Eindelijk, hij had het gevonden. Al de hele dag zocht hij ernaar. Het was toch zo'n warm weer. De zon scheen fel op, het was tenslotte midden op de dag. Gerain had zoveel dorst gekregen van het lopen en zoeken naar water. Hij liep naar de waterkant, ging zitten en stak voorzichtig z'n voorpoten in het water. Ah, wat was dat toch zo verfrissend koud. Een windje vloog langs, wat erg koud aanvoelde op z'n natte poten, maar toch ook weer lekker vanwege de bloedhete zon die midden op de rivier scheen. Een paar zweetdruppels verlieten z'n voorhoofd en vielen in het water. Dit was de eerste keer dat hij hier kwam. Het was zo'n mooie plaats, al die groene bomen en het zachte water. Langzaam liet hij z'n kleine lijfje in de rivier glijden. Oh, wat heerlijk. Gerain nam een paar slokjes water. Langzaam gleed het van z'n strot richting z'n buikje.

[ Korte post, inspiloos op een of andere manier ]

Yara vloog over een waterrijk gebied heen en ontdekte toen al zeer vlug een snelstromende rivier. Nieuwsgierig vloog ze er naar toe en landde ze traag maar voorzichtig. Toen ze de grond met haar poten raakte , kromde ze haar vleugels en nam ze een slok water. Ze had haar ogen net voor de landing gesloten als er eventueel wat zand in de lucht kwam. Waardoor ze de Nidoran(M) niet zag. Maar toen ze wat water binnen werkte zag ze via de spiegelbeeld van het water , links van haar een Nidoran(M) zitten. Ze wist dat die soort grote stekels had die giftig waren en ook nog eens een grond soort was. Dus besloot ze haar welkoms waterpistool niet te doen. Ze liep simpelweg vrolijk naar de Pokémon toe. "Gegroet, ik ben Yara"sprak ze met een zichtbare glimlach bij haar snavel. "Ben je hier nieuw?"vroeg ze wat zachter daarna. Zelf was ze nog nieuw , want ze was tot nu toe enkel op 2 gebieden geweest en overheen gevlogen.

Een chagrijnig kijkende Flaaffy verbrak de vrolijkheid die eerst in het gebied heerste. Elke Pokémon die haar in de weg liep liet ze wegvluchten door ze een schok te geven, en wanneer een Pokémon boos werd ging ze meteen een gevecht met diegene aan. Helaas voor die Pokémon waren ze bijna allemaal watersoort en bezorgden ze Sunset een gemakkelijke overwinning. Even verderop zag ze nog twee kleine Pokémon zitten, op een plek waar je het water van de rivier gemakkelijk kon bereiken. Sunset snoof en liep grommend door. Eenmaal bij de plek aangekomen waren de Pokémon aan het drinken. Sunset fronste, en kwam dichterbij. Ze duwde de Wingull ruw aan de kant en begon zelf van het frisse water te drinken. Het was zo koud, omdat dit water uit de gletsjers van de bergtoppen kwam. Zelfs de zon was niet sterk genoeg om dit water op te warmen voordat het de vallei van PokéRPG in stroomde. Eenmaal klaar met drinken rechtte Sunset haar rug weer, en veegde het overtollige water van haar lippen af. Daarna keek ze naar de mannelijke Nidoran die naast haar stond, en deinsde een stap achteruit. Ze had altijd al een hekel gehad aan gifPokémon. Ooit was ze vergiftigd door eentje, en had ze dagen moeten vechten voor haar leven voordat ze eindelijk bij een Pokécenter in een stad aangekomen was, en de Pokémon haar daar konden helpen. De pijn die dan door je lichaam ging was vreselijk. Je ging zweten, je kreeg overal pijn, je ging ijlen en tenslotte crepeerde je waarschijnlijk tot je dood was. Sunset rilde, maar fronste daarna haar wenkbrauwen weer. Onzichtbaar zette ze volt op haar vacht, voor het geval deze Pokémon haar wat aan wou doen.

Wachtend op een vraag bleef Yara naar de Nidoran kijken. Er kwam een reactie maar niet van de Nidoran. Ze werd opeens weggeduwd door een Flaaffy die een slok water nam. Ze was eerst verbaast maar kneep haar ogen toen in zeer kleine spleetjes. Een Flaaffy was een elektrische soort, dus die was te gevaarlijk voor haar. Als ze op de duw van de Flaaffy zou reageren dan zou ze worden aangevallen. Ze hief enkel haar kop wat en merkte iets op. De Flaaffy deed een stap achteruit bij het zien van de Nidoran. Van binnen lachte Yara maar er was niks op te merken of te horen. Dus ging ze weer drinken. Die Flaaffy wou zeker aandacht krijgen. Maar die kon ze niet bij haar krijgen.

Yara draaide haar om met de rug naar Sunset. Ze ging tegenover de Nidoran staan met een kleine glimlach. "Hoe heet jij?"Vroeg ze. Ze stak haar vleugel naar de Nidoran uit. Het was als een handdruk bedoelt wat mensen meestal bij elkaar deden. Maar doordat zeelieden vaak een Wingull bij zich hadden, hadden de Wingull's dat over genomen. Daarom was ze anders. Ze vertrouwde mensen wel mear de meesten niet. Maar wat raar was, was dat ze niet wou worden gevangen door een Pokémon trainer. Ze wou vrij zijn en doen waarin ze zin in had. Dus geen wedstrijden of Gyms. Ze trok na een tijdje haar vleugel terug. Haar vleugel begon zeer te doen evenals dat de andere Pokémon nog niet had gereageerd. Uiteindelijk besloot ze met de Flaaffy te praten. Ze draaide haar om in een halve draai. "En jij bent..?"vroeg ze. Ze hief haar wenkbrauw op en klonk wat bot. Maar ze verveelde zich en ze wist niks meer om te doen in je uppie. Wachtend op een antwoord bleef ze naar de Flaaffy staren.

Gerain keek op van de Wingull die zonder te vragen bij hem kwam staan en een slokje water nam. Hij irriteerde zich eraan dat er zomaar gezelschap bij hem in de buurt kwam. Een stem in z'n kop zei het te negeren en een stukje verder weg te staan. Hij zette een stap naar rechts, verder weg van de vogel, en liet nog wat verfrissend koud water door z'n strot stromen. Het gleed langzaam naar z'n buikje waar het koude water tenslotte verdween en veranderde in warm water. Nog geen minuut later hoorde Gerain een Flaaffy aanlopen, waardoor hij opkeek. De Flaaffy was bezig om alle Pokémon die voor haar in de wegstonden een beuk te geven. De Wingull leek het blijkbaar ook op te vallen en zelfs gaf de roze schaap de vogel een beuk voor z'n harses zodat die nu recht voor hem stond. Een vriendelijke glimlach toverde hij op z'n smoel, zodat z’n witte hazentandje steeds groter leek te worden. Maar toen de Flaaffy hem zag deinsde hij een klein stukje achteruit. Verbaasd hief Gerain een wenkbrauw op en wou net een klein stapje naar voren doen, maar bedacht zich. Straks liep ze misschien wel weg. Hij wou liever met de Flaaffy praten dan met die achterlijke vogel. Gerain zag dat de Wingull weer terug was gekomen en voor de Flaaffy was gaan staan, met de rug naar de schaap toe. ‘Hoe heet jij?’ begon die te praten tegen hem. En gelijk stak de vogel een vleugel uit naar hem toe. Nog steeds had Gerain z’n wenkbrauw omhoog staan. Hij had geen zin om op die vraag te antwoorden. Maar die vleugel zag er wel aantrekkelijk uit om in te bijten. Hij kon zich niet inhouden en wou net happen, maar de vogel draaide zich onbeleefd om waardoor Gerain per ongeluk een diepe hap in de staart nam. Gelijk spoot er een paars giftig spul uit z’n tanden die in de staart raakten. Met trotse oogjes liet hij de staart los, staarde met een grijns naar het water en nam wat water om de veren uit z’n bek te spoelen. Vlak voordat hij had gebeten hoorde hij de vogel wel nog asociaal iets vragen aan de Flaaffy.

In plaats van boos tegen haar te reageren draaide de Wingull brutaal zijn rug naar Sunset toe. Sunset snoof en
observeerde de Wingull, kijkend naar wat die nu zou doen. "Hoe heet jij?" zei die vrolijk tegen Gerain. Sunset gromde geïrriteerd, en haar nekvacht zwelde op. Ze had zo’n zin om dat beest een schok te geven.. Wingulls waren van het water én vliegend type, wat betekende dat haar aanval vier keer zo sterk als normaal was tegen die vogel Maar ze had haar volt nog niet helemaal opgeladen voordat de Wingull zichzelf draaide en tegen haar begon te praten. "En jij bent..?" vroeg ze erg bot. Sunset schuurde geïrriteerd met haar tanden over elkaar, en had zin om helemaal los te barsten tegen de Wingull. ‘’Dat gaat jou niks aan, mislukte kip’’ snauwde ze tegen de watervogel, en keek daarna richting de Nidoran. Sunset haalde raar een van haar wenkbrauwen op toen ze iets achter de Wingull zag. De Nidoran opende zijn kleine Cavia-achtige mond en beet in de staart van de vogel. Hij liet vlak daarna de staart weer los, met een duidelijke trotse blik in zijn ogen. Sunset grinnikte terwijl ze naar het paarse spul keek dat op de grond kwam. De Nidoran liep naar het water toe, en Sunset liep om de vogel heen om hem te bereiken. Misschien hoefde ze deze keer niet bang te zijn voor een gif-Pokémon. Misschien dacht deze Pokémon wel hetzelfde als haar. Hij had de Wingull zelfs gebeten, terwijl Sunset zichzelf in had gehouden. Ze keek hem aan, en kreeg met moeite een bibberige glimlach op haar gezicht, want lachen deed ze niet vaak. ‘’En wie ben jij, als ik vragen mag?’’ vroeg ze verassend vriendelijk, ook al kon je horen dat ze ook met vriendelijk doen moeite had.

'Dat gaat jou niks aan, mislukte kip,' antwoordde de Flaaffy tegen de Wingull nog op de vraag voordat Gerain zijn bijt-aanval pleegde en daarna bij het meertje ging zitten. Blijkbaar vond Sunset de vogel ook niet bepaald aardig want die liep om de Wingull heen en kwam dichterbij de paarse Nidoran. Opnieuw vormde er een kleine grijns op Gerain's kop van vreugde. Eindelijk stond er eens een keer iemand aan zijn kant. Misschien ook wel vanwege zijn slechte uitstraling. De Flaaffy was zelf ook niet, bij het eerste gezicht, bepaald aardig voor anderen. Een zacht, maar duidelijk hoorbaar en gemeen grinnikje liet hij horen. Al gauw had hij niet meer door of de vogel er nog stond. Het enige waar hij naar kon kijken was de schattige, maar grotere paarse schaap. 'En wie ben jij, als ik vragen mag?' Klonk de vrouwelijke, vriendelijke stem. Van binnen voelde hij een zachte tinteling opkomen, wat langzaam vanuit z'n tenen omhoog klom. Hij snoof even. ''Ik ben Gerain. En wat is jou prachtige naam?'' Daarna voelde hij de tinteling door z'n strot glijden waardoor hij kort hikte. Zijn mega-oren rusten op z'n lichaam, wat een teken gaf dat er geen gevaarlijke pokemon in de buurt waren. De Wingull was inmiddels ook vertrokken.

De Nidoran grinnikte, waarschijnlijk nog steeds geamuseerd van wat hij net had uitgehaald tegen de Wingull. Nadat Sunset had gevraagd wie hij was, snoof Gerain kort en antwoordde daarna. ''Ik ben Gerain. En wat is jou prachtige naam?'' Sunset nam weer een stukje afstand van de Pokémon en keek hem raar aan. Wat zei hij? De Nidoran hikte, wat opzich wel schattig was, maar nog steeds vond Sunset het raar wat hij tegen haar gezegd had. ‘’Euhm..’’ Ze snoof, en keek toe hoe hij zijn oren op zijn lichaam liet rusten. Sunset was blij dat ze zelf niet zulke grote oren had, want het leek haar zwaar en daarbij zag het er niet uit. ''Mijn naam is Sunset, Gerain.'' zei ze erg rustig tegen de Pokémon. Tegen de Wingull had ze haar naam niet willen zeggen, maar tegen deze wel. Misschien was ze wel opgelucht dat ze eindelijk weer tegen een Pokémon praatte zonder dat ze geïrriteerd raakte van iets. Sunset fronste haar wenkbrauwen en keek de Nidoran daarna twijfelend aan. Misschien moest ze maar iets zeggen of iets vragen, want ze had absoluut geen zin in een stilte. ''En?..'' vroeg ze dom. ''Waar kom jij vandaan?'' zei ze terwijl ze haar korte pootjes om elkaar heen sloeg.

'Euhm..' begon de Flaaffy. Dat bracht hem op een of andere manier op een liedje. 'Mijn naam is Sunset, Gerain.' zei ze rustig tegen hem. Op dat moment dacht Gerain aan een bekend liedje wat zomaar binnen in z'n kop schoot. ''When I see your face, there's not a thing that I would change. Cuz your amazing, just the way you are! And when you smile... the whole world stops and stairs for a while. Cuz girl your amazing, just the way you are!'' Zong hij zachtjes, wat eigenlijk best wel mooi klonk. Eigenlijk wou hij het nog een keer zingen, maar besloot het toch maar niet te doen. 'En?..' vroeg Sunset aan Gerain. ''Hmm?'' Antwoordde hij daar kort op. 'Waar kom jij vandaan?' Gerain sloot z'n bek en begon te kijken alsof hij heel hard moest nadenken. ''Ik heb niet echt een plek waar ik 'vandaan' kom, ben gewoon uit een ei gekomen en sindsdien op verschillende plekken geleefd.'' Daarbij liet hij nog een klein blij kreetje horen, alsof hij een baby was. Z'n oortjes vlogen omhoog, als een soort kettingreactie, er lag iets op de loer. Vliegensvlug draaide hij zich om en zag een Scyther dichterbij komen. Gerain sloot z'n ogen tot het bijna spleetjes waren en stond inmiddels al in de aanvalshouding, al was hij dan niet zo sterk vergeleken met dat grote groene vliegding.

Nadat Sunset haar naam aan de Nidoran verteld had, begon hij ineens een liedje te zingen, uit het niets. Het was zacht, dus Sunset hoorde niet wat hij zong. Ach, ze luisterde toch geen muziek. Daarna leek hij een beetje wakker te schrikken van haar vraag waar hij vandaan kwam. Hij leek na te moeten denken over het antwoord, en begon te spreken. ''Ik heb niet echt een plek waar ik 'vandaan' kom, ben gewoon uit een ei gekomen en sindsdien op verschillende plekken geleefd.'' Sunset knikte lichtjes. ''Een zwervertje dus, net als mij.'' Sunset had wel eens ergens gewoond, en ouders gehad, maar niet lang. De rest van haar leven heeft ze als een eenzame zonderling doorgebracht. Ineens gingen Gerain's enorme oren omhoog, en draaide zich in een richting. Sunset deed hetzelfde, en zag dat ze oog in oog stonden met een grote Scyther. Haar blik flitste heel even naar de Nidoran, die al in een aanvalshouding stond. Sunset deed hetzelfde. Wat moest die Scyther nou weer, hadden ze hem iets aangedaan? Weer rekende Sunset, en schatte ze haar tegenstander in. Scythers hadden 2 types; insect en vliegend. Insect stond neutraal tegenover electrische aanvallen, maar het vliegtype niet, dus Sunset was in het voordeel. Een grijns kwam op haar gezicht. Ze vocht veel in haar leven, ze was sterk en getraind. Ze kon die mislukte bidsprinkhaan echt wel aan. Haar wol zwelde op, en Sunset rees haar korte pootjes naar de lucht. Uit de wolken verscheen een bliksemflits, die naar beneden kwam, en recht op de Scyther af raasde..

'Een zwervertje dus, net als mij,' antwoordde de Flaaffy nog voordat hij de Scyther opmerkte. Dat kon hij dus op meerdere manieren opvatten, maar hij bedacht het maar als een compliment. Op dat moment leek de, zo net nog, onschuldige Scyther van blik te veranderen en keek de twee pokémon heel kwaad aan. Even schoot Gerain z'n blik naar Sunset om oogcontact te maken. Vlak nadat klonk er een duistere grom uit de insect. Dat bracht Gerain aan het grinniken. Hij hield ervan als pokémon om niets begonnen te grommen. Daar kon hij op een of andere rare manier van genieten. Door een grijns op z'n kop verscheen z'n witte tandje weer steeds duidelijker. Hij blonk heel lichtjes door het zonlicht wat er op scheen. De Scyther scheen in actie te komen en het eerste wat hij deed was omhoog springen, een pluk wol van Sunset d'r kop afknippen en vervolgens weer een kleine meter verderop landen op de begane grond en dat allemaal binnen een fractie van een seconde. Gerain z'n gegrinnik stopte gauw en door die actie van de lange, groene insect, knepen z'n oogjes fijn en voelde hij een gruwelijke boosheid opkomen. Niemand, maar dan ook niemand, zou aan zijn pokémon komen. Zelfs al kende hij, zoals nu dus, ze nog maar net heel eventjes. Dan voelde hij toch al een band met ze, aangezien hij dat niet bij iedereen had. En op dat moment volgde er een ijzige koude stilte. Zelfs geen hijg of zucht. In principe kon je een naald horen vallen.