- Dit is zo'n twee/drie maand na het vorige topic, op de Plains. Shad is al bijna helemaal genezen. -
Een zucht ontsnapte uit Shadow's mond. Hoe lang zat ze al in dit bos? Lang genoeg om de tel van de dagen kwijt te zijn. Die dagen lang was ze verzorgd door Riolu en Evening. Riolu, haar beste vriend, en Evening, haar partner. Ze had ze de laatste dagen niet meer gezien. Gelukkig kon ze inmiddels zelf alweer lopen en voedsel zoeken enzo. En toch miste ze ze. Het was altijd gezellig met hun in de buurt. Ze hielden haar lichtelijk op de hoogte van wat er gebeurd was. Dat was fijn, omdat er veel geruchten te horen waren. Het laatste gerucht wat Shadow hoorde, was dat Amore dood zou zijn. Dood! Amore! De gedachte liet Shadow op haar lip bijten. Was dit gerucht echt, of nep, zoals veel andere dingen? Sinds dat gerucht had ze Evening en Riolu niet meer gezien, toch? Haar maag maakte een geluid. Ze kon het niet laten om zacht te grinniken. Honger, dan moest ze maar op pad gaan. Met een diepe zucht stond ze op. Zachtjes neuriede ze een liedje terwijl ze de struiken afspeurde naar lekkere besjes. Af en toe stopte ze er een in haar mond, om hem kapot te kauwen en door te slikken. Bessen die ze echt niet lekker vond, liet ze hangen. Na een korte ronde keerde ze terug naar haar schuilplaats; een holte onderin een enorm dikke boom. Het was bijzonder goed verborgen en toch makkelijk om er in te komen, en lekker ruim van binnen. Shadow had zich net opgekruld toen er voetstappen klonken. Voetstappen hadden haar vaak op laten kijken, maar deden dat nu niet meer. Echt hoop dat het Evening of Riolu was had ze wel, maar die kans was volgens haar nu toch vrij klein geworden.

Toestemming: Riolu, Evening, Amore. Wil je toestemming? PB en ik antwoord met ja of nee.

Tevreden nam Riolu een hap van zijn zojuist geplukte bes. Dit zou de honger in zijn maag wel stillen. Nadat hij de bes had weggewerkt veegde hij het sap van zijn mond en liet hij zich van de tak vallen. Keurig kwam hij op zijn sterke zwarte poten terecht. Riolu richtte zich op en liet zijn blik onderzoekend door de omgeving glijden. Hij had dan wel geen cape om, wat aan toonde dat hij hier niet voor een missie van Chiave was, maar was alsnog uiterst waakzaam. Misschien kwam dit door het grote verantwoordelijksheidgevoel dat hij nu had. Een kleine glimlach op zijn gelaat duidde aan dat alles oke was. De kinderen waren veilig bij Amore, de leden deden hun eigen ding en Shadow zat veilig in de schuilplaats. Shadow.. hoe zou het nu met haar gaan? Vanwege alle drukte was Riolu een tijdje niet bij haar langsgekomen. Gelukkig ging het al heel wat beter met haar dan toen ze haar op de Peaceful plains hadden aangetroffen, zwaar gewond en niet wetend hoe dit had kunnen gebeuren. Riolu maakte een zacht knikkende beweging met zijn kop en kwam in beweging, hij zou even bij der langsgaan. Bovendien, er waren een boel dingen die hij haar moest vertellen.

Al snel bereikte Riolu de dikke eik met hieronder een holte groot genoeg om je er een tijdje in te huisvestigen. Dit was de plek waar ze Shadow tijdelijk hadden ondergebracht. Hier was ze veilig en konden ze haar wonden genoeg tijd gunnen om te genezen. Kalm stapte Riolu naar binnen.
Shadow lag opgekruld op de grond, zou ze slapen? Het leek wel zo, dus hurkte Riolu neer op de grond en wachtte hij geduldig tot ze wakker zou worden of hem zou opmerken. Ondertussen liet hij zijn blik even onderzoekend over haar lichaam glijden. Haar wonden zagen er goed uit, bijna genezen. Het zou vast niet lang duren voordat Shadow zich bij de Chiave kon voegen. Even trok hij een bedenklijk gezicht, zou Shadow al van de Chiave afweten? Misschien had Evening haar erover verteld, tenzij de Quilava er ook niks van afwist natuurlijk. Er was ook andere vraag wat zijn gedachtes bezighield. De vraag of hij haar over Amore en de kinderen moest vertellen. Natuurlijk was hij het van plan geweest, maar nu? Ach, hij keek eerst wel ff hoe het met haar ging, dat was op dit moment het belangrijkste. "Shadow, ben je wakker?" fluisterde hij zacht.

Met een zachte grom zette een gedaante zich op vier poten. Ze had een zwarte cape om haar lichaam, zodat ze niet herkend kon worden. Ze had haar neus iets boven de grond en maakte een sniffend geluid. Ze was op zoek naar een bepaalde geur. Eén van de geuren die ze niet snel vergat. Shadow. Ze had haar verlaten en wilde haar excuses aanbieden nu ze daar eindelijk tijd voor had. Plots ving ze een ander geur op. Eén van de bekendste geuren voor haar: die van Riolu. Toen ze met haar kop tegen een boom aanknalde, sprong ze op. Dat gebeurde haar ook nooit. Maar toen zag ze Riolu staan. “Eh, haai,” zei ze droogjes. Hierna zag ze Shadow, in de boom. “SHADOW!” siste ze en ze omhelsde haar. Ze grijnsde zacht, toen ze zich plots herinnerde dat Shadow waarschijnlijk geen idee had wie ze was. Ze deed haar capuchon even af, zodat Shadow het zou zien, en deed hem daarna weer omhoog. Een brede grijns stond op haar kop. “Het spijt me dat ik ineens weg moest,” zei ze toen grinnikend. Ze haalde diep adem, wilde Shadow oh zo veel vertellen, maar wist dat het te veel was om nu te doen. Ze fronste. “Wat doe je hier?” vroeg ze toen, haar stem ietwat streng. “Het Chiave Gebied is veiliger,” zei ze. Zo wist ze meteen of Riolu al iets verteld had over de Chiave. Als Riolu haar nog niks verteld had, zou het sowieso handiger zijn om haar mee te nemen naar het gebied, zodat ze alles normaal konden vertellen. En.. Zodat ze haar cape af kon doen. Het was heet als je heel lang in dat ding liep. Ze snoof hard en grinnikte zacht. Zou Shadow het gerucht van haar dood eigenlijk gehoord hebben? Zo ja, zou ze het vast en zeker wel vreemd vinden dat Amore hier ineens stond. Zo nee, dan zou ze zich vast afvragen waar die cape op sloeg. Ze had sowieso dus heel wat uit te leggen.

~Flut.~

Totaal onverwachts kwamen de voetstappen toch richting de holle boomstam. Shadow besloot te doen alsof ze dood was, voor het geval het een Lustro - nu Guerra, had Shadow gehoord - lid was. het was echter niet de stem van een Guerra-lid die na een tijdje tegen haar sprak. ''Shadow, ben je wakker?'' Shadow had geen moeite met het herkennen van deze stem. Dit was één van de twee Pokémon die haar al die tijd geholpen hadden. Zelfs als hij fluisterde herkende ze zijn stem. ''Natuurlijk, Riolu,'' antwoordde ze droogjes. Ze rolde zich wat uit en tilde haar kop op. Haar zwarte ogen richtte ze op de vrij kleine blauw met zwarte Pokémon. Net op dat moment bonkte er iets tegen de boom, wat een vreemde echo in de holte creëerde. ''Eh, haai,'' klonk toen een nieuwe stem. Een stem die bekend was, maar die Shadow al lang niet meer gehoord had. Wist ze zeker dat het déze stem was? ''SHADOW!'' Een omhelzing van een gedaante in een cape kwam uit het niets. Shadow was totaal verrast, maar ook blij. De gedaante had, ondanks de cape, iets herkenbaars. Toen deed ze haar capuchon even af en werd het gele gezicht van een veel te bekende Pikachu zichtbaar. ''Ik wist het!'' glimlachte Shadow vrolijk. Amore had niet dood kunnen zijn. ''Het spijt me dat ik ineens weg moest,'' grinnikte Amore vervolgens. ''Het is je vergeven.'' Shadow kon de glimlach niet van haar gezicht vegen. Amore was terug, en levend. ''Wat doe je hier? Het Chiave Gebied is veiliger.'' Nu verdween de grijns toch en ontstond er een diepe denkfrons op Shadow's voorhoofd. ''Chiave?'' herhaalde ze. Suerte kon ze zich nog prima herinneren, maar van iets genaamd Chiave had ze nog nooit gehoord. Had die groep het Suerte gebied ingepikt? Bijna liet Shadow een zachte grom horen, maar ze besloot dat ze beter op een reactie kon wachten.

Verderop in het bos liep de andere persoon die Shadow had geholpen met herstellen. Hij was net wakker geworden, en rekte zijn armen hoog in de lucht uit. Op zijn gezicht stond een brede glimlach. En dat kwam omdat hij eindelijk volledig was hersteld van die ene klap bij het gevecht tussen de Suerte en de Lustro. Zijn pijn had hij bij niemand laten zien, ook niet toen hij samen met Shadow, Riolu en Amore was. Hij wou niet dat ze dachten dat hij een zwakkeling was, want dat was hij niet. Wel was hij erg vaak tot bijna altijd wel gewond. En daarom was hij vandaag zo blij. De schrammen, korsten en plekken waren allemaal verdwenen. Hij wreef even over zijn armen. Onder zijn vacht zaten nog kleine kale strepen verscholen, maar dat waren littekens van heel vroeger. Langzaamaan liep hij richting de plek waar hij Shadow voor het laatst gezien had. Toen hij verschillende stemmen hoorde, wreef hij zijn beide ogen uit en schoof daarna bosjes opzij om te kijken waar ze vandaan kwamen. En daar zag hij Shadow, Riolu en ... een Pikachu in een cape? Maar toen hij beter keek zag hij het vertrouwde gezicht van Amore. Evening glimlachte, en kwam nader tot de groep. ''Goedemorgen!'' zei hij opgewekt, met door blijdschap gesloten ogen. Oh, wat was het heerlijk dat Shadow er weer zo goed aan toe was. En van de Guerra had hij ook al een tijd niets meer gehoord. hij opende zijn ogen weer en keek naar de uitdrukkingen op hun gezichten. Ze stonden niet allemaal even vrolijk. Evening krapte op zijn rug. Nu herinnerde hij zich weer dat Amore wegging op die dag. Voor iets wat zeer belangrijk was. Ze had vast nieuws te melden. ''Wat is er allemaal gebeurd, Amore?'' vroeg hij. Daarna bleef hij vlak bij haar staan en hield zijn mond, want ze was vast al bezig geweest met vertellen.

‘Het is je vergeven,’ waren de woorden die Shadow glimlachend uitsprak. ‘Chiave?’ had ze toen gevraagd, waarmee ze meer dan genoeg duidelijk maakte niet te weten wat de Chiave was. Amore grijnsde. “D-” Maar, ze werd al onderbroken door een andere stem. ‘Goedemorgen!’ Ze keek om. “Oh, hallo, Evening,” zei ze rustig. ‘Wat is er allemaal gebeurd, Amore?’ vroeg hij. Amore haalde diep adem. “Nou..” begon ze, waarna ze haar ogen even sloot. “Toen ik hier vertrok, was ik op weg naar een bepaald gebied, waarvan ik geen idee had waar het lag of hoe het heette, maar ik moest er heen. Er was namelijk één manier om Secret te kunnen doden, zonder dat anderen gewond zouden raken door de voltexplosie,” legde ze rustig uit. “En, aangezien er nog een oorlog aankomt, wist ik dat ik het snel moest doen. Onderweg kwam ik Tora tegen. Deze vertelde me mijn moeder niet te zijn, en gaf me de nodige info die ik nodig had om de vallei waar ik heen moest te kunnen bereiken. Ik ging erheen, maar vond enkel informatie over mijn.. Echte familie. De voltexplosie is minder erfelijk dan je zult denken,” zei ze toen, duidelijk opgelucht. “Helaas kwam ik Secret onderweg naar een andere plek tegen. Ze deed haar voltexplosie en Akira dacht dat ik dood was, trapte me ergens naar beneden, en verspreidde de roddel hier. Alleen, ik was uitgeschakeld, niet dood. Ik heb een tijd in de vallei bij mijn tante, Nyala, doorgebracht. In die tijd had ik iets verzonnen om Secret te kunnen verslaan. Ik ben naar een strand gegaan, en heb het daar persoonlijk afgemaakt,” zei ze toen kalm en ze snoof hard. In haar ogen was te zien dat ze er geen spijt van had, maar het toch wel moeilijk vond. “En nu iedereen denkt dat ik dood ben, is het voor mij wel zo handig om dat even zo te houden tot de oorlog. Ze denken dat Secret nog leeft, namelijk. Als ze ineens horen dat dit niet zo is, zullen ze een ander wapen gaan inzetten. Als ze er pas tijdens de oorlog achter komen, hebben ze de tijd daar niet voor,” zei ze, waarna ze even adem haalde. “Verder.. De Chiave is de groep die ik en Riolu hebben opgericht. Ik wil jullie twee vragen of jullie mee willen doen,” zei ze toen, waarna ze naar Shadow keek. “Natuurlijk hoef jij niet te vechten in deze conditie, maar de vallei zal voor je toegankelijk zijn en je zult er veilig zijn,” zei ze toen. Ze grijnsde licht. Ze wist wel wat Shadow desnoods zou kunnen doen tijdens de oorlog.. Toen dacht ze ineens aan Riolu. “De kinderen zijn trouwens in de grot. Ze zijn daar wel veilig,” legde Amore snel uit. De halve Chiave zat daar, en ze had Senna duidelijk gemaakt de Ondergrondse Stad niet uit te gaan. “Nog even wat info over de Chiave,” zei ze toen, “de missies worden gedaan in capes, zodat onze identiteiten onbekend zijn. Zo weten ze niet wat ze zullen zien tijdens de oorlog,” zei ze toen met een lichte grijns.

~Het is een kudpost, maar oké. XD~

'Natuurlijk, Riolu.' Bij het horen van haar stem vormden zijn lippen zich tot een brede glimlach. Hij werd echter afgeleid toen hij een dof geluid opving. Het geluid dat iemand creeërde zodra deze ergens tegen opbotste. Vandaar dat hij grinnikte toen Amore in de opening verscheen. Voor de meeste Pokémon was ze onherkenbaar in haar zwarte cape, maar voor hem niet. 'Eh, haai,' sprak ze droog. "Haai," begroette hij haar lachend terug. Het schoot hem te binnen dat Amore eigenlijk bij de kinderen zou zijn, maar ongerust was hij niet. Ze was een goede moeder en hij vertrouwde haar volop, ze zou heus niet de kinderen alleen laten.
Al snel merkte Amore Shadow op en gaf ze haar, na haar naam te hebben geroepen, een knuffel. Shadow wist natuurlijk niet wat er gaande was, maar zodra Amore haar gezicht liet zien werden dingen al wat opgehelderd. Blijkbaar had zij ook het gerucht gehoord dat Amore dood was. Riolu wist dat het dan ook als een hele opluchting voelde wanneer dit niet waar bleek te zijn, hij had het zelf ook ervaren. Even sloot hij zijn ogen bij de gedachte. Een enorme woede was hem bekropen, maar bovenal verdriet. Hij was toen tot dingen in staat geweest die normaal niet eens in zijn kop zou bedenken. Gelukkig had Amore hem optijd gevonden.
'Chiave?' Riolu keek op bij het horen van deze naam. Aan Shadow's gezichtuitdrukking te zien wist ze nog niks van de groep af. Dit betekende dat het haar spoedig verteld zou worden. Maar, eerst verscheen er een nog al vrolijke Quilava in het zicht. 'Goedemorgen!' Riolu grinnikte, "Goeiemorgen Evening." Evening stapte in hun midden en vroeg toen aan Amore wat er allemaal was gebeurd. 'Nou..' Riolu sloot zijn ogen en luisterde zwijgend naar haar woorden.

'Natuurlijk hoef jij niet te vechten in deze conditie, maar de vallei zal voor je toegankelijk zijn en je zult er veilig zijn.' Hiermee sloot Amore haar verhaal af. Er kwam echter nog wat bij. 'De kinderen zijn trouwens in de grot. Ze zijn daar wel veilig.' Hij glimlachte en knikte, zich realiserend dat, nu amore het gezegd had, ze Shadow en Evening over de kinderen moesten vertellen. Dit besloot hij dan ook te doen, zodra Amore uitgesproken was. 'Nog even wat info over de Chiave. De missies worden gedaan in capes, zodat onze identiteiten onbekend zijn. Zo weten ze niet wat ze zullen zien tijdens de oorlog.' Roilu grijnsde zijn tandjes bloot en stond op. "De Guerra gaat het moeilijk krijgen," sprak hij vervolgens grinnikend. "En eh.. Dit komt misschien wat onverwachts, maar omdat jullie door wat Amore heeft gezegd misschien al een vermoeden hebben gekregen, besluit ik het maar te vertellen." Hij zweeg even voor enkele seconden, maar richte zijn blik toen glimlachend op beide Pokémon. "Amore en ik hebben kinderen," sprak hij toen trots.

Opnieuw kwam er een Pokémon aan, deze keer de Quilava Evening. Shadow kon niet anders dan breed glimlachen bij het zien van zijn gezicht. Hij begroette de Pokémon vrolijk waarna hij aan Amore vroeg wat er gebeurd was. ''Nou..'' begon die, waarna ze haar ogen even sloot. Vervolgens begon ze met haar verhaal en Shadow nam ieder woord zo goed mogelijk in zich op.

Amore vertelde dat ze naar een vallei was gegaan en dat ze door Tora wist waar die was. Dat ze Secret was tegengekomen en dat Akira had gedacht dat ze dood was. Ook zei ze dat ze 'het persoonlijk had afgemaakt', waaruit Shadow opmaakte dat Secret nu vermoord was. ''Verder.. De Chiave is de groep die ik en Riolu hebben opgericht. Ik wil jullie twee vragen of jullie mee willen doen,'' sprak ze vervolgens. Shadow zag dat Amore haar blik op haar richtte. ''Natuurlijk hoef jij niet te vechten in deze conditie, maar de vallei zal voor je toegankelijk zijn en je zult er veilig zijn.'' Een grijns verscheen op Amore's gezicht en Shadow knikte. Het ging al stukken beter, maar het zou niet slim zijn om in deze conditie alweer in een oorlog mee te vechten. ''De kinderen zijn trouwens in de grot. Ze zijn daar wel veilig,'' sprak Amore vervolgens tegen Riolu. Shadow's wenkbrauwen schoten omhoog. Tegelijkertijd ontstond er een brede grijns op haar gezicht. Kinderen! Hadden Riolu en Amore kinderen? Geweldig.. ''Nog even wat info over de Chiave, de missies worden gedaan in capes, zodat onze identiteiten onbekend zijn. Zo weten ze niet wat ze zullen zien tijdens de oorlog.'' Het leek er op dat Amore was uitgesproken, dus nam Riolu het woord. ''De Guerra gaat het moeilijk krijgen. En eh.. Dit komt misschien wat onverwachts, maar omdat jullie door wat Amore heeft gezegd misschien al een vermoeden hebben gekregen, besluit ik het maar te vertellen.'' Hij zweeg even voor enkele seconden, maar richte zijn blik toen glimlachend op beide Pokémon. ''Amore en ik hebben kinderen.'' Hij straalde van trots bij het uitspreken van die woorden. Shadow kon niet anders dan glimlachen. ''Gefeliciteerd,'' sprak ze droogjes, ''het zijn vast prachtkinderen.'' na lief te hebben gegrinnikt zette ze weer een serieus gezicht op en richtte ze die op Amore. ''Oké, dus..'' mompelde ze. Even was ze stil, voor ze haar woorden had gekozen en verder sprak. ''Er komt dus een oorlog tussen Guerra - ja, ik weet dat ze een nieuwe naam hebben - en.. Chiave?'' Ze fronste. Chiave was het, toch? Ze had bijna Suerte gezegd, omdat dat nog in haar geheugen stond geprent. Nog steeds fronsend wachtte ze op antwoord.

- Fluttig, sorry ღ -

‘De Guerra gaat het moeilijk krijgen,’ sprak Riolu grinnikend. Amore grijnsde licht. ‘En eh.. Dit komt misschien wat onverwachts, maar omdat jullie door wat Amore heeft gezegd misschien al een vermoeden hebben gekregen, besluit ik het maar te vertellen,’ vervolgde hij, waarna het even stil was. ‘Amore en ik hebben kinderen,’ sprak hij toen. Amore haalde diep adem. De trots die in zijn stem te horen was maakte haar vrolijk, zoals altijd. ‘Gefeliciteerd,’ zei Shadow toen. ‘Het zijn vast prachtkinderen,’ zei ze. Ja, natuurlijk, dacht Amore bij zichzelf. Ze keek naar Riolu. Dat wist ik van tevoren al, dacht ze toen grijnzend. ‘Oké, dus.. Er komt dus een oorlog tussen Guerra - ja, ik weet dat ze een nieuwe naam hebben - en.. Chiave?'' vroeg Shadow toen. Amore knikte. Nu was het haar beurt om te beginnen met spreken. Ze dacht even snel na over haar woorden, tot ze besloot gewoon te beginnen met spreken.
“Ja,” begon ze kalm. “Er zal een oorlog komen tussen de Chiave en de Guerra. Deze keer zal het anders aflopen dan vorige keer. We zullen winnen,” zei ze kalm. Ze grijnsde licht en sloot haar ogen. “Evening, Shadow.. Jullie kennen de kleine Vallei al. Als er iets belangrijks is, moet je zoeken naar The Underground City, een ondergrondse stad. Vroeger woonde Groudon daar,” zei ze snel. “Ergens in een bosje dicht bij het kasteel is de ingang te vinden. Jullie zullen het wel vinden.” Ze richtte haar blik op Shadow en haalde diep adem. Een lichte grijns ontstond op haar gele kop terwijl ze om zich heen keek. “De oorlog moet snel beginnen,” zei ze kalm en ze keek omhoog. Vervolgens keek ze Riolu aan. “De eerste plannen moeten binnenkort gemaakt worden,” vervolgde ze kalm. Hierna wist ze niks meer te zeggen, en besloot dus te zwijgen, tot iemand anders zou beginnen te spreken.

~Meer kon ik echt niet krijgen. Daarom wilde ik eigenlijk wachten, maar ja.~

’Nou..’’ begon ze te spreken, vrijwel direct nadat Evening haar gevraagd had wat er nou aan de hand was. Ze sloot haar ogen even, en opende ze daarna weer. . “Toen ik hier vertrok, was ik op weg naar een bepaald gebied, waarvan ik geen idee had waar het lag of hoe het heette, maar ik moest er heen. Er was namelijk één manier om Secret te kunnen doden, zonder dat anderen gewond zouden raken door de voltexplosie,” Legde ze verrassend luchtig uit. Het verbaasde Evening dat ze zo makkelijk kon praten over het doden van haar eigen kind, Ookal had die iets vreselijks gedaan. ‘’ En aangezien er nog een oorlog aankomt, wist ik dat ik het snel moest doen.’’ Evenings pupillen verwijdden even. Een oorlog? Kwam er weer een oorlog met de Guerra? Ach, hij was nu volledig hersteld, en weer klaar voor een nieuw gevecht. Alles zou hij doen om die groep tegen te houden. Maar goed, hij moest zich concentreren op Amore, die nog aan het praten was. Ze vertelde dat ze ene Tora tegen was gekomen, een Pokémon onbekend voor Evening. Maar de had haar de weg gewezen. Ze had Secret gevonden, maar niet op de manier dat ze had gehoopt. Ze was aangevallen met diens voltexplosie, en Akira had gedacht en verteld dat ze dood was. Maar net goed, dacht Evening. Als iedereen dacht dat ze dood was, dan zochten ze haar tenminste niet op. En daarbij dachten ze vast dat zonder Amore de groep een stuk minder sterk was. Wat een verrassing zouden ze krijgen bij het volgende gevecht. Amore vertelde ook dat ze later Secret weer heeft opgezocht. ‘’ Ik ben naar een strand gegaan, en heb het daar persoonlijk afgemaakt’’ Deze zin schokte Evening. Ze snoof, en er stond geen spijt in haar ogen totaal niet. Evening kon het zich niet voorstellen om zijn eigen kinderen te doden. Maar ach, hij wist niet hoe het voelde om kinderen te hebben. Nog niet. Even ging zijn blik naar Shadow, maar al snel wendde hij zijn kop weer naar Amore toe. “Verder.. De Chiave is de groep die ik en Riolu hebben opgericht. Ik wil jullie twee vragen of jullie mee willen doen,” Evening glimlachtte lichtjes. De Chiave dus? De nieuwe ‘goede’ groep. Evening knikte enthousiast met zijn hoofd. Natuurlijk zou hij weer meedoen. Hij had maar een korte tijd bij de Suerte gezeten, maar die tijd dat hij erin zat vond hij geweldig. Amore richtte haar blik naar Shadow, en Evening’s blik ging automatisch mee. “Natuurlijk hoef jij niet te vechten in deze conditie, maar de vallei zal voor je toegankelijk zijn en je zult er veilig zijn,”Ze grijnsde, en Evening glimlachte. Gelukkig was het gebied van de Chiave groot, en was er genoeg plek voor Shadow om helemaal te herstellen.“Nog even wat info over de Chiave,” zei ze toen, “de missies worden gedaan in capes, zodat onze identiteiten onbekend zijn. Zo weten ze niet wat ze zullen zien tijdens de oorlog,” Evening’s oogjes begonnen te glimmen. Het leek of zijn innerlijke kind weer naar boven kwam. Wauw, capes. Stoer. En daarbij paste het goed bij hem, want zijn hele vroegere leven moest hij vaak zijn hoofd verbergen. "De Guerra gaat het moeilijk krijgen," sprak Riolu. Evening grinnikte. Echt wel. De vorige keer hadden ze verloren, maar deze keer zou het anders zijn. Dat moest wel. "En eh.. Dit komt misschien wat onverwachts, maar omdat jullie door wat Amore heeft gezegd misschien al een vermoeden hebben gekregen, besluit ik het maar te vertellen." Evening krabde aan zijn hoofd, en keek Riolu vaagjes aan. "Amore en ik hebben kinderen," sprak hij toen, duidelijk trots. Evening glimlachtte even. ‘’Gefeliciteerd’’ zei hij, bijna gelijktijdig met Shadow. ‘’Het zijn vast prachtkinderen’’ Evening draaide zich naar Shadow, en keek haar even aan. Hij was blij voor Riolu en Amore, natuurlijk. Maar ook kon hij wat jaloezie voelen. Ze hadden al voor de tweede keer kinderen. En hoe ging het eigenlijk tussen hem en Shadow, over kinderen? Ze was de laatste tijd wel iets boller geworden, maar Evening durfde het er niet echt met haar over te hebben. Hopelijk zag ze nu in de blik van zijn ogen wat hij bedoelde. Maar daar vertrouwde Evening op, want Shadow en hij begrepen elkaar altijd. Evening schudde zijn kop, want hij moest weer luisteren. Met zijn concentratieprobleem skipte hij erg vaak zinnen, en als hij niet op lette dan hield hij het helemaal niet meer bij. Amore was deze keer weer aan het woord. “Ja,” begon ze kalm. “Er zal een oorlog komen tussen de Chiave en de Guerra. Deze keer zal het anders aflopen dan vorige keer. We zullen winnen,”Evening grijnsde. Precies, deze keer waren ze sterker, beter, voorbereid, ze konden niet verliezen, ze móchten niet verliezen. “Evening, Shadow.. Jullie kennen de kleine Vallei al. Als er iets belangrijks is, moet je zoeken naar The Underground City, een ondergrondse stad. Vroeger woonde Groudon daar,” Evening was blij dat zijn naam een keer genoemd werd, want hij voelde zich alsof hij buiten het gesprek viel. “Ergens in een bosje dicht bij het kasteel is de ingang te vinden. Jullie zullen het wel vinden.” Evening keek even vol vertrouwen naar Shadow, en daarna naar Amore. ‘’Dat gaat wel lukken, Amore’’ zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. “De oorlog moet snel beginnen, de eerste plannen moeten binnenkort gemaakt worden” Evening knikte, maar maakte er verder geen opmerking over. Nu het even stil was en niemand meer praatte, had hij wat tijd om alles wat net gezegd was te verwerken. Binnenkort kwam er oorlog. En nu? Ze moesten zich voorbereiden. Op volle krachten komen. Hij zou zich niet laten verslaan. Hij liep naar Shadow toe, en pakte haar hand vast. Hij had het gevoel alsof hij haar een hele tijd niet had gezien, en het liefste zou hij nu tegen haar aan kruipen, en dan uren samen tegen elkaar zitten, net als ze hadden gedaan wanneer haar hij net had ontmoet. Hij grijnsde even dom naar haar, en gaf haar een likje over haar wang. Daarna draaide hij zijn kop naar de rest van de Pokémon die er stonden, en zweeg.

[Lelijke kudpost ]

De trotse glimlach sierde nog voor een tijd zijn gemaskerde gezicht, maar zodra Shadow en Amore weer over de oorlog begonnen keek hij weer serieus. 'Er zal een oorlog komen tussen de Chiave en de Guerra. Deze keer zal het anders aflopen dan vorige keer. We zullen winnen,' sprak Amore. Riolu sloot zijn ogen. Of deze woorden waarheid waren kon hij natuurlijk niet zeggen, al had hij er zelf ook veel vertrouwen in. De Chiave had namelijk iets wat de Guerra niet had, een sterke band.
Amore legde nog wat uit over The underground City en Riolu had inmiddels zijn ogen weer geopend. Zijn blik rustte op Amore, waardoor er weer een kleine glimlach op zijn gezicht was verschenen. 'De oorlog moet snel beginnen.' Hij knikte zacht, wetend dat ze inderdaad snel in actie moesten komen. Ze moesten inmiddels voorkomen dat Akira zou ontdekken dat Secret niet meer terug zou keren. 'De eerste plannen moeten binnenkort gemaakt worden,' sloot Amore af. Weer maakte Riolu een knikkende beweging, verdere woorden waren niet nodig. Er heerstte even een korte stilte in het hol. Riolu liet zijn blik op Shadow en Evening vallen, waarna hij Amore al snel weer aankeek. Hij pakte haar gele handje vast. "Laten wij anders alvast terugkeren naar het Chiave gebied," begon hij kalm. Zo hadden Evening en Shadow ook nog wat tijd voor hun tweetjes en konden hun alvast beginnen met plannen. Hij glimlachte en keerde zijn blik weer naar de Quilava en Raichu. "Jullie weten het wel te vinden neem ik aan?" vroeg hij toen.

Zwijgend luisterde Shadow naar de woorden van amore. Oorlog was iets waar Shadow niet erg van hield, en toch speelde ze er een grote rol in. Misschien was dat maar beter ook. Anders was ze misschien tegen Amore.. Bovendien wist ze dat de Guerra slechte dingen deed, en wilde ze niets liever dan heb tegenhouden. De manier waarop zij achteloos met het leven speelden stond haar niet aan. En hoewel ze soms had gezegd dat iedereen het waard was om te leven, zag ze de Guerra liever dood.
''Dat gaat wel lukken, Amore.'' De stem van Evening liet Shadow opkijken. Eerder was hij stil geweest, maar nu sprak hij. Amore had verteld waar de ingang naar de Underground City was. Alsof Evening haar gedachten had kunnen lezen, had hij geantwoord. Het zou niet moeilijk zijn om de ingang te vinden door de uitleg van Amore, en al helemaal niet als Shadow slim gebruik maakte van haar neus. Die was misschien niet het beste, maar kon wel flink wat. En als de kinderen van Amore en Riolu een beetje geluid maakten, zou ze het ook kunnen vinden.
''De oorlog moet snel beginnen, de eerste plannen moeten binnenkort gemaakt worden,'' sloot Amore af, waarna een doodse stilte de holle boom vulde. Shadow herhaalde delen van de woorden in haar hoofd. Ook de woorden over de kinderen kwamen weer terug. Een zachte aanraking bij haar hand deed haar opkijken, recht in de rode ogen van haar partner. Ze besefte plots hoe veel zo'n kleine aanraking voor haar betekende, en dus hoe weinig ze bij elkaar waren. ''Jullie weten het wel te vinden neem ik aan?'' Riolu's vorige woorden waren niet eens bij Shadow aangekomen en deze woorden hadden flink veel tijd nodig om door te dringen. Shadow's zwarte ogen vonden de blik van de Riolu en bleven even naar hem staren. Hij en Amore waren zo gelukkig samen.. Echt een perfect stelletje. Of zijzelf en Evening dat ook waren, wilde ze zelf niet over oordelen. Ze hield zielsveel van hem, maar was dat ook wederzijds? Riolu en Amore hadden de stap durven te nemen om kinderen te krijgen. Zou Evening dat ook willen? Shadow was altijd al dol geweest op kinderen, en was er zeker van dat ze er geen spijt van zou krijgen om Evening de vader te laten zijn. ''Ga maar vast,'' mompelde Shadow afwezig, waarna ze haar blik weer naar Evening af liet glijden. De neiging om hem te omhelzen was groot, maar ze besloot er nog even mee te wachten. Haar ogen richtten zich vlug weer even op Riolu. ''Het Suerte - sorry, Chiave-gebied is vast veiliger dan hier, dus zullen Eve en ik ook zo komen.. Toch?'' Haar blik veranderde snel weer van richting en vroeg duidelijk om bevestiging, al verwachtte ze dat ze die wel zou krijgen.

Amore richtte haar blik op de grond en liet een zachte zucht horen. ‘Dat gaat wel lukken, Amore,’ zei Evening. Ze dacht even aan haar eigen woorden.
“We zullen winnen,” had ze gezegd. Ze had, een tijdje terug, in het kasteel, nog iets heel anders gezegd. ‘Het is niet makkelijk. Tijdens de oorlogen mag je de leden geen valse hoop geven, maar je moet ze toch hoop kunnen geven. Je kan niet zomaar zeggen dat alles wel goed gaat komen, dat we wel winnen. Dat.. Dat kan je nooit zeker weten,’ had Nyala haar ooit verteld. Ze had de steenharde waarheid tegen de groep verteld, en had hier zeker geen spijt van. Sommigen zouden denken dat je waardig kon sterven, maar hoe kon iets wat zo pijnvol was.. Niet alleen voor jou, maar ook voor je dierbaren.. Waardig genoemd worden? Nee. Dat kon niet. Dood gaan was voor haar niet waardig. Je kon waardig leven, en daar kwam een einde aan. Punt uit. Maar, nu had ze het anders gedaan. Ze had gezegd dat ze zouden winnen. Want, ze zou er voor zorgen dat het zou gebeuren. De Guerra was in het nadeel, en dat wist ze maar al te goed. Ze zou er alles voor over hebben om de gehele Guerra uit te schakelen, ook al wist ze dat het hoogstwaarschijnlijk niks uit maakte. Als Akira, Shiny, Houndoom en de rest dood waren.. Zou iemand anders dan niet gewoon een nieuwe groep oprichten?

Toen haar handje werd beetgepakt, schrok ze op. Ze keek Riolu met grote ogen aan, even verward. ‘Laten wij anders alvast terugkeren naar het Chiave gebied.’ zei hij, waarna hij Evening en Shadow aankeek. ‘Jullie weten het wel te vinden neem ik aan?’ vroeg hij toen. Amore slaakte een zucht. ‘Ga maar vast,’ hoorde ze Shadow zeggen en ze grijnsde licht. Oké.. ‘Het Suerte - sorry, Chiave-gebied is vast veiliger dan hier, dus zullen Eve en ik ook zo komen.. Toch?’ vervolgde ze. Amore knikte. “Ja,” zei ze kalmpjes. Het was voor haar onderhand al meer dan normaal geworden dat het de Chiave heette, maar voor Shadow was dit natuurlijk anders.. Opnieuw schudde ze haar kop heen en weer. Ze moest eens leren niet zo af te dwalen. “Ik moet nog.. Iets doen,” zei ze zacht tegen Riolu. “Ga jij maar alvast. Ik kom later,” zei ze toen, waarna ze Shadow aan keek. “Dag,” zei ze zacht tegen haar en Evening. Net als vorige keer.. Zij vertrok als eerste. Maar, deze keer bleef ze in PokéRPG. Ze slaakte opnieuw een zucht en zette zich op vier poten, waarna ze begon te rennen.

Na zachtjes 'dag,' te hebben gezegd vertrok de Pikachu Amore uit de holle boom. Waar ze heen ging en wat ze ging doen wist Shadow niet, maar daar dacht ze nu ook niet aan. Waar ze wel aan dacht, was het feit dat zij en Evening niet genoeg bij elkaar waren. Als een kleine aanraking als een 'handdruk' al zoveel betekende, was er echt iets goed mis. Voor een Pokémon die wanhopig was en haar liefde niet durfde te uiten zou het normaal zijn, maar niet voor Shadow, die al zo lang samen was met haar trouwe partner Evening.. Er had weliswaar een 'pauze' in gezeten, maar die vergat ze, want het was allemaal een fout geweest. Haar hele vertrek, dat ze het alleen deed, dat ze de relatie met Evening verbroken had.. Een krachtig gevoel stroomde binnen, het gevoel dat ze zich hier eerder zorgen om had gemaakt. Het gevoel dat dat één van de oorzaken was dat ze zo toegetakeld was geweest. Dat ze haar gedachten er niet bij had kunnen houden tijdens het gevecht.. Ze sloot haar ogen, zonder precies te weten waarom, en herinnerde zich toen weer die afgrijselijke witte grijns van de Pokémon die ze nog steeds zo haatte, zelfs al leefden ze niet meer in hetzelfde gebied. Haar ogen schoten geschrokken open en haar ademhaling ging een tempo hoger. Haar blik gleed even rond en viel toen weer op Evening. Haar heftige ademhaling kalmeerde alweer snel. Iets anders doen dan haar armen uitstrekken en ze om haar partner heen te slaan kon ze niet. Wat er gebeurd was buiten PokéRPG wist Shadow nog niet, maar het feit dat een klein stukje van haar geheugen terugkeerde betekende voor haar al heel wat. Door Evening vast te houden kalmeerde ze weer, denkend over wat ze zich nou werkelijk herinnerd had.

Riolu leek Evening zijn voorbeeld te volgen, want hij pakte de hand van Amore vast. Evening had zijn hoofd nog richting Shadow gedraaid, maar uit zijn ooghoeken keek hij naar het andere paartje Pokémon. "Laten wij anders alvast terugkeren naar het Chiave gebied," zei hij tegen Amore. Evening reageerde niet. Hij en Shadow zouden vast ook naar het Chiave gebied gaan, aangezien het daar het best en het veiligst was. Daarbij was het gebied ook nog eens heel mooi, perfect om samen in rond te dwalen met Shadow. Veel was hijzelf niet in het chiave gebied, dus er heen gaan voelde nog als iets nieuws. Riolu keek weer richting hem en Shadow, en glimlachte toen. "Jullie weten het wel te vinden neem ik aan?" vroeg hij toen. Evening liftte zijn wenkbrauw ietsjes op. Was dat net ook al niet gevraagd? ‘’Tuurlijk..’’ zei hij maar kort, want hij haatte het op dingen te herhalen. ''Ga maar vast,'' mompelde de grijze Raichu ineens. Evening richtte meteen weer zijn blik naar haar toe, maar haar blik bereikte hem niet, want ze keek naar Riolu. Evening fronste. ''Het Suerte - sorry, Chiave-gebied is vast veiliger dan hier, dus zullen Eve en ik ook zo komen.. Toch?'' Gelukkig richtte ze haar blik weer op Evening, wat hem meteen een stuk geruster en blijer maakte. Wanneer iedereen zijn blik van hem afgekeerd had, voelde hij zich meteen een soort van onbelangrijk, of buitengesloten. Nou ja, weer een slechte eigenschap ontdekt. Evening zuchtte kort maar toverde snel weer een glimlach op zijn gezicht. Hij was al blij dat hij bij haar was. Geconcentreerd kijkend gingen de woorden van Amore aan hem voorbij. Het enige korte maar laatste woord die Amore sprak, was voor hem wel hoorbaar. ‘’Dag’’ zei ze zachtjes. Evening keek haar na terwijl ze wegrende, maar gek genoeg had hij geen zin om iets terug te antwoorden, ook al was het nog zo kort. Ach, ze zou het vast niet erg vinden. Wanneer haar gedaante verdween aan de horizon ging zijn blik meteen weer naar zijn partner, al keek hij haar nog niet aan, want zijn gedachten hielden hem te veel bezig. Amore en Riolu hadden het over hun kinderen. En dit was niet eens de eerste keer dat ze kinderen hebben gekregen. En hoe zit het tussen Shadow en hem? Hij wou dolgraag kinderen. Hij wou het liefste de rest van zijn leven delen met Shadow en hun kinderen. Dat was zijn droom. Maar Shadow had het er nooit over gehad. Was ze net zoals hem verlegen, of wou ze het misschien helemaal niet? Was het alleen dit, en niet meer, niet verder? Niet dat Evening haar door zo’n reden zou verlaten, maar het zou hem wel teleurstellen. Zijn ogen die naar beneden gericht waren keken steeds meer omhoog, tot hij in Shadow haar ogen keek. Deze stonden echter geschrokken. Ook ging haar borst met een rap tempo op en neer. ‘’Shadow!?’’ riep hij verschrikt, en met grote ogen. Shadow leek weer iets te kalmeren, en sloeg haar armen om Evening heen. Evening slaakte even een zucht van opluchting. Met zijn poot streek hij over Shadow’s achterhoofd. Hij wachtte even tot ze wat meer gekalmeerd leek te zijn, voordat hij weer begon te spreken. ‘’Zullen we dan maar gaan?’’ zei hij zachtjes in haar oor. Hij had geen zin om hier met haar een heel gesprek te voeren, hij wou dat veel liever in het Chiave gebied, onder vier ogen.

Shadow besefte maar al te goed dat ze Shade al vaker had gezien en dat het niks te maken hoefde te hebben met wat er buiten PokéRPG gebeurd was, maar iets in haar zei dat het vast stond. Ze kon zich prima voorstellen hoe de duivelse Gengar haar zou willen vermoorden - zij had hem tenslotte ook eens uit proberen te roeien. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze hoorde Evening een paar woorden spreken. ''Zullen we dan maar gaan?'' Shadow opende haar ogen en zag dat Riolu al weg was gegaan, zonder dat zij het door had gehad. Opnieuw zuchtte ze, maar deze keer klonk het bijna opgelucht. Even alleen kunnen zijn met Evening was wat ze n het liefste wilde. Hoewel ze hem graag vanalles vertelde waren stille momenten ook heel mooi. Daarom knikte ze, terwijl ze diep in zijn ogen keek. Zijn ogen, waar ze iedere keer weer door smolt, ondanks alles. Evening verdiende veel beter dan haar, maar dat zou ze nooit zeggen; ze was veel te gelukkig bij hem. Hoe erg ze er ook aan toe was; bij hem werd ze vrijwel altijd weer vrolijk of kalm. Ze liet Evening uit haar armen glijden om zijn handen vast te houden. Opnieuw keek ze diep in zijn ogen, waardoor ze een glimlach niet tegen kon houden. 'Partners zijn is niet genoeg,' dacht ze bij zichzelf, 'ik wil een band met jou die nooit verbroken kan worden.. Een band die het bestaan van onze liefde nog meer benadrukt dan onze verliefde blikken, intense aanrakingen en wat we elkaar vertellen.. Ik wil.. met jou..' Shadow kon het niet laten om lieflijk te grinniken bij die gedachte. Ze merkte plots dat ze enorm tijd stond te rekken. ''Kom,'' sprak ze zachtjes, op een uitzonderlijk vriendelijke toon. Haar arm wond zich automatisch om die van Evening en haar handen hielden die van hem vast. Zo kon ze dicht tegen hem aan lopen en haar kop op zijn schouder laten rusten. Ze begon rustig te lopen, zodat ze langer zo bij Evening zou zijn.

- Slijmslijm xD -

Shadow zuchtte, maar op een opgeluchte manier, en merkte toen op dat Riolu zojuist weggerend was. Evening keek hem nog even na. Hij mocht Riolu, graag zelfs, maar op dit moment was hij blij dat die even weg was. Want ook hij vond dat hij en Shadow veel te weinig tijd met elkaar door brachten. Wanneer hij weer richting Shadow keek zag hij dat ze hem in zijn ogen aankeek, en ze glimlachte. Die lieve warme glimlach op haar gezicht. Zelfs al waren alle Raichu’s in deze wereld grijs, dan nog zou hij haar door zo iets kleins herkennen. Hij had die glimlach de laatste tijd zo gemist.. Shadow was gewond geweest, en natuurlijk was het dan logisch dat ze niet zo graag glimlachte, maar toch was het vervelend als zoiets simpels als een glimlach zeldzaam leek te zijn. Shadow pakte zijn handen vast, nog steeds met de glimlach op haar gezicht gestempeld. Maar ook staarde ze een beetje, dus ze was over iets aan het nadenken. Een klein grinnikje kwam uit haar mond, en Evening moest moeite doen om er niet om te lachen. ''Kom,'' zei ze zachtjes, en uiterst vriendelijk. Evening keek haar licht verbaast maar vrolijk aan. Wat zou er in haar koppie omgaan? Ze wikkelde daarna haar arm om de zijne, en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Ze begon te lopen, waardoor Evening automatisch mee moest lopen. Niet dat hij dat erg vond.. Samen liepen ze langzaam maar knus richting het Chiave gebied.

[Hoezo geen inspiratie xD]