blind was. Even slikte Tonu en wachtte hij op een antwoord.