Ik rende, en rende.. Mijn rode ogen schoten over het gebied. Maar, het was niet waar ik heen wilde. Mijn poten begonnen steeds sneller te gaan, het rennen werd vertrouwd. Ik verliet de Kleine Vallei.
Het duurde even tot ik aan was gekomen bij een groot open veld. Ik keek met open mond om me heen. Wow, dit was.. Mooi! Verschillende gevoelens liepen door mijn lijfje heen, terwijl ik om me heen bleef kinken. Toen zag ik iets wat mijn mond wagenwijd open liet staan. De zonsopgang. Het zag er zo.. Wonderschoon uit. Ik stak mijn hand uit, alsof ik het aan zou kunnen raken, wetend dat dit toch niet kon. Met grote ogen keek ik om me heen. Wanneer zouden mijn ouders komen? .. Zouden ze wel komen? Ik haalde diep adem en plofte neer op het veldje. Opnieuw kwamen er tranen uit mijn oogjes, maar deze keer klonk er af en toe ook een zacht gesnik. Ik wist niet waar ik was, wilde weten waar mijn ouders waren. Ik liet me op mijn rug vallen, niet merkend dat mijn ogen langzaamaan een beetje blauw werden. Ik begon de aura’s om me heen te voelen, sterker dan ervoor. Ik greep naar mijn kop, waardoor mijn ogen weer normaal werden. Wat was dat? Ik zuchtte. Ik wilde iets roepen, toen ik me herinnerde dat ik niet wist wát ik zou moeten roepen. De tranen begonnen sneller over mijn wangen te lopen en ik begon te huilen. Hardop, deze keer.

Wat de kleine Senna niet merkte, was dat vele Pokémon grommend langs haar liepen, hopend dat ze haar bek een keer zou houden. De meesten verdwenen van het veld, anderen bleven geïrriteerd liggen, wachtend tot ze zou stoppen. Ze herkenden haar niet, wat misschien goed was, ook al wist zij dat niet. Als een Guerra-Lid zou zien van wie zij het kind was, zou dit voor heel veel problemen zorgen.

~Flut.~
~Geen gemeenheid.~

Langzaam stapte hij met z'n voorpoten in het koude, verfrissende plasje water. Het had vannacht geregend, waardoor er veel kleine pasjes op de Peaceful Plains lagen en het gras zo doorweekt was. Maar dat maakte voor Nature helemaal niks uit, het was voor hem juist leuk om met water te spelen. Hij nam een klein slokje water liet het door z'n keel glijden. Met z'n slurf zoog hij wat water op en spoot het er daarna uit. Dat vond hij zo leuk om te doen en daarna barste hij natuurlijk in lachen uit. Zijn oogjes glinsterden van geluk. Al kon hij z'n ouders niet vinden, hij vermaakte zich eigenlijk wel op allerlei manieren. Nature hief z'n kop op en keek gelukkig voor zich uit. Er liepen een paar grommende Pokémon langs hem, maar dat merkte hij niet eens. Een oorverdovend geluid verbrak ineens de stilte. Het klonk erg afschuwelijk. Hij was nieuwsgierig geworden en zag een kleine Riolu huilen. Nature bedacht zich geen moment en sprong ernaartoe. Een jonge olifantenkreet verliet z'n bek. Heel lief ging hij vlak naast de Riolu zitten en gaf haar een kopje, alsof hij een kat was. Hij wist, ondanks dat hij nog jong was, dat de Riolu niet vrolijk was.

De tranen bleven lopen, langzaam vanuit mijn ogen over mijn wangen, tot ze op de grond drupten. De kwade aura’s om me heen deden me niet veel goed, zorgden alleen dat de tranen sneller kwamen. Het duurde even voor een ander soort aura, een nieuwsgierige, kinderlijke aura, dichterbij leek te komen. Ik keek op en zag een Phanpy aankomen. Het slaakte een kreetje en ik hield mijn kop een tikkeltje scheef. Hij kwam naast me zitten en gaf me een kopje. Een kleine glimlach kwam op mijn gezicht. Ik veegde de tranen weg en keek even voor me uit. Praten kon ik nog niet echt, maar misschien kon ik laten merken wat ik wilde.. “Mam.. Aaah!” riep ik uit. “Bab.. Aaah!” riep ik daarna. De P was me nog iets te vreemd. Ik sloeg mijn armpjes om de Phanpy heen, alsof we nu al beste vrienden waren. Na een korte tijd liet ik hem los en snoof. Omdat de mond van de Phanpy onder zijn slurf verstopt zat, besloot ik een kus te geven op de slurf van de Phanpy. Hetzelfde als eerder gebeurde. Ik voelde de aura, alles. Na een tijdje trok ik me terug en keek ik de Phanpy liefjes aan, wachtend op een reactie.

~Ik-vorm. >.< && Flutpost. ~

Nature zag dat de Riolu stopte met huilen en toen om haar moeder en vader schreeuwde. Hijzelf begon ook in het dolle te roepen: ''Natuuuuuuuuree!'' Wat wel erg kinderlijk klonk en nog net verstaanbaar was. Daarna sloeg de Riolu haar armpjes om hem heen, alsof ze heel close waren. Na een korte tijd, wat heel lang duurde voor Nature, liet zij hem los. Heel lief gaf zij daarna nog een kusje op zijn slurf. Daarvan moest hij lachen en maakte een zacht olifantenkreetje waardoor z'n slurf omhoog stond en z'n bek zichtbaar werd. Even voelde hij een ongekende rilling over z'n rug. Wat zou dat zijn? De Riolu keek hem liefjes aan, alsof ze ergens op wachtte. Daarbij hield hij z'n kop schuin en keek haar met glinsterende oogjes aan. ''Ik, Natuuuure!'' zei hij dommig. En hij schoof dichterbij naar haartoe.

[ Iehieh, dit is pas een flutpost.. Geen inspi ;x ]

‘Ik, Natuuuure!’ riep de Phanpy, Nature, uit. Ik hield mijn kop scheef. Ik begreep ik wel. Nature moest dan zijn naam zijn! “Neetjuh” sprak ik hem na en ik grijnsde mijn tandjes bloot. “Bapa Mama!” riep ik toen uit en ik keek om me heen. Waar waren Papa en Mama? Mijn oogjes begonnen weer te tranen. Ik stond op en keek om me heen. Waar kwam ik vandaan? .. Nee, ik wist het niet. “Waah Bapa Mama?” vroeg ik met traanoogjes. Waar waren ze? Ik plofte neer op mijn kont en keek Nature met mijn grote rode ogen aan. “I wih naah huis..” begon ik te zeggen. Ik voelde mijn lip trillen en kneep mijn ogen dicht. Toen ik ze opende, viel me pas de gloed op die om elke Pokémon heen zat. De kleur van de aura van Nature gaf me een warm gevoel. De gele kleur die het had.. Het was zo prachtig. Zonder dat iemand het me had uitgelegd wist ik al wat het inhield. Het was de kleur van vreugde. Ik grijnsde licht, voelde het vrolijke gevoel diep binnen in mij, en veegde mijn tranen weg. Ik keek om me heen. Er was een paarse aura, een blauwe, een roze, een zwarte.. De zwarte maakte me bang. Rillingen schoten over mijn rug heen, waardoor ik snel weer naar Nature keek.

~Als je vindt dat Nature’s kleur niet klopt, moet je ‘t zeggen, dan edit ik ‘t. xD~

"Senna!"
Twee Starly vlogen verschrikt op uit het struikgewas. Riolu sloot zuchtend zijn ogen. Dit had geen zin. Hij had het hele Chiave gebied al doorzocht, maar nergens was een teken van zijn dochter te vinden. "Senna, waar ben je?" sprak hij zacht, bang dat er wat met haar gebeurd was. Als dit zo was dan zou hij het zich nooit vergeven, nooit. Rustig opende hij zijn bezorgd staande ogen. Er zat nog maar één ding op.
Met zijn blauwe handen haalde Riolu de zwarte kap van zijn kop en bracht hij zijn hand naar zijn borst. Hij vulde zijn longen met zuurstof en liet de lucht toen weer langzaam uit zijn lichaam ontsnappen. Vervolgens sloot hij voor een tweede keer zijn ogen. Zijn zwarte flaporen begonnen te zweven en Riolu liet zijn aura over het land rollen. Met veel moeite probeerde hij dat ene te vinden wat hij zo graag zocht, een vermoeide zoektocht die wel door heel pokeRPG kon gaan plaatsvinden.

Beelden schoten door zijn kop, lichten, afkomstig van de vele aura's. De ene waren duister, de andere helder van kleur. Maar nergens zag hij dat ene kleine lichtje dat in verbintenis met de zijne stond. Het Timerise forest, niks. De untamed rivers, één en al duister. De Sandtomb desert, een enorme leegte met enkel hier en daar een vage schim. Met een zucht trok Riolu zijn aura weer terug, terug over de vele landschappen. Totdat zijn aandacht plosteling werd getrokken door twee kleine lichtjes.
De opluchting die toen hij de blauwe aura herkende vrijkwam was zo groot dat zijn aura meteen weer terugschoot. Met een schok opende Riolu zijn ogen. Senna!

Als een vage zwarte schim snelde Riolu door de omgeving. Zijn hoofd deed zeer, maar dit negeerde hij. Zijn gedachtes waren enkel bij zijn dochter, die daar ergens op de Peaceful plains was. De aura die zich naast haar had bevonden had aangeduid dat ze niet alleen was. Of dit een gerustellende gedachte was wist hij niet. Hij had zich zo op Senna gericht, dat hij haar gezelschap niet had kunnen onderscheiden van goed of slecht. Vandaar dat een opgeluchte zucht zijn mond verliet zodra hij het tweetal in zicht kreeg.

"Senna," sprak hij opgelucht en snel drukte hij zijn vinger op haar mond, zodat hij kon voorkomen dat ze iets in de trant van 'Bapa!' zou gaan roepen. Hij had dan wel een cape om, maar hij wist dat de kleine Riolu hem overal kon herkennen. En Riolu mocht niet riskeren dat hij werd ontmaskerd, zelfs niet door een kleine jonge Phanpy.

Vanuit het niets voelde ik een soort kracht dichterbij komen. Hetzelfde als wat elke Pokémon hier had; een zogeheten ‘aura’. De Aura was bekend.. Ik herkende het meteen; papa! Toen er een Pokémon in een cape dichterbij kwam, hield ik mijn kop scheef. Ik had de cape nog niet eerder gezien, maar toch wist ik instinctief dat mijn vader zich onder die cape bevond. ‘Senna,’ klonk zijn opgeluchte stem toen hij dicht bij me stond en hij legde voorzichtig zijn vinger op mijn lip, net op het moment dat ik ‘bapa’ wilde gaan zeggen, waardoor het meer klonk als ‘bubu’, of iets in die trant. Ik knipperde een keer met mijn ogen, voor ik mijn mond opende. Ik wilde praten, maar ik kon het niet. Ik wist nog niet hoe ik hem kon vragen waar we waren, wist niet hoe ik kon vragen hoe we terug moesten komen. De tranen schoten automatisch in mijn ogen. “Ik..” Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, waardoor er een traantje over mijn wang liep. Mijn kin begon zacht te trillen terwijl ik mijn vader aan bleef kijken. Althans.. Voor zover ik hem kon zien. Ik snapte het nut van de cape niet, dus voelde ik de drang om hem van hem af te halen. Waarom zou hij zichzelf verbergen? Maar, ik deed het niet, bang dat hij boos zou worden.

~Meer kreeg ik echt niet uit m’n kop. T_T~