De normaal zo geruisloze vleugels waren nu bijzonder lawaaierig. Al een lange tijd had de Noctowl genaamd Lunaria niet kunnen vliegen. Het was enorm wennen, merkte ze wel. Gelukkig maar dat ze besloten had om in het Guerra gebied te blijven. Met een onrustige vleugelslag daalde ze snel neer bij het meer. Iedereen kende de blinde Noctowl, dus was er geen gevaar dat ze aangevallen werd. Met een soepele beweging liet ze haar kop in het water dalen. Door hem met een boog omhoog te halen liet ze water langs haar nek naar haar rug en vleugels glijden. Haar vleugels schudde ze wild heen en weer, zodat er niet al te veel water in bleef hangen. Ze merkte dat het niet echt werkte, en besloot het water helemaal in te gaan. Met een simpel hopje landde ze in het frisse water. Ze zakte voorzichtig door haar poten. Haar vleugels hield ze nu zo hoog mogelijk, om ze niet te nat te maken. Het water was akelig koud in de wond, maar ze zette door. Zodra ze zeker wist dat de wond helemaal nat was ging ze weer normaal staan en hopte ze met één vleugelslag het water uit. Daar schudde ze zo veel mogelijk water uit haar veren, zoals hond-Pokémon ook deden. Dat zag er vast raar uit, maar.. dat interesseerde haar niet. Zolang ze maar geen last van het water had. Lunaria besloot maar even te kijken of ze kon vliegen. Wild sloeg ze met haar vleugels. Dat was niet echt nodig, want zoveel zwaarder was het niet. Het was meer een goede oefening. Haar spieren waren helemaal stijf, dus moest ze maar een beetje stevig door vliegen. Daarom besloot de Noctowl om een rondje om het meer te vliegen, en af te wachten wat ze tegen zou komen.