Ook Aleran had, net zoals z'n dochter Nouki, z'n Quick Attack onder de knie. Hijzelf was natuurlijk sneller dan haar, maar om haar ook gelukkig te maken deed hij net alsof hij haar maar niet kon bijhouden. Hij bleef net een klein stapje achter haar. Af en toe knipoogde hij en keek hij trots met glinsterende oogjes naar haar.

Wtf

Aangekomen bij het Crystal Lake keek hij even naar Nouki. Hij heeg, alsof hij uren had gerend. Blijkbaar was hij gewoon buiten adem, hij had al zolang niet meer gerend en getraind. Dat zou hij binnenkort weer eens moeten doen. ''Okay, ben je er klaar voor? Stap 1. Kies een prooi.'' Legde hij uit aan Nouki, terwijl hij zelf al nieuwsgierig rondgluurde. Daar in de verte lag een lekker hapje, een kleine Rattata. Of iets dichterbij, vlak bij het water, zat een Wurmple te drinken. Die Wurmple zou hij zo kunnen grijpen, die lette toch niet echt op.

[ Korte post, sorry ]

Vanuit de struiken keek Nikki verder naar de twee Mightyena's. Ze was nieuwschierig naar wat ze zouden gaan doen. Maar opeens bedacht ze bijzichzelf: Als ik niet stil genoeg ben dan zullen ze mij vast uitkiezen om te eten! Nikki schrok van haar eigen gedachten. Nu kon ze echt niet meer terug want dat zal teveel lawaai maken en dan zien ze me! Opeens voelde Nikki iets op haar rug. Ze schrok zo erg dat ze omviel. Ze draaide haar snel om. "Oh, gelukkig het was maar een tak.." vluisterde Nikki tegen zichzelf. Toen keek ze snel om, om te kijken of de mihgtyena's iets gehoord hadden. Toen schrok Nikki heel erg: de Mightyena's keken allebij haar kant op...


(die van mij is ook kort hoor! )

Zo snel als ze kon raasde de jonge Growlithe over het landschap. Haar poten zette zich bij elke stap krachtig van de grond af en de energie afkomstig van haar Quick attack hielp haar hierbij. Haar naar achter gestoken oren vingen het geluid van haar vader op, wat haar breeduit deed grijnzen, ze stond voor!

Het landschap veranderde. Bomen stonden verder uit elkaar dan eerst en de wind droeg een frissere geur met zich mee. Nouki wist wat dit betekende, het Crystal lake. Zoals verwacht doemde het grote meer al snel op in haar gezichtsveld. Voorzichtig minderde ze vaart, totdat haar lichaam daadwerkelijk stil stond. Ze liet haar blik door de omgeving glijden, maar zocht al snel weer contact met haar vader. Deze kwam net aangerend en moest, net als haar, eerst weer op adem komen voordat hij kon gaan spreken. 'Okay, ben je er klaar voor? Stap 1. Kies een prooi,' sprak hij uiteindelijk. Nouki knikte en keek toen voor een tweede keer om zich heen, dit keer geconcentreerder. Haar blik viel al snel op meerdere kleine Pokémon, de Wurmple bij het meer bijvoorbeeld. Met een vies gezicht maakte ze een zacht "blegh," geluid, insecten waren vies. Dan maar verder zoeken.

Haar pluizige oren bewogen bij het horen van zacht geritsel. Een Pokémon! Er verscheen een grijns op haar snuit waarbij haar scherpe witte tandjes werden ontbloot. Niet wetend dat dit ook een Insect was, een Ledyba wel te verstaan, zakte ze door haar voorpoten. Ze kon niet zien wat voor Pokémon het was, maar dat het zich verschool betekende vast een lekker hapje. "Oke papa, volgens mij heb ik er één gevonden," sprak ze zacht, bijna fluisterend. Ze wiebelde een aantal keer met haar kont, wachtend op het teken van haar vader om te mogen aanvallen.

Aleran zag hoe Nouki zijn advies opvolgde en rondkeek naar een prooi. De Wurmple die aan de rand van het meer stond was te makkelijk om te vangen en totaal niet lekker. Insecten hadden van nature geen lekker vlees en bloed voor jaag-pokémon. Hij zag dat Nouki op dit moment een andere Pokémon op het oog had, die zich verstopte achter een bosje. Zo te zien was het een Ledyba, tenminste hij kon de rode vleugeltjes boven het bosje zien uitsteken. ''Ehhm.. Nouki, weet je zeker dat je op die Pokémon wil jagen? Het is namelijk een Ledyba,'' vroeg hij zich hardop af. Er ontstond al een grijns op Nouki d'r koppie waarbij ook d'r tandjes meteen ontblootte. ''Oke papa, volgens mij heb ik er één gevonden,'' sprak ze zacht. Waarschijnlijk om haar prooi niet af te schrikken. ''Oke, als je het zeker weet.'' Daarbij had hij een twijfel in z'n stem, wat gelukkig niet al te duidelijk klonk. Nouki wiebelde een aantal keer met haar kont. Ze wachtte op zijn teken. Heel eventjes wachtte hij nog totdat de Ledyba hun zeker weten niet zag. Aleran bukte zich voorover. ''Oke, Go!'' Fluisterde hij heel zachtjes in haar oren. Zelf speurde hij rond op zoek naar een heerlijke Horsea. Hij rende richting het water en stond met 4 poten diep genoeg in het water zodat hij vanzelf voelde dat er een Horsea langs z'n poten zwom. Heel eventjes hoefde hij maar te wachten en er zoefde al iets voorbij z'n poten. Meteen hapte hij met z'n bek in het water. Mis! Ach, volgende poging. Weer wachtte hij eventjes en voelde hij iets langsgaan. Ook dit keer hapte hij toe en had hij iets gevangen. Hij liep naar het land toe en beet nog een keer hard in de Pokémon zodat het niet meer spartelde. Daarna liet hij de Horsea los en begon de huid er langzaam af te scheuren. Het bloed begon hij zorgvuldig op te likken, oh zo heerlijk. Z'n bek zat helemaal onder het rode, vloeibare bloed. Hierna begon hij het verse, nog warme vlees op te peuzelen. Ondertussen had hij ook oog voor z'n dochter Nouki.