Ze kwam uit een ei. Een bijzonder ei..

Ookal had ik ze nog nooit gezien, ik wist al meteen wie mijn ouders zouden zijn. Ook wist ik nu dat ik zeer spoedig dit ei zou verlaten en mijn ogen voor het eerst kon openen. Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn om iets te kunnen zien. Want, ik wist niet wat ik zou zien. Zou het zo zwart zijn, met een paar lijntjes erin? Of zou het.. Iets anders zijn? Ik wist het niet te beschrijven, want ik had nog nooit iets gezien. Ik hield mijn ogen gesloten, wetend dat het geen nut zou hebben om te proberen ze te openen. Ik had nog geen echte controle over mezelf, dacht ik. Had nog nooit geprobeerd mezelf te bewegen, zat al die tijd al in dezelfde houding, wachtend op het moment wanneer ik eindelijk mezelf zou kunnen laten zien. Ergens was ik nieuwsgierig naar mijn ouders, maar ik wist dat ik ze diep van binnen toch al kende. Niks wat ik straks zou zien zou me teleurstellen, wist ik. Alles wat ik zou zien zou een nieuwe ervaring zijn, iets wat ik nooit meer zou vergeten. In mijn binnenste voelde ik dat het bijna tijd was, bijna tijd om uit te komen. Maar, ik wist niet hoe ik me hierbij zou moeten voelen, want ik had nog nooit iets echts gevoeld. Verbazing, vrolijkheid, niks kende ik, want ik had natuurlijk nog niks meegemaakt. Ik besloot me er bij neer te leggen, geduldig te wachten tot het moment daar was..

Het duurde even voor ik een bepaalde kracht voelde in mijn binnenste, voelde hoe er een vuur in mij begon te branden. Ik wilde naar adem happen, iets wat ik nog nooit gedaan had, maar het was natuurlijk veel te benauwd in dit ei. Meteen werd ik een beetje licht in mijn hoofd, beseffend dat ik de adem nodig had. Met alle kracht die ik in me had probeerde ik ervoor te zorgen dat ik lucht kon krijgen..

Eén van de drie eieren begon licht te geven. Niemand wist wat er zich binnen in dat ei afspeelde. Het duurde even voor het ei langzaam van vorm begon te veranderen, tot het stopte met licht geven en de vorm van een Riolu had. De kleine Riolu die er zat, zat met knieën omhoog en haar armen om haar benen heengeslagen. Haar ogen had ze gesloten. Ze hapte meteen naar adem en opende haar ogen geschrokken. Toen zag ze alles. Het overweldigde haar: Alle kleuren die ze ineens kon zien, alles was zo.. Zo.. Mooi. Ze keek naar de Pokémon die er waren. Een blauw/zwarte Pokémon, waar zijzelf wel wat op leek, en een gele Pokémon. Haar ouders, wist ze. Niemand hoefde haar dit te vertellen. Hierna keek ze naar de andere twee eieren die er waren. Eén had de kleuren van de Blauw/Zwarte Pokémon, haar vader. De andere die van de Gele Pokémon, haar moeder. Ze zag hoe haar moeder haar met grote ogen aan keek, voelde een bepaald gevoel, maar het was niet wat zij voelde. Ze voelde hoe haar moeder zich voelde. Het gevoel was.. Fijn. Het was een warm gevoel, waar ze wel aan zou willen wennen. Ze bleef in dezelfde houding zitten en keek weer om zich heen, niet wetend wat te doen.

Toestemming: Amore, Riolu, Force, Senna, Evora & Pucca.

De klaagelijke roep van een Hoothoot weerklonk door de kleine vallei. Verder was het stil. Het kasteel lag er verlaten bij. De zon had zich al lange tijd teruggetrokken achter de bergen en de volle maan en vele sterren hadden haar plaats ingenomen. Dit deed ertoe doen dat vele Pokémon hun bedje waren ingekropen. Zo ook een Riolu.
Met zijn ogen vredig gesloten en een rustig op een neergaande borst lag hij in een van hout gemaakt bed. Bladeren en gras waren zo neergelegd dat ze diende als matras. Het was vrij donker in the Underground City. De fakkels die naast de hutjes stonden waren gedoofd wat ervoor zorgde dat ook deze plek er ietwat verlaten bij lag. Er waren echter nog fakkels die zwak brandde. Dit waren de fakkels die bij de grot stonden, de grot die vroeger van Groudon was geweest en die Riolu en Amore zich hadden toegeëigend zodra deze was verdwenen. Nu diende the Underground City als een verblijfplaas voor Chiave, maar dit was niet het enige..
Sinds Riolu en Amore hadden besloten kinderen te nemen, lagen er drie eieren in eenzelfde bed, vlak naast de zijne. Ze lagen hier al een aantal weken, warm en goed beschermd door de ouders. Het zou niet lang meer duren voordat ze uit zouden komen en dit wist Riolu. Vandaar dat zijn ogen meteen open schoten zodra een wit licht de grot fel verlichtte.
Hij sprong uit zijn bed en zag dat Amore hetzelfde had gedaan. Een onbeschrijfbaar en bovenal fijn gevoel kwam zijn lichaam te binnen toen hij haar hand vastpakte en naar het lichtgevende ei staarde. Het ei veranderde van vorm en zijn mondhoeken krulde zich op tot een gelukzalige glimlach. Al snel zat er een jonge Riolu op precies dezelfde plek waar zojuist het ei had gelegen. Ze opende haar rode ogen en keek om zich heen. Even liet Riolu zijn blik op Amore vallen, maar richtte hij deze al snel weer op zijn dochter. Hij had kinderen, trotser en gelukkiger dan dit kon je hem niet krijgen.

Met grote ogen keek ik om me heen. Mijn ogen bleven hangen op de Riolu, die mijn vader was. Ik voelde een fijn gevoel, het gevoel wat hij voelde. De gevoelens van hem en Amore maakten me blij, zorgden voor een warm, kriebelend gevoel van binnen. Een kriebelend gevoel kwam bij mijn mondhoeken, waardoor ze automatisch omhoog krulden. Ik veranderde van houding, en zorgde dat ik op mijn knieën en handen kwam te zitten. Toen stond ik voorzichtig op. Ik wankelde even, verrast door het plotselinge gewicht op mijn benen, maar keek toen naar Riolu en Amore. Ik tilde één been op en zette hem een beetje naar voren, waarna ik dit deed met mijn andere been, en zo doorliep tot ik aan kwam bij Riolu. Een teleurgesteld gevoel bekroop me. Ik kende het gevoel nog niet, maar het zorgde voor tranen in mijn ogen. Ik wilde hun stemmen horen, horen hoe ze lieten merken dat ze van me hielden. Hoe kon ik hen dit laten zien..? Plots wist ik het. Ik opende mijn mond en liet een zacht geluidje horen, waarna ik mijn kop scheef hield en Riolu aankeek. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en stak mijn armen uit naar hem, wachtend.

Amore haalde diep adem toen het ene ei uit kwam. Een kleine Riolu zat er. Ze keek Riolu aan, die haar hand beet hield. Ze liet een diepe zucht horen en grijnsde, blij dat alles goed was met dit kleintje. Toen het kleintje op haar en Riolu af liep, en een geluidje liet horen en vervolgens haar armen spreidde naar Riolu, grijnsde Amore haar tanden bloot. Ze richtte haar blik op de andere twee eieren. Ze zouden spoedig uit moeten komen, als alles goed ging. “Een naam,” fluisterde ze zacht naar Riolu, waarna ze haar wenkbrauwen ophief. Het was wel zo handig om ze meteen een naam te geven. Daarom begon ze na te denken over een naam. Ze beet even op haar lip.

~Senna en Amore. =3~
~Flut.~

Ik kon nog niks zien, zeggen, ruiken, horen of voelen, maar toch wist ik dat er naast mij een wonder gebeurde. Het gaf mij een soort positieve energie. Alsof ik een duwtje in de goede richting gekregen had, zonder dat ik ook maar iets te maken had met wat er buiten mijn omhulsel gebeurde. Hoe ik mijn spieren moest bewegen wist ik niet, net als al die andere dingen. Hoe kon ik dan ontsnappen aan deze eeuwige duisternis? Misschien moest ik nog even wachten, dacht ik, maar stiekem wist ik veel beter. Een krachtig gevoel trok door mijn lichaam en ik wist dat het nu zou gebeuren.

Het tweede Riolu-ei begon fel te gloeien, net zoals het eerste gedaan had. Langzaam vervormde het zich tot de Riolu er zat. Ook deze zat met haar armpjes om haar beentjes gevouwen en had haar ogen gesloten. Haar mondje was wel open, en bewoog met haar vlugge ademhaling mee. Zodra die wat kalmer was -en ze dus aan deze nieuwe ervaring gewend was- bewogen haar oogleden zich langzaam een stukje omhoog. Meteen al was het te zien dat dezen niet gewoon rood waren, maar groen. Haar hoofdje bewoog zich langzaam omhoog zodat haar blik viel op de drie andere Pokemon. Twee waen blauw met zwart, een geel met rode wangen. Ze opende haar ogen nu volledig en keek even rond. Alles was zo anders dan in het ei. Haar mond viel constant open van verbazing. Uiteindelijk viel haar blik weer op de drie Pokemon. Automatisch wist ze dat de twee grootsten haar ouders waren. De kleinere had haar spieren al uitgeprobeerd en was naar ze toe gelopen. Maar, de jongste Riolu was zo onder de indruk van alles om zich heen, dat ze daar nog even op liet wachten.

Er verscheen een glimlach op haar jonge gezicht. Iets wat Riolu nog breder liet lachen dan dat hij al deed. Zo bleef hij naar haar kijken. Hoe ze van houding veranderde, wankelend opstond en vervolgens enkele passen richting hem zette. Hij had haar hier natuurlijk ook bij kunnen helpen, maar deed dit met een reden niet. Voor jonge Pokémon waren dit soort ervaringen belangrijk om zelf te doen. Wel zou hij haar en zijn andere kinderen altijd steunen, in alles. Hen de dingen geven die hij vroeger nooit had kunnen krijgen. Liefde, steun, zorg. Even sloot hij zijn ogen terwijl een herinnering van lang geleden voor enkele seconden zijn gedachtes overnam.
Bang, verward en bovenal wetend dat dit niet klopte, keek ik om me heen. Waar waren mijn ouders? Waar waren die stemmen, die stemmen die mij -terwijl ik nog in het ei zat- dat vertrouwde en fijne gevoel hadden gegeven? Ik wist het niet en tijd om erachter te komen kreeg ik niet. Een ruw wezen pakte mij plotseling stevig aan mijn arm vast en trok me hardhandig omhoog. Een pijnlijke steek schoot door mijn rug en voordat ik voorover klapte weerklonk die harde lage stem door mijn nog niet goed funcionerende oren. 'Lopen, mormel!' Meteen al ontstond er een afkeer in mijn lichaam tegen dat wezen, een haat die nooit meer uit mijn hart zou ontsnappen.
Een zacht geluidje deed Riolu zijn oogleden weer openen. Voor hem stond zijn dochter. Ze had een lieflijk gezicht opgezet en haar armpjes naar voren gestrekt. Voor hem werd meteen duidelijk wat ze wilde. "Kom maar hier, kleine meid," sprak hij glimlachend. Met zijn blauwe handen pakte hij haar vast en tilde hij haar voorzichtig op, om haar vervolgens zacht tegen zich aan te drukken. Weer vielen zijn ogen voor heel eventjes dicht. Nooit zal ik mijn kinderen zoiets ergs laten overkomen, nooit.

'Een naam,' werd hem zacht toegefluisterd. Riolu keek op, zijn dochter nog steeds in zijn armen vasthoudend, en liet zijn blik op Amore rusten. Een naam.. hier had hij ook nog niet over nagedacht. Maar, voordat hij er ook maar overna kon denken, werd zijn aandacht op iets anders gevestigd. Een tweede ei begon te gloeien, degene die ook een blauw/zwart omhulsel had gehad, en vormde zich al snel tot een kleine Riolu. Genesteld in dezelfde houding als haar zus, opende ze haar ogen. Meteen viel hem de groene oogkleur op. Riolu's rode ogen fonkelde van geluk bij het zien van zijn tweede prachtige dochter.

Stemmen.. Mijn grote oren die gevouwen om mijn kop lagen bewogen zacht iedere keer bij het horen van dat vertrouwde geluid. Het was nog maar kort geleden dat ik heel zwak geluiden op kon pikken, niet dat ik al tijdsbesef had. En nu, nu kon ik er maar niet genoeg van krijgen. Iedere keer dat de stemmen doofde wilde ik naar ze roepen, ze duidelijk maken dat ze bij me moesten blijven. Maar, ik wist niet hoe. Ik wist niet hoe ik moest denken, voelen of bewegen uit vrije wil. Laat staan dat ik me ouders kon bereiken. Ik kon niks doen dan te blijven waar ik was, te zwijgen en te wachten tot het moment daar was. En uiteindelijk was het zover. Voor het eerst kreeg ik een bepaalde drang in mijn lichaam, de drang om te leven.

Het gele en tevens laatste ei begon te gloeien en vormde zich tot een kleine pichu. Ze zat met haar armpjes naar achter, leunend op het bed, zodat ze genoeg steun kon vinden om te blijven zitten. Verwoed knipperde ze met haar ogen. Haar ogen die op het eerste gezicht zwart leken, maar waarin ook een groene gloed te zien was. Ze liet haar blik door de ruimte glijden en probeerde de omgeving voor het eerst tot beelden te kunnen verwerken. De plotselinge geuren en kleuren waren overweldigend. Ook de binnenkomende stof, genaamd Zuurstof, die ze plotseling haar lichaam in moest zien te krijgen was iets waar ze aan moest wennen. Toch wist ze haar longen onder controle te krijgen en de zuurstof in haar lichaam op te nemen. Maar, ze wilde meer. Ze wilde zien, horen, bewegen, leven! De jonge pichu wreef in haar oogjes en probeerde nog een keer om zich heen te kijken. Het eerst nog wazige beeld veranderde dusdanig zo dat het scherp genoeg was om helder te kunnen zien. Haar blik viel op een blauw/zwart wezen dat zich vlak naast haar bevond, haar zus. Ze schrok van de plotselinge verschijning en maakte een kleine schrikkende beweging met haar kop, waarbij er een zachte "Pi," uit haar bekje ontsnapte. Al snel kwam ze tot de conclusie dat de 'verschijning' iets vertrouwd moest wezen. Evenals de gedaantes die verderop stonden en die ze nu pas had opgemerkt. Ze wist dat het haar ouders waren en het kleinere wezentje in haar vaders armen haar andere zus moest zijn. Ze was nog te jong om de begrippen 'houden van' of 'familie' te kunnen begrijpen, maar voelde zich meteen al gelukkig en veilig bij hun. Haar mondje vormde zich tot een vrolijke grijns, dit.. leven beviel haar wel.

-Tsja, dan moet ik ook maar in de ik-vorm gaan schrijven. xD-

‘Kom maar hier kleine meid,’ zei Riolu, waarna hij het kleintje beetpakte. Amore haalde een keer diep adem. Toen er nog een ei wit begon te gloeien, vormden haar lippen zich automatisch weer tot een grijns. Het ei vervormde zich tot een Riolu, die in dezelfde houding zat als de ander eerder had gezeten. Toen ze haar ogen opende, viel het Amore meteen op dat ze groene ogen had. Amore knipperde een paar keer met haar ogen. Ze had niet verwacht dat een Riolu de oogkleur van haar had kunnen erven. Maar, blijkbaar kon het dus wel. Ze grijnsde licht. Ze hadden nu al twee dochters: Beiden Riolu’s. Er was nog één ei over, het ei van een Pichu, wist Amore. Het duurde niet lang voor ook deze uitkwam. Het ei begon licht te geven en vervormde zich tot een Pichu. Ze opende haar ogen. Amore zag meteen de groene gloed in de ogen van de kleine Pichu. Ook al groene ogen..? Vreemd, dacht ze bij zichzelf. In het vorige ‘nest’, zoals sommigen dat noemden, had Secret rode ogen en Force groene, maar de andere twee hadden gewoon zwarte ogen gehad. Ze keek even naar de eerstgeboren Riolu. De enige met rode ogen. Ze grinnikte even. Ze waren alle drie uniek. Niet alleen qua innerlijk, maar qua uiterlijk hadden ze allen iets wat hen uit elkaar zou houden. Niet dat zij hen door elkaar zou halen, maar.. Ze betwijfelde of iedereen ze uit elkaar zou kunnen houden. Nu kon dat nooit een probleem worden. Ze grinnikte even zacht. Toen herinnerde ze zich het verhaal over de groene ogen. Dus.. Het groene genotype zou dus toch nog in de familie blijven. Nu Force en.. Zij het hadden, zou het dus even blijven. Ze grijnsde licht en keek Riolu toen aan, maar besloot toen na te gaan denken. Namen. Ze wilde niet denken aan hun kleintjes door ze ‘de Riolu’ en ‘de Pichu’ te noemen. Nee. Ze moesten namen hebben. Toen schoten haar gedachten weer naar Riolu. Hij had ook geen naam. Of.. Hij wist niet wat zijn naam was.. Misschien had hij er wel één. Aan de ene kant had ze daarom medelijden met hem, zou hij daaraan denken nu ze namen moesten gaan verzinnen voor deze ukkeltjes? Ze haalde diep adem.. Ach.. Er was niks meer aan te veranderen.. Ze besloot weer aan een naam te gaan denken. Senna, dacht ze na een tijdje. Natuurlijk. De betekenis van Senna was Overwinnaar of Waarheid, wat zij zelf mooie betekenissen vond. Ze keek Riolu aan en knikte naar de Riolu met de rode ogen. “Senna?” vroeg ze zacht, waarna ze één wenkbrauw ophief.

~Riolu de andere twee naampjes verzinnen? =3~

‘Kom maar hier kleine meid,’ zei mijn vader. Een warm gevoel kwam omhoog en leek het teleurgestelde gevoel te laten verdwijnen. De tranen schoten in mijn ogen toen hij me optilde en me zacht tegen zich aandrukte. Het voelde zo veilig, zo vertrouwd, ook al had ik het nog nooit meegemaakt. Ik sloot mijn armen automatisch om hem heen, blij, niet willend dat dit gevoel ooit zou stoppen. Toen ik hoorde en voelde wat er zich achter me afspeelde, wurmde ik me los uit mijn vaders armen en landde sierlijk op de grond. Ik draaide me om en keek naar de Riolu en de Pichu. Er was iets wat niet klopte, en ik wist meteen wat. De ogen.. Ze waren anders.. De Riolu zag er bijna hetzelfde uit als ik, maar had dan die groene ogen. Hoorde dat? Ik had ze niet. Ik had andere ogen dan zij hadden. Ik had dezelfde ogen als mijn vader. Hierna keek ik naar mijn moeder, die ook andere ogen had. Maar, ik zag de hele vage groene en rode gloed erin. Had zij het allebei? Vreemd. Ik keek weer naar de twee andere kleintjes. Mijn instinct vertelde me dat het veilig was, dat ze familie waren. Ik wist wat ze waren, ook al wist ik de benaming er niet voor. Ik voelde een bepaalde drang, iets wat ik nog nooit gevoeld had. Ik liep op mijn moeder af en drukte mijn lippen op de hare. Ik voelde haar aura, voelde wat zij voelde. Een blij, trots gevoel drong mij binnen. Al snel kwam er een verbaasd gevoel en ik haalde verbaasd mijn lippen van haar af. Verbazing voelde.. Grappig. Ik begon zacht te grinniken. Ik wist niet precies waarom ik deed wat ik net gedaan had, maar ik had een bepaalde drang om dit ook bij de anderen te doen. Het was iets.. Iets wat ik nodig leek te hebben. Om iemand te kunnen plaatsen, altijd te kunnen vinden. Daarom liep ik op mijn vader af en tuitte mijn lippen, omdat hij wat groter was dan mijn moeder en ik er dus zelfs als ik op mijn tenen stond nog niet bij kon.

~Yeay. Kusjes. XD~
~Helemaal ik-vorm, sorry. =o~

Kort nadat zijn tweede dochter uit het ei was gekomen volgde de derde. Van de kleuren had Riolu al kunnen afleiden wat voor een soort Pokémon het zou zijn en uiteindelijk zat er, zoals verwacht, een jonge Pichu op het bed. Ze keek eenmaal rond, wreef in haar oogjes en schrok toen van haar zus die zich naast haar bevond. Riolu grinnikte en liet zijn mond toen weer overgaan tot een glimlach. Drie dochters, hij had drie dochters, en ze waren allemaal even prachtig.
Degene die hij in zijn armen had wurmde zich los om naar haar zusjes te kunnen kijken. Nadat ze hen een onderzoekende blik had geworpen, liep ze op haar moeder af en gaf ze haar een kus. Riolu glimlachte, dit omdat het er heel lieflijk uit had gezien. Uiteindelijk liep ze weer zijn kant op en maakte ze duidelijk dat ze ook een kusje van hem worden. Lachend boog Riolu zich voorover en gaf hij haar een zachte kus op haar lippen. Nadat hij hiermee klaar waas rechtte hij zijn rug en keek hij naar zijn twee andere dochters. Ook hem was de groene oogkleur opgevallen en hij wist dat dit zeldzaam was. Wat Amore had was erfelijk, maar kwam niet vaak voor. Zo zie je maar dat de vorming van het genotype bij ieder kind afhangt van puur toeval. Glimlachend richtte hij zijn blik op Amore die zojuist naar zijn dochter met rode ogen had geknikt en sprak toen een naam uit. 'Senna?' Riolu hoefde er niet lang over na te denken en maakte meteen een knikkend gebaar met zijn kop. Ja, Senna was een mooie naam, helemaal als je naar de betekenis keek. Het paste ook wel bij de eerstgeborene dochter. Nu de andere twee nog. Er verscheen een bedenkelijke frons boven zijn ogen. Het beeld van zijn gouden amulet die hij ooit met Kerstmis had gekregen kwam in hem op. In dit amulet bevonden zich twee foto's, één van een mannelijke en één van een vrouwelijke Lucario. Onder die foto's waren in sierlijke letters twee namen geschreven.
Meteen wist Riolu een naam, al wist hij niet zeker of Amore het wel goed zou vinden. "Als je het goed vind, zou ik graag één van mijn dochters naar mijn moeder willen vernoemen," begon hij zacht. Riolu had zijn ouders nooit gekend, vandaar dat hij geen naam bezat. Hij wist niet eens zeker of ze nog in leven waren. Het enige wat hem bekend was was dat ze de koning en koningin van Aureon waren en beide een goed hart bezaten. Riolu liet zijn blik op de grond vallen. "Evora," sprak hij toen zacht uit.

-Als jullie niet willen dat ik doe dat Riolu's moeder ook zo heette moeten jullie het zeggen, dan edit ik me stukje. xD-

Langzaam liep Force rond de Abandoned Castle. Hij moest de verborgen gang vinden. De verborgen gang die hij eerder had gevonden, je kon namelijk alleen via die gang in de Underground City komen en hij wou naar de Underground City toe gaan. Force bleef een tijdje heen en weer lopen tot hij bij de gang die heel donker was. Zijn ogen gloeide op en hij begon verder te lopen. Na een tijdje te hebben gelopen kon je twee kanten op. Hij koos net als de keer daar voor het rechter gangetje. Daarna ging hij snel door, al snel kwam hij bij het einde van het gangetje en sprong de 5 meter naar beneden. Hij kwam in de Underground City, waar het heel donker was. Donkerder dan de keer ervoor, normaal waren er fakkels, waarom zouden die zijn weggehaald? Hij liep naar zijn huisje toen hij opeens wat hoorde. Hij draaide zich om en liep in de richting waar het geluid vandaan kwam. Hij kwam uit bij zijn Amore, Riolu en 3 baby's. Gelijk wist Force wie de baby's waren zijn moeder en Riolu hadden hem al eerder verteld dat ze baby's zouden krijgen en aangezien de baby's beide Riolu en Pichu's waren was het logisch. Force liep kalm dichterbij en richtte zijn ogen op de twee Riolu's en de Pichu. Alle 3 waren ze meisjes, en de Pichu had net als hem groene ogen ook had een van de Riolu's groene ogen. Hij aaide even over het hoofdje van de Pichu waarna hij naar beide Amore en Riolu keek. ''Zijn dit ze?''

Een tijd lang bleef de kleine Pichu op haar plekje zitten, kijkend naar alles wat er om haar heen gebeurde. Haar grotere zus liep rond alsof dit de kleinste moeite was, iets wat haar jaloers maakte. Zou zij dit ook kunnen? Ze wende haar groene ogen naar haar kleine gele voetjes en wiebelde deze een aantal keen heen en weer. Maar, een poging tot lopen deed ze niet. Dit omdat haar aandacht plotseling op iets compleets anders werd gevestigd.
Er stapte een pikachu de grot binnen, een die haar ouders scheen te kennen en net zulke groene ogen als haar had. Hij stapte op haar af en niet veel later voelde ze zijn hand over haar kop gaan. Het voelde best prettig aan en de Pikachu leek niet bedreigend. Niet dat ze hier aan dacht. Nee, ze had enkel aandacht voor de lange oren op zijn kop en kon haar grote ogen er dan ook niet van af houden. Dat was leuk!
Force richtte zich tot Riolu en Amore, dit was haar kans. Wankel krabbelde het kleine wezentje overeind. Al balancerend en zwaaiend met haar armpjes, om maar niet om te vallen, deed ze een paar passen naar voren. Genoeg om Force te kunnen bereiken. Binnen enkele seconden had ze haar armpjes gestrekt en naar zijn lange oren gegrepen. Dat ze op het bed stond kwam hier handig bij te pas, anders had ze die hoogte nooit bereikt. Lachend trok de Pichu eraan, waardoor Force's oren strak naar achter kwamen te liggen. Ze besefte totaal niet dat dit misschien wel pijn kon doen, laat staan dat ze iets deed wat niet mocht. Zij had er alleen plezier in.

Papa boog zich voorover en gaf me een klein kusje. Ik voelde zijn aura, voelde hoe hij zich voelde. Een beetje hetzelfde als Mama, maar dan toch net iets anders. Bij Mama was er iets duisters geweest, maar bij Riolu leek alles veel helderder. Toen hij weer normaal ging staan keek ik hem met mijn grote rode ogen aan. Mama zei iets. ‘Senna?’ Papa knikte en ik opende mijn mond. “Senn.. Aaah!” riep ik droog uit. Dat was makkelijk. Papa zei nog iets, maar ik verstond er geen enkel woord van. Voor mij klonk het gewoon als één lange wirwar aan letters. Ik kon de woorden niet onderscheiden, laat staan de betekenis ervan begrijpen. Hij richtte zijn blik op de grond en ik voelde iets, maar ik wist niet precies wat. ‘Evora.’ Ik knipperde met mijn ogen. “Ee.. Voj.. Aaah..” sprak ik hem na. De R lukte me niet. Een nieuw gevoel drong me binnen en ik keek automatisch om. Een geel geval dat op Mama leek kwam aan. ‘Zijn dit ze?’ vroeg hij. Ik liet een giechel horen. “Sijsisse..” sprak ik hem grijnzend na, waarna ik met mijn handje op mijn achterhoofd krabde, mijn ogen sloot en een lieve grijns op mijn kop toverde. Ik zag wat mijn kleinste zusje deed en mijn mond viel open. Ik hield mijn kop scheef. Dat moest niet! Ik liep op het Gele-Geval-Dat-Op-Mama-Leek af en ging op mijn tenen staan. Zonder hem te waarschuwen drukte ik voorzichtig mijn lippen op de zijne. Ik voelde zijn aura, zijn gevoelens.. Het duurde niet lang voor ik me weer terugtrok en hem grijnzend aankeek. Ik wist natuurlijk niet dat zoiets niet normaal, niet alledaags was.

‘Evora,’ was de naam die Riolu uitsprak. Amore knikte. “Perfect,” zei ze grijnzend. Ze richtte haar blik op de Riolu met de groene ogen.. Arceusallemachtig, dacht ze bij zichzelf, ze moeten snel een naam hebben.. “Zij?” vroeg ze rustig.
‘Zijn dit ze?’ Amore keek op. “Oh, hai Force. Ik had je niet gezien, sorry,” zei ze rustig. “Ja, dit zijn ze,” zei ze toen en ze grijnsde. Ze zag hoe de Pichu opstond en aan zijn oren begon te trekken. “Nee!” riep ze uit. Het zou vast niet echt kwaad kunnen bij Force. Ze was bang dat ze van het bedje af zou vallen. Daarom liep ze snel op haar af en legde haar handen voorzichtig onder haar oksels. Ze liet ze even hier liggen, zodat de kleine even de tijd had om aan de aanraking te wennen. Hierna tilde ze haar voorzichtig, héél voorzichtig, op en zette haar op de grond. Hierna keek ze naar Senna, die Force een kusje gaf. Amore grijnsde. “Deed ze bij mij en Riolu ook al,” zei ze rustig en ze hief haar wenkbrauwen op. Ze liep weer terug naar Riolu en haalde diep adem. Het had er grappig uit gezien, dat moest ze toegeven; de kleine Pichu die Force aan het martelen was. Wat Senna deed.. Ze wist het niet precies, maar het had iets met herkenning en acceptatie te maken, dacht ze. Aura’s konden zo meer in contact komen. Misschien wilde Senna zo een ander leren kennen.

'Oh, hai Force. Ik had je niet gezien, sorry,' zei Amore rustig. 'Ja, dit zijn ze.' Force keek even naar Riolu waarna er opeens aan zijn oren getrokken werd. Via zijn ooghoeken kon hij zien dat het de kleine Pichu was die hij eerder op haar hoofd had geaaid. Werd hij nu weer gemarteld door een baby? Eerst Tear die in zijn ogen prikte en nu de Pichu, zonder naam, die aan zijn oren trok. 'Nee!' hoorde hij Amore roepen. Fijn, iemand zou de Pichu laten ophouden. Amore pakte de Pichu op en zette haar voorzichtig op de grond. Opgelucht draaide Force zijn hoofd naar de Pichu die nu op de grond stond toen er opeens een paar lippen tegen de zijne werden gedrukt. Voordat Force de tijd had om te reageren haalde de Pokémon haar lippen weg. ''Bleh..'' zei Force droog. Hij veegde zijn mond af en keek naar de kleine Riolu die voor hem stond. Het was de Riolu met rode oogjes. 'Deed ze bij mij en Riolu ook al,' zei Amore aan hem. Force keek de Riolu weer aan. ''Hebben ze al namen?'' vroeg Force daarna wat droogjes. Ze bij hun namen noemen zou makkelijker zijn dan, de Riolu met rode oogjes, de Riolu met groene oogjes en de Pichu met groene oogjes. Allemaal hadden ze wat anders zouden hij ze makkelijker uit elkaar kon houden.

Het laatste ei, wat naast mij had gelegen, begon nu ook te gloeien. Het kwam zo plotseling dat ik van schrik bijna omviel. Ik waaide wild met mijn armpjes, waardoor ik mijn evenwicht wist te behouden. Daarna ging ik weer net zo als eerst zitten, wachtend op wat er gebeuren ging. Uit dit ei kwam een wezen dat vrij veel op mijn moeder leek, maar toch anders was. Ik vroeg me af of zij wel familie was, maar dat moest wel. Ik voelde het. Dan kon het gewoon niet anders. Stappen klonken en een wezen net als mama, maar kleiner, kwam aanlopen. Hij sprak, maar ik begreep zijn woorden niet. Ik begreep nog geen enkel woord. En toch herkende ik het geluid van stemmen van toen ik nog in het ei zat. Wel begreep ik het als er iets naar mij gericht werd. ''Evora,'' sprak mijn vader. Ik wist niet wat het woord betekende, maar het klonk mooi en ik wist dat hij het vaker tegen mij zou zeggen. Ik zag hoe mijn gele zusje aan de oren van de nieuwkomer begon te trekken. Het zag er grappig uit. Ik kreeg een flinke drang om zelf ok op de staan en ergens heen te lopen, maar ik begreep mijn spieren nog niet helemaal. Toch lukte het mij om op mijn armen te leunen en mezelf omhoog te drukken. Vervolgens lukte het mij even om op mijn voeten te staan, maar ik verloor al snel mijn evenwicht en viel om. Gelukkig zat er een zachte bodem onder mij, wat duidelijk de bedoeling was geweest. Van schrik door de val verschenen er meteen tranen in mijn ogen. Tranen die ik zo snel mogelijk weg wilde krijgen, maar hoe? Mijn instinct liet mij mijn mond openen en mijn ogen stijf dichtknijpen. Uit mijn keel kwam een luid gekrijs wat de aandacht van mijn ouders moest trekken.

- Volgorde klopt misschien niet, sorry dan x3 -

Riolu's blauwe ogen bewogen kort zodra deze het geluid van voetstappen oppikte, maar zijn blik bleef gericht op de kinderen. Hij wist toch al wie er in aantoch was, Force.
Zoals verwacht stapte er uiteindelijk een Pikachu met groene ogen de grot binnen. Hij liep meteen op de kleintjes af en aaide de Pichu over haar kop. 'Zijn dit ze?' vroeg hij, waarop Amore antwoorde, 'Ja dit zijn ze.' Er verscheen een glimlach op Riolu's gemaskerde gelaat, maar zijn uitdrukking veranderde al snel in een ernstige blik zodra hij zag wat zijn jongste dochter uitvoerde. Gelukkig kwam Amore meteen in actie en tilde ze haar van het bed af. Maar, dit betekende niet dat Force met rust gelaten werd. Zodra zijn jongste dochter op de grond was neergezet kwam de oudste al naar hem toe gelopen en drukte deze hem een kus op de mond. 'Bleh..' Riolu kon het niet laten om te grinniken. Hij had al lang al begrepen waarom Senna de gewoonte had om andere te kussen, maar ze zou toch vroeg of laat moeten leren dat ze deze gewoonte niet te vaak kon gebruiken. Bovendien, niet iedereen wilde plotseling gekust worden. Ach, voor nu kon het nog geen kwaad.
'Hebben ze al namen?' Riolu keek op. "Ja, bijna allemaal." Zijn kop gaf een knikje richting zijn dochter met de rode ogen. "Haar naam is Senna." Vervolgens ging zijn blik naar Evora, die net op dat moment achterover viel en het op een krijsen zette. Meteen snelde Riolu op haar af en pakte hij gerustelend haar handjes vast. "Sst.. stil maar Evora, het is goed. Kom, papa helpt je wel," sprak hij met zijn zachte, kalme stem. Voorzichtig bracht hij zijn handen, en tegerlijkertijd de hare, iets omhoog zodat voor haar duidelijk werd dat ze hierop steun kon vinden. Zo kon ze leren overeind te komen, maar hoefde ze niet bang te zijn om achterover te vallen, want in dat geval was Riolu er om haar staande te houden. Hij glimlachte en richtte toen zijn blik weer even op Force. "Dit is dus Evora en.. de kleinste heeft nog geen naam," sprak hij toen, waarna hij zich weer tot zijn dochter richtte. Zelf wist hij nog even geen naam die goed bij de kleine Pichu zou passen, maar misschien hadden Amore of Force een leuk idee.

Al snel voelde ze twee zachte handen onder haar armpjes en verbaasd keek ze op. Voor haar stond haar moeder, haar moeder die haar optilde en er zo voor zorgde dat ze Force oren met rust liet en op de grond kwam komen te staan. Een schattig gegiechel ontsnapte uit het kleine bekje van de jonge Pichu en al snel ging ze op verkenning uit. Haar kleine gele pootjes brachten haar zo goed als ze kon naar de achterkant van Force. Hier viel haar blik meteen op de grote hoekige staart. Ze probeerde deze ook vast te grijpen, maar hij wist iedere keer aan haar te ontkomen door heen en weer te bewegen. Ze bleef echter stug volhouden en wist het zelfs voormekaar te krijgen om kleine sprongetjes te maken. Toen deze echter te hoog werd kon ze geen houvast meer vinden en viel ze op haar kont. Ietwat verbaasd over wat er zojuist was gebeurd staarde ze naar haar handen. Vreemd genoeg had ze Force staart te pakken kunnen krijgen en zat deze nu keurig in haar voorpootjes. Ze begon vrolijk te kraaien en druk met haar armpjes heen en weer te zwaaien, blij met haar nieuwe speelgoed.

'Ja, bijna allemaal. Haar naam is Senna.' Force richtte zijn blik even naar de oudste Riolu, daarna keek hij weer naar Riolu. Deze was op het moment bezig Evora te troosten. 'Dit is dus Evora en.. de kleinste heeft nog geen naam,' zei Riolu daarna. Force richte zijn blik op de Pikachu. Deze hand zonder dat Force het had gemerkt Force zijn staart beetgepakt. En zat nu bezig met het heen en weer te zwaaien. Een grijns verscheen op Force zijn gezicht. Dit deed minder pijn dan aan zijn ogen geknepen te worden of dat er aan zijn oren getrokken werd. Een zucht verliet Force zijn mond. Daarna bewoog Force zijn staart zo dat de staart nu voor zijn gezicht hing, met Pucca er nog aan. Hij pakte Pucca vast met zijn korte pootjes en keek haar recht in de ogen aan. Wel grappig, het deed hem aan zichzelf denken toen hij ook nog klein was. Al snel zette hij de Pichu zonder naam weer voor zich op de grond en gaf haar zijn staart weer. Zo lang het geen pijn deed kon het geen kwaad. ''Wat denken jullie van Pucca?'' zei Force met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet waarom hij hier aan dacht, maar hij vond het wel passen bij de Pichu.

- Ik wist niet of ik haar al een naam mocht geven, maar aangezien je het al had voorgesteld.. -

‘Bleh..’ zei het Grote Gele Geval Dat Verdacht Veel Op Mama Leek. Mijn oogjes begonnen te tranen door de emotie die hij uitstraalde. Mijn kin begon te trillen en ik begon als automatisch met mijn ogen te knipperen, waardoor er bij elke knipper een traan over mijn wang liep. Maar, ik maakte geen geluid. Dat was waarschijnlijk de reden waarom niemand er gelijk op reageerde, niemand zag het. Ik hoorde Groot Geel Geval praten, Papa ook, maar ik verstond er geen enkel woord van. Plots klonk er een luid gekrijs. Ik keek om, terwijl er nog steeds langzaam wat traantjes over mijn wangen liepen. Ik veegde ze weg en haalde diep adem. De vacht op mijn wangen zag er nu niet uit, maar dat wist ik niet. Ik lette niet op wat er om me heen gebeurde, maar begon te lopen, tot ik voor de ingang van de grot stond. Ik keek mijn ogen uit naar alle huisjes. Wat was dat.. Mooi! Ik was Force’s actie van net alweer vergeten en keek voor me uit. Plots wist ik het. Ik wilde zien wat er buiten was! Daarom liep ik de grot uit. Lopen was al geen probleem meer, en ik begon automatisch te rennen, wat ook geen moeite kostte, wonder boven wonder. Toen ik uitkwam bij een hoge muur, waar een gat boven was, keek ik omhoog. Ik sloot mijn ogen, maar wist het toen. Ik deed een paar passen naar achteren. Ik zette me af en rende op de muur af. Ik zette één van mijn benen er tegenaan en zette me af. Ik kwam net niet bij de opening, waardoor ik weer naar beneden viel. Grommend stond ik op. Ik liep weer weg, deze keer wat verder, en begon opnieuw te rennen. Ik ging sneller dan hiervoor, wist mijn voet hoger te zetten en me harder af te zetten. Mijn armen kwamen terecht in het gat en ik trok me omhoog. Ik ging weer rechtop staan en begon langzaam te lopen. Ik nam af en toe een verkeerde afslag, maar kwam na een tijdje toch aan bij de uitgang. Ik sprong uit het hol en keek met grote ogen om me heen. Wauw.. Wat ik daar zag was ongelofelijk. De sterren, de maan.. Ik grijnsde breed en begon te rennen..

~Jah.. Omdat ik dit nodig vind. =o~

‘Hebben ze al namen?’ vroeg Force. Amore knikte, Riolu reageerde. Hij vertelde dat één Senna heette, één Evora, maar de ander had nog geen naam. Toen begon Evora te huilen. “Oh nee..” mompelde Amore zacht, maar Riolu wist het kleintje al snel stil te krijgen. Amore grinnikte. Ze keek even naar de kleine Pichu, lette verder nergens op. Het was wel grappig, hoe ze Force martelde. Arme Force.. Eerst Secret, nu dit. Ze schudde grinnikend haar kop heen en weer. ‘Wat denken jullie van Pucca?’ vroeg Force na een tijdje. Pucca. Natuurlijk! Amore knikte. “Prachtig,” zei ze grijnzend. Een goede naam voor zo’n speels onderdeurtje. Dus nu hadden ze Evora, Pucca en.. “WAAR IS SENNA?” vroeg ze en ze keek om zich heen. Ze zette zich op vier poten en rende naar de ingang. Haar ogen gloeiden rood en ze kon in de verte nog net een kontje in de doorgang van de Underground City zien verdwijnen. “Oh nee..” zei ze en ze keek Riolu aan. Ze wilde zich afzetten om te gaan rennen, maar herinnerde zich toen iets. Het maakte haar niks uit dat ze misschien herkend zou worden, ze had alles over voor haar kleintjes. Maar.. Hoe kon zij Senna vinden? Riolu had misschien meer kans. Of niet? Sowieso één van hen zou hier moeten blijven, om op de anderen te passen. Ze kneep haar ogen dicht. “Riolu,” zei ze, haar stem ietwat wanhopig.

Evora wist overeind te komen en zelfs zonder zijn hulp enkele passen naar voren te zetten. Een trotse glimlach sierde Riolu's gezicht, "Goed zo." Al snel maakte ze een iets te grote stap en viel ze voorover. Haar armpjes sloeg ze om zijn lichaam heen en Riolu deed hetzelfde bij haar. Ze drukte haar kop dicht tegen zijn borstkas aan en Riolu sloot even gerustellend zijn ogen. Ja, zo was het goed..
'Wat denken jullie van Pucca?' Hij keek op, gaf zijn dochter een snel kusje op haar wang en liet haar toen voorzichtig los. Vervolgens draaide hij zich om richting Force. Een grinnik verliet zijn mond bij het zien van zijn jongste dochter die druk aan het spelen was met Force's staart. Arme Force, ze moest hem wel hebben. Met een glimlach maakte hij een knikkende beweging, ten teken dat hij het een mooie naam vond. "Pucca.." herhaalde hij zacht.
Plots leek een eerst sterk gevoel in zijn lichaam te vervagen. De aura van Senna. Precies op dat moment hoorde hij Amore wanhopig 'WAAR IS SENNA?' roepen. Ongerust liet Riolu zijn blik door de omgeving glijden, waar was ze? Een angstig gevoel bekroop zijn lichaam, een gevoel dat hij voor het eerst voelde en nooit meer wou voelen. Hoe kon hij zo stom zijn? Hij had beter op haar moeten letten..
'Oh nee..' de blik van Amore ontmoette hem en hij zag dat ze al net zo ongerust als hem was. Senna was uit The Underground City gelopen. 'Riolu.' Hij knikte, twijfelde geen seconde en greep naar zijn cape. Vervolgens zette hij zich krachtig af en stoof hij ervandoor.

'Wat denken jullie van Pucca?' vroeg Force. 'Prachtig,' antwoordde Amore. Ook Riolu maakte een knikkende beweging als teken dat hij de naam leuk vond. Force grijnsde droogjes. 'WAAR IS SENNA?' riep Amore opeens. Force keek naar de plek waar Senna eerst stond. Ze stond er niet meer, wanneer was ze weg gegaan? Force draaide zich om en zag Senna uit de Underground city verdwijnen. Een paar seconde later rende Riolu achter haar aan. Het ging precies hetzelfde als toen.. Ze waren maar een paar minuten bij elkaar, toen één van de baby's opeens wegrende. De vader ging er achter aan en sinds dien had hij zijn vader niet gezien. En de baby die wegrende, werd slecht. Een zucht verliet Force zijn mond, maar Riolu zou wel normaal terug komen. Dat hoopte Force tenminste. Het ging toen fout omdat Comet ook slecht was. Toch? Force ging op een steen zitten. Daarna keek hij naar Pucca, deze zat nog steeds met Force zijn staart aan het spelen. Een grijns verscheen op Force zijn gezicht. Ook al trok de Pichu aan zijn oren, en aan zijn staart. De Pichu was schattig. Ze zou het wel afleren, net als Tear die het afleerde om in zijn ogen te prikken.

De staart bewoog omhoog en koppig bleef de Pichu deze vasthouden, bang dat ze haar speelgoed anders zou verliezen. Ze werd mee de lucht in getild en hing even later voor de kop van het wezen dat veel op haar moeder leek. Met vol bewondering staarde ze hem aan, ook toen ze werd vastgepakt en op de grond werd neergezet. Deze uitdrukking ging echter al snel weer over tot een vrolijke blik zodra Force haar de staart weer toereikte. Lachend pakte ze hem beet en begon ze er voor een tweede keer druk mee te zwaaien. Ook liet ze hem af en toe los en maakte ze vervolgens kleine sprongetjes om hem weer te pakken te krijgen. Het op mama lijkende wezen brabbelde nog iets wat voor haar onbekend was, maar er echt op letten deed ze niet. Hoe kon zijn nou weten dat ze een naam had gekregen? Ze zou er wel achter komen, vooral als iedereen de naam zou gaan gebruiken, maar voor nu waren de woorden nog onbelangrijk. Ook dat haar moeder ongerust vroeg waar Senna was begreep ze niet. Ze hoorde echter wel op de manier waarop ze het zei dat er wat mis was, vandaar dat ze stopte met spelen en haar beide ouders met een scheef koppie aankeek. Deze leken echter geen oog voor haar te hebben, maar meer voor haar zojuist verdwenen zus. Naja, dan moest ze maar afwachten. De kleine pichu stak haar duim in haar mond en liet zich op haar kontje vallen.

Alles leek zo veel op wat er een lange tijd terug was gebeurd.. Amore beet op haar lip en kneep haar ogen dicht. Alles zag ze opnieuw gebeuren. ‘Mam! Pap! Secret is weg!’ riep Force. Ik keek snel om me heen en begon koppies te tellen. Trouble, Smile, Force, maar geen Secret. ‘Nee!’ was er uit mijn keel gekomen. Ik had mijn drie zoons gezegd met mij mee te komen naar de Peaceful Plains en had Comet gezegd dat hij Secret moest vinden.
Amore haalde diep adem. En sindsdien was Secret één van hen, van de Guerra. Zelfs in haar hoofd dacht ze aan de Guerra vol afschuw. Ze gromde zacht. Toch, toch kon ze hen niet volledig verachten. Dat kwam door Comet. Hij had haar laten zien dat ze niet allemaal harteloos waren. Secret wel. Secret was al vanaf de eerste dag verbitterd, had geen heldere toekomst. Amore haalde diep adem en richtte haar blik op het gat waar Senna verdwenen was. Nee. Senna zou zo niet worden. Dat kon niet. Ze haalde diep adem en keek Force aan. Hierna keek ze even naar Evora en Pucca, die er, godzijdank, nog waren. Ze zuchtte diep. Hierna liep ze op Pucca af en gaf ze haar voorzichtig een aai over d’r bol. Ze probeerde even iets te bedenken om ervoor te zorgen dat ze niet de hele tijd liep te piekeren tot Senna en Riolu terug waren. Ze keek even naar Pucca en Evora. Niemand, maar dan ook niemand, zou één van hen.. Ze keek even naar Force en grijnsde. Niemand zou één van haar kinderen nog iets aandoen. Nooit weer. Ze zou hen persoonlijk aanpakken als ze ook maar één haar van haar kinderen krenkten..

~Flut.~