Bij elke pas die Houndoom zette, leken haar poten zwaarder te worden. De regen daalde ongenadig op haar neer, een van de dingen die ze normaal al te graag ontweek. Een sissend geluid kwam van haar rug af, veroorzaakt door het langzaam verdampende water. Aan het begin had ze zich eraan geërgerd, en liep ze onder de bomen om het geluid te laten stoppen. Uiteindelijk had ze het weten te negeren, net als de regen. Ze deden er niet meer toe. Op het moment wilde ze het liefst in elkaar zakken, en dagen lang achter elkaar slapen. Ze hoefde dan niemand te zien, tegen niemand te praten, en belangrijker, ze kon zich van haar eigen gedachten afzonderen. Dat was wat ze wilde. Haar gedachten flitsten door elkaar, en bij elke nieuwe botsing werd het zicht troebeler. Ze wilde vooruit kijken naar wat ze zou moeten doen, maar de enige richting die ze op zou kunnen kijken, was terug. Terug naar alles wat door háár schuld fout was gegaan. Houndoom schudde met haar kop, in een poging de troebele mist weg te kunnen krijgen. Twee weken geleden, had ze geglimlacht. Had ze vrolijk willen zijn, en willen stoppen met haar eeuwige gepeins, en het kijken naar haar verleden. Ze had naar de toekomst willen kijken. Hoe het had kunnen zijn. Maar nee, zelfs dat kleine beetje blijdschap had weer verpest moeten worden.
Haar mondhoeken trokken omlaag. Als ze de oproep serieus had genomen, en gewoon één simpele dag eerder was vertrokken… Ze klemde haar kaken op elkaar. Niet aan denken. Het was nu eenmaal zo gelopen, punt uit. Discussie ten einde. Bovendien zou ze een excuus moeten maken aan Akira, voor haar afwezigheid van twee weken. Ze glimlachte zuur. Zou ze misschien ook haar excuses moeten maken bij Rowan…? Ze dacht van niet. Nee, ze had niks persoonlijks met hem. Vond ze. Dacht ze. Voelde ze? Nee, dat laatste niet. Haar gevoelens waren bedekt met stroop, zodat ze niet meer kon beslissen wat waar bij hoorde. De stroop liep er langzaam af. Als ze geluk had, zou ze over een tijdje weer normaal kunnen voelen wat ze wel en niet voelde. Nu ze er toch over dacht, hoe lang had die stroop er al niet gezeten? Nee, de stroop was niet komen opzetten in de twee weken dat ze weg was geweest. Hij had zich langzaam opgehoopt, en had gewacht op het meest geschikte moment om toe te slaan. Zodat hij kleverig was, en ze hem alleen met moeite weer weg kon krijgen. Wilde ze daar eigenlijk wel de moeite voor doen? Gevoelens zaten alleen maar in de weg.
Houndoom snoof lichtjes. gevoelens zorgden ervoor dat ze onnodig nadacht, en dat ze twijfelde over de meest nutteloze dingen. Bovendien zou ze er nooit iets aan kunnen hebben, of wel? Als ze stierf, was dat in haar eentje. Dan zou ze anderen ook niet in de waan brengen dat ze plotseling weer beseften dat ze wel om haar gaven, en dat ze spijt hadden van wat ze hadden gedaan. Bwegh. Hadden ze maar iets gedaan. Dan zou ze zich een stuk fijner voelen dan ze nu deed. Langzaam hief Houndoom haar kop omhoog, totdat ze haar niet afgebroken hoor haar nek zachtjes aan voelde raken. Perfect. Ze haalde diep adem, en liet een lang gerekte huil horen. De huil die haar kenmerk was, op haar geur en uiterlijk na. Hij was de laatste tijd triester geworden, alsof hij meer moeite had om trots uit te stralen. Nee, dat was belachelijk. Het was niet de huil die er moeite mee had, maar zij zelf. Er was niemand die oprecht naar haar opkeek. Ze liet haar kop weer zakken, en een gevoelloze glimlach vormde zich op haar gezicht. Ze was weer terug. En iedereen die dat wilde weten, mocht dat weten. Punt.
