Met kleine passen liep de Tsutaja naast de rivier, die luisterde naar de naam Haruki. Het was een mooi plekje hier, alleen zag hij zo weinig Pokemon uit zijn regio, Isshu. Hij zuchte. Hij was weggegaan uit Isshu omdat hij er niet langer kon blijven. Omdat zijn... Hij pinkte een traan weg uit zijn oog. Nee. Daar moest hij niet over nadenken. Hij ging zitten aan de rand van het stromende water, en legde voorzichtig een van zijn achterpoten erin. Daarna nog een, omdat het water wel prettig was. Hij sloot zijn ogen, genietend van het gevoel van water dat zijn benen telkens probeerde mee te trekken, mee met de stroming van de rivier. Dat had je niet in Isshu. Hij opende zijn ogen weer, en zag een paar Pidgeys vliegen. Hij keek een tijdje naar ze. Ze leken totaal niet op Mamepato's, een veel voorkomende vliegsoort in Isshu. Hij had in Isshu eens een Mamepato ontmoet, die erg aardig was. Die Mamepato wou hem toen optillen om met hem een eindje te gaan vliegen, maar daar was de Mamepato te klein voor. Dat was wel jammer, want hij had graag een keertje het luchtruim willen zien van dichtbij.

Twee rood gloeiende ogen staarden een tijdje kwaadaardig naar de rug van de Pokémon die zijn benen in het water hield. Wat was hij? In elk geval geen Pokémon die Lunaria vaker gezien had. Toch kon ze gokken dat het een gras-Pokémon was, ondanks het feit dat ze geen kleuren kon zien.

De rivier bezocht ze liever niet sinds het.. akkefietje met Taresh. Ze had het gevoel dat hij zich er mee ging bemoeien als zij iets deed. Daarom zocht ze de omgeving vlug af. Tot haar opluchting kon ze niemand vinden. Dan kon ze nu haar nieuwe taak volbrengen..

Eérst liet ze een angstaanjagende krijs horen, waarna ze haar ogen nog feller liet gloeien. ''Wie waagt zich in het gebied van de Guerra?'' krijste ze toen schril. Ze kreeg zelfs kippenvel van haar eigen stem. Bijna wist ze zeker dat deze vreemde Pokémon dat ook kreeg. De gloed van haar ogen veranderde van rood naar blauw, gevolgd door een stroom van kringen die richting de andere Pokémon ging. Deze golven stonden bekend als Hypnosis en zouden het slachtoffer in slaap sussen. Lunaria verwachtte dat de eerste aanval niet zou lukken, en begon daarom maar vast na te denken over haar volgende zetten.

- Sorry, beetje fluttig xD -

"Wie waagt zich in het gebied van de Guerra?" Klonk een schrille, angstaanjagende stem. Haruki haalde zijn ene been uit het water, en daarna zijn andere. "Iemand die zich niets aantrekt van die zogenaamde Guerra. Een gebied is van niemand." Antwoordde Haruki kalmpjes. Hij zag dat er een Hypnosis naar hem toe zwoof, maar die weerde hij gemakkelijk af met een Protect. Hij zag twee kwaadaardige blauwe ogen. Dat was zijn aanvaller dus. Wat was de Guerra? Een of andere bende? Haruki keek doordringend naar zijn aanvaller. "Als je me nu rustig en kalm wil uitleggen wat de Guerra is..." Hij grijnsde. "Dan zal ik je met rust laten. Onderschat mij niet." Haruki was lichtelijk verbaasd over hoe kalm hij was. Vroeger zou hij zichzelf in paniek overgeven, maar nu... Hij had het gevoel dat hij veel sterker was, nu hij in pokerpg leefde. In Isshu had hij een veel harder leven, maar zijn goede leventje in pokerpg leek nu wat bedreigd door die zogenaamde 'Guerra'...

Flutterdeflutflut.

Zoals verwacht wist de rare Pokémon de aanval van Lunaria af te weren. ''Iemand die zich niets aantrekt van die zogenaamde Guerra. Een gebied is van niemand,'' antwoordde hij op haar retorische vraag. Fijn, weer zo'n betwetertje die geen respect toonde naar de Guerra. Daar waren er ook echt niet genoeg van. Lunaria rolde geïrriteerd met haar ogen terwijl de maffe Pokémon weer begon te praten. ''Als je me nu rustig en kalm wil uitleggen wat de Guerra is... Dan zal ik je met rust laten. Onderschat mij niet.'' Lunaria viel bijna van de tak waar ze op zat. Zij onderschatte hem? Puh! Eerder andersom! Ze opende haar snavel, kneep haar ogen - die nog steeds gloeiden - tot spleetjes en strekte zich in volle lengte uit. ''De Guerra is jouw grootste nachtmerrie,'' sprak ze duister. Ze was klaar om aan te vallen, klaar om hem helemaal aan stukken te scheuren en overal over Pokérpg te verspreiden, maar als ze nu meteen aanviel zou haar aanval vast weer afgeweerd worden. Ze moest tactisch plannen, zorgen dat ze hem altijd een stapje voor was. ''Klep dicht, klein onderkruipsel. Ik ben degene die niet onderschat moet worden. Guerra moet niet onderschat worden! Nu, vertrek, of je bloedsporen zullen overal gevonden worden!'' Ze bedacht zich opeens dat ze net zo te werk ging als Taresh. Dreigen, maar niks doen. Maar, als die irritante rot-Pokémon niet op sodemieterde zou ze hem persoonlijk in meer stukjes hakken dan zijzelf in dagen leefde.

- Hierbij meld ik dat, als Haruki niet weggaat in zijn volgende post, Lunaria alles doet om hem te verwonden, wellicht vermoorden, en het wel zo realistisch zou zijn als je Haruki minstens één verwonding laat krijgen voor hij er dan alsnog vandoor gaat. En anders.. Zijn er nog andere maatregelen te nemen.. ^,^
Yeah, Lunaria kan heel gemeen zijn. XD -

"De Guerra is jouw grootste nachtmerrie." Zei de Noctowl duister. Haruki zuchtte. Fijn hoor. Dit leek op de openingszin van een gevecht, waar hij nu echt geen zin in had. "Klep dicht, klein onderkruipsel. Ik ben degene die niet onderschat moet worden. Guerra moet niet onderschat worden! Nu, vertrek, of je bloedsporen zullen overal gevonden worden!" De woorden van de Noctowl deden hem niets, maar het leek niet op een makkelijke tegenstander. Maar vertrekken? Dat zal hij nooit doen. Hoe sterk de tegenstander ook zal zijn. Haruki hief zijn hoofd op. "Ik zal niet vluchten. Desnoods sterf ik. Ik zal geen bangerik zijn." Zei hij net zo kalm en rustig als daarvoor. Hij zal die Noctowl eens laten zien wie hier nou de baas is. Hij keek de Noctowl recht in de ogen, en er kwam een aanval in hem op. Attract, want de Noctowl was een vrouwtje. Als de aanval zou lukken, was de rest kinderspel.

Wat een flutpost schrijf ik weer. Nouja, Haruki zal niet vluchten, maar hij zal denk ik wel verwondingen oplopen. En oja, Tsutaja's kunnen Attract, zag ik in de trailer van de BW anime.

''Ik zal niet vluchten. Desnoods sterf ik. Ik zal geen bangerik zijn.'' Hoe langer ze wachtte, hoe meer Lunaria deze vreemde Pokémon begon te haten. Ze had hem meteen moeten laten merken dat hij niet met de Guerra mocht spotten. Ze spreidde machtig haar vleugels en merkte toen dat de Pokémon een aanval deed. Attract. ''Haha!'' riep ze spottend. Dacht hij nou echt dat ze dat niet aan kon? Ze boog door haar poten en zette zich vervolgens machtig af. De Attract aanval, bestaande uit een aantal hartjes, vloog rakelings langs haar. In de lucht was Lunaria's zicht stukken slechter, maar toch vloog ze liever dan dat ze zat. De lucht was gewoon haar thuis, daar kon niemand wat aan doen. Ze besloot opnieuw een Hypnosis te doen, voor ze besefte dat die waarschijnlijk weer afgeweerd werd. Daarom vloog ze direct achter de aanval aan, in een aerodynamische houding; haar vleugels strak naar achteren, haar nek uitgestrekt en haar poten ingetrokken. Op deze manier kon ze een enorme topsnelheid behalen. Via haar psychische krachten kon ze zorgen dat ze niet de grond in sloeg, maar het kon zijn dat de pokémon daar niet op rekende. Ze zag hoe de grond steeds dichter en dichter bij kwam. Haar plan veranderde plots. Een schijnbeweging. Vlak voor ze de Pokémon raakte draaide ze zich om, zodat haar staart in zijn richting sloeg. Als alles goed ging zou ze of een snee veroorzaken, of hem de rivier in wippen. Welke van de twee ze het liefste had maakte haar niks uit. Zolang het maar één van die twee werd, of iets anders nadeligs voor de Pokémon, was zij tevreden.

"Haha!" Riep de Noctowl spottend, en vloog op. Haruki gromde. Mislukt. Hij keek naar boven, en zag dat er weer een Hypnosis op hem af werd gevuurd. Toen maakte de Noctowl op volle snelheid een duikvlucht richting hem. Die zal te pletter vallen! Haruki hield het uiteinde van zijn staart boven zijn hoofd voor bescherming, en kneep zijn ogen dicht, wachtend op de pijn. Hij deed een van zijn ogen op een kiertje open, en zag dat de Noctowl een schijnbeweging deed. Alleen haar staart kwam tegen zijn staart aan, wat een klein bloedend sneetje veroorzaakte. Hij keek naar boven, en toen naar het water. Het was mischien een goed idee om Grass oath te gebruiken... Nee, mischien zometeen. Een Leaf blade zou wel goed van pas komen. Hij vuurde snel de messcherpe bladeren op de Noctowl af, hopend dat ze zullen raken. Hij deed ook nog een Sand-attack, en daarna een Grass mixer, die gelijk daarna kwam, en de Noctowl dus niet zou kunnen zien.

Helaas had Lunaria te vroeg haar draai gemaakt en had ze slecht een kleine verwonding veroorzaakt. De lelijke Pokémon* reageerde door een stroom van aanvallen af te vuren: Leaf Blade, Sand-Attack, Grass Mixer. Die laatste aanval kon Lunaria weliswaar niet zien door het zand, maar ze wist hem makkelijk tegen te houden met Psychic. Alles bleef roerloos in de lucht hangen, terwijl Lunaria weer hoogte won. Misschien moest ze deze aanvallen tegen de Pokémon gebruiken. Het in de rivier dumpen zou zonde zijn. Ze keerde, zodat ze weer richting de Pokémon ging. De gloed in haar ogen was redelijk angstaanjagend. Bijna sloten haar ogen zich, zo dicht kneep ze ze terwijl ze licht concentreerde. Vervolgens slaakte ze een akelige, schrille kreet, waarna ze de aanvallen terug naar hun oorspronkelijke afvuurder stuurde. Het zand zou misschien een goede camouflage zijn, bedacht ze. Dus legde ze haar vleugels glad langs haar lichaam en won ze enorm veel snelheid. Ze gebruikte haar kijk-techniek om zeker te weten dat ze op haar echte doel af ging, dat hij niet stiekem een stapje opzij deed en ze miste. Als Lunaria met deze snelheid zo door bleef gaan en de Pokémon daadwerkelijk op volle vaart raakte, zou ze hem óf doorboren óf in de rivier duwen. Ze merkte dat het eerste voor haar veel aantrekkelijker klonk. Maar, dan moest ze hem precies goed raken, en dat zou waarschijnlijk niet gebeuren..

* Hij is gepromoveerd x'D

Al zijn aanvallen bleven roerloos in de lucht hangen. Zo lukte natuurlijk geen enkele aanval. Opeens keerden al zijn aanvallen naar hem. Hoe kon dat? Geen tijd om erover na te denken. Hij gebruikte een Protect, waardoor de Leaf blade en de Grass mixer afgeweerd werden. Maar net toen hij dacht dat er geen gevaar meer was en hij zijn Protect wegdeed, kwam de Noctowl uit het niets op hem afkomen, en voor hij het wist voelde hij een geweldige kracht, die hem in de rivier worp. Hij werd weggeslepen door de stroming. Hij zag geen rots of steen om zich aan vast te houden, dus hij wist maar een iets: Op goed geluk onderwater duiken en zich onderwater aan iets vastklampen. Hij nam een grote hap lucht, en dook onderwater. In de eerste instantie zag hij niets, maar toen hij wat beter keek zag hij een rots. Hij klampte zichzelf vast aan de rots. Zijn laatste beetje lucht verdween na een korte tijd uit zijn mond. Hij gebruikte Grass oath, die het water veranderde in een mengsel van planten en vocht. Hij waande zich een weg naar boven, en klom uit het plantenspul. Hij gromde. "Daar zul je voor boeten, Noctowl!" Riep hij. Hij concentreerde zich, en vuurde daarna het plantenspul als een grootte golf op de noctowl af. Die kon gewoon niet missen.

Tsutaja's zijn niet lelijk! :0

- Vindt Lunaria wel x3 -

Helaas, de Pokémon werd alleen hard het water in geduwd. Hij besloot kopje onder te gaan en Lunaria zag al meteen dat hij een plan had. Ze besloot eens een beter kijkje onderwater te nemen en zag hoe hij een rots vastpakte. Een hele hoop planten verschenen opeens, waarbij de Pokémon omhoog klom. Lunaria wist dat hierop een aanval zou volgen; dat was gewoon te voorspelbaar. En jawelhoor, de Pokémon verscheen, riep iets naar haar zonder door te hebben dat wat hij schreeuwde haar geen zak uitmaakte, en liet alle planten in haar richting komen. Lunaria maakte een rollende beweging met haar ogen. Dit was té simpel! De eerste planten kon ze makkelijk ontwijken door middel van wat zeer moeilijk uitziende vlieg-manoeuvres. De planten die daarna op haar af kwamen waren echter niet op zo'n manier te ontwijken. Daarom ging ze over op de aanval: Aerial Ace. Zonder moeite schoot ze door de planten heen om vervolgens richting de indringer te gaan. Aerial Ace was een aanval die niet kon missen, en als hij op een goede manier raakte kon het flinke verwondingen veroorzaken. Bijna leek een kwade grijns te ontstaan op haar massieve snavel, terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep. Ze zou die Pokémon niet snel vergeten, en als ze hem weer zag, wist ze wat ze moest doen.. Hem zo snel mogelijk doden.