Het meer zag er vredig uit. Het zonnetje scheen fel maar werd vaak geblokkeerd door de wolken, en de wind was vrij sterk. Toch hadden de Pokémon daar geen last van. Wanneer de windstoten te erg werden, klampten ze zich vast aan een plant of boom, en daarna liepen, zwommen of vlogen ze gewoon weer verder. De Yanma's vlogen boven het koele water, en de bosPokémon liepen rond het meer in de bosjes te zoeken naar eetbare en lekkere bessen. Weer kwam er een windvlaag, en werd de zon slechts enkele seconden tegengehouden. Het enige verschil met de windvlagen van daarstraks was dat deze keer luid vleugelgeklapper het geluid van de gierende wind overstemde. Alle Pokémon keken vol verbazing naar boven, de meesten renden weg, en sommigen bleven twijfelachtig staan. Een grote witte en draakachtige Pokémon minderde vaart en kwam tot vlak boven de grond. Zijn gezicht stond twijfelachtig naar die grond gericht, want nog steeds had hij last van zijn poten, en wanneer hij met Swift op zijn rug was geland, was hij ingestort. Maar, Blitzy was veel en veel lichter. Deze keer moest het lukken. Hij sloot zijn ogen en stopte met het bewegen van zijn vleugels, waardoor hij neerdaalde. Even leek het alsof hij ging struikelen, maar hij kon nog net zijn evenwicht terugvinden. Hij slaakte een opgeluchte zucht, blij dat hij nog rechtop stond en dat Blitzy nog steeds normaal op zijn rug zat. Hij draaide zijn kop om en keek Blitzy met een kleine glimlach aan. ''Daar zijn we dan..'' zei hij met een vermoeid klinkende stem. Hij wou wel bukken zodat Blitzy van hem af kon stappen, maar dan zou hij door zijn knieën moeten veren, en dat zou ongelofelijk veel pijn doen. In plaats daarvan pakte hij Blitzy weer voorzichtig in zijn nekvelletje vast, en zette hem langzaam op de grond. Zijn ogen richtten meteen naar het herstellende meer. Met een wanhopige blik in zijn ogen liep hij er naartoe, en liet hij zich erin vallen, omdat springen teveel pijn zou doen. Het meer had geen aflopende kant, maar het werd meteen vanaf de kant diep. Silverbreeze zakte langzaam door het water naar beneden. Het water maakte bewegen zwaarder, en hij voelde zich op het moment te moe om te bewegen. Hij zuchtte, en een verzameling luchtbellen kwam aan het oppervlakte. Pas toen zijn lucht op was, opende Silverbreeze zijn ogen weer en sloeg ietwat paniekerig met zijn vleugels. Hij zette al zijn kracht erop, en binnen een paar seconden was hij weer boven water. Hij hijgde wat, en keek toen Blitzy aan. ''H.. het gaat wel..'' zei hij, ietwat beschaamd. Hij zwom richting de kant, en bleef daar in het water trappelen. Hij voelde niet echt veel pijn meer. Maar dat zou vast komen doordat hij niet hoefde te staan. ''Kom je d'r ook in?'' vroeg hij uiteindelijk aan de Monferno.

Het land zag er erg vredig uit vanuit de lucht. Een paar Buneary's zaten aan de rand van het meer. Een grote schaduw verscheen boven hun hoofden, waardoor de Buneary's verschrikt weghopten. De schaduw was afkomstig van een grote witte Pokémon die dichterbij de grond kwam. Silverbreeze's poten kwamen dichter en dichter bij de grond, uiteindelijk bewogen zijn vleugels niet meer. De Monferno die op zijn rug zat, greep zich stevig vast aan de Lugia. Met heel wat opvliegend stof kwam de Lugia op de grond, hij boog iets té ver naar voor, Blity's vingers gleden weg van zijn huid, maar Silverbreeze kon tijdig zijn evenwicht herstellen, waardoor Blitzy weer veilig op zijn rug gleed. 'Daar zijn we dan..' zei Silverbreeze. ''Ja..'' antwoordde Blitzy, net op het moment dat hij van zijn rug wou afspringen, voelde hij weer een paar tanden in zijn nekvel grijpen. Met tegenzin liet hij zich omhoog hijsen. Toen hij zachtjes op de grond landde en de tanden uit zijn nekvel verwijderd waren, liep Silverbreeze richting het meer liet zich erin vallen, wat veel opspattend water veroorzaakte. ''He kijkt uit met dat wa-!'' wou Blitzy nog roepen, maar hij kreeg een golf water over zich heen.. ''Argh.. shit aw.. water..'' zijn hele huid kreeg een branderig gevoel, maar het voelde niet zo erg aan als de andere keren dat hij water over zich heen had gekregen. Hij schudde het water van zich af en keek naar het meer. Silverbreeze was verdwenen, het enige wat overbleef waren grote rimpels in het water. Toen er een paar luchtbellen bovenkwamen werd Blitzy ongerust. ''Silverbreeze!'' riep hij. Hij zag er niet goed uit, hij zou toch niet verdinken. Tot zijn grote opluchting kwam hij weer boven. 'H.. het gaat wel.' hijgde hij. Hij zwom naar hem toe en bleef daar. 'Kom je d'r ook in.' vroeg hij ''Eh..'' Blitzy keek naar het helderblauwe water, het zag er aantrekkelijk uit, maar hij was nog steeds een Vuur-Pokémon, en hij zou voor altijd water verafschuwen. ''Nee, sorry, ik hou niet zo van water.. Als het nu een hete bron geweest zou geweest zijn, misschien ja, maar meerwater.. nee sorry.'' Hij liep tot een paar centimeter van het water, en liet zich vallen op de grond. De zon was hier veel aangenamer dan in het Sandtomb Dessert. Hij sloot zijn ogen en vergat even al zijn zorgen.. Zoals het verslaan van datgene dat de natuurrampen veroorzaakt, de Lustro Guerra stoppen..

Tuuwt: Guerra, niet Lustro.. ~~'

''Eh..'' Blitzy staarde even naar het heldere blauwe water van het meer. ''Nee, sorry, ik hou niet zo van water.. Als het nu een hete bron geweest zou geweest zijn, misschien ja, maar meerwater.. nee sorry.'' Silverbreeze trok een van zijn wenkbrauwen op. Dat de meeste vuur Pokémon niet van water hielden wist hij, maar tot nu toe dacht hij dat dat alleen de wateraanvallen van andere Pokémon waren geweest. Want dikwijls had hij gewoon vuur types zien zwemmen tussen de andere Pokémon. ''Weet je het zeker?'' vroeg Silverbreeze nog, maar Blitzy liep wat van de kant af, en plofte daarna neer in het zachte gras. Silverbreeze draaide zijn hoofd weer van de Monferno weg. ''Hmm..'' bromde hij, terwijl hij voor zich uit staarde. Het water voelde wel erg verfrissend aan, maar het voelde niet bepaald of hij genas. Misschien heelde het water van het Crystal lake en ook zijn eigen helende krachten alleen maar de buitenkant. Wonden, schrammen, maar geen botbreuken. Ergens leek dit ook wel weer logisch, anders kon je zo gevaarlijk doen als je wou, want met een sprong in het meer was je dan weer piekfijn in orde. Nee, ook Pokémon moesten geduld hebben, en wachten tot alles weer beter werd. Of misschien ook niet. Silverbreeze klom na een tijdje met erg veel moeite het water uit, en liet zich daarna op zijn buik in het gras vallen. Hij zuchtte, en schudde zijn kop, waarna hij wankelend op stond. Daarna deed hij een paar stappen richting Blitzy, en ging heel voorzichtig neerzitten. Wat was het toch hatelijk om gewond te zijn. ''Ugh..'' zei hij moe en verslagen, en sloot zijn ogen. Hij had zichzelf bijna nog nooit zo belabberd gevoeld als nu. Hij liet zijn kop zakken en opende langzaam zijn ogen weer. Beseffend dat ook hij niet lang kon relaxen, want er waren veel belangrijke dingen te doen. Hij vroeg zich af of hij wel in staat was om mee te gaan met de zoektocht naar de veroorzaker van de natuurrampen, of zelfs Dustfire verzorgen. Verdriet overspoelde zijn lichaam, maar de aanwezigheid van Blitzy zorgde ervoor dat hij stil bleef.

Don't forget you're broken, living under loaded gun ''Hng?'' Blitzy opende zijn ogen. Hij had zijn ogen gesloten en was bijna in slaap gevallen. ''Wat is.. Oh, hallo.'' In die tijd dat hij was weggedroomd was Silverbreeze naast hem komen zitten. 'Ugh..' zuchtte hij. ''Is er iets?'' vroeg Blitzy. Hij keek nog eventjes naar het vermoeide lichaam van Silverbreeze waarna hij zijn ogen sloot en sprak: ''Je kunt beter uitrusten, of wat eten..'' Daarna liet hij opnieuw al zijn gedachten verdwijnen, eerst hoorde hij vogelgefluit van de Starly's, maar dat werd langzaam zachter. Zou Silverbreeze nog naast hem zitten? Langzaam verdween alle geluid om hem heen. Toen hij zijn ogen opende zag hij enkel een kale omgeving die groen was, en er overal rook was. Er stond een gedaante tegenover hem. Blitzy kon niet zien wie die persoon was, maar voor hij iets kon zeggen keerde het geluid van het Crystal Lake terug, en stond hij net voor het water, met zijn armen gestrekt, alsof hij iets wilde grijpen. Blitzy staarde naar zijn eigen bruine ogen van zijn spiegelbeeld in het water. Na een tijdje staren scheurde hij zijn zicht los van zijn spiegelbeeld. En liet zich terug vallen in het gras...

-Sorry, kortheid, dat is echt het enige wat ik eruit kon krijgen. :c-

''Je kunt beter uitrusten, of wat eten..'' Silverbreeze fronste, nog met zijn ogen gesloten. ''Hmm.. wat denk je dat ik nu aan het doen ben?..'' Uitrusten? Eten? Uitrusten deed hij nu al, zo'n beetje. En eten? Nee, de pijn maakte het dat hij geen trek had in eten. Het maakte hem misselijk, en hij had geen zin om zijn net opgegeten dingen weer uit te kotsen voor Blitzy's neus. Nou ja, nu hij ontdekt had dat het Crystal lake hem niet geheel kon genezen bedacht hij zich wat hij nu moest gaan doen. Er waren zoveel dingen die hij moest doen, dat hij er ondertussen wel een lijstje van kon gaan maken. Zou hij naar de Chiave toe gaan, om te kijken of de strijd tegen de Guerra wel goed ging, zou hij onderzoek gaan doen naar wat de natuurrampen veroorzaakte, of zou hij Dustfire opzoeken, al wist hij niet waar ze was? Het klonk allemaal niet geweldig. Hij had er geen zin in om zich zo te vertonen voor de Chiave leden. En als hij hetgene vond wat de natuurrampen veroorzaakte, dan zou het een krachtig iets zijn, en hem makkelijk kunnen verslaan. En Dustfire? Die was nu bij Riolu, en hij wou haar plezier niet verstoren. Toch zei iets in hem om dat tweede te doen, het klonk spannend en uitdagend. Maar of het wel zo verstandig was? Silverbreeze opende zijn ogen weer, en keek voor zich. He? Blitzy lag hier toch net? Zijn kop draaide zich naar de waterkant, waar Blitzy met uitgestrekte armen stond. Silverbreeze hielp zichzelf overeind door zich tegen de grond af te zetten met zijn vleugels, en zweefhupte naar de kant toe, om zo min mogelijk de grond te hoeven raken. ''Blitzy, wat is er aan de hand??'' riep hij uit, en op dat moment viel Blitzy weer op het gras. Silverbreeze probeerde te stoppen door zijn poten weer neer te zetten op de grond, maar ook dat deed teveel pijn. Hij zakte door zijn poten heen, en viel daardoor het water weer in. Meteen zwom hij weer naar boven, en schudde zijn kop droog. Hij gromde licht, en bleef met een droog hoofd in het water zitten.

'Blitzy, wat is er aan de hand??' ''Gaat wel..'' mompelde Blitzy. Silverbreeze wou rechtstaan maar zijn poten begaven het en met een luide plons viel Silverbreeze in het water. Blitzy kwam met een schok recht, en ging aan de rand van het water staan, met zijn neus een paar centimeter boven het wateroppervlak. ''Silverbreeze!'' schreeuwde Blitzy. Net op het moment dat hij zich wou afzetten om te springen kwam Silverbreeze weer boven, maar door zijn beweging ontstond er een golf, die over Blitzy's hoofd heenging. Hij verwachtte het brandende gevoel, maar de verwachte pijn bleef uit. Toen Silverbreeze water van zich afschudde, kreeg Blitzy wat spetters op zijn rug, waardoor hij schrok en z'n evenwicht verloor, en zo een plons hoorde en het volgende moment water om zijn ogen kreeg. Blitzy opende zijn ogen. Het water brandde niet, het tintelde eerder... Het water was nog altijd genezend, dus het was niet dodelijk voor Vuur-Pokémon. Het nadeel was wel dat hij niet kon zwemmen. Hij voelde dat hij naar beneden zonk. Blitzy keek naar Silverbreeze's gigantische poten, die traag trappelden in het water. Blitzy probeerde zelf met zijn poten te trappelen om zichzelf omhoog te krijgen. Hij ging eerst trager naar beneden, en bleef daarna ter plaatse drijven. Het vergde teveel energie. Wanhopig probeerde hij Silverbreeze's naam te roepen, maar het enige wat eruitkwam, waren luchtbellen. Hij spartelde snel met zijn beide armen en benen, en dat werkte, hij ging traag omhoog, en kon zo Silverbreeze's poot vastgrijpen. Voorzichtig klom hij via zijn lichaam omhoog, en ademde diep in toen hij weer lucht in zijn neusgaten kreeg. ''Ik.. kan.. niet zwemmen..'' hijgde hij, terwijl hij zich nog steeds vasthield aan Silverbreeze's nek.

Tijdens het uitschudden had Silverbreeze zijn ogen gesloten. Toen hij vond dat hij droog genoeg aanvoelde, hoorde hij ineens een plons en opende hij zijn ogen weer. Hij zag tot zijn schrik dat de Monferno die er net nog stond nu verdwenen was. Silver's ogen werden groot, en hij keek vluchtig om zich heen. Zijn ogen vielen op het meerwater, dat zo helder was dat hij Blitzy kon zien watertrappelen onder water. Hij wou hem eruit vissen, maar Blitzy had zijn poot al vast gegrepen en klom omhoog alsof hij een tak was. Eenmaal boven water moest hij naar lucht happen. ''Ik.. kan.. niet zwemmen..'' Hijgde hij, terwijl hij vastgeklampt zat aan Silverbreeze zijn nek. Silverbreeze kon het niet laten om te lachen, en keek de verzopen Blitzy aan. Silverbreeze had een gladde huid, gemaakt om mee te zwemmen, aan hem kon je het bijna niet zien als hij gezwommen had. Alleen aan de waterdruppeltjes op zijn huid kon je zien dat hij nat was. Blitzy daar in tegen had een vacht die nu in natte slierten tegen zijn huid aangeplakt zat. Silverbreeze pakte Blitzy op en zette hem op de graskant. ''Afgezien van het feit dat je niet kan zwemmen.. is dit water best wel lekker, toch?'' zei hij licht vermaakt.

Tanden grepen Blitzy uit het water. Silverbreeze had hem vastgegrepen. Hij zag hoe de grond dichter bij kwam, en hij kwam daarna met een plets op het gras terecht, dat dierbaarder voor hem leek dan ooit. 'Afgezien van het feit dat je niet kan zwemmen.. is dit water best wel lekker, toch?' ''Haha'' sprak hij op een sarcastisch toontje. Hij schudde met zijn staart, waarop met een licht knipje zijn vlam begon te branden. ''Vet, nu zal het waarschijnlijk uren duren tegen dat mijn vacht droog is.'' zuchtte hij. Grommend liep hij een rondje op vier poten, en liet zich neerploffen in het droge gras, in de hoop zo iets sneller droog te geraken. ''He, Silverbreeze..'' zei Blitzy. ''Over die natuurrampen.. Weet jij iets daarover, dat het voorspeld was.. Jij bent al meer dan tweehonderd jaar oud dus… Ik heb ooit iets gelezen waarin stond dat de wereld ten onder zal gaan. Dus dit zou de ondergang van onze wereld moeten zijn.. Het zou een vreselijke zonde zijn van deze mooie plaats.'' Zuchtte hij met een knikje op het meer. ''Pech voor de Guerra als ze geen wereld hebben om over te heersen.'' Grijnsde hij sarcastisch.

''Haha'' antwoordde Blitzy sarcastisch. Maar Silverbreeze vond het daardoor alleen maar grappiger. ''Kom kom, je leeft nog..'' grapte Silverbreeze. Zijn staart begon gelukkig alweer te branden. ''Vet, nu zal het waarschijnlijk uren duren tegen dat mijn vacht droog is.'' Silverbreeze keek hem raar aan. Hij was een vuursoort, hij kon zijn eigen lichaam toch gewoon zo heet laten worden dat het water verdampte? Ach, misschien had hij het wel helemaal verkeerd. Dustfire had het in ieder geval wel gekund. Half dan, een paar verschillende soorten lagen veren waren een stuk moeilijker droog te krijgen dan een normale vacht. ''He, Silverbreeze.. Over die natuurrampen.. Weet jij iets daarover, dat het voorspeld was.. Jij bent al meer dan tweehonderd jaar oud dus…'' Silverbreeze trok een wenkbrauw op. Wat wou Blitzy nou? Zijn uitleg was nogal vaagjes. ''Ik heb ooit iets gelezen waarin stond dat de wereld ten onder zal gaan. Dus dit zou de ondergang van onze wereld moeten zijn.. Het zou een vreselijke zonde zijn van deze mooie plaats.'' Silverbreeze zuchtte, en klom het water uit. Zichzelf afschudden hoefde hij niet, door zijn gladde huid gleed al het water snel naar beneden. ''Je bedoeld zeker de apocalypse..'' zei Silverbreeze, met gemengde gevoelens. Wat als Blitzy gelijk had? Maar Silverbreeze zou het zich nooit kunnen voorstellen dat het einde van de wereld aan kon breken, zo iets leek altijd iets voor in de verre toekomst. ''Pech voor de Guerra als ze geen wereld hebben om over te heersen.'' Silverbreeze rolde even ongemerkt met zijn ogen. Bij de ondergang van de wereld deed de Guerra er niet toe. Er zou niks meer over zijn van de wereld, voor niemand. Ook niet voor de Guerra. Maar die zouden zowiezo nooit de macht krijgen. Silverbreeze keek wat verslagen naar Blitzy. ''Het zou kunnen, maar ik geloof het niet dat dit het einde word. Dat kan gewoon niet..' zijn gedachten gingen ook naar de kleine Dustfire, die nog een heel leven voor zich had. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. ''Nee..'' zei hij. ''Er moet een andere verklaring zijn, en die gaan we zoeken..''

Traag klom Silverbreeze het water uit, om een antwoord te geven. 'Je bedoeld zeker de apocalypse..' zei Silverbreeze. Geschrokken draaide Blitzy zijn hoofd naar Silverbreeze, even was hij zo gehypnotiseerd geweest door de beweging van het water, dat hij Silverbreeze vergeten was. ''Ja dat.'' antwoordde Blitzy. 'Het zou kunnen, maar ik geloof het niet dat dit het einde wordt. Dat kan gewoon niet..' zuchtte Silverbreeze. ''Nee..'' zei hij. ''Er moet een andere verklaring zijn, en die gaan we zoeken..' Blitzy knikte. ''We vinden 'm wel, voor alle Pokémon die gestorven zijn!'' zei hij. Traag stond hij op. ''Ik ben er vandoor.'' zei hij grijnzend. ''Zal het lukken voor je om op krachten te komen? Oke, tot.. ooit.'' Na die woorden draaide hij zich traag om, en begon te lopen, door de bomen, over rotsen, de lucht werd grauwer, en donkere wolken verschenen boven de hemel, alsof er iets zou gaan gebeuren.. En plots begon het lichtjes te regenen. Toch bleef Blitzy doorlopen. totdat hij in het midden van een vertrouwd gebied kwam...

-Dit topic speelt zich af nét voor de oorlog, dus Blitzy is nog een Monferno. -

Als antwoord op zijn gesproken woorden knikte de Monferno. ''We vinden 'm wel, voor alle Pokémon die gestorven zijn!'' zei hij. Silverbreeze knikte zachtjes. Maar er kwam ook een zucht bij. Het herinnerde hem er weer aan hoe een slechte beschermer hij was. Hij hielp Pokémon niet als ze hem nodig hadden, hij vocht niet mee met oorlogen.. Hij was een onbelangrijke zonderling. Een paar wijze woorden uitdelen was het enige waar hij goed in was. Maar wat had je aan wijze woorden als je een mietje was? ''Ik ben er vandoor.'' Klonk er ineens van Blitzy. Silverbreeze keek hem aan met een ‘ga-niet’ blik. Hij wou hier niet alleen zitten, alleen was hij al vaak genoeg. Weer liet hij een zucht uit zijn mond ontsnappen. Hij zei maar niks. Als hij Blitzy terugriep leek hij zo wanhopig, en dat was hij ook weer niet.. ''Zal het lukken voor je om op krachten te komen? ‘’ Silverbreeze knikte weer. ‘’Ik denk het wel…’’ antwoordde hij zwakjes. Zijn kop richtte hij naar het water, om vervolgens naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken. ‘’ Oke, tot.. ooit.'' Waren de woorden waarmee de Monferno wegrende en Silverbreeze uiteindelijk verliet. Hij gaf geen antwoord terug, maar bleef naar zijn eigen ik in het water staren. Zijn spiegelbeeld zag er nogal ongelukkig uit. En waarom? Hij had alles wat hij wou; een prachtig gebied om in te wonen, vrienden, en zelfs een partner. Misschien verpestte de gebeurtenis met Dustfire nog steeds zijn humeur. Hij kreeg een enorme drang om dat kleine pluizenbolletje op te zoeken. Ja, dat zou hij doen. Riolu had al veel aan zijn hoofd, en Dustfire was eerder een last dan een zege. Daarbij had Silverbreeze zichzelf gezworen dat hij Dustfire goed zou verzorgen, en die belofte zou hij dan ook nakomen. Hij schudde zijn hoofd, en wendde zijn blik af van de ongelukkige blik in het water. Zijn vleugels sperde hij open, en zonder zich af te zetten steeg hij wat stijfjes op, maar het ging erom dat hij in de lucht kwam. Hij had een missie; Dustfire zoeken. Met een glimlach op zijn blik rees hij op boven de bomen en begon hij aan een kleine reis naar de regenboogvogel.