Aan de rand van de woestijn was de overgang naar deze gevaarlijke plek goed te zien. Het was in ieder geval gevaarlijk als je geen water bij je had, of niet wist hoe je die moest krijgen. De hitte was al van ver te voelen, maar als je bij de woestijn stond leek het net alsof je de hitte voor het eerst voelde. Dat kon Danger nu uit eigen ervaring spreken. Zijn blik bewoog over de woestijn, alsof er een gevaarlijke Pokémon onder het zand zat dat ieder moment tevoorschijn kon komen. Voorzichtig raakte hij met zijn gebroken voorpoot het bloedhete zand aan, dat voor hem wat minder warm aanvoelde. Nee, het was niet gevaarlijk. De grond rommelde wat, maar vreemd genoeg besteedde Danger daar geen aandacht aan. Hij liep – voor zover hij dat nog kon met drie poten – voorzichtig de woestijn in, zonder op te letten of hij niet achtervolgd werd. De zon scheen fel hier, merkte Danger. Hij begon zich wat warmer te voelen, maar dat was normaal in de woestijn. Verderop merkte Danger een oase op. Hij aarzelde kort bij de gedachte of het wel een illusie was. De gedachte dat hij het toch maar moest proberen overwon, wat ervoor zorgde dat hij richting de oase liep. Misschien was dit wel de enige waterbron, of een van de weinige. Dan had Danger geluk gehad, ook al wist hij zich ook wel te redden met een cactus.

Eenmaal daar aangekomen begon hij rustig te drinken uit het koele water. Hij haatte water, maar dit was een moment dat hij er blij om was. Hij hoorde iets bewegen, ondanks het geluid van de oase. Vlug richtte hij zijn kop omhoog. Aan de andere kant stond een Ursaring, die er niet bepaald vrolijk uit zag. "Ga! Dit is mijn gebied!" brulde de Ursaring met een lage grom in zijn stem. Danger staarde hem verbaasd aan. Óf dit was echt zijn gebied, óf de Ursaring wou graag vechten. Dat laatste was niet logisch, maar misschien had de Ursaring zijn gebroken poot opgemerkt. In dat geval.. "Waarom zou dit jouw gebied moeten zijn?" vroeg Danger verbaasd. Hij moest wegspringen voor een Hidden Power, maar landde daarbij op zijn gebroken poot, wat een pijn veroorzaakte die hij liever nooit had gevoeld. Als hij het zo wou doen.. Een Will-O-Wisp vloog op de Ursaring af, die nog maar net raak was. De Ursaring raakte hierdoor oververhit en viel op het zachte, maar ook warme, zand. Danger zuchtte, en ging voorzichtig zitten. Hij keek rond, maar zag gelukkig niet iemand die de vriend van de Ursaring kon zijn. Mooi. Met een zucht sloot Danger zijn ogen, het geluid dat steeds dichterbij kwam niet opmerkend.

Supercalifragilisticexpialidasties

Snel sprintte hij, zonder om te kijken, kriskras om alle bomen heen. Hij had geen idee waar hij naartoe rende, zolang hij er maar vanaf kwam. Het werd steeds heter, naarmate hij verder rende. Achter hem werd het gezoem van de Beedrill steeds zachter, alsof hij het opgaf. Maar dat betwijfelde Aleran nog. Toch bleef hij doorrennen, net zolang totdat hij het gevoel had dat hij de irritante wesppokémon kwijt was. Een paar minuten besloot hij om even te stoppen en uit te hijgen. Maar een korte pauze kreeg hij niet, het irritante gezoem kwam weer dichterbij. Hij was bijna weer van plan om zich uit de voeten te maken, maar deze keer bedacht hij zich en draaide zich om naar waar het geluid vandaan kwam. Hij was klaar om hem aan te vallen. Op de Beedrill springen was niet slim, dan maar van een afstand afvallen. Aleran was er klaar voor. Hij vormde vast een Shadow Ball in z'n bek en wachtte tot hij krachtig genoeg was om af te vuren. Het gezoem stopte opeens, wat Aleran niet verwachtte. Een snelle schaduw kwam voorbij achter de bomen. Achter hem hoorde hij wat geritsel en hij draaide zich vliegensvlug om. De Beedrill kwam tevoorschijn en Aleran schoot hem al af voordat hij het doorhad. De Shadow Ball kwam met volle kracht op de Beedrill af en hij kon hem onmogelijk ontwijken. De Pokémon viel met vaart naar beneden en bleef roerloos liggen. Zou het een truc zijn? Nee, vast niet. En Aleran liep voorzichtig naar hem toe, wat hij beter niet had kunnen doen. De Beedrill zag er gewond uit, maar had geen bloederige wonden. Onverwachts vloog hij omhoog en keek ongelofelijk woedend naar Aleran. Voor hij het zelf wist maakte hij zich al uit de voeten. Van veraf klonk er een woeste brul. 'Ga! Dit is mijn gebied!' Het was een lage grommende stem van een Ursaring. Aleran was niet van plan om er heen te rennen, maar op een of andere manier werd hij wel nieuwsgierig. Z'n poten leidde hem naar de plek waar het gebrul vandaan kwam.

Stiekem had hij zich verscholen achter een bosje, te kijken naar de boze Ursaring. Daarbij stond ook een Houndoom, blijkbaar uit zíjn Oase te drinken. Aleran besloot nog niet in te grijpen, hij zou wel kijken hoe het afloopt. Hij was zelf de Beedrill voor eventjes kwijtgeraakt, wat hem een korte pauze opleverde. De Ursaring schoot een Hidden Power af op de Houndoom, waarbij die wegsprong maar niet goed terecht kwam, dat was af te lezen van z'n kop. Meteen schoot de Houndoom een Will-O-Wisp terug naar de Beer, die raak was en over verhit raakte. Met een harde plof viel die in het zand. Nog geen seconde later hoorde hij het ongelofelijke irritante gezoem weer. Zachtjes zuchtte hij, hij werd niet goed van, elke dag weer een andere Pokémon die achter hem aan zat. Aleran schoot uit de bosjes en rende naar de Houndoom, die inmiddels z'n ogen dicht had gedaan. Achter hem klonk het geritsel uit de bosjes, dus blijkbaar had de Beedrill hem gehoord. Aleran was het zat, hele tijd wegrennen. Dat was niet goed voor z'n voorpoot, die nogal gekneusd was. Hij nam een hap lucht en liet een luide brul horen, die wat bladeren van de bomen verderop liet vallen.

Nog altijd zat Danger in het warme zand met zijn ogen gesloten. Hij leek te slapen, maar dat was niet zo. Hij probeerde af te koelen in het zand dat je eerder opwarmde. Hij kon, anders dan een tijdje geleden, andere Pokémon horen aankomen, dus hij kon snel reageren. Een zacht gezoem ontging Danger dus niet. Hij opende vlug zijn ogen om te kijken waar het gezoem vandaan kwam, maar slaagde hier niet in. Toch bleef het gezoem aanhouden. Het leek zelfs alsof het luider werd! Misschien kwam het van achteren? Verbaasd keek hij om, maar zijn blik stond niet verbaasd, eerder alsof hij dit wel had verwacht. Een Mightyena kwam tevoorschijn. Danger gromde zacht. Straks was dit nog iemand die de Ursaring kende! Misschien wou hij hem dan aanvallen! De Mightyena brulde, waarschijnlijk door zijn poot die Danger inmiddels ook had opgemerkt. Het leek niet gebroken, zoals hij had, eerder gekneusd. Net toen Danger de Mightyena wou waarschuwen, merkte hij de Beedrill op. Aha. De Flamethrower die hij had gemaakt, richtte hij op de Beedrill. Een paar ontweken het, maar het grootste deel raakte oververhit. Danger gromde zacht naar de Beedrill die niet geraakt waren. Deze leken nóg harder te zoemen dan ze al deden, eentje raakte hierdoor oververhit. Haastig richtte Danger zijn blik naar Aleran, maar vervolgens móést hij wel naar de Beedrill kijken, aangezien zij hem aanvielen. Een paar Twineedle kon hij nog wel ontwijken, maar de rest niet. Danger had wel een idee om de Beedrill in ieder geval weg te jagen, maar dan zou hij oververhit raken. Tenzij de Mightyena mee zou helpen, ook al ging hij daar niet van uit.

(Grom.)

De Houndoom leek hem wel te helpen. Ze spuwde een aantal Flamethrowers naar de Beedrills. Het grootste aantal werden geraakt, maar ook vele ontweken het. Hierna leken ze nog wel harder irritant te zoemen, alsof ze nog kwader konden worden. Niet dat Aleran hiervan bang werd, maar geruststellend werd hij ook niet. Nog nooit had hij zoveel Beedrills bij elkaar zo boos gezien, en dat allemaal tegen hem. Bezorgd verschool hij zich achter de Houndoom, die hem ook een aantal keer aankeek. De irritante wespen begonnen inmiddels ook al Twineedle's af te schieten, wat hem ook behoorlijk irriteerde. ''Is het misschien een idee dat we samen een plan maken om van deze stomme Beedrills af te komen?'' Schreeuwde hij naar Danger, aangezien de Pokémon nogal hard zoemden. Een woest indrukwekkend gebrul overstemde de wespen, die meteen stopten met aanvallen. Ze draaiden zich om, onder andere ook Aleran die nieuwsgierig was geworden. Een woedende Ursaring met rode ogen stond daar, met een lichtgevende ring op z'n buik. Was dat dezelfde Ursaring die hij eerst ook hoorde, of was het een vriend van hem. Hij wist het niet, en hij wou het ook niet weten. Maar waar hij wel opgelucht over was, was dat de Beedrills nu op hem af gingen. ''Okay, het is nu of nooit. We moeten rennen, voordat ze op ons af komen.'' Zei hij richting de Houndoom. ''Alleen ik wil je een ding vragen, ik kan niet zo snel rennen.. Ik heb een gekneusd voorpootje, zou je astjeblieft iets langzamer willen rennen zodat ik je bij kan houden?'' Was zijn enige en laatste vraag voordat hij zichzelf in de startblokken zette.